คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER-15 100%(แนะนำให้ปิดเพลงหน้าฟิคก่อนอ่าน)
จื่อเทาจ้องคริสอย่างไม่วางตา.....คริสข่มอารมณ์ของเขาไว้สุดขีด....นี่ถึงขนาดให้ชู้มาพาหนีออกจากบ้านเลยเหรอแบคฮยอน!.....
“หึ....เก็บมันไว้ให้ดีคริส....ความรู้สึกของแก....อย่าให้มันออกมาเชียวนะ” จื่อเทาพูดเยาะเย้ยคริส พร้อมกับหมุนตัวเตรียมจะพาแบคฮยอนออกไปจากที่นี่.....
“พี่คริส....พี่จะไม่รั้งเขาไว้หน่อยเหรอ.....” ชานยอลเอ่ยถามคริสที่ยืนมองด้วยแววตาเรียบเฉย มือหนากำแน่น....พยายามสะกดกลั้นอารมณ์บ้าบอของตัวเองไว้....
“ปล่อยมันไป....บ้านเราคงจะดีขึ้นสักที.....ไม่มีตัวอัปมงคลแล้ว...” คริสพูดพร้อมกับเหยียดยิ้ม.....จื่อเทาหลุบต่ำมองแบคฮยอนเล็กน้อย.....หวังว่าแบคฮยอนจะไม่ได้ยินนะ.....แต่เปล่าเลย ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาได้ยินมันจริงๆ เต็มสองหูเลยล่ะ......แบคฮยอนขยับหัวทุยๆของเขามาแนบชิดกับอกแกร่งของจื่อเทามากขึ้น....ไม่อยากฟัง.....เขาไม่อยากฟัง.....
“ดะ....เดี๋ยว.....” เซฮุนเค้นเสียงออกมาเรียกแบคฮยอนไว้..... จื่อเทาหยุดเดินต่อให้แบคฮยอนได้ฟังสิ่งที่เซฮุนจะพูด.....
“ดูแลตัวเองด้วยครับพี่แบค....สักวันเราจะได้อยู่ด้วยกัน.....ผมเชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้น...
ผมรักพี่นะครับ.....พี่จะไม่หายจากหัวใจผมไปไหน ......ผมสัญญา”
ทุกคนมองเซฮุนอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดมันออกมา.....จื่อเทาก้าวเท้าเดินต่อไปทันที.....แบคฮยอนจะต้องดีขึ้น......แบคฮยอนจะต้องหาย......
เมื่อรถของจื่อเทาออกนอกบริเวณคฤหาสน์อู๋ไปแล้ว....คริสก็ได้แต่นิ่งเงียบ....ร่างสูงก้าวเดินเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเอง ล็อกประตูห้องอย่างแน่นหนา.....
“เคร้งงง!!///ตู้ม/// โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!” มีเสียงดังออกมาจากห้องของคริส ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าของห้องคงจะระบายอารมณ์กับสิ่งของอย่างแน่นอน
“พี่คริสฮะ...พี่คริส!” ชานยอลเคาะประตูห้องรัว แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ.....ได้ยินแต่เสียงของข้าวของตกแตกกระจัดกระจาย.....ขนาดเสียงยังขนาดนี้.....แล้วสภาพของในห้องจะขนาดไหนนะ.....
“ฮึก.....ฮื่อ.....พี่คริส....” ชานยอลร้องไห้โฮอยู่หน้าห้อง....คริสยังไม่ได้หยุดทำลายข้าวของ...ร่างสูงจัดการเหวี่ยงทุกอย่างที่ขวางหูขวางตาตัวเอง.....จนกระทั่งเจอกรอบรูปแต่งงานของเขา....ร่างสูงเงื้อมือขึ้นหวังจะปัดมันลงพื้น....แต่เขาก็ต้องหยุด....และยืนมองมันด้วยความโกรธแค้น.....
“เธอคิดว่าเธอสำคัญกับพี่มากรึไงแบคฮยอน...ก็แค่ของตายที่พี่ได้มาง่ายๆ...พี่จะเขี่ยมันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้....” คริสพูดกับกรอบรูปที่มีรูปเขาและแบคฮยอนกำลังกอดกันอยู่......
“ยังไงเธอมันก็เป็นแค่ของไร้ค่า....ที่พี่อยากได้เมื่อไหร่....พี่ก็จะไปเอากลับคืนมา!” คริสพูดพร้อมเหยียดยิ้ม......ก่อนจะเดินไปยังบนเตียงใหญ่และทิ้งตัวนอนลงอย่างเมื่อยล้า....
....................................................................................
จื่อเทาอุ้มแบคฮยอนที่นอนหลับหมดสติตลอดทางเข้ามาภายในบ้านของเขา.....ร่างสูงรีบพาแบคฮยอนขึ้นไปบนห้องนอนที่จัดเตรียมไว้ทันที......
