T:A:3

ลำดับตอนที่ #1 : คำถามเดียวกัน

ผมอยู่ที่ไหน... ทำไมที่นี่มีแต่สิ่งก่อสร้างแปลกตา 

มีแต่ของแปลกตา คนก็แปลกตา ผมกำลังยืนอยู่กับที่ ผมเป็นคนไม่ค่อยตื่นตกใจเท่าไร

"พี่ครับ ที่นี่ที่ไหน?" ผมถามผู้ชายคนหนึ่งที่เดินผ่านมา

"@#฿%&??" แล้วเขาพูดอะไรของเขาเนี่ย!? ผมฟังภาษาไม่ออก ไม่รู้ว่าภาษาประเทศอะไร

 

พี่ชายคนนั้นทำหน้ามึนงง เหมือนเจอข้อสอบo-net แล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้ผมยืนเงิบกับภาษา

 

แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!? ผมเดินไปตามทางที่มีคนอยู่เยอะๆ แต่นี่ก็จะมืดแล้วผมคงต้องหาที่ซุกหัวนอนกับอาหารเตรียมไว้ ดูท่าว่าจะต้องโทรหาเพื่อนผมก่อนแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ผมหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายออกมา 

"ไม่มีสัญญาณ...?" เอ้า ไม่มี3gยังว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่มีสัญญาณเนี่ยนะ!? ที่นี่มันจะกันดารไปแล้ว ระหว่างบ่น ผมก็เดินหาสัญญาณกับ สถานีตำรวจของที่นี่ แต่ก็นะ... ไม่เจอทั้งสองอย่าง ทางสัญจรก็มีคนขี่ม้าเต็มถนนเลยแฮะ อนุรักษ์นิยมหรอ? เออ จะว่าไปก็ไม่มีรถซักคัน ขนาดจักรยานยังไม่มีเลย มีแต่ม้ากับเกวียนนั่ง สมัยนี้เขาใช้ม้ากับเกวียนสินะ สงสัยยังไม่ค่อยพัฒนา ผมเดินมาครึ่งชั่วโมง ก็เริ่มหิวข้าว แต่ไม่อยากเดินหาสถานฑูตแล้ว เลยซื้อข้าวแถวนั้นกิน โดยที่ผมถามพวกเขาเป็นภาษาอังกฤษ แต่ก็เหมือนเดิมครับ พวกเขาไม่เข้าใจ... ผมลองโทรไปหาเพื่อนดู แต่ก็ไม่มีสัญญาณ ผมไม่ใช่นักเดินทาง ผมเป็นแค่นักธุรกิจส่งออกของ

 

ในตอนแรก ก่อนจะมาติดอยู่ที่นี่ ผมยังอยู่บนเรือเดินทาง วันนี้ตั้งใจจะมาหาคุณย่าที่อยู่สเปน แต่เรือที่นั่งมามันเสียหลัก ทุกคนต้องใช้เรือเล็กขับเข้าหาฝั่ง รู้สึกว่า ผมจะเป็นคนสุดท้ายที่ลงจากเรือ แล้วอยู่ๆก็มาโผล่ที่ชายหาดของที่นี่...

 

"แต่งตัวแปลกจัง... มาจากที่ไหนเหรอ?" ผมหันไปทางต้นเสียง ก็เจอกับเด็กคนนึง... น่าจะประมาณซัก11ขวบ ตะลึงที่มีคนพูดภาษาเดียวกับผม

"มาประเทศไทยจ้า"

"ประเทศไทย?... ไม่รู้จัก ไม่เคยไป"

"แล้วน้องล่ะ มาจากไหน" ผมยืนคุยกับเขา สงสัยมีคนเดียวมั๊งที่คุยกันรู้เรื่อง

"ผมมาจากบ้านหลังนั้น" เขาชี้ไปทางซ้ายของตลาด จำได้ว่าผมพึ่งเดินผ่านมา

"ใกล้มืดแล้ว กลับบ้านสิ"

"กลับไม่ได้"

"เดี๋ยวพาไปส่งบ้านนะ"

"กลับไม่ได้อีกแล้ว" แล้วเขาก็ร้องไห้ ผมเลยโน้มตัวลงไปจะกอดเขา 

 

แล้วผมก็ชอคมาก!

มือและแขนของผมทะลุตัวของเด็กคนนั้น

"ผะ ผี?!"

"ไม่ใช่นะ ข้าน่ะ แค่ไม่ตื่นเฉยๆ"

"งะงั้นๆ ทำไง" ผมตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ความจริงแล้วผมมีสัมผัสที่6งั้นหรอ?

