คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Conciliate.......Be jealous........Dazed???? 100%
DAE :>>>>>>>>>
“แด้แกเห็นไอ้เหงือกมั้ย” เสียงเจ๊ฮิมดังขึ้นข้างๆผมที่นั่งเล่นเกมอยู่ ผมส่ายหัวรัว ตายังจ้องหน้าจออยู่ ก้ไอ้โล่อ่ะดิเล่นรุกผมซะตั้งรับไม่ทันแหนะ
“มันหายไปใหนของมันนะ เหงือกเอ้ย” เสียงบ่นกะปอดกะแปดทำให้ผมหันไปสนใจเจ๊เค้าซักหน่อย แค่ไม่เห็นหน้าก้หงุดหงิดเลยหรอวะ ว่าแล้วก้คิดได้ ตั้งแต่ที่เฮียว่งออกไปจากห้องวันนั้นแล้วเจ๊ก้ตามไป พอกลับมาตอนเย็น ก้กลับมาด้วยกัน แล้วยังทำตัวยังกับคนอินเลิฟ แถมหลังๆมายังตัวติดกันยังกะตังเม เฮ่ย รึว่า เฮียกะเจ๊แก.............กันวะ
“เจี๊ยกกกกก กร๊ากกกก ยะฮู้ววววว” !!!! ไอ้เด็กลิงเผือกมันลุกมากระโดดโลดเต้น ร้องเจี๊ยกเรียกสติจากผม ทำให้ผมมองไปที่หน้าจอเกมส์ ปรากฏว่า ................. เกมส์โอเวอร์ กุแพ้เด็กเผือกนี่แล้วหรอวะ โหย
“โหยแกโกงชั้นนี่หว่า” ผมเบ้หน้าหนีกับท่าทางกวนเบื้องล่างของมัน ตอนนั้นเองที่ไอ้แจ้มันพึ่งเปิดประตูห้องออกมา สงสัยพึ่งตื่น ดูสภาพสิ หัวฟูมาเชียว
“แด้ แกเห็นบอกเซอร์สีฟ้าชั้นมั้ย” มันอู้อี้ฟานเอ้ยอู้อี้ถาม ผมเลยหันมามองเด็กเผือกที่ยืนอยู่ข้างๆ มันนิ่งมาก แต่กุกลัวซะที่ใหน ผมเลยยักคิ้วให้มันกวนๆไปทีนึง กุแพ้เกม แต่เรื่องไอ้แจ้ กุเอามึงหนักแน่ แฮร่ๆ ไอ้เผือก
“ชั้นย้ายออกมาแล้ว ไมไม่ถามเมทใหม่แกล่ะ” ผมถามเสียงมึนๆนั่งเลือกเกมเล่นใหม่ต่อ
“ก้ตั้งแต่แกย้ายไปมันก้หาย หาไม่เจอเลยนี่หว่า” มันยืนเถียงผมคืน สงสัยลืมเด็กเผือกไปแล้วมั้ง 555 สะจายยยย
“หาช่วยป่ะเผื่อเจอ” ผมหันไปมองหน้าไอ้ลิงเผือกอีกครั้ง ยังอยู่ท่าเดิมครับ นิ่งมาก ผมเลยลุกไปหายองแจ ขอกระแทกนิดๆนะเพื่อความสะจาย ครึๆ [คิดเห็นหน้าแด้ป่ะ ไรท์สยอง = =;]
“ตลอดแหละแก ของตัวเองไม่รู้จักซัก จิ๊กแต่ของชั้นไปใส่อยู่เรื่อย” มันยังบ่นให้ผม วันนี้กุยอมให้นะ เพราะกุจะผัดเผ็ดลิง เอ้ย แก้เผ็ดลิง เผือก?
.......................
“เอ ส่วนใหญ่มันก้จะอยู่ตรงนี้นะ งั้นเดียวกุไปดูที่ห้องก่อน...........เหวอ” เหวอครับเหวอ เพราะกองผ้าที่ผมคุ้ยออกมามันทำให้ผมสะดุดแล้วก้.............ทับไอ้หมูอย่างเหมาะเหมง ท่าทางจะติดเรทมาก ก้ตอนนี้ผมคร่อมมันอยู่
“แด้ .............แดฮยอง” เจี๊ยกออบบี้ของจ๋อง ผมลนลานพยามจะลุกตาม ไอ้แจ้ก้ผลักผมพัลวัน ท่ามกลางกองผ้าทุกอย่างดูวุ่นวายมาก เพราะพื้นลื่นเพราะผ้าหลายชิ้น ตอนนี้กลายเป็นเหมือนกับว่าผมกะยองแจกำลังตะลุ้มตุ้มแช่กันท่ามกลางกองผ้า?
