Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 45 ความจริงที่ต้องยอมรับกับธุรกิจเล็กน้อย

ความจริงที่ต้องยอมรับกับธุรกิจเล็กน้อย

                 " พอมีใครจะบอกผมได้หรือไม่ ว่าเด็กคนนี้คือใครกันครับ "

                การถามทับซ้ำอีกครั้งของผมทำให้ทุกคนรู้สึกตัวอีกครั้งก่อนที่ใครจะพูดอะไรออกมา เด็กสาวคนที่เป็นตัวต้นต่อของคำถามนี้จึงเอ่ยแนะนำตัวเองออกมาก่อน 

               " หนูชื่อ ซานเดรียค่ะ ส่วนที่มาอยู่ที่นี่ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากพี่อาเนียตอนกำลังถูกเจ้าหนี้รุมจับนะค่ะ "

               ผมที่ได้ยินการแนะนำตัวของเธอกับเรื่องราวนิดหน่อย ก็หันไปมองหน้าอาเนียก่อนจะส่งสายตาเป็นคำถามเพื่อยืนยันเรื่องที่เด็กสาวเล่ามา ซึ่งก็ได้การตอบรับกลับว่าเป็นอย่างที่เด็กสาวเล่ามา ผมจึงก้มหน้ามองเด็กสาวอีกครั้ง ส่วนเด็กสาวก็หันมามองหน้าของผมเช่นกันเพียงแต่เธอดูจะกังวลอยู่เหมือนกันว่าจะตัดสินใจเรื่องราวของเธออย่างไร 

             " น้องซานเดรียลองเล่าเรื่องทั้งหมดของน้องให้พี่ฟังอีกทีนะ แล้วก็พี่ชื่อแพนเจีย เรียกว่าแพนเฉยๆก็ได้นะ "

             เมื่อได้ยินคำพูดของผม ดูเธอจะลดอาการตึงเครียดไปได้บ้างก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอให้ผมฟังอีกครั้ง อย่างช้าๆ ส่วนคนอื่นๆก็พากันแยกย้ายไปทำภารกิจของตัวเองต่อทันที

             

           หลังจากได้ฟังเรื่องราวของซานเดรียทั้งหมดก็ทำให้ผมเข้าใจเรื่องของเธอก็คือครอบครัวของเธอประกอบด้วยพ่อของเธอและก็เด็กสาวรวมทั้งหมดสองคน พ่อของเธอพาเธอย้ายจากหมู่บ้านห่างไกลเข้ามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองหลวงนี้ เมื่อมาถึงพ่อของเธอก็ตัดสินใจจะเปิดร้านขนมปังที่เมืองหลวงจึงได้ไปกู้เงินมาจำนวนจากพ่อค้าใหญ่ในเมืองนี้ แต่เนื่องจากพ่อของเธอและเธอมาจากหมู่บ้านห่างไกลจึงไม่ได้รู้หนังสือ ทำให้ไม่รู้ว่าได้ทำสัญญาเงินกู้ดอกเบี้ยสูงไปเสียแล้ว ถึงตอนแรกๆจะพอจ่ายดอกเบี้ยได้ก็เถอะ แต่พ่อของเธอก็ต้องทำงานอย่างหนัก 

         จนกระทั่งตอนหลังๆมานี้ลูกค้าก็เริ่มไม่ค่อยหายไปจนพ่อของเธอต้องทำงานทั้งกลางวันและกลางคืนเพื่อให้มีรายได้พอจะจ่ายดอกเบี้ยจนในที่สุดพ่อของเธอล้มป่วยจึงทำให้ร้านต้องปิดไป จึงทำให้รายได้เริ่มหายไป ส่งผลให้ไม่มีไปจ่ายดอกเบี้ยพวกมัน จนพวกมันคิดจะจับเธอไปขายเพื่อใช้หนี้แทน ซึ่งเธอก็ได้รู้ความจริงว่าที่ลูกค้าเริ่มหายไปก็เพราะไอ้พ่อค้าที่ให้เงินกู้นั้น มันอยากได้ตัวของเธอไปเป็นทาสของมัน ก็เลยส่งคนมาข่มขู่ลูกค้าที่ซื้อของที่ร้านนั่นเอง 

           " อืม.. ผมพอจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว พอพวกนั้นไปจับตัวเธอ เธอก็หนีออกมาจนกระทั่งได้อาเนียไปช่วยเธอสินะครับ "

