คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Misunderstand????
ZELO :>>>>>>
“ป่ะกลับ” ร่างเล็กพูดขึ้นหลังจากร้องให้อย่างหนัก
“ฮยองกลับก่อนเลยฮะ ผมขออยู่คนเดียวแป๊ป” ผมตอบก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา อ๊อบฮยองพยักหน้าแล้วเดินจากไป ผมยังไม่พร้อมนะที่จะเจอหน้าแจฮยองในตอนนี้ เรื่องวันนี้ทำให้ผมสับสน ปนกับวันนั้น
“แด้ แกเห็นบอกเซอร์สีฟ้าชั้นมั้ย” แจฮยองเดินออกมาจากห้องอู้อี้ถามแดฮยองทั้งที่ผมยืนอยู่แต่ไม่ทักกันเลย แถมช่วงนี้ไม่มีมอร์นิ่งคิสเลย เหมือนฮยองมีเรื่องต้องคิดจนเหม่อไปเลย พอถามก้ไม่ยอมบอก
“ชั้นย้ายออกมาแล้ว ไมไม่ถามเมทใหม่แกล่ะ” แดฮยองถามเสียงมึนๆนั่งเลือกเกมเล่นใหม่ต่อ
“ก้ตั้งแต่แกย้ายไปมันก้หาย หาไม่เจอเลยนี่หว่า” แจฮยองยืนเถียง สงสัยไม่เห็นผมเลยสินะ
“หาช่วยป่ะเผื่อเจอ” ว่าจบแดฮยองก้เดินกระแทกผมผ่านไป แค่บ็อกเซอร์ใส่ร่วมกันผมไม่ว่านะ แต่ทำไมแจฮยองทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่เลยล่ะ
“ตลอดแหละแก ของตัวเองไม่รู้จักซัก จิ๊กแต่ของชั้นไปใส่อยู่เรื่อย” เสียงบ่นทำให้ผม ได้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในสายตาแจฮยองเลย น่าน้อยใจสิ้นดี
.......................
“เชลโล่ เห็นแดฮยองมั้ย” อ๊อบฮยองเดินมาถามผม
“หาบ็อกเซอร์ช่วยแจฮยองในห้องฮะ” ผมตอบเสียงเรียบ ว่าจบอ๊อบฮยองก้เดินไปที่ห้องผมทันที
“เหวอ” เสียงที่ดังออกมาจากห้องเรียกสติให้ผมหันเข้าไปมอง
“แด้ .............แดฮยอง” เสียงแผ่วของอ๊อบฮยองทำให้ผมสงสัย อ๊อบฮยองเห็นอะไร คิดได้ผมก้ตามไปดู แดฮยองกำลังคร่อมแจฮยองของผมอยู่ อ๊อบฮยองวิ่งร้องให้ผ่านผมไป ผมหันกลับไปมองกองผ้า ที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ แล้วกระชากหนึ่งในสองคนให้หลุดออกมา
ฟึ่บ!!!
“เฮ้ออออ ขอบจายนะ” เมื่อรู้ว่าดึงใครออกมาได้ผมก้อยากกระชากมาชกให้สาแก่ใจ แต่เห็นเป็นฮยองจึงได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ และพอมาคิดดูดีๆน่าจะเป็นอุบัติเหตุ ใช่ผมคิดอย่างนั้น
“เชลโล่ คือ” ผมยิ้มให้แจฮยองแล้วดึงร่างบางขึ้นมากอด เมื่อได้สัมผัสกายนุ่มความขุ่นมัวก้ลดลงเกือบครึ่ง
“ตอนออกไปเรียกแด้ฮยอง แจเห็นผมป่ะ” ผมถามเสียงงอนๆ ร่างบางได้แต่ทำหน้าเอ๋อ ได้น่าฟัดที่สุด เปอร์เซ็นความโกรธแทนที่ด้วยความน้อยใจ
“จูก้อยู่นั่นหรอ จริงดิ” ไม่เห็นผมจริงๆสินะ
“แล้วตะกี๊ล่ะ” ผมถามเสียงเรียบ ต้องรีบเครีย ณ จุดๆนี้
“แด้มันลื่นกองผ้าอ่ะ เลยทับแจ” แจฮยองอธิบายหน้าเปื้อนยิ้ม ครับผมเชื่อ……..
ใช่ถ้าวันนี้แจฮยองบอกว่าอุบัติเหตุผมก้จะเชื่อนะ ผมเดินไป คิดไปต่างๆนาๆ
พลัก!!!!