ฟึ่บ!!!
ฮ่า หลุดพ้น
“เฮ้ออออ ขอบจายนะ” ผมหันไปขอบคุณผู้หวังดี แต่พอหันไปเจอเด็กลิงเผือกเวอร์ชั่นหนุมานกริ่วกริ๊วกริว [= =; แด้กำลังจะสื่อว่าโล่โมโหนะคะ โปรดเข้าใจ] ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พร้อมกับโบกมือลาหยอยๆ ก่อนจะหายตัวไปกับเงาห้องให้เนียนที่สุด
........................................???%..........................................
..........................................
ผมวิ่งหาอ๊อบทั่งห้อง ไม่เว้นแม้แต่ในลิ้นชัก? ก้ไม่มี ไปใหนของเค้านะ เฮ้อ เพราะไอ้เด็กเผือกนั่นแท้ๆเลย ให้ตาย [โทดมั่วแล้วแด้ โล่ตะหากควรจะฉีกอกแก] ฮะเจ๊ไรท์
“อ้าวแด้ เป็นไรวะ นั่งดมตดตัวเองอยู่หรอ ดูทำหน้าสิ” เป็นฮิมฮยอง เจ๊เหยิน?นั่นเองที่ยื่นฟันมาถามผม
“อ๊อบหายอ่ะฮยอง ผมหาจนทั่วยังไม่เจออ่ะ”
“มีเรื่องไรกันล่ะ”
“อ๊อบเข้าใจผมกะไอ้หมูผิดอ่ะ”
“หรอ อืม แล้วไปทำอีท่าใหนล่ะเนี่ย เอาซะมันร้องให้ฟูมฟายเลย” เข้าใจฮอยงผิดจริงๆด้วย อ๊อบน้อยของจ๋อง...................เห้ย..........
“เจ๊ เอ้ย ฮยองเจออ๊อบหรอ? เจอที่ใหน แล้วน้องเปนไงมั่ง” ผมหูตั้งตาโตหางกระดิก?ทันทีเมื่อคิดได้
“มันอยู่กะอ้เหยินน่ะ เดินร้องให้ขวี้มูกโป่งเข้าไป เอาซะตกใจเลย เอ้อ แล้วเที่ยงนี่อยากกินไรเดี๋ยวทำให้” ว่ายาวครับ แต่ผมสนใจแค่อ๊อบเท่านั้นเลยพุ่งไปที่ห้องบังฮยองทันที
“ฮรึก ผมนึกแล้ว ว่าเค้ามีซัมติ้งกัน ฮึก งรืออออ” พอเปิดประตูเข้ามาผมก้ได้ยินเสียงอ๊อบพูดอะไรซักอย่าง ขาผมจึงหยุดที่มุมห้องเพื่อรอให้ร่างบางระบายออกมาให้จบก่อนดีกว่า
“ใจเย็นๆสิ มันอาจเป็นแค่อุบัติเหตุก้ได้” เสียงบังฮยองพูดปลอบขึ้น
“นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกนะเฮีย” อะไรชั้นมีหลายครั้งเลยรึไง กะไอ้หมูเนี้ยนะ?
“..............” เฮียน่าจะพูดอะไรบ้างนะครับ
“หลายต่อหลายครั้งที่แด้ฮยองมักจะเก็บเรื่องแจฮยองมาคิดจนไม่สนใจผมเลย” หรอ ตอนใหนวะ
“แถมตอนออกสื่อพวกเค้ามักสื่อสารกันเข้าใจแค่สองคน อย่างกับมีแค่พวกเค้าสองคนอ่ะ” ฮยองว่าอ๊อบไม่เข้าใจมันคนเดียวมากกว่านะ = =;
“พักหลังๆแดฮยองกับแจฮยองชอบหายไปด้วยกันตลอดเลย พอถามก้ไม่ยอมบอก แล้วเฮียจะให้ผมคิดยังไงอ่ะ ฮรืออออ” ผมคิดว่าถึงเวลาปรากฏตัวของพระเอกแล้วล่ะ [โล่เกี่ยวไรอ่ะ?] แล้วโล่เกี่ยวไรอ่ะ ก้ผมไงพระเอก? [หรอออออ]
ผมเดินเข้าไปกอดร่างเล็กที่นั่งหันหลังให้ผมอยู่ ร่างบางสะดุ้งตกใจที่จู่ๆผมปรากฏตัว
“แดฮยอง” น้องเรียกผมเสียงแผ่ว
“ครับ คนคิดมาก” ผมหันไปซับน้ำตาให้น้อง แล้วยีผมนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว น้องยู่หน้าไม่พอใจ
“อะแฮ่ม” เสียงเฮียกระแอมไอขึ้น บ่งบอกการมีตัวตน
“ขอโทษครับเฮียที่รบกวน เราขอตัวก่อนน๊า” ว่าแล้วก้ดึงคนตัวเตี้ยออกมาทันที
..........................
