คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER-14 100%
คริสนั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องตรวจที่แบคฮยอนเข้าไป....ในใจเขาเองก็หวั่นไหวเหลือเกิน....กลัว....กลัวว่าวันนั้นมันจะมาถึงเร็วเกินไป....
“คุณคะ....คุณหมอเชิญพบน่ะค่ะ” พยาบาลสาวสวยในชุดสีขาวเดินเข้ามาเรียกคริสให้ไปพบคุณหมอ...
คริสรีบลุกจากเก้าอี้เพื่อที่จะไปพบคุณหมอ.....มันต้องมีสิ วิธีที่จำให้แบคฮยอนหายขาดไปจากโรคบ้านี้น่ะ.....
“สวัสดีคริส...คืออาหมออยากจะให้คริสเผื่อใจไว้บ้างนะ....” คุณหมอที่มีศักดิ์เป็นอาของคริสเอ่ยขึ้น... คริสหน้าซีดทันที.....ทำไมอาหมอพูดอย่างนั้นล่ะ....
“มะเร็งมันลามไปทั่วร่างกายของหนูแบคฮยอนแล้ว....อาอยากให้หลานเตรียมใจไว้หน่อยนะ....ว่าแบคฮยอนอาจจะอยู่กับหลานได้อีกไม่นาน” คริสทิ้งตัวลงเก้าอี้ทันที.......เขายกมือขึ้นมาเสยผมของตัวเองขึ้น.....ก่อนจะเค้นเสียงออกมา...
“มันไม่มีวิธีที่จะรักษาเขาเลยเหรอครับ....” คริสพูดเสียงสั่น....น้ำตาของเขากำลังคลอที่หน่วยตาทั้งสองข้าง......
“ตอนนี้ยังไม่มีแต่ถึงมีก็คงไม่หายขาด....มันก็คงจะแค่ยื้อชีวิตของเขาไปเท่านั้น....และหนูแบคฮยอนก็จะทรมานไปเปล่าๆด้วย” น้ำตาของคริสร่วงออกมาทันทีที่ฟังอาหมอของเขาพูดจบ.....
“อาว่าหลานควรไปทำให้เขามีความสุขที่สุดในช่วงชีวิตที่เหลือน้อยของเขาดีกว่านะ.....มันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วล่ะ......”
6%
คริสค่อยๆลุกเดินออกมาจากห้องทำงานของอาหมอ....ทันทีที่เขาเปิดประตูออกมาก็พบกับแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนรถเข็น.....ร่างเล็กมอบรอยยิ้มที่แสนจะสดใสให้เขา.....
“คุณคริส....คุณหมอให้ผมกลับบ้านแล้ว....” แบคฮยอนยิ้มกว้าง... คริสรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนรถเข็น....มือหนาเอื้อมไปกุมมือเล็กมาจุมพิตลงอย่างอ่อนโยน.....
“กลับบ้านกันนะ...แล้วพี่จะพาเธอไปเที่ยว….เธออยากไปไหน...อยากทำอะไร....พี่จะพาไปทำหมดเลย....”
“จริงเหรอพี่คริส.....งั้นผมอยากไปกินต๊อกโบกี” แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงและแลบลิ้นแผล่บๆ....
“ได้สิ...งั้นเราไปกินกันเลยนะ...ป่ะ” คริสพูดและเข็นรถเข็นที่แบคฮยอนนั่งอยู่ไปด้วย.....
คริสพาแบคฮยอนมาแถวย่านมยองดง...เป็นย่านสำหรับช้อปปิ้งในเกาหลี.... แบคฮยอนดูจะมีความสุขกับเหล่าร้านค้าที่เรียงรายอยู่ข้างทาง....คริสมองแบคฮยอนแล้วนึกสงสาร.....น่าสงสารเหลือเกิน.....แบคฮยอน.....
