คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter3
ARTTIZ ศิลปะผสมรัก:) Shalunla
3
“ม.4ก็ไม่เป็นไร น้องอยู่ ม.3 ห่างกันปีเดียวเอง สนิทกันตั้งแต่ตอนนี้ จะได้ไม่มีปัญหา^^” ผมยืนนิ่งอยู่กับประโยคที่คุณแม่พูดออกมา เหอะ! – 0 –
“สวัสดีค่ะ พี่เซฮุน^^” น้องซอลมีเอ่ยทักทายผม ผมยิ้มก่อนให้ก่อนจะพยักหน้า ถึงผมจะไม่อยากได้เธอมาเป็นคู่หมั้น แต่ผมก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษต่อผู้หญิงจริงไหมล่ะ.
“แน่ะ! เซฮุน พยักหน้าอย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องพูดด้วยสิลูก” คุณแม่หันมาเอ็ดผม ผมมองหน้าคุณแม่ก่อนจะเค้นเสียงออกมา
“พี่ขอโทษด้วยนะครับน้องซอลมี” คุณแม่มองผมก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“พ่อว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่านะ เซฮุนคงจะหิวแล้ว” คุณพ่อพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันเริ่มแย่แล้ว คุณพ่อคงจะกลัวว่าผมกับคุณแม่จะทะเลาะกันสินะ - -
“เชิญคุณพ่อคุณแม่และน้องซอลมีเถอะครับ ผมอิ่มแล้วเพิ่งทานมาเมื่อกี๊” ผมพูดแล้วก็หมุนตัวเดินขึ้นบันไดทันที ผมได้ยินเสียงคุณแม่ร้องเรียกผมตามด้วยล่ะ แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ
“คุณหนูคะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” ป้าจันดีเดินตามหลังผมขึ้นมา
“แต่ผมไม่อยากมีคู่หมั้นนี่ ผมไม่อยากมี T^T คุณป้าฮะ พรุ่งนี้ช่วยเตรียมรถให้ผมตั้งแต่เช้าด้วยนะครับ^^” ผมรีบเดินเข้าห้องนอนทันทีที่พูดจบ ยัยน้องซอลมีนั่นก็สวยก็น่ารักมากๆอยู่หรอกนะ แต่ผมไม่ชอบน้องนี่นา เพราะตั้งแต่ผมเจอพี่ลู่หานหัวใจของผมเป็นของพี่ลู่หานคนเดียว
ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้ผมนั่งรอพี่ลู่หานอยู่ที่หน้าชมรม วันนี้ผมต้องไปเป็นกรรมการตัดสินฟุตบอลหญิงเป็นเพื่อนพี่ลู่หาน ความจริงผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่หรอกนะ พวกผู้หญิงน่ะน่ารำคาญจะตาย แต่เพราะผมกลัวยอดยาหยีของผมจะโดนคาบไปกินต่างหากล่ะ >0< แต่เฮ้ย! ผมยังไม่ได้บอกแบคฮยอนเลยนี่นาว่าวันนี้ผมจะไม่ได้เข้าเรียน ผมต้องฝากมันลาครูให้ด้วยนี่ - - เมื่อนึกได้ดังนั้นผมก็หยิบมือถือขึ้นมา กดโทรหาเพื่อนรักทันที
ตู๊ดดดดดดดดด . . . . . . . . . . ทำไมไม่รับสักทีวะ – 0 –
“ฮัลโหล..” แบคฮยอนรับสายผมแล้ว
“แบคฮยอน วันนี้ฉันต้องไปทำงานกับพี่ลู่หาน ฝากลาครูหน่อยดิ” ผมรีบพูดเรื่องที่ต้องการให้มันทำทันที
“อืมๆ เดี๋ยวบอกให้ ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อื้ม ไปล่ะ” ผมกดวางสาย หลังจากนั้นไม่นานก็มีรถ BMW สีดำสนิทมาหยุดต่อหน้าผม ชายชุดดำซึ่งน่าจะเป็นคนขับรถลงมาเปิดประตูด้านหลังให้คนข้างในลงมา โอ๊ะ! พี่ลู่หานนั่นเอง
“สวัสดีเซฮุน ป่ะ ไปกันเถอะ” พี่ลู่หานลงมาเรียกผมขึ้นรถ ผมรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามพี่ลู่หานเข้าไปในรถทันที ตลอดทางผมกับพี่ลู่หานก็คุยกันเรื่อยๆ คุยเรื่องงานเรื่องกินเรื่องเล่น จนตอนนี้รถมาจอดอยู่ในโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่ง โรงเรียนนี้หรูพอๆกับโรงเรียนของผมเลยนะ สักพักประตูรถก็ถูกเปิดออกโดยคนของพี่ลู่ เราทั้งสองจึงลงจากรถ
“สวัสดีค่ะพี่ลู่หานมาแล้วเหรอคะ?” เสียงหวานทำให้ผมหันไปมองทางต้นเสียง เมื่อหันไปมองปุ๊บผมก็รู้สึกอยากจะหันหนีกลับมาฮื่อออไม่น่าหันไปเลยยยยย เพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะ ผู้หญิงคนนั้นคือน้องซอลมี คู่หมั้นที่คุณแม่หาให้ยังไงล่ะ - -
“สวัสดีครับน้องซอลมี วันนี้พี่พาเพื่อนมาด้วยนะ ชื่อ..”