ก๊อกๆ!..... จื่อเทาหันขวับไปตามเสียงที่ดังขึ้นเมื่อกี๊
“มีแขกมาพบคุณชายค่ะ....เห็นเขาบอกว่าเป็นคุณหมอจง..แดง..จงอะไรสักอย่าง” จื่อเทาพยักหน้า.....ก่อนจะลุกออกตามไป.....
“สวัสดีครับคุณหมอ....เชิญที่ห้องทำงานผมได้ไหมครับ” คุณหมอจงแดพยักหน้าก่อนจะลุกเดินตามจื่อเทาไป....
“มีวิธีที่จะรักษาแบคฮยอนไหมครับ??” จื่อเทาถามอย่างคาดหวังคำตอบ ..... จงแดยิ้มให้จื่อเทาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า.....
“มันมี...แต่มันเสี่ยงมาก...หมอจะต้องฆ่าเซลล์สมองส่วนที่มีเชื้อมะเร็งของเขาบางส่วนเพื่อป้องกันการลุกลามของเชื้อมะเร็งและ....อาจจะต้องล้างสมองเขา” จื่อเทาอึ้งกับสิ่งที่คุณหมอกำลังพูด.....ต้องทำถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ...
“ซึ่งแน่นอนว่ามันต้องใช้ค่าใช้จ่ายสูงมาก....แต่ผลที่ตอบแทนกลับมามันคุ้มค่ากว่าคุณว่าไหม?
ชีวิตในอดีตที่แสนจะเจ็บปวดของเขา.....แลกกลับความทรงจำใหม่ๆที่จะมีแต่ความสุข”
แน่นอนว่าสิ่งที่หมอจงแดพูดออกมามันทำให้จื่อเทาได้ครุ่นคิด.....อดีตที่คอยมาทำร้ายทำลายแบคฮยอน....มันจะต้องหายไป...
“ครับ..ผมตกลงทำตามคำแนะนำที่คุณหมอบอก” ทันทีที่หมอจงแดได้ยินสิ่งที่น้องรักของเขาพูดเขาก็เดินเข้าไปตบบ่าจื่อเทาแรงๆหนึ่งที.....จงแดกับจื่อเทาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เขาทั้งสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ
“เฮ้ย...อย่าซีเรียสไป.....เมียนายไม่ใช่เคสแรกที่พี่จัดการมา.....” จงแดพูดและยืนขึ้น....
“พรุ่งนี้เตรียมตัวส่งเมียนายเข้าห้องผ่าเลย....พี่จะจัดการด้วยมือของพี่เอง” เมื่อหมอจงแดพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องทำงานของจื่อเทาไป.....
จื่อเทาเดินกลับมายังห้องนอนของแบคฮยอน.....เขาปูผ้าห่มและที่นอนปิกนิกลงพื้นข้างๆเตียงของแบคฮยอน....เขาเป็นห่วงแบคฮยอนกลัวว่าพอกลับไปห้องของตัวเองแล้วกลับมาจะไม่ได้เจอหน้าสวยๆของคนรักของเขาอีก.....และถึงแม้เตียงที่ร่างเล็กนอนอยู่นั้นจะกว้างแค่ไหน.....เขาก็จะไม่มีทางทำให้หัวใจของเขาที่นอนอยู่บนนั้นระคายเคือง...หรือสะดุ้งตื่น...เพราะเขาไปรบกวนหรอก.....
“แบคฮยอนอ่า....ตื่นได้แล้วนะ...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปตรวจร่างกายนิดหน่อยน้า....ลุกไปอาบน้ำเถอะครับ” แบคฮยอนงัวเงียแต่ก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย....ตอนที่อยู่อเมริกา จื่อเทาก็เป็นคนมาปลุกเขาแบบนี้แหละ......
ทันทีที่แบคฮยอนอาบน้ำทานข้าวและทำอะไรต่างๆเสร็จจื่อเทาก็เป็นสารถีขับรถพาแบคฮยอนไปโรงพยาบาลทันที.....
ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลหมอจงแดก็รีบมารับตัวแบคฮยอนไปในห้องตรวจทันที....
“คุณต้องการจะบอกอะไรกับผมไหม...คุณอยากจะฝากผมบอกอะไรกลับใครไหมครับ??” คุณหมอจงแดถามแบคฮยอน
“ไม่ล่ะครับ...ผมอยากจะลืมทุกสิ่งที่มันทำให้ผมเจ็บปวด...” แบคฮยอนตอบมาเสียงเบา หมอจงแดเลิกคิ้วขึ้นสูง....
“คุณรู้ทุกอย่างมาตลอด....??”
“ครับ....ผมเป็นมะเร็งระยะที่3 ใกล้ตายแล้ว...คนอื่นเขาถึงพยายามมาทำดีกับผมไงครับ.....ผู้ชายคนนั้นเขาถึงมาเสแสร้งว่าเขารักผมไงครับ!” แบคฮยอนเผลอขึ้นเสียงใส่คุณหมอ.....
