เลิกกับฉันได้ไหม

ข้อมูลเบื้องต้น

ลีซองมิน

    เด็กหนุ่มที่มีอาชีพเสริมคือ การบอกรักแทนคนที่ต้องการซึ่งเค้าต้องทำงานกับนายคยู เพื่อนสนิดที่อยู่ด้วยกานมาแต่เด็ก    ซองมินแอบรักคยูมาแต่เด็กแต่เค้าไม่กล้าจะพูดออกไปเพราะคำว่าเพื่อนนิสัยของซองมินคือ ใจอ่อนง่าย อ่อนโยน ใจดีแต่เมื่อเรื่องที่กำลังจะเกิดอาจทำให้ซองมินเปลี่ยนไป...




โจ คยูยอน

  เด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของกิจการบอกรักแทนผู้คนและเป็นเพื่อนสนิดของซองมินแต่เด็กๆคยูคิดกับซองมินเสมอว่าเค้าคือเพื่อนที่ดีที่สุดแต่กลับไม่เคยรู้ถึวความคิดของซองมินสักนิด นิสสัยของคยู เป็นคนตรงไปตรงมา จริงจังกับทุกเรื่อง


คิมฮีชอล

   ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดที่ทำให้2เพื่อนรักต้องทะเลาะกัน...

เนื้อเรื่อง

    เพลงรัก ก็ต้องมีคำว่ารัก เพลงรัก ก็ต้องมีคำว่ารัก ~ “เลิฟุเซอร์วิตครับใครกลัวใครไม่กล้าบอกรักเราช่วยได้นะครับ”
เสียงของเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่กำลังหาลูกค้าในธุรกิจแนวใหม่คือ เป็นตัวแทนบอกรักให้ใครต่อใครโดยมีเจ้าของกิจการคือ คยูยอนชายหนุ่มรูปงาม และผู้รวมงาน ซองมินหนุ่มน้อยผู้น่ารัก ชินดงเด็กหนุ่มกระปุกรุกซีวอนหนุ่มหล่อเท่ เพอเฟกทุกอย่าง และดงเฮชายหนุ่มผู้ใสซื่อทั้ง5คนนี้จะมาหาลูกค้ากันในทุกวันศุกร์ หน้ามหาลัย 

  ณ.ห้องทำงาน 

  ในขณะที่ซองมินกำลังรอคยูอยู่ซีวอนก็โยนตุ๊กตาหมีตัวหนึ่งมาให้
“อะ ซองมินฝากของให้แฟนแกด้วย”   
“ห๊ะ ใครหรอแฟนฉัน” ซองมินถามด้วยอาการงุนงง 
“ก็ไอ้คยู แฟนแกไง แค่นี้ทำลืมหรอ” 
“เห้ยจะบ้าหรอ” แม้ร่างบางจะพูดว่าเชิงปฏิเสธแต่ใบหน้าของเค้าก็แดงเป็นลูกมะเขื่อเทศ  
“เฮ้ย แซวซองมินหรอ” คยูเดินเข้ามาอย่างไม่สุ่มให้เสียงทำเอาร่างบางตกใจ 
“อ้าวแกมาตอนไหนว่ะงั้นฉันไปก่อนละกัน ไม่อยากขัดวะ 555+”
“เอ๊ะ ไอ้นี้นิเดียวโดน” คยูพูดด้วยสีหน้าเฮฮ่าและลงมานั่งโซฟาข้างซองมินแต่การที่ร่างหนามานั้งข้างร่างบางแบบนี้นี้มันกลับทำให้ร่างบางว่างตัวไม่ถูก
“ไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นเพื่อนกันมันดีขนาดไหน” เมื่อพูดจบประโยคร่างหนาก็โอบกอดร่างบางเอาไหวแต่สิ่งที่เค้าพูดกลับทำให้ร่างรู้สึกแย่เมื่อได้ยินแบบนั้นถึงแม้ว่าร่างหนาจะโอบเค้าเอาไหวก็ตาม
“ฉันรักเธอๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ” เสียงของตุ๊กตาอัดเสียงที่ซีวอลฝากให้ซองมินดังขึ้นเมื่อคยูกดปุ่มในตัวของมัน
“เราพูดพร้อมกันนะว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” ร่างหนายิ้มให้ร่างบางอย่างอ่อนโยนแต่ร่างบางกลับไม่สามารถรับความอ่อนโยของเค้าได้
“อือ”
“เราจะเป็นเพื่อกันตลอดไป/เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” 
“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ” เสียงของตุ๊กตาอัดเสียงที่เค้าพูดพร้อมกันดังขึ้นมันทำให้คยูพอใจมากแต่ซองมิน...

