คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER-13 100%
chapter13
ร่างเล็กสะลึมสะลือมองภาพที่อยู่รอบตัวของเขาอย่างงุนงง.....ผู้ชายและผู้หญิงในชุดสีขาวกำลังจับตัวของเขาและพลิกดูนั่นนี่.....เครื่องมือตรวจผู้ป่วยมากมายวางอยู่ข้างๆเขาทุกครั้งที่แบคฮยอนเห็นของพวกนั้นเค้ามักจะหวาดผวากับมันทุกเมื่อ.....
“คุณแบคฮยอนครับ....คุณจำเหตุการณ์ก่อนที่คุณจะประสบอุบัติเหตุได้ไหมครับ??” คุณหมอที่ดูมีอายุพอสมควรถามแบคฮยอน ร่างเล็กดูงุนงงกับคำถามของคุณหมอ....ทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ......ก็วันนั้นเขาวิ่งหนีพี่คริสออกไปอย่างไร้จุดหมายนี่หน่า.......แล้วเซฮุนก็เป็นคนเข้ามาช่วย….เซฮุน ...... เซฮุนล่ะ??
“จำได้สิครับ....ผมโดนรถชน.....เพราะ....” แบคฮยอนหลุบตาต่ำลงเพราะไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์นั้น มัน....เป็นเรื่องที่ไม่ควรนึกถึงเลย...
“งั้นคุณจำคุณคริส.....ได้ไหมครับ....สามีของคุณ...” คุณหมอรีบคาดคั้นเอาคำตอบจากแบคฮยอน แบคฮยอนเงยหน้าสบตาคุณหมออีกครั้ง.....ทำไมเขาถึงจะจำพี่คริสไม่ได้ล่ะ.....
“ทำไมผมต้องจำพี่คริสไม่ได้ด้วยล่ะครับ??” แบคฮยอนถามคุณหมออย่างสงสัย....
“มันเป็นอาการเนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือนน่ะครับ....คุณจำทุกคนและทุกอย่างได้....ยกเว้นเสียแต่คุณคริส....เพราะตอนก่อนเกิดอุบัติเหตุ คุณคงจะคิดเรื่องของเขา....” แบคฮยอนหน้าเหวอไปชั่วขณะ.....มันเป็นไปได้จริงๆเหรอเรื่องแบบนั้น....ตั้งแต่เขาเข้าโรงพยาบาลมาเขายังไม่ได้เห็นหน้าพี่คริสเลยนี่หน่า....หรือเรื่องที่หมอบอกจะเป็นเรื่องจริงกันนะ.......
“หมอจะตรวจเช็คสมองขอบคุณอีกครั้งแล้วจะมาแจ้งให้คุณและญาติทราบนะครับ” คุณหมอพูดและเขียนอะไรยึกยึกยือยือลงในสมุดที่เขาถือมาก่อนจะค่อยๆหมุนตัวกลับไป.....
“คุณหมอครับ!! อย่าเพิ่งไป..” แบคฮยอนร้องเรียกคุณหมอไว้....
“ครับ....มีอะไรหรือครับ??”
“คือ...อย่าเพิ่งแจ้งญาติของผมได้ไหม......ว่าผมจำทุกอย่างได้แล้ว.....ขอร้องเถอะนะครับ!”
10%
แบคฮยอนขอร้องคุณหมอ คุณหมอทำหน้านึกคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้าตกลง.....
“ได้สิครับ......ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณต้องการ”
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” คุณหมอโค้งให้แบคฮยอนพอเป็นพิธีก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป........
ร่างเล็กค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนได้.....ก่อนจะลากที่แขวนน้ำเกลือให้เลื่อนไปพร้อมกับเขาด้วย.....ที่ที่เขาต้องการไปตอนนี้คือ....ห้องที่เซฮุนพักรักษาตัวอยู่.....มือเล็กค่อยๆผลักประตูเข้าไปอย่างช้าๆ....
