Land of the Lost

เปรี๊ยง!! เสียงฟ้าร้องทำให้ผมตื่นจากการหลับในห้องเรียน ในวิชาคณิต ของอาจารย์สุพน ที่มันน่านอนกว่าเพลงที่แม่ร้องตอนเด็กๆสะอีก ผมเงยหน้าด้วยความงัวเงียแล้วมองไปรอบๆห้อง กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยแม้แต่คนเดียว ยกเว้น...ผม ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นทุกคนหายไปไหนเลยเดินออกไปที่ระเบียงหน้าห้อง...

 

"นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น"

 ผมสถบออกมา ภาพที่ผมเคยคุ้นตา สนามบอลของโรงเรียนที่เคยมีอยู่ โรงอาหาร ลานกิจกรรม บลาๆ มันกลายเป็น....ทะเลทรายที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าสีม่วงคล้ำ กับสายฟ้าที่ผ่าลงมาไม่หยุดหย่อน ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆผมเคยอยู่ ผมมาที่นี่ได้ยังไง ที่นี่คือที่ไหน คนอื่นๆละ นี่ผมตื่นแล้วจริงๆใช่มั้ย 

ก่อนที่ผมจะคิดอะไรออก ผมได้ยินเสียงฝีเท้า ดังขึ้น ดังขึ้น มันกำลังใกล้เข้ามาเลื่อยๆ....ผมหันไปตามต้นเสียงที่ผมได้ยิน หนึ่งก้าวของตัวอะไรซักอย่างทำให้ตึกนี่สั่น กระจกทุกบานเขย่าตามเสียงเดิน

ตึง! ตึง! ตึง!

เงาดำๆของมันค่อยๆขยายขึ้นๆ ก่อนที่ผมจะเห็นมัน...

"ถ้านี่คือฝัน ขอร้อง ตื่นที่เถอะ!!!!!!!!!!!!!!!"