“คุณอย่าคิดมากไปเลยครับ....มีคนที่เคยเจ็บปวดกว่าคุณ....และตอนนี้เขาก็หายจากความเจ็บปวดนั้นไปแล้วล่ะครับ.....” แบคฮยอนเลิกคิ้วขึ้น คุณหมอต้องการจะบอกอะไรกับเขานะ...
“พร้อมรึยังครับ...ถ้าพร้อมแล้วต่อจากนี้ให้คณคิดแต่เรื่องที่คุณอยากจะลืมนะครับ...ใส่มันลงไปอย่าได้ยั้ง ” คุณหมอจงแดบอกแบคฮยอน
“พร้อมแล้วครับ....” ทันทีที่แบคฮยอนพูดจบเขาก็นอนลงบนเตียงทันที..... คุณหมอจงแดคนเก่งหยิบเข็มยาสลบขึ้นมาฉีดเข้าเส้นเลือดของแบคฮยอนจนร่างเล็กหมดสติไป.......
15%
ผ่านไป 3 วัน .....................
แบคฮยอนสลบไปเป็นเวลาสามวันเต็ม ดวงตาคู่เล็กปรือมองสิ่งรอบข้างแล้วก็พบกับหนุ่มหล่อคนหนึ่ง....ยืนอยู่ข้างๆเตียงของเขา......
“จื่อเทา...” แบคฮยอนเรียกจื่อเทา..... จื่อเทายิ้มกว้างให้แบคฮยอน....
“เป็นไงบ้างครับ...คุณสบายขึ้นรึเปล่า??” จื่อเทาพูดพร้อมยืนมือสากๆของเขามาลูบแก้มนิ่มๆของแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน....
“สบายขึ้นแล้วล่ะ.....ไอ้มะเร็งบ้านั่นหายไปจากฉันแล้วใช่มั๊ย......” แบคฮยอนค่อยๆลุกขึ้นเพื่อจะมาคุยกับจื่อเทา.....หลังจากที่แบคฮยอนฟื้น เขาก็ดูเป็นอีกคน....แข็งแรงขึ้น....ซึ่งมันก็ดี.....แต่แววตาว่างเปล่าของเขานี่สิ....มันคืออะไร.....จื่อเทาได้แต่คิดแล้วก็คิด......
“หายไปแล้วล่ะ.....เพี้ยงงง!!.....” จื่อเทาพูดพร้อมกับทำท่าร่ายเวทมนต์ใส่แบคฮยอน ซึ่งคนตัวเล็กก็หัวเราะชอบใจกับท่าทีของแฟนหนุ่มของเขา.....
“ทานข้าวสักหน่อยนะครับ....พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว^^” จื่อเทาพูดพร้อมกับยกถ้วยข้าวต้มหมูทรงเครื่องที่แบคฮยอนโปรดปรานมาเพื่อเตรียมป้อนให้กับแบคฮยอน.....
...........................................................................
ภายในห้องนอนหรูของคริสเละยับเยินหมดสภาพ.....ทุกอย่างล้มแตกระเนระนาด....มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น....ที่ยังตั้งตรงอยู่ดีและเหมือนมันถูกทำความสะอาดอยู่ตลอดเวลา......
รูปถ่ายตอนวันงานแต่งงานของคริสและแบคฮยอน......
ชานยอลมองกรอบรูปนั้นและร้องไห้ออกมา......ตอนนี้คริสออกไปทำงาน.....เขาจึงสามารถเข้ามาในห้องนี้ได้....คริสไม่ออกไปไหนมาไหนเป็นเวลาหลายวันแล้ว....วันนี้เขาเพิ่งจะแต่งตัวออกไปทำงานในสภาพที่ดูไม่ค่อยจะได้...... พี่คริสพร่ำบอกชานยอลเสมอว่าเขารักชานยอล.....แต่ทำไมเขากลับดูแคร์แบคฮยอนมากขนาดนั้นล่ะ..... แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ....ที่พี่คริสจะรักแบคฮยอน......ชานยอลหยิบรูปคู่ของสองคนนั้นขึ้นมากอดอย่างถะนุถนอม.....ผู้ชายสองคนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง.......น้ำตาค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่โตของชานยอลช้าๆ........
คริสนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานไม่ละสายตา.....เขากำลังคิดวิธีที่จะทำให้หุ้นของบริษัทฮวังตก....แต่มันกลับหาช่องว่างยากเหลือเกิน....... คริสถอนหายใจเบาๆ และเอนหลังพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ของเขา....พลันเมื่อหลับตาลง.....ใบหน้าน่ารักของแบคฮยอนก็ลอยแว๊บเข้ามาทันที....... คริสสแยะยิ้มและหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาปลายสาย.....
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้!”