“เซฮุน....” ยังไม่ทันที่พี่ลู่หานจะเอ่ยปากพูด ซอลมีก็พูดชื่อผมขึ้นมาเองซะงั้น
“น้องสองคนรู้จักกัน??” พี่ลู่หานมองผมและซอลมีด้วยความสงสัย
“รู้จักค่ะ รู้จักดีเลยแหละ เราสองคนเป็น..คู่...”
“พี่ลู่หานเซฮุนปวดฉี่ พาไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิครับ” ผมรีบชิงพูดตัดหน้าน้องซอลมีทันที จะให้พี่ลู่หานรู้ไม่ได้หรอกว่าผมมีคู่หมั้นแล้ว ที่สำคัญมันยังเป็นคู่หมั้นที่ผมไม่ต้องการเลยสักนิดT^T
“เดี๋ยวซอลมีพาไปเองค่ะ พี่ลู่หานไปเตรียมตัวเถอะค่ะ” ซอลมีพูดขัดขึ้นมากวักมือเรียกเพื่อนของตัวเอมากระซิบอะไรบางอย่าง แล้วเพื่อนของซอลมีก็มาพาพี่ลู่หานไปเตรียมตัวทันที
“ น้องซอลมีแค่บอกทางมา พี่ไปเองก็ได้ครับ” ผมล่ะอยากเอายัยนี่ออกไปจากชีวิตจริงๆเลย- - ฮึ่มม!!
“ไม่เป็นไรค่ะ คู่หมั้น มาที่ของตัวเองทั้งที ก็ควรดูแลจริงไหมคะ??” ซอลมีหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มกลับคืนให้ แต่ในใจผมกลับไม่ยิ้มอย่างนั้น รำคาญ * - -
หลังจากที่ผมเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว น้องซอลมีก็อาสาพาผมชมโรงเรียน - - แต่ผมปฏิเสธไปแล้วล่ะ ผมอยากไปอยู่กับพี่ลู่หานมากกว่า>//<
“ พี่ลู่หานครับบบ ผมมาแล้วว” ผมวิ่งไปนั่งข้างพี่ลู่หานทันที พี่ลู่หานหันมายิ้มให้ผม ยิ้มน่ารักชะมัดดดด > <
“เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ เซฮุนอยู่ในนี้ล่ะ สนามมันร้อนเดี๋ยวเราจะไม่สบาย^^” พี่ลู่หานเป็นห่วงผมด้วยล่ะ เขินเว่อออ > <
“ครับ พี่ลู่หานก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ^^” พอผมพูดเสร็จพี่ลู่หานก็วิ่งไปที่กลางสนาม พออธิบายกติกาการแข่งเสร็จ พี่ลู่หานก็หันมามองทางผม แล้วยิ้มให้ผม จู่แขนของผมก็ถูกแขนเล็กคล้องไว้ เมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นแขนของซอลมี น้องเอาแขนมาคล้องแขนผมไว้ทำไม- - ผมรีบขยับตัวออก แล้วหันไปมองบนสนามก็พบว่าเริ่มแข่งแล้ว หวังว่าพี่ลู่หานคงจะไม่เห็นนะ – 0 - T^T ยัยซอลมีเอ้ยย!!
............................................................