"โครก"

"ฮ่าๆ พี่ตลกจัง"

"เฮ้อ แถวนี้มีสถานฑูตมั๊ย จะแลกเงิน"

"สถานฑูต? มันคืออะไรเหรอ?"

"ก็ที่มันเป็น เอ่อ... เกี่ยวกับพวกต่างประเทศไง"

"ไม่เข้าใจ ข้าว่าพี่น่าจะไปหาของกินเลยนะ มีทองหรือมีเงินมั๊ย?"

"มีเงินนะ แบบนี้ใช้ได้มั๊ย" ผมหยิบแบงค์พันให้เขาดู

"กระดาษเหรอ? ไม่ได้หรอก ต้องเป็นเงินแท้ๆ ทองแท้ๆ"

"หา ทองแท้ๆ!?"

"แบบสร้อยทองของพี่ก็ได้นะ เอาไปซื้ออาหารได้เยอะเลย"

 

ผมหยิบสร้อยตัวเองออกมาดู แล้วเอาพระที่ห้อยออก เหลือแต่สร้อย เด็กคนนั้นก็พาเดินไปที่ตลาด ผมเผลอคุยกับเขาตั้งหลายรอบ คนอื่นก็มองผมด้วยสายตาที่แปลก

พอได้ของมา ผมก็กลับไปที่ชายหาด หวังว่าจะมีเรือซักคันมารับ 

"กินมั๊ย"

(ส่ายหน้า)

"ลืมไป โทษทีนะ นายรู้มั๊ยที่นี่ที่ไหน?"

"ที่นี่คืออียิป" ขนมปังที่กำลังจะเข้าปาก ชะงักทันที

"อะไรนะ ขออีกรอบ"

"อียิปต์" 

"แล้วไม่เห็นมีรถเลย อียิปต์ก็เจริญอยู่นะ" 

"รถคืออะไร? ข้าว่าถ้าอยากกลับบ้านพี่น่าจะไปซื้อแผนที่มานะ" 

"ซื้อจากที่ไหนหรอ?"

"ก็เลยจากตลาดไปหน่อย เดี๋ยวข้าพาไปพรุ่งนี้"

"ขอบใจนะ ผมไม่คิดว่าจะเจอผีที่ใจดีแบบนาย" 

"ฮ่าๆ รีบหาที่นอนเถอะ ดึกแล้ว"

 

 

ในวันรุ่งขึ้น ผมไปหาโรงรับจำนำ เพื่อเอาเงินไปซื้อแผนที่

 

"ทำไมแผนที่มันแปลกๆนะ"

"ข้าเลือกอันที่กว้างที่สุดแล้วนะ"

"คือมันเหมือนกับ แค่แผ่นทวีปแผ่นเดียวเท่านั้น"

"พี่พูดอะไร ฟังดูยากจัง ฮ่าๆๆ"

"นายรู้รึเปล่า โลกของเราเป็นทรงกลม แบบนี้" ผมวาดลงบนผืนทราย เป็นรูปโลก

"นี่น่ะหรอ? โลก... ข้าว่าไม่ใช่ ถ้าหากเป็นวงกลม เราก็ร่วงตายหมด"

"ผมว่า อาจจะยากไปหน่อย ไว้ค่อยทำความเข้าใจทีหลัง... นั่นอะไรน่ะ" ผมชี้ไปทางที่มีคนมุงมากกว่าปกติ 

"อ่อ ฟาร์โรทรงเยี่ยมพวกเราน่ะ"

"อะไรนะ?"

 

เมื่อกี้ ผมว่าฟังผิด เจ้าหนูยิ้มให้ก่อนทวนคำพูด

"ฟาร์โรเสด็จ"

"อียิปต์มีฟาร์โรด้วยหรอ?"

"ก็ต้องมีสิ"

"งั้นผมขอถามหน่อย.... สฟิงซ์สร้างหรือยัง"

"สฟิงซ์ หมายถึงสิงโตน่ะหรอ ยังสร้างไม่เสร็จเลย อยากไปดูมั้ย เดี๋ยวข้าจะพาไป"

 

 

"ยังสร้างไม่เสร็จ..." งั้นแสดงว่า... ผมไม่อยากคิดต่อเลย เรื่องที่ผมสงสัยตั้งแต่การแต่งการของคนที่นี่... มันคือความจริง!