คริสปามือถือลงพื้นอย่างแรงทันที.......คิดจะหนีเขางั้นเหรอแบคฮยอน ต่อให้ไปไกลสุดฟ้าเขาก็จะไปลากคอแบคฮยอนให้กลับมาสยบแทบเท้าให้ได้!......
Rrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงมือถืออีกเครื่องของคริสดังขึ้น คริสยกยิ้มกริ่มเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้น......
“ได้เรื่องว่าไง?....” คริสกรอกเสียงลงมือถือ..........
“ตอนนี้คุณแบคฮยอนออกมาช็อปปิ้งแถวย่านกังนัมกับคุณฮวังจื่อเทาครับ” ทันทีที่คริสฟังจบเขาก็กดปิดมือถือลุกจากเก้าอี้แล้วหยิบโค้ตขึ้นมาสวมทันที...... ร่างสูงรีบวิ่งออกจากห้องจนไปชนกับใครบางคนเข้า
“โอ๊ยยย!” ชานยอลร้องออกมาเพราะคริสชนเขาเข้าอย่างจัง....ร่างสูงหยุดชะงักนิดนึงก่อนจะวิ่งต่อโดยไม่ได้หันมาสนใจชานยอลแม้แต่น้อย.....
“พี่คริสจะไปไหนครับ??” ชานยอลร้องเรียกคริส.... แต่ร่างสูงกลับไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด.....
คริสรีบเดินขึ้นรถBMWสีดำของเขา และมุ่งไปที่ย่านกังนัมทันที..... ด้วยความสงสัยของชานยอลทำให้เขาขับรถตามคริสไป.....
“คุณหนาวไหมครับ...” จื่อเทาถามแบคฮยอนที่เดินดูของอยู่ข้างๆเขา.... แบคฮยอนพยักหน้าแทนคำตอบ....จื่อเทาจึงถอดเสื้อโค้ตตัวหนาที่เขาใส่มาสวมทับให้แบคฮยอน.....
“คุณอยากทานอะไรไหม??” จื่อเทาถามแบคฮยอน ร่างเล็กทำท่าทางนึกคิดสักพักก่อนจะมองไปยังร้านต็อกโบกีร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆพวกเขา.....
“ฉันอยากกินต็อกโบกี....แล้วก็อยากกินชาเขียวร้อนๆด้วย” แบคฮยอนพูดและยิ้มอย่างมีความสุข....
“งั้นคุณเข้าไปรอผมที่ร้านนั้นก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปซื้อชาเขียวร้อนๆเจ้าอร่อยมาให้คุณ” แบคฮยอนพยักหน้า ก่อนที่ขาเล็กๆจะก้าวเดินต่อไป......
คริสหยุดยืนเมื่อพบกับแบคฮยอน....ร่างสูงแสยะยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แบคฮยอนเรื่อยๆ.....คริสได้แต่คิดว่าแบคฮยอนเวลาที่เจอเขาคงจะเดือดร้อนและทุรนทุรายจนแทบตาย....แต่เปล่าเลย....คริสแทบจะเดินชนแบคฮยอนด้วยซ้ำ....แต่ร่างเล็กกลับไม่ได้สนใจร่างสูงตรงหน้า....และเดินผ่านไปเหมือนกับคนไม่เคยรู้จักกัน.......
คริสยืนอึ้งอยู่กับที่ เขารีบหันกลับไปมองแบคฮยอนและคว้าข้อมือเล็กของแบคฮยอนไว้.....
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” แบคฮยอนเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย....เมื่อคริสเห็นอย่างนั้นความโกรธของเขาก็พุ่งสูงขึ้นทันที....แกล้งจำเขาไม่ได้งั้นเหรอ.....
“อย่ามาเสแสร้งแบคฮยอน....เธอไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้!” แบคฮยอนถอยกรูดหนีคริสทันทีที่ร่างสูงตะคอกใส่เขา.....
“ปล่อยมือของคุณออกจากมือผมเดี๋ยวนี้นะ!.....มันเจ็บนะรู้มั๊ย!” แบคฮยอนพยายามสะบัดมือหนีแต่ก็สู้แรงของคริสไม่ได้....
“หึ!.....ไม่ปล่อย….เธออย่ามาแสร้งทำเป็นจำคนที่เธอรักสุดหัวใจไม่ได้สิ!.....” คริสตะหวาดใส่แบคฮยอน....ร่างเล็กยกขาเตะไปตรงหน้าแข้งของคริสอย่างแรง.....
“โอ๊ย!!” คริสโมโหจนถึงขีดสุด.....เขาตรงไปที่แบคฮยอนและเงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงใบหน้าสวย.....
“พี่คริส!//แบคฮยอน” ชานยอลร้องเสียงหลงเมื่อได้เจอแบคฮยอนอีกครั้ง.....แบคฮยอนก็ดูแข็งแรงดีนี่......
“แบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง??” ชานยอลเอ่ยถามแบคทันที.....
“เอ่อ....สบายดีครับ....ผมขอตัวก่อนนะครับ” แบคฮยอนรีบวิ่งหนีเขาทั้งสองไป....ขายาวของคริสกำลังจะก้าวตามแบคฮยอนไป....แต่กลับถูกชานยอลคว้าแขวนไว้ก่อน.....
“อย่าตามเขาไปครับ.....อย่าทิ้งผมไปเลยนะฮะพี่คริส” คริสมองแววตาแดงกล่ำของชานยอลด้วยความหงุดหงิด.....เขาสะบัดแขนออกอย่างแรงก่อนที่จะรีบวิ่งตามแบคฮยอนไป.....
ชานยอลคุกเข่าลงกับพื้นด้วยหัวใจที่แหลกสลาย.....น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง.....พี่คริสเลือกแล้วสินะ.....ทันใดนั้นหิมะก็ค่อยๆตกลงมา....ชานยอลมองแผ่นหลังของคริสที่ค่อยๆลับหายไปด้วยหัวใจที่ปวดร้าวแทบจะขาดใจตาย......
30%
“อย่าตามมา!!” แบคฮยอนหวีดร้องและวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว....... ร่างเล็กล้มลุกคลุกคลานแต่ก็ยังดันทุรังตัวเองให้วิ่งต่อไปจนได้...... คริสมองภาพที่แบคฮยอนล้มหัวเข่าถลอกปอกเปิกแต่ก็ยังวิ่งต่ออย่างปวดใจ......
กลัวพี่ขนาดนั้นเลยเหรอแบคฮยอน.....
คริสหยุดยืนและเลี้ยวไปยังซอกแคบๆ...แบคฮยอนหันกลับมามองคริสอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคริสไม่อยู่แล้วก็หยุดยืนและถอนหายใจอย่างเมื่อยล้า......
หมับ!!
อ้อมแขนหนาของใครสักคนสวมกอดเข้าที่ร่างบางของแบคฮยอน .......
“ปล่อยนะ! ปล่อยผม!!” แบคฮยอนดิ้นพลั่ก....เมื่อรู้ว่าคนๆนั้นคือ ผู้ชายโหดร้ายคนเมื่อกี๊.......
“ไม่ปล่อย....จนกว่าเธอจะเลิกทำแบบนี้กับพี่!.....คิดว่าตัวเองเป็นใครกันฮะ
เป็นแค่คนไร้ค่า
มีสิทธิ์อะไร!”
เหมือนมีอะไรบางอย่างแทงเข้าอกของแบคฮยอน.....คนไร้ค่างั้นเหรอ......ทำไมมันจุกอย่างนี้ล่ะ...........
“แล้วนี่หายป่วยแล้วเหรอ.....ทำไมออกมาตะลอนกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ได้ล่ะ” คริสถามด้วยความเป็นห่วงกึ่งกวนประสาท
“หายแล้ว....เพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน.....ใครผู้ชายคนอื่น....จื่อเทาคือคนรักของผม” คริสจ้องแบคฮยอนตาเขม็ง......คนรักงั้นเหรอ!......พูดออกมาเต็มปากเต็มคำเชียวนะ......
“หึ!......คนรักของเธอคือพี่ ไม่ใช่มัน!” คริสพูดพร้อมกับช้อนร่างแบคฮยอนไปยังรถที่เขาขับมา
“คุณจะพาผมไปไหน! จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!!” แบคฮยอนโวยวายและพยายามเปิดประตูรถ
“หยุด! อย่าทำให้พี่โมโห....ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน!” คริสเค้นเสียงออกมาอย่างโหดเหี้ยม แบคฮยอนนั่งจ๋อยและนั่งลงเงียบๆคนเดียว...... ทำไมเหนื่อยขนาดนี้นะ........
“ง่วงก็นอนซะนะ....หนาวรึเปล่า....ให้พี่เบาแอร์ให้อีกไหม” คริสถามแบคฮยอน คนตัวเล็กไม่ตอบ.....เขาค่อยๆหลับตาลงในที่สุด......
“ทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้นะแบคฮยอน.....พี่ขอโทษ....ถ้าพี่ไม่ทำเรื่องวันนั้นให้มันเกิดขึ้น......เธอก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้....และชานยอลก็เหมือนกัน.....” คริสพูดออกมาขณะที่กำลังนั่งมองแบคฮยอนที่นอนหลับอยู่ในรถ.....เขามาถึงที่หมายแล้ว....ที่ที่แบคฮยอนชอบ.....ทะเล…..
“จื่อเทา! เซฮุน! ช่วยผมด้วย....ฮึก.....ช่วยผมด้วย!” คริสสะอึกกับเสียงเรียกของแบคฮยอน......เขาเสียใจ ที่บรรดาคนที่แบคฮยอนเอ่ยออกมามันไม่มีเขาเลย......
