ขวดยา FIC SIHAN

ข้อมูลเบื้องต้น

★ F A ★
che ery

เนื้อเรื่อง

ออด~~~~~
เสียงสัญญาณ ในโรงเรียนแห่งหนึ่งดังลั่นทั่วบริเวณ
บ่งบอกถึงเวลาเลิกเรียนของนักเรียน---ทั่วไป----
แต่สำหรับผม คงไม่ใช่แบบนั้นหรอก

อาจารย์ครับ มาแล้วครับ
เสียงเรียกของเด็กหนุ่มดังขึ้น ทำให้ชายแก่ผู้ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ หันมาตามต้นเสียง
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง หอบหิ้วของประกอบวิชาการเรียนมากมาย 
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่ดูเหมือนแววตานั้น ไม่ได้ยิ้มแย้มตามเลย...
"โอ้!! มาแล้วหรอ ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ให้เธอช่วยอยู่เรื่อยๆนะ ทั้งที่เป็นถึงประธานนักเรียนแท้ๆ แถมยังเป็นลูกของ ผู้อำนวยการอีก"
ชายแก่ พูดอย่างเกรงใจ
จริงอย่างที่ชายแก่พูดจริงนั้นแหละ
ฮันคยอง ลูกชายคนเดียวของผู้อำนวยการ ของโรงเรียนชื่อดัง แห่งนี้ แล้วยังเป็นถึงประธานนักเรียนเสียด้วย ด้วยความที่เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยยุ่งกลับคนอื่นเสียเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะความยิ่งในฐานะ หรือหน้าที่
แต่เป็นเพราะที่นิสัยที่ชอบอยู่เงียบๆ ทำอะไรด้วยตนเองมาตลอด จึงไม่ค่อยมีใครอยากจะเป็นเพื่อน เสียเท่าไหร่นัก
"ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว มีอะไรให้ช่วยก็ สั่งมาได้นะครับ"
ฮันคยองพูดอย่างถ่อมตน
"เอาหล่ะ ไม่มีอะไรแล้วหล่ะ ขอบใจมากนะ กลับบ้านได้แล้วหละ นี่ก็จะทุ่มนึงแล้ว "
"งั้นไปก่อนนะครับ สวัสดีครีบ"
*
*
*
บ้านของฮันคยอง เป็นคอนโด ที่อยู่ใจกลางเมือง
เหตุที่เพราะออกมาอยู่คนเดียวเช่นนี้ เพราะอยากมีชีวิตที่อิสระ ซึงดูเหมือนครอบครัวของเขาจะได้ให้อิสระแก่เขา เต็มที่จริงๆ...
"หืม ขวดยาหรอ"
อุทานกับตนเองเบา เมื่อมองไปหน้าประตูห้องของตนเอง
ขวดยาใบใสเล็กๆ ขวดหนึ่ง ข้างในใส่แคปซูนไว้เม็ดหนึ่ง ของใครกันนะ..
มองซ้าย ขวา เมื่อไม่เห็นว่ามีใครเป็นเจ้าของขวดยานี้
จึงแน่ใจได้ว่า เป็นของตนเอง จึงเก็บเข้าไปในห้อง
"มันคืออะไรหนะ"
ฮันคยองพูดพลางสำรวจ ขวดยา และแคปซูนนั้น
เมื่อบิดแคปซูนให้เปิดออก จึงได้พบข้อความสั้นๆว่า
   *สวัสดีครับ วันนี้เหนื่อยหรือปล่าว? พักผ่อนเยอะๆนะ*
เพียงข้อความสั้นๆ ก็ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อาการอย่างนี้ไม่ได้เกิดมานานแล้ว นับจากวันนั้น...
คุนคือใครกันแน่!!!  ใช่คนที่รอคอยอยู่หรือป่าว?