ผมย้อนอดีตมาที่นี่ ผมไม่ได้รู้เรื่องราวประวัติศาสตร์ของอียิปต์เท่าไร 

"นี่เจ้า! ยืนนิ่งอยู่ทำไม คุกเข่าลง" มีเสียงของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น แต่ผมฟังไม่ออก ต้องให้เจ้าหนูแปลให้ แต่ก็ย่ำแย่แล้ว เพราะขบวนของฟาร์โรเดินทางมาตรงนี้ พวกเขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พอคุกเข่าลง ผมก็รู้สึกว่าฟาร์โรเสด็จลงจากพระที่นั่ง เดินลงมาทางผม

"ข้าไม่เคยเห็นการแต่งการที่แปลกแบบนี้มาก่อน เจ้าเป็นใคร?" 

 

"..."

"ทำไมไม่ตอบ"

"@#฿฿&%#฿%"

"พูดอะไรของเจ้า ข้าไม่เข้าใจ"

"ผม...มา จาก ...ประเทศไทย" เจ้าหนูเป็นล่ามให้ผมซะแล้ว เจ้าตัวไม่มีใครมองเห็นแต่ก็ยังคุกเข่าต่อพระพักขององค์เหนือหัว

 

"คนนอกเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร เจ้าเป็นสายลับจากต่างแดนสินะ"

"@฿%&&฿฿&***%!£€]]¶©"

"อะไรนะ"

"เรือ ผม อัพปาง ...ผมไม่...ใช่ สายลับ... ไม่...ใช่ศัตรู"

"ใกล้จะได้เวลาของข้าแล้ว นำตัวนักเดินทางนี่ไปที่วัง"

"@#฿?" หะ อะไรนะ เขาพูดอะไรน่ะ

 

"พี่ชาย เขาจะพาพี่เข้าวัง" แย่! แย่แน่ๆ

"ทำไงดี?"

"ข้าจะตามพี่ไปเองนะ อยู่ที่นี่ข้าเหงา" ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ผมไปวังคนเดียว แต่มันคือผมต้องโดนอะไรบ้าง

 

แย่...

 

"เราต้องสอบสวนนักเดินทางคนนี้"

"พาไปห้องใต้ดิน" 

 

พวกเขาพูดภาษาโบราณอีกแล้ว ตอนนี้ผมอยู่หน้าพระราชวัง ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย พวกนั้นใช้โซ่มัดคอของผมแล้วลากลงห้องใต้ดิน โดนมีเจ้าหนูเดินมาด้วย... 

 

"เจ้าบอกเหนือหัวว่า มาจากประเทศไทย ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน มันอยู่ที่ไหน?"

"..."

"ตอบเร็วๆ ข้าไม่มีเวลามากนัก"

"อยู่...ที่ ทวีป เอเชีย... "เจ้าหนูบอกว่า แค่กระซิบเบาๆเขาก็ได้ยิน เพราะผู้คุมอาจจะสงสัยได้

"ทวีปเอเชียคืออะไร"

"เป็น...ทวีปใหญ่ ที่ยัง ไม่รุ่ง เรือง"

"แล้วเจ้าเดินทางมาที่นี่ได้อย่างไร"

"ผม...มา โดย เรือ"

"แล้วมาทำอะไรที่นี่"

"..." เอาไงดีนะ ถ้าหากหาคำตอบที่น่าพอใจไม่ได้ ผมก็อาจจะโดนฆ่า

'หลงทาง'

"หลงทาง..ครับ"

"เจ้าเป็นพ่อค้าหรือ?"

"ไม่...ผมเป็น..นักเดิน...ทาง"

"แล้วจะไปไหน"

"ผม... กำลัง...ไปสเปน"

"นั่นคือที่ใด"

 

"อยู่ที่....ทวีปอเมริกาใต้"

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร หรือเจ้าพูดความเท็จ ข้าไม่รู้เรื่องของทวีปอเมริกาเหนือ เจ้าเป็นคนนอกที่เข้า มาโดยผิดกฏหมาย เจ้าต้องอยู่ในคุกใต้ดินจนกว่าข้าจะหาคำตอบที่เจ้าพูดมาว่ามันคืออะไร"

เขาพูดยาวซะจนล่ามตัวน้อยของผมเกือบแปลไม่ทัน

นี่ผมต้องอยู่ในคุกใต้ดินหรอเนี่ย!?

แย่จริงๆ พวกเขากำลังจะพาผมไปแล้วครับ ผมต้องอยู่ในที่ๆสกปกนี่จริงๆหรอ ผมยังไม่อยากเข้าคุกตอนนี้นะ!!!!

