Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #50 : ตอนที่ 49 ความวุ่นวายระหว่างการทดสอบ (ระลอกสุดท้าย)

ความวุ่นวายระหว่างการทดสอบ (ระลอกสุดท้าย)

              หลังนั่งพักพร้อมกับมองเหล่าทหารและนักผจญภัยบางส่วนที่กำลังจัดการกับมอนสเตอร์เวฟแรกกันอยู่ ถ้าสงสัยทำไมไม่ลงไปช่วยคนข้างล่างก็เพราะ ผมอยากเก็บแรงเอาไว้จัดการรอบหลังมากกว่าเพราะไอ้พวกรอบหลังดูจะเก่งกว่านี้เยอะ สงสัยคงส่งมาวัดฝีมือพวกเราก่อนชัวร์ จากที่เริ่มเห็นมีมอนสเตอร์บางตัวเริ่มถอยหลังกลับไปบางแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่สังเกตเห็นเลยแหะ แต่ที่ผมสงสัยที่สุดก็คงจะเป็นใครกันที่คอยบงการพวกมอนสเตอร์พวกนี้มาบุกเมืองนี้ เมืองนี้มันมีอะไรกันแน่นะ

               'ช่างมันเถอะ เตรียมให้พร้อมเลยดีกว่า'

               ผมจึงลุกขึ้นมายืนอีกครั้งในจังหวะเดียวกันกับที่มอนสเตอร์เริ่มถอยร่นกลับไปทางที่มาตอนแรก ทำให้เราทหารแสดงความดีใจออกมาที่ไล่มอนสเตอร์ไปได้แล้ว เพราะมีแต่ผมที่รู้ว่าอีกไม่นานจะมีมอนสเตอร์จำนวนมากกว่าเดิมเคลื่อนที่เข้ามา ผมจึงเดินไปหาลุงอาเธอร์กำลังสั่งการณ์ทหารให้เข้ามาด้านใน แล้วเรียกเขาก่อนพูดคุยกัน

                " คุณอาเธอร์ครับ ขอเวลาสักครู่ "

                " เจ้าฟื้นฟูพลังเวทย์แล้วเหรอ ขอบใจเจ้ามากเพราะเวทย์เสริมพลังของเจ้าแท้ๆเลย ทำให้แถบจะไม่มีใครตายเลย "

                " เออ คุณอาเธอร์ครับ ผมรู้ว่าคุณดีใจแต่ฟังผมก่อนสักเดี๋ยวได้มั้ยครับ "

                " ว่ามาสิมีอะไร "

                " ช่วยสั่งการณ์ให้ทหารเตรียมตัวรับมือกับฝูงขนาดใหญ่ด้วยครับ "

                เมื่อได้ฟังคำพูดของผม ลุงอาเธอร์ก็ทำสีหน้าสงสัยออกมา เพราะตอนนี้มอนสเตอร์ก็ถูกไล่ไปหมดแล้ว แต่เขาก็ไม่ถามอะไรผมออกมา แต่เลือกที่จะเชื่อคำพูดของผมแล้วจึงสั่งทหารให้เตรียมพร้อมรับมืออีกครั้ง แม้เหล่าทหารจะสงสัยในคำสั่งแต่ทุกคนก็ยังปฎิบัติตาม 

               ผ่านไปสักพักก็เริ่มเห็นกลุ่มควันเคลื่อนที่เข้ามาทางเมือง จนได้ระยะพอที่จะมองเห็นตัวตนของกลุ่มควัน ซึ่งก็คือกองทัพมอนสเตอร์จำนวนมากกว่าเดิมมุ่งมายังเมืองนี้ ทำเอาทหารทั้งหมดถึงกับตื่นตระหนก ก่อนจะหันกลับไปรอคำสั่งต่อไปจากแม่ทัพของตนด้วยสายตาเลื่อมใส แต่ตัวของลุงอาเธอร์เองนั่นรู้ดีว่าเป็นเพราะใครแต่ก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ในเวลานี้ จึงออกคำสั่งทหารทั้งหมดให้เตรียมพร้อมโจมตีอีกครั้ง