“ปล่อยผมนะ คนใจร้าย”จงออบผลักผมออกอย่างแรงเมื่อเรามาถึงห้อง แล้วก้ผละไปที่ประตู ยังไม่เครียนะจะมาชิ่งหนีได้ไง ผมรั้งมือบางไว้
“ฟังฮยองก่อน” ผมพูดอ้อนๆ เผื่อน้องจะใจอ่อนเหมือนทุกที
“เรื่องไรล่ะ ผมไม่มีอะไรจะคุย” จงออบเมินหน้าผม
“อ๊อบอยากรู้เรื่องไรล่ะ พูดมาตรงๆเลย” ผมเดินไปโอบกอดจงออบจากด้านหลัง น้องไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่ยืนนิ่งครุ่นคิด
“แดฮยอง ไม่สิ คือ เรื่องแจฮยองอ่ะ คือ........” น้องลังเลถาม
“ไอ้หมูกะฮยองเราเพื่อนกันครับ ที่เห็นไปใหนกันบ่อยอ่ะก้แค่ไปทำธุระน่ะ” ผมพูดเสียงอ่อนให้คนตัวเล็กฟัง
“แล้วไปใหนอ่ะ” จงออบหันมามองหน้าผม ทำให้ปลายจมูกน้องชนแก้มผมพอดี หน้าตี๋ขึ้นสีอย่างห้ามไม่ทัน ทำให้ผมอมยิ้มทันที
“ความลับครับ” บอกไม่ได้ครับเดี๋ยวความแตก ยิ่งซื่อๆอยู่ หน้าตี๋มุ่ยหน้าขัดใจที่ได้คำตอบแบบเดิมๆ คือทำธุระ
“แล้วแบบนี้จะให้ถามทำไมในเมื่อก้ตอบเหมือนเดิม” จงออบดิ้นขืนทันที ผมเลยกระชับอ้อมกอดขึ้น กันหลุด
“แค่อยากยืนยัน เมื่อถึงเวลาอ๊อบจะรู้เอง มันเป็นเรื่องของเค้า เราอย่าไปยุ่งเลย” ว่าแล้วก้หยิกจมูกรั้นเบาๆ
“ก้เค้ามายุ่งกะฮยองอ่ะ อ๊อบรู้มั่งไม่ได้หรอ” จงออบถามผมกลับน้ำเสียงหาเรื่อง
“ก้บอกแล้วไง เมื่อถึงเวลาอ๊อบจะรู้เอง แต่ที่แน่ๆ ที่สุดขอสามโลกเลย ฮยองรักอ๊อบคนเดียวครับ” พูดแล้วก้หอมแก้มคนตัวเตี้ยซักฟอดใหญ่ หมั่นเขี้ยวนักกับความน่ารักเนี่ย ฮึ่ยยยยยยยยย
“ไม่รู้ด้วยแล้ว” จงออบพองแก้มแล้วผลักผมออก ซึ่งผมก้ยอมปล่อย
“ป่ะกินข้าว ป่านนี้เจ้ฮิมทำเสร็จแล้วล่ะ” ผมกอดคอจงออบออกห้อง แต่ร่างบางขืนตัวไว้
“ไม่หิว อ๊อบจะไปซ้อมเต้น” แหนะยังจะดื้อ
“แต่ฮยองหิวนี่” ผมยู่หน้าบ้าง หน้าตี๋ยิ้มออกมา
“ฮยองก้กินไปดิ ผมก้อยู่ห้องซ้อมนั่นแหละ”
“แต่ฮยองอยากให้อ๊อบนั่งกินด้วยกันอ่ะ นะ” ผมอ้อนให้น่ารักที่สุด
“555 ฮยองอย่าทำหน้างี้ดิ” ว่าแล้วก้ขำต่อ มันตลกขนาดนั้นเลยหรอ ผมทำหน้างง
“คึๆ ทำกับผมคนเดียวนะ” ว่าแล้วจงออบก้หอมแก้มผมเสียงดังฟอดดดด
“...................” ผมค้างไปเลยเมื่อเจออ๊อบแทค เอ้ย จงออบแอคแทค
“แดฮยอง เป็นไรอ่ะ” เสียงเล็กเรียกสติผมได้อย่างดี หน้าตี๋ที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆนี่มัน.............
