มาตะเคะพันธ์ลุย :บทนำ + แนะนำตัวละคร

นิยายเรื่องนี้มาจากการนั่งคิดในห้องสอบได้ค่ะ!!

ซึ่งมันจะเป็นแนวฮาๆ คำพูดออกแนวแอบเรทนิดๆ 

บอกแล้วนะจ้ะว่าเนื้อหา ชาย รัก ชาย 

สุดท้ายก็ อย่าแบนนิยายเรื่องนี้เลยนะจ้ะ สาธุ > /|\ <
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

แนะนำตัวละคร
ฃ

ชื่อ: เนโกะ มาตะ

อายุ:18 ปี  เพศ:ชาย

ส่วนสูง:168 เซนติเมตร

น้ำหนัก: 54 กิโลกรัม

____________________________________________________

บทนำ

          “พี่ชายคะ พี่ชายหล่อที่สุดเลย”

“พี่ชายคะ อยากลองสักครั้งไหม?”

“พี่ชายคะ <3 “

๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐

ซ่า!!!

“เจ้าน้องขี้เซาตื่นได้แล้ว!!”

อึ่ก....น้ำกรดหรอ?!

ผมรีบสะดุ้งขึ้นมาแล้วหันไปมองรอบๆ จากนั้นก็มองไปที่สภาพตัวเองว่ามันใช่น้ำกรดหรือเปล่า แต่ก็ยินดีด้วยมันก็แค่น้ำเปล่าที่เย็นถึงขั้นติดลบธรรมดา ผมกำหมัดแน่นแล้วหันไปมองพี่ชายที่ถือถังน้ำอยู่อย่างเหลืออด

ตรูฝันถึงมิยาบิอยู่ จะปลุกทำหอกไร!

“ออกไปไกลๆเลย ผมจะนอน”

โป๊ก!

*ฟูจิ(*พี่ชายนั่นล่ะ)มอบเขกมะกอกใส่หัวให้เป็นของขวัญกับผมยามเช้า ผมลูบหัวตัวเองแล้วเตะมันเบาๆ (เดี๋ยวมันฆ่าผม T _ T ) แล้ว ‘ พยายาม ‘ หลับต่อแต่ไม่เป็นผล ฟูจิมันลากแขนผมออกจากห้องแล้วไปต่อที่บันไดลากลงไปจนถึงพื้น

“จะปลุกผมทำไม นี่มันวันอาทิตย์นะครับ!!” ผมสปริงตัวเองขึ้นจากพื้นเดินขึ้นบันไดกะว่าจะไปนอนต่อ

“ถ้าแกไปฉันจะจับแกไปให้กระเทยข้างบ้านปล้ำแก!”

อะจะอะ.... O A O!!

“เมื่อแกเสียความเป็นชายชาตรีแล้ว ฉันก็จะเอาข่าวแกไปแฉว่า ‘มาตะ’ เด็กผู้ชายขายตัวให้แก่กระเทย 100 ชีวิตอย่างมีความสุข แล้วฉันจะถือว่าแกไม่ใช่น้องชายผู้น่ารักของฉัน จากนั้นฉันก็จะบินไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ ก๊ากๆๆๆ”

ห...โหดร้าย!!

“ไม่นะพี่ ผมยอมแล้ว T _ T”

ผมคุกเข่าอ้อนวอนขอความชายชาตรีของตัวเอง

ชิ....ดูหน้าเจ้าพี่บ้าสิ ดูท่าจะสะใจเหลือเกินนะ!!

“โอ๋ๆๆ พี่ชายสุดหล่อแสนดีของน้องมาตะคนนี้พูดเล่น อย่าร้องไห้เสียใจเลยนะครับ น้องชายที่น่ารัก”

เอาซะตรูพูดไม่ออกเลย แหยงอ่ะ T __ T

“เอ่อ...จะว่าไป ปลุกผมมาทำไมตั้งแต่ยังไม่สางล่ะเนี่ย?”ผมเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่กลางบ้าน ซึ่งมันบ่งบอกเวลาว่าเพิ่งจะตีสี่ครึ่ง

“ฉันอยากกินมาม่า ไปต้มให้กินหน่อย เอารสต้มแซบใส่พริกเยอะๆด้วยนะ ถ้านายอยากกินก็ต้มเผื่อตัวเองด้วยแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมาแย่งมาม่าของฉัน”ฟูจิตบ่าผมเบาๆแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วสะบัดมือไล่ผมให้ไปทำมาม่าให้กิน โธ่.....ไอ้คุณชาย !