“บอกแล้วไงว่าให้ออกไป!!” เซฮุนตะโกนขึ้นเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงประตูถูกเปิดเข้ามา.....แน่นอนว่าเขานึกว่าคนที่เปิดเข้ามาคือลู่หาน...ลู่หานที่คอยจู้จี้ให้เขากินนั่นกินนี่อย่างน่ารำคาญ.....
“เซฮุน...พี่ขอโทษ.....ว่าแต่เราเป็นยังไงบ้าง....” แบคฮยอนพูดเสียงสั่น....เซฮุนตาเบิกโพลง....พี่แบคฮยอนมาหาเขางั้นเหรอ.....นี่มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดสำหรับคนแอบรักเลยนะ....
“พี่แบคฮยอนดีขึ้นแล้วเหรอครับ.....ผมเป็นห่วงพี่แทบบ้า....” เซฮุนพูดเสียงเบา....เพื่อหวังจะให้แบคฮยอนเห็นถึงความเป็นห่วงที่เขามีให้กับแบคฮยอน.....
“ดีขึ้นแล้ว....เซฮุนล่ะเป็นยังไงบ้าง....เจ็บมากเลยใช่มั๊ย....” แบคฮยอนนั่งลงบนที่ว่างบนเตียงที่เซฮุนนอนอยู่......
“เจ็บสิครับ....เจ็บไปทั้งตัวเลย....แต่ผมดีใจนะที่ได้ทำเพื่อพี่” แบคฮยอนได้ยินดังนั้นก็น้ำตาไหลร่วงออกมา...ทำไมต้องเป็นเซฮุนนะที่ทำเพื่อเขา....ทำไมไม่เป็นคริสล่ะ....ทำไมไม่เป็นเขาคนนั้น..... มือเล็กของแบคฮยอนเอื้อมไปลูบข้อมือของเซฮุนอย่างแผ่วเบา
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้เราต้องมาเจ็บตัวแบบนี้.....พี่ติดหนี้บุญคุณเซฮุนเลยนะเนี่ย....” แบคฮยอนปาดน้ำตาที่ไหลออกมา....
“ร้องไห้ทำไมครับ....พี่แบค.....ไม่เอานะ.....เซฮุนอยากกินข้าวต้มที่วางอยู่ตรงนั้นน่ะ พี่แบคช่วยป้อนผมได้มั๊ยครับ” เซฮุนทำเสียงอ้อนวอน....เขาไมได้อยากกินหรอกข้าวต้มอะไรนั่น แต่ถ้ามันทำให้แบคฮยอนหยุดร้องไห้ได้เขาก็จะทำ....
“รอพี่แป๊บนะ...” แบคฮยอนรีบลุกขึ้นไปหยิบถ้วยข้าวต้มมาป้อนให้เซฮุนทันที.....
“เดี๋ยวพี่เป่าให้นะ.....อ้าม....อ้าปากกว้างๆ” แบคฮยอนเป่าข้าวต้มก่อนที่จะส่งมันเข้าปากเซฮุน... เซฮุนรับมันเข้าปากอย่างมีความสุข..... ทั้งสองส่งยิ้มให้กันและหัวเราะร่าอย่างสบายใจ....โดยไม่รู้เลยว่าลู่หานได้แอบดูพวกเขาอยู่.....น้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยที่สุกสกาวของลู่หานอย่างไม่ขาดสายเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เซฮุนพูดกับเขาก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที
“กินหน่อยนะ...นายจะได้กินยา”
“ไม่ล่ะ...ไม่หิว”
“กินหน่อยนะ...ฉันเป่าให้นายแล้วนะ...”
“แหวะ...ฉันรังเกียจนายมากนายยังไม่รู้รึไงหา!! ออกไปซะ!!!” เซฮุนรังเกียจในสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้...... แต่กลับแบคฮยอน.....เขากลับเป็นคนอ้อนวอนขอร้องให้คนๆนั้นทำให้ซะงั้น.......
..............................
“ชานยอลครับ....พี่จะออกไปเยี่ยมแบคฮยอน....เราจะออกไปกับพี่ไหม??” คริสถามชานยอลขณะที่ชานยอลกำลังนั่งดูทีวีอยู่....
