คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter6
6
“ พี่คริสรีบทำไมครับ??” ผมหันไปถามคนที่เมื่อกี๊เร่งรีบให้ผมขึ้นบนรถมา พี่คริสไม่ตอบผม และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปมาก กลับมาแล้วนะ นิสัยเดิมๆ หยิ่งเหมือนเดิม เหอะ!!
เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านผมก็รีบวิ่งเข้าบ้านของพี่คริสทันที แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคุณอู๋หลิวเรียกผมไปทานของว่าง
“จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะแบคฮยอน?? มาทานขนมกับแม่ก่อนมา^^”
“เชิญคุณแม่เลยครับ ผมยังไม่หิว รออาหารเย็นเลยดีกว่า ผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบผมก็รีบวิ่งขึ้นชั้นสองทันที ขอโทษนะครับที่ผมอาจจะเสียมารยาทไปนิด แต่คุณก็ดูที่พี่คริสทำกับผมสิ ตลอดทางที่นั่งมา พี่เขาทำเหมือนผมไม่มีตัวตนเลย เฮ้ย!คิดบ้าอะไรของแกเนี่ย เปล่านะ แกไมได้น้อยใจพี่คริสสักนี้ดด
“คริส น้องแบคฮยอนเป็นอะไรลูก?? ลูกไปแกล้งอะไรน้องเขาหรือเปล่า??” อู๋หลิวเอ่ยถามลูกชายที่เดินเข้ามาในบ้าน ด้วยสีหน้าแปลกๆ นี่ไม่ใช่เรื่องดีแล้วสินะ คริสหันมาคลี่ยิ้มให้ผู้เป็นแม่ แต่มีเหรอที่คนเป็นแม่อยากหล่อนจะไม่รู้ว่าลูกชายของตัวเองกำลังปิดบังอารมณ์อะไรบางอย่าง
“คริสโอเคไหมลูก?? มีอะไรบอกแม่ได้นะ??” อู๋หลิวเดินไปกุมมือลูกชายของตัวเองมาไว้ คริสได้แต่ฝืนยิ้มบางๆให้แม่ ก่อนจะส่ายหัวไปมา
“ผมไม่เป็นไรครับแม่ ผมแค่เหนื่อย^^ผมขอตัวก่อนน้า” คริสพูดพลางหอมแก้มคุณแม่ของตัวเองฟอดใหญ่ แล้วร่างสูงก็เดินขึ้นไปชั้นสอง มือใหญ่หมุนกอนประตูห้องนั่งเล่นของตัวเอง ดวงตาคู่สวยมองไปที่เปียโนหรูตัวใหญ่ ทันใดนั้นภาพวันวานมันก็หวนกลับมา ภาพที่คริสนั่งเคียงคู่กับคนๆนั้นและสอนคนๆนั้นเล่นเปียโน ร่างสูงนั่งลงไปที่เก้าอี้ช้าๆ ก่อนจะเริ่มกดนิ้วลงที่คีย์บอร์ดเบาๆ ดวงตาคมหลับตาพริ้มนึกถึงภาพวันวาน ก่อนที่อีกคนจะเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“พี่คริสฮะ สอนผมเล่นเปียโนหน่อยสิฮะ^^”
“หืม... ได้สิครับ”
“อ๊า....เล่นยากจังเลยฮะ”
“จื่อเทาของพี่ต้องสู้ๆนะ ^^” พลันประโยคสุดท้ายที่ร่างสูงนึกได้จบน้ำตาก็ไหลอาบแก้มขาว ร่างสูงยกมือปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเปียโน และพึมพำออกมา
“มันจบไปแล้ว จื่อเทาไม่ได้รักพี่แล้ว”
.......................................