หลายนาทีผ่านไป...

ผมยกมาม่ารสต้มแซบถ้วยใหญ่มาวางไว้ข้างหน้าฟูจิ และไม่ทันที่ผมจะได้ขยับตัว ฟุจิมันก็ซัดไปเรียบร้อยครึ่งถ้วย!!! และหลังจากนั้นไม่กี่นาทีถ้วยที่เต็มไปด้วยมาม่าก็หายเกลี้ยง น้ำสักหยดก็ไม่มี

นี่เป็นคนอยู่หรือเปล่า!!?!?!?

“เอิ้กกก”

ฟูจิมันเรอวุ้ย   - 3 -   ไม่มีมารยาทเสียจริง!

“ธุระของนายหมดแล้วไปนอนสิ”

“.......”ผมมองฟูจิด้วยหางตา

ที่นอนเปียกน้ำขนาดนั้นเนี่ยนะ จะนอนได้!?

ฟูจิมองผมแล้วทำหน้ารู้เรื่องประมาณว่า ‘อ่อ ผิดเองๆ’

“พี่ขอโทษษษ ไปนอนห้องฉันก่อนก็ได้ เดี๋ยววันนี้ตอนบ่ายนายต้องไปลงทะเบียนเข้าโรงเรียนนะ ป่ะ! ไปนอน”มันลากผมขึ้นบันไดแล้วลากเข้าห้องตัวเอง ฟูจิเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วพูดว่า

“ฉันจะทำงาน ส่วนนายก็นอนไป”ผมพยักหน้าแทนคำตอบแล้วฟุ่บตัวลงนอน

จะได้ฝันถึงมิยาบิแล้ว > ^ <

รุ่งเช้า เวลา 10.00 น.

“อึก...อือออ”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วปรับตาให้เข้ากับแสงสียามเช้า อุ...เจ้าพี่บ้านี่แม้แต่ผู้ชายก็ไม่เว้นใช่ไหม??! ผมยกแขนที่กอดร่างผมเอาไว้อยู่ออก

ลางไม่ดีตั้งแต่เช้าเลยแหะ....

“อืม......น้องนัตโตะครับบ อย่าไปน๊า มาทำให้พี่มีความสุขอีกครั้งดีกว่านะครับบ”ฟูจิละเมอแล้วควักไคว่หาอะไรบางอย่าง มันเอาแขนมาเกี่ยวเอวผม กระชากเข้าไปกอดแล้วซุกซอกคอ

เฮ้ย.....

“พี่!!!”

“ครับ น้องนัตโตะ อยากอยู่กับพี่นานๆใช่ไหมล่ะ หืม?”ละเมอไม่พอ มันเริ่มล้วงเข้าไปใต้เสื้อ ชิบหายแล้ววว!!

ตุบ!

“อ๊อก!”ผมเอาศอกกระทุ้งท้องมันแรงๆและเป็นผล!! ฟูจิตื่นแล้ว!! ผมรีบปลีกตัวออกห่าง มันลูบท้องตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่ง

แหม่...สงสายตาอาฆาตมาให้ผมเต็มเปี่ยมเลยนะ..

“ให้ตายเหอะ คราวนี้แกจะได้เสียตัวให้กระเทยข้างบ้านจริงๆแน่!!”

ตรูจะเสียตัวให้คุณมึงก่อนไหมครับ?

“ก็เพราะพี่นั่นแหละ แม้แต่น้องตัวเองก็ไม่เว้นหรือไง เอาไม่เลือกจริงๆ!!”

“ฉันทำอะไรแกห๊า!? ไหนหลักฐาน??”

“ไปดูในกล้องวงจรปิดไป!”