เลิกเรียนผมก็ต้องเข้าชมรมเพื่อไปเช็คว่ามีข่าวสารอะไรไหม - - ขอให้ประธานหัวทองไม่อยู่นะ ผมเปิดประตูเข้ามาในชมรมอย่างหวาดระแวง เมื่อวานผมน่าจะควบคุมอารมณ์ได้มากกว่านี้ ไม่น่าไปชนรถพี่เขาเลย T^T
“อ้าว! น้องแบคฮยอน มีอะไรรึเปล่าครับ?” พี่อี้ชิงทักผม สงสัยตอนนี้ผมคงทำตัวน่าสงสัยมากสินะ ฮ่าๆT^T ก็คนมันกลัวนี่นา กลัวพี่คริสมันทำอะไรรุ่มร่ามอีก T^T
“เปล่าครับ ประธานไม่อยู่ใช่ไหมครับ??” ผมรีบถามพี่อี้ชิงเพราะถ้าพี่คริสอยู่ผมจะได้หาที่หลบ
“ ครับ ไม่อยู่ กลับไปเมื่อกี๊นี้เอง” เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลาย ดีจัง แต่แปลกแฮะทำไมมันไม่โกรธผม- 0 – เฮ้อ ช่างเถอะ
“ว่าแต่มีอะไรให้ผมทำไหมครับ??” พี่อี้ชิงพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษอะไรสักอย่างมาให้ ผมหยิบมันขึ้นมาดู ‘ประกวดวาดภาพ’ - - เอามาให้ผมทำไมล่ะเนี่ย- -
“พี่ว่ามันน่าสนใจดีนะ รางวัลตั้งหนึ่งหมื่นบาท แล้วแบคฮยอนก็ฝีมือวาดภาพดี สนใจไหมล่ะ??” พี่อี้ชิงถามผม จะถามทำมายย ในเมื่อกฎของชมรมนี้ คือ ทุกคนในชมรมต้องส่งภาพวาดเข้าประกวดทุกครั้งที่มีข่าวแจ้งมาที่ชมรม - -
“ผมปฏิเสธได้ไหมล่ะครับ??” ผมถามพี่อี้ชิงแบบติดตลก พี่อี้ชิงพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“ได้สิ ก็แค่ไปขอประธาน” ผมได้ยินดังนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที ให้ผมไปคุยกับตาหื่นกามนั่น ผมยอมวาดรูปทั้งวันทั้งคืนดีกว่า - -
“ไม่ดีกว่าครับ ฮ่าๆ ผมไปละนะ บายครับพี่อี้ชิง^^” ผมรีบหมุนตัววิ่งออกมาจากชมรมทันที อยากกลับบ้านไปดูทีวีเต็มที่แล้ววว > , <
โอ๊ะ! ไปหาพี่ชานยอลก่อนดีไหม > , < วันนี้ยังไม่ได้เจอพี่ชานยอลเลย เมื่อคิดได้ ผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องชมรมดนตรีทันที ผมเปิดประตูแง้มๆเข้าไป ในห้องชมรมดนตรีไม่มีใครอยู่สักคน แต่เอ๊ะ!! นั่นมันพี่ชานยอลนี่นา พี่ชานยอลอยู่คนเดียวซะด้วย พี่เขากำลังเล่นกีตาร์อยู่ > < กรี๊ดดดหล่ออออ!!! น่าล่อออออ > < อ้ากกกกกกก แอบมองอยู่อย่างงี้ดีกว่า ผมแอบมองพี่ชานยอลอผ่านช่องประตูเล็กๆ ประมาณ10นาที จู่ๆ พี่ชานยอลก็ลุกขึ้น ผมตกใจมาก*0* รีบปิดประตูทันที
“ใครน่ะ??” พี่ชานยอลตะโกนมาทางผม คงต้องคิดว่าผมเป็นโจรแน่ๆT^T
“แบคเองครับ^^ แหะๆ” ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปหาพี่ชานยอลช้า ผมกลัวพี่ชานยอลจะผมดุจัง
“ขอโทษครับบ แบคจะไม่ทำอีกแล้วT^T” ผมเดินไปโค้งขอโทษพี่ชานยอล แต่จู่ๆสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พี่ชานยอลขยับตัวเข้ามาลูบกลุ่มผมของผมอย่างแผ่วเบา > <
“พี่ขอโทษครับ ที่ทำให้เราตกใจ พี่ไม่โกรธเราหรอกน่า^^” ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่ชานยอล >//< อูยยย พ่อเทพบุตรของผม ทำไมเป็นคนน่ารักขนาดเนี้ยยยย>///<
“แฮ่ๆ^^ แบคแค่แวะมาดูว่าพี่ชานยอลกลับบ้านรึยังเฉยๆครับ^^” พี่ชานยอลยังไม่เลิกลูบผมของผมเลยย>//<
“อ๋อ พี่กำลังจะกลับนี่แหละ แบคล่ะครับ กลับยังไง??” พี่ชานยอลหยุดลูบผมของผมแล้ว
“รถที่บ้านมารับน่ะครับ ^^”
“อ๋อ งั้นกลับบ้านดีๆนะครับ บาย^^” ผมเดินออกมาก่อนพี่ชานยอลเพราะพี่ชานยอลต้องปิดห้องชมรมก่อน ว้า>//< วันนี้ผมต้องนอนหลับฝันดีแน่ๆเลย ผมนั่งรถกลับมาที่บ้าน เมื่อรถจอดหน้าบ้าน คนขับรถก็ลงไปเปิดประตูให้ บรรดาคนใช้ของผมก็มารับกระเป๋าจากผม ผมเดินเข้าไปในบ้านและกำลังจะขึ้นบ้าน จู่ๆ ก็มีคนมาเรียกผมไปหาคุณแม่
“มีอะไรเหรอ เรียกผมทำไม??” ผมถามคนที่มาเรียกผม
“คุณนายให้มาตามคุณหนูไปพบแขกของคุณนายน่ะค่ะ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินไปหาคุณแม่ในห้องรับแขก
“มีอะไรเหรอครับคุณแม่??” ผมถามคุณแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟา ไม่เห็นจะมีแขกเลย ไหนละแขกที่จะให้มาพบ??