   บ้านซองมิน 

  ในขณะที่ซองมินกำลังนั้งเล่นอยู่คยูก็โทรมาทำให้ร่างบางวิ่งกรูแทบจะไปรับไม่ทัน
“ฮาโหล ซองมินหรอ”
“อือมีไรหรอ” 
“นายมาช่วยงานฉันหน่อยสิ ไอ้ 3 หน่อมันหายไปไหนก็ไม่รู้(3หน่อเหอะๆ)”
“อืม ได้สิ ฉันจะรีบไป” เมื่อร่างบางพูดจบก็รีบวิ่งไปหาคยูทันใด
 
   ห้องทำงาน

“มาแล้ว ๆ ๆ ” ร่างบางวิ่งมาด้วยอาการหอบเหนื่อย 
“อืมนายมาช่วยฉันดูหน่อยสิว่าจะช่วยคู่นี้ไงดี”คยูกวักมือเรียก
“ไหนๆ   โหท่าจะยากนะ อีกคนหนึ่งยังกะนางฟ้า แต่อีกคนหน้ายังกับ... เหอะ ๆ”
“สวยเหมือนนางฟ้าหรอ ฉันว่านายยังสวยกว่าตั้งเยอะ 555+”ร่างบางหั้นไปมองด้วยความเขินอายแต่เค้าก็ไม่สามารถบอกได้ว่าในใจของเค้าดีใจแค่ไหนที่ร่างโตพูดกับเค้าแบบนี้

   รุ่งเช้า

   2หนุ่ม คยูมินยืนรอเป้าหมายที่เค้าพูดถึงกันเมื่อคืนนี้ นั้นก็คือ หญิงสาวที่สวยดังนางฟ้า (แต่ซองมินสวยกว่า 555+) กันอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั้งเธอเดิมมา ทั้ง 2 คนรีบถ่ายรูปกันอย่างขมักขเม้นจนกระทั้งร่างหนามองไปเห็นชายหนุ่มน่ารักคนหนึ่งคนหนึ่งร่างหนาละสายตาไปหาเด็กหนุ่มคนนั้น
“เฮ้ย คยูถ่ายดิๆตอนนี้อะเธอกำลังน่ารักเลยนะ   คยู ๆ ๆ ๆ” ซองมินเขย่าแขนคยูเพื่อให้เพื่อนสนิดของเค้ารับรู้ในสิ่งที่ตนพูดแต่คนตัวโตกลับไม่สนใจในสิ่งที่เค้าพูดสักคำ 
“คยู...”



  และเมื่อทั้ง2คนถ่ายรูปเสร็จเค้ากลับไปเตรียมตัววางแผนบอกรักกับให้ลูกค้าแต่คยูกลับเดินยิ้มอยู่คนเดียว
“นายเป็นไรปล่าวตั้งแต่เมื่อตอนถ่ายรูปแล้ว บอกฉันได้นะ เราเป็น...เพื่อนกันไม่ใช่หรอ” ร่างบางข่มใจที่ต้องพูดว่าเพื่อนกับคนตัวโตทั้งๆที่เค้าไม่อยากจะพูดสักนิด เพราะเค้ากำลังสังหรณ์ใจว่านี้อาจจะเป็นอาการของคนมีความรักซึ่งเค้าไม่ต้องการเลย
“ไม่มีไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“นายแน่ใจนะ”
“อืมรีบไปแต่งตัวเหอะ พ่อกระต่ายอวบอั้นผู้น่ารักของฉัน” คยูยิกแก้มซองมินอย่างหมั่นใส้ก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและสิ่งที่ร่างโตทำนั้นมันทำให้อาการของร่างบางดีขึ้น 


