เจ้าสาวเกียรติยศ (ตีพิมพ์ครั้งที่ 2 สนพ ว้อนบุ๊ค)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

วังภานุพงษ์

บทนำ

วังภานุพงษ์

ลมหนาวของเดือนธันวาพัดมาแล้ว...

        ลมเย็นหอบนั้นพัดโชยแตะกลีบดอกลัดดาวัลย์ ที่เรื้อยพันขึ้นไปแตกยอดออกดอกขาวโพลนปกคลุมอยู่ริมหน้าต่างห้องบรรทม นำพาเอากลิ่นหอมลอยเข้าไปภายใน ทำให้เจ้าของห้องซึ่งเวลานี้กำลังนอนเขียนบันทึกส่วนตัวอยู่บนเตียงบรรทมหลังงาม อดที่จะเงยมองและสูดดมกลิ่นหอมเย็นเฉพาะตัวของเจ้าดอกไม้เล็กๆที่ออกดอกเป็นพุ่มพวงใหญ่ไม่ได้

สายลมหนาวที่เข้าปะทะใบหน้านวลพาให้ลูกผมที่ระบางๆ อยู่บนใบหน้าค่อยๆ แวกเปิดเบิกทาง เผยหน้าผากมน คิ้วอ่อนละมุน และจมูกโด่งสวย 

องคาพยพทั้งหลายที่กล่าวไว้สอดรับกับริมฝีปากอิ่มที่คล้ายกับจะอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา เหล่านั้นหลอมรวมกันอย่างพอเหมาะพอเจาะ เป็นพระธิดาองค์โตของราชสกุลพระอาทิตย์ ที่ถึงแม้จะมีเพียงรอยยิ้มน้อยๆประดับไว้ ก็สามารถทำให้ดอกลดาวัย์พวกนั้นหม่นหมอง หลีกทางให้กับความสว่างไสวของท่านหญิงผู้มีพักตร์งามเหนือใครได้ในทันที 

นัยน์ตากลมโตมองแสงอาทิตย์อ่อนๆที่ทอดตัวเข้ามา เห็นผึ้งงานตัวน้อยกำลังดูดดึงน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมมาทักท้ายแต่เช้า ทรงอารมณ์ดีไม่น้อย ทว่า พอสายตาเหลือบไปเห็นรูปถ่ายสามใบที่พึ่งถูกส่งมาจากวังนรังสรรค์ เห็นลายมือเขียนกำกับที่ข้างใต้ว่า 'กิตติพันธ์ภาณุภาส' นัยน์ตาหวานหยดก็ขมุกขมัวไปด้วยอารมณ์ขุ่นข้อง ทรงขบริมฝีปากของตนจนแดงเรื่อ ก้มลงขีดเขียนไปบนบันทึกส่วนประองค์ 

แรงอารมณ์ทำให้ตัวหนังสือบนกระดาษแผ่นน้อยปรากฏรอยลึก สีของน้ำหมึกดูจะเข้มขึ้นตามอารมณ์ผู้เขียน

พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้ากิตติพันธ์ภาณุภาส ผู้หญิงทั่งกรุงเทพลำลองพระนามว่า พระองค์ชายปัณณ์ เป็นพระนามที่หญิงได้ยินบ่อยครั้ง บ่อยซะจนบ้างทีหญิงถือเอาไปหลับฝัน แต่กลับไม่ใช่ฝันดีอะไร เป็นฝันที่ทำให้หญิงรู้สึกหวาดผวา และใจเต้นแรงทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึก’

มือบอบบางชะงักไปพอเห็นตัวหนังสือของตนเอง ก่อนจะลงมือขีดฆ่า ขูดๆขีดๆจนคำว่า ‘ใจเต้นแรง’ ถูกน้ำหมึกสีดำสนิทลบออกไปจนสิ้น แล้วเริ่มเขียนต่อ