“ร้านนี้ๆ ร้านนี้อร่อย.....ผมมาทานบ่อยๆ” แบคฮยอนกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กๆ แต่เมื่อกระโดดไปได้สักพัก ร่างเล็กก็ต้องหยุดชะงัก....เมื่อเขารู้สึกว่าร่างกายเขามันอ่อนเพลีย..... คริสที่มองดูอาการของแบคฮยอนและเข้าใจดี...เขาจึงพาแบคฮยอนเข้าไปนั่งในร้านและรอต๊อกโบกีมาเสิรฟ....
“ว้าว!....น่าอร่อยจัง....จะทานละนะ” แบคฮยอนถือตะเกียบและมองจานอาหารที่มีต๊อกโบกีอยู่ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น....จะว่าไปเขาก็ไม่ได้กินมันมานานแล้วเหมือนกัน.....
“อร่อยจังเลยยยยย>//< พี่คริสกินป่ะ ....” แบคฮยอนพูดและคีบต๊อกโบกีไปจ่อที่ปากของคริส.... คริสส่ายหัวเป็นเชิงปฏิเสธ ต๊อกโบกีมันไม่ใช่สไตล์ของเขา!!! แบคฮยอนยู่หน้าด้วยความน้อยใจและวางตะเกียบลงบนจานอย่างเงียบๆ.....คริสเห็นอย่างนั้นก็รีบกระวนกระวายจะให้แบคฮยอนป้อนเขาทันที....
“ป้อนพี่ใหม่หน่อยนะ....พี่อยากกินมากเลยยย” คริสทำสายตาออดอ้อนแบคฮยอน....แบคฮยอนหัวเราะหึหึก่อนจะลุกขึ้น....
“กินเองเลย...ไม่ป้อนแล่ว....เดี๋ยวจะไปเอาเครื่องดื่มให้นะ....” คริสมองตามแบคฮยอนที่ค่อยๆเดินไปที่ตู้เครื่องดื่ม.....ในใจของคริสสั่นไหว.....กลัวแทบบ้า....ว่าแบคฮยอนเดินไปแล้วจะไม่กลับมาหาเขาอีก...
แบคฮยอนเดินกลับมาหาคริสด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเครื่องดื่ม....ทันทีที่แบคฮยอนนั่งลงมือเล็กก็ยกกุมศีรษะของตัวเองทันที....
“ไหวมั๊ยแบคฮยอน?” คริสถามแบคฮยอน...
“ไม่เป็นไรหรอกครับ....สงสัยไมเกรนจะกำเริบ....เดี๋ยวก็หายหรอก....นี่พี่คริส....เมื่อคืนแบคฝันว่าแบคหายตัวไปอยู่ที่ไหนสักที่....รอบตัวแบคเป็นสีขาวไปหมด...แบคร้องเรียกใครก็ไม่มีใครตอบ.....แบคกลัวแทบบ้า...แบคกลัว...แบคไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนั้น” คริสชะงักกับคำพูดของแบคฮยอน....ที่แห่งนั้นคงจะเป็นสวรรค์สินะ...
“ไม่ต้องกลัวไปนะคะ.....พี่จะคอยจับมือแบคฮยอนเอาไว้.....พี่จะกอดเธอ...
จนวินาทีสุดท้ายของชีวิต.....ของเรา....”
15%
แบคฮยอนและคริสกลับมาบ้านแล้ว....เขาสองคนเดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ....แบคฮยอนดูจะมีความสุขมากที่คริสดีกับเขา......คริสอาจจะรักเขาบ้างแล้วสินะ......
“คุณแบคฮยอนคะ....ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ?” คนรับใช้คนเก่าคนแก่ของตระกูลอู๋วิ่งเข้ามาดูเจ้านายของตัวเอง.....
“ดีขึ้นแล้วครับคุณยาย....ผมคิดถึงฝีมือการทำอาหารของคุณยายมากเลยนะครับ” แบคฮยอนเดินเข้าไปกอดคุณยาย...
