หนุ่มห้าว สาวเซ่อ เจอรักไม่ธรรมดา 1

1

 

เพื่อนใหม่ (MSN)

 

              เฮ้อ -- ที่โตเกียวนี่ไม่เห็นสนุกเลยรู้งี้ไม่มาอยู่ดีกว่าเยอะเลย พวกเพื่อนบ้า ของฉันดันกลับบ้านเกิดเสียนี่ ทิ้งให้ฉันอยู่ตัวคนเดียวประจำเลย T-T 

                        ฉันเรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วนสองปีแล้ว ฉันอายุสิบเจ็ดย่างเข้าสิบแปดแล้ว ฉันเข้าในเว็บต่างๆที่ฉันรู้จัก ไม่มีคนเกาหลีเข้าบ้างหรือไงนะ-- ฮ้าใช่ แล้ว ออนเอ็ม ดีกว่า ^-^

            ฮ้ะ ๐๐  นี่มีคนเกาหลีทักเมล์ฉันด้วย ด้วยว้าวมีเพื่อนคุยแล้ว ยี่ๆๆ... ชางมีจิน...ผู้หญิงแฮะเจ๋งเป้งเลย ^_^

                 [:--> ? Ko: Hello my name is Jin sor yon 

                Yo!!!!------: Hello, Im Sang mi jin

                Yo!!!!------: Sor yon ...^_^

                Yo!!!!------: Hamm...

                Yo!!!!------: Where are You ?

                [:--> ? Ko: Japans

                Yo!!!!------: ..+*-*+

                [:--> ? Ko: Nice to meet U

                Yo!!!!------:  Nice to meet U, too.

                Yo!!!!------: 024 562XXXXXXXXXX

                [:--> ? Ko: What ?

                [:--> ? Ko: ....

                [:--> ? Ko: 024 562XXXX

                Yo!!!!------: Call me

                Yo!!!!------: OK.

                จะให้ฉันโทรไปหาหรอ งืมๆ ลองดีกว่า

                Yo!!!!------: Bye BBBB.

                [:--> ? Ko: Bye.

 

             อือ เอาไงต่อดีนะ แป๊ะ (เสียงตบมือ) ฉันตัดสินใจ คว้าโทรศัพท์ มาโทรทันที

            ตู้ดดดดดด ตู้ดดดดดดด ตื่นเต้นจัง

            ฮัลโหล ชางมีจิน ค่ะ ใครคะ

คนเกาหลีจริงๆด้วย

สะ ...สวัดีค่ะ ฉันชื่อ จินซอยอนค่ะ

             อะ เธอนั่นเอง ใช่ คนเกาหลีจริงๆด้วย ยินดีที่ได้รู้จักนะ เรียกฉันว่า มีจินก็พอ นี่เธออยู่ที่ญี่ปุ่นจริงๆหรอเนี่ย ยอดไปเลย ฉันอยากไปเที่ยวมั่งจังเลย เธอรัว คำพูดใส่ฉัน

            อืม ใช่ และอีกไม่นาน ฉันก็จะได้กลับเกาหลีแล้ว ฉันเรียนโรงเรียนคุลมีนน่ะ เป็นโรงเรียน ไฮสคูลนะนักเรียนต่างชาติก็เยอะด้วยนะ แล้วมีจินละ  

อะ ฉันเรียนอยู่โรงเรียน นานาชาติ Eton star ล่ะมีแต่คนหน้าตาดีๆทั้งนั้นเลย

อืมๆ แค่นี้ก่อนนะ เอาไว้ฉันไปเกาหลีเมื่อไหร่จะโทรฯ.บอกละกัน ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะฉันว่า

อืม จ๊ะ บายนะ

 

หลังจากที่ฉันวางสาย ก็รู้สึกเหมือนว่าตอนนี้อยู่ที่เกาหลีเลย สดชื่นจังเลย

อือถ้ากลับเกาหลีฉันจะเข้าโรงเรียนนี้แหละฮ้า โอเคเลยออกไปหาอะไรกินและหาของฝากเพื่อที่จะได้เอาไปให้มีจินเขาดีกว่า แล้วฉันก็เดินไปร้านขายของที่ระลึก ฉันหยิบตุ๊กตาใส่ชุดกีโมโนน่ารักมากเลยมีจินต้องชอบแน่ๆเลย   ^  ^   แล้วฉันก็ออกมาจากร้านขายของที่ระลึก ไปชนเข้ากันใครก็ไม่รู้ เขาสบถเป็นภาษาเกาหลี แกนึกว่าฉันไม่รู้เรื่องหรือไงหา -- ^

                นี่ นายเดินภาษาอะไรน่ะ นี่แล้วอย่าคิดน่ะ ว่าที่ญี่ปุ่นไม่มีคนเกาหลีน่ะฉันนี่แหละคนเกาหลีโดยกำเนิดหละฉันพูด

                --^ ตายแล้วเขาโกรธใหญ่เลย ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะโกรธเขาก็ยังหล่อ เขามีปากสีชมพูหน้าขาวใส ตากลมโตขนตายาวเป็นแพเลย ผมยาวปะบ่าสีทองแซมน้ำตาลเข้มเหมือนลูกครึ่งเกาหลีอังกฤษอะไรประมาณนี้ ใส่สร้อยจี้แหวน สองวง ที่สามารถแยกส่วนออกเป็นสอง ชิ้นได้ (เอ ฉันเคยเห็นที่ไหนนะ เออ ยังไงก็ช่างเหอะ) แต่งตัวสไตล์ออกแนวแร็บ โย่ (ฮิพฮอพ) อะไรประมาณนั้น เสียบหูฟังทั้งสองข้างถึงเขาจะเสียบมันไว้ที่หูแต่เสียงนั่นมันก็เล็ดลอดออกมาให้คนภายนอกได้ยินอยู่ดี ยิ่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนของเขาแล้วเขายิ่งดูหล่อดูเท่มากกว่าเดิมอีก ว้าว หล่อชะมัด

                เน่ เธอ ฟังฉันอยู่หรือปล่าวหา --^ เขาพูด

 อ้าแล้วที่นี่มันที่ไหนล่ะฉันมาที่นี่ได้ยังไงกัน

ที่นี่..ที่ไหน ? นี่ ฉันมาที่นี่ได้ยังไงกันหาฉันถาม

ฉันพามาเองแหละ นี่ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับเธออะไรเขาพูดอะไรน่ะ

ว่ามาเซ่ --^ อ้าวทำไมฉันปากเสียอย่างนี้เนี่ย

เธอ รู้จักคนในรูปนี้ไหมเขาถามพลางยื่นรูปใบหนึ่งออกมาให้ฉันดู  

๐๐ใช่แล้วนี่มันรูปฉันสมัยเด็กนี่ถ่ายกับเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ติดต่อกันเลย และสร้อยของฉันและเขาเหมือนกันเลย

เอ่อ ... ทำไมเหรอฉันถามเขา

เธอชื่ออะไร

ชื่อของฉันเหรอ (- -) (     ) เขาพยักหน้า

ฉันชื่อ จินซอยอน เกิดที่เกาหลีแต่ตามพ่อมาทำงะ...ฉันกำลังจะพูดคำว่า งาน เขาก็กอดฉัน๐๐

๐ ๐ จินซอยอนเขาพูดแล้วทำหน้าตกใจนี่มันอะไรกันเนี่ยโอ้ไม่นะ

+  +

เธอรู้จักผู้ชายในรูปไหมเขาพูด ฉันพยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก มันเป็นภาพฉันสมัยเด็กแต่ว่านึกยังไง ก็ นึกไม่ออก สงสัยอาจเป็นเพราะว่าอุบัติเหตุ ตอนอายุ 12 ทำให้ฉันจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากนั้น

เอ่อ...คือว่า...