‘พระองค์ชายมีชื่อพระองค์นี้ หญิงจัดให้เป็นบุคคลประหลาดซึ่งมีความพิเศษแบบพิกลพิการกว่าใครประเภทหนึ่ง เพราะแม้หญิงไม่เคยพบ แต่พระองค์กลับยังสามารถโลดเเล่นและหลอกหลอนอยู่ในทุกช่วงชีวิตของหญิงได้ อาจเพราะใครๆ ต่างก็คอยแต่จะพูดถึงเขาให้หญิงฟัง พูดว่า ทรงมีทั้งศักดิ์และสิทธิ์เท่านั้น มีพระรูปหล่อเหลาเอาการณ์เท่านี้ ก็พระองค์เป็นถึงพระโอรสองค์เดียวของสมเด็จเจ้าฟ้าวังขาว ผู้เป็นสมเด็จพระราชโสทรานุชา (แปลว่า น้องชายร่วมท้องของพระมหากษัตริย์) เกิดในราชสกุลนรังสรรค์ ที่ใครๆ ทั่วกรุงเทพต่างให้ความเคารพ แต่ที่จริงหญิงกลับคิดว่าคนวังขาวดูน่ากลัว เพราะศักดิ์สูงส่งกว่าเราๆ แต่แปลก ที่พระประยูรญาติของหญิงอยากเหลือเกินที่จะให้หญิงเป็นผู้หญิงของเขา

เป็นผู้หญิงของเจ้าชายวังนรังสรรค์...’

นัยน์ตาคนงามหลุบมองพระฉายของคนต้นเรื่องที่กำลังมองตอบกลับมา 

พระพักตร์หล่อเหลาโดดเด่นโดยไม่ต้องแย้มพระโอษฐ์ ทรงประทับพิงอย่างหมิ่นเหมอยู่บนฝ่ากระโปรงรถแข่ง Maserati 250F หมายเลข 15 ของพระองค์ ฉลองพระองค์ด้วยชุดหนังอย่างโก้ รายล้อมด้วยพระสหายชาวฝรั่งที่กำลังฉีกยิ้มร่วมแสดงความยินดีในชัยชนะ บ้างยื้อแย่งกันถือถ้วยรางวัล กลับเป็นผู้ชนะการแข่งเสียเองที่มองกล้องแล้วยิ้มมุมปาก ไม่คิดถือครองถ้วยรางวัลซักนิด

เหอะ อวดดี!

หม่อมเจ้าหญิงกุลกนกนีราภาคว่ำรูปถ่ายลงเพราะไม่อยากจะมองอีก ก่อนจะกลับมาจดจ่อที่บันทึกเล่มโปรด คราวนี้ทรงอ่านคำที่เขียนลงไปในขณะกำลังบันทึกด้วย

“หญิงถูกวางตัวให้เป็นว่าที่พระชายาของพระองค์ชายพระองค์นั้น กำหนดมีดังว่า เมื่อเสด็จกลับจากเรียนจบโทที่เคมบริดจ์ เสด็จพระพันปีที่วังใหญ่ซึ่งเป็นพระอัยยิกาของเขาจะประทานสมรสให้ แต่จนแล้วจนรอด เจ้าชายก็ไม่นิวัตเสียที! ผ่านไปเกือบปีมีแต่ส่งพระฉายกลับมาทางบ้าน! คนทั่วกรุงเทพซุบซิบนินทา ว่าว่าที่พระชายาอาจไม่ต้องพระทัย! เจ้าชายถึงได้ไม่ยอมกลับเมืองไทย ลองมาถามความเห็นหญิงบ้างซี่! หญิงเองก็ไม่ได้รอว่าที่พระสวามีเช่นกัน!"

เรียวปากอิ่มอ่านสิ่งที่เขียน ปลายปากกายิ่งกดจนลึก ใบหน้างามก้มมองบันทึกราวกับแค้นเคืองตัวคน

"การแต่งงานครั้งนี้ก็แค่พระประสงค์ของผู้ใหญ่ หญิงไม่เคยเห็นด้วย และคิดว่าพระองค์ชายก็คิดเหมือนกัน! เพราะงั้นข่าวที่ว่าเขากำลังจะกลับมา หากได้พบจริงหญิงจะคุยให้รู้เรื่อง จะสนทนากันอย่างวิญญูชน ว่าการแต่งงานแบบคลุมถุงชนเช่นนี้ ล้าหลังมาก! ให้พระองค์เอาแหวนหมั้นคืนไปสะ ทีนี้แล้ว จะเสด็จไปแต่งกับใคร หรือโปรดแต่งรถแข่งเป็นชายาก็เชิญ! อ่อ แล้วก็เลิกส่งรูปถ่ายมาที่วังภานุพงษ์ทุกฤดูการณ์เสียที พระฉายขับเรือใบบ้าง! พระฉายขับเครื่องบินบ้าง พระฉายขี่เครื่องร่อนบ้าง! นี่คิดจะอวดกันหรือไง มีใครที่วังภานุพงษ์อยากเห็นกัน!"

