ยุทธภพเมืองศิวิไลน์ (นิยายกำลังภายใน-โลกคู่ขนาน)

ลำดับตอนที่ #2 : เคลื่อนย้าย....ถ่ายเปลี่ยน

         เมืองศิวิไลน์

     หลังจากจบการศึกษาใหม่ เริ่มทำงานกับบริษัทแรกได้ซักระยะ ก็ถึงจุดๆหนึ่งที่ต้องเปลี่ยนงาน ทุกคนอาจมีหลายเหตุผลด้วยกันในการกระทำเช่นนั้น อาจเป็นด้วยเรื่องค่าตอบแทนที่เพิ่มขึ้น  อาจเป็นด้วยเป็นโอกาสที่จะพัฒนาความรู้ ความฝัน ต่อไป หรือบ้างอาจเป็นการหลบปัญหาที่น่าเบื่อที่ไม่สามารถแก้ไขได้  หรืออาจเป็นปัจจัยหลายอย่างรวมกันของแต่ละบุคคล 

        ประหนึ่งมันอาจจะเป็นการแสวงหาแนวทางชีวิตในลำดับต่อไปข้างหน้าที่ต้องกระทำ  มันเป็นเรื่องตื่นเต้นมากที่ เราคงคิดกันว่าเราจะได้เจอสิ่งใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิม ...... ใครจะคาดคิด สังคมที่ใหญ่ขึ้น บริบทที่ซับซ้อนมากขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนที่หลากหลายยิ่งขึ้น ...... มันก็ต้องเจอปํญหาที่แยบยลขึ้นตาม

         ด้วยการเป็นพนักงานใหม่ ประสบการณ์ยังไม่มาก อาศัยความขยันตั้งใจเรียนรู้งาน และความใจกว้างเป็นมิตรกับทุกผู้คน  เท่านี้มันคงยังไม่พอให้เราอยู่รอดในสังคมที่ซับซ้อนขึ้นได้ ..... ต้องเรียนรู้สิ่งใดเพิ่มเติมกันละ

           ยุทธภพเสมือนจริง

              ตามคำเชิญของ “พสุธาโอ่อ่า” ศิษย์ร่วมสำนักที่เคยร่ำเรียนวิชาด้วยกันมา  “กระพือปีกเหิรไกล”    ย้ายเข้า “สำนักเอื้อมจับนทีสะบัด”  สำนักที่ใหญ่ขึ้นเพื่อหวังสร้างชื่อเสียงในยุทธภพในลำดับต่อไป  โดยได้ถูกส่งไปยังอีกสาขาหนึ่งที่ประสบปัญหาอยู่  ไม่ได้อยู่ร่วมกับสหายตามที่คาดไว้    

        ในตอนเข้าสำนักทุกคนต่างต้อนรับเขาอย่างดี ด้วยความเป็นคนใหม่ประสบการณ์ยังน้อย  เขาตั้งใจฝึกวิทยายุทธและเรียนรู้การทำภารกิจอย่างเร่งด่วน  ซึ่งตอนนั้นอยู่ในสถานการณ์คับขันของสำนัก โดยการชี้แนะของเหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนัก แต่เวลาผ่านไปยังไม่ได้พัฒนาไปถึงไหน ได้รับการติเตียนจากเหล่าผู้อาวุโสและคนรอบข้าง และถูกเพ่งเล็งจากเบื้องบน เหตุการณ์กลับเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น

              บุรุษผู้หนึ่งท่าทางเรียบง่ายธรรมดา แต่แฝงความอัจฉริยะ เข้ามาเป็นศิษย์ร่วมสำนักคนใหม่เช่นเดียวกัน ขอกล่าวนามเขาว่า “บุรุษประกายแสง” เขาเป็นคนผ่าเผย ไม่ย่ำเกรงต่อความไม่ถูกต้อง ดูทะนงตนซึ่งเป็นเรื่องที่ผู้อาวุโสแห่งสำนักเริ่มไม่พอใจ แต่ทำการอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นคนที่มีฝีมือโดดเด่นเป็นที่ประจักษ์ชัดเจน แม้เข้ามาได้ไม่นานแต่ทำภารกิจสำเร็จมากมาย