              แต่ก่อนที่จะได้สั่งอะไรออกไปผมเริ่มจับสัมผัสถึงบางสิ่งที่กำลังเข้ามาได้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่สามารถรับรู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่กำลังจะมานั่นคือ มังกร แถมระดับพลังยังไม่ธรรมดาอีกด้วย ผมจึงเอ่ยบอกห้ามลุงอาเธอร์อย่าพึ่งสั่งบุก แต่ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เกิดอาเพศบางอย่าง เปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนอันมืดมิด พร้อมฟ้าร้องคำรามราวกับจะเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง 

              ทันใดนั้นเอง สายฟ้าขนาดใหญ่ผ่าลงตรงหน้าของพวกผมทั้งหมด ด้วยเสียงกัมปนาท แล้วก็ตามมาด้วยการสั่นสะเทือนของแผ่นดินอย่างรุนแรงจนสามารถรับรู้ได้แน่จะห่างจากที่นี่หลายร้อยกิโลเมตร ก่อนจะหยุดลงไปสักพัก แล้วก็ตามมาด้วยเสียงคำรามดังกึกก้องทั่วบริเวณนั้น

            โฮกกกกกกกกกกกก...

            ตึม

            หลังจากเสียงคำรามผ่านพ้นไป ก็เริ่มปรากฏร่างสีดำขนาดใหญ่กำลังลอยลงมาจากบนฟ้า ก่อนจะเหยียบลงสู่พื้นอย่างรุนแรงจนกำแพงเมืองถึงกับแตกร้าวเลยทีเดียว ใช่เป็นไปตามสัญชาตญาณในตัวของผมบอก สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือมังกรสีดำร่างยักษ์ พร้อมกับส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง 

            โฮกกกกกกกกกก

            ฮว้ากกกกกกกกกกก

            แค่เสียงคำรามที่มาพร้อมกับจิตสังหารก็ทำเอาทั้งทหารและนักผจญภัยในที่นั่นต่างพากันทิ้งอาวุธในมือพร้อมกับคุกเข่าลงอย่งหวาดกลัว ไม่ใช่แค่คนที่อยู่ด้านล่างเท่านั้นแต่รวมไปถึงคนที่อยู่บนกำแพงอีกด้วย พร้อมกับเสียงร้องด้วยความกลัวจากทหารหลายนาย แม้แต่ลุงอาเธอร์เองก็แข็งค้าง แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ส่วนผมก็ใช้การตรวจสอบที่มังกรด้านหน้าเพื่อดูข้อมูลของมัน

            <<Ancient Black Dragon>> Lv. 5000

           ชนชั้น : เทพโบราณ

           พลังโจมตี : 1,500,000,000

           พลังป้องกัน : 1,200,000,000

           พลังเวท : 3,200,000,000

           พลังโจมตีเวท : 4,500,000,000

           พลังป้องกันเวท : 3,500,000,000

          

           ความว่องไว  : 2,400,000,000

           โชค  :  9,999

             'อืม ประมาณหนึ่งในร้อยของเราตอนปกติเลยแหะ แต่ทำไมค่าโชคน้อยเป็นบ้าเลย ฮ่าๆๆ สงสัยเป็นมังกรอับโชคสุดๆ' ( ไรท์ : มันอับโชคตั้งแต่มาเจอเอ็งนี่แหละ )

              หลังจากตรวจสอบข้อมูลของมันเรียบร้อยแล้ว ผมก็แอบขำในใจถึงค่าโชคของเจ้ามังกรเพียงแต่ไม่อยากหัวเราะออกมาแบบโจ่งแจ้งตอนนี้ เพราะดูเหมือนทุกคนที่นี่จะไม่อยู่ในสภาวะขำกับผมสักเท่าไหร่นัก ผมจึงใช้เวทขยายเสียงก่อนจะพูดออกไปให้ทุกคนได้ยิน 

               " ทุกคนรีบหลบเข้ามาในเมืองก่อนนะครับเพื่อความปลอดภัย "

               พอได้ยินความพูดของผม ทุกคนก็งุนงง ที่จะเคลื่อนไหวเพราะแค่มังกรตรงหน้าจะหลบที่ไหนก็ตายเหมือนกัน แล้วจะให้เข้าไปหลบในเมืองทำไม แม้แต่ลุงอาเธอร์เองก็สงสัยคำพูดของผมเหมือนกัน ผมจึงได้แต่หันหน้าไปมองลุงแก พร้อมกับกล่าวออกมา

