รหัสฟ้า ชะตาชีวิต

รหัสฟ้า ชะตาชีวิต

…แดดอ่อนยามเย็นเล็ดลอดจากหน้าต่างสาดส่องเข้าโลมเตียง ใบหน้าของผู้ที่นอนอยู่แลเห็นเป็นร่องลึก เนื้อหนังแม้ไม่หย่อนยานนัก แต่เส้นเลือดสีน้ำเงินเข้มที่ไขว้กันไปมาบนกระดูกที่ปูดโปน ก็พอประมาณได้ว่าเธอผ่านชีวิตมานานหลายสิบปี

หญิงชราวัยเจ็ดสิบพยายามยกมือขึ้นเป็นอาณัติให้คนใกล้ตัวขยับเข้าหา ชายวัยกลางคนที่นั่งเฝ้าอยู่ตลอดทั้งวันรีบใช้สองมือเข้าจับประคอง บีบมือผอมบางอย่างถนอมเบาแต่มั่นแน่น ราวกับจะไม่ให้จากไปไหน ที่ผ่านมาเขาเฝ้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอ

“สัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องกับหมอเปรมนะพี่”

เสียงหญิงชราเบาบางจนแทบไม่ได้ยิน

“อย่ากังวลไปเลย พักผ่อนให้มากๆ”

เขาเลี่ยงไม่ตอบ มองร่างโรยแรงบนเตียงด้วยสายตาห่วงกังวล...

1

...นอนนิ่งตาเบิกโพลงอยู่บนเตียง ยังจำเหตุการณ์ใดไม่ได้ แม้กระทั่งที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน กานต์กวาดสายตาฝ่าความมืดไปรอบตัว ด้วยความเคยชินในพฤติกรรม ค่อยๆเอื้อมมือเปิดสวิสท์ไฟที่หัวเตียง พลันห้องก็สว่างขึ้น

เรากลับมาแล้ว!

รำพึงขึ้นเบาๆ ตั้งสติได้ ก็รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง เห็นอะไรบางอย่างคล้ายนาฬิกาบนหัวเตียง ต้องขยับตัวเข้าไปใกล้ พอมองออกว่าเกือบหกโมงเช้า เขาเดินไปที่หน้าต่างเปิดม่านออก แสงทองรำไรเริ่มฉาบฟ้า ร่างกายยังปรับสถาพไม่เข้าที่ ยืนโอนเอนไปมา จนต้องเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง หย่อนตัวนั่งลง ก้มหน้าลง เห็นพื้นห้องบิดรูปไปมาน่าปวดหัว หลับตาเอากุมขมับแน่น ก่อนจะบีบคลึงไปมา ผ่านไปร่วมสิบนาที กานต์ค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง  สะบัดส่ายศีรษะเบาหวังไล่ความมึนชาในหัวให้หลุดออกไป ยกมือขึ้นตบเบาๆที่ต้นคอก่อนออกแรงบีบนวดคลึงเค้น สบายขึ้นจึงค่อยเงยหน้า สายตาทอดไกลออกไปนอกหน้าต่าง ความจำยังไม่กลับมาโดยบริบูรณ์ เขายังคงจ้องไปที่ผืนฟ้าสีทองอย่างไร้จุดหมาย

ไม่นานแสงทองที่ขอบฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อนเรื่อราง จุดดำเล็กๆหลายจุดบนผืนฟ้าค่อยๆขยับเคลื่อนจากด้านขวากรอบหน้าต่าง ก่อนที่มันทั้งกลุ่มจะหลุดออกไปจากนอกกรอบด้านซ้าย เขาเริ่มมองเห็นจุดดำเหล่านั้นชัดขึ้น ไม่ใช่เพราะฟ้าที่สว่าง หากเป็นสายตาของเขาที่เริ่มมองเห็นอะไรได้ชัดเจนขึ้น จุดเหล่านั้นคือฝูงนกที่กำลังบินตามกันไป ปีกกระพือถี่ แม้ตัวของพวกมันจะหายเข้าไปยังขอบหน้าต่างแล้ว แต่ก็ทิ้งเสียงร้องแว่วกังวาลอยู่ไกลๆ

ไม่นานอาณาบริเวณโดยรอบก็ค่อยสว่างขึ้น จนเห็นอะไรได้ชัด เขาเริ่มประหลาดใจที่ทุกอย่างต่างไปจากเดิม ทั้งบ้านเรือน สนามหญ้า ต้นไม้ บางทีอาจจะเป็นผืนฟ้าด้วย

กานต์จ้ำลงไปชั้นล่างเปิดประตูออกไป ยืนอยู่กลางถนนหน้าบ้าน กวาดตามองสอดส่ายไปรอบตัว ยิ่งทำให้มั่นใจว่า มันไม่ใช่ที่ที่เขาจากไป

เราอยู่ที่ไหนกัน!

เดินกลับเข้าบ้านอย่างช้าๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา พยายามลำดับเหตุการณ์ต่างๆแต่นึกไม่ออก เขาหลับตาลงอย่างช้าๆเพื่อหวังรีดความทรงจำออกมาไล่เรียง เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แม้ความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่สถานที่แปลกตา แต่มันก็ไม่น่าจะใช่บ้านที่จากมาเมื่อปี พศ 2565 ...

…

“หากเธอยังไม่เริ่มมีเซลมะเร็ง...จนพัฒนามาถึงระยะสาม ผมก็สามารถปรับแต่งโครโมโซมเพื่อออกแบบพันธุกรรมให้ใหม่ได้ โดยเอายีนที่มีแนวโน้มเป็นเซลมะเร็งออกให้กับเธอและปลูกโครโมโซมที่อนุบาลไว้ในธนาคารโครโมโซมให้แทน แต่กรณีของเธอไม่ได้ทำการสำรองโครโมโซมไว้ในธนาคารเลย”

“แล้วตอนนี้ยังสามารถกำจัดเซลมะเร็งออกได้ไหม”

เขาถามอย่างกังวล

“วิธีป้องกันไม่ให้เกิดโรคมะเร็งตามที่อธิบายให้ฟัง ให้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่หากเกิดเซลมะเร็งในระยะแรก และมีโครโมโซมสำรองอยู่ โอกาสรอดก็มากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าไม่ได้ทำทั้งสองวิธี ก็ต้องใช้วิธีการรักษาเดิมที่มีอยู่ ตัดเนื้อร้ายออกแล้วให้เคมีบำบัดเพื่อยับยั้งการเติบโตของเซลมะเร็ง”

หมอเปรมเลี่ยงไม่ตอบตรงๆ

“โอกาส...โอกาสรอดก็คงเท่ากับที่ผ่านมา”

เขาตอบเองแบบหมดหวัง สถิติคนที่รอดจากมะเร็งในระยะสุดท้ายนั้นน้อยเหลือเกิน หมอเปรมพยักหน้ารับช้าๆ เป็นการยืนยันตามที่เขาเข้าใจ วิศวกรวัยกลางคนสีหน้าเครียด สองอัจฉริยะนั่งคุยกันเป็นนาน คนหนึ่งเป็นหมอเทวดาแห่งยุค อีกคนเป็นวิศวกรสติเฟื่อง ทั้งสองคุยเรื่องการเอาชนะโรคร้ายโดยมีชีวิตของกระติก...ภรรยาผู้เป็นที่รักของวิศวกรเป็นเดิมพัน