               อยู่มาวันหนึ่งเขาได้เข้ามาทำความรู้จักกับ “กระพือปีกเหิรไกล”เขาได้กล่าวประโยคขึ้นมาครั้งแรกหลังจากเห็นกันมานานพอสมควรแต่ไม่ได้เคยกล่าววาจาทักทายกัน

     “ เราสังเกตท่านมานานแล้ว เห็นว่าท่านเป็นคนมุมานะพยายาม และมีความคิดหลักเหลี่ยม ...แต่เราสงสัยว่าทำไมท่านยังทนอยู่สภาพอย่างนี้ได้  เราพิจารณาแนวทางวิชาที่ท่านฝึกและภารกิจที่ท่านทำ  มันขัดแย้งกับบุคลิกความสามารถท่านมียิ่งนัก  .......  เหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนัก  เขาให้ท่านฝึกตามแนวทางของเขา  ซึ่งเป็นแนวทางไม่ปรารถนาให้ท่านทำสำเร็จ และเป็นผู้รับผิดชอบต่อภารกิจที่ล้มเหลวแทนเขา เพื่อหลบเลี่ยงความผิด  ในปัญหาที่เขาแก้ไขไม่ได้ ..... มากับเราซิ มาพัฒนาไปด้วยกันกับเรา ”

      ภายในไม่กี่วัน วิทยายุทธ “ กระพือปีกเหิรไกล ” พัฒนาไปอย่างรวดเร็วตามการชี้แนะของ     “ บุรุษประกายแสง ” ที่สำคัญเป็นแนวทางของตนเองที่ชัดเจน หลุดจากแนวทางดั่งเดิมของสำนัก  ซึ่งเป็นข้อห้ามซึ่งไม่สามารถเปิดเผยได้  ...... ขณะเดียวกัน “บุรุษประกายแสง” ก็ดำเนินการรวบรวมพลพรรค เพื่อต่อกรกับเหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักอย่างลับๆ

        ภายในเวลาอันสั้นความสัมพันธ์ของเขา พัฒนากลายเป็นสหายร่วมอุดมการณ์อย่างรวดเร็ว วรยุทธและภารกิจที่เขาทั้งสองร่วมกันคิดค้นและกระทำล้วนประสบความสำเร็จมากมายเป็นที่ประจักษ์ต่อสำนัก  มุมมองของคนในสำนักที่มองพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น  แต่ภายในเวลาอันสั้นนั้นเวลาก็ผ่านไปอย่างไม่ทันตั้งตัว  “บุรุษประกายแสง” ได้ถูกเชิญเข้าประชุมเพื่อเลื่อนตำแหน่งในสำนัก  โดยขณะนั้น “ กระพือปีกเหิรไกล” ถูกส่งไปทำภารกิจในอีกที่หนึ่งไม่ได้เข้าร่วมงานด้วย  และนั้นเป็นจากกันครั้งสุดท้ายของเขาทั้งสองอย่างไม่มีวันคาดคิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้ 

           มีคนทรยศในกลุ่มคนที่ร่วมวางแผนทำการปฎิวัติสำนัก เขาส่งข้อมูลให้เหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนัก และดำเนินการป้ายความผิดแก่ “บุรุษประกายแสง” ว่าวางแผนทำการณ์ไม่เหมาะสมสร้างความแตกแยกในสำนัก และฝึกวิชานอกรีต  เกิดสถานการณ์โกลาหลขึ้นในงานประชุม   โดยไม่ทันตั้งตัว “บุรุษประกายแสง” โดนรุมทำร้าย โดนเหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักหมายจับคุม  ...ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หลบหนีไปได้ ....สัณนิฐานว่าเข้ายังถ้ำหลังสำนัก และหายสาบสูญไปไม่มีใครพบร่องรอยของเขาอีกเลย

         ทางด้าน  “ กระพือปีกเหิรไกล” เมื่อรู้ข่าวดังนั้นหมายรวบรวมหลักฐานความผิดของเหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักที่กลุ่มปฎิวัติเตรียมการที่จะเปิดโปงเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์  นำเสนอต่อรองประมุข แต่พลาดท่าถูกพรรคพวกที่เป็นสายของเหล่าผู้อาวุโสแห่งสำนักทำร้ายพลัดตกหน้าผาไป