               " ลุงอาเธอร์ตอนนี้ คุณต้องเชื่อผมแล้วล่ะครับ รีบสั่งให้ทุกคนเข้าไปในเมืองเพื่อความปลอดภัย เดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างให้เองครับ "

              ลุงอาเธอร์มองมาที่ผมที่สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ จึงได้แต่พยักหน้าก่อนจะตะโกนบอกให้ทุกคนอพยพเข้ามาในเมือง เมื่อทุกคนได้ยินเสียงสั่งการของแม่ทัพ ก็พากันเข้าไปในเมืองทันที พร้อมกับผมที่ใช้เวทม่านพลังครอบคลุมทั้งเมืองไว้ 

              พอทุกคนเข้ามาในเมืองเรียบร้อยแล้ว ผมจึงกระโดดลงจากกำแพงเมืองไปประจันหน้ากับมังกรดำข้างหน้า เมื่อมังกรเห็นผมก็ไม่ร้องอะไรออกมา เพียงแต่ปล่อยลูกบอลเพลิงสีดำออกมาจากปากก็เท่านั้น แม้ต้อนรับกันดีจริงๆ

              ผมจึงเคลื่อนไหวหลบลูกบอลเพลิงที่พุ่งเข้ามาหาผม โดยด้านหลังเป็นเมือง แต่ผมไม่ห่วงอะไรเพราะลงเวทม่านพลังไปให้แล้ว เมื่อลูกบอลเพลิงที่ผมหลบไปกำลังพุ่งไปยังเมือง คราวนี้ทหารทุกคนบนกำแพงก็ต่างคิดกันว่าจบสิ้นแล้ว แม้แต่ลุงอาเธอร์ก็ไม่เว้น แต่พอทันทีที่ลูกบอลเพลิงใกล้ถึงกำแพงก็เกิดม่านพลังขึ้นมากัน ส่งผลให้ลูกบอลเพลิงระเบิดก่อนถึงกำแพงเมืองซะอีก ทำเอาทุกคนที่เห็นเหตุการณ์พากันตกตะลึงขึ้นมาทันที เพราะด้วยพลังของมังกรตัวนี้อาคมของเมืองไม่น่าจะรับไหว มีเพียงลุงอาเธอร์เท่านั้นที่พอจะมองออกถึงสาเหตุนี้ จึงได้หันมามองผม พอผมเห็นเขาก่อนเพียงแต่ยิ้มพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาบังปากเอาไว้ เป็นเชิงว่าอย่าบอกใคร ก่อนจะกลับไปโรมรันกับมังกรเพื่อคลายเครียดต่อทันที

               เพื่อการระบายอารมณ์ที่ดีผมจึงหยิบอาวุธประจำตัวออกมาก็คือเคียวนั่นเอง เคียวสีดำอันใหญ่ถูกลากออกมาจากความว่างเปล่าด้วยมือของผม ก่อนจะตวัดเคียวใส่ขาข้างหนึ่งของมังกร ทำให้เกิดรอยบาดบนเกล็ดแต่ไม่สามารถเรียกเลือดจากมันออกมาได้ ผมจึงกระโดดถอยตัวออกไป เพื่อหลบปีกขนาดยักษ์ที่กำลังตวัดเข้าใส่ผมที่อยู่ด้านล่าง 

             'ในเมื่อสู้บนพื้น ตูเสียเปรียบ หนึ่งต่อหนึ่งด้านบนก็ได้ '

             แล้วจากนั้นผมจึงใช้เวทลอยตัว ลอยตัวให้สูงขึ้นเท่าหัวมังกร หลังจากนั้นก็เป็นการดวลเดี่ยวทั้งการโจมตีและเวทมนตร์ต่างๆ ถูกใช้ออกมาโจมตีใส่กันพัลวันไปหมด เป็นภาพที่ทำให้ทั้งคนในเมืองและมอนสเตอร์ที่บุกเมืองถึงกับไม่กล้าขยับไปไหนเลยทีเดียว 

             แต่ว่าก็ว่าเถอะนะฝั่งมนุษย์นะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะมีม่านพลังของผมป้องกันทำให้พลังของมังกรไม่ค่อยทำลายเมืองสักเท่าไหร่ เออ.. เมืองแทบไม่เสียหายเลยมากกว่า ชักกลัวพลังตัวเองเหมือนกันแหะ ส่วนฝั่งมอนสเตอร์ไม่ต้องพูดถึงครับ คำเดียวเลย

            เละ.....