          " ตามที่คุณแพนเข้าใจนั่นแหละค่ะ "

          " แล้วอย่างนี้พ่อของเธอจะไม่เป็นไรเหรอ เขาป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ "

          ทันทีที่เธอได้ยินผมเอ่ยถึงพ่อของเธอ ใบหน้าของเธอก็ปรากฏความเศร้าออกมาอย่างชัดเจน จนผมรู้สึกว่าที่ผมถามมันไปจี้ถูกจุดอะไรของเธอหรือป่าว แต่คุณสเตล่าที่อยู่ในห้องก็ดึงผมออกมาก่อนจะกระซิบบอกกับผมว่า

           " เออ คืออย่างนี้นะแพน พ่อของซานนะเสียชีวิตไปแล้ว เห็นว่าพอพวกอาเนียไปช่วยเธอมาได้ พวกนั้นก็พากันไปทำร้ายพ่อของซานที่นอนป่วยอยู่จนกระทั่งเสียชีวิตนะ "

          " งั้นแสดงว่าตอนนี้เธอก็ไม่มีที่ไปแล้วสินะครับ "

          " ใช่จ๊ะ เราก็เลยให้เธออยู่กับพวกเราก่อน เพราะเธอไม่อยู่ก็เลยยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร แต่ตอนนี้เธอก็กลับมาแล้ว ฉันก็อยากให้เธอตัดสินใจว่าเราจะทำยังไงเด็กคนนี้ "

         พอผมได้ฟังเรื่องราวของเธอมาแล้ว ถ้าจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ใช่อยู่ แต่ผมเองก็ดันเห็นคนเดือดร้อนอยู่ต่อหน้า แล้วไม่ช่วยมันก็ดูใจดำไปหน่อย ผมจึงกลับไปมองหน้าของเด็กสาวอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา

          " เฮ้อ "

         " เอาล่ะครับ น้องซานเดรีย น้องมีญาติหรือคนรู้จักอยู่มั้ย "

         เด็กสาวก้มหน้าลงพลางพยายามนึกหาอยู่เล็กน้อยก่อนส่ายหน้าให้กับผม ทำเอาผมอึ้งไปนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมา

         " งั้นน้องซานเดรียไปกับพวกผมมั้ย "

        " ตอนนี้หนูเองก็ไม่มีที่ไป ขอรบกวนติดตามไปด้วยนะคะ "

        " ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว น้าก็ยินดีด้วยแล้วกันจ๊ะ "

        " ขอบคุณค่ะ คุณน้าสเตล่า "

        เด็กสาวยิ้มตอบกลับให้กับคุณแม่ของอาเนียอย่างสดใส ผมที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็ยินดีกลับเธอด้วยเช่นกัน เพียงสิ่งที่ผมคิดต่อมาคือ ต้องจัดการเรื่องของเธอให้เรียบร้อยก่อน เพราะถึงอย่างไรผมเองก็ไม่คิดที่จะพาคุณน้าสเตล่าไปไหนต่อไหนด้วยตลอดเวลา ผมเองก็รู้ว่าภารกิจของผมนั้น ยังต้องกับอันตรายอีกมากมาย 

        หลังจากพยายามคิดอยู่สักพัก ผมก็เผอิญหันไปเห็นผ้าถักที่ถูกทำค้างไว้บนโต๊ะในห้อง ทำให้ผมคิดออกมาได้

        ' สงสัยผมคงต้องหาอะไรให้คุณน้าสเตล่าทำด้วยเพราะอย่างไรก็ดีกว่าอยู่เฉยๆล่ะนะ หรือว่าเราจะเริ่มทำธุรกิจในเมืองนี้ให้พวกเธอดีหว่า ' 

        พอผมสรุปได้ดังนั้นก็คิดจึงเริ่มสอบถามคุณน้าสเตล่าทันที เพราะถึงยังไงสำหรับผลเรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ( ไรท์ : ก็แน่ล่ะ เงินคุณท่านใช้ทั้งชาติจะหมดมั้ยก็ไม่รู้ )

        " คุณสเตล่าครับ ผมคิดว่าจะทำธุรกิจเปิดร้านขายเสื้อผ้าในเมืองนี้ดีหรือป่าวครับ "

