Zombie วิจัยวุ่นลุ้นรัก

                          

                                                           บทนำ
 

            ฉัน น้ำแดง เด็กสาววัย20 ผู้ซึ่งไม่เคยเชื่อเรื่องราวเกี่ยวกับวันโลกแตกมหาวิปโยคอะไรเลยตั้งแต่เกิดมา เรื่องพวกนั้นมันก็แค่เรื่องไร้สาระทั้งเพ น้ำท่วมงั้นเรอะ ? ไฟบรรลัยกัลป์ง้้นสิ ? โรคระบาดอย่างนั้นใช่มั๊ย ? นั่นมันก็แค่นิทานหลอกเด็กที่พวกผู้ใหญ่ปั้นขึ้นมาเท่านั้นแหละ ไหนละที่บอกว่าโลกจะแตกในปี 2013 ไหนละที่นักพยากรณ์ต่างๆได้ทำนายไว้ ฉันก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเหมือนคนทั่วๆไปได้โดยไม่สนใจคำทายเหล่านั้น   แต่ใครละจะรู้ อนาคตเปลี่ยนได้ ความคิดของคนเราก็เปลี่ยนได้  และตอนนี้ความคิดที่ฉันเคยคิดว่ามันไร้สาระและเป็นแค่นิทานหลอกเด็กมันเปลี่ยนไปแล้ว