“ปากหวานจังเลยนะคะ....งั้นวันนี้อยากทานอะไรคะ ยายจะได้ทำให้”
คริสที่ยืนมองภรรยาตัวเองกำลังยืนคุยกับคุณยายอย่างมีความสุข...เขาก็โล่งใจและรีบเดินขึ้นไปชั้นสองอย่างเงียบๆ
“อ๊า....เอาอะไรก็ได้ครับที่ทุกคนทานได้.....^^คุณยายทำอร่อยทุกอย่างแหละ” พูดจบแบคฮยอนก็หันไปหาคริส....แต่ทว่ากลับไม่มีวี่แววของร่างสูงเลย....แบคฮยอนพยายามชะเง้อคอมองหาคริสแต่ก็ไม่เจอ จู่ๆร่างเล็กก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดๆขึ้นมาอีกครั้ง..... แบคฮยอนพยายามพยุงตัวเดินขึ้นไปบนห้องนอน...มือเล็กควานหาราวบันได สะเปะสะปะ....จนในที่สุดเขาก็ขึ้นมาถึงห้องนอนของตัวเองจนได้.....
แบคฮยอนนึกเป็นห่วงชานยอลขึ้นมา....เขาจึงพยายามพยุงตัวเองเดินไปที่ห้องนอนของชานยอล....แบคฮยอนตั้งใจจะเคาะประตูแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงเรียกเขาขึ้นมาก่อน....
“พี่แบคฮยอน” แบคฮยอนหันไปตามเสียงเรียกของเซฮุน เซฮุนยิ้มกว้างให้แบคฮยอน ตอนนี้เซฮุนอยู่บนรถเข็น ยังขยับขาไปมาเองไม่ได้....
“เซฮุนนา.....ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ....แล้วนี่หายดีแล้วเหรอ?” แบคฮยอนค่อยๆพยุงตัวเองเข้าไปเซฮุน ร่างเล็กพยายามทำให้ตัวเองดูมีเรี่ยวแรง...ทั้งๆที่ตอนนี้แรงๆแทบจะยืนยังไม่มี.....
“พอรู้ว่าพี่แบคออกจากโรงบาลแล้ว....ผมก็รีบขออาหมอกลับทันทีเลยครับ” เซฮุนทำน้ำเสียงออดอ้อนแบคฮยอน แบคฮยอนเดินเข้าไปใกล้เซฮุนและหยิกแก้มเซฮุนเบาๆ
“เดี๋ยวพี่จะเข็นเธอไปส่งที่ห้องนะ....แล้วก็นอนพักผ่อนซะนะ^^” แบคฮยอนบอกเซฮุน
“ไม่ครับ...พี่แบคไม่ต้องเข็นผม....พี่ไปพักเลยก็ได้ครับ....ลู่หาน!! ลู่หาน!!” เซฮุนตะโกนเรียกลู่หาน ลู่หานที่ลงไปสั่งอาหารให้เซฮุนอยู่ชั้นล่างก็ต้องรีบวิ่งขึ้นมาทันที.......
“เซฮุนมีอะไร?.....” ลู่หานถามเซฮุนอย่างเป็นห่วง....
“เข็นฉันไปส่งที่ห้อง...แล้วพาพี่แบคฮยอนไปพักด้วย” ลู่หานพยักหน้าอย่างเข้าใจ......และค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เซฮุนเรื่อยๆเพื่อจะพาเขาเข้าไปพัก.... จู่ๆประตูห้องของชานยอลก็เปิดขึ้น.....
“พี่คริส..ไปดูแลแบคฮยอนไป....แบคฮยอนอยู่คนเดียวนะ.....” ชานยอลเอ่ยดุคริส ขณะที่จมูกโด่งกำลังคลอเคลียกับแก้มของเขาอยู่.....
“ช่างมันเถอะน่า.....จะเป็นคนดีไปไหนกันคะที่รัก......พี่อุตส่าห์ไปดูแลมันอย่างที่เธอต้องการ...ให้รางวัลพี่หน่อยไม่ได้เหรอคะ.......พี่คิดถึงและเป็นห่วงเราจะแย่อยู่แล้วนะ....” คริสประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของชานยอลทันทีที่พูดจบ.....