เขาค่อยๆช้อนร่างของแบคฮยอนขึ้น.....เพื่อจะพาเข้าไปยังบ้านพักของเขา.....
“ปล่อย...จะทำอะไรน่ะ?” แบคฮยอนรีบถามทันทีที่รู้สึกตัว.....
“จะอุ้มเข้าบ้าน....อยู่เฉยๆเหอะ” คริสพูดเสียงเรียบ....
“ปล่อย!....ผมเดินเองได้....” แบคฮยอนยังดิ้นไม่หยุด....
จุ๊บ!!
แบคฮยอนหยุดดิ้นทันทีเมื่อได้รับสัมผัสที่แสนคุ้นเคยเมื่อกี๊......คริสขโมยหอมแก้มเขาไปฟอดใหญ่
“บอกให้อยู่นิ่งๆ....อยากอุ้ม....อยากกอด.....อยากใกล้......ไม่เข้าใจรึไง” คริสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยที่แบคฮยอนไม่เข้าใจ
ทันทีที่แบคฮยอนออกมาจากรถเขาก็มองเห็นภาพที่คุ้นเคย.....ทะเล
“ทะเล!” แบคฮยอนตะโกนออกมาด้วยความดีใจ.....คริสมองร่างเล็กแล้วก็ลอบยิ้ม.....
“ชอบใช่มั๊ยล่ะ.....ไปเล่นน้ำกันมั๊ย....เดี๋ยวพี่พาไป” คริสถามแบคฮยอน ร่างเล็กรีบพยักหน้าตื่นเต้นเหมือนกับเด็กๆทันที.....
“อื้ม.....อยากไปก็มาขี่หลังพี่มา.....เดี๋ยวจะพาไป” แบคฮยอนมองคริสด้วยความสงสัย.....ต้องการอะไรกันนะ.......
“เดินไปไม่ได้เหรอ.....ทะเลอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง....ทำไมต้องขี่หลังด้วยล่ะ”
“ก็บอกแล้วไง....ว่าอยากใกล้....อยากกอด...ไม่อยากให้เธอห่างพี่ไปไหน” คริสทำน้ำเสียงน่าสงสาร แบคฮยอนมองก่อนจะหลุดขำออกมา......สุดท้าย......เขาก็ยอมขึ้นขี่หลังคริสจนได้......
คริสในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำที่พับขาขึ้นเรียบร้อย.....และมีร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังขี่หลังอยู่เดินอยู่ริมทะเลด้วยกัน......ยิ่งด้วยแสงจากพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินส่องมาที่พวกเขาด้วยแล้ว.....มันช่างเป็นภาพที่หวานเยิ้มยิ่งกว่าอะไรดี......
แชะ!!
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงรัวกล้องดังอยู่ใกล้ๆพวกเขาทั้งสองคน.....คริสและแบคฮยอนหันไปมองอย่างสงสัย
“สวัสดีครับคุณคริส....ผมขอถ่ายรูปของคุณสองคนไปลงคอลัมน์ในนิตยสารหน่อยนะครับ” คริสพยักหน้าตอบรับเมื่อเขานึกหน้าผู้ชายคนนี้ออก....เขาเป็นช่างภาพคนดังของนิตยสารธุรกิจชื่อดังของเกาหลี.....
“ขอบคุณครับ.....ขอให้โชคดีนะครับ^^....” ช่างถ่ายภาพพูดแล้วก็ก้มขอบคุณ
“เขาถ่ายรูปเราไปทำไมง่า??” แบคฮยอนถามคริส
“เอาไปลงนิตยสารมั้ง.....คอลัมน์คู่รักหวานแหวว” คริสพูดพร้อมกับค่อยๆปล่อยแบคฮยอนลงบนพื้นทราย......มือหนาของเขาจับไหล่แบคฮยอนให้หันมาต่อหน้าเขา......คริสโน้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของแบคฮยอนท่ามกลาง....พระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
แชะ!!
“ขออีกรูปนะครับ^^” ช่างภาพคนนั้นพูดแล้วก็เดินหายไป.....
“พี่ไม่รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับเธอ.....แต่รู้แค่ว่าพี่ขาดเธอไม่ได้.....อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ....” คริสค่อยๆพูดออกมา แบคฮยอนมองหน้าคริสก่อนจะหลุดขำและทุบหน้าอกคนตัวสูงตรงหน้าแรงๆหนึ่งที....
“ฮ่า....รู้สึกบ้าอะไรล่ะ....ป่ะๆ.....เข้าบ้านกันเถอะ” แบคฮยอนหัวเราะและรีบวิ่งนำคริสไป....
คริสมองแผ่นหลังของแบคฮยอนจนลับตาก่อนจะยิ้มออกมา......
“พี่ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรมา.....แต่การที่เธอเป็นแบบนี้กับพี่.....มันดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ” คริสพูดกับตัวเองเบาๆและรีบเดินตามแบคฮยอนเข้าไป....
