Flying

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

กลอนบทนี้...บางคนอาจจะดูไม่เป็นกลอน ตัวข้าเองก็ยังมิแน่ใจว่ามันใช่กลอนแน่รึเปล่า แต่ข้าเรียกมันว่า "กลอนอิสระ" ในแบบฉบับของข้าเอง 

เนื้อเรื่อง

FLYING
ลูกนกตัวเล็ก ลืมตาดูโลก ชะตากรรมของลูกนก เจ้าจงฝึก “บิน”

เด็กน้อยผู้โง่เขลา เหม่อมองท้องฟ้าแต่เช้า คิดเบาๆว่า อยากจะ “บิน”

นกน้อยปีกอ่อน พยายามบินร่อนทั้งตกเวหา เจ็บแล้วเจ็บอีกไม่ยอมเลิกรา แล้วลั่นวาจา ข้าจะ “บิน”

เด็กหนุ่มผู้เศร้าโศก เดินไปบนโลกที่กว้างใหญ่ แหงนมองนภาก็เห็นเพียงท้องฟ้าไกล ขอได้ไหม ข้าอยากจะ “บิน”

นกน้อยเยาว์วัย ในที่สุดก็บินได้นี่ไง ข้ากำลัง “บิน”

ชายหนุ่มผู้หงอยเหงา แสงแดดกระทบตกเป็นเงา แลเห็นเจ้านกกระพือปีกผ่านไปทุกๆเช้า นั่นไงเล่า มันกำลัง “บิน”

นกหนุ่มตัวโต บินโผรับอรุณทุกเช้า มองมายังผืนดิน เห็นชายหนุ่มกำลังสร้อยเศร้า เขาคงอยาก “บิน”

ชายหนุ่มผู้บ้าคลั่ง มองไปทั้งหน้าหลังไม่เห็นใคร โลกที่อับเฉา ไม่เอา อยากจะหนีไป คิดแล้วก็น้อยใจ ทำไม ไม่ให้ข้า “บิน”

นกหนุ่มตัวใหญ่ บินมาไกลแสนไกล นานแสนนาน ผ่านวันผ่านปีตามเวลากาล ข้าอยากกลับบ้าน อยากหยุด “บิน”

เด็กหนุ่มกล่าวลาโลก ยืนโบกมือที่หน้าผา หน้าตาสดใสราวกับสุขใจสุดชีวา ตะโกนลั่นไปในนภา วันนี้ล่ะ ข้าจะ “บิน”

นกแก่โรยแรง บินโฉบใต้แสงสุริยา ปีกใบใหญ่แสนจะอ่อนล้า  ไม่เอาแล้วล่ะ ไม่อยาก “บิน”

ชายหนุ่มผู้เพ้อฝัน กระโดดยันตัวออกจากหน้าผา ร่างกายเคลื่อนไหวไปในเวหา ราวกับล่องลอยไปในนภา นี่ไงล่ะ ข้าไงล่ะ ข้าก็ได้ “บิน”

นกแก่หอบเหนื่อย ปวดเมื่อยทรมานหนักหนา แสงแดดแผดเผากายา ท้อแท้ในโชคชะตา ทำไมข้าต้อง “บิน”

ชายหนุ่มผู้หลงใหล ร่วงตกไปในเวหา จมดิ่งสู่ก้นบึ้งพสุธา ดับสิ้นชีวา ไม่ได้ “บิน”

นกชราผู้เหี่ยวแห้ง หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะกระพือปีกที่ยิ่งใหญ่นี้ ร่วงดิ่งลงสู่พื้นพิภพทันที ดับสิ้นชีวี ดิ้นทุรนทุรายเยี่ยงนี้ พินิจดูก็น่าขันสิ้นดี เหตุใดข้าจึงสุขใจเช่นนี้ ที่เคยได้ “บิน”

ชายหนุ่มผู้สิ้นหวัง ตะเกียกตะกายเงยหน้ามองฟ้าอีกครั้ง เห็นเหล่านกพากันบินกลับรัง แทบสิ้นใจ อยากกู่ร้องออกไปดังๆ ก็ได้แต่หวัง ร่างกายสิ้นกำลัง คงต้องเป็นชาติหน้ากระมัง ขอให้ได้ “บิน”

ร่างเจ้านกบนผืนดิน หายใจรวยริน ก่อนจะสิ้นใจ เสียงครวญเฮือกสุดท้าย  ดีจัง...ต่อไป...ไม่ต้อง “บิน”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(แถมพิเศษ กลอนอีกบทของข้าเอง)
DREAM
ไม่มีอีกแล้วอนาคตที่สดใส แสงสว่างเล็กๆสุดสายตาส่องประกาย ดับวูบไป มืดมน...ไร้สิ้นหนทาง 
แต่ถ้าลองเงยหน้ามองขึ้นไป ก็จะเห็นแสงตะวันอยู่ไกลๆส่องสว่าง ไกลเหลือเกิน หมดปัญญา...ความหวังเลือนลางก้มหน้า...น้ำตาหลั่ง หมดแรงใจ 
สิ่งที่พบอยู่ใต้เท้า.. คือบันไดที่ทอดยาว ราวกับพระเจ้าประทานให้ น้ำตาใหลพรากด้วยควมปิติเต็มดวงใจ คว้าบันไดพาดขึ้นไปในทันที
ตะเกียกตะกายปีนขึ้นไป เหนื่อยเหลือเกิน เหตุใด...หนทางช่างยาวไกลเช่นนี้ เลิกซะ หยุดซะ...ก็คงดี ก็แค่ไม่เห็น..ไม่มี...แสงตะวัน
คิดแล้วก็เศร้าใจ จะยอมแพ้ได้ไง ฉันยังมีฝัน ข้างบนนั้นต้องดีกว่าที่นี่...สักวัน ฉันจะขึ้นไป ฉันจะขึ้นไปบนนั้น...คอยดู
.........................................................................................................................................................................................