แบคฮยอนยืนมองภาพนั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง....ริมฝีปากของเขาสั่นระริก....ดวงตาของเขาพล่ามัวไปด้วยน้ำตา....ใครกันที่บอกว่าจะรักเขา.....ใครกันที่บอกจะดูแลเขา.....
“ฮึก.....ฮือ.....ผมยอมแพ้แล้วพี่คริส.....ผมยอมแพ้ต่อความรักของคุณทั้งสองคนที่มีให้กันแล้ว....ฮึก....ฮือ” แบคฮยอนตะโกนออกมาทั้งน้ำตา....เขาเคยคิดว่าจะมีสักวันที่พี่คริสจะรักเขาบ้าง.....จะต้องมีสักวันสิที่พี่คริสจะรักเขาคนเดียว......แต่มันไม่มีเลย......ไม่เคยมีเลยจริงๆ......
แบคฮยอนค่อยๆล้มพับลงไปนอนอยู่ที่พื้น.....ทนไม่ไหวแล้ว.....ไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนแล้ว.....
“พี่แบคฮยอน” เซฮุนพยายามที่จะลึกขึ้นจากรถเข็นทั้งๆที่เขายังเจ็บขาอยู่....... สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นมายืนจนได้....แต่ยืนได้สักพักเขาก็ล้มลง....เซฮุนค่อยๆคลานเข้าไปหาแบคฮยอนที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น.....เขาดึงร่างเล็กขึ้นมากอด....
“พี่แบค...พี่แบค!!” เซฮุนพยายามสั่นตัวแบคฮยอน....แต่แบคฮยอนก็ยังไม่ฟื้น....
“โอ๊ยยยย!!! ยืนทำซากอะไรกันอยู่!!!! รีบเข้ามาช่วยพี่แบคสิ!!! ถ้าพี่แบคเป็นอะไรไป!!!! ผมจะไม่มีวันให้อภัยพวกคุณ!!!!”
30%
เซฮุนตะโกนออกมาอย่างกับคนเสียสติ....ลำตัวของเขาสั่นเทิ้มไปหมดเพราะความโกรธ..... ชานยอลวิ่งเข้ามาช้อนตัวแบคฮยอนขึ้น...แล้วรีบพาเข้าห้องไป.... ลู่หานโทรเรียกคุณหมอให้มาที่บ้าน.....ส่วนคริส.....ยืนดูอยู่เฉยๆ....ภายใต้แววตาว่างเปล่าที่เซฮุนไม่อาจจะรู้ได้ว่าพี่ชายของเขาคิดอะไรอยู่.....
เซฮุนจ้องพี่ชายเขาตาเขม็ง....ลู่หานรีบเข้ามาประคองเขาให้ลุกขึ้น....เมื่อมือลู่หานแตะลงที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขา....เซฮุนก็สะบัดช่วงบนเพื่อปัดมันออกอย่างไม่ใยดีทันที...
“พวกคุณมันเลว....แม้กระทั่งคนที่จะมีชีวิตมองโลกใบนี้ต่อไปได้ไม่กี่เดือนก็ยังรังแกเขาได้!” เซฮุนกัดฟันพูดออกมา....
“เซฮุน....” ลู่หานเรียกเซฮุนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ....เขาไม่ได้ทำอะไรผิด....เขาทำทุกอย่างก็เพื่อเซฮุนทั้งนั้น....
“พี่คริส...” เซฮุนเค้นเสียงเรียกคริส.... คริสเลิกคิ้วเพื่อจะฟังสิ่งที่น้องชายของเขาพูด
“ผมรักพี่แบคฮยอน.....รักตั้งแต่แรกเห็น...” สิ่งที่เซฮุนพูดออกมาทำให้คริสแทบคลั่ง มือหนากำแน่นทันทีอัตโนมัติ....พูดอะไรของมัน.....รักตั้งแต่แรกเห็นงั้นเหรอ!