“โอ๊ะ!แล้วผมจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนล่ะเนี่ย??” แบคฮยอนถามอย่างสัยเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว......
“อยู่ในตู้อ่ะ....ออกมาหาเอาสิ” คริสที่นอนเหยียดขาอยู่บนเตียงนอนสีขาวในห้องพักเอ่ยบอก....
“จะบ้ารึไง! จะให้นุ่งผ้าเช็ดตัวออกไปเอาเหรอ?” แบคฮยอนถามคริส คริสหัวเราะก่อนจะมองไปยังแบคฮยอนที่โผล่แค่หัวออกมาจากซอกแคบๆของประตูเท่านั้น
“เคยเห็นมาหมดแล้วแหละ...ไม่ต้องอายหรอกน่า” คริสพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินไปลื้อเสื้อผ้ามาให้แบคฮยอน
“อ่ะ....นี่เสื้อแล้วก็กางเกง” คริสยื่นมันให้แบคฮยอน
“อ้าว! แล้ว กกน.ล่ะ??”
“ไม่ต้องใส่หรอก....เนอะ” คริสพูดและหัวเราะออกมาเบาๆ แบคฮยอนหน้าแดงแปร๊ดก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าจะตีคริส.....
“ล้อเล่นน่า.....โหดจัง....อ่ะนี่” คริสพูดพร้อมกับโยนกกน.ลายหัวใจสีชมพูหวานแหววให้แบคฮยอน
“เห็นชอบใส่ลายแบบนี้....เลยให้คนไปซื้อมาไว้เยอะเลย” คริสหัวเราะอีกครั้ง....และเดินกลับไปนอนดูทีวีต่อ.....
แบคฮยอนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง......คริสที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำมองร่างของแบคฮยอนแล้วก็ยิ้ม.....หลับยังน่ารักเล๊ย.....
คริสค่อยๆนอนลงข้างๆแบคฮยอน.....เขากดรีโมตปิดทีวีและสวมกอดแบคฮยอนเบาๆ....
“อื้ม.....” แบคฮยอนหันมากอดคริสคืน.....ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงจูบหน้าผากของคนตรงหน้าหนึ่งที.......
Rrrrrrrr ใครกันนะโทรมาขัดจังหวะจังเลย คริสได้แต่คิดในใจ......
“ฮัลโหล!พี่คริสฮะ!” ปลายสายตะโกนใส่คริส
“มีอะไรเซฮุน...มีอะไร” คริสถามอย่างเอื่อยเฉื่อยไม่ได้รีบร้อนเลยแม้แต่นิด......
“พี่ชานยอลกรีดแขนตัวเอง! ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล! ลู่หานดูแลอยู่!!” คริสปล่อยโทรศัพท์ลงบนเตียงทันที......เขานั่งนิ่งอยู่บนเตียงและทำอะไรไม่ถูก.....
คริสนั่งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก.......
“อื้อ....พี่คริสเป็นอะไรรึเปล่า” แบคฮยอนงัวเงียถามร่างสูงที่นั่งนิ่ง.... คริสหันไปส่งยิ้มเล็กๆให้แบคฮยอนก่อนจะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมของแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน
“ไม่มีอะไรครับ.....นอนซะนะ.....เหนื่อยไม่ใช่เหรอ....” คริสพูดและก้มลงจูบขมับแบคฮยอน
เวลาผ่านไป20นาที....เมื่อคริสเห็นว่าแบคฮยอนหลับสนิทแล้ว....เขาก็ลุกไปเปลี่ยนชุดและหยิบกุญแจรถ .....โดยยังไม่ลืมเขียนโน้ตไว้ให้แบคฮยอนที่หลับอยู่.....
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะรีบกลับมาหานะ.......อย่าหนีพี่ไปไหนล่ะ......อย่าซนด้วยนะคะคนดี ต้องการอะไรบอกป้าที่เฝ้าบ้านนี้เลยนะ”
พอวางกระดาษที่เขียนเสร็จแล้วไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง......เขาก็รีบลุกออกไปทันที.......
ตอนนี้ชานยอลจะเป็นยังไง?
จะปลอดภัยรึเปล่า??
คำถามเหล่านี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของคริสตลอดเวลา..........ถ้าชานยอลเป็นอะไรไปเพราะเขาอีกครั้งนึง....เขาก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต.....เพราะแค่เรื่องนั้น.....เรื่องในวันนั้น.....เขาก็ไม่รู้จะชดใช้ยังไงถึงจะเหมาะสมแล้ว..............
คริสเหยียบคันเร่งรถจนสุด....จนในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาลจนได้....... ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที......
“ขอโทษนะครับ....ปาร์ค ชานยอลอยู่ห้องไหนเหรอครับ” คริสรีบถามพยาบาลที่เค้าเตอร์ทันที....