“บุคคลพิกลพิการเลยเหรอ? พี่หญิงกุล หากท่านแม่รู้ว่าพี่หญิงเขียนบันทึกถึงพระองค์ชายปัณณ์แบบนี้ คงได้โดนเอ็ดใหญ่แน่นอน"

เสียงทักท้วงเจืออาการหัวเราะที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้หม่อมเจ้าหญิงกุลกนกสะดุ้งสุดตัว ก่อนมือที่จับปากกาขีดเขียนระบายความในใจจะเปลี่ยนเป็นมือที่ปิดบังบันทึกแสนห่วงแทน

ใบหน้าอ่อนละมุนหันมองด้านหลังอย่างกล่าวโทษคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายตน ซึ่งก็คือพระขนิษฐาร่วมอุทร ท่านหญิงกมล หรือหม่อมเจ้าหญิงกนกนารีนั้นเอง

“คิ ทานแม่ให้มาตาม ได้ยินว่าคืนนี้พระชายาทูลกระหม่อมวังขาว(หญิงเมฆ : จากเรื่องคนละภพ) เชิญให้พวกเราไปร่วมโต๊ะเสวยที่วังนรังสรรค์ ดูท่าหนนี้ว่าที่พระสวามีของพี่หญิงจะเสด็จกลับมากรุงเทพแล้วจริงๆ ดีใจหรือเปล่า”

“ไม่ดี และจะไม่ไปด้วย”

“อ้าว ทำไมแบบนั้นละคะ”

“เขามาเราก็ต้องไปหาเหรอ แล้วครั้งก่อนๆ ที่ผิดนัดดูตัวถึง 3 ครั้ง ทำไมไม่มีใครต่อว่าเขาบ้าง!” ท่านหญิงกุลถาม ทรงแค้นใจ เพราะตัวพระองค์กับพระองค์ชายวังขาวหมั้นหมายกันมานาน แต่ทุกครั้งที่ว่าจะเสด็จมา อีกฝ่ายกลับผิดนัดเสมอ 

คงเล่นตัวมากสินะ! คิดว่าใครเขาอยากแต่งด้วย!? ทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติตัวเธอไม่เท่าไร แต่ไม่ให้เกียรติภานุพงษ์ นี่สิที่ยอมไม่ได้!

รู้หรือไม่ว่าพระองค์ต้องทนทุกข์เช่นไรในทุกครั้งที่มีข่าวว่าเขาจะกลับมา! ต้องถูกคนในวังภานุพงษ์เตรียมตัว ทั้งขัดทั้งถูเนื้อตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า! แสบเนื้อแสบตัวยังไงก็บ่นไม่ได้ ทุกคนทำราวกับเธอเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งที่เตรียมจะส่งไปขาย แต่เด็กชายที่ควรจะมาซื้อเอาไป แม้แต่ปรากฏตัวยังไม่มาเลย!

คนเป็นท่านหญิงรู้สึกทั้งขยาดทั้งเสียหน้า แล้วนี่ยังคิดจะมีครั้งที่ 4 อีก

ฝัน! เถอะ!

“ใครจะกล้า พี่หญิงกล้าเหรอ นั่นน่ะคนวังนรังสรรค์เชียวนะ"

คนเป็นพี่ไม่ตอบ ทว่าในใจกลับมีแผนจะแก้เผ็ดอยู่มากมายแล้ว

"นี่ ถ้าพี่หญิงไม่พอใจ น้องแต่งกับพระองค์ชายปัณณ์เองก็ได้”

ท่านหญิงกุลหันมองน้องสาวในขณะที่กำลังนำบันทึกส่วนตัวไปเก็บ “ทำพูดดี ไม่ใช่ตัวไปฝากรักไว้กับคุณชายวังวายะวงศ์แล้วหรอกเหรอ แล้วยังมาทำเป็นเสียสละ หมั้นไส้!”