ผมหงุดหงิดจังวุ้ยยย !! ทำไมพี่คริสถึงทำกับผมแบบนี้ เชอะ! เอาผมมาอยู่ด้วยแล้วยังจะทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอีก ผมเปิดคอมพิวเตอร์ของพี่คริสเพื่อที่จะเช็คเฟสบุ๊ค เฮ้อ!น่าเบื่อจัง คิดถึงคุณแม่ด้วย ฮืออ T^T
ติ๊ง! เสียงกล่องแชทเฟสดังขึ้น >///< ปกติก็มีคนทักผมมาเยอะทุกวันนั่นแหละ แต่วันนี้ คนที่ทักมาคือ>//< อร้ากกกกก คือ พี่ชานยอล!!
‘สวัสดีครับน้องแบคฮยอน^^’
“สวัสดีครับ^^พี่ชานยอล” แอร้ายยยย > ///< ใจผมมันเต้นตึกตัก
‘วันนี้พี่ไม่ได้เจอเราเลยน้า สบายดีใช่ไหมครับ??’ เห!พี่ชานยอลอยากเจอผมเหรอเนี่ย >//<
“สบายดีครับ^^พอดีแบคมีธุระง่า พี่ชานยอลล่ะครับ??” โอยยย!!จะบอกว่าการที่ได้คุยกับพี่ชานยอลมันลุ้นยิ่งกว่าตอนสอบเรียนต่ออีก – 0 – อ้าววทำไมพี่ชานยอลอ่านแล้วไม่ตอบล่ะ? 10นาทีแล้วน้า
‘พี่ก็สบายดีครับ พี่ไปก่อนนะ ฝันดีครับ’ พอพี่ชานยอลส่งมา พี่เขาก็ออฟไลน์ไปเลย เฮ้อ อย่างน้อยผมก็ได้ชื่นฉ่ำหัวใจบ้างล่ะเน้อ >///< อาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวดีกว่า >0< อารมณ์ดีขึ้นเป็นกองเลย.....
แบคฮยอนในชุดนอนลายหมีสีเหลือง วิ่งลงมาจากบันไดหรูของคฤหาสน์ตะกูลอู๋อย่างร่าเริง ผิดจากตอนกลับบ้านมาอย่างสิ้นเชิง
“ตายแล้ว แบคฮยอนวิ่งทำไมลูก ระวังลื่นล้มนะจ๊ะ” อู๋หลิวที่เดินออกมาจากในครัวเจอแบคฮยอนพอดี
“แฮ่ๆ แบคขอโทษครับ^^ ว่าแต่พี่คริสล่ะครับ??” ตั้งแต่กลับบ้านมาผมก็ไม่เห็นพี่คริสเลย ก็นึกว่าไปทานขนมกับคุณอู๋หลิวแต่ก็ไม่มี
“แม่ก็ไม่เห็นเหมือนกัน อยู่ห้องนั่งเล่นชั้นบนรึเปล่าจ๊ะ?? แบคไปดูให้แม่ได้ไหม??” ห้องรับแขกข้างบนเหรอ ตรงไหนน้า??
“ได้สิครับ^^ว่าแต่ห้องนั้นอยู่ตรงไหนฮะ??”
“อยู่ถัดจากห้องนอนแบคไปอีก2ห้องจ้ะ^^” พอได้ยินดังนั้นผมก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที
ก๊อกๆๆ!!