“ช่วยยกพี่แบคฮยอนให้ผม......ช่วงชีวิตสุดท้ายที่พี่เขาเหลืออยู่ ผมจะดูแลเขาด้วยชีวิตของผมเอง.....ช่วยยกเขาให้ผมได้ไหมครับ....นะครับพี่คริส....ให้ผมกราบผมก็ยอม” ทันทีที่เซฮุนพูดจบผู้เป็นพี่ก็เข้าไปกระชากคอเสื้อน้องชายที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นขึ้นมาทันที....
“แกว่าไงนะ....ยกให้งั้นเหรอ.....รักมันมากงั้นเหรอ.....ได้กับมันมากี่ครั้งแล้วล่ะ!!” คริสพูดดูถูกแบคฮยอน....เขาล่ะอยากจะซัดหมัดใส่ไอ้น้องชั่วคนนี้นัก....แต่ยังเห็นว่าแค่นี้มันก็ยังเดินไม่ได้อยู่ ถ้าชกไปแล้วมันจะตายไปเลยรึเปล่า.....
“หุบปากชั่วๆของพี่ซะพี่คริส!! ..... พี่แบคฮยอนเป็นคนดี ไม่เหมือนชานยอลชู้พี่....ที่ได้แต่เป็นชู้กับแฟนคนอื่น!!” คริสที่ได้ยินดังนั้นก็ยืนขึ้นทันที....เซฮุนแปลกใจมาก เขานึกว่าเขาจะโดนคริสซัดหมัดใส่ซะแล้ว
“พลั่กกกกก!!” คริสฟาดขาดยาวๆของเขาใส่เซฮุนเต็มแรง.....เซฮุนล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น....เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากและจมูกโด่ง.....
“เซฮุน!!” ลู่หานรีบวิ่งเข้าไปหาเซฮุนทันที
“ชานยอลมาก่อนแบคฮยอน!!....แถมชานยอลยังเป็นคนดีกว่ามัน...เขายอมทำทุกอย่างเพื่อแบคฮยอน.....และไม่มั่วเหมือนมัน!!!”
“มาก่อนงั้นเหรอ.....งั้นพี่ก็ปล่อยพี่แบคมาให้ผมซะสิ.....ปล่อยเขามาให้ผม!.....” เซฮุนตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง....เลือดที่อยู่ในปากของเขากระเด็นเลอะไปตามพื้นบ้านเงาวับสวยงาม......
“ยกให้งั้นเหรอ....แกคิดจะแย่งเมียพี่ชายแกงั้นเหรอไอ้น้องชั่ว!” คริสจะพุ่งเข้ามาหาเซฮุนอีกครั้ง....แต่รอบนี้ลู่หานกลับเอาร่างเล็กๆของเขามาบังตัวเซฮุนไว้ๆ คริสที่กำลังจะพุ่งใส่เซฮุนก็ต้องหยุดชะงักกระทันกัน ลู่หานหันขวับไปมองคริสด้วยดวงตาที่แดงกล่ำและมีน้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาที่เคยสุกสกาวสดใสนั่น.......
“ได้โปรด.....อย่าทำอะไรเซฮุน.....ได้โปรด...ฮึก.....ทำผมแทน” คริสมองลู่หานก่อนจะแสยะยิ้มและเตะรถเข็นของเซฮุนอย่างแรง....จนมันล้มไปนอนอยู่ที่พื้นเหมือนกับเจ้าของของมัน....
“โอ๊ยย!” เซฮุนผลักลู่หานลงอย่างแรง....ร่างสูงค่อยๆคลานเข้าไปใกล้เท้าของพี่ชาย.....ก่อนก้มลงกราบผู้เป็นพี่อย่างไร้ศักดิ์ศรี......
“ได้โปรด....อย่าทำร้ายพี่แบคเลยนะครับ.....” คริสก้มลงมองน้องชายที่แสนจะเย็นชาของเขา....เซฮุนเงยหน้ามองพี่ชายของเขา.....และเมื่อคริสได้เห็นใบหน้าของเซฮุนเขาก็ต้องตกใจจนแทบสิ้นสติ ..
เซฮุนกำลังร้องไห้.........