ตู้ดด ตู้ดดดด ฉันกำลังจะพูด โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ซุนยาส่งข้อความมา

ขอโทษนะ พ่อโทรฯตามแล้วฉันพูดแล้วทำท่าจะวิ่งหนีเขาไปแต่เขาก็คว้าแขนฉัน

ฉันจะไปส่ง บ้านเธออยู่ไหนเขาพูด แล้วถอดหูฟังออกข้างหนึ่งเท่จังเลย

เอ แล้วจะเอาไงดีล่ะ

ไม่ต้องเดี๋ยวพ่อฉันเห็นฉันปฏิเสธ

แล้วเธอรู้เหรอว่าที่นี่ที่ไหนน่ะเขาพูด เออจริงสิที่นี่ฉันไม่คุ้นเลยแฮะ

กะ..ก็..ก็ได้ฉันยอมอย่างหมดทางหนี

 

2

 

 

                เราเดินมานานมาก ความเงียบคลอบคลุมตัวเราอยู่นาน ทำไมนายไม่พูดบ้างนะ นายเงียบซะจนน่ากลัวเลยอ่ะนายมัวแต่ฟังหูฟังแล้วอึมอำตามเพลงเฉยเลย 

เราเดินมาจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขาก็พูดขึ้นขณะที่เงียบอยู่

                เธอจะกลับเกาหลีเมื่อไหร่เขาพูด ตกใจหมดเลย ๐ ๐

                อือ...อืมประมาณอีกสองอาทิตย์มั้งทำไม

                ฉันจะกลับพร้อมเธอเลยจะได้ไหม ๐๐

                เอะ นายแน่ใจเหรอ แล้วนาย รู้จักฉันได้ยังไง ทั้งๆที่ฉันไม่รู้จักนายเลยฉันพูดออกไปทำให้เขาอึ้งไปเลย --

                เธอแน่ใจเหรอ ^^เขาถามแล้วฝืนยิ้มออกมา ฉันเหลือบเห็นบ้านของฉันอยู่ข้างหน้า

                อือ...ฉันตอบแค่นั้น แล้ววิ่งเข้าบ้านไป   >_<;

                เขาวิ่งตามฉันมา ฉันจึงร้องห้ามเพราะว่าป้าข้างบ้านกำลังมองอยู่ (ป้าคนนี้ขาเมาห์ตัวยงเลยแหละ) เขาหยุดวิ่งแล้วเดินไปไกลลิบลิ่วเลย

                แฮ่ก แฮ่ก  > <

                เหนื่อยชะมัด

 ตู้ดดดด   ตู้ดดดด ๐ ๐                                            

                เสียงโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้น เอ๊ะ เบอร์นี้ฉันไม่คุ้นเลยแฮะ

                ฮัลโหล --

                จินซอยอน--^เสียงผู้ชาย ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นจีซุนยา (เพื่อนที่ดีและสนิทที่สุดที่ตามมาอยู่ด้วย) แต่ไม่ใช่ เสียงของเขาดูเหนื่อยเอามากๆเลย

                นั่น...ใครพูดน่ะฉันถาม

                แล้วนั่นใครล่ะอ้าว กวนนี่หว่า

                แล้วฉันจะรู้ไหมเนี่ย...ฉันตอบกลับไปอย่างเหลืออด --^

                ยัยเบ๊อะ...เธอจำฉันได้ไหมเนี่ย --^ งั้นขอพูดกับคนพูดนั่นแหละอาเสียงนี่มัน

นาย เองเหรอ ใช่ไหม ๐๐

ไม่ใช่มั้ง นี่ทำไมวิ่งหนีไปแบบนั้นล่ะเขาเอาเบอร์ฉันมาจากไหนน่ะ

มีเหตุฉุกเฉินน่ะ อาแล้วนายเอาเบอร์ฉันมาจากไหนน่ะ

ฉันเก่ง...โหยคนหลงตัวเอง

แอ๊ดด

เสียงประตูบ้านเปิดออกแล้วพ่อของฉันก็เดินเข้ามา

พ่อคะ กลับมาแล้วเหรอ ๐  ๐

อืม ลูกคุยโทรศัพท์กับใครน่ะ--

คุยกับ... กับซุนยาค่ะ พ่อมีไรค่ะ = =

เหรอเอ่อพ่อขอคุยกับเขาแป๊บได้ไหม

ไม่ได้ค่ะ เอ่อคือว่าเขาวางสายไปแล้วค่ะฉันพูดแล้วกดวางไป

เหรอ อืมงั้นพ่ออาบน้ำก่อน วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วพ่อพูดแล้วเข้าห้องน้ำไป

 

เฮ้อเหนื่อยชะมัดเลย แล้วฉันก็เข้าไปทำอาหารให้พ่อในครัว

กุกกัก กุกกัก เสียงอะไรดังมาจากในครัวหรือว่าจะเป็น ขโมย ฉันรีบฉวยไม้กวาดแล้วยกขึ้น

หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าแมวขโมย ย้าก ><ฉันกำลังจะฟาดไปที่หัวของมัน

นี่จะทำอะไรน่ะ วางไม้ลงซะ แล้วมาช่วยแม่ทำกับข้าวกันเร็ว๐๐ คนๆนั้นคือแม่ฉันเองแหละฮ่าๆๆๆ 555+

เอ่อ แม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอค่ะ

อืมวันนี้แม่ทำงานครึ่งวันน่ะแม่หันมาพูดกับฉันแล้วหันกลับไปทำอาหารต่อ

พอเราทานอาหารเย็นเสร็จฉันก็อาบน้ำแล้วเข้าห้องไป ฉันนั่งคิดอยู่นานเลยเรื่องผู้ชายคนเมื่อเช้าน่ะ ก็กำลังจะหลับก็เกิดปวด ฉิ่งฉ่อง ขึ้นมา --^ ฉันกำลังแง้มประตูแล้วฉันก็ได้ยินพ่อและแม่คุยกัน

คุณค่ะ ฉันคิดว่าเราน่าจะบอกซอยอนได้แล้วน่ะว่าเราหย่ากันแล้ว ฉันเห็นเธอแล้วรู้สึกสงสารเธอมากเลยน่ะค่ะแม่พูดอะไรน่ะ

ผมคิดว่าจะบอกเธอพรุ่งนี้แล้วผมจะขอพาเธอไปนะ ส่วนคุณก็ไปรับจินลีฮยอนไปอยู่ด้วยซะ ถ้าซอยอนรู้ว่าตนมีพี่ชายเธออาจจะหนีไปอยู่ด้วยเขาก็ได้นะ

แต่ฉันไม่รู้จักบ้านของลีฮยอนนี่

เดี๋ยวผมเขียนแผนที่ให้แล้วพ่อก็หยิบปากกาออกมาเขียนอะไรซักอย่าง

นี่มันอะไรกันน่ะ พ่อกับแม่หย่ากัน TT แล้ว ฉันมีพี่ชายสายเลือดเดียวกันด้วย ทุกคนปิดบังฉันมาตลอดเลยเหรอ

ฉันนั่งคิดแล้วร้องไห้จนหลับไปตอนไหนไม่รู้ตกใจตื่นขึ้นมาก็ตีสามแล้ว เอาหล่ะฉันจะไม่ไปอยู่กับพ่อและแม่ฉันจะอยู่ด้วยตัวของฉันเองฉันคิดดังนั้นก็เก็บเสื้อผ้าและสิ่งของต่างๆใส่กระเป๋าใบใหญ่แล้วก็หาเบอร์ของเขาคนนั้น (ก็ไม่รู้จักชื่ออ่ะ) ที่โทรมาตอนเย็น

                ตู้ดด    ตู้ดด

ฮัลโหลสงสัยกำลังตื่น

นายใช่ไหมฮือๆๆTTฉันร้องไห้

เธอเนอะไรน่ะ เขาถาม

ใครทำอะไรเธอบอกฉันมา--^เขาดูจริงจังมาก

นายมารับฉันที่บ้านทีเราจะกลับเกาหลีเดี๋ยวนี้เลย นายมานะTT

เธอบ้าหรือเปล่า- -^

เครื่องบินจะออกเจ็ดโมงเช้านะ นายมารับฉันนะ TTฉันขอร้องเขา

อืม...อีกชั่วโมงเจอกันเขาพูดแล้วบ่นงุบงิบอะไรไม่รู้แล้วสายก็ตัดไป

ฮือๆๆ พ่อคะ แม่คะลาก่อนนะคะTTฉันเดินออกมาจากบ้านแล้วตรงไปบ้านของซุนยา ฮือๆๆซุนยาลาก่อนนะฉันจะไปรอเพื่อนสุดที่รักอย่างนายที่เกาหลีน่ะ อย่าลืมกลับบ้านเราล่ะT_T =_= T_T =_=แล้วฉันก็เดินกลับบ้านมารอเขาที่บ้าน  หนึ่งชั่วโมงนี่มันนานจริงๆ ฉันใช่เวลาที่เหลือเขียนจดหมายลาพ่อและแม่ T^T ฉันไม่ลืมแอบหยิบแผนที่บ้านพี่ชายของฉันที่พ่อเขียนให้แม่มาด้วยเพราะนี่คือที่ๆฉันพึ่งได้มากที่สุด