“อื้ออออ” ถ้าผมจะขอกินอ๊อบก่อนกินข้าวมีใครทักท้วงมั้ย ................. ไม่มี ....................
งั้น.......................
ผมกินล่ะน๊า........................
..............................................
........................
............
......
...
JONGUP : >>>>>>>
“ฮยอง” น้องชายคนเดียวในวงเรียกผมขึ้นเมื่อเราอยู่กันสองคน อย่าแปลกใจเพราะดูโอ้ซี้ปึกแดแจอยู่ใหน ................. ซึ่ง.................ผมก้ไม่รู้เหมือนกัน? [อ๊อบเอ้ย = =;] ก้พวกเค้าหายไปตั้งแต่เช้าอ่ะ?
“มีไรหรอ” ผมยังคงมองหนังที่ฉายบนจออยู่อย่างตั้งใจ
“ถามไรหน่อยดิ” ผมทำหน้างง
“ว่า” ผมรับคำแต่ตายังค้างอยู่ที่จอหนัง
“ฮยองว่ามั้ย สองคนนั่นน่าสงสัย” คำพูดของเชลโล่ทำเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี
“น่าสงสัยตรงใหน” แต่ผมก้สงสัยนะ เอ๊ะยังไง
“พักหลังๆ มานี่ พวกเค้าชอบหายไปกันสองคนบ่อยๆนะ”
“อือนะ เคยถามอยู่เหมือนกันแต่แดฮยองเค้าก้บอกปัดทุกที” ตอบเสร็จผมก้ตบฉาดที่หน้าขาอย่างแรงด้วยความเจ็บใจ อูยเจ็บ? แล้วผมก้ก้มลงมาเป่ารอยแดงที่ๆพึ่งตบไปสดๆร้อนๆ ของตัวเอง [= =;]
“ว่าแล้วไง สองคนนี้มันยังไงๆ อยู่นะ” น้องนิ่งไป
“แล้วแจฮยองไม่บอกอะไรนายเลยหรอ” ผมสงสัยนะ สองคนนี้ก้รักกันจะตายไม่น่าจะมีความลับต่อกันเลย
“บอกแค่ว่ายังไม่ถึงเวลา” น่านไง น้องว่าแล้วผมก้ตบหน้าขาตัวเองอีกรอบ
“โอ้ย เจ็บ” ผมพูดออกมาแล้วเป่าที่รอยแดงอีกรอบ เชลโล่แหล่มองพฤติกรรมของผมแล้วส่ายหัวเบาๆ ก้ชั้นเจ็บอ่า
“ฮยองก้เป็นซะอย่างเนี้ย” น้องว่าให้ผม เป็นไงอ่ะ
“พูดงี้หมายความว่าไง” ผมชักสีหน้าใส่น้องอย่างเคืองๆ
“ก้แบบนี้ไง ซื่อๆ เด๋อๆ จนไม่ทันเหลี่ยมแด้ฮยองซักกะที” น้องว่าให้ผม ผมยันตัวขึ้นแล้วผลักน้อง
“เออ ฮยองเป็นไง ฮยองรู้ แต่อย่ามาย้ำ อย่ามาหยาม ถ้านายฉลาดแล้วมาปรึกษาฮยองทำไม” ผมเตะหน้าแข้งใหญ่ของเด็กตัวโต จนร้องจ๊าก แล้วผมก้เดินหนีออกมา
“อ๊อบฮยองเดี๋ยวก่อนสิฮะ” ชิส์ ถ้าฉลาดนักก้จัดการเองคนเดียวเลย
“อ๊อบฮยอง” ไอ้เผือกเอ้ย
“อ๊อบฮยอง ผมขอโทษฮะ หันมาคุยกันก่อน” น้องวิ่งมาฉุดข้อมือผมไว้ เหอะ
“คือ ผมมีแผน” ทีแรกโกรธมากนะ กะจะไม่ฟัง พอน้องเล่าเท่านั้นล่ะ ผมก้ได้ฟังเลย? [ค่ะอ๊อบ = =;]
...................................