   เพลงรักก็ต้องมีคำว่ารัก เพลงรัก ก็ต้องมีคำว่ารัก เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึก...~ คยู ซองมินและไอ้3หน่อ เต้นเพลงเพลงรักกันอย่างเมามันต่อหน้าสาวน้อยที่เค้าต้องบอกรักแทนลูกค้า  โดยที่คยูกับซองมินต้องเต้นคู่กันและท่าที่ทำให้ซองมินหวั่นไหวมากที่สุดที่ตอนที่เค้าต้องจับมือกันถึงแม้ว่าเค้าจะจับมือกันมาหลายครั้งแล้วแต่ครั้งนี้เค้ากลับรู้สึกดีเป็นพิเศษแล้วซองมินก็เดินไปหาสาวน้อยผู้โชคดีคนนั้นพร้อมส่งดอกกุลาบสีแดง “คุณครับๆพี่ชายคนนั้นเค้าฝากมาให้” ซองมินพูดพร้อมกับชี้ไปทางคยูกับลูกค้าคนนั้นแต่ซองมินต้องชะงักเมื่อเห็น คนร่างโตมองตาลอยมาข้างหลังเค้าร่างบางรีบวิ่งไปหาร่างหนาแม้เค้าจะรู้ว่าคนตัวโตคนนี้คิดอะไรอยู่แต่เค้าก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น 
“คยู ดูนั้นดิเค้ากำลังมีความสุขกันนะนายดีใจไหม”
“อืม น่ารักดีเนอะ” คยูตาลอยไปหาข้างหลัง ซึ่งข้างหลังนั้นก็คือหนุ่มน้อยหน้าใสที่เจอกันเมื่อตอนเช้า ซองมินไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอเค้าอีก คนที่ทำให้ โจ คยูยอน ของเค้าต้องเปลี่ยนไป ...

 

 บ้านซองมิน

 

ซองมินนั้งอยู่บนโซฟาตัวโปรดกับน๊ตบุ๊คสีขาวของเค้า และคยูก็ทักเอ็มเค้ามา

 

“ซอมิน”

“อะไร”

“นายชอบกินเค้กอะไรหรอ ??” คนตัวเล็กถึงกับสะอึกเมื่อเห็นข้อความของคนตัวโต เพราะเค้าไม่เคยถูกถามแบบนี้สักครั้งตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา

“ถามไมหรอ”

“เอาน่า”

“สตอเบอร์รี่” คนร่างเล็กตอบไปตามความจริง

“อือ ขอบใจมาก”

“อือ”

“OoO เค้าจะทำอะไร ของเค้านะ จะเอาเค้กมาให้......เรา.....หรอเนี๊ยยยยยย >///<”ร่างเล็กดีใจมาก กระ โดดดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนโซฟา ซึ่งเค้าก็ไม่อจาจะรู่ว่าพรุ่งนี้มันอาจจะไม่ใช่เช่นนั้น....

