T:A:3

ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น

ผมจากบ้านมาไกล... ผมเรือล่ม... ผมคุยกับผีรู้เรื่องแค่คนเดียว ผมถูกจับเข้าคุก... ผมถูกชายชาตินักรบกอดแถมยังสติเสื่อมจำคนผิด!

 

ตอนนี้ผมถูกนำตัวมาส่งที่คฤหาสแห่งหนึ่งในอียิปต์ ค่อนข้างจะหรูนะ มีเครื่องทองมากมาย มีผลไม้แปลกตาวางอยู่บนพานทอง... บ้านนี้คงรวยน่าดู

"ไซร่า"

ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบกับชายคนนั้น... เขาค่อนข้างจะดำ...

"ผม ไม่ ใช่ ไซร่า"

"ไซร่าน้องข้า... เจ้าคงจะเจอเรื่องร้ายมามากมาย 2ปีที่เจ้าหายไปทำข้าใจหาย"

"...."

"เดี๋ยวข้าต้องไปคุยกับทางการก่อน เรื่องปล่อยตัวเจ้า"

'ปล่อยตัว!?'

"ปล่อยตัว"

"ใช่ เดี๋ยวข้ามานะ รออยู่ที่นี่ ถ้าหิวก็เรียกนางกำนัล"

 

 

ผมจะได้เป็นอิสระจากคุกแล้วครับ ง่ายดายจังเลย... มีเรื่องนึงที่ต้องทำนี่นา...

"เดี๋ยวก่อน"

"อะไรรึ"

"ผมอยาก ให้ คุณ... ช่วย ไถ่ นักโทษคนนึง... ที่ อยู่กับ ผม"

"ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้น ข้าก็จะทำให้" เขายิ้มหวานแล้วเดินจากไป... ส่วนผมก็อยู่ในห้อง มีโซฟาหนังสัตว์อย่างดี มีเตียงนอนสี่มุมหุ้มด้วยผ้าม่าน นุ่มๆ มีกลิ่นหอมยาโบราณ สงสัยเรียกว่ากัญชา

"เจ้าหนู พี่ยังไม่รู้จักชื่อเลย"

"ข้าชื่อ อาเร"

"อาเร... พี่ชื่อไทร"

"ชื่อแปลกดีนะ แต่ก็ดูแข็งแรง"

"ขอบใจ นี่... นายช่วยสอนภาษาให้พี่หน่อยสิ"

 

"ได้ ไว้วันหลัง"

 

 

เขากลับมานี่หลังจาก3ชั่วโมง ผมไม่ชอบโกหกเขาว่าผมไม่ใช่น้องเขา แต่เขาก็ไม่ฟังเลย เขาบอกว่า ผมจำอะไรไม่ได้ เพราะโดนจับไป....

"เจ้าตัดผมสั้นทำไม"

"ผม... มัน รำคาญ"

"ผมเจ้าออกจะเงาดำ ไม่ลองไว้หน่อยล่ะ"

"..."

"เจ้าขาวขี้นรึเปล่า"

"ผม...ขาว แบบนี้ มา นาน แล้ว"

"ข้าขอโทษด้วยนะ ที่เอาแต่ใจไปหน่อย ข้าอยู่ห้องตรงข้ามมีอะไรก็เรียกได้ทุกเมื่อ"

 

ผมไม่อยากอยู่นี่เลย... อึดอัด ผมจะหนีดีมั้ย 

"ไปกันเถอะ"

"ไปไหนหรอ?"

"หนีกันเถอะอาเร"

"แล้วแต่พี่เถอะ ข้าตามพี่ไปอยู่แล้ว"

 

ผมลุกจากที่นอนนั่น แล้วสำรวจนอกประตู ว่ามีใครอยู่บ้าง มองซ้ายมองขวา เห็นว่าทางสะดวกแล้ว จึงเดินย่องออกจากห้อง...

 

ผมเดินไปเรื่อยๆ ผนังบ้านเป็นรวดลายอียิปต์โบราณ ผมพึ่งเคยเห็นมันแบบยังสวยๆอยู่ นับว่าโชคดีจริงๆ เป็นลายประดับด้วยสีทอง สะท้อนแสงไฟที่จุดไว้ข้างผนัง... บางทีเป็นตัวอักษร ผมอ่านไม่ออกหรอก

 

ทางข้างหน้ามีเสียงดังกุกกักๆ มันใกล้เข้ามา จนผมต้องรีบหาที่ซ่อน... หลังกระถางต้นไม้ละกัน

พวกเหล่านางกำนัล กำลังถือสัมภาระเดินไป ผมรีบกลั้นหายใจเพราะกลัวว่าพวกนางจะรู้ว่าผมแอบอยู่ตรงนี้

 

 

...