“..............”น่าน! หน้าซีดเลย เถียงไม่ออกล่ะสิ เหอะ!

“อย่าลืมไปดูนะครับ พี่ชายยย”

“เออๆ ฉันไปดูแน่! นายไปอาบน้ำไป เดี๋ยวจะพาไปลงทะเบียน”พอมันพูดจบก็เผ่นแนบเข้าห้องน้ำทันที สงสัยไปชักว่า*ในห้องน้ำ = - =

เอาล่ะ! ผมก็ต้องไปอาบน้ำเหมือนกัน

..................................................................................

            ทั้งๆที่เจ้าพี่บ้านั่นอาบก่อนผมแท้ๆนะ...

“พี่ครับ! เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ยย นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ ผมหิวข้าว!!”

“แปบไปได้ครึ่งทางแล้ว!!”ผมยืนตะหงิดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

ไปได้ครึ่งทาง????...............มันต้องชักว่า*อยู่แน่ๆๆ

“คุณพี่ครับ คุณพี่อย่าเพิ่งมาทำตัวเงี่ย*ตอนนี้ได้ปะครับ?”

“เงียบน่า! จะเสร็จล่ะ!!”

โธ่!! ผมอยากตาย

แกร๊ก

ฟูจิเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เอามาบังส่วนล่างไว้ มันเดินไปทางตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ทีละชิ้นๆให้เรียบร้อยแล้วมองมาทางผม

“ป่ะ รีบไปกินข้าวแล้วไปลงทะเบียนให้เสร็จๆ”

ให้ตายสิ อารมณ์เปลี่ยนเร็วจริงๆ...

ณ ร้านอาหารรับประทานส้น

            อ่า....ผมก็มานั่งในร้านได้สักพักแหละครับ ซึ่งก็สั่งอาหารไปแล้ว เห้นว่าร้านนี้อร่อยดีก็เลยมากิน ผมนั่งฟังฟูจิเล่าเรื่องโรงเรียนที่ผมจะไปลงทะเบียนให้ฟัง เพราะว่าเป็นศิษย์เก่าเคยเรียนที่นั่นก็เลยรู้จัก แถมเพราะจบจากที่นั่นฟูจิมันก็เลยมีธุรกิจเป็นของตัวเองเหมือนพ่อเลย ก็ทำได้ดังที่มันหวังไว้เลยครับ บอกว่าจะมีธุรกิจส่วนตัวแบบพ่อแล้วมันก็ทำได้อ่ะครับ เห็นหน้าหื่นๆแบบนี้แต่โคตรเก่งเลยยอมรับ

“มาตะสิ่งที่ฉันคิดว่านายต้องระวังมีอยู่ 5 อย่าง”

“ระวังอะไรล่ะครับ?”

“ขอไล่ทีละข้อล่ะกัน ข้อที่1.ระวังโดนหาว่าเป็นตุ๊ด 2.ระวังโดนตื้ด 3.ระวังความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้ให้ดีๆ 4.ระวังโดนลากไปฆ่า 5.ระว.....”

“พอล่ะๆๆ พูดยังกะว่าผมเป็นผู้หญิง ผมก็เป็นนักฆ่าในอันดับๆต้นๆของคุณพอเลยนะ!”ผมยิ้มภูมิใจฟูจิมองผมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

พนักงานเสริฟสาวสวยเดินมาแล้วโปรยยิ้มให้ผมจากนั้นก็วางอาหารลงบนโต๊ะ

“อย่าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆนะเว้ยยย เพื่อนในกลุ่มฉันโดนไปเยอะแล้ว ผู้หญิง ผู้ชายมันเอาหมดล่ะ แต่ขอให้โดนใจมันก็พอ แบบแกเนี่ยก็คงอื่ม.....มันเจอก็คงจับกดโต๊ะเลยมั้ง! เสร็จมันชัวร์ ก๊ากๆๆ”

อยากเข้าไปอัดมันจริงโว้ยยย ไอ้พี่ไม่รักน้อง T __ T!