           ก็พอมังกรหลบเวทย์ของผมได้ ข้างหลังก็ต้องรับเคราะห์ถูกมั้ยครับ แล้วครั้งหลังของมังกรก็คือกองทัพมอนสเตอร์ที่มาบุกเมืองนะสิ แล้วอย่างนี้จะเหลืออะไรล่ะครับ 

          หลังจากการโรมรันกว่าสองชั่วโมงโดยประมาณน่ะนะ ทั้งผมกับมังกรก็แยกออกจากกัน ไม่ใช่ว่าเหนื่อยนะ อยากเปลี่ยนของบ้าง ในระหว่างที่กำลังเรียกอาวุธดาบออกมาก็ได้ยินเสียงพูดของคนออกมา

           " เจ้าเป็นมนุษย์คนแรกเลยนะที่รับมือข้าได้ถึงเพียงนี้ "

           " ใครพูดนะ " ผมเอ่ยออกมาพร้อมกับหันซ้ายขวาหาที่มาของเสียงดังกล่าว

           " เจ้าหาใคร ข้าก็อยู่ตรงหน้าของเจ้านี่ไง " 

          เมื่อผมได้ยินดังนั้นจึงหันไปข้างหน้า ก็เห็นแต่มังกรตัวที่สู้ด้วยเมื่อกี้เท่านั้น จึงเริ่มรวบรวมสติก่อนจะเอ่ยถามออกไป

           " เป็นนายใช่มั้ยที่พูดกับผม เมื่อกี้นี้นะ "

           " ก็ใช่นะสิ "

           'ชัดเจน เลยทีนี้ มังกรพูดได้'

           ตอนนี้สิ่งเหลือเชื่อสำหรับผมก็คือมังกรพูดได้ตรงหน้านี้ เพราะตั้งแต่มาที่โลกนี้ ผมพึ่งจะเคยเห็นมังกรพูดได้ก็คราวนี้แหละ ทำเอาสนามรบเกิดความเงียบขึ้นทันที

           " ถ้าคุยกันได้ ก็ดีครับ ทำไมคุณมังกรต้องมาบุกเมืองนี้ด้วยครับ "

           " ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้านอนหลับอยู่ดีๆ ข้าก็มาโผล่เหนือเมืองนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ "

          " ถ้างั้น คุณมังกรช่วยถอยกลับไปได้มั้ยครับ "

          " ทำไมข้าต้องถอย ในเมื่อข้าคือมังกรผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีความจำเป็นต้องถอย ถ้าไม่ถูกข้าจัดการพวกเจ้าก็ไปเสียจากทางของข้า ข้าเห็นแก่ที่เจ้ารับมือกับข้าได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ "

          'อ้าว มันเกรียนนี่หว่า ไอ้เราก็อุตส่าห์เสนอทางออกดีๆแล้วนะ กวนตีนอีก'

          เมื่อมังกรเห็นผมที่เงียบไปไม่พูดอะไร ก็คิดว่าผมกำลังทบทวนข้อเสนอของมันอยู่ มันจึงอาศัยโอกาสนั้น ปล่อยสายฟ้าสีดำผ่าใส่ผมที่ไม่ทันระวัง

          เปรี้ยง ปร้าง

          ครืน

          เมื่อสายฟ้าผ่าเสร็จก็เกิดกลุ่มควันบดบังสายตาเอาไว้ ทำให้มังกรคอดว่าจัดการผมได้แล้ว จึงคำรามออกมาอย่างลำพองใจพร้อมกับพูดว่า

           " ฮ่า ฮ่า เรื่องอะไรข้าจะปล่อยให้แกรอดล่ะ ที่นี้ก็ถล่มเมืองทิ้งซะ ข้าจะสร้างที่นี่เป็นรังใหม่ของข้า "

          ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าคนที่อยู่ในฝุ่นควันนั่น เป็นสัตว์ประหลาด แล้วตอนนี้สัตว์ประหลาดตัวนี้กำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมาก 

          'ได้ ในเมื่อคุยกันดีๆไม่รู้เรื่อง ต้องเอาตีนคุยกันแล้ว'

           " เวทย์จินตภาพ : ระเบิดพลีชีพศัตรู+GPS "