 " น้ำแดง! ทำอะไรอยู่เร็วๆเข้าสิ มันจะตามมาทันแล้วนะ!"  เสียงของผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันตะโกนไล่หลังมา หมอนี่ใครกัน เรารู้จักกันด้วยเหรอ ผู้ชายที่หน้าตาดีแบบนี้คนธรรมดาอย่างฉันไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไหร่
"เฮ้! ยัยกุมาร ระวัง!" 
ปัง!
"เกือบไปแล้ว  เหม่ออะไรของเธอ อยากตายรึไงห๊ะ" 
ผู้ชายอีกคนที่หน้าตาดีสุดๆตะคอกใส่หน้าฉัน อะไรของเขาฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ เหม่อ? ฉันเนี่ยนะเหม่อ ? แล้วเหม่อละต้องตายขนาดนั้นเชียว แล้วดูนั่นสิแต่ละคนพกปืนคนละกระบอกสองกระบอก ถึงแม้ผู้ชายสองคนนี้จะหล่อก็เถอะ แต่ตามเนื้อตามตัวสกปรกเป็นบ้า มีแต่คราบดำกับรอยเลือด.....เลือด? เลือดงั้นเหรอ?
เฮือก! !
" พี่น้ำแดง เป็นอะไรไป? " 
 ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วก็เห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 10 ขวบยืนมองด้วยความสงสัย เด็กผู้ชายที่หน้าตาละหม้ายคล้ายกับ...ฉัน!
"ส้มคั้น !! " ฉันตะโกนชื่อของส้มคั้นออกมาเสียงดัง ใช่แล้วส้มคั้นคือน้องชายของฉันเอง น้องชายแท้ๆที่พ่อกับแม่ฝากฝังให้ฉันดูแลก่อนเราจะมาพบกับเร่ืองบ้าๆนี้ ขอเวลาฉันหนึ่งนาทีเพื่อกลับเข้าสู่โลกความเป็นจริง ฉันน้ำแดงคนนี้และส้มคั้นน้องชายของฉันเราสองคนได้รับตั๋วท่องเที่ยวเมืองบ้าๆที่มีชื่อว่า S Land ซึ่งตั้งอยู่บนเกาะสักแห่งหนึ่งห่างจากพื้นดินมาหลายร้อยกิโล ฉันจำได้ว่าก่อนที่เราสองคน เอ่อ...รึสี่คนจะมาวิ่งหนีตัวอะไรสักอย่าง ฉันกำลังนอนพักผ่อนหย่อนใจอยู่ในสวนของโรงแรมจู่ๆก็มีเสียงดังปัง คล้ายเสียงปืนดังมาจากที่ไหนสักแห่งไม่ไกลจากที่ฉันอยู่ ส้มคั้นที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระของโรงแรมพร้อมเพื่อนๆที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานของหมอนั่นก็วิ่งตามมาด้วย ทุกคนดูแตกตื่น และสถานการณ์เริ่มชุลมุน 
 "เกิดอะไรขึ้นพี่น้ำแดง?!"  
 "พี่ก็ไม่รู้ ได้ยินเสียงดังมาจากทางนั้นแล้วก็วุ่นวายแบบนี้แหละ " ฉันตอบส้มคั้นไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ แปลกมากๆด้วย ไม่รู้สิ ในความรู้สึกฉันมันต้องกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ 
    "ผีซอมบี้ ! ผีซอมบี้บุก ! หนีเร็ว ๆๆ ๆ " 
  หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา-[]-;;;;  ผีซอมบี้งั้นเรอะ  นี่ฉันหูฝาดรีลุงคนนั้นแกเพี้ยน 
   "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! แม่คะช่วยหนูด้วย!!!!"   จู่ๆก็มีเสียงเด็กผู้หญิงกรีดร้องมาจากทางชายหาด ฉัน ส้มคั้นและคนอื่นๆหันไปดูด้วยความสงสัย เห้ย!นั่นอะไรน่ะ ทะ ทะทำไม ผู้ชายคนนั้นถึงได้ 
   "ไม่นะ ยายจ๋าลูกแม่ คุณคะช่วยลูกฉันด้วย คุณคะได้โปรด พวกคุณช่วยลูกฉันด้วย " 
  ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในฝูงชนกับพวกเราหวีดร้องขึ้นมา และพยายามขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ ที่ยืนดูเหตุการณ์ ไม่มีใครสักคนกล้าพอที่จะวิ่งไปช่วยน้องจ๋าคนนั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผู้ชายคนที่จับน้องจ๋าไว้เป็นซอมบี้น่ะสิ ! ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นหรอกนะ แต่ยายป้าข้างๆ ที่กำลังผลักฉันมันทำให้ฉันรู้ว่านี่คือความจริง ! บ้าเอ๊ย เจ็บชะมัด ผลักแรงไปแล้วนะยายป้ามหาภัย  ดีที่ส้มคั้นช่วยพยุงฉันขึ้นมาก่อนที่ฝูงชนจะรุมเหยียบฉันก่อน บ้าบอสิ้นดี  ฉันหันไปมองทางชายหาดที่ตอนนี้น้องจ๋าโดนไอ้ผีซอมบี้นั่นฉีกเนื้อกินเป็นชิ้นไปแล้ว แม่ของน้องจ๋ากรีดร้องราวกับคนเสียสติและพยายามจะวิ่งไปทางชายหาด แต่คนแถวนั้นจับไว้ซะก่อน และนางก็เป็นลมล้มพับไป ชายหาดที่ตอนแรกมีแต่ผู้ชายที่เป็นซอมบี้ตอนนี้กลับมีทั้งชายและหญิงประมาณสิบกว่าคน ไม่ใช่สิ พวกนั้นไม่ใช่คน แต่มันคือซอมบี้เดินเต็มชายหาดไปหมด เด็กๆแถวนั้นที่มองดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับร้องไห้จ้าและวิ่งหนีไปคนละทิศคนทางผู้ใหญ่บางคนถึงกับวิ่งชนกันด้วยความชุลมุน ส้มคั้นยืนเกาะแขนฉันแน่น แววตาเหม่อลอยคล้ายคนกำลังจะสติแตก ฉันรีบจูงมือส้นคั้นแล้วพาวิ่งกลับไปที่ห้องพักของโรงแรม โชคดีที่ห้องพักของเราอยู่ชั้น 2 การเดินไปถึงห้องนั้นจึงกินเวลาไปไม่มากเท่าไหร่นัก ฉันจัดการสั่งส้มคั้นให้ไปเปลี่ยนชุดโดยเร็ว และเก็บสิ่งของที่จำเป็นใส่เป้ 
 "ฟังนะส้มคั้น นายต้องมีสติ ไปเปลี่ยนชุดและเก็บของที่จำเป็นใส่เป้เดี๋ยวนี้ พี่ให้เวลา3นาที เข้าใจใช่มั๊ย " 
 "ฮะ ฮะ   เข้าใจ ผมเข้าใจ " 
 "เดี๋ยวพี่จะลองโทรศัพท์หาพ่อกับแม่ดู" 
ฉันพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อต่อสายหาพ่อและแม่ 
 ' ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งหนึ่งค่ะ '