ใบหน้าของท่านหญิงกมลแดงเรื่อ ก้มมองแหวนวงน้อยที่ถูกคุณชายวังวายะวงศ์สวมให้เมื่อวันวาน เรื่องนี้ปิดพี่หญิงไม่ได้จริงๆ

“แล้วที่อยากจะช่วยน่ะ อย่าลืมว่าตัวยังมีเรื่องของพี่ชายธีปอีกคน รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าตาองค์ชายคนนั้นเสด็จกลับมา พี่ชายธีปก็ต้องเสด็จด้วย แล้วตัวจะไปบอกพี่ชายธีปยังไง เรื่องที่ไปรับปากแต่งงานกับคุณชายวังวายะวงศ์ ทั้งที่ 'เสด็จพ่อ' ให้ตัวหมั้นกับพี่ชายธีปไว้แต่เล็ก”

ท่านหญิงกมลอึ้งไป รอยยิ้มหายไปกวาครึ่ง ใช่แล้ว นั้นต่างหากที่เธอต้องกังวล

ท่านหญิงกุลมองหน้าน้องสาวฝาแฝดก่อนถอนใจ “ดูเอาเถอะ เราสองคนต้องวุ่นวายเพราะการคลุมถุงชนอะไรนี่แท้ๆ แต่พอกันที ต่อไปนี้ใครจะว่ายังไงก็ช่าง เพราะเราจะก่อกบฏ!”

“หา”

ท่านหญิงกมลมองใบหน้าที่เหมือนกันกับตนราวกับโขกพิมพ์ออกมา ทว่าใครต่างรู้ว่าทั้งสองนิสัยใจคอแตกต่างกันมาก พี่หญิงกุลออกจะเป็นผู้นำในทุกๆ เรื่อง ทรงมีเพื่อนเยอะแยะในวงสังคม และล้วนเป็นท่านหญิงที่โก้ๆ หัวสมัยใหม่กันทั้งนั้น ผิดกับคนเป็นน้องเช่นเธอที่ชอบอยู่วังเงียบๆมากกว่า เลยไม่แปลกที่พอตัวเธอได้เห็นความมั่นใจที่ปรากฏออกมาจะรู้สึกมีหวัง อยากเอาใจช่วย เพราะหากคนเป็นพี่ก่อกบฎ เอ่อ ปฏิเสธการคลุมถุงชนกับวังนรังสรรค์ได้ บางที การคลุมถุงชนของตนกับท่านชายในราชสกุลเดียวกัน ก็อาจจะเป็นไปได้ด้วย....ใช่ไหม?

พี่หญิงกุลอยากทำอะไรมักทำได้สำเร็จเสมอ เรื่องนี้เองก็คงเช่นเดียวกัน

คิดได้เช่นนั้น คนเป็นน้องก็เดินเข้าไปใกล้คนเป็นพี่ “แล้วพี่หญิงจะก่อกบฎยังไง”

ท่านหญิงกุลยิ้มมุมปาก โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น คล้ายคลึงกับรอยยิ้มของคนในรูปพระฉายที่ทำให้พระองค์โกธรขรึงมากทีเดียว

“ไปทูลท่านแม่ว่าพี่ตอบตกลงไปวังนรังสรรค์”

“หมายความว่า พี่หญิงจะยอมไปพบพระองค์ชายปัณณ์งั้นเหรอ?”

“ไม่! ไป! หึหึ ไม่มีทางไปแน่นอน!”

________________

เรื่องของพ่อแม่ชายติน้า

จู่ๆมาโพล่เรื่องนี้ได้ไงงง งงมากกก

เพราะเขียนเรื่องป้าปั้นในวิวาห์เกียรติยศค่ะ เลยต่อพล็อตพ่อแม่ชายติได้ แต่พล็อตคู่นี้ดึงใจมาก หมดอารมณ์เขียนคู่ป้าปั้นเลย สุดท้ายเลยต้องมาเขียนเรื่องนี้แทนค่ะ 

รออ่านน้าาา

ฝากกดติดตามเพจเฌอมาด้วยนะคะ จะแจ้งอัพเดตนิยายในนั้นจ้ะ 

v

v 

https://www.facebook.com/Chermahome/

สั่ง เจ้าสาวเกีบรติยศ : https://shorturl.asia/LEIT1

สั่ง คนละภพ : https://shorturl.asia/2eqVn

สั่ง เจ้าสาวเกีบรติยศ : https://shorturl.asia/LEIT1

สั่ง คนละภพ : https://shorturl.asia/2eqVn

** e-book มาประมานวันที่ 20 มิถุนานะคะ ^^