 

อีกด้านหนึ่งเป็นผู้สูงศักด์กำลังคุยกับนางกำนัลในสวนของคฤหัสนี้

เขามีศักด์เป็นหลานของขุนนางในในพระราชวัง เขาไม่ใช่พี่ชายของไซร่า แต่เป็นเพื่อนพี่ชายไซร่า

"วันนี้การาฮัตไม่อยู่หรือ?"

"ไม่อยู่เจ้าค่ะ"

"แล้วไปไหน"

"ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ"

 

"อืม...  แล้ว... นั่นใคร?" เขาชี้ไปทางชายหนุ่มที่กำลังหลบหนีออกจากคฤหัสอยู่

"ว๊าย ท่านไซร่า... จะไปไหนเจ้าคะ!!" นางกำนัลคนนั้นรีบวิ่งมาทางผม แย่แล้วT_T

อย่าพึ่งมาเรียกตอนนี้ได้มั้ย ยัยนางกำนัล!

"อย่าวิ่งสิเจ้าคะ" นางคนนั้นวิ่งตามผมไม่หยุด ผมก็วิ่งไม่หยุด... 

 

 

วิ่ง วิ่งเร็วอีก.... เอ๋วิ่งงง!!

 

 

วิ่งงงงง

 

วิ่งงง

 

 

วิ่ง...

 

 

วิ่งงงง เหนื่อยยยย!... ขอเถอะ อย่าตามกูเลยยย

 

ตู้มม ผมชนเข้ากับใครก็ไม่รู้...

"โอ้ย!"

"ไซร่า...?" อีกแล้วหรอ ผมหน้าเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ?

"ผม... ไม่ ใช่ ไซร่า"

"หึ" เขาเดินเข้ามาอุ้มผมเข้าคฤหาสไป

"ปล่อย...ผม!"

"เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง ไม่ต้องห่วง เจ้าไปทำงานต่อเถอะ" เขาพูดกับนางกำนัล 

 

 

 

ไอบ้านี่จะพาผมเข้าคฤหาสไปอีกแล้ว!! ไม่นะ ผมอุส่าออกมาได้

"เจ้ากล้ากลับมาอีกนะ"

"หะ?" อะไรของเขาวะ ใครกลับมา ผมไม่สามารถเห็นหน้าของเขาตอนนี้ได้เพราะ ผมถูกอุ้มพาดบ่าอยู่ เขาเป็นใครกันนะ เป็นพี่ผมอีกคนหรอ?

"ตอนนี้เจ้ายังรู้สึกกับข้าอยู่หรือไม่?"

"รู้สึก...อะไร?"

 

 

เขาพาผมมาอีกห้องนึง ที่ไม่ใช่ห้องในตอนแรก... เขาถอดเสื้อคุมออก เผยให้เห็นใบหน้าชัดเจน... ดำจัง

 

"คุณเป็นใคร"

"หัวไปกระแทกอะไรมา ความจำเสื่อมหรือ..." เขาแสยะยิ้ม เข้ามาจับแขนผมโยนลงบนที่นอน

"เจ้าเคยรักข้ามาก... ยอมทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งตายแทน เจ้าเคยทุ่มเทจนทำร้ายคนรอบข้าง จนข้าเกือบจะเห็นใจ ให้เจ้ากลายเป็นที่ระบายอารมณ์"

"..." เขาพูดเรื่องอะไร คนที่ชื่อไซร่านี่ต้องโง่มากแน่ๆ ที่ไปรักผู้ชายคนนี้... ทำไมเขาทำแบบนี้?

"ในวันที่ข้าพาตัวเจ้าไปอยู่ด้วย... เจ้ากลับหายตัวไป แต่เจ้าก็กลับมา ให้ข้าได้ยลโฉม...แม้เจ้าจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่ก็ดึงดูดใช่เล่น... กลับมาแล้วเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ โดยเฉพาะผิวพรรณ หึหึ" เขาล็อคมือผมไว้

 

"@#฿%&!!!!!!"

"เจ้าพูดภาษาอะไรของเจ้า... คืนนี้กลับมาเป็นของข้าเถอะ... ไซร่าที่รัก"

"ปะ ปล่อย!!" ผมใช้เท้าถีบที่ท้องของไอหมอนี่

"อัก!" ได้โอกาส ผมก็ กระโจนออกจากเตียงทันที ไปหยิบพานผลไม้มาถือเป็นอาวุธ

 

"นี่เจ้า! กล้าใช้เท้าถีบข้า?"

"อย่า... เข้า มา"

 

"ของแค่นั้นคิดจะทำอะไรข้าได้?"

"ผม.. ไม่ เคย รัก คน อย่าง คุณ!"

"หึ ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านของข้า!"

"หยุดนะ อย่า...เข้า มา!"