แล้วหนึ่งชั่วโมงแห่งการรอคอยก็มาถึงเขาเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน แล้วก็ยังเสียบหูฟังเช่นเคย

เกิดอะไรขึ้น...เขาถามเพราะว่าฉันร้องไห้อยู่คนเดียว

ไม่ ฉันยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เรารีบไปจากที่นี่กันก่อนเถอะนะ

TT

อือก็ได้...เขา จูงมือฉันออกมาขึ้นรถ พร้อมกับดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง

เรามุ่งตรงไปยังสนามบินเราเดินทางมาเป็นเวลาเกือบสามชั่วโมง อีกสิบห้านาทีเครื่องก็จะออกแล้ว

 

ตอนนี้เราทั้งสี่คนกำลังอยู่ในเครื่องบินเรามุ่งหน้าไปเกาหลีบ้านเกิดของเรา เพื่อนๆนักเรียนไฮสคูลฉันลาก่อนนะ ฉันรักทุกคนเลยถ้ามีโอกาสฉันจะกลับมาที่โตเกียวอีกครั้งนะ

เธอจะบอกได้หรือยังว่าทำไมฮันคิมชอนถามขึ้นขณะที่มองฉันร้องไห้อยู่นาน

ฮือๆๆ พ่อกับแม่หย่ากันแล้วฉันไม่มีที่พึ่งแล้ว ไม่มีทั้งพ่อและแม่ ฉันมีแค่พี่ชายที่เพิ่งได้ยินพ่อกับแม่พูดกัน ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาแต่ฉันมีที่อยู่ของเขาฉันเอาติดตัวมาด้วย TTฉันยื่นที่อยู่ของจินลีฮยอนให้เขาดู

พี่ชายเธอชื่ออะไรเขาถามและจ้องแผนที่

จินลีฮยอน พี่ฉันชื่อจินลีฮยอนฉันพูด

หา...! จริงเหรอ มิน่าล่ะนึกแล้วว่าหน้าเธอเหมือนใครที่แท้ก็เหมือนรุ่นพี่ลีฮยอนนี่เอง เธอไม่ต้องห่วงหรอกวันนี้เธอก็ได้เจอพี่ชายเธอแล้วน่า ฉันรู้จัก ^*^เขาพูดแล้วเสียบหูฟังที่หู เฮ้อนายจะไม่ฟังมันซักชั่วโมงได้ไหมเนี่ย

ขอบใจนะ^-^ฉันพูดแล้วดึงหูฟังเขามาใส่หูตัวเอง ว่าแต่ว่านะผู้ชายคนนี้จะไว้ใจได้จริงๆหรือเปล่านะ คิดถูกหรือเปล่าที่มากับพวกเขาน่ะ

เธอนอนเหอะ ถึงแล้วจะบอกเขาพูด ฉันพยักหน้าแล้วหลับตาลง ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้แต่ที่รู้คือตอนนี้เรามาถึงเกาหลีแล้ว อืมที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ

อือเธอจะไปบ้านพี่เธอก่อนหรือว่าจะทานข้าวก่อนดีล่ะเขาพูด

ทานข้าวก่อนซิ กองทัพต้องเดินด้วยท้องฉันพูด

ฮ้า...คิดถึงจังเลย ^-^ เขาพูด แล้วสูดอากาศ เข้าไป ฉันก็ทำมั่ง

นี่แล้วบ้านนายอยู่ไหนล่ะ

ฮ้ะ -๐- ฉันเหรอ แถวนี้แหละน่า ไม่ต้องห่วงฉันหรอกมันไม่ตลกเลยนะ

ฉันไม่ได้ห่วงนาย แต่แค่ถามเฉยๆอะไรของเขานะ

 อะ ล้อเล่นเขายิ้ม

เออนี่นายไปที่ญี่ปุ่นทำไมอ่ะฉันถาม

ก็ฉัน ....เอาน่า อย่าถามมากแล้วเขาก็พาฉันขึ้นรถ เราไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง อยู่ใจกลางเมือง

 เอาเนงมยอนสองที่ครับเขาสั่งโดยไม่ถาม

 นี่นายรู้เหรอว่าฉันอยากกินมันน่ะฉันแหวใส่เขาจริงๆแล้วนะก็อยากกินมากเลยแหละ

เออน่า พวกนายสั่งได้ตามบายฉันจ่ายเองเขาพูด

ได้ เฮ้ แล้วนายจะกลับบ้านนายหรือว่านายจะเข้าไปที่แก๊งก่อนล่ะเพื่อนคนหนึ่งของเขาพูด

ไปส่งยัยนี่ก่อน ^-^เขาพูดแล้วลูบหัวฉัน

พอเราทานอาหารเสร็จเราก็ออกเดินทางไปบ้านพี่ชายของฉัน เอ๊ะแถวนี้คุ้นๆเคยได้ยินมาจากที่ไหนนะ อา คิดไม่ออก

เอี๊ยด ๐๐

แล้วรถก็จอดบ้านหลังหนึ่งใหญ่พอประมาณ มีสวนหน้าบ้าน มีลานน้ำพุ แล้วก็มีสองชั้น ชั้นบนมีระเบียงและมีบันไดเชื่อมลงมาด้านล่างตรงข้างบ้าน บ้านนี้รูปทรงน่ารักน่าอยู่มาก หลังคาสีน้ำตาลเข้ม ตัวบ้านสีขาว มีรั่วไม้สีน้ำตาลเข้มเข้ากับสีหลังคาล้อมรอบ มีกระจกรอบบ้านทั้งบนและล่างผ้าม่านที่ปิดกระจกเป็นสีครีม ถ้าดูโดยรวมแล้วแถวนี้ไม่มีบ้านหลังไหนสวยน่าอยู่แบบนี้เลยนอกจากบ้านหลังนี้เท่านั้น

นี่ไงล่ะถึงแล้ว...เขาพูด

หา ๐  ๐ นี่นะเหรอบ้านพี่ชายฉัน แล้วเขาจะรู้จักฉันไหมนะฉันถาม

อืม ฉันคิดว่าน่าจะรู้นะ เพราะว่าในห้องนอนของ พี่ชายเธอนะมีรูปเธอทั้งตอนเล็กจนตอนโตเลยละ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเขาพูดแล้วลากฉันเขาไปข้างใน

 ถ้างั้นก็แสดงว่าเขาก็รู้นะสิว่าฉันเป็นน้องสาวของเขาน่ะ ทำไมทุกคนถึงได้หลอกฉันแบบนี้นะ

รุ่นพี่ครับดูสิว่าผมพาใครมาส่งให้เขาเอ่ยขณะเปิดประตูเข้าไป

นายพาใครมาละหาผู้ชายคนนั้นเดินออกมาพร้อมกับถามเขาอีกครั้ง เข้ามีหน้าตาเหมือนแม่มากเลย (แต่ฉันเหมือนพ่อ)

 นี่ไงครับ เธอขอให้ผมพามาส่งเขาพูดแล้วดึงฉันที่หลบอยู่ข้างหลังของเขา ฉันไม่กล้ามองหน้าเขา เลยได้แต่ก้มหน้า ฉันเหลือบเห็นเขา เขาจ้องฉันด้วยสายตาที่ตกใจสุดขีด