       เมื่อคุณสเตล่าได้ยินคำถามของผม เธอก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา แค่ชั่วครู่ก่อนจะหายไป แล้วเธอก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอบพร้อมทั้งถามกลับมา

        " ก็ได้หรอกจ๊ะ เพียงแต่เธอจะเลิกเป็นนักผจญภัยแล้วเหรอจ๊ะ "

        " ไม่ใช่หรอกครับ ที่ผมถามคุณสเตล่าก็เพราะ ผมจะเปิดร้านแต่ให้คุณสเตล่าดูแลนะครับ ไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนเกินไปมั้ย "

       เมื่อเธอได้ฟังคำตอบของผม เธอก็มีสีหน้าสงสัยก่อนจะมองไปทางด้านหลังของผมก็เห็นสิ่งที่เธอวางไว้บนโต๊ะ ก็ทำให้เธอเข้าใจได้ทันทีในสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการ ก่อนเธอจะตอบกลับมา

         " ไม่มีปัญหาอยู่แล้วจ๊ะ ถ้าจะช่วยเธอแค่นี้เอง "

        " ถ้างั้น วันพรุ่งนี้เช้า ผมจะลองไปติดต่อกับกิลด์อาคารในเมืองดูนะครับ วันนี้ก็ราตรีสวัสดิ์ครับ "

        " จ๊า ราตรีสวัสดิ์เช่นกันนะ "

        " ราตรีสวัสดิ์ค่ะ พี่แพน "

        แล้วผมก็หันมายิ้มให้ทั้งสองคนก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วมุ่งหน้าไปยังกิลด์นักผจญภัยอีกครั้งก่อน 

                         ................................................................

         ตอนนี้ที่ในห้องที่แพนพึ่งเดินออกมา ผู้หญิงต่างวัยสองคนก็กำลังคุยกันอยู่ในห้อง เมื่อคนที่อายุมากกว่ากลับไปนั่งที่ก้าวอี้ เด็กสาวก็ถามคำถามกับคนอายุมากกว่าออกมา

         " ทำไมพี่แพนถึงอยากเปิดร้านเสื้อผ้าล่ะค่ะ น้าสเตล่า หรือว่าเขาจะเลิกเป็นนักผจญภัยแล้ว แต่ไม่อยากบอกพวกเรา "

        หญิงสูงวัยได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะในคำถามของเด็กสาวทันที ทำให้ตัวเด็กสาวเองก็งุนงงออกมา ก่อนที่เธอจะหยุดหัวเราะ แล้วก็ตอบคำถามของเด็กสาว

       " ป่าวหรอกจ๊ะ แค่คนๆนั้น เขาเป็นที่ใจดีมากเลยต่างงหากล่ะ "

      " ยังไงเหรอค่ะ "

      " เขาก็แค่ไม่อยากให้น้ากับหนูต้องไปเสี่ยงอันตรายเดินทางไปกับเขามากกว่าจ๊ะ"

      " เรื่องนั้นหนูไม่กลัวอยู่แล้วค่ะ แค่เดินทางเอง "

     เมื่อหญิงสูงวัยได้ฟังก็เอามือไปลูบหัวเด็กสาวแล้วก็ส่งรอยยิ้มให้กับเธอ ก่อนจะตอบไปว่า

     " น้าเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม เขาถึงเลือกแบบนี้ แต่น้าเองก็เชื่อว่า เขาเองก็เลือกทางที่จะไม่ทำให้คนรอบข้างของเขาต้องเป็นอันตรายแน่นอนจ๊ะ เอาล่ะเรามาถักผ้ากันต่อเถอะ "

      เด็กสาวได้ยินก็ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่ทำตามที่หญิงสาวที่เธอเรียกว่า น้า ให้ทำดีกว่า ถึงแม้เธอก็รู้ดีว่าในใจลึกๆของเธอเองก็เข้าใจในสิ่งที่หญิงอีกคนต้องการจะบอกออกมา

        

                            ..............................................................