 บ้าจริง !ทำไมถึงติดต่อไม่ได้ในตอนนี้ด้วยนะ หึ่ย ยยย!  ฉันยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเป้และเก็บของที่จำเป็นยัดใส่เข้าไปด้วย เอาละ ถ้าติดต่อพ่อกับแม่ไม่ได้คงต้องพึ่งตัวเองไปก่อนละกัน ฉันสะพายเป้ขึ้นบ่าแล้ววิ่งไปเปิดผ้าม่านดูสถานการณ์ข้างนอก ทำไมพวกมันมีเยอะขึ้นอย่างนี้ ฉันจะทำไงดีเนี่ย อ้ากกกกก ฉันทึ้งหัวตัวเองเบาๆแล้ววิ่งไปหยิบสิ่งที่พอจะเป็นอาวุธได้ในตอนนั้น  'ปากกา' ปากกาก็ปากกาว่ะ  ฉันหยิบปากกามาสามด้ามแล้วส่งให้ส้มคั้นด้ามนึง
 "พี่คิดว่าปากกาสามารถฆ่าซอมบี้ได้หรอฮะ? " มันก็จริงแต่ มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลยนี่หว่าาา
 " พี่คิดว่าอย่างน้อยมันก็สามารถทิ่มตาพวกมันได้อ่ะนะ"
 "พี่กำลังคิดว่าตัวเองเป็น โปรเจค อลิซ ในเรสสิเด้นอีวิล? " 
  -0- เข้าใจถามมากไอ้น้องตัวแสบ ใช่! ฉันคิดว่าตัวเองคือนางเอกหนัง Resident evil แล้วจะทำไมย่ะ ชิส์ !
 ฉันไม่สนใจจะตอบคำถามของส้มคั้น แล้วจูงมือเด็กแสบเดินออกไปนอกห้อง 
โอ้มาย~~ -ข้างนอกนั้นเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของบรรดาเด็กและผู้หญิง เสียงโวยวายของบรรดาคุณผู้ชาย และเสียงแฮ่ๆ ของไอ้พวกซอมบี้  ฉันถามตัวเองหลายรอบเลยว่านี่เป็นฉากหนึ่งในหนังรึป่าว  รึฉันมาผิดงานป่ะวะ ไม่แน่ใจเท่าไหร่  
 ส้มคั้นกระตุกแขนฉันเบาๆ แล้วกระซิบ
 "ไปทางนั้นเถอะพี่น้ำแดง ผมว่าน่าจะปลอดภัย " ฉันหันไปมองตามทางที่ส้มคั้นบอก แล้วย่องๆ ไปอย่างเงียบๆ 
 "แฮ่!!!!" 
  "กรี๊ดดดด!!!" 
ฉัวะ! 
 o[]o;;;; เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ฉันกำลังจะเลี้ยวเข้าซอยไปทางที่คิดว่าปลอดภัย จู่ๆซอมบี้ตัวนึงก็โผล่มาจนฉันร้องกรี๊ดซะเสียงดัง และใครคนนึงก็วิ่งมาตะครุบไอ้ผีซอมบี้จนมันล้มลง และฉัวะ ใครคนนั้นเสียบมีดปักเข้าที่หัวของมัน 
 "เออออ ขะ ขะ ขอบคุณค่ะ " ฉันกล่าวขอบคุณผู้ช่วยชีวิตที่ดูจะโหดเอาเรื่อง เขาเป็นผู้ชายที่สูง สูงมาก สูงกว่าฉันมากๆ  ใส่เสื้อสีดำสนิทและหมวกแก็ปที่ปิดบังใบหน้าไว้บางส่วน ทำให้ฉันมองหน้าเขาไม่ถนัด แต่ที่รู้ก็คือหมอนี่ขาวมาก ขาวโอโมเลยก็ว่าได้
 "คราวหน้าหัดเดินดูตาม้าตาเรือซะบ้าง ถ้ายังไม่อยากเป็นอาหารของไอ้พวกนี้ " คุณผู้ช่วยชีวิตของฉันพูดเตือนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และใช้เท้ากระทืบหัวไอ้ซอมบี้จนมันหน้าเละไปเลย โหดแหะ -0- 
  "เฮ้ ! ไวน์ นายโอเคนะ " ผู้ชายที่หน้าตาหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วิ่งออกมาจากมุมไหนสักแห่งแล้วเดินเข้ามาตบบ่าคุณผู้ช่วยชีวิตฉัน ในมือหมอนั่นถือปืนกระบอกนึง และสะพายดาบยาวไว้บนหลัง หมอนี่เป็นซามูไรรึไงนะ แต่หน้าตาก็ออกไปในโซนนั้นอยู่นะ ยาวดี เอ้ย!ขาวดี  ><  
 "แล้วนั่นใคร ? " นายซามูไรถามคุณผู้ช่วยชีวิต ไม่ใช่สิเขาชื่อไวน์ตะหาก 
 "ผู้หญิงเซ่อซ่าที่เดินทะเล่อทะล่าไม่ดูทางน่ะ เกือบโดนซอมบี้กิน ฉันช่วยไว้พอดี -_-"
 -0- ทะเล่อทะล่างั้นเรอะ ฉันดูทางอยู่นะเฟ้ย แค่ไม่เห็นตอนที่ไอ้ผีซอมบี้มันโผล่มาเฉยๆหร๊อก ไม่งั้นแม่เอาปากกาทิ่มหัวตายไปแล้ว-.-โถ่ววว
 "สวัสดีนะเธอ ฉันชื่อ มิกซ์ ส่วนไอ้โหดที่ช่วยชีวิตเธอชื่อ ไวน์ ยินดีที่ได้รู้จัก พวกเธอสองคนชื่ออะไร แล้วพอจะเล่าเหตุการณ์ให้เราฟังได้รึป่าวว่ามันเกิดอะไรขึ้น^^" 
นายซามูไรนามว่ามิกซ์ร่ายยาวจนฉันแทบจะฟังไม่ทัน ยื่นมือมาเพื่อเชคแฮนด์แอนด์สไมล์ ฉันที่เกิดมานานแสนนานและไม่เคยมีผู้ชายหน้าตาดีมากมากล่าวทักทายและถามชื่อบ่อยนักจึงเคอะเขินนิดหน่อย ไอ้จะยื่นมือไปสานสัมพันธ์ก็กระไรๆอยู่ จึงได้แค่ยิ้มและตอบไปตามมารยาท
 "สะ สวัสดี ฉันชื่อน้ำแดง ส่วนนี่น้องชายของฉันชื่อส้มคั้น เราสองคนXyzcaweo2-394-#250it /ๅ#@๑๒๓ฎชเาำกดจไา/บหมมมท ื"   ฉันเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่ได้รับตั๋วมาที่นี่และเหตุการณ์ก่อนที่จะวิ่งมาโรงแรมให้นายมิกซ์สุดหล่อฟังแบบละเอียด ซึ่งเขาก็ตั้งใจฟังอย่างดีโดยมีส้มคั้นคอยเสริมเวลาฉันเล่าตกหล่น ส่วนนายไวน์ผู้ช่วยชีวิตฉันก็ยืนฟังอย่างเงียบๆ ในมุมมืดๆของเขา น่ากลัวชะมัด -0- 
 "อย่างนี้นี่เอง ถือว่าเธอโชคดีมากที่วิ่งเข้ามาในโรงแรมทัน เพราะพวกฉันก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะมัวแต่เล่นกระดานโต้คลื่นอยู่ ให้ตาย กว่าจะวิ่งฝ่าคนเข้ามาในนี้ได้ก็เกือบโดนจับกินซะแระ " นายมิกซ์ผู้หล่อเหลาทำหน้าสยองในขณะที่เล่าให้พวกเราฟัง จนฉันสยองตามไปด้วย 
 "ฉันว่าพวกเรารีบไปที่อื่นก่อนเถอะ เพราะตอนนี้มันมากันแล้ว " นายไวน์ที่ยืนนิ่งอยู่นานรีบเอ่ยปากบอกพวกเราที่กำลังทำหน้าเครียดให้รีบหนี เพราะตอนนี้พวกไอ้ผีบ้าซอมบี้มันบุกเข้ามาในโรงแรมกันแล้ว ฉันหันไปดูทางที่ตัวเองเดินออกมาในตอนแรก โอ้พระเจ้ามันน่ากลัวมาก ฉากในหนังซฮมบี้ชัดๆ ฉันยืนเอ๋ออยู่นานจนนายไวน์ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่กระชากฉันให้วิ่งไปข้างหน้า ที่ส้มคั้นและนายมิกซ์วิ่งไปก่อนแล้ว พวกเราวิ่งออกมาทางประตูหนีไฟ และวิ่งไปเรื่อยๆ ตามทางที่คิดว่ายังปลอดภัย นายมิกซ์เป็นคนนำทางส่วนนายไวน์คอยคุ้มกันข้างหลังให้ ฉันมีหน้าที่แค่....ขว้างปากกาไปให้โดนไอ้พวกซอมบี้ที่พยายามจะเข้ามาดึงตัวฉัน-0-  จนนายไวน์อดไม่ได้ที่จะตำหนิฉันเบาๆว่า ไร้สมอง ซึ่งฉันว่ามันก็จริง  เราวิ่งกันมาเรื่อยๆเป็นชั่วโมงแล้วจนฉันแทบจะวิ่งต่อไปไม่ไหว นายมิกซ์จึงงัดบ้านหลังนึงในละแวกนอกเมืองและพาเราเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในนั้น เราซ่อนตัวอยู่ในบ้านหลังนั้นเป็นเวลาสามวัน และฉันพยายามใช้โทรศัพท์มือถือติดต่อไปยังที่ๆคิดว่าจะสามารถขอความช่วยเหลือได้ แต่...เปล่าประโยชน์ สัญญาณการเชื่อมต่อถูกตัดขาด และตอนนี้เราขาดการช่วยเหลือในทุกๆทาง
 