๐_๐ จะ...จินซอยอน ใช่ไหม ๆ หาเขาถามฉันด้วยเสียงสั่นเทา ฉันเงยหน้าขึ้นน้ำตาคลอ ฉันเห็นดวงตาของเขามีประกายแวววาวฉันคิดว่านั่นมันคือน้ำตานะ

จินซอยอน จินซอยอน จินซอยอนเขาพูดแต่ชื่อฉันแล้วกอดฉันแน่นมากขึ้นฉันกอดเขาตอบ

พี่ พี่คะ พ่อกับแม่จะทิ้งเราไปแล้วค่ะฉันพูด

ทำไม ทำไม บอกพี่สิเขาพูดอย่างเอ็นดูฉัน

พ่อ กับ แม่อย่ากัน ทุกคนปิดบังฉันมาตลอดเลย พ่อและแม่คิดไว้อยู่แล้วว่าจะหย่ากัน พวกเขาจะไม่ให้ฉันกอดพี่แบบนี้ เขาใจร้ายเขาไม่ดีเขาไม่ยอมให้ฉันเจอพี่ชาย...ของฉันฮือๆๆฉันพักหายใจเพราะว่าพูดยาวมาก

ไม่เป็นไรนะอยู่กับพี่ พี่จะดูแลเธอเอง เราสองคนจะไม่แยกจากกัน หยุดร้องไห้ซะ แล้วเอากระเป๋าไปเก็บในห้องของเธอ ห้องที่พี่ขอร้องให้พ่อและแม่สร้างไว้พี่พูดแล้วพาฉันไปที่ห้องๆหนึ่ง

                ที่นี่มีเฟอนิเจอร์ครบถ้วนทุกอย่างมีเตียงเดี่ยวไม้สีครีม ผ้าปูที่นอนสีม่วงอ่อนลายกระต่ายน้อยบนดวงจันทร์และลายสุนัขขนปุยสีขาว มีตู้เสื้อผ้าไม้สีขาวข้างในนี้มีชุด วันพีซ และชุดอื่นๆที่ฉันเคยอยากได้ทั้งนั้นเลย มีชุดนอนสีม่วงอ่อนลายตาราง ห้าชุด มีโต๊ะเขียนหนังสือสีขาวโคมไฟรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสีเหลืองอ่อน ถูกวางอยู่มุมโต๊ะ พรมปูพื้นสีฟ้าเข้ากับดวงไฟสลัวสีนวลตรงระเบียงข้างๆนี้มากๆเลย มีห้องน้ำในห้องนี้ด้วยในห้องน้ำมีอ่างล้างหน้าอ่างอาบน้ำกระเบื้องที่ปูเป็นรูปสัตว์น้ำน่ารักๆและรูปฟองน้ำสีฟ้าอ่อน 

ห้องนี้เหมือนกับสวรรค์ ที่ฉันเคยอยากได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันอยากได้ถูกนำมาจัดแต่งไว้ในนี้ได้อย่างลงตัวและน่าอยู่มากๆเลย

พี่ค่ะพี่รู้ได้ไงว่าฉันชอบสีม่วงฉันถามพี่

พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่พี่ไปเลือกของตกแต่งห้องพี่ก็รู้สึกว่าเธอน่าจะมีชอบและความสุขเมื่ออยู่ท่ามกลางของพวกนี้พี่พูด

 พี่ค่ะ ฉันขอบคุณพี่มากๆเลยน่ะคะ แต่ว่าพี่คิดจะแช่งฉันหรือไงฉันพูด

ทำไมเหรอพี่ถาม

อ้าวก็สีม่วงอกหักไง ฉันไม่ชอบสีม่วงล่ะ เปลี่ยนเป็นสีฟ้าครามดีกว่าฉันพูด

 อือน่า เอาล่ะ เธอก็รีบจัดของแล้วอาบน้ำซะพี่จะรอข้างล่างน่ะพี่พูดพร้อมกันขยี้ผมฉันแล้วเดินออกไป

ฉันนั่งจัดข้าวของที่เตียงโหเตียงนี้นุ่มมากๆเลย ฮิๆๆฉันจะแช่ตัวในอ่างให้ชื่นใจไปเลย ให้มันลืมเรื่องทุกข์ต่างๆนานาไปเลย

อะใช่สิ ฉันน่าจะลองโทรศัพท์ไปหา มีจินหน่อยนะ เผื่อเธอจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง คิดแล้วฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาอีกหน่อย อย่างน้อยฉันมาที่นี่ก็ไม่ต้องเหงาเหมือนอยู่ที่โตเกียว

ฉันตัดสินใจโทรศัพท์ไปหามีจิน เธอดีใจมากที่ รู้ว่าฉันมาเกาหลี และฉันก็รู้อีกว่าเธอได้เมล์ฉันมาจากรุ่นพี่คนหนึ่ง ฉันถามที่อยู่เธอ และก็เดินลงมาหาพี่ลีฮยอนข้างล่าง เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ พอเห็นฉัน เขาก็รีบวางทันที มีความลับอะไรหรือเปล่า

ฉันเดินเข้าครัว ชงโกโก้ร้อนสองแก้ว แล้วเดินมานั่งที่ห้องนั่งเล่น

พี่คะ...ฉันพูดพร้อมกับยื่นโกโก้ร้อนให้พี่

หือ อะไรพี่ถามแล้วรับโกโก้จากฉัน

พี่รู้จักบ้านหลังนี้หรือเปล่าค่ะฉันพูดแล้วยื่นแผนที่บ้านของมีจิน

อื้อ รู้สิ

พี่รู้เหรอ พาฉันไปหน่อยสินะ

ไม่เอา มันไกลนะ

พี่...เธอเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนะฉันว่า

ไม่เอาอ่ะ น่าเบื่อ พี่ว่าแล้วดื่มโกโก้ร้อน ฉันค้อนขวับหันหน้าหนีทันที

โอ๋ๆๆ เดี๋ยวพาไปพี่พูดแล้วดื่มโกโก้ร้อนจนหมด

ไปได้ยังฉันพูด

 อื้อ...ตามมาแล้วพี่ก็จูงมือฉันออกมาหน้าบ้านแล้วหยุดอยู่ตรงประตูรั้วบ้าน

นั่นไง ถึงละพี่พูด

หา พี่ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะฉันพูด         

พี่ก็ ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนกัน

                พี่ ...ฉันตะโกน แล้วตีพี่อย่างแรงทีนึง

                โอ๊ย...พี่ร้อง

                กรออดด

ฉันโกรธพี่เลยเดินเข้าบ้านไป แล้วเขาก็ตามฉันมา            

 นี่ซอยอน เธอจะเข้าโรงเรียนอะไรอะจริงสิถึงกลับมาฉันก็ต้องเรียนหนังสืออยู่ดี

อือ...Eton starล่ะเพราะว่าฉันมีเพื่อนที่เรียนอยู่ที่นั่นคนหนึ่งฉันพูด

อือได้พรุ่งนี้ไปสมัครกันเลยพี่พูด

รุ่งขึ้นวันนี้เป็นวันพุธ ฉันแต่งชุดนักเรียนของโทกะเพื่อที่จะไปสมัครเข้าเรียน ฉันกับพี่เดินออกจากบ้านก็เจอกับเพื่อนบ้านที่อยู่ตรงกันข้ามกันพอดี เธอคงจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันเนี่ยแหละ เธอหน้าตาสวยมากเลย

 ดีค่ะ รุ่นพี่เธอทักพี่

อื้อหวัดดี จะไปโรงเรียนเหรอพี่ถาม

ค่ะเธอตอบกลับมา

พี่ก็จะไปโรงเรียนเธออยู่พอดีเลย ไปด้วยกันเลยไหมพี่พูด

อือ ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันจะแวะทำธุระที่อื่นก่อนค่ะเธอตอบแล้วก็ยิ้มมาทางฉัน