        ระหว่างที่กำลังผลัดตกลงหน้าผานั้น ผนังหน้าผาแห่งนี้พิสดารยิ่งนัก เต็มไปด้วยต้นไผ่ขึ้นรกเรียงราย โบกพลิ้วไหวตามกระแสลม ในสภาวะเป็นตาย ทันใดนั้น “ กระพือปีกเหิรไกล” นึกคำพูดหนึ่งของ “บุรุษประกายแสง” ตอนที่ฝึกวิชารวมกันได้ว่า “ ในโลกใบนี้ไม่มีแบบแผนทุกอย่างตายตัว  ล้วนเป็นไปตามธรรมชาติ  ซึ่งธรรมชาติเป็นสิ่งไม่แน่นอน จงมีสติจับการเคลื่อนไหวของมันให้ได้ แล้วใช้ประโยชน์จากการเปลี่ยนแปลงของมัน ผสมผสานเป็นแนวทางของตัวเองที่เหมาะสม เราถึงจะอยู่รอดปลอดภัยสืบไป ”

         เขาตั้งสติได้เรียนรู้การขยับโอนเอนของต้นไผ่ ที่โอนเอียงตามแรงลม และแรงโน้มถ่วงที่เขาตกลงใส่ เรียนรู้จังหวะต้านแรง จังหวะถ่ายแรงเพื่อลดแรงปะทะ จนในที่สุดจับจังหวะได้ ก่อเกิดเป็นวิทยายุทธตัวเบาล้ำเลิศวิชาหนึ่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดอาศัยวิชาที่คิดค้นขึ้นในสถานการณ์เป็นตายทะยานขึ้นสู่หน้าผาได้สำเร็จ  ภายหลังถูกเรียกขานว่า “เคล็ดวิชาตัวเบาลัดเลาะทิวไผ่”

         หลังจากรอดกลับมาได้  “ กระพือปีกเหิรไกล” เริ่มคบคิดหาแนวทางที่จะตีโต้กลุ่มผู้อาวุโสแห่งสำนัก   โดยเขาทำการซ่อนตัวไม่ให้ผู้ใดในสำนักรับรู้เพราะคงเชื่อใจใครในสำนักไม่ได้อีกแล้ว  และพิจารณาเรื่องราวที่ผ่านมา ถึงวิชาตัวเบาที่เขาคิดค้นขึ้นมานั้นจะเอาตัวรอดได้ แต่ผ่านผู้อาวุโสแห่งสำนักเข้าไปพบรองประมุขไม่ได้เป็นแน่ ต้องมีกระบวนท่าที่หยุดการโจมตีของเหล่าผู้อาวุโสเหล่านั้น  วิชาที่ใช้ได้คงมีแต่อาศัยวิชาสกัดจุดและความเร็วในการเคลื่อนไหว และกลยุทธบางอย่าง

         ในที่สุดถึงงานประชุมสำนักอีกครั้งในเวลาถัดมา  ในงานคับคั่งด้วยผู้คน สำนักกลับมาสงบอีกครั้ง ตามความคาดหมายของกลุ่มผู้อาวุโสสำนักที่คิดว่าจัดการควบคุมกลุ่มปฎิวัติทั้งหมดได้เรียบร้อย เตรียมรายงานความดีความชอบต่อรองประมุข    แต่เหตุการณ์กลับอึมครืมขึ้นมาอีกครา  บุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ใช่ใครที่ไหน “ กระพือปีกเหิรไกล” เคลื่อนฝ่าด้านวงล้อมของเหล่าผู้อาวุโสนับสิบ เข้าไปยืนอยู่หน้ารองประมุข  โดยที่ก่อนนั้น เพลงหมัด ฝ่ามือ กรงเล็บและศาตราวุธต่างกลับระดมเข้าหาเขา ที่มันมีสภาวะเหมือนโดนกลับไม่โดน สร้างความงงงวยให้เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลาย ที่ต่างถูกสวนกลับด้วยวิชาดรรชนีสกัดจุดพื้นฐานที่ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้ชั่วขณะ

     “ กระพือปีกเหิรไกล” กล่าววาจาขึ้นต่อท่านรองประมุข “ข้าได้นำข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเจตนาดีที่กลุ่มปฎิวัติมีความประสงค์จะทำให้สำนักก้าวหน้า ไม่ใช่การบิดเบือนจากกลุ่มผู้อาวุโส เพื่อใให้ท่านพิจารณาตัดสินใจเพื่อความถูกต้อง และให้อภัยพวกเขาเหล่านั้นด้วย”