 

รุ่งเช้าหน้า หน้าคอฟฟี่ช็อป

 

 คยูยอน นัด ซองมินหน้าร้านคอฟฟี่ช็อปพร้อมกับเจ้า3หน่อเช่นเดิม ซึ่งร่างเล็กก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเค้าคิดอะไร ไม่นานคนตัวโตก็เดินมาพร้อมเค้กสตอเบอร์รี่ก้อนโต

“อ่ะ ซองมิน”

“ให้    ฉัน   หรอ ??” ซองมินพูดด้วยอาการขัดเขิน

“คือ.... นายช่วยเอาไปให้คนคนนั้นหน่อยดิ” ร่างโตชี้ไปทางชายหนุ่มคนเมื่อวันนั้นพร้อมพลักซองมินไปตามทาง ในตอนนี้ร่างเล็ก พูดอะไรไม่ออกทำได้แค่เดินไปตามแรงพลักคนร่างโต เค้าแทบจะล้มลงไปนอนเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เค้าคิดเมื่อคืนมันไม่ใช่แบบนั้น

 “คุณครับ นี้ เค้ก จาก...” ซองมินชี้ไปทางคยูแบบไม่เต็มใจอย่างรุนแรง

3หน่อกับ คยูยอน ยิ้มร่า เริง เมื่อเห็น ซองมินทำงานให้เค้าได้ดีเยี่ยม

“ซองมินนายเก่งมาก^^”” คนร่างโตยกมือขึ้นมาแท็กกับคนตัวเล็ก แต่ ร่างเล็กกับทำได้แค่เอามือมาประกบแล้วเดินจาไป เพราะแค่แรงจะเดินเค้ายังไม่มี

 

 

บ้านซองมิน

 

ซองมินก็อยู่ที่เดิมของบ้านเค้ายังคงนั้งเล่นที่โซฟาตัวเดิมกับน็ตบุ๊คเครื่องเก่า แต่ใจเค้าตอนนี้มัไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าแทบไม่อยากจะมีชีวิตเมื่อเค้ารู้ว่าคยูอันเป็นที่รักของเค้าจะจากเค้าไป และเค้าก็เห็นคยูออนเอ็ม แต่ร่างเล็กไม่อาจจะยอมรับความจริงได้จึงต้องบ็อคเอ็มร่างโตไป ...

 

 

เวลาผ่านไปไม่รู้จบ แม้เหตุการจะผ่านมาเป็นเกือบอาทิตแต่เห็นการในวันนั้นกลับเหมือนพึ่งเกิดเมื่อวานจิตใจของซองมินไม่สามารถลบเรื่องราวของวันนั้นได้

ลา ลา ล่า ละ ล้า ลา ละ ลา ละ ~ เสียงเมโลดีแปลกจากโทรสัพของซองมินดังขึ้นและเบอร์ที่โชว์ก็คงไม่มีใครนอกจากเพื่อนสนิดของเค้า

“ฮาโหล่ ซองมินหรอ มีงานสำคัญให้ช่วยอ่ะ ช่วยหน่อยนะ”

“อือ” ซองมินตอบตกลงด้วยเสียงอ๋อยๆ ถึงเค้าจะไม่รู้ว่างานอะไร แต่เค้าก็ยินดีจะช่วยคนร่างโตเสมอ

 

ห้องทำงาน

 

เมื่อซองมินมาถึงห้องเค้าก็เจอไอ้3หน่อยืนเรียงรอเค้าอยู่ 

“เฮ้ย ซองมินมาแล้ว” ชินดงพูดด้วยอาการดีใจ(เกินหน้าเกินตา) แล้วคยูก็เดินออกมาจากมุมหลังของเพื่อนๆ

“คือ ซองมิน เราก็เป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ คือ ว่า จะช่วยเพื่อนคนนี้สักครั้งจะได้ไหม ??” ซองมินทำหน้างงใส่ครร่างโตเพราะเค้าไม่เคยได้ยินประโยคนี้มาก่อน

”อ่ะ” คยูยื้นรูปใบหนึ่งมาให้ซองมิน แต่เมื่อซองมินเห็นเค้าถึงกับชะงักเพราะงานที่คยูต้องการให้ช่วยไม่ใช่อะไรเพราะให้เค้าเดาคงเป็นการบอกรัก หนุ่มหน้าสวยคนนั้น..