สองร่างที่คุ้นเคยกำลังเดินซื้อของกันอย่างมีความสุข บ้างก้เถียงกัน บ้างก้จับมือกัน ไม่พอยังโอบกันอีก เนี้ยหรอที่บอกแค่เพื่อนกัน ภาพตรงหน้าทำให้ผมกัดฟันกรอด แต่พอหันไปดูเด็กยักษ์ที่อยู่ข้างๆ ยิ่งหน้ากลัว น้องนิ่งมาก มากจนน่าใจหาย ถ้าผมเป็นเจนญาณทิพย์นะ คงเห็น คงได้สัมผัสถึงพลังบางอย่างรอบตัวเด็กยักษ์คนนี้แล้วล่ะครับท่านผู้อ่าน?
สองร่างเดินหายเข้าไปในร้านเครื่องประดับ พอมองเข้าไปดีๆก้เห็นทั้งสองต่างช่วยกันเลือกแหวนอย่างสนิทสนม นี่พวกนายทำอะไรกันอยู่ ทุกอย่างอยู่ในสายตาผม พวกเค้าสวมแหวนให้กัน ยิ้มแล้วเลือกดูวงใหม่ ชัดเจนซักทีสินะ ผมกำลังยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฮรึก น่าตลกสิ้นดี................................
...................................................
ปึก!!!! ผลัก!!!!! ตุ๊บ!!!!!
ร่างสูงของมักเน่กำลังชกต้นไม้ในสวนสาธารณะอย่างหัวเสีย ส่วนผมได้แต่ร้องให้ ตั้งแต่ที่เห็นสองคนนั้นเลือกแหวนกัน ผมก้ตัวชาจนไปใหนไม่ได้ เชลโล่จึงดึงผมออกมาอยู่สวนสาธารณะใกล้แทน มาถึงผมก้เอาแต่ร้องให้ ไม่รู้ว่าเชลโล่จะเป็นยังไงหรอกนะ แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
“อ๊อบชอบกินชีสเค๊กมั้ย” ไม่ชอบเลยซักนิด แต่เพราะคนให้ ป้อนให้จึงยอมกินและมันก้อร่อยอย่างประหลาด
“อ๊อบบี้ของฮยองน่ารักที่สุดเลย” ถ้าน่ารักก้รักเค้าสิ รักเค้าให้มากๆนะ
“กลับบ้านไม่มีอ๊อบไปด้วย คิดถึงอ๊อบจนจะบ้ารู้มั้ย” ไม่รู้หรอก แต่ตอนผมกลับบ้านแล้วไม่ได้เจอฮยอง ผมแอบร้องให้ด้วย
“ฮยองรักอ๊อบที่สุดเลย” ผมก้รักฮยองนะ รักมากด้วย
“ที่แน่ๆ ที่สุดขอสามโลกเลย ฮยองรักอ๊อบคนเดียวครับ” ........................
ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ รักผมคนเดียวหรอ แล้วเรื่องเมื่อกี้ก้มุกงั้นหรอ.................
แล้วเมื่อใหร่ฮยองจะมาเฉลยซักทีล่ะ.............................
ว่ามัน............................
แค่เรื่องตลก..................................
........................
............
......
...
..
TBC.
ไรท์® :>>>> ปรากฏว่า???? ^^
เอ..........บังชานก้ยังไม่ระบุสถานะ แด้อ๊อบก้มีมาอีก????
แถมโล่กะแจยังค้างอยู่อีก เอาไงดีกะชีวิตดีเนี้ย
ฝากเม๊นฝอยๆ และเม๊ามอย ซักหน่อยน๊า
[หอบแจ้หนี ;)] ไปที่ >>>> @Ryomakunglovely
แม่นางคนนี้ หล่อนชื่อ ยูคยอง หรือ “วาย” ในพาสต่อไปเธอจะมาเพิ่มปม เอ้ย มีบทบาทค่ะ มาในฐานะอะไรนั้น ............ก้ไม่รู้สินะ [หลบรองเท้า#]
[วาย] >>> ฝากตัวด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น