ด้านชานยอลพอวางร่างเล็กลงบนเตียงใหญ่แล้ว.....เขาก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะหาผ้ามาเช็ดตัวแบคฮยอนทันที...... ร่างสูงโปร่งเดินออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำหมาด....มือหนาวางผ้าสีขาวสะอาดลงบนแก้มใสของแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน.....
‘ชานยอลอ่า....ถ้าเค้าป่วยชานยอลจะดูแลเค้ารึเปล่า?’
‘ยอลจะต้องดูแลแบคอยู่แล้วสิ......แฟนเค้าทั้งคนนี่นา’
ชานยอลยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น เขาได้ดูแลแบคฮยอนแล้วนะ..... ชานยอลค่อยๆเช็ดตัวแบคฮยอนเรื่อยๆ.... ดวงตากลมโตจดจ้องไปที่ริมฝีปากบางที่แห้งผากของแบคฮยอน....ชานยอลโน้มตัวลงประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางของแบคฮยอนอย่างอ่อนโยน...... เมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากด้านนอก....เขาก็ต้องหยุดการกระทำทันที.....ชานยอลรีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะไปดูเหตุการณ์ด้านนอก...ขาเรียวรีบก้าวออกไปออกจากห้องไป…..
เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง.....แบคฮยอนก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง....ร่างเล็กค่อยๆเดินไปยังตู้เซฟของคริส....เขากดรหัสเปิดตู้เซฟของคริสอย่างปวดใจ 2711 มันคือวันเกิดของชานยอล....คนที่อยู่ในหัวใจของคริสตลอดเวลา.....
แบคฮยอนลื้อค้นข้างในตู้เซฟอย่างรีบร้อน.....จนในที่สุดเขาก็เจอสิ่งที่เขาต้องการ.....ซองสีดำขนาดเท่าฝ่ามือของเขาถูกหยิบออกมา....แบคฮยอนหยิบปืนที่อยู่ในซองออกมา.....ร่างเล็กมองปืนสีดำขลิบที่แสนหนักสำหรับคนที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างเขา....พลันน้ำตาก็ร่วงออกมาอย่างไม่ขาดสาย....ริมฝีปากบางสั่นเทิ้มไปด้วยความเสียใจ......ฮือ.............
“โครมมม!!” เมื่อได้ยินเสียงดังจากด้านนอก...แบคฮยอนก็ละความสนใจจากปืนสีดำขลิบที่เขาถืออยู่ทันที.....เขารีบลุกขึ้นมาและเดินเซไปมา....เพื่อที่จะออกไปจากห้อง....โดยที่มือเล็กยังถือปืนอยู่ด้วย.....
“ถ้าผมตายทุกอย่างคงจะจบใช่มั๊ย....ฮึก.....ฮื่อ.................”
“แบคฮยอน!!” ชานยอลตะโกนขึ้นเมื่อเห็นแบคฮยอนที่กำลังร้องไห้อยู่เดินออกมา.....
มือเล็กยกปืนที่ถืออยู่ขึ้นไว้ระดับศีรษะ....หันกระบอกปืนเข้าหาศีรษะของตัวเอง......
“อย่า..................แบคฮยอน!!!!” ชานยอลหวีดร้องอย่างเสียสติ......แบคฮยอนเป็นคนใจเด็ดชานยอลรู้ดี.....แต่ไม่คิดว่าจะเด็ดถึงขนาดนี้..............
ปังง!!!
60%
ชานยอลหลับตาลงเมื่อเขาคิดว่าเขาคงรับไม่ได้เมื่อต้องเห็นแบคฮยอนสมองกระจายต่อหน้าต่อตา.......
“โอ๊ยย!!” แต่เขาก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องของแบคฮยอน.....ไม่น่า...ถ้าเอาปืนยิงใส่สมองตัวเองขนาดนั้น....ไม่น่าจะรอด
ชานยอลค่อยๆลืมตาขึ้นมองภาพตรงหน้า....เมื่อดวงตากลมโตมองเห็นภาพรอบตัวชัดเขาก็ต้องตกใจจนแทบสิ้นสติ......