  ฉันพาตัวเองออกมานั่งรับลมอยู่ที่ห้องครัว และปล่อยส้มคั้นไว้กับไอ้หล่อมิกซ์ ดูเหมือนว่าเขาจะดูแลส้มคั้นได้ดีมาก ฉันเลยถือโอกาสย่องมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว อยากจะร้องไห้ก็ทำไม่ได้ เลยได้แค่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
   "นี่กินซะ ถึงแม้จะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้กินอะไรเลย " มือปริศนายื่นขนมปังมาให้ฉันสองแผ่นในขณะทึ่ฉันกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ ไม่ต้องเงยหน้ามองฉันก็พอจะรู้ว่าใคร ฉันจำเสียงเขาได้ 
   "นายน่าจะถอดหมวกออกบ้างนะ จะทำตัวฮิพฮอพไปไหน" ฉันรับขนมปังมาแล้วหันไปพูดกับไวน์ที่ กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ตั้งแต่วันนั้นที่เขาช่วยฉันจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาสามวันแล้ว แต่....หมอนี่ไม่เคยถอดหมวกแก็ปออกเลย - - มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆเวลาคุยกับเขา คืนก่อนนั้นฉันพยายามที่จะโน้มน้าวใจให้หมอนี่ถอดหมวกออกจนเราทะเลาะกันเสียงดังมาก และในที่สุดฉันก็พ่ายแพ้ หมอนี่เดินหนีไปอีกทางส่วนฉันนั่งลงกับพื้นฟึดฟัดอยู่คนเดียว และฉันจะไม่สงสัยมากมายเลยถ้าไอ้หล่อมิกซ์ไม่พูดประโยคนั้นออกมา 
 "ถ้าไวน์ถอดหมวกออก ฉันกลัวเธอจะมองมันตาเยิ้มน่ะสิ หมอนั่นไม่ธรรมดานะ ปิ้วๆ^^ "                                                                                 