เธอมาจากโรงเรียนไรเหรอ แต่งชุดแปลกจังเลยเธอถามฉัน

ฉันมาจากโรงเรียนโทกะที่โตเกียวจ๊ะฉันตอบ

ทำไมเธอพูดภาษาเกาหลีชัดจังเธอถามอีก

ฉันเกิดเกาหลีแต่ย้ายไปโตเกียวกับพ่อเพราะว่าพ่อต้องไปทำงานฉันตอบ

 เธอจะเข้าโรงเรียนเดียวกับฉันเหรอ เธอถาม

อื้อจ้า

จริงเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะเธอพูด  

อื้อ...ฉันพูด

เอ่อฉันต้องไปก่อนน่ะ แล้วเจอกันเธอพูดแล้ววิ่งไป

ฉันกับพี่เดินจับมือกันมาโรงเรียน ทำไมสายตาของทุกคนถึงได้มองฉันแปลกๆแฮะ

พี่ ทำไมมีแต่คนมองเราล่ะ

อืม ไม่มีอะไรหรอกพี่พูดแล้วเดินลากฉันไปด้วย

พี่ไปทำอะไรมาน่ะฉันถาม

อะเปล่า ไม่มีไร ... อ้าถึงโรงเรียนแล้วพี่ปฏิเสธแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

เราเดินเข้ามาได้เพียงก้าวเดียวก็มีคนนินทาฉันแล้ว ใครน่ะหน้าตาก็สวยอยู่หรอก แต่ดันหน้าด้านแย่งแฟนของรุ่นพี่คนสวยของเราไป บางทีก็ ว้าว รุ่นพี่ลีฮยอนควงสาวใหม่มา ทุกคนนินทาพวกเราสารพัดเกี่ยวกับฉันและพี่ สงสัยจังว่าพี่มีแฟนหรือยัง แล้วฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาหาพวกเราสามคน

หวัดดี โอ๊ะ โอ คุ้นหน้าเธอจังผู้หญิงคนนั้นพูด เธอมีหน้าตาน่ารักมากๆเลยมีรอยยิ้มที่อบอุ่นและงดงาม เอ ฉันก็เคยเห็นเธอมาก่อนเหมือนกันน่ะแต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ไหน

ไม่คุ้นได้ไง ก็นี่คือน้องสาวของฉันที่เคยเล่าให้ฟังไงล่ะพี่พูด

โอ๊ะ เธอนั่นเอง ฉันมินยอชินพี่สาวเธอไงจ๊ะยินดีที่รู้จักจ๊ะผู้หญิงคนนั้นพูด อ๋อ เธอเป็นแฟนของพี่ชายฉันนั่นเองแม้เหมาะสมกันดีจริงเลยนะ

เอ่อค่ะ นี่พี่สองคนเป็นแฟนกันเหรอค่ะ ดีใจจังฉันพูด

ดีใจอะไรพี่ชายถาม

ก็มีพี่ชายที่หล่อกับพี่สาวที่สวยเนี่ยมันเท่ดีออกฉันพูด แล้วพี่ทั้งสองก็หน้าแดงแจ๋เลย ฮิฮิฮิ

นี่ยอชิน ช่วยพาน้องสาวของฉันไปสมัครเข้าโรงเรียนนี่ทีสิเดี๋ยวฉันต้องไปแก๊งแล้วล่ะพี่พูด

อื้อ เดินทางดีๆนะ

อื้อ พี่ไปก่อนนะประโยคหลังพี่เขาพูดกับฉันแล้วขยี้ผมฉัน ฉันจึงปัดมือเขาออกแล้วทำตาขวาง

ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ไปก่อนนะพี่เขาพูด ฉันไม่ชอบให้ใครมาจับผมของฉัน

เราเข้าไปข้างในกันเถอะพี่ยอชินพูด

ค่ะ ...

พี่ยอชินพาฉันมาสมัครที่โรงเรียนนี้ แล้วจากนั้นก็ส่งฉันที่หน้าห้องพร้อมกับอาจารย์ที่ปรึกษาของห้อง 2-3(ปีสอง ห้องสาม)

อ้าว เอาล่ะนักเรียนทุกคน วันนี้จะมีนักเรียน ใหม่เข้ามาอยู่ห้องเรา...

อาจารย์ครับเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับชายคนหนึ่งถาม

อือ...อาจารย์ลังเล

หนูว่าน่าจะเป็นผู้ชายนะคะ...ใช่ไหมพวกเราผู้หญิงคนหนึ่งโพลงออกมา เสียงเฮของเด็กผู้หญิง ดังสนั่นห้อง ส่วนผู้ชายก็โฮใส่คนที่พูด จนผู้คนที่ผ่านไปมาจ้องมองด้วยความสงสัย

สวัสดีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

เอ่อ คะฉันถาม

เธอนั่นแหละ ใช่คนที่อยู่ในรูปนี่หรือเปล่าเขาถามแล้วชูรูปของฉันขึ้นมา

เอ่อ ใช่ค่ะฉันตอบกลับไป

ใช่จริงด้วย นึกว่าจะไม่เจอภายในวันนี้ซะแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักฉันซอฮุนเจ อยู่ ปีสองห้องแปด เรียกฮุนเจเฉยๆก็ได้นะ ฉันไปก่อนละ แล้วตอนเย็นจะมารับนะ รอที่ใต้สะพานลอยละ ไปละนะ ซอยอนอาจารย์เรียกเธอแล้วล่ะเขามาและไปดังสายลม

เอ่อ ค่ะฉันรับคำอาจารย์แล้วเดินเข้าไป

สะ...สวัสดีค่ะฉันชื่อ จินซอยอนค่ะมาจากโตเกียว ฝากตัวด้วยนะฉันโพลงพูดออกไปทำเอาหายใจเกือบไม่ออกแน่ะ

เฮ...เสียงผู้ชายในห้องโฮทำเอาตกอกตกใจหมด

เธอไปนั่งที่ริมหน้าต่างนั่นนะอาจารย์พูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะ ริมหน้าต่างซึ่งมีผู้หญิงผมยาวน่ารักนั่งอยู่ เอ แต่ว่าเธอ เอะฉันเคยเห็นเธอมาจากที่ไหนรึเปล่านะ

สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก เราเจอกันอีกแล้วนะ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะว้าวมาวันแรกก็มีเพื่อนซะแล้ว ดีใจจัง

ฉัน...เอ่อ เธอชื่ออะไรเหรอฉันถาม

ชางมีจิน เรียกมีจินเฉยๆก็พอแล้วเอะชางมีจิน

บ้านเธออยู่ที่ แถบชาลเมืองใช่ไหมฉันถามขึ้น

อื้อ ทำไมเหรอ

เธอรู้จักบ้านหลังนี้ไหมฉันพูดแล้วยื่นที่อยู่ของมีจิน ออกมา

รู้ซิ ก็บ้านฉันไงหาบ้านเธอเหรอ

มีจินเธอไม่คุ้นชื่อฉันบ้างเหรอฉันโพรงถามเธอ

เออ มันก็คุ้นแฮะเธอทำท่าครุ่นคิด

ฉันไงคนที่เล่น M กับเธอไงล่ะ

หาจริงเหรอดีใจจังเลย

อื้อจริงซิ

ว้าวดีใจจังเลยอื้อดีใจมากเลยทีเดียวเชียวแหละ

แล้วเวลาพักเที่ยงก็มาถึง มันเร็วมากเลย ฉันกับมีจินก็สนิทกันมากขึ้น เธอเล่าว่า ที่เกาหลีมีดีอะไรบ้าง บอกว่าโชจู ของที่นี่มีรสที่หวานกลมกล่อม บอกว่าแฟนของเธอหล่อแค่ไหน และอีกหลายๆอย่าง ส่วนฉันก็เล่าเรื่องของซุนยา เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดเลย (แต่ตอนนี้มีมีจินเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง) เล่าถึงเพื่อนๆที่ญี่ปุ่น เล่าถึงความสวยของดอกซากุระและอีกมากมายเช่นกัน

และออดบอกเวลาเรียนก็มาถึง มีจินเกลียดวิชาสังคมที่สุด เหมือนฉันเลย เพราะวิชานี้มีครูสอนเป็นตาแก่ ปากมากสอนซะจนไม่รู้เรื่องเลย

ปิ้ง ป่อง เสียงบอกเวลาเลิกของวันนี้ ทำไมมันเร็วจังเลยน้า แต่ว่าผู้ชายคนเมื่อเช้าจะมารับฉันไหมนะ ฉันยืนรอที่ใต้สะพานตอนนี้มันมืดแล้วฉันก็ยังไม่ได้กลับบ้าน

ทำไม เขายังไม่มาอีกนะฉันพูดขณะที่นั่งลง เอ๊ะ ซองอะไร

+ถึงจินซอยอน+ เอ นี่มันชื่อฉันนี่นา ฉันเปิดออกมา

+ สวัสดีสาวน้อย เธอจำฉันได้ไหม ฉันไง ซอฮุนเจไง +

อะไรของเขานะ

+ เธอเดินมาทางซ้ายนะ +

ซ้ายเหรออือ

+ แล้วจากนั้นก็เลี้ยวเขาซอยข้างหน้านั่น +

ซอย อ้อเจอแล้ว

+ แล้วเราก็จะพบกัน +

พบเหรอ ฮ้านั่นไง

 

ฮุนเจ ...