        รองประมุขนิ่งเงียบไม่แสดงสีหน้าใด  เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น  รองประมุขกวาดผ่ามือใส่ลมปราณชักแม่น้ำทั้งห้า หมายฉุดดึงเหนี่ยวรั้ง “ กระพือปีกเหิรไกล” โดยเขาได้คาดการณ์ไว้ก่อนแล้วว่าท่านรองประมุขต้องใช้วิธีนี้ ฝ่ามือลมปราณชักแม่น้ำทั้งห้าสัมผัสถูกร่างเขา แต่ความตระหนกใจที่ทำให้ผู้คนแตกตื่น “กระพือปีกเหิรไกล” ได้ทะยานผ่านท่านรองเจ้าสำนักไปก่อนแล้ว ที่สัมผัสคือร่างเงาที่ค่อยเลือนราง   รองประมุขกล่าวว่า “กลยุทธทิ้งเงา มันก้าวถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”      นี้ละเป็นคำตอบที่ว่ามันผ่านกลุ่มผู้อาวุโสนับสิบกว่าคนเข้ามาหาเราได้ไง  โดยที่ไม่มีใครบาดเจ็บ

         “กลยุทธทิ้งเงา เป็นการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วซ้ำไปมาที่ตำแหน่งเดิม ดูแล้วเหมือนไม่ได้เคลื่อนไหวแต่สัมผัสกลับไม่โดน ในการซ้อนทับของการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งมีผลต่อระบบประสาทการรับรู้ของผู้พบเห็น ให้ตัดสินใจช้าลงโดยไม่รู้ตัว”  

          ก่อนที่รองประมุขจะตั้งสติได้  “กระพือปีกเหิรไกล” ก็หายไปไกลริบแล้ว   ก่อนจะเริ่มอ่านหลักฐานทั้งหมด  เขาได้เห็นบันทึกบทความที่ทิ้งไว้ตรงหน้า ที่ “กระพือปีกเหิรไกล” ต้องการจะสื่อสารกลับแต่ไม่มีโอกาสได้พูด “เราคาดการณ์ไว้แล้วว่าท่านต้องเลือกเช่นนี้ และเราไม่คิดจะหันหลังกลับมาอีก ท่านจะจัดการเช่นไรก็แล้วแต่ เพราะเราเข้าใจดีว่าคนในยุทธภพนั้นล้วนไม่เป็นตัวของตัวเอง เรายังเคารพท่านเสมอ ลาก่อน” 

       ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังเหตุการณ์ครั้งนั้น ณ ยอดเขาวารีโบกสะบัด ใกล้ “สำนักเอื้อมจับนทีสะบัด”   บุรุษผู้หนึ่งสูงสง่าท่าทางกำยำ เขาคือ “ พสุธาโอ่อ่า” เขากำลังยืนรอใครบางคนอยู่ ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง  พสุธาโอ่อ่ากล่าวขึ้นทันทีเมื่อพบหน้าเขา “เราพาท่านมาสร้างความวุ่นวายหรือเนี้ย  ท่านรองประมุขให้มาเชิญท่านกลับไปได้แล้ว พร้อมให้รับมอบหมายหน้าที่พิเศษให้ด้วย”  

       กระพือปีกเหิรไกล กล่าวตอบไปว่า “ เราคงไม่กลับไปแล้วล่ะ หน้าที่ที่ท่านรองประมุขกล่าวมาเราก็พอจะรู้แล้วว่าให้ทำอะไร  ท่านช่วยทำต่อจากเราทีนะสหาย  ท่านจะรับมือกับเหล่าผุ้อาวุโสของสำนักอย่างไรก็คงสุดแต่ท่าน เพราะเราได้กลายเป็นคนนอกไปแล้ว   ขอสอบถามอีกเล็กน้อย กลุ่มปฎิวัติที่ถูกจับตัวไปเป็นไงบ้าง ”

      พสุธาโอ่อ่า ครุ่นคิดและตอบกลับไปว่า “ ถูกปล่อยตัวมาทำงานให้สำนักตามปกติ แต่ย้ายไปสาขาที่ไม่เกี่ยวข้องกลับกลุ่มผู้อาวุโส และให้ข้านั้นดูแลกลุ่มนี้แทน  แต่ยังไม่พบร่องรอยของ บุรุษประกายแสง คนที่ท่านถามถึง”