“พี่คริส !! พี่คริสครับ อยู่ในนี้รึเปล่าเอ่ย??” ผมเปิดประตูแล้วโผล่เข้าไปเฉพาะหัว พี่คริสหันมามองผม เฮ้!นั่นพี่คริสร้องไห้หนิ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพี่คริส
“โอ๋ๆ พี่คริสของแบคเป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไม ฮื้มมม??” ผมเดินเข้าไปกอดพี่คริสและเขย่าร่างสูงไปมา ตอนเด็กๆคุณแม่ของผมชอบปลอบผมแบบนี้ แล้วผมก็จะหยุดร้องไห้ทุกครั้ง
“มีอะไรหืมมม เรามีอะไรถึงมาหาพี่” พี่คริสเช็ดน้ำตาบนใบหน้าและหันมายิ้มบางๆให้ผม ดูก็รู้ว่าพี่คริสฝืนยิ้ม แต่ถึงผมจะไม่ชอบพี่คริสก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ > <
“ก็คุณแม่ให้มาตามพี่คริสไปทานข้าว แบคก็เลยขึ้นมาตามไงครับ^^” ผมยิ้มกว้างให้พี่คริส ร่างสูงเอามือมาบีบปลายจมูกผมเบาๆ
“ป่ะ! งั้นเราไปทานข้าวกัน” เมื่อพี่คริสพูดจบผมก็ลุกขึ้น ร่างสูงก็ลุกขึ้นตาม เราสองคนจูงมือกันลงไปทานข้าว คุณอู๋หลิวมองพวกเราแบบยิ้มๆ
ผมมาโรงเรียนกับพี่คริสเหมือนเมื่อวาน พี่คริสอาการดีขึ้นจากเมื่อวานละ แต่ผมเพิ่งรู้จากคุณยายหลงฟวยว่าพี่คริสเป็นคนเงียบๆ แต่อยู่กับผมเขาพูดเยอะอยู่นะ แต่บางทีก็เป็นหยิ่งๆ – 0 – ฮ่า ฮ่า
“สวัสดีแบคฮยอน” ผมหันไปตามหาเสียงเรียกผมเมื่อกี๊
“อ้าว! สวัสดีจื่อเทา” ผมเอ่ยทักทายจื่อเทาคืน วันนี้ก็หล่อเหมือนเมื่อวาน >/<
“แบคมาโรงเรียนกับพี่คริสเหรอ??” หืม จื่อเทาเพิ่งมาอยู่นี่ก็รู้จักพี่คริสเลยเหรอ พี่คริสดังไม่เบานะเนี่ย
“อื้มใช่แล้ว เราอยู่บ้านหลังเดียวกันน่ะ^^” ผมตอบจื่อเทา สีหน้าจื่อเทาเปลี่ยนไปเมื่อได้ฟังผมพูดเมื่อกี๊ จะตกใจทำไมกันน่ะ หรือชอบพี่คริสเข้าให้แล้ว – 0 – เร็วไปม้ายยยย
“หืมม?? ทำไมได้ไปอยู่กับพี่คริสล่ะ ? เท่าที่เรารู้มา พี่คริสเป็นลูกคนเดียว แบคก็เป็นลูกคนเดียว” อะไรกันหมอนี่ ทำไมรู้จักเรื่องเรากับพี่คริส
“ทำไมเทารู้จักเรื่องพี่คริสดีจังเลยล่ะ??” จื่อเทาดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“อ๋อ ก็พี่คริสดังจะตาย ครอบครัวพี่คริสก้กว้างขวาง เหมือนกับครอบครัวของแบคนั่นแหละ ^^” ผมพยักหน้า ก่อนที่จะชวนเทาไปเข้าแถว เซฮุนอยู่ไหนน้า ทำไมยังไม่มาสักที – 0 – เดี๋ยวโดนเช็คมาสายนะ ! ผมกำลังจะหยิบมือถือโทรหาเซฮุน ผมก็มองไปเห็นมันวิ่งมาพอดี เฮ้อ!โล่งจัง ผมกลัวเซฮุนโดนทำโทษT^T
“เซฮุนทำไมมาช้านักวะ กูกำลังว่าจะโทรไปหา” ผมรีบวิ่งไปยิงคำถามใส่เซฮุนทันที
“โทษทีว่ะ กูออกมาจากบ้านจู่ๆ แม่ก็โทรมาบอกให้ไปรับน้องซอลมีไปส่งที่โรงเรียน- 0 – เสียเวลาโคตรๆ” สีหน้าเซฮุนตอนนี้ดูโคตรเซ็ง น่าสงสารจังเพื่อนผม
“เออๆ มึงนี่น่าสงสารว่ะ ฮ่าๆๆๆ” พอพูดจบผมก็หันไปมองจื่อเทา ที่เอาแต่มองอะไรไม่รู้ ผมเลื่อนสายตาไปมองอะไรบางอย่างที่จื่อเทามอง และผลมันก็ออกมาว่า มันคือพี่คริส พี่คริสที่กำลังยืนคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียนอยู่ พี่คริสคุยอะไรกับผอ.สักพัก ก็แยกออกมาจากท่าน ตอนนี้พี่คริสเดินตรงมาทางพวกผมนะ ถ้าผมรู้สึกไม่ผิด