ใครก็ได้ช่วยด้วยยย คุณย่าาาาา 

 

"ขอโทษทีนะ ต้องทำให้นายมาอยู่ในนี้ด้วยเลย"

'ไม่เป็นไรข้าว่าพี่ไม่ต้องคิดมาหรอก ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะอยู่กะพี่นี่แหล่ะ'

"ขอบคุณนายจริงๆ"

 

อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่แสนดี อยู่ข้างกายผม ทำให้ผมไม่เหงา

 

"@#฿%&"

"หะ?" มีคนในหลืบของคุกพูดกับผม แต่ผมฟังไม่ออกหรอก

'เขาถามว่าพี่มาจากไหน' จะมีอีกกี่คนที่ถามผมแบบนี้นะ ผมน่าจะติดป้ายเอาไว้ที่หน้าผาก ว่าผมมาจากไทย...

"ผม...มา...จาก...ไทย"

"โดนอะไรมา ถึงอยู่ในคุกแบบนี้ล่ะเจ้าหนู"

"ผม...เป็น...นักเดินทาง...เลยโดน จับ"

"แย่หน่อยนะ ช้าน่ะ ไปขโมยยาเลยโดนจับ"

"..." เขาหาเพื่อนคุยเหรอ? ชายคนนี้แก่แล้วนะครับ อายุราวๆ50+

 

"หลานชายข้าป่วย เป็นโรคมาครึ่งปี ข้าว่าจะเอายาไปรักษาแต่ไม่มีเงิน จนต้องอยู่ในคุกแบบนี้"

"ท่าน...ชื่อ...อะไร" เด็กคนนั้นเขาฝากผมถาม

"ข้าชื่อนาซัส"

'ท่านลุง!' หะ!? นี่ลุงของเจ้าหนูนี่เหรอ

"ท่านรู้เรื่อง...หลายท่าน...แล้วรึยัง?"

"รู้อะไรรึ ข้าเฝ้ารอวันที่จะกลับไปหาเจ้าหลานรัก"

"..." ผมรู้สึกสับสนนิดๆ ถ้าหากเขาเป็นลุงของเจ้าหนู ไม่มีใครบอกเขาเลยเหรอ ว่าหลานของเขาตายแล้ว

 

แต่ก็อย่างว่า ผมก็ไม่สามารถบอกได้ ว่าหลานลุงอยู่ตรงหน้าลุง กำลังร้องไห้อยู่

 

'อย่าร้องไห้นะเจ้าหนู' ผมกระซิบแล้วหันหลังไปกอดเขา ถึงแม้มันจะทะลุตัว แต่ทว่า ผมกลับรู้สึกถึงไออุ่นจากตัวเด็กน้อยเบาบาง

 

ผมจำเป็นต้องหาที่นอนในคุกอันชื้นแฉะนี่... รู้สึกขยักแขยงชะมัด ทำไมไม่ปรับปรุงให้มันสะอาดหน่อยฟระ?!

 

พอคิดอะไรนิดหน่อยก็ดึกซะแล้ว... ผมหลับไปทั้งยังนั่งอยู่...

 

 

 

 

 

"@#฿%&*+"

"@#฿....&-+"

 

อ่า เสียงอะไรน่ะ

 

 

ดังแต่เช้าเลย น่ารำคาญเป็นบ้า คนจะหลับจะนอน!

 

ผมพลิกตัวหันไปทางต้นเสียง... เจอกับ ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ แล้วยังใส่เกาะหนาๆ เหมือนเป็นายทหาร เขากำลังคุยกับผู้คุมอยู่ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

 

เด่นเป็นบ้า ถ้าเด่นแบบนี้ในสนามรบก็โดนคนแรกสิ

 

"เจ้าหนูตื่นเร็ว เช้าแล้ว แปลให้ฟังหน่อยสิ พวกนั้นพูดอะไร"

'ห้าว... เขาแค่ดุ ผู้คุมที่ทำนักโทษหายน่ะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก'

"อ้อ... เห้ย เขาหันมาทางนี้แล้ว"

'ข้านอนต่อเดี๋ยวนึงนะ'

'อย่าพึ่งสิ เดี๋ยวเขาคุยกะพี่ไม่รูเรื่อง'

"...ไซร่า!" ผมฟังเขาออกแล้วแฮะ เขาเรียกใครน่ะ มองมาทางผม ...?

พอผมหันไปดูทางอื่น เขาก็เปิดประตูคุกทะล่าเข้ามาเลย แถมยังถือวิสาส่ะกอดผมแน่นอีก

"อัก!"

"ไซร่า!" 

"ผม...ไม่...ใช่...ไซร่า"

"เจ้านั่นแหล่ะ ไซร่า"

"....!!!!"