“สักครู่นะคะ......ห้อง 456 ค่ะ” คริสรีบวิ่งไปทันทีที่ทราบเลขห้องแล้ว.....
“โวยยยยยยย!!! ปล่อยยยยยยย!! อย่าให้มันมาทำอะไรผมได้นะ!!......ม่ายยยยย!!!” คริสชะงักที่หน้าห้องเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของชานยอล....
“ฮื่อ........ไม่เอา....อย่าทำอะไรผมเลยนะ.....ฮือ.....ขอร้องล่ะครับ.....ฮือ........” ชานยอลยังโวยวายไม่หยุด..... คริสยืนนิ่งพลันน้ำตาก็ไหลออกมา.....ถ้าวันนั้นเค้าไม่เฉยชาใส่ชานยอลแบบนั้น....ชานยอลก็คงจะไม่เป็นอย่างนี้.....
“ชานยอลเป็นยังไงบ้างจงแด??” คริสเอ่ยถามหมอจงแดเพื่อนสนิทที่เดินออกมาจากห้องพักของชานยอล.....
“มึง....กูขอโทษว่ะ.....มีอะไรบางอย่างไปกระทบกับความรู้สึกของชานยอลอย่างแรง....มันเลยทำให้เรื่องราวในอดีตหวนกลับมาหลอนประสาทคอยทำร้ายเขา......แต่กูฉีดยาสลบให้ละ....เขาคงจะสงบไปอีกสักวันนึง”
“มันเป็นเพราะกูนี่แหละ.....กูเป็นคนทำร้ายเขา.....” คริสพูดเสียงสั่น....หมอจงแดเดินมาตบบ่าเพื่อนเบาๆ....
“ทุกอย่างมันจะต้องผ่านไปด้วยดี......กูเชื่ออย่างนั้น.....” หมอจงแดพูดและรีบเดินหนีไป....ตรวจคนไข้คนต่อไป.....
คริสค่อยๆมองร่างของชานยอลที่บอบช้ำและผอมลงกว่าเก่า....ชานยอลคงจะเสียใจไม่น้อย....ที่เขาทำอย่างนั้นกับชานยอล......คริสกุมมือเรียวของชานยอลเอาไว้....
“พี่ขอโทษ....พี่ทำให้ชานยอลต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้อีกครั้งแล้วนะ....”
“พี่จะคอยดูแลชานยอลเอง......และแบคฮยอน......พี่ก็จะดูแลด้วยเช่นกัน.....”
“แต่อาจจะคนละแบบนะ.......พี่รักชานยอลนะ....” คริสพูดออกมาเบาๆและมองชานยอลที่กำลังนอนสลบอยู่.....
........................................................
แบคฮยอนเดินทอดน่องอยู่ที่ริมชายหาดคนเดียว.....เขาใช้เท้าวาดรูปหัวใจสองดวง....และก็เขียนชื่อตัวเองลงไป......ในหัวใจดวงที่หนึ่ง......
แล้วหัวใจดวงที่สองล่ะ.....ให้ใครดีนะ....เขียนชื่อใครดีนะ??
‘Kris’ สุดท้ายแบคฮยอนก็เขียนชื่อของคริสลงไป.....ร่างเล็กมองบนพื้นทรายและยิ้มกว้างออกมา.......
“พี่คริสเมื่อไหร่จะกลับมานะ.....รอนานแล้วนะ...แล้วมันก็เย็นแล้วนะ.....” แบคฮยอนพูดออกมาเบาๆ..... อยากจะโทรไปหาก็ไม่มีเบอร์......
ร่างเล็กเดินเข้าบ้านพักช้าๆ.....ลมเย็นๆของทะเลพัดปะทะกับร่างกายบางทำให้หนาวจนสั่นสะท้าน......แบคฮยอนขึ้นไปอาบน้ำและลงมานั่งรอคริสที่ชั้นล่าง.....เขากดเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปมาอยู่หลายชม. จนดึกดื่นพี่คริสก็ยังไม่กลับมา......
“พี่คริส....ทำไมยังไม่กลับมานะ?หวังว่าคงจะไม่เกิดอะไรแย่ๆขึ้นนะ” แบคฮยอนเอนหลังลงนอนดูทีวีรอ.....จนสุดท้ายก็หาวฟอดใหญ่และนอนหลับอยู่บนโซฟาที่อยู่ชั้นล่างไปในที่สุด...........
..............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป...............
หายไปหลายวันเลย555+ พักนี้ยุ่งๆ มาอัพให้ละน้า ครบร้อย...
พี่คริสกับชานยอลมีปมอะไรกัน....จะมาเฉลยตอนหน้านะ....
ฝากแสดงความคิดเห็น(มีผลต่อการอัพ)
twitter/@buabuafunfun #ฟิคยอมแบคฮยอน
ความคิดเห็น