  ไอ้คำพูดและน้ำเสียงแบบนั้นของไอ้หล่อมิกซ์มันทำให้ฉันจะบ้าตายอยากจะรู้ว่าใบหน้าภายใต้หมวกนั่นมันเป็นยังไงกันแน่ หล่อ? รึ อุบาทว์ -_-;; ได้แต่คิดและสงสัยอยู่คนเดียว ย้ากกกกกเจ็บใจเป็นบ้า แล้วนี่ฉันนั่งคิดอะไรอยู่เนี่ยไร้สาระชะมัด 
  " คิดอะไรของเธออยู่ยัยกุมาร คงไม่ได้คิดเรื่องที่จะให้ฉันถอดหมวกออกหรอกนะ -_-"  แหน่ะ รู้ทันตลอด -_- เอาเถอะหมอนี่ก็มีวิธีเอาคืนฉันอยู่เหมือนกันแหละ ตั้งแต่ฉันเถียงกับเขาเรื่องหมวก หมอนี่ก็เอาแต่เรียกฉันว่ากุมาร ชิส์ ชื่อน้ำแดงโว้ยยยยยย ไม่ใช่กุมาร เรียกมาได้ -_-;; คนสวยเซ็ง  ฉันทำหน้าเซ็งหน่อยๆ แล้วลุกขึ้นยืน ไวน์หันมามองฉันแล้วหันกลับไปทางหน้าต่างตามเดิม ฉันเบ้ปากใส่เขาหน่อยๆแล้วเดินออกมา แต่ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวออกจากห้องครัว เท้าเจ้ากรรมดันไปเหยียบเปลือกกล้วย (ใครมันมากินแล้วทิ้งไว้แถวเน้!!!) เป็นผลทำให้
 "กรี๊ดดด" 
 "เห้ย !ยัยกุมาร " 
 หมับ! 
 ไวน์คว้าตัวฉันไว้ได้ทัน แต่หมวกเขาหลุดกระเด็นออกจากหัวเผยให้เห็นโครงหน้า ตา จมูก คิ้ว ปาก และผมได้ชัดขึ้น และฉันขอบอกเลยว่า
 "อุ๊แม่เจ้า หล่อจัง>.<"   <<ฉัน
   -_-;;;;;  << ไวน์ 
 พรึบ! 
  "เกิดอะไรขึ้...ขี้น-0-"  <<ไอ้หล่อมิกซ์
  >.<   <<ฉัน
  -__-;;;; <<ไวน์ 