ฟรึบ!!!!
“โอ้ย” ร่างบางของอีกคนที่ชนผมทำให้ผมรู้สึกตัวทันที
“เอ่อขอโทษฮะ” ผมช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น แต่พอได้เห็นเสี้ยวหน้าที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องก้มส่องดูใบหน้าหวานทันที
“ยู.....................ยูคยองนูน่า วายนูน่าใช่มั้ยฮะ” ผมทักขึ้นทันทีหน้าหวานที่เมื่อก่อนน่ารักตอนนี้กลับสวยหวานอย่างประหลาด ใจผมกระตุกเต้นดีใจขึ้นมาทันที [โล่ คนบ้า คนใจง่าย ชิส์] ช่วยไม่ได้ ก้ผมเคยแอบชอบรุ่นพี่คนนี้นี่
“นาย(?)” เหมือนวายนูน่าจะจำผมไม่ได้แฮะ
“ผมไงน้องจูนงคนหล่อไงฮะ” ผมฉีกยิ้มให้เธอจนแก้มปริ
“จุนฮง นี่นายจริงดิ หล่อขึ้นจริงๆนะเนี่ย แถมสูงขึ้นตั้งเยอะแหนะ จำแทบไม่ได้แหนะ” เธอมองผมตั้งแต่หัว จรดเท้า แต่ก่อนผมเตี้ยกว่าเธอฮะวิ่งตามต้อยๆๆ แต่ตอนนี้ไม่ต้องเทียบให้ยากเลยล่ะ
“กลับมาตั้งแต่ตอนใหนครับเนี่ย” หลังจากจบม.ต้นเธอก้ได้ย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเลย เพราะครอบครัวของเธอต้องไปทำงานที่นั่น จากนั้นผมก้ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย แต่ความรู้สึกชอบยังเหมือนเดิมนะ แปลกไปอีกแบบตรงที่ชอบ แบบชอบ แต่ไม่ได้รัก เหมือนเคย อย่างที่บอก ตอนนี้ผมรักได้แค่คนเดียว.................
“ก้หลายวันแล้วล่ะ” เธอตอบยิ้มๆ ที่เธอชอบทำแล้วมันทำให้ผมยิ้มตามเสมอ
“แล้ววายจะอยู่ยาวเลยป่าวฮะ” เราเดินไปคุยไป ทีเรียกแค่ชื่อเพราะเธอไม่ชอบให้เรียกนูน่าเลยได้รียกแค่ชื่อเล่นฮะ กันเองมั้ยล่ะ แล้วเธอก้ให้ผมเรียกได้คนเดียวนะ ;)
“ก้ไม่หรอก มาเยี่ยมยายน่ะ อาทิตย์หน้าก้กลับแล้ว” เธอพูดหน้าเศร้า
“คุณยายวายเป็นไรหรอ” เธอส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ป่วยนิดหน่อยน่ะ แล้วจุนฮงล่ะตอนนี้ทำไรอยู่หรอ” เธอถามผมกลับ เราเดินแวะนั่งพักที่ม๊าหินอ่อน
“ก้เรียนแล้วก้ทำงานฮะ” ผมตอบเธอกลับ
เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยทำให้ผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว เป็นคนเกาหลีเหมือนกัน พวกเธอ?อยู่ด้วยกันแล้ว ฟังไม่ผิดครับ เธอมีแฟนแล้วเป็นผู้หญิง ทีแรกผมก้ตกใจนะ แต่ผมก้ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกไป เธอจึงกล้าเล่าให้ฟัง เวลาที่เธอพูดถึงจิมินเนียลแฟนของเธอเธอมักจะยิ้ม ตาสวยเป็นประกายน่าหลงใหลทำให้ผมอดนึกถึงตาใสของอีกคนไม่ได้ ป่านนี้คงกลับหอแล้ว ไม่ก้พากันแวะกินข้าวกันหวานฉ่ำ นึกแล้วอีกใจก้เจ็บ ที่จริง ถ้าอ๊อบฮยองไม่อยู่ด้วยป่านนี้ แด้ฮยองไม่ก้ผม ได้นอนซมอยู่โรงพยาบาลแล้วล่ะ ใครจะทนได้...................
“จุนฮง............................
.......................จุนฮง...................................