“พี่คริสไปก่อนเถอะครับ....ผมมีธุระนิดหน่อย....เดี๋ยวจะตามไปเอง” ชานยอลตอบคริส
“ชานยอลมีอะไรที่ไม่สบายใจรึเปล่า......บอกพี่ได้นะ....ยังไงซะเราก็เหมือนคนๆเดียวกันอยู่แล้ว” คริสพูดและเดินเข้าไปสวมกอดชานยอล......
“พี่คริส...ผมขอร้อง...พี่ช่วยรักแบคฮยอนได้ไหมฮะ” ชานยอลพูดและกอดตอบคริส คริสผละอ้อมแขนออกจากชานยอลทันทีที่ได้ยิน.....
“ทำไมกันนะชานยอล....ทำไมถึงเป็นคนดีขนาดนี้......” คริสพูดพร้อมกับลูบกลุ่มผมสีสวยของชานยอลไปมาอย่างเพลินมือ....
“ได้ไหมครับพี่คริส.....ได้ไหมครับ” ชานยอลคาดคั้นเอาคำตอบจากคริส
“ได้อยู่แล้วครับ.......เพื่อคนที่พี่รักที่สุด.....ไม่ใช่แบคฮยอนแต่เป็นชานยอลคนนี้” คริสพูดจบก็จูบขมับขอบชานยอลหนึ่งที ก่อนจะหยิบมือถือและเดินออกจากห้องไป.....
ชานยอลยืนมองคริสจากหน้าต่างบนห้องนอนจนแน่ใจชัดแล้วว่าคริสได้ขับรถออกจากบ้านไปแล้ว ร่างโปร่งเดินไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเปิดดูเบอร์โทรของคนที่ต้องการจะโทรหาในสมุดบันทึกส่วนตัวของเขา.....
“สวัสดีครับ....ฮวัง จื่อเทาพูดสายครับ”
“สวัสดีครับคุณฮวัง....ผมชานยอล....หวังว่าคุณจะจำได้”
“จำได้สิครับ....ไม่เคยลืมเลยแหละ....เพื่อนทรยศของแบคฮยอน เอ้อไม่ใช่สิหรือจะเรียกว่า อดีตแฟนดีนะ” ชานยอลพยายามสูดลมหายใจเข้าช้าๆ เพื่อข่มกลั้นอารมณ์ของเขาเอาไว้...
“คุณไม่รู้จริงอย่ามาพูดเถอะครับ.....ออกมาพบผมหน่อย....ร้านอาหารฝรั่งเศสที่อยู่ใกล้ๆบริษัทของคุณนะครับ”
“ทำไมผมต้องไปพบคุณด้วยล่ะ” จื่อเทาพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท....
“แล้วผมจะรอนะครับ....” ชานยอลรีบพูดปิดประเด็นแล้วตัดสายทันที
40%
ร่างโปร่งก้าวเข้าไปภายในร้านอาหารฝรั่งเศสอย่างคุ้นเคย....ชานยอลมาที่นี่บ่อยพอสมควร....อาหารที่นี่รสชาติดีใช้ได้เลยล่ะ.....
“เสียมารยาทไปมั๊ยเนี่ย....คนนัดเป็นคนออกมาช้า..” จื่อเทาพูดขึ้นทันทีที่ชานยอลนั่งลงตรงข้ามกับเขา.......
“ขอโทษที....แต่คุณอยู่ใกล้กว่าผมนี่นา....เข้าเรื่องเลยเถอะนะ” ชานยอลไม่รอให้จื่อเทาได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น.....เขาเริ่มเข้าเรื่องทันที....
“จะรีบไปไหนเนี่ย.....ผมอุตส่าห์สละเวลามาหาคุณเลยนะเนี่ย....” จื่อเทายังไม่เลิกยียวนกวนประสาทชานยอล..... ชานยอลทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่จื่อเทาพูด....เขายกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก...