 

คยูไม่รอช้าจับมือซองมินวิ่งไปร้านคอฟฟี่ช็อปร้านเก่า สถานที่ที่ซองมินคุ้นเคย เมื่อ เค้าต้องหยุดอยู่หน้าร้าน มันเหมือนเวลาที่เคยผ่ายมา เพลงที่เค้าต้องเต้นให้ลูกค้าดู แต่... วันนี้มันไม่ใช่ เค้าไม่ไดเต้นให้ลูกค้าดู แต่เค้สกำลังเต้นให้คนที่เพื่อนสนิตของเค้ารักมากๆ ดู

   เพลงรักก็ต้องมีคำว่ารัก เพลงรัก ก็ต้องมีคำว่ารัก เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึก...~ ท่าเต้นต่างๆยังคงเหมือนเดิมทุกท่า โดยฉะเพราะท่าที่เค้าจับมือกันแล้วโค้งเป็นรูปหัวใจ มันเหมือน ท่านี้เค้าจะได้เต้นด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย คยูเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้จากดงเฮ และจะปล่อยมือจากซองมิน แต่ร่างเล็กไม่ปล่อย

“ซองมินปล่อยซิ”

“...” ร่างเล็กไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

สิ่งที่ร่างเล็กเห็นนั้นมันชั่งบัดใจเค้าไม่น้อยท่าทางของคนตัวโตที่กำลังมีความสุขกับหนุ่มหน้าหวานมันทำให้น้าใสๆจากตาดวงน้อยๆของเค้าไหลลงมา เพื่อนๆที่กำลังมีความสุข ก็ต่างไม่รู้ว่าในใจของซองมินรู้สึกอย่างไร ร่างเล็กทนเห็นภาพนั้นต่อไปไม่ไหวเค้าจึงกลับไปห้องทำงาน

 เมื่อเค้าไปถึงเค้าก็ทำได้แค่เอารูปของเพื่อนสนิดติดกับลูกบอลแล้วปามันไปทั่วห้องเพื่อระบายอารมณ์

“ทำไม ฮืออออออออออออ    ทำไม ถึงเป็นแบบ นี้    มันไม่จริงใช่ไหม   ฮือออออ ”

ในขณะที่เค้ากำลังปาลูกบอลตุ๊กตาก็ตกลงมา ซองมินเอื้อมมือไปหยิมมันขึ้นมา มองมันด้วยสายตาเศร้าสร้อย

เสียงฝีเท้าของใครบ้างคนเดินเข้ามาซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร

“พอใจหรือยังละ”ร่างเล็ก มองขึ้นเพดาเพื่อนที่จะข่มใจพูดคำๆหนึ่ง ออกมา

“เราเลิกคบกันเถอะ”เมื่อจบประโยค คำพูดที่เค้าไม่ต้องการพูด ร่างเล็กรวบรวมแรงใจทั้งหมดปาตุ๊กตาใส่คนตัวโต

“เราไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายอีกแล้ว” ร่างเล็กเดินออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องเซกลับเพราะถูกแรงดึงจากคนร่างโต

“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงจาตุ๊กตาที่ดังขึ้น(เพราะเหตุใดไม่รู้)ทำให้ซองมินทำอะไรไม่ถูก คนตัวโตมองมาที่ตุ๊กตาบนพื้น

“ไหนบอกว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปไง ” คนร่างหนาตะคอกใส่คนตัวเล็ก ทำให้คนตัวเล็กผวาไม่น้อย และนี้ก็อาจเป็นจุดจบของทั้งคู่ก็ได้ …

 

 

 

 

.............................................................................................................................................................................

 

 

จบซะที นุกไม่นุกอย่างไงก้ คอมเม้นมาเตือนติกันได้นะคร๊ะ ส่วนภาค2 ก็ รอเอ็มวีเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้ละกัน อิอิ ลุ้น ๆ ๆ