"ดื้อนักใช่มั้ย"

เขาถลาเข้ามาหมายจะเอาพานออกจากมือผม พวกเรายื้อแย่งกันไปมา จนกระทั่ง ขอบพานไปถูกกับหน้าอกของเจ้าบ้านั่น... ผมรีบปล่อยพานลงทั้งงๆที่มือยังสั่น... นี่ผมทำอะไรลงไป!? ผมไม่ใช่คนทำร้ายเขานะ เชื่อผมสิ ผมแค่ป้องกันตัว

 

"อึก!" เขาเอื้อมมือไปพิงกับขอบเตียงนั่นแล้วนั่งก้มดูเลือดที่ออกซิบๆ... เห็นแล้วสยอง แว้กกก ผมรีบวิ่งไปหาผ้าขนหนูแถวนั้นทันที เพื่อเอามาซับเลือด

 

 

"เจ็บ!"

"ขอ...โทษ" ผมต้องติดคุกอีกมั้ยเนี่ย จะฆ่าคนตายอีกแล้วหรอ!?

"เจ้าจำข้าไม่ได้?" 

 

"... ผม  ไม่ เคย รู้จัก คุณ"

"เพราะเหตุใด"

"ผม... ไม่ ใช่ ไซร่า"

"ถ้าอย่างนั้น เจ้าเป็นใคร?"

"ผม ชื่อ ไทร"

"ไทร?"

"ผม มา จาก โลกอนาคต"

"หึ ปั้นเรื่องตลกได้หน้าตายเลยนี่ ไซร่า..." ไอบ้านี่-_-

 

"คุณไม่ เชื่อ ก็ เรื่อง ของคุณ" ผมพยุงตัวเองขึ้น พอจะเดินออกไป เขาก็จับข้อเท้าผมเอาไว้

 

"ปล่อย..."

ผมพยายามสะบัดมือของเขาทิ้ง แต่ก็ไม่หลุดซะที

 

ปัง!

เสียงประตูห้องเปิดออก ชายที่มีต่ำแหน่งเป็นพี่ของไซร่าเดินเข้ามา

 

เขาหันขวับไปมองชายอีกคน หน้าตาดุดัน เหมือนโกรธอะไรมา

"เนเฟอร์!"

"มีไร?" 

"เจ้ากลับมาที่นี่อีกทำไม!?"

"ทำไมจะมาไม่ได้ ก็ข้าเป็นเพื่อนของเจ้านี่"

"เจ้าทำแบบนั้นกับน้องชายข้า แล้วยังจะหน้าด้านมาให้ข้าเห็นหน้าอีกนะ"

"ข้ามีสิทธ์ อำนาจเหนือกว่าเจ้านะ อย่าลืมล่ะ"

"ข้าไม่สน อย่ามายุ่งกับน้องของข้าอีก"

"ข้าไม่รับปาก แต่วันนี้ข้าจะปล่อยน้องของเจ้าไปก็ได้ หึหึ"

เขาพยุงตัวเองไปหยิบเสื้อคุมแล้วกุมท้องออกไป

 

พี่ตัวดำก็เข้ามากอดผม

"ไซร่า เจ้าเป็นอะไรรึป่าว?"

"ไม่..."

"เจ้าไม่ต้องไปสนใจเจ้าหมอนั่นหรอกนะ ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

อัก ขนลุก ทำไมคนโบราณน้ำเน่าจัง?

 

"ผม ไม่ ใช่ ไซร่า บอก หลาย หน แล้ว"

"หิวรึยัง?"

 

เฮ้อ ตาพี่ชายสมองทึบนี่มันน่าถีบจริงๆ

เราก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็เดินตามเหล่านางกำนัลออกไปจากห้องที่มืดมนนี้

 

 

 

การาฮัตพาผมมาที่ห้องนั่งเล่น ที่ใกล้สวน... ผมทึ่งมาก สวนของที่นี่สวยจริงๆ แม้ว่าจะเป็นประเทศที่ขึ้นชื่อว่ามีแต่ทราย แต่ความจริงแล้วอุดมสมบรูณ์มากๆ... นางกำนัลหลายคนมองมาที่ผม แล้วซุบซิบกัน...

 

"กินเสร็จแล้วก็พาไซร่าไปอาบน้ำนะ" พี่ชายสมองทึบสั่งกับนางกำนัลคนหนึ่ง นางก็พยักหน้าแล้ววางสัมภาระอาหารลงบนโต๊ะ... โต๊ะเป็นแบบเตี้ยครับ มีผ้ารองพื้น แถมยังมีหมอนให้พิงอีกด้วย คนตรงข้ามพิงอย่างสบายใจ แล้วบอกผมให้กินข้าว...

 

คือผมต้องกินสินะ...?

 

มันคืออะไรไม่รู้แฮะ รสชาติใช้ได้เลย อาหารพวกนี้เน้นกลิ่น มิน่า พวกนี้ถึงมีกลิ่นตัวหึ่งเลย แย่...