  .....ห้านาทีต่อมา

  นั่นคนรึเทวดา หล่อ หล่อมาก >_< โอ๊ยฉันยอมโดนซอมบี้กินถ้าได้ตายพร้อมผู้ชายที่หล่อปานเทพบุตร หลังจากที่ฉันได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของไวน์ฉันก็มานั่งเพ้ออยู่ในห้องน้ำคนเดียว ฉันควรจะดีใจรึเสียใจเนี่ยยยย ฮี่ๆๆๆๆ (ฉันรู้ว่าแกดีใจ บ้าผู้ชายชะมัดนางเอกเรื่องนี้ :คนแต่ง)  แล้วฉันจะทำตัวถูกรึป่าวละเนี่ย โอ๊ยต้องทำตัวให้ดูดีตลอดเวลามันก็ไม่ใช่นะเนี่ยๆๆๆๆ><  
 ปัง!
 0[]0 สะ เสียงปืน เสียงปืนดัง ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างแข็งขัน ให้ตายเวลาระทึกขวัญมาอีกแล้วรึ แว๊กกกกกกก (สติแตกไปแล้วจ้า)
ปังๆๆๆๆๆๆๆ 
 "เฮ้!ยัยกุมาร ออกมาเดี๋ยวนี้ พวกมันแห่กันมาแล้ว เราต้องรีบไปกันแล้ว !!"
 ฉันเปิดประตูออกมาแล้วมองไปข้างนอกด้วยความตกใจ ให้ตาย!พวกมันมากันเต็มเลย ฉันหันไปถามถึงส้มคั้นกับไวน์ เขาจึงชี้ออกไปทางหลังบ้าน ไปแล้วสินะ ฉันจึงวิ่งไปหยิบกระเป๋าในห้องโถงและวิ่งออกไปทางหลังบ้านพร้อมกับไวน์ เห็นหลังของมิกซ์และส้มคั้นอยู่ไวๆ ฉันจึงรีบวิ่งตามไปติดๆโดยมีไวน์วิ่งตามหลังมา 

" แฮกๆๆ ๆ พี่โอเคนะ " ส้มคั้นหันมาถามฉัน เด็กแสบหน้าซีดหน่อยๆ เพราะความเหนื่อย 
" พี่โอเค แฮกๆ ๆ นายละไหวมั๊ย "
"แฮกๆๆ ไหวฮะ " ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ 
 นี่มันนิยายวิ่งสู้ฟัดรึไงเนี่ย ! 

  เราวิ่งกันมานานพอสมควรและขาฉันเริ่มจะล้าแล้ว พวกซอมบี้ก็ตามมาไม่ทันแล้ว ฉันหันไปมองหน้าแต่ละคน และสงสัยว่าทำไมแต่ละคนมีหลายหน้าจัง ดูสิมิกซ์มีหน้าตั้งสิบหน้าแหน่ะ ฮี่ๆ  ไวน์เหมือนกันหน้าซ้อนๆกันเชียว เอิ้กๆๆ ส่วนส้มคั้นทำไมหน้าเป็นเบลอๆ =_=# แล้วทำไมฉันเวียนหัวอย่างเน้ ง่วงจัง >< ขอนอนหน่อยละกันนะ อิอิ 
 คร้อก !
 "อ้าวเห้ย!ยัยกุมาร" 
 "พี่น้ำแดง!"
 "น้ำแดง!"