เวลาผ่านไปหลายอาทิตย์แล้ว นับจากวันที่ฮันคยองได้ ขวดยานั้น
ทุกวันๆ ก็จะมีขวดยาแบบเดียวกัน ตั้งอยู๋หน้าห้อง
และก็ทุกวัน ที่หัวใจของฮันคยอง เต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อได้อ่านข้อความเหล่านั้น ข้อความที่มีแต่ความอบอุ่น และห่วงใยเสมอ
 หลายครั้งที่พยายามค้นหา คนคนนั้น
หลายครั้งที่ภาพของอีกคนที่เกือบจะลืมไปแล้ว ได้ผลุดขึ้นมาในสมอง
หลายครั้งที่คิดไปเองว่า อาจจะเป็นคนเดียวกัน
  ถ้าเป็นตามที่คิดไว้แล้วหละก็ คงดีไม่น้อย

9 กุมภาพันธ์
เป็นวันเกิดของฮันคยอง แต่มันคงเป็นวันธรรมดาไปเสียแล้ว เพราะมันก็ไม่ได้พิเศษไม่จากวันอื่นๆ
ตื้นขึ้นมา แต่งตัวไปโรงเรียน
เลิกเรียน ช่วยอาจารย์ทำงาน แล้วก็กลับ
ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างกันเลย
ไม่มีเสียงอวยพรจากเพื่อน
ไม่มีของขวัญ หรือ จดหมาย...
 
วันนี้แปลกไปจากทุกครั้ง ไม่มีขวดยา ตั้งอยู่น่าห้องเหมือนวันผ่านๆมา
บางที อาจจะเบื่อที่จะเขียนให้คนอย่างเราแล้วก็ได้กระมัง
หัวเราะในลำคอคนเดียวเบาๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตัวเองช้าๆ ทั้งที่พยายามกลั้นเอาไว้แท้ๆ 
*น่าสมเพจ จริงๆ*
เป็นเวลากว่า 3ทุ่มแล้ว ฮันคยองยังอยู่บนเตียง สายตาทอดมองไปทางหน้าต่าง สลับกับ เค้กก้อนเล็กที่ซื้อมา ให้ตนเอง ร้องเพลงให้กับตัวเอง ทุกๆปี
" แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู มี แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู มี แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ฮึก..ฮือ ทู มี~~~"
ร้องไปพร้อมกับเสียงซะอื้นของตนเอง ในเวลานี้ชั่งเป็นช่วงเวลาที่ทรมาน
ทั้งที่น่าจะชินได้แล้ว...ทำไมน้ำตายังไหลอยู๋อีกหล่ะ
"ฉันไม่อยาก ฮึก อยู่คนเดียว ฮือ ฮือ อีกแล้ว ฉัน เหงา ฮือๆ"
พอซักที ไม่อยากเป็นอย่างนี้อีกแล้ว
ไม่อยากให้ใคร ทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะหน้าต่างระเบียงของคอนโด ทำให้ฮันคยองหันไปทางต้นเสียง
ชายหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลาชุ่มไปด้วยน้ำฝน ที่กำลังตกหนักอยู่เบื้องหลัง
ใบหน้าแบบนั้นมัน....
ฮันคยองไม่รอช้าทันทีที่ จะเปิดให้ชายหนุ่ม เข้ามาในห้อง
เสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน กลัว กลัวเหลือเกินว่าอีกคนจะไม่สบาย จึงรีบที่จะวิ่งหาผ้ามาเช็ดให้
"ทำไม เปียกแบบนี้หละ เป็นหวัดมาจะทำอย่างไร"
พูดในขณะที่ยังเช็ดตัวให้อีกฝ่าย
"ฮันคยอง"
"เป็นห่วงตัวเองบ้างสิ ถึงจะแข็งแรงก็เถอะ"
"ฮันคยอง"
"กินข้าวมายังหล่ะ...."
"ฮันคยอง" ไม่รอให้ฮันคยองพูดจบ ก็พูดแทรกขึ้นมา เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นท่าทีแบบนี้ของฮันคยอง
ท่าทีที่เป็นห่วง
"ฮึก ฮือๆๆ หายไปไหนมา ฉันคิดถึงนายรู้ไหม ฮือ"
พูดพลางทรุดตัวนั่งลงกับพื้น อย่างไม่มีเรี่ยวแรง
ทำไมเป็นอย่างนี้อีกแล้ว อ่อนแอเกินไปแล้ว อย่าทำแบบนี้ต่อหน้า ~ซีวอน~ ซิ
"ขอโทษ" คำขอโทษจากซีวอน ทำให้ฮันคยองต้องเงยหน้าขึ้นมา
"เรื่องอะไรที่นายต้องขอโทษ"
"นายรู้ดีอยู่แล้วนี่ อย่าร้องไห้ได้ไหม ได้โปรด"
คำขอร้องอ้อนวอน ไม่สามารถทำให้น้ำตาหยุดไหลได้เลย กลับทำให้ไหลมากขึ้นเมื่อนึกถึงอดีต