เชวจุนฮง!!!!” เสียงใสที่ดังขึ้นข้างๆ เรียกสติผมให้กลับมาอีกครั้ง ผมหันไปก้เจอกับสายตาเคืองขุ่นของวายนูน่าทันที
“ฮะ มีอะไรหรอฮะ” ผมเกาท้ายทอยงงๆ
“ไม่ได้ยินที่ชั้นถามหรอ นายเหม่อไรอยู่” เธอด่าที่ผมไม่ฟังเธอพูด
“ป่าวฮะ แล้ววายถามไรผมหรอ” ผมเขินนะที่โดนวายนูน่าจ้องขนาดนั้น เหมือนจับผิดผมอยู่
“ก้............ช่างมันเหอะ.................แต่นายสิ อาการยังกะคนอกหักแหนะ” ว่าแล้วก้เอาไหล่บางกระแทกไหล่ผม
“ป่าวซักหน่อย ผมแค่เหม่ออ่ะ” ผมว่านะตอนนี้เธอยังกะนักสืบแหนะ เธอยื่นหน้ามาใกล้ผมมากขึ้น แล้วมองสำรวจหน้าผม
“อย่าดูถูกสัญชาตญาณชั้นนะจุนฮง ชั้นเกิดก่อนนาย” เธอพูด ใช่ข้อนี้ผมรู้ฮะสามปี แต่นูน่าลืมไรป่าว ตอนนี้ผมว่านูน่าเด็กกว่าผมอีกนะ หน้าอย่างนี้กะท่าทางแบบนี้ บอกตรง ยังกะยองแจแหนะ ใช่ยองแจแฟนผม ซึ่งตอนนี้ท่าจะไม่รู้สถานะแล้วสิ
“ไม่รู้สิฮะ ผมยังไม่โดนบอกเลิกเลย แต่ถ้าโดนจริงๆ ผมก้คงไม่ยอมเลิกหรอก” ผมเศร้าลงทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
“เฮ้อ เด็กน้อยของชั้นเอ้ย” ว่าแล้วก้ขยี้ผมของผม จนมันยุ่งฟูไปหมด
“ผมไม่เด็กแล้วนะ แล้วอีกอย่างวายก้ไม่รู้อะไรก้อย่าพูดเลยดีกว่า” ผมพลั้งปากไป ทำให้วายนิ่งไปชั่วขณะ
“คือ ไม่ใช่นะ คือมันก้ใช่ แต่”
“พอแล้วจุนฮง ถึงชั้นไม่รู้อะไรนะ แต่ชั้นบอกไรนายอย่าง จากที่รู้จักกันมา ชั้นอยากเตือนนายในฐานะพี่ อย่าคิดไปเอง หัดหยุดฟังคนที่เรารักบ้าง บางทีตากับหูอาจไม่ตรงกัน แต่สิ่งที่ตรงกันคือตรงนี้ (นี้เรียวชี้มาที่กลางอกผม) นายควรเชื่อมั่นในมัน ทั้งของนายและของเค้า” เธอพูดจบก้ลูบหัวผมปลอบใจ ผมดึงร่างบางเข้ามากอดเพราะตอนนี้เขื่อนกั้นน้ำตาผมพังอย่างห้ามไม่อยู่ ใช่ผมควรจะทำให้มันชัดเจนกว่านี้ ไม่ใช่คิดไปเอง
พรึบ!!!
เสียงของหล่นใกล้ๆทำให้ผมหันไปมอง..................
“แจ...........ยองแจ” ผมผละกอดออกทันที เสียงก่นด่าที่วายนูน่าพูดไม่เข้าหูเลยซักนิด ร่างบางวิ่งไปแล้ว ม่านน้ำตาที่บดบังดวงตาผมถูกเช็ดออกอย่างลวกๆ ขายาว วิ่งตามโดนไม่ต้องหยุดคิด แจฮยอง อย่าเข้าใจผมผิดนะ.....................
TBC.
ไรท์® :>>>> ฝืดไปนิดนะ มีการเปลี่ยนแปลงนิดๆ
เนื่องจากว่าอยากให้มันสอดคล้องกับสถานการณ์สำคัญ
แต่ก้ไม่ทันซะงั้น ^^;
ตำตา!!! [0,0!!!]
อ่านแล้วรบกวนคอมเม้นท์ให้ด้วยน้า
ถ้ามีข้อผิดพลาดหรือข้อสงสัยยังไงบอกได้เลยนะคะ เราจะได้นำไปปรับปรุงแก้ใข
ขอบคุณค่ะ ^^
ความคิดเห็น