ทำไมมีคนเยอะแยะเลย

มาแล้วเหรอ เชิญเลยเขาพูดแล้วจับมือฉัน

ว้าย ปล่อยนะฉันตะโกน

อา ก็ได้เขาปล่อยฉัน

ไม่ต้องกลัวหรอกแม่สาวน้อยมีชายอีกคนหนึ่งเดินมาแนบชิดหลังฉัน อี๋ ขยะแขยง

พวกนายจะทำอะไรน่ะปล่อยฉันนะฉันตะโกน แล้วพวกมันก็ปิดปากฉันไว้ ไม่นะ

 ใครก็ได้ช่วยด้วยฮือๆๆๆ ฉันร้องไห้ออกมา

นึกว่าพวกเราจะสงสารเธอเหรอไม่มีทาง...เฮ้ยฉันก่อนโว้ยแกหลบไป

มันพูดแล้วปลดเข็มขัดออก พวกมันจับฉันไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง แล้วปลดกระดุมเสื้อของฉัน

โอ เว้ย ลาภลอยเข้ามาแล้ว นังนี่ มันขาวชะมัดมันเอามือลูบเนินอกฉัน แล้วฉันก็เห็น ผู้ชายคนนั้น

ช่วยย ด้วย ช่วยด้วยทางนี้ฉันตะโกนไปสุดเสียง

เขากำกระดาษที่ฉันอ่านเมื่อกี้แล้วเดินเข้าด้วยความโกรธ เร็วซิ

พวกมันปลดกระดุมกระโปรงฉันออกแล้วเอามือคลำต้นขาฉัน

ไม่นะ เสียงอู้อี้ออกมาจากปากฉัน

พลั่ก ผู้ชายคนนั้น ต่อยไอ้บ้าที่มันกำลัง คล่อมฉันไว้

เฮ้ยพวกทางนี้เขาตะโกนบอกพักพวกแล้วอุ้มฉันลุกขึ้น เขาถอดเสื้อนอกของเขาออก มันไม่ใช่เสื้อนักเรียนแต่ว่ามันเหมือนกับเสื้อของ ชมรมหรืออะไรเนี่ยแหละ เขากอดฉันเอาไว้ที่กำลังร้องไห้อยู่ เขาดูอบอุ่นและปลอด ภัยจังเลย

พลั่ก เสียงชกของคนรอบข้างมันดังมากเลย พวกของผู้ชายคนนี้เก่งจังเลยไม่ได้รับบาดเจ็บซัก แอะ เดียว พวกนั้นนอนราบกองกับ พื้นพร้อมกับสายฝนที่โปรยลงมา น้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาของฉันมันยิ่งมีมากขึ้นเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วเขาก็กอดฉันไว้ เขาลูบหลังชั้นราวกับว่าฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง

ฮือๆๆๆ...ขอบคุณมากนะฉันพูด

เธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมฉันพยักหน้าแล้วกอดเขาไว้

แล้วเธอถูกพวกนั้นจับมาได้ยังไงกันเหรอเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นในกลุ่มนั้น คนพวกนี้เวลาธรรมดาก็ดูดีอยู่แล้ว แต่ตอนเปียกฝนยิ่งดูดีกว่าเดิมหลายเท่าเลยทีเดียว

เฮ้นี่เธอคิดอะไรบ้าๆนะ ยิ้มอะไรของเธอหา

หา...ฟืด (เสียงสูดน้ำมูก) เปล่าซักหน่อยอะไรของเขานะ

เธอไม่ต้องชมพวกเราขนาดนั้นหรอก

เขาพูดอะไรน่ะ

นี่ใครชมนายกันหาฉันแหวใส่เขา

เออๆๆ ช่างฉันเถอะ แต่นี่ เธอทำให้พวกเราเสียเวลามากเลยนะ ดังนั้นเราต้องทำโทษเธอเขาพูดแล้วลากฉันตามเขาไป

นี่ ปล่อยฉันนะฉันตะโกน

อ้อ อีกอย่างหนึ่ง เธอทำเสื้อประจำฝูงของเราเปียกด้วยอีกต่างหากเขาพูดแล้วยิ้มเยอะออกมา

ฝูง...

ใช่ฝูง

เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ

อ้าวก็ ฉัน ฮันคิมชอนเป็นหัวหน้าฝูงหมาป่าดำไงเล่า ส่วนเขาก็เป็นหัวหน้าฝูงจิ้งจอกขาว ส่วนพี่ชายของเธอก็เป็นรุ่นพี่ของเราอีกทีเรียกว่าเป็นใหญ่กว่าเราไงล่ะเขาพูดออกมาซะยาวเหยียดทำเอาฉันอึ้งไปเลย

เออนี่ ฉันจะกลับบ้านได้ยังฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะว่าฉันไม่อยากฟังเรื่องที่เขาโม้ออกมาอีก

ยังหรอกเราต้องทำโทษเธอ ไปกันเถอะเขาพูดแล้วลากฉันมาที่คลับแห่งหนึ่ง ชื่อว่า ชอล เป็นคลับที่ไม่มีคนอยู่เลยนอกจากเราหกคน รวมทั้งเพื่อนของเขาด้วย เอะแต่ว่าฉันไม่รู้จักเขาเลยนี่นาตั้งแต่เคยพบกันมา

เอ่อ นี่ แล้วนายชื่อไรกันเหรอฉันถามเขาขณะที่เขากำลังสั่งอะไรก็ไม่รู้

นี่ เรายังไม่รู้จักกันอีกเหรอ ฉันนึกว่าพี่ชายเธอบอกแล้วซะอีก อือฉันชื่ออีแจอิน ส่วนนี่ คังซีมัน เธอคงเคยพบแล้ว แล้วนี่ คิมมินซุง เธอก็คงเคยพบแล้วเหมือนกันนะ ส่วนนี่ลีจียอง ชินมินอัน และคนสุดท้ายเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอ เขาชื่อว่า ซอฮุนเจเขาพูดว่าอะไรนะ

ซอฮุนเจ ใช่แล้วเขานั่นแหละ เขาเป็นคนบอกว่าให้ฉันรอฉันพูด ส่วนเขาก็ทำหน้าสงสัย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นหน้าเขาชัดแต่ฉันก็คิดว่าเป็นเขา

รออะไรเหรอ หือเขาถาม

อะ ปะเปล่าฉันเบือนหน้าหนี

กริ้ง เสียงกริ่งประตูคลับ ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมากเลยหน้าตาน่ารักมากๆเลยแต่ออกห้าวๆนิดหน่อยแฮะ แต่ดูท่าทางแล้วใหญ่ไม่ใช่เล่น

อ้าวนั่นเธอมาทำอะไรน่ะที่นี่ห้ามคนอื่นที่ไม่เกี่ยวกับเราเข้ามานะเธอพูดสงสัยจังว่าทำไม

เอ่อคือว่าเขาฉันชี้ไปที่อีแจอิน

อ๋อ ผมพาเธอมาเองแหละครับ เธอกำลังจะถูกพวกของซองแฮคเล่นงานมานะครับ อีกอย่างเธอเป็นน้องสาวของ พี่ลีฮยอนไงครับพี่ลืมไปแล้วเหรอเขาพูดแล้วยิ้มออกมา น่ารักจังเลยเขาดูเหมือนเด็กมากเลย อ๊าย คิดอะไรเนี่ย