“แบคฮยอนคะ ไปทำงานช่วยพี่หน่อยสิ” อ่อ!ที่แท้ก็มาคุยกับผมนี่เอง ผมหันไปมองหน้าเซฮุน เซฮุนพยักหน้าเชิงอนุญาตว่าให้ไปได้
“โอเคครับ ตอนไหนล่ะ??” ผมถามพี่คริส
“ตอนนี้เลยครับ” พี่คริสหมุนตัวและกำลังจะเดินไป จู่ๆร่างสูงก็หยุดชะงัก เพราะถูกจื่อเทาคว้าข้อมือไว้ เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนที่ชั่วขณะ จื่อเทาวิ่งเข้าไปกอดพี่คริสอย่างแรง อะไรกันสองคนนี้ แล้วอาการแบบนี้ในหัวใจผมคืออะไร เจ็บจี๊ดๆง่ะ สงสัยต้องไปเช็คหัวใจซะแล้วมั้ง
“เลิกเรียนพี่คริสมาคุยกับเทาที่ร้านเดิมหน่อยนะฮะ” พี่คริสไม่ตอบและดันตัวออกจากจื่อเทา ร่างสูงวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ ผมเลยต้องวิ่งตามพี่คริสไป
“พี่คริส พี่คริส!! รอแบคด้วยครับ รอแบคด้วย! โอ๊ยยย!!!” เพราะผมวิ่งแบบไม่ดูตาม้าตาเรือทำให้ไปสะดุดกับอิฐที่วางอยู่บนพื้น โอ๊ยย!เจ็บจังเลย ขาพลิกรึเปล่าเนี่ย โถ่เว้ย!!ตามพี่คริสไม่ทันเลย ไปช่วยงานพี่คริสไม่ได้แล้ว แล้วเมื่อไหร่จะมีคนเดินผ่าน แบคลุกไม่ขึ้นT^T พี่คริส พี่คริสกลับมาช่วย แบค ก่อนสิฮะ T^T
“อ้าว! น้องแบคฮยอน เป็นอะไรไปครับ??” เหมือนฟ้าเป็นใจ เทพบุตรของผม> M < พี่ชานยอล>//<
“แบคสะดุดล้มง่า ลุกไม่ขึ้นT^T” พี่ชานยอลรีบเข้ามาประคองตัวผมไว้ แขนหนาช้อนตัวผมขึ้น ลุกแล้วพาผมเดินไปไหนสักแห่ง ซึ่งมันน่าจะเป็นห้องพยาบาล
“เป็นอะไรมาล่ะจ๊ะ?? บอกอาการครูหน่อยสิ” ครูที่ห้องพยาบาลเอ่ยขึ้นเมื่อพี่ชานยอลพาผมเข้าไป
“น้องสะดุดล้มน่ะครับ ผมคิดว่าข้อเท้าน่าจะพลิก” พี่ชานยอลเป็นคนอธิบายอาการของผมให้คุณครูฟัง
“อ๋อจ้ะ คงแค่ทายาคลายกล้ามเนื้อแล้วนวดนิดหน่อยก็พอมั้งจ๊ะ” คุณครูเดินไปหยิบยาทาคลายกล้ามเนื้อมา
“เดี๋ยวผมทาให้น้องเองครับคุณครู ^^” พี่ชานยอลจะทายาให้ผมแหละทุกคน >//<
“ได้จ้ะ^^” คุณครูยื่นหลอดยาให้พี่ชานยอล พี่ชานยอลบีบยาลงฝ่ามือก่อนที่จะกดมันลงข้อเท้าผมเบาๆ ฝ่ามือหนาบีบนวดข้อเท้าอย่างเบามือ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแบคฮยอนรู้สึกดีมากแค่ไหน >//< คนตัวเล็กหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ขอบคุณมากๆนะฮะพี่ชานยอล^^” แบคฮยอนเอ่ยขอบคุณชานยอลที่เป็นคนพยุงร่างเล็กมาที่ห้องเรียน
“เฮ้ยย!!แบคฮยอน เป็นอะไรวะ?? มาๆ” เซฮุนเพื่อนรักมาพยุงตัวผมต่อจากพี่ชานยอล
“แบคแล้วพี่คริสล่ะ?? พี่คริสอยู่ไหน??” จื่อเทาเอ่ยถามผม
“แบคเจ็บอยู่นะจื่อเทา นายน่าจะเป็นห่วงเพื่อนก่อนนะ” เซฮุนตอบแทนผมแล้วหันไปมองค้อนใส่จื่อเทา ที่ถามอะไรไม่รู้กาลเทศะ ว่าแต่พี่คริสกับเทานี่มีอะไรกันนะ ผมอยากรู้จังเลย ........ ผมต้องรู้ให้ได้ !!!