          ทันทีที่ได้ยินเสียงร่ายเวทย์จากกองฝุ่นควันทำให้มังกรดำตกใจทันที แต่ก่อนจะได้เกิดวงกลมสีแดงเป็นรูปเป้ายิงปืนขึ้นที่ตัวของมังกรดำ รวมไปถึงกองทัพมอนสเตอร์ทุกตัวที่บุกเมืองนี้จากทุกด้าน เมื่อฝุ่นควันจางลงไป ก็ปรากฏร่างของผมที่ตอนนี้เสื้อผ้ามีรอยดำ และขาดเป็นบางจุดส่วนตามร่างกายกลับไม่เป็นอะไรเลย ยืนยิ้มอยู่แล้วก็พูดกับมังกรเกรียนออกไปว่า

          " อุตส่าห์ว่าจะให้แยกกันดีๆแล้วนะครับ ในเมื่อคุณตอบผมมาอย่างนี้ งั้นนี่ก็คือคำตอบของผมครับ ลาก่อน "

          " ทำงานได้ "

          จากนั้นมังกรก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย แม้แต่การที่ตัวเองถูกระเบิดตัวแล้วก็สลายหายไป พร้อมกับกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมด เมื่อทั้งหมดสลายหายไปจากการสังหารของผม ค่าสถานะทุกอย่างก็ถูกดูดมารวมกันไว้ที่ผมทั้งหมด รวมทั้งเงิน และทักษะต่างๆด้วย ผมเหลือของไว้เพราะว่าไม่ใช่อะไรหรอกนะ เผอิญช่องไอเท็มบ็อคมันยังเป็นระบบใช้มืออยู่พอดีตั้งค่ามันเปลี่ยนตั้งแต่เข้าดันเจี้ยนฝึก ยังไม่ได้เปลี่ยนกลับเลยเพราะไม่ได้เก็บของ ทำภารกิจนานก็เลยไม่สนใจ ส่งผลให้ของที่เหลือ ที่ไม่ใช่ของในตัวจึงตกอยู่เต็มพื้นไปหมด แล้วผมจึงบินลงไปหาลุงอาเธอร์ที่กำแพงเมือง ที่ตอนนี้กำลังมองผมตาค้างอยู่

           " ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ "

           " อะ  อืม ขอบใจมากนะ "

           ดูเหมือนเขายังไม่หายจากอาการตกตะลึงดีก็ยังคงตอบผมแบบติดอ่างกลับมา วึ่งผมก็ไม่ขำอะไร แล้วขอตัวมานั่งพัก เพราะยืนมานานแล้วมันเหมื่อยนะ ตอนนั้นเองก็มีเสียงประกาศในหัวดังออกมา

             <อัพเกรดค่าสถานะใหม่>

            <ทำการหลวมรวมทักสกิลการต่อสู้ทั้งหมด>

            <ได้รับสกิล มือ>

            <ได้รับสกิล เท้า>

            <ได้รับสกิล ศอก>

            <ได้รับสกิล เข่า>

            <ได้รับการจุติถึงระดับแล้ว ปลดล็อค ทักษะ พลัง>

            <ได้รับการจุติถึงระดับแล้ว ปลดล็อค ทักษะ มนุษย์>

              .

              .

              .

              แล้วก็อีกมากมายจนผมฟังไม่หมด จึงปล่อยผ่านไป พร้อมกับเตรียมรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น แต่เมื่อเสียงในหัวเงียบลง ผมก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเหมือนตอนจะจุติเลย จึงเปิดหน้าต่างค่าสถานะขึ้นมาดู พอเห็นเท่านั้นทำเอาผมร้องตะโกนได้อย่างเดียวเลย ด้วยความช็อค

               " โอ้ พระเจ้าตาย "

...................................................................................................................

เสร็จแล้ววววววววววววว ตอนที่ 49 55555

ตอนหน้าทุกคนจะได้รู้กันว่าแพนมันตกใจเพราะอะไร ( แต่หลายคนก็เดาได้นะ )

ไม่แน่ตอนหน้า หรือตอนถัดไปจะได้เวลาเปิดตัว สองสาวตัวเอกขึ้นมา (ฮาเร็มของแพน)

เหมือนเดิม มีข้อผิดพลาดหรืออะไร โปรดคอมเม้นท์บอกด้วยนะครับ 

1 Comment = 1  กำลังใจ เช่นเคย ไปแล้วววววววววว