อ้าวเธอนั่นเอง ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ ฉันยอโนอา เรียกโนอาเฉยๆก็ได้จ๊ะว้าว เธอน่ารักจังเลย

ค่ะ สวัสดีค่ะฉันพูด รู้สึกว่าคนพวกนี้จะรู้จักฉันเกือบทุกคนเลยนะ

นี่แจอินทำไมไม่พาเธอกลับซะทีล่ะ...แล้วพี่เขาก็ซุบซิบอะไรอีแจอินว่าอะไรก็ไม่รู้

อีแจอินได้แต่พยักหน้า จากใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูเครียดซะจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

กลับกันเถอะเขาพูดแล้วยื่นมือมา

เอ๋ อื้อฉันพยักหน้าแล้ววางมือไว้บนมือเขา

มือเขาอุ่นจังเลย ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิจึงทำให้อากาศเย็น ฉันเห็นหน้าเขาซีดแล้วเขาก็จับมือฉันแน่นมากเลย ขณะที่ออกมาได้ซักพักหนึ่งแล้ว

นี่นายหนาวเหรอฉันถามขณะที่สะกิดเขาให้พูดบ้าง เพราะว่าฉันไม่ชอบเลยเวลาเดินแล้วไม้มีใครพูดอะไรเนี่ยมันทำให้รู้สึกกลัวมากเลย อีกอย่างเพราะว่าฉันเป็นคนที่ขี้กลัวมากๆเลย

อื้อเขาพยักหน้าแล้วตอบกลับมา

เอ้อ เอางี้ ซิฉันพูดพร้อมกับถอดเสื้อแขนยาวของเขาออกมาแล้วจับแขนเขาสอดเข้าไปข้างหนึ่งของเสื้อ แล้วส่วนแขนอีกข้างหนึ่งของเสื้อฉันเอาแขนสอดไว้แล้วจับแขนเขาคล้องคอฉันไว้ โชคดีที่ฉันสูงพอๆกับไหล่ของเขามันเลยไม่ค่อยติดขัดอะไร

เอางี้เลยเหรองั้นไม่เกรงใจละนะเขาพูดแล้วก้มหน้าลงระดับเดียวกับหน้าฉันแล้วดึงหน้าฉันเขาไปหาเขา หน้าเราสองคนใกล้กันมากๆเลย จมูกของเราสองคนเกือบจะชนกันแล้ว ผู้ชายอะไรขนตายาวสวยชะมัด แต่ถึงยังไงมันก็ใกล้กันเกินไปแล้ว

นี่ ทำอะไรของนายน่ะฉันผลักเขาออก เขาหัวเราะออกมาซะดังลั่นเลย

วันนี้ พี่ชายเธอบอกให้เธอค้างที่บ้านฉันก่อนเพราะว่าแม่เธอและพ่อเธอมาที่บ้านของพี่ชายเธอดังนั้นเขาไม่อยากให้เธอกลับไปกับพ่อเธอ เขาจึงบอกให้เธอไปค้างที่บ้านฉันค้างกับพี่สาวฉันก็ได้ เธอไม่ต้องกลัวเขาพูดแล้วพาฉันไปบ้านของเขา

แถวนี้เป็นย่านคนรวยนี่นา สงสัยจังว่าเขารวยหรือเปล่าเพราะว่าดูภายนอกแล้วเนี่ย เขาดูจะจนกว่าฉันซะอีก

ถึงแล้วล่ะเขาพูดแล้วเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่ต่างจากบ้านของเศรษฐีในละครเลยเพราะว่ามันสวยและใหญ่โตมากๆเลย เขารวยขนาดนี้เลยเหรอนี่

นี่บ้านนายงั้นเหรอฉันถามเขาขณะที่มองไปรอบๆ

แจอินนายกลับมาแล้วเหรอผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน เธอสวยเหมือนพี่ยอชินเลย แต่ว่าพี่ยอชินน่ารักกว่า

อื้อ นี่ เชริน พายัยนี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทีนะ

เธอเป็นใครพี่สาวเขาถามขึ้น

เธอเป็นน้องสาวของพี่ลีฮยอนเขาพูดแล้วทำหน้าตาเครียดอีกแล้ว

เอ่อสวัสดีค่ะวันนี้ฉันพูดคำว่าสวัสดีมามากกว่าสิบครั้งแล้วนะให้ตายซิ

เธอนั่นเองเหรอเข้ามาก่อนซิพี่เขาพูดแล้วยิ้มสดใสพาฉันเข้าบ้านไป

เธอเป็นน้องของลีฮยอนเหรอแหม มิน่าล่ะ หน้าเหมือนกันชะมัดเธอพูดแล้วยิ้มออกมา อะไรกันคนพวกนี้

คุณเป็นพี่สาวของอีแจอินเหรอคะฉันถามขณะเดินตามเขามา

เขาบอกอย่างนั้นเหรอ (ฉันพยักหน้า) อื้อใช่ทำไมเหรอเขาถาม

เอ่อ ไม่...ไม่มีอะไรค่ะฉันพูดแล้วส่ายหัว

เข้ามาก่อนซิเขาพาฉันเข้าห้องๆหนึ่ง

เหมือนกับห้องนอนของฉันเลย

อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ แล้วเราก็ลงไปทานข้าวกันเธอพูดแล้วยิ้มก่อนออกจากห้องของฉันไป

ผู้หญิงคนนี้แปลกจังเขาไม่เห็นเหมือนกับ อีแจอินเลย แต่ว่าอารมณ์แปรปรวนของเขานั่นน่ะเหมือนกันเด๊ะเลย

แล้วฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้อง บันใดอยู่ไหนนะ เอะเมื่อกี้เราขึ้นทางไหนหว่า บันใดอยู่ทางไหนน่ะ เอะหรือว่าอยู่หลังห้องนั้นหา

แล้วความผิดพลาดของฉันก็เกิดขึ้นเมื่อฉันหาบันใดลงไปข้างล่างไม่เจอเพราะว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่มากและก็สลับซับซ้อนมากๆเลย

แอ๊ดด

ฉันเปิดประตูเข้าไปหวังว่าจะพบ ใช่ฉันพบจริงๆแต่พบอีแจอินกำลังอยู่ในร่างที่เปลือยท่อนบนอยู่เหลือแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว

ว๊ายยยฉันตะโกน

เขาวิ่งมาจับแขนฉันไว้แล้วเอามือปิดปากจากนั้นก็ปิดประตู ฉันหลับตาปี๋เลย

นี่เงียบๆก่อนนะเขากระซิบข้างหูฉันฉันได้แต่เอามือเปิดตาไว้แล้วเวลาก็ผ่านไปห้านาทีฉันก็ยังไม่กล้าเอามือลง

จุ๊บ

เปิดตาได้แล้วเขาพูด

 อึ่ยเขาจูบจมูกฉัน เพราะว่า หน้าของเขาและฉันใกล้กันมากๆเลย ตาเขาเหมือนจะยิ้มได้มากเลย

นี่นายทำอะไรของนายน่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้นะฉันผลักเขาออก

เธอเข้ามาในนี้ทำไมเขาถามแล้วยิ้มออกมาเหมือนคิดอะไรได้

หรือว่าเธอ...

เปล่าซักหน่อยก็แค่หาบันใดลงๆไปข้างล่างไม่ได้ก็ค่นั้นน่ะฉันเผลอพูดออกไป

อ๋อแค่นี้เอง ถึงกับบุกเข้ามาถึงในห้องนี้เลยเหรอไม่เป็นไรงั้นอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกันเขาพูดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วเปิดทีวีดู

จะว่าไปแล้วที่นี่เหมือนบ้านมากกว่าแค่ห้องนอนนะ เพราะว่ามีทั้ง ทีวี ตู้เย็น ห้องน้ำ เตียงนอน และก็มีกระทั่ง มุมทำอาหารแน่ะ ฉันชอบอะไรที่เป็นส่วนตัวแบบนี้จัง

โครก อึ๋ย หิวข้าวจังเลย

นี่...