แบคฮยอนล้มพับลงไปอยู่ที่พื้นโดยที่มือเรียวยังจับแก้มของตัวเองอยู่.... มีเลือดไหลอออกมาจากมุมปากของแบคฮยอน....ซึ่งคงไม่ต้องเดาก็คงจะรู้ว่าใครทำ..... คริสเป็นคนเข้าไปแย่งปืนจากแบคฮยอนแล้วฟาดมันลงกับใบหน้าสวยของแบคฮยอนอย่างจัง!
“เลิกทำตัวเป็นหมาบ้าสักที!!.....แค่นี้ฉันก็ต้องปวดหัวเพราะเธอมามากแล้ว!!!” คริสตะคอกออกมาดังลั่น.....
“ฮึก.....ฮื่อ.....ถ้าผมมันเป็นตัวปัญหานักก็ปล่อยให้ผมตายไปซะสิครับ....” แบคฮยอนร้องไห้โฮออกมา......ริมฝีบางสั่นระริก....ดวงตาแดงกล่ำที่บอบช้ำอยู่แล้วก็ต้องช้ำขึ้นอีก...
“แกจะไปตายไหนก็ไป!!! แต่อย่ามาตายให้เมียฉันเห็นแล้วเขาเก็บไปสำนึกผิด!!!” แบคฮยอนเงยหน้าสบตาคริสทันทีที่ร่างสูงพูดจบ เมียงั้นเหรอ.....แล้วเขาล่ะเป็นอะไร.....ของตายงั้นเหรอ.....ของตายที่พี่คิดจะหยิบมันมาใช้เมื่อไหร่ก็ได้ใช่มั๊ย....
“พี่คริส.....พี่ไม่น่าพูดอย่างนั้น....” ชานยอลเอ่ยเสียงสั่น....คริสไม่น่าพูดอย่างนั้น....ไม่น่าพูดอย่างนั้นเลยจริงๆ
“เธอน่ะเงียบไปชานยอล!.....พี่รู้ว่าเธอต้องทนกล้ำกลืนฝืนทนแค่ไหน....เธอมาก่อนมัน! แต่มันดันได้สิทธิ์เยอะกว่าเธอ....พี่ให้มันทุกอย่าง....แล้วมันยังจะมาเรียกร้องอะไรอีก!!” คริสตวาดกลับชานยอล...ชานยอลรีบถอยกรูดหนีทันที....ตลอดเวลาที่ผ่านมาคริสไม่เคยตวาดใส่เขาสักครั้ง.....ไม่เคยเลยจริงๆ...
“ฮื่ออ...ฮึก....พี่บอกว่าชานยอลกล้ำกลืน.....แล้วผมล่ะ.....ผมที่โดนหลอกลวงว่ารัก...ผมที่โดนพูดกล่อมหัวว่ารัก....ผมที่ถูกหลอกว่าพี่รักผมคนเดียวล่ะ!!!” แบคฮยอนตวาดกลับ....ร่างเล็กไม่มีแรงจะลุกยืนแล้ว....
“....................” คริสนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แบคฮยอนแสยะยิ้มก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา....ที่ทำให้ทุกคนต้องชะงัก...
“พี่คริสครับ....พี่ไม่ได้ให้ผมทุกอย่างหรอก....มันมีสิ่งนึงที่ผมไม่เคยได้จากพี่เลย....ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน.....
หัวใจของพี่ไงครับ..... ผมไม่เคยจะได้มันเลย.....
ผมสัมผัสมันได้เสมอแหละ.....เวลาที่พี่กอดหรือจูบผม....ผมไม่เคยจะได้รับความอบอุ่นหรือความรู้สึกดีๆจากพี่เลย.......มันมีแต่ความเย็นชาและความรังเกียจเต็มไปหมด.......” คริสกำปืนในมือแน่น......เดี๋ยวนี้แบคฮยอนกล้าต่อล้อต่อเถียงเขาเหรอ.....อยากโดนมากใช่มั๊ย......