“อ้อ! ลืมบอกข้อ 5 ไป ข้อนี้สำคัญมาก ไม่ว่าจะใครก็ต้องระวังกันหมด ไอ้ประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้อ่ะ มันแปลกมาก เป้นคนเดิมตลอดเลย แถมหน้าตาไม่เปลี่ยนไปเลยด้วย เห็นบอกว่าอยู่ตั้งแต่โรงเรียนสร้างเสร็จ เพราะฉะนั้นอย่าเข้าใกล้เจ้านั่นเด็ดขาด!!”

“คิดไรมากพี่ ไอ้เจ้านั่นอาจจะเรียนซ้ำชั้นมาเยอะก็ได้”

“ถุ้ย!! โรงเรียนนี้สร้างเสร็จตั้งแต่ 100 กว่าปีแล้ว!!”

“เอ๋?? งั้นแปลว่ามันไม่ใช่คน?!?”

“เออ ถ้าเป็ปีศาจเอเลี่ยนขึ้นมา เดี๋ยวก็ตายห่*กันหมด”

“โอเคๆ ผมไม่เข้าใกล้แน่นอน”พูดจบผมก็รีบยัดข้าวใส่ปากทันทีที่พูดจบ ก่อนที่เรื่องมันจะยาวไปกว่านี้

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

จ๊อกแจ๊กๆ จอแจๆๆ

เสียงพูดคุยดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณทางเข้าโรงเรียน ดูอึดอัดเป็นบ้าเลย ทั้งศิษย์เก่า ทั้งนักเรียนเข้าใหม่

โรงเรียนชิวคุญิทซึ ถือเป็นโรงเรียนที่ดังเป็นอันดับต้นๆของญี่ปุ่น ซึ่งจะรับตั้งแต่มัธยมต้นขึ้นไป ซึ่งตอนนี้ผมอยู่มัธยมปี 6 ย้ายมาอยู่กับพี่เพราะพ่อสั่งเห็นว่ามีงานอะไรให้ทำนิดหน่อยแต่ก็ไม่บอกผมซักทีว่าให้ทำอะไร ผมก็เลยไม่สนใจเท่าไหร่

ผมก็ย้ายมาตอนที่จะขึ้นมัธยมปี 6 นี่ล่ะ จะได้ไม่ต้องยุ่งยากเท่าไหร่ ฟูจิจับแขนผมแล้วลากเข้าไปในดงผู้คนฝ่าฟันจนถึงที่โล่ง อึดอัดดีแท้...

“นายนั่งรออยู่ตรงนี้นะ เดียวฉันเดินไปคุยกับเพื่อนเก่าก่อน ถ้าเขาประกาศชื่อนาย ก็ถือหลักฐานการเข้าเรียนเข้าไปในห้องลงทะเบียนได้เลย”ผมพยักหน้ารับแล้วมองไปรอบๆบริเวณจากนั้นฟูจิก็เดินออกห่างไปไกล

จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็แปลกดีนะ ลงทะเบียนเสร็จแล้วก็เข้าเรียนได้เลย ไม่ต้องสอบ ค่อยดูความสามารถในตอนเรียนเอา

หลายชั่วโมงผ่านไป

            อ๋อยยยยย  เห็ดจะขึ้นหัวผมแล้วนะ!! อีกกี่ชาติเนี่ย!? ถ้าเรียกชื่อผมตอนนี้ผมจะเต้นรูดเสาถวายเลย!

“เนโกะ มาตะ เชิยที่ห้องลงทะเบียนค่ะ”

กรรมตกลงต้องรูดเสาถวายใช่ไหม!!!?

ผมลุกขึ้นแล้วมองหาห้องลงทะเบียน อ่ะ! นั่นไงเจอแล้ว!! ผมก้าวขาเข้าไปในห้องลงทะเบียนอย่างรวดเร็ว

เมื่อลงทะเบียนเสร็จจะได้กลับสักที!!