        ตอนนี้ผมอยู่หน้ากิลด์นักผจญภัยเรียบร้อยแล้ว หลังจากเสร็จธุระเรียบร้อยแล้ว ถามว่าผมมาทำอะไรที่นี่เหรอก็แค่จะมาแจ้งหายสาบสูญให้กับคนบางกลุ่มเองก็เท่านั้น เป็นไงผมใจดีมั้ยล่ะ ก็แม้เพื่อว่าเขามีญาติพี่น้องที่ไหน เขาจะได้เอาอุปกรณ์ที่ผมเอามาส่งให้ไปฝังแทนศพ เอ้ย แทนร่างที่หาไม่พบแล้วนะ ( ไม่ทันแล้วมั้ง ) 

          หลังจากเสร็จธุระ ที่นี้ดูเหมือนจะเป็นตอนเย็นแล้วสินะ บรรดาร้านขายของก็เริ่มปิดตัวแล้ว ส่วนร้านที่พึ่งเปิดก็คงจะเป็นร้านเหล้าหรือไม่ก็สถานบันเทิงยามค่ำคืน ที่เริ่มเปิดไฟ ล่อแมลงกลางคืนให้เข้าไปแวะเวียนส่วนตัวผมก็กำลังเดินเรื่อยเปื่อยกลับไปยังโรงแรมที่พัก สงสัยคงต้องรีบนอนหน่อยจะได้ไปติดต่อธุระ แต่เช้า ระหว่างทางผมก็ได้เปิดหน้าต่างค่าสถานะต่างๆ ขึ้นมาดู 

     {{สถิรพงษ์ วิริยะกุล}} (แพนเจีย) (ชาย)

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (สัตว์ประหลาด) สายย่อย : เอลฟ์ชั้นสูง

อาชีพ : นักผสานศาสตราเวท       อายุ : 19        เลเวล : 500*

ตำแหน่ง :  รัชทายาทแห่งเอลฟา เจ้าชายแห่งดีลาเอล รัชทายาทแห่งเผ่าพันธุ์

พลังเวท : 563,600,000,000  (ผนึก) 

พลังโจมตี : 636,000,000,000 (ผนึก)

 พลังป้องกัน : 534,600,000,000 (ผนึก)

ความว่องไว : 544,400,000,000 (ผนึก)

พลังโจมตีเวท : 664,900,000,000 (ผนึก)

พลังป้องกันเวท : 654,900,000,000 (ผนึก)

โชค : 100,000,000,000

อุปกรณ์สวมใส่ :ชุดคลุมแห่งมายา เสื้อหนังมังกร  กางเกงสายลม  รองเท้าผ้าใบ กางเกงใน  ดาบพงไพรผลาญ   ไม้เท้าเปลวดารา

ทักษะ : เข้าใจทุกภาษา  กลืนกินสัมบูรณ์ ภูมิคุ้มกันสมบูรณ์  จดจำสมบูรณ์ สัญชาตญาณ  อำพราง  วางแผน  มองเห็นในความมืด ดำรงชีวิตในป่า วางกับดัก

ทำอาหาร คำนวณ วาดภาพ วางผัง ฯลฯ

สกิล :  ตรวจสอบขั้นสมบูรณ์  ก้าวพริบตา  เพลงหมัดวานร ปรุงยาขั้นสมบูรณ์ ประดิษฐ์  ซ่อมแซม   กงเล็บพิฆาต    ระบำหอกไม้ขั้นสมบูรณ์   กระบวนดาบผสานเวทขั้นสมบูรณ์ ลบตัวตน ดาบ หอก เคียว ธนู ขวาน มีด  อาวุธลับ ฯลฯ

เวทมนตร์ : เวทลมสมบูรณ์  เวทน้ำสมบูรณ์  เวทแสงสมบูรณ์ เวทความมืดสมบูรณ์ เวทไฟสมบูรณ์  เวทดินสมบูรณ์  เวทกาลเวลาสมบูรณ์  เวทมิติสมบูรณ์  เวทมายาสมบูรณ์

เวทเฉพาะตัวสมบูรณ์

สถานะ :  ทลายขีดจำกัด  ผู้บรรลุศาสตรา  ผู้เป็นกลาง   ผู้ทำลายล้าง  ผู้สังหารมังกร

ผู้ฝึกตน สูงสุดคืนสามัญ

<เงิน: 4,653,625,520,680,000 G>

         ดูเหมือนพวกค่าสถานะจะไม่เปลี่ยนนะ เพียงแต่สกิลกับทักษะที่มีเริ่มรวมกันเยอะเลยจากตอนแรกมีเป็นแสนๆอันตอนนี้เหลือล้านกว่าๆ ( เฮ้ย! ทำไมมันฟังดูเยอะขึ้น ) 

( ก็แน่ล่ะ ตูประชดนี่หว่า ไอ้พระเจ้าบ้า เล่นให้ฝึกเป็นร้อยๆอย่างมันจะลดลงได้ไง )

         ช่างมันเถอะ ขี้เกียจเล่นมุขกับตัวเองแล้ว รีบกลับไปนอนดีฟ่าเนอะ

       ( ไรท์ : เอาที่ท่านสบายใจเลย )

                 ..............................................................................

          เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจาากที่ผมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในโลกภายนอก มันเป็นความรู้สึกที่ดีอย่างบอกไม่ถูกเลย นี่สินะรสชาติของอิสรภาพ ( เวอร์ไปป่ะ ) ถึงยังไงวันนี้ภารกิจของผมก็คือการหาทำเลเพื่อเปิดร้านเสื้อผ้าให้คุณน้าสเตล่าได้ใช้เวลาว่างของเธอ  

         เมื่อผมกับทุกๆคนลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกันที่ด้านล่างของโรงแรมกันเรียบร้อยแล้ว ผมกับสาวๆก็แยกกันไปทำธุระของแต่ละคนกันทันที โดยพวกเธอคงจะไปส่งภารกิจที่กิลด์นักผจญภัย 

          ส่วนผมก็มุ่งหน้าไปยังกิลด์อาคารและที่ดินที่อยู่อีกฟากของเมืองอีกทางหนึ่ง แต่ก็นะด้วยสภาพที่ตอนเช้ายังไม่ค่อยมีคนออกมามากเท่าไหร่นัก ก็เลยทำให้การเดินทางในเมืองตอนเช้านี้เป็นไปด้วยความรวดเร็ว ตอนแรกนึกว่าต้องไต่หลังคาไปซะแล้ว ( ไรท์: ดีนะที่คนไม่เยอะ มิฉะนั้นเราคงได้เห็นจอมยุทธ์วิ่งไต่หลังคาแน่นอน )

                           ........................................................... 

         ที่ด้านหน้าของอาคารกิลด์มีป้ายขนาดใหญ่ที่แกะสลักจากไม้เป็นรูปค้อนกับจอบโดยตัวอาคารเป็นตึกสามชั้น โครงสร้างทำหินอ่อนทำให้ดูหรูหรากว่าอาคารทั่วไปรอบๆที่ทำมาจากไม้ซะส่วนใหญ่อีก จนอดคิดไม่ได้ว่าความหรูหราของอาคารกับป้ายมันแปลกๆ

          'ให้ความรู้สึกถึงการเกษตรกับช่างมากกว่าแหะ' 

         หลังจากที่ยืนวิจารณ์สำนักงานอยู่สักพัก ผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในอาคารตามจุดประสงค์ที่มาทันที เมื่อเข้าไปด้านในก็พบเป็นเคาน์เตอร์จำนวนมากที่แบ่งออกเป็นแผนกติดต่อเรื่องต่างๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกับสถานที่ราชการที่โลกเดิมเลย 

          ในขณะที่ผมกำลังหันซ้ายขวามองสำรวจรอบๆอยู่ก็มีคนเข้ามาทักผมจากทางด้านหลัง เมื่อผมหันไปมองก็เป็นชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบ หน้าตาดีหันมายิ้มให้ผมแล้วถามออกมาว่า

           " ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรครับ "

           " เออ ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมพึ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกครับ พอดีผมจะมาติดต่อขอซื้ออาคารสำหรับทำธุรกิจนะครับ "

           " งั้นเชิญทางนี้เลยครับ เดี๊ยวเราเข้าไปคุยกันในห้องนั้นดีกว่านะครับ "

          จากนั้นผมก็เดินไปตามทางที่ชายหนุ่มคนนั้นนำทางผมเข้ายังห้องที่อยู่อีกทางโดยในห้องก็มีชุดรับแขกตั้งอยู่ในห้อง เหมือนห้องนี้จะใช้เป็นที่พูดคุยตกลงธุรกิจกันเท่านั้นสินะ จากนั้นชายหนุ่มที่พาผมมาก็ผายมือราวกับเชิญให้ผมนั่งเพื่อคุยกันก่อน

เมื่อผมนั่งลงเขาจึงนั่งตามก่อนจะเปิดประเด็นสนทนาทันที

           " เอาล่ะครับ ผมขอแนะนำตัวก่อน  ผมชื่อฟีอาส   เป็นคนของกิลด์อาคารและที่ดินครับ "