“เลิกยุ่งกับแบคฮยอน....ให้เขากับพี่คริสได้รักกันเถอะ” จื่อเทาที่กำลังตักพาสต้าเข้าปากก็ต้องหยุดชะงักทันที...จื่อเทาวางส้อมลงบนจานก่อนจะแสยะยิ้ม....
“มาทำตัวเป็นคนดี....ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บขนาดนี้เนี่ยนะ...” สิ่งที่จื่อเทาพูดมันทำให้ชานยอลได้คิด....จริงสิ่งที่จื่อเทาพูดคือเรื่องจริง....เขาเจ็บ.....เจ็บเหลือเกิน.....
“ฉันไม่เป็นอะไร....นายไม่ต้องมาเป็นห่วงฉัน” ชานยอลพูดออกไปทั้งๆที่ความเป็นจริงเขาเจ็บแทบตาย ......
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงนาย....แต่ฉันสมเพช...สมเพชที่นายต้องทนเห็นคนที่นายรักทั้งสองคนรักกันเอง” เหมือนมีอะไรพุ่งมาปักที่หัวใจของชานยอล....สิ่งที่จื่อเทาพูดมันคือความจริง.....คนที่เขารักทั้งสองคนรักกันเอง....มันเป็นอะไรที่....เจ็บปวดสุดๆ....แต่ให้ทำยังไงได้ล่ะ.....ในเมื่อมันใกล้เวลานั้นแล้ว.....
“ฉันแค่อยากจะบอกนายไว้เท่านี้.....ถ้านายไม่อยากเสียใจทีหลัง.....” ชานยอลพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปจากร้านทันที.....
...........................
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่แบคฮยอนพักอยู่อย่างเบาเสียง....เพราะกลัวจะรบกวนคนป่วยที่ชื่อแบคฮยอน คริสเดินเข้าไปภายในห้องหรูพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่หนึ่งช่อ.....
แบคฮยอนยืนเหม่ออยู่ริมระเบียง.....คริสมองคนตัวเล็กที่ยืนเหม่อด้วยความเอ็นดู.....เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างของภรรยาเรื่อยๆ....ก่อนจะสวมกอดแบคฮยอนจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน
“คะ...คุณ...” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบ จมูกโด่งก็รีบสูดความหอมหวานจากแก้มใสของแบคฮยอนทันที......
“อ่ะ...พี่ให้ครับ...” คริสยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงให้แบคฮยอน..... ร่างเล็กรับมันมาไว้ในมือด้วยความเขินอาย.....แบคฮยอนรู้ความหมายของดอกกุหลายสีแดงดี....มันหมายความว่า ฉันรักเธอเข้าแล้ว........ แบคฮยอนหันหน้าเลี่ยงหนีคริส ก่อนจะแอบลอบยิ้มออกมาคนเดียว......
“คุณ....อย่าทำแบบนี้อีกนะ” แบคฮยอนพูดและผลักคริสให้ถอยห่างจากเขา คริสมองแบคฮยอนยิ้มๆ ก่อนจะเดินตามแบคฮยอนที่พยายามเดินหนีเขา
“แบคฮยอนอ่า....จะหนีพี่ไปไหนคะ....ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ....อุตส่าห์มาหาเลยนะเนี่ยย...” คริสพูดขณะเดินตามแบคฮยอนที่เดินวนไปมารอบห้อง....
“ถ้าลำบากนักก็ไม่ต้องมาสิครับคุณ...ผมไม่ได้บอกให้มาสักหน่อย….หยุดเดิมตามผมได้แล้วววว” แบคฮยอนพูดและยังวิ่งหนีคริสไปรอบห้องต่อ......
“อ่า...เธอก็หยุดวิ่งได้แล้วนะ...เดี๋ยวหกล้มอีก...รู้มั๊ยว่าพี่จะเป็นห่วงมากแค่ไหน” สิ่งที่คริสพูดออกมามันทำให้แบคฮยอนนึกหวนกลับไปเมื่อเหตุการณ์วันนั้น....นี่เหรอคนที่บอกเขาว่าเป็นห่วงเขามากตอนนี้....พี่คริสแค่อยากได้เขา หรือ รักเขาจริงๆแล้วกันแน่....