“รอแป๊บนึง จ้ะ นั่นไงมาแล้ว” ผมหันไปมองแขกที่คิดว่าน่าจะเดินออกมาจากในห้องน้ำ ตาเถรร!!! แขกหัวสีทองๆหน้าหล่อๆแบบนั้น
“ประธาน!!!!” ผมเผลอเปล่งเสียงดังออกมา คุณแม่มองผมอยากตกใจ แล้วส่งสายตาประมาณว่าไม่ให้ผมเสียงดัง
“อะไรกัน ไปเรียกพี่เขาว่าอย่างนั้นได้ไง เรียกพี่เขาว่าพี่คริสสิลูก” ผมหันไปมองแม่และสงสายตาประมาณว่าผมไม่อยากทำ แต่แม่กลับส่งสายตาจิกกัดกลับมา ผมจึงต้องงงง...
“สวัสดีครับพี่คริส” ผมเค้นเสียงออกมา พี่คริสยกยิ้มอย่างสะใจ ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟา
“ แม่รู้แล้วนะ ว่าเราไปสั่งให้คนขับรถ ขับรถชนรถพี่เขาน่ะ!” เหมือนใจของผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม โอ้ม่ายยยยยยยยยยT^T
“เราทำอย่างนั้นทำไมหืมม??” แม่ถามผมด้วยเสียงจริงจัง
“ก็...... พี่คริสเขามาจอดรถตันทางผมนี่T^T” ผมตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“แต่ถึงยังไงเราก็ไม่ควรไปทำแบบนั้น ขอโทษพี่เขาซะ” แม่หันมาสั่งเสียงดุใส่ผม ฮะ!อะไรนะ ไม่เอา ให้ผมขอโทษมันทำไม ผมไม่ผิด ผมนิ่งไม่ขอโทษพี่คริส จนแม่ต้องกระแอมขึ้นมา
“ขอโทษ” ผมมั่นใจว่าผมมองเห็นพี่คริสแสยะยิ้มด้วยล่ะ T^T ผมแพ้มันอีกแล้ววววว!!
“ดังนั้น เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ลูกไปทำอย่างนั้นกับคริส แม่จะมอบลูกให้พี่คริสดูแลเป็นเวลา1เทอม เพื่อลูกจะได้เป็นคนที่ดีมากกว่านี้” ฮะ!! ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม แม่ของผมให้ผมไปอยู่กับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ T^T ที่สำคัญ ยังเป็นคนที่ผมเกลียดสุดๆด้วยนี่นะ T^T อยากตายยยยย
“แต่แม่ฮะ T^T. . . . . .” ผมพยายามทำสีหน้าน่าสงสาร หวังว่าคุณแม่จะเห็นใจ
“ไม่มีแต่! แม่ให้คนจัดกระเป๋าให้ละ คุณพ่อก็เห็นด้วยกับแม่แล้ว คริสเขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ เอาลูกไปเรียนรู้งานกับพี่เขาบ้างกลับมาจะได้ขยันและมาดูแลกิจการของที่บ้านJ” คุณแม่ไม่เห็นใจผมแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำ ยังจะให้ผมไปตั้งแต่วันนี้อีกต่างหาก T^T
“ไปกันเลยไหมครับ แบคฮยอนของพี่^^” คริสยิ้มยังกะปีศาจ ออกมา T^T โถ่ ผมอยากจะย้อนกลับไปเมื่อวานจริงๆ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเลยยยยยยยยย T^T
โปรดติดตามตอนต่อไป...............................
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เข้ามาอ่านฟิคที่ไม่ประสีประสาของไรท์
บางทีไรท์ก็คิดว่าไรท์อัพถี่ไปรึเปล่า ?? ไรท์ควรจะเว้นช่วงอัพดีกว่าเนอะ^^
ยังไงก็บอกด้วยนะคะ^^ฝากเม้นด้วยน้า
แล้วสุดท้ายไรท์ก็อยากจะฝากไว้ว่า
“สิ่งที่คนบางคนทำอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ตัวจริงๆของเขาเป็นนะคะ^^”
ความคิดเห็น