           " ผมขอโทษด้วยครับ ที่ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อแพนเจีย เรียกว่าแพนก็ได้ครับส่วนสังกัดก็กิลด์นักผจญภัยนะครับ "

           "  คุณแพนจะมาติดต่อขอซื้ออาคารเพื่อเปิดร้านสินะครับ ไม่ทราบว่าเป็นร้านอะไรหรือครับ "

          " เปิดร้านออกแบบเสื้อผ้าครับ พอดีญาติของผมมีความถนัดทางนี้ก็เลยอยากเปิดกิจการให้เธอนะครับ "

         " อย่างนั้นหรือครับ แล้วไม่ทราบว่าคุณอยากได้อาคารแบบไหนเหรอครับ "

         " ผมอยากได้เป็นอาคารสามชั้นขนาดปานกลาง ตั้งอยู่ใกล้ๆสี่แยกนะครับ ไม่ทราบว่าพอจะมีหรือป่าวครับ "

         " อืม.. ก็หายากนะครับเพราะอาคารแบบนั้นแถมอยู่ใกล้ที่สัญจรอีก ผมเกรงว่าราคามันจะสูงกว่าที่อื่นนะครับ" 

        " ไม่มีปัญหาครับ แพงหน่อยก็ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าพอจ่ายไหว ไม่เป็นการรบกวนพอจะหายให้ได้หรือไม่ครับ "

        พอได้รับการยืนยันจากผมเรื่องค่าใช้จ่าย ชายหนุ่มก็ก้มหน้าพลางครุ่นคิดอยู่สักครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม พร้อมกับกดกริ่งเรียกคนข้างนอกมาด้วยแล้วบอกกับผมว่า

      " ผมคิดว่าเราพอจะมีที่ที่คุณว่าอยู่ประมาณ2-3แห่ง แต่ขอผมตรวจสอบก่อนนะครับ " 

       " ไม่มีปัญหาครับเชิญเลย "

          จากนั้นก็มีหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นพนักงานของที่นี่ เดินเข้ามาไปหาชายหนุ่มก่อนที่พวกเขาจะกระซิบคุยอะไรกันสักอย่าง ก่อนที่พนักงานหญิงจะเดินออกไปสักครู่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับเอกสารปึกใหญ่2-3ชุดเข้ามาด้วย แล้วส่งให้ชายหนุ่มต้องข้ามของผม ก่อนจะออกไปข้างนอก

           หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เปิดเอกสารพวกนั้นขึ้นดูอยู่สักครู่ก่อนกวาดสายตามองเนื้อหาอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะว่างทั้งหมดลง แล้วก็ดึงเอากระดาษสามแผ่นออกมาจากกองทั้งหมด โดยกระดาษสามแผ่นนั้นมีแผนที่ที่ตั้งของตัวอาคารด้วยทุกใบ แล้วชายคนนั้นก็เรียกผมมาคุยกันต่อ

            " พอมีสามที่นี้ครับที่ต้องตามเงื่อนไขที่คุณแพนบอก ทุกที่ก็ตั้งใกล้กับศูนย์กลางเมืองด้วยครับ เพียงแต่ราคาออกจะสูงไปด้วยเหมือนกัน "

          " เท่าไหร่บางหรือครับ "

         " ที่แรกที่อยู่ตรงสี่แยกทางฝั่งใต้ครับ ส่วนราคาก็ 8 เหรียญทอง ส่วนที่ที่สองอยู่ทางตะวันออกครับ ราคาอยู่ที่ 12 เหรียญทอง ส่วนที่สุดท้ายอยู่สี่แยกถนนหลัก ราคาอยู่ที่ 25 เหรียญทองครับ ไม่ทราบว่าคุณแพนสนใจที่ตรงไหนครับ "

         เมื่อพนักงานชายถามผมกลับผมก้มหน้ามองดูพื้นที่ตั้งก่อนจะเปรียบเทียบราคากันออกมา เพราะดูจากทำเลแล้วที่สุดท้ายดูจะเหมาะที่สุดแต่ราคาก็สูงเหมือนกัน แถมแพงกว่าที่ที่สองตั้งสองเท่าเลยแหะ แต่ในระหว่างที่ผมกำลังคิดตัดสินใจอยู่ ชายหนุ่มก็เอ่ยออกมาว่า

         " ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอแนะนำอะไรได้มั้ยครับ "

        " อ๋อ ได้ครับ คุณฟีอาสพูดมาเลยครับ "

        " ถ้าคุณแพนไม่มีปัญหาเรื่องเงินมากนัก ผมแนะนำให้คุณซื้อทั้งสามที่ไปเลยครับ"

        " ทำไมเหรอครับ "

       " คืออย่างนี้นะครับ ที่ดินและอาคารพวกนี้มีแนวโน้มที่ราคาจะสูงขึ้นอีกในอนาคต ถ้าคุณซื้อตอนนี้ที่ราคาเองก็ไม่สูงนัก สามารถเก็บเอาไว้เกร็งกำไรได้อยู่นะครับ เพราะมันตั้งอยู่ในทำเลที่เหมาะสมต่อการค้าขายเป็นอย่างมากครับ  "

      เมื่อผมได้ฟังแล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าความจริงแล้วผมยังสามารถทำเอามาเป็นที่พักอาศัยให้กับที่ผมช่วยมาก็ได้ด้วยนี่น่า เพราะถ้าจะให้ไปรวมกันอยู่อาคารเดียวคงจะอึดอัดพอสมควรเลยทีเดียว ผมจึงพยักหน้าออกมาก่อนจะตอบชายหนุ่มไปว่า

       " งั้นผมตกลงซื้อทั้งสามที่เลยครับ "

      " งั้นดีเลยครับ ทั้งหมดก็ 45 เหรียญทองครับ เราจะมีการส่งมอบในสัปดาห์หน้านะครับ ทางเราจะทำความสะอาดรวมถึงปรับปรุงอาคารให้ด้วยนะครับ "

     คุณฟีอาสจึงยื่นมือมาจับกับผมที่เราสามารถตกลงซื้อขายกันเรียบร้อยแล้วจากนั้นคุณฟีอาสก็ร่ายเวทย์บางอย่างออกมา จากนั้นก็มีสัญญาสามฉบับโผล่ออกมาของผม ก่อนที่จะมีปากกาขนนกรอยมาตรงหน้า เหมือนจะให้เซ็นต์สัญญาเลยแหะ ผมจึงจัดการเซ็นต์สัญญาทั้งสามฉบับก่อนที่มันจะหายไปแล้วก็กลายเป็นแสงพุ่งเข้าที่บัตรยืนยันบุคคลของผม ก่อนที่ผมจะแสดงอาการอะไรออกมา คุณฟีอาสก็พูดออกมาก่อนว่า

      " งั้นก็ขอบคุณมากครับ ที่ไว้ใจกิลด์ของเรา "

      " ขอตัวก่อนนะครับ แล้วอีกหนึ่งสัปดาห์ผมจะมาใหม่ "

      " ครับ เช่นนั้นก็โชคดีนะครับ "

      แล้วคุณฟีอาสก็เดินมาส่งผมที่หน้าประตูก่อนจะลากันไป เพราะผมเองก็ยังมีเรื่องที่ต้องไปทำต่ออีกที่หนึ่ง 

       " เป้าหมายต่อไปก็เรื่องของซานเดรียสินะ "

.............................................................................................................................

 เสร็จแล้วววววววววววว ตอนที่ 45 

 ทำไมตอนนี้มันยาวกว่าตอนอื่นๆจังฟะ

 สงสัยเป็นเพราะแรงใจจากรีดเดอร์ผู้น่ารัก( ที่ไม่เผาบ้านไรท์ช่วงที่หายไปนานมาก) 

 ทั้งหลายแน่เลย

 แต่ก็นะไรท์ก็ยังดีใจมากขนาดที่หายไปนาน ก็ยังมีคนรออยู่ 5555

 สำหรับตอนต้นๆนั้นจะมีการรีนิวเนื้อเรื่องใหม่ในบ้างจุด ยังไงก็ช่วยรอหน่อยแล้วกัน

 เหมือนเดิม มีข้อผิดพลาดตรงไหนก็คอมเม้นท์บอกด้วยนะครับ 

 ตอนนี้ขอไปstardew สักหน่อยกำลังตกแต่งฟาร์มเลย ไปล่ะ

 1 comment = 1 กำลังใจเช่นเคย