อาหารอยู่ในตู้เย็นเอามาอุ่นในไมโครเวฟสิ ฉันก็หิวเหมือนกันเลยเขาพูดแล้วหันมายิ้มยิงฟันใส่ฉันให้ตายสิ แม้แต่ทำหน้า ทุเรศๆ เขาก็ยังดูดีกว่าฉันซะอีก

เอ่อ อื้อฝากไว้ก่อนเถอะ หน้าอายชะมัดท้องดันร้องมาตอนนี้ได้

ฉันเปิดตู้เย็นออกมา มีทั้งเข้าหน้าปลาดิบ สำเร็จรูป เนงมยอน และอะไรอีกหลายๆอย่าง

ฉันเอาข้าวหน้าปลาดิบออกมาอุ่น แล้วเอามาทานกินกับเขา มันรู้สึกแปลกๆ แฮะเหมือนกับว่ากำลังแต่งงานกันใหม่ๆยังไงอย่างงั้นเลย อ๊ายคิดเลยเถิดอีกแล้ว

นี่เวลาทานไม่ต้องคิดมากก็ได้เขาพูด

คิดอะไรฉันตอบไปขณะที่เคี้ยวอาหารหงับๆอยู่เต็มปาก

นี่เธอกินให้มันมีมารยาทหน่อยซิ ผู้หญิงอะไร กิน....เขากำลังจะพูดฉันเลยเอาข้าวชิ้นสุดท้ายของฉันยัดปากเขาแล้วเดินกระทืบเท้าออกไป

ผู้ชายอะไร ดูดีกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกแน่ะ

ขอบคุณที่ชม ว๊ายเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ

นี่นายฉันผลักเขาออกไป

ข้างนอกฝนมันตกน่ะ ฉันกลัวเขาพูดแล้วทำหน้า น่าสงสาร (ตายล่ะ)

ผู้ชายอะไร กลัวเสียงฟ้าร้องฉันพูดแล้วก็เดินออกมา

แล้วเธอไม่กลัวเหรอเขาถามขณะที่เดินตามฉันมาติดๆ

ไม่อ่ะ...ทันใดนั้น ฟ้าฝนก็ไม่เข้าข้างฉัน

เปรี้ยง เอาแล้วไง เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว ฉันถึงกับ กระโดดผลุงเข้ากอดเขาโดยไม่รู้ตัว เขาหัวเราะใหญ่เลย

ฮ่าๆๆๆ สงสัยที่พูดมา มันจริงหมดเนอะเขาพูดประชดแล้วกอดเลวฉันไว้หลวมๆ

นี่นายปล่อยฉันนะฉันพูดแล้วตีเขา

เธอบอกว่าไม่กลัวไงแล้วกอดฉันซะแน่นเชียวเขาพูดแล้วหัวเราะ

เปรี้ยง เสียงฟ้าผ่ามันดังยิ่งกว่าเดิมเรื่อยๆ ฉันยิ่งตะโกน หลับตาปี๋ แล้วเอามือปิดหูไว้

นี่นายอย่าไปไหนนะฉันพูดแล้วลืมตาขึ้น อ้าวเขาหายไปแล้ว หายไปไหนนะ

นาย อยู่ไหนน่ะเขาไม่อยู่แล้ว

เปรี้ยงฟ้าผ่าลงมาดังมากเลย

ว๊ายยย ว๊ายๆๆฉันตะโกนแล้วกระโดดไปมา แล้วก็มีคนมากอดฉันจากด้านหลัง

นี่ ไม่ต้องเวอร์ขนาดนั้นก็ได้เขาพูดแล้วกอดฉันไว้

ก็ฉันกลัวนี่นา เสียงฟ้าร้องมันทำให้ฉันฝันร้ายฮือๆๆแล้วฉันก็ร้องไห้ออกมา อย่างไม่ได้ตั้งใจ

นี่ไม่ต้องกลัวว่าคืนนี้เธอจะฝันร้ายอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าฉันจะเล่านิทานให้เธอฟังเขาพูดอะไรออกมาน่ะ

นี่ ...นายจะอยู่กับฉันใช่ไหม

อื้อเขาพยักหน้าพร้อมกับตอบกลับมา

ฟืด (เสียงสูดน้ำมูก) นี่ดูซิไม่ร้องแล้วเห็นไหมฉันพูดขณะที่เช็ดคราบน้ำตาออก

เก่งมากเลยเขาพูด

นี่เล่าให้ฟังได้แล้ว จะนอนแล้วฉันพูดแล้วเดินไปที่เตียง

...เขาไม่ตอบอะไรกลับมาเอาแต่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉัน

นายต้องเล่าจนหว่าฉันจะหลับนะฉันพูดแล้ว (ถือวิสาสะ) นอนบนเตียงของเขา แล้วเขาก็ตามมานอนบนเตียงถัดจากตัวฉัน อากาศหนาวมากเราจึงห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน

เวลาที่ฉันอยู่กับเขามันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจมากๆเลย แล้วเขาก็เริ่มเปิดปากเล่านิทานเรื่องที่ฉันยังไม่เคยได้ยินเลยตั้งแต่เกิดมา

นิทานเรื่องนี้ มีชื่อเรื่องว่า รักเขาเงียบไปพักหนึ่ง

มีเด็กชายคนหนึ่ง เขาแอบชอบเด็กหญิงคนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนเธอ เธอเป็นเพื่อนเขา แต่ว่าพอเธอจะจากไปเขาก็ได้ให้สร้อยเส้นหนึ่งให้แก่เธอตอนที่เธออายุได้เก้าปี ตอนนั้นเขารู้สึกดีใจมากๆเลยที่เธอยิ้มและมีความสุขที่รับสร้อยเส้นนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วดูอบอุ่น

แล้วไงต่อ

จากนั้น ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ยังรอรักแท้จากเธอผู้นั้นอยู่

....ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของฉันอีกแล้ว

จนตอนนี้เขาอายุได้ สิบเจ็ดย่างเข้า สิบแปดปีแล้ว เขาก็ยังรอเธอคนนั้นอยู่ เธอคิดว่าเขาจะได้พบเธอไหมเขาถามฉัน

อือ ฉันว่านะ ไม่หรอก เธออาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ฉันตอบออกไป

แต่ฉันว่าไม่นะ เพราะว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาหาเขาแล้ว เรื่องนี้จะเป็นไงต่อ ไว้คราวหน้านะเขาพูดแล้วยิ้มออกมา เขาทำให้หัวใจฉันเต้นแรงผิดปกติ

เหรอฉันตอบกลับไป ในขณะเดียวกับ ไฟก็ดับ วาบ ลง

ว๊ายๆๆฉันตะโกน แล้วคลำหาตัวของเขา

นี่ฉันอยู่ทางนี้ ทางขวาเขาพูด

ขวาเหรออยู่ไหนน่ะ ฮือๆๆฉันร้องไห้อีกครั้งหนึ่ง

นี่อย่าร้องไห้นะถ้าร้องมันจะทำให้เธอมองไม่เห็นฉัน

อื้อๆๆฉันพยักหน้า เจอแล้ว

ฉันเจอนายแล้วฉันพูดแล้วกอดเขาไว้

อื้อๆๆ ไม่ต้องกลัวนะฉันอยู่นี่แล้วเขาพูดแล้วกอดฉันเอาไว้จนฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องยามเช้าหนวกหูชะมัดเลย ฉันลืมตาขึ้นรู้สึกมีอะไรหนักๆที่เอว ฉันจึงมองลงไปดู แขน ว๊ายตายแล้ว เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับฉันรึเปล่าเนี่ย ฉันลุกขึ้นนั่งสำรวจตัวเอง เฮ้อปกติดีทุกอย่าง

นี่ฮันคิมชอนเมื่อคืนนายทำอะไรฉันฉันถามเขาแล้วพลิกตัวเขาไปทางอื่น

อือ ถ้าเธอกวนฉันตอนกลับละก็ฉันจะจูบเจอเขาพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

งั้นฉันไม่กวนนายแล้วฉันพูดแล้วขยับตัวลุกขึ้น