“เชิญนั่งก่อนครับ”ผู้ชายลักษณะร่าเริงคนหนึ่งดึงเก้าอี้มาให้ผมนั่ง ให้หันหน้าเข้าหาผู้รับรองการลงทะเบียน

“ขอเอกสารทั้งหมดหน่อยครับ”

“อ่าครับ”

ผมยื่นเอกสารที่มีอยู่ทั้งหมดไปให้ผู้ชายคนนั้นตามคำขอ ผู้ชายคนนั้นใช้สายตาอ่านอย่างรวดเร็ว แล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะ มองผมสักนิดหนึ่งแล้วกล่าวว่า

“เนโกะ มาตะ เพศ ชาย อายุ 18 ปี ไม่มีผลงานดีเด่นอะไรสักอย่าง ส่วนสูง 168 เซนติเมตร น้ำหนัก 54 กิโลกรัม  แม่ตาย”ใช้คำว่าตายเลยเรอะ!!?!? “มีพ่อ มีพี่ชายที่เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนชิวคุญิทซึ ชื่อว่า เนโกะ ฟูจิม่า “

“หืม?? น้องชายฟูจิม่าหรอ?”จากที่เงียบอยู่นานคนตรงหน้าผมก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

“ครับ”

“ยินดีที่ได้รับเข้าโรงเรียน ฉันชื่อ นามากิ มาชิตะ เป็นประธานโรงเรียนของที่นี่ ส่วนนั่น ซาเมะชิตะ บามากิ เป็นรองประธานของที่นี่..ง”

ห๊ะ?! ที่ผมคุยด้วยนี่ประธานนักเรียนที่ฟูจิให้ระวังไว้หรอ???

“ไหนดูซิ ทำไมหน้าตาไม่เหมือนพี่ดชตัวเองเลยล่ะ” ‘มาชิตะ’ จับคางผมให้เชยขึ้น

เอิ่ม......คือว่าคางผมไม่มีอะไรติดนะ! แล้วเจ้าตัวก็จับหันไปหันมา

“อื่ม.....น่าเด้*ดีว่ะ ต้องซิงอยู่ชัวร์เลย <3 “

ห๊า?!!!? เจ้าตัวพูดไม่พอแล้วอ้อมมาทางด้านหลังพร้อมกดผมลงกับโต๊ะได้อย่างรวดเร็ว

“บามากิล็อคประตูให้หน่อย”

“..............”คนที่มีนามว่า ‘ บามากิ ‘ ก๊ทำตามคำสั่งของมาชิตะทันที

เฮ้ย!! อย่างนี้ผมไม่เอานะ Q [ ] Q!!

“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ อายุ 18 ปีแล้วไม่มีใครว่าหรอก”คำพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง T ^ T  ไม่อาววว มันล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้วลูบไปทั่วเลย T A T

‘ข้อที่ 2.ระวังโดนตื้ด’

‘ข้อที่ 3.ระวังความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้ให้ดีๆ’

แง้ๆ พี่ครับช่วยผมด้วยยย ยอมเชื่อแล้ว Q [ ] Q! จะร้องไห้ !!

“เอ๋? แค่นี้ร้องไห้แล้วหรอ?”มาชิตะก้มหน้ามาดูใกล้ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมร้องไห้ตอนไหนเหมือนกัน T ^ T

“ไม่ทำแล้วก็ได้ เลิกร้องเถอะ ฉันแพ้น้ำตา”มาชิตะปล่อยผมแล้วเดินออกห่าง

แหงสิ...ถ้าเข้ามาใกล้ล่ะก็ผมคงร้องไห้เองไม่หยุดแน่ๆ

บามากิยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม ด้วยความระแวงผมก็ถอยกรูดออกมา

“ฉันจะไม่ทำอะไรนาย ไม่ต้องกลัว มาเซ็นตรงนี้สิ”บามากิชี้ไปที่เอกสารใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ พอผมมั่นใจว่าคนนี้ไม่ทำอะไรจริงๆผมเลยรีบเซ็นแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดไม่จา

น่ากลัวเป็นบ้า! โรงเรียนอะไรเนี่ย!!!

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

เสร็จไป1บทแล้วจ้า โอ๊ยยยย! ปวดหลังงงง //ฟุ่บโต๊ะ ( _ _ )