“เอาสิครับ.....ปืนในมือพี่.....ยิงมันมาที่ผมเลยครับ.....ฮื่อ.....ถ้าผมตายทุกอย่างก็จบ.....พี่คงจะไม่ได้เจอผู้ชายมั่วๆอย่างผมแล้ว!.....” แบคฮยอนตะโกนออกมาทั้งน้ำตา..... คริสยกปืนขึ้นเล็งไปที่แบคฮยอน....ร่างเล็กจดจ้องมันอย่างไม่เกรงกลัว.....ยิ่งคริสเห็นอย่างนั้น....อารมณ์โกรธในจิตใจของเขายิ่งพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ....
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะแบคฮยอน!!!” คริสตะคอกออกมาก่อนจะเล็งเป้าไปที่แบคฮยอนให้แม่นกว่าเดิม....... แบคฮยอนหลับตาลงเมื่อรู้ว่าเขาคงจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นานแล้ว....
“อย่าพี่คริส!!/// อย่า!!!” เซฮุนและชานยอลประสานเสียงร้องกัน....เซฮุนพยายามจะลุกไปช่วยแบคฮยอน แต่เรี่ยวแรงของเขากลับไม่เหลือเลย....ไม่เหลือเลยจริงๆ
ชานยอลตัดสินใจวิ่งเข้าไปแย่งปืนจากคริส
ปัง!!! เสียงปืนดังขึ้น.....แบคฮยอนหลับตาปี๋เมื่อเขาคิดว่าเขาคงจะตายแล้ว..... คริสมองไปที่ปืนสีดำ....ไม่จริง....เขายังไม่ได้ยิง...... ชานยอลเองก็ตกใจไม่แพ้กัน....เมื่อกี๊เหมือนมีอะไรพุ่งผ่านหน้าเขาไป.....แน่นอนว่ามันคือลูกกระสุนปืน ........
ชานยอลหันไปมองแหล่งที่มาของมัน.....และแล้วเขาก็พบกับจื่อเทาที่ยืนถือปืนสีดำอยู่ไม่ห่างจากเขาสักเท่าไหร่...... จื่อเทาเก็บปืนแล้ววิ่งเข้าไปหาแบคฮยอนและช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอย่างอ่อนโยน.....แบคฮยอนที่อยู่ในอ้อมกอดของจื่อเทาตอนนี้ตัวสั่นสะท้านเหมือนลูกหมาตกน้ำ....จื่อเทารู้ดีว่าแบคฮยอนกลัวแค่ไหน....
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ....ผมมาช่วยคุณแล้ว.....”
จื่อเทาหันไปจ้องคริสตาเขม็ง!.....ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาว่า
“ฉันเคยให้โอกาสแกแล้ว....ฉันเคยคิดว่าแกอาจจะรักแบคฮยอนของฉันจริงๆ........
แต่วันนี้มันไม่มีอีกแล้ว....... ต่อจากนี้แกจะไม่มีทางได้เห็นหน้าแบคฮยอนอีก!
และถ้าแกยังมายุ่งหรือตามรังควานแบคฮยอนอีก.....ฉันจะปกป้องแบคฮยอนด้วยชีวิตของฉันเอง!!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป........
Talk
โอ๊ยยไรท์ไม่เก่งคณิตศาสตร์เด้อกะไม่ถูกเอา100%ไปเลยละกัน
รู้สึกอย่าฆ่าพี่คริส555+ จื่อเทามาเอาน้องไปแล้ว เอื้อ....พี่คริสจะยอมปล่อยไปไหม
สงสารเซที่สุดอ่ะ T^T อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า<3
ปล.ดราม่ากับเรื่องนี้..แล้วไปฟินกับอีกเรื่องนึงดีกว่า
http://my.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1063041
ฝากแสดงความคิดเห็น(มีผลต่อการอัพ)
และติดแท็ก #ฟิคยอมแบคฮยอน ในtwitterด้้วยนะคะ
คุยกันได้ที่twitter/@buabuafunfun #ฟิคยอมแบคฮยอน
ความคิดเห็น