 

ผมกินจนหมดจานครับ บ่นไปเรื่อย อาหารอร่อยดี ผมอยากรู้สูตรบ้างจัง เผื่อเอาไปทำให้ย่าทาน

"อร่อยมั๊ย?"

"...อืม" ผมไม่รู้หรอกว่าเขาพูดอะไร แต่เป็นประโยคคำถามแน่นอน

 

พอผมกินเสร็จ เจ้าคนตัวสูงก็สั่งนางกำนัลให้พาผมไปอาบน้ำ 

เดี๋ยวนะ!

พาไปเฉยๆไม่ใช่อาบให้เหมือนในหนังใช่มั้ย?!

 

"อาบเองได้..."

"เจ้าค่ะ" นั่นไงแสดงว่านางจะอาบให้ผมสินะ 

 

 

พอผมเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ 

พบกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่...

 

ที่นี่มันที่ไหน มีกองถ่ายด้วยรึป่าว หรือผมคิดไปเอง พี่ชายซื่อบื้อนั่นรวยขนาดนี้เลยหรอ!?

 

ผมถอดเสื้อแล้ววางไว้ที่ข้างสระ ตอนแรกว่าจะกระโดดลงอย่างสวยงาม แต่ว่าไม่ดีกว่า เพราะสระนี่มันไม่ลึก ถ้ากระโดดลงไปมีหวังขาหักแน่ๆ ผมเอาเท้าจุ่มน้ำช้าๆ น้ำในสระนี่ค่อนข้างจะอุ่นครับ กำลังพอดีกับอุณหภูมิร่างกาย

 

 

พอแช่ในน้ำอุ่นแบบนี้รู้สึกสบายจังเลย มันปวดตัวไปหมดเลยครับวันนี้ อย่างกับเข้าสปาแน่ะ ขอแช่นานๆละกัน ข้างนอกเริ่มหนาวแล้ว ตอนกลางคืนที่ทะเลทรายจะหนาวครับ แปลกดีนะ นึกว่าที่นี่จะร้อนโหดร้ายกว่านี้ แต่ควมจริงแล้วไม่ร้อนอย่างที่คิด

 

 

"พี่ เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก" อาเรพูด

"เพราะอะไรล่ะ ไม่เป็นไรหรอก"

 

 

"...."

 

"...!"

!!!!

"พี่!"

 

นี่ผมเป็นลมได้ด้วยหรอ! โชวโง่ให้คนโบรณดูสินะ ผมก็คงจะได้กลับไปหาครอบครัวของผมแล้วสินะ... นี่ผมคงจะตาย... 

 

...

 

 

ผมได้ยินแต่เสียงของอาเรกรีดร้องดังมาก ไม่ใช่เสียงที่คนธรรมดาจะทำได้ เขาเรียกให้ผมตื่น 

 

........

 

 

.....

 

 

 

...

 

 

 

เนื่องจากสลบไป ผมก็ลืมตาขึ้นมาได้ครับ แขนขาชาหนึบเลย ตอนนี้ผมอยู่ในห้องนอนที่ไม่คุ้นตา ห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีแต่เตียง พร้อมกับผ้าคุมรอบเตียง หมอนใบใหญ่หลายใบวางกระจัดกระจายโดยรอบๆมีพรมพื้นใหญ่ ปูเอาไว้

 

"ตื่นแล้วเหรอ?"

"อะ..." ผมหันไปทางต้นเสียง... พี่ชายสมองทึบกำลังหันหลังให้ผมอยู่ เขาเขียนอะไรก็ไม่รู้ อาเรก็อยู่ข้างๆผม ได้แต่แปลภาษาให้ผม...เขาไม่เบื่อใช่มั๊ยนะ 

 

"ผม สลบ ไป..."

"ข้าเห็นเข้าพอดี เลยอุ้มมาไว้ที่ห้องก่อน อาการเป็นไงบ้าง" นี่เขาเดินผ่านมาหรือแอบดูผมกันแน่วะ- -

 

"ไม่ เป็นไร ขอบคุณนะ" เขาหันมายิ้มให้ผมแล้วขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับ ริมฝีปากที่แตะบนหน้าผากผม ... 

 

เห้ยๆๆๆ!!

 

ช็อคแปบ... พึ่งเคยโดนจูบหน้าผากครั้งแรก โดยผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติ

 

ความจริง ผมรู้สึกไม่แย่เท่าไรนะ

พอทำแบบนั้นเสร็จเขาก็พูดต่อ

"นอนซะ"

"..."

ผมก็ต้องนอนสิครับ ผมหลับไปแล้ว พรุ่งนี้ผมจะเจออะไรอีกมั้ยนะ?