..........................
Kris Part
สุดท้ายผมก็ต้องมาตามที่จื่อเทานัดไว้จนได้ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมยังมีความหวังในเรื่องระหว่างผมกับน้องเทา ตอนที่ผมอยู่ม.3 วันนั้น วันที่ผมเรียนจบม.3 จื่อเทาเดินมาหาผมพร้อมกับช่อดอกไม้แสดงความยินดี พร้อมกับการบอกลาว่าจะไปเรียนต่อที่จีน หัวใจของผมมันเหมือนแตกสลาย คุณอาจจะคิดว่าเด็กม.3อะไรจะมีความรักขนาดนั้น แต่สำหรับผมมันยิ่งกว่านั้น ผมรักน้องเทามากจริงๆ ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับหลายเดือน คุณพ่อคุณแม่ต้องดูแลผมมากกว่าเดิม จนผมรู้สึกตัวว่าทำแบบนั้นมันไม่ดี ผมถึงพยายามลืมทุกอย่างไงล่ะ . . . . . . . แต่แค่ได้เจอจื่อเทาเพียงไม่ถึงนาที ทุกอย่างมันก็แว๊บกับมาอยู่ในสมองของผม
Rrrrrrrrrrrrrr....... ใครโทรมากันนะ? แบคฮยอนมีอะไรกันนะ?
“ฮัลโหลฮะ พี่คริส พี่คริสยังไม่มารับแบคเลยนะ?” เอ้อใช่!! ลืมไปเลยว่าต้องไปรับแบคฮยอนจากที่เรียนพิเศษ แบคเลิก6โมงครึ่ง ตอนนี้ทุ่มนึงแล้ว ตายแล้วไหมล่ะ!! ผมรีบคว้าเอากุญแจรถเพื่อจะไปรับน้องทันที
“พี่คริส พี่คริสมาแล้วเหรอฮะ” จื่อเทาวิ่งเข้ามาสวมกอดผม ผมก็อยากจะกอดต่ออยู่หรอกนะ แต่แบคฮยอนล่ะ น้องรอผมมาครึ่งชม.แล้วนะ
“จื่อเทา เดี๋ยวพี่จะกลับมาคุยกับเรานะ ให้พี่ไปรับแบคฮยอนก่อนนะ แบครอพี่นานแล้ว” ผมหันไปบอกจื่อเทาแล้วหมุนตัวเตรียมเดินออกจากร้าน จื่อเทากระชากแขนผมให้หันกลับ
“ไม่ได้ฮะ !! พี่คริสต้องอยู่กับจื่อเทา”
โปรดติดตามตอนต่อไป. . . . . . . .
Talk
จื่อเทานี่ต้องการอะไรจากเราน้า555
เริ่มมีกลิ่นดราม่ามาล้า
ฝากเม้นด้วยน้า แล้วก็ฝากฟิคใหม่ของเค้าด้วย รัก> <
ความคิดเห็น