Lion Krist สะดุดรักลูกมาเฟีย

ย้อนความเดิมจากภาคที่แล้ว....

#เสียงจากกัปตัน

เฮ้อ วันนี้วันหยุดแท้ๆ อยากตื่นสายแบบคนอื่นบ้าง แต่ตื่นเช้าเพราะต้องเดินทางไปที่อเมริกา ขอเล่าย้อนความก่อนว่าทำไมต้องไปอเมริกา เพราะหลังจากงานแต่งของผมกับไวท์เสร็จ คุณพ่อคุณแม่ของผมและไอ้ไวท์บ่นอยากอุ้มหลานกันยกใหญ่ แต่ผมเป็นผู้ชายนี้สิจะเอามดลูกและรังไข่ที่ไหนมาทำหลานให้เค้าอุ้มกัน ผมกับไอ้ไวท์ได้แต่มองหน้ากันแบบกลืนไม่เข้า คายไม่ออก ได้แต่ตอบรับส่งๆไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง นี้แหละฮ่ะที่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมและไอ้ไวท์ต้องเดินทางไกลมาถึงอเมริกา เพื่อทำเด็กหลอดแก้ว ยังดีที่เทคโนโลยีในปัจจุบันมันค่อนข้างล้ำสมัย ขั้นตอนทุกอย่างดำเนินไปอย่างช้าๆจนเสร็จสิ้นทุกอย่าง เวลาที่ค่อนข้างยาวนานที่มีิีอีก 1 ชีวิต ค่อยก่อร่างสร้างตัว จนวันนึงเด็กน้อยคนนึงได้ลืมตามองโลกครั้งแรกในชีวิตของเขา ไอ้ไวท์ยื่นมือไปสัมผัสแก้มน้อยๆ พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ซึ่งไม่ต่างจากผมนัก ที่รู้สึกหลงรักเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น นี้สินะความรู้สึกของคำว่าพ่อและแม่

.

.

.

มาเฟียตัวน้อยๆอายุครบ 1 เดือน

“นี้กัปตัน...” ไวท์เรียกผมขณะที่ผมกำลังชงนมให้ลูก

“ว่าไง”

“เรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูกเราเลยนะ” เอออว่ะจริงด้วย

“ชื่อไรดีล่ะงั้น อื้มมม... ชื่อ ฟ้าใส ไหม”

“โห่ยย กับตันนั่นชื่อผู้หญิง” อ่าวหรอ

“มึงว่าชื่อไรดีล่ะงั้น”

“ชื่ออะไรดีล่ะเนี่ย สั้นๆ เรียกง่ายๆ...” ไวท์ดูท่าทางจริงจังกับการตั้งชื่อลูกดีแฮะ

“งั้นชื่อนี้ ชื่อเล่น ไลออน ชื่อจริงชื่อ.... ปราชญา โอเคป่ะ”

“เฮ้ยย ดีเลยงั้นตามนี้ ไลออน ของป๊า ไลออน ของป๊า” ไอ้ไวท์อุ้มลูกโยกไปมา ใครไม่เป็นผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นด้านที่อ่อนโยนของไอ้มาเฟียสยามคนนี้แน่นอน

.

.

.

เวลาผ่านไป 19 ปี ตอนนี้ไลออนได้เติบโตเป็นหนุ่มหล่อที่กำลังจะย่างก้าวพ้นจากชีวิตเด็กเฟรชชี่ ปี 1 เข้าสู่โหมดความเป็นรุ่นพี่เต็มตัว ไลออน เข้าเรียนที่มหาลัยเอกชนชื่อดัง University Of St. มหาวิทยาลัยรั้วสีน้ำเงินที่รวมเด็กหล่อหน้าตาดีเอาไว้มากที่สุดในประเทศเลยก็ว่าได้

“แม่ครับ ผมไปเรียนก่อนนะครับ”

“ถึงมหาลัยแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะ / กัปตันลูกมันโตแล้วอย่าห่วงนักเลย”

“ครับแม่” เสียงพ่อกับแม่ผมถกเถียงกันทุกเช้าแม่มักจะเป็นห่วงผมแบบออกหน้าออกตา ซึ่งต่างจากพ่อที่เค้าห่วงแต่คอยมองอยู่ห่างๆ เป็นเพราะผมเป็นผู้ชายด้วยมั้ง ในสายตาของครอบครัวอื่นมักจะมองว่าครอบครัวเราแปลก พ่อก็เป็นผู้ชาย แม่ก็เป็นผู้ชาย แต่ผมกลับไม่ได้รู้แปลก กลับมีความสุขมากด้วยซ้ำ ผมไม่เคยรู้สึกขาดอะไร ผมว่าผมโชคดีนะที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้ ครอบครัวพุ่มโพธิงาม

สวัสดีครับผมชื่อ ไลออน ครับ นายปราชญา พุ่มโพธิงาม อายุ 19 ย่าง 20 ปี เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย University Of St. เพื่อนที่มหาลัยมักเรียกผมว่า ลูกมาเฟียสยาม ใครได้ยินชื่อนี้ต่างก็กลัวผม หลายๆคนชอบมองว่าผมอันธพาล ชอบหาเรื่อง ผมเปล่านะ ผมแค่ป้องกันตัวเองแค่นั้น วันนี้ผมขับรถคันงามที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญมามหาลัยเองซึ่งปกติจะมีคนขับรถมาส่ง แต่ผมโตแล้วนะ ผมขับรถไปเรื่อยๆอีกนิดก็จะถึงมหาลัยแล้ว เห้ยยย เอี๊ยดดดดด ปึก!! ชิปหายแล้ว ผมรีบลงไปดู

“เห้ยย มึงเป็นอะไรรึเปล่า เดินอ่ะมองทางบ้างดิวะ”

“ขอโทษ พอดีกูรีบไปมหาลัย”

“แล้วเจ็บตรงไหนรึเปล่า ให้พาไปโรงพยาบาลไหม”

“กะ กูไม่เป็นไร โอ้ยยย!!”

“มา มาขึ้นรถกูก่อน” ผมค่อยๆพยุงไอ้ก้อนกลมลุกขึ้น แล้วพาไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ ผมกลับไปที่นั่งคนขับ รีบออกรถทันที เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันว๊อยย เปิดเทอมวันแรกด้วย

“มะ มึงจะพากูไปไหนอ่ะ”

“เอ้า ก็ไปมหาลัยดิว่ะ จะให้พาไปไหน”

“มึงรู้หรอว่ากูเรียนไหน”

“โหยย เข็มติดไทด์ขนาดนั้นไม่รู้ก็ควายล่ะ กูก็เรียนที่นั่น”

“หรอว่ะ แล้วทำไมมึงต้องดุด้วยล่ะ”

“อย่าเซ้าซีได้ไหมว่ะ เรียนวันแรกก็พากูสายเลยนะมึง”

“กูขอโทษว่ะ”

“เออ ช่างเหอะ แล้วมึงชื่ออะไรว่ะ”

“คริส”

 

"โอ้ยชีวิตกูต้องมาเจอกับมาเฟียติ๊งต๊องนี้จริงๆหรอวะ"

 

>>>>The Lion Kris สะดุดรักลูกมาเฟีย<<<< หรือ สะดุดรัก...ไอ้มาเฟีย ภาค 2 นั่นเอง

 

>>> Little Y

Facebook & Twitter >>> Little Y