...วันที่ ซีวอน ขอเขาเป็นแฟน เขายังจำได้ดี...
...วันที่เรารักกัน ยังจำได้ดี...
...วันที่ เราต้องแยกจากกัน วันที่ เขาถูกบอกเลิก ยังจำได้ดี...
...วันที่ ได้รู้เหตุผลของการที่ต้องเลิกลา เป็นเพราะ พ่อของซีวอน ยังจำได้ดี....
ว่ามันเป็นอย่างไร

"มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกน่า มันเป็นอย่างที่พ่อนายบอกแล้ว ว่า เรามันไม่คู่ควร"
"ได้โปรด อย่าพูดได้ไหม จะผิดไหมถ้าฉันอยากจะขอชดใช้ความผิดนั้นบ้าง"
                                                                        ด้วยการอยู่กับนาย ชั่วนิรันดร์
ดวงตาเบิ้งกว้าง เมื่อจบคำพูดของคนที่เป็นที่รัก
มันจะเป็นจริงใช่ไหม เขาจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งจริงหรือปล่าว
ก็รู้อยู่ว่า ซีวอนคนนี้ ไม่เคยโกหก
"ขอบคุน ขอบคุนจริงๆ มันจะเป็นแบบนั้นจริงใช่ไหม"
น้ำเสียงสั่น เอ่ยอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ
"ซีวอน ไม่เคยโกหก"
จบเสียที กับการที่ต้องอยู่คนเดียว บัดนี้ฮันคยอง จะมีคนที่อยู่เคียงข้างกันตลอดไปแล้ว
ร่างสองร่างโอบกอดกันอย่างโหยหา ทดแทนเวลาที่ห่างหายไป..

"นี่ มีอะไรจะให้"
เมื่อซีวอนพูดจบ ก็หยิบของในกระเป๋าที่เอามาด้วย
ของสิ่งนี้ชั่งคุ้นตายิ่งนัก
"นายเองหรอ" พูดออกมาอย่างดีใจ ขวดยาที่คุ้นตา ถูกยื่นให้จากมือซีวอน
และก็ทำเหมือนทุกครั้ง เปิดแคปซูนอ่าน พร้อมกับใจเต้นเหมือนทุกๆครั้ง

และเมื่ออ่านจบ

"อือ" พูดเพียงเท่านี้ ริมฝีปาก ก็ถูกบดขยี้โดยริมฝีปากของซีวอน อย่างหวยหา
ไม่ขอ อะไรอีกแล้ว
**เท่านี้ก็เพียงพอ..."


คุณอยากรู้ไหม ว่ามันเขียนว่าอะไร...
                                                     รักนายชั่วนิรันดร์   ตราบพระจันทร์มิหมดแสง
                                         รักนายไม่มีเปลี่ยนแปลง   เพราะ...............................


                                                                                                              ฉันรักนาย ฮันคยอง.....
************************************************************************************************************
จบ.
ขอบคุนคะ