       กระพือปีกเหิรไกล  มีน้ำเสียผิดหวัง “ เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างนะ  เราอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้ก็นับว่าติดหนี้บุญคุณเขาอยู่หลายส่วน ถึงเขาอาจจะคิดว่ามันเล็กน้อย ถึงจะเป็นมิตรภาพในเวลาไม่นาน แต่มันคงตรึงในใจเราอีกนานตลอดไป ....ท่านก็คงเช่นกัน”

       พสุธาโอ่อ่า กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ วีรบุรุษที่แท้จริงนั้นไม่อาจมิใช่ ...... ผู้ที่สูงส่งยืนหยัดมั่นคงสง่างามเช่นขุนเขาสูงตระหง่านเทียมฟ้าเทียมเมฆเสมอไป ........ แต่บางทีอาจเป็นบุคคลที่แสนธรรมดาที่ฉายประกายขึ้นเพียงช่วงขณะนึง  .... ดั่งเช่นดอกไม้ไฟที่สว่างไสวขึ้นในคืนอันมืดมิดเงียบเเหงา  จุดประกายให้ผู้คนที่กำลังสิ้นหวังกำลังใจสู้ชีวิตต่อไป .....  เรื่องราวที่เขาทำนี้อาจจะจบแล้วแต่ อุดมการณ์ที่เขาปลุกขึ้นมานั้นมันยังไม่จบ เราจะอาสาดำเนินการต่อไป ไม่ต้องเป็นห่วง  แล้วท่านละจะทำสิ่งใดต่อไป”

     กระพือปีกเหิรไกล  ตอบกลับ “ เหล่าสหายของเราจากสำนักวายุอ่อนสะท้าน เกิดเรื่องบางอย่างได้แยกตัวออกมาเปิดสำนักคุ้มภัย  และได้ส่งเทียบเชิญให้เราเข้าไปร่วมก่อตั้งสำนักร่วมกัน  คงมีเรื่องตื่นเต้นให้ทำกันอีกมากมายเลยทีเดียว ฮาฮาฮา”

   พสุธาโอ่อ่า ถอนหายใจและกล่าวขึ้นว่า “เราก็คงอยู่ที่นี้อีกไม่นาน รอเรื่องราวทุกอย่างดีขึ้นเราก็คงถอนตัวออกจากยุทธภพที่แสนวุ่นวายนี้  เพราะยิ่งอยู่นานไปความเป็นตัวเองก็ลดลงทุกที”

    กระพือปีกเหิรไกล  ตอบกลับด้วยความเห็นใจ “ มีอันใดให้เราช่วยเหลือท่านรีบแจ้งมา เราจะมาช่วยท่านทันที  แต่วันนี้ไม่เมาไม่เลิกลา ฮาฮาฮา”

     พสุธาโอ่อ่า ยิ้มหัวเราะกลับ “ฮาฮาฮา ไม่เลิกลา”

   ภายหลังเรื่องราวผ่านไป 5 ปี พสุธาโอ่อ่า ได้ทำตามที่เขาบอกไว้ เขาถอนตัวออกไปใช้ชีวิตสงบสุขกับคนรัก แพทย์หญิงเทพยดา มีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน นามคุณชายลู่ทิวทิว ในยุทธภพในภายภาคหน้าให้ขนานนามว่า “คุณชายหฤหรรษ์” เป็นจอมยุทธยุคใหม่ที่มีชื่อเสียงเลืองลือ ควบคู่กับ แม่นางน้อย ฟู่จูจู ที่ชาวยุทธตั้งฉายาให้ว่า “ดรุณีแสนซน” บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวน ของเทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต กับธิดาเจ้านครสลายคำสาป

      บทต่อไปขอกล่าวถึง เรื่องราวของ “เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต” หลังจากสำเร็จวิชาสวรรค์แดนดิน แล้ว ย้ายจาก “สำนักวายุอ่อนสะท้าน” เข้าสู่สำนัก “ส่องนภาจรัส” เข้าไปผันพัวกับเรื่องราวความขัดแย้งของ “นครสลายคำสาป” จนต้องถูกตามล่าทั่วแผ่นดิน ........