sf) snsd apink & - sj 2am 2pm tvxq bigbang beast mblaq etc.

ลำดับตอนที่ #2 : seulong & taeyeon :: will you marry me? แต่งงานกันนะจ๊ะคนดี end

Will you marry me? แต่งงานกันนะจ๊ะคนดี

2AM  Seulong & SNSD Taeyeon

End

“โห ถ้าชั้นเป็นแกนะ ชั้นแต่งไปนานแล้ว ไม่มัวแต่เล่นตัวเหมือนแกหรอก” เจสสิก้าเริ่มบ่นหลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดจากเพื่อนสาว

“งั้น แกก็แต่งเลยดิ แต่งแทนชั้นไปเลย ชั้นโอเคนะ”

“บ้าหรอ ทำอย่างนั้นได้ที่ไหน ก็รู้ๆกันอยู่ว่าพี่ซึลองเค้ารักใคร นี่แกไม่รู้จริงๆหรอ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะแทยอน ชั้นว่า...” สาวผมบรอนด์ยังพล่ามไม่หยุด

“หยุดเลยแก ชั้นเบื่อที่จะนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว อ่อ ชั้นไม่ได้รักนายซึลองนั่น ไม่ได้รัก ไม่ได้รัก อย่าทำหน้าแบบนั้น นี่แกไม่เชื่อชั้นหรอ” แทยอนเริ่มงอแงเพราะดูเหมือนว่าเพื่อนรักจะไม่เข้าข้างตัวเอง

“เออ จะพูดอะไร จะทำอะไรก็เชิญเลย ถามใจตัวเองดีๆแล้วกัน ถ้ามาร้องไห้ทีหลัง ชั้นจะด่าให้” เจสสิก้ายังคงเป็นเจสสิก้า ถ้าเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นจริงๆ แน่นอนว่าเธอคงด่าเพื่อนรักคนนี้ไม่ไว้หน้าแน่

“เจสสิก้าอ่า...”

Taeyeon’s mode ::

นี่มันวันอะไรเนี้ย ทำไมชั้นถึงได้ซวยอย่างนี้ พ่อนะพ่อทำอะไรไม่เคยนึกถึงใจชั้นเลย มันจะอะไรกันนักหนา ถึงชั้นไม่แต่งงาน บริษัทก็ไม่เจ๊งหรอก อ่อ แล้วยังมียัยเพื่อนทรยศอีก ถ้าเข้าข้างกันมาก็ไปเป็นเพื่อนนายนั่นเลยสิ เบื่อๆๆๆ เบื่อโว๊ย วันนี้ชั้นขอตั้งหลักก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ อยากนอนเต็มทีแล้ว...อ๊ะ ใครมาจอดรถขวางประตูบ้านอ่ะ เดี๋ยวแม่จะวีนให้ ยิ่งเซ็งๆอยู่เฮ้ย! นั้นมันอิมซึลองหนิ...

End

“กลับมาแล้วหรอครับที่รัก” ไม่ทันที่จะเอารถเข้าบ้าน ใบหน้าน่ารักของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันทีที่เห็นคนที่ไม่อยากเจอที่สุด

“นายมาทำอะไรหน้าบ้านคนอื่นดึกๆดื่นๆแบบนี้ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้านายเดินมาแม้แต่ก้าวเดียว ชั้นจะเรียกตำรวจ” คนเก่งขู่ฟ่อๆเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามาหา

“อะไรกันครับที่รัก” ซึลองยังคงยิ้มยียวนตามสไตล์ และอีกอย่างที่ไม่เคยเปลี่ยนคือสายตาหวานเยิ้มที่จะส่งให้หญิงสาวเสมอ

“นายกลับไปเลยนะ ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย อ่อ แล้วเลิกเรียกชั้นว่าที่รักได้แล้ว เพราะชั้นไม่ได้รักนาย”

“ผมไม่เชื่อหรอก เพราะผมมีไอนี่” ไม่พูดเปล่าซึลองยังชูหลังฐานชิ้นสำคัญซึ่งก็คือไดอารี่สีขาวที่ดูเหมือนจะเป็นของคนตรงหน้า ทำเอาหญิงสาวพูดอะไรไม่ออก เพราะความลับของเธอทั้งชีวิตอยู่ในนั้น ใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มแห่งผู้ชนะ

“เราคงมีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยล่ะครับที่รัก ไปกับผมนะ”

Seulong’s mode ::

กร๊ากกก อยากจะหัวเราะเป็นภาษาดาวM78 ในที่สุดผมก็สามารถหลอกล่อแทยอนคนสวยให้มาดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับผมสำเร็จ ตอนแรกคิดว่าจะแป๊กนะเนี้ย แต่สงสัยผมคงทำบุญมาเยอะ เทวดาเลยเห็นใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้สุดที่รักของผมจะหน้ามุ่ยไปหน่อย แต่เชื่อเถอะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอต้องตอบตกลงแต่งงานกับผมแน่นอน 555

End

“นี่นาย มีธุระอะไรก็รีบๆพูดมา ชั้นอยากกลับบ้านแล้ว” หลังจากต่างฝ่ายต่างฝ่ายต่างนั่งจ้องหน้ากันพักใหญ่ แทยอนเปิดประเด็นมาอย่างไม่สบอารมณ์