แบคฮยอนหยุดวิ่งแล้วนั่งลงบนเตียงช้าๆ....คริสเดินเข้ามาใกล้ๆแบคฮยอนโดยที่สายตาก็จับจ้องแต่แบคฮยอนตลอดเวลา..... ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ภรรยาของตัวเองเรื่อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มสีสวยของแบคฮยอนอย่างเบามือ....
“ไว้ออกจากร.พ. พี่จะพาเราไปเที่ยวนะ....ไปกับพี่สองคน...ไม่มีคนอื่น”
70%
แบคฮยอนยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่เมื่อเขานึกย้อนกลับไปเมื่อก่อน....ตอนนั้น...ตอนที่เขาเกือบฆ่าตัวตาย....มันก็ทำให้เขาแทบอยากจะร้องไห้ออกมา....ภาพที่พี่คริสซ้อมเขา ..... ภาพที่ตัวเขาเต็มไปด้วยบาดแผลพกช้ำ...เมื่อภาพนั้นมันตามมาหลอกหลอน....ร่างเล็กก็รู้สึกปวดจี๊ดที่ศีรษะขึ้นมาทันที.....
“แบคฮยอนโอเคมั๊ย.....ปวดหัวเหรอ....เดี๋ยวพี่ตามหมอให้นะคะคนดี” คริสดูรีบร้อนมาก....เขาเป็นห่วงแบคฮยอนมาก....เป็นห่วงเหลือเกินว่าจะไม่ได้เห็นแบคฮยอนอีกครั้ง.......
............................
ชานยอลกลับมาที่บ้านและตั้งใจค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง.....มะเร็งสมอง....อย่างตั้งใจ ...... มือเรียวยาวคลิกดูนั่นนี่....วิธีรักษา....อาการ....และหนทางที่จะทำให้หายขาด...... ชานยอลยกมือขึ้นมากุมศีรษะของตัวเอง.....อยากจะตายแทบบ้า.....
ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ห้องนอนของชานยอล
“เข้ามาได้ครับ” ชานยอลพูดออกมาเสียงเบา...แต่ทว่าคนข้างนอกกลับได้ยินและเดินเข้ามาพร้อมดอกไม้ช่อโต....
“มีดอกไม้มาส่งคุณชานยอลค่ะ.....” ชานยอลละมือจากคอมพิวเตอร์ แล้วเดินออกไปรับช่อดอกไม้ที่คนใช้ถือเข้ามาให้.....มันคือช่อดอกไม้ช่อโต...ที่มีดอกกุหลาบสีขาวและสีแดงปนกันอยู่อย่างสวยงาม...
‘ไม่เป็นอะไรนะคะ....เราจะผ่านมันไปด้วยกัน....’ ชานยอลยิ้มออกมาพลันน้ำตาก็ร่วงออกมาด้วย....คนที่ส่งมาคือใครชานยอลรู้ดี.....พี่คริสเป็นคนส่งมา........และความหมายของดอกกุหลาบสีแดงและสีขาวที่ปนกันก็คือ........
สองเราเป็นหนึ่งเดียวกัน......
Talk
ให้มันครบ100%เลยเหอะน้าาา55+ ใกล้ถึงตอนจบแล้วน้าาา อีกไม่นานเกินรอ....
เป็นไงล่ะพี่คริส...สุดท้ายก็รักชานยอลอยู่ดี.... แล้วทำไมชานยอลต้องหาข้อมูลเรื่องมะเร็งสมอง... คิกคิก ต้องติดตามนะค้าาาา<3
อ้อ!ขอฝากฟิคอีกเรื่องนึงให้ไปฟินกันด้วยนะคะ
http://writer.dek-d.com/kotchakorndokbua/story/view.php?id=1063041
ฟิค exo x you....love
ฝากแสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ
คุยกันได้ที่ twitter/@buabuafunfun #ฟิคยอมแบคฮยอน
ความคิดเห็น