“โอ๋ ที่รักอย่าเพิ่งโมโหสิครับ เราเพิ่งมากันเองนะ ดื่มไวน์กันก่อนดีกว่า น้องครับ…” ชายหนุ่มที่ตอนนี้อยู่เหนือกว่าในทุกๆด้านเอ่ยขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“นี่ชั้นไม่ว่างเหมือนนายนะ ถ้าไม่มีอะไร ขอของของชั้นคืนด้วย ชั้นจะกลับแล้ว” ของที่ว่านั่นก็คือไดอารี่สีขาวสุดรักสุดหวงของแทยอนนั่นเอง เธอไม่รู้หรอกว่าเขาไปเอามันมาได้ยังไง แต่ที่ต้องทำตอนนี้คือเอามันคืนมาให้เร็วที่สุด เพราะความลับทุกอย่างของเธออยู่ในนั่น รวมถึงเรื่อง...ด้วย

“ไดอารี่วันที่สาม มิถุนา... วันนี้เปิดเทอมวันแรกแต่ชั้นดันไปโรงเรียนสาย เพราะจินอุนคนเดียวเลย แต่ก็ต้องขอบคุณความโชคร้ายนั่นนะ เพราะวันนี้ชั้นได้เจอกับพี่ชายใจดีคนนึง อยากรู้จังว่าพี่คนนั้นเค้าชื่ออะไร” เมื่อเห็นแทยอนทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น ซึลองเลยเริ่มอ่านไดอารี่หน้าแรก ทำเอาเจ้าของข้อความนั้นหน้าขึ้นสีทันที

“ไดอารี่วันที่สาม กรกฎา... ครบรอบหนึ่งเดือนของการได้รู้จักกับพี่ชายใจดีคนนั้น ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่าพี่เค้าชื่ออะไร ซึลอง อิมซึลอง กัปตันทีมบาสของโรงเรียน เท่ใช่มั้ย ชั้นว่าเค้าเท่สุดๆไปเลยล่ะ”  

“ไดอารี่วันที่สิบเจ็ด กรกฎา... วันนี้พี่ซึลองยิ้มให้ชั้นด้วย นี่ชั้นไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย”

“ไดอารี่วันที่ยี่สิบ กรกฎา... เรื่องเหลือเชื่อของวันนี้ก็คืออยู่ๆพี่ซึลองก็เข้ามาคุยกับชั้น พี่เค้ารู้จักชื่อชั้นด้วย ที่แปลกกว่านั้นก็คือเมื่อกี้พี่ซึลองโทรมา กรี๊ดดด นี่ชั้นเป็นอะไรเนี้ย”

“ไดอารี่วันที่สาม มิถุนา... หนึ่งปีผ่านไป นี่ชั้นรู้จักกับพี่ซึลองมาปีนึงแล้วนะ พี่ยังคงเป็นพี่ซึลองที่อบอุ่นของชั้นเสมอ ชั้นชอบความรู้สึกแบบนี้จัง รอก่อนนะ ซักวันนึงชั้นจะบอกพี่เค้าว่า... ชั้นรักพี่ซึลองค่ะ” ข้อความในไดอารี่หน้าแล้วหน้าเล่าพรั่งพรูออกมาจากปากชายหนุ่มร่างสูง แต่ไฮไลท์ประจำวันนี้ก็คือประโยคสุดท้ายที่เค้าเพิ่งอ่านไปนี่แหละ แม้จะอ่านมาแล้วรอบนึง แต่พอได้อ่านประโยคนี้ต่อหน้าเจ้าตัว ก็ทำเอาหนุ่มเท่นิ่งไปพักนึง ส่วนหญิงสาวไม่ต้องพูดถึง หน้าของเธอตอนนี้แดงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

“นี่เธอระ...รักชั้นหรอ” บรรยากาศรอบตัวตอนนี้เริ่มสงัด ชายหนุ่มเลยตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างอยู่ในใจออกไปเพื่อทำลายความเงียบนั้น

“เอ่อ...ก็ ก็มันนานมาแล้ว นายก็เห็น ตอนนั้นชั้นยัง...เอ่อ ยังไม่ได้รับการศึกษาที่ดีเลยโง่ไปหน่อย นายอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” แม้พยายามจะเป็นสาวแกร่ง แต่ภายในใจกลับสั่นอย่างน่าเหลือเชื่อ บรรยากาศกลับมาวังเวงอีกครั้ง

“เอาของของชั้นคืนมาได้แล้ว ชั้นอยากกลับบ้าน” แทยอนเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เลยอยากจะกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน แต่คนตรงหน้ากลับพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา…

“พี่รักเธอ” ประโยคสั้นๆแต่กลับสะกดคนๆนึงให้นิ่งอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยหวังว่าเค้าจะมาบอกรักเธอแบบนี้ ที่ผ่านมาที่เธอต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ เพราะเรื่องธุรกิจ แล้วเค้าก็เป็นเพียงผู้ชายเจ้าชู้คนนึง การมาพูดอะไรแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้ เธอเองไม่อยากเชื่อ แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว... เค้าคงไม่โกหกเธอหรอกนะ

“แต่ชั้นไม่ได้รักนาย เกลียดด้วยซ้ำ ไหนๆก็เอาไดอารี่คนอื่นมาอ่านแล้วหนิ ทำไมไม่อ่านให้จบล่ะ” แม้จะเผลอเคลิ้มกับคำหวานเมื่อกี้ไปพักนึง แต่ทิติของแทยอนชนะทุกสิ่ง เธอไม่หลงคารมผู้ชายคนนี้หรอก

“ไดอารี่วันที่สิบห้า สิงหา... เรื่องแย่ที่สุดของวันนี้คือพ่อบอกว่าเทอมหน้าชั้นต้องไปเรียนเมืองนอก ใจนึงก็อยากไปนะ แต่พี่ซึลองล่ะ ชั้นยังไม่ได้บอกรักพี่เค้าเลยนะ เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน พรุ่งนี้ชั้นพร้อมที่จะเดินไปบอกพี่เค้าแล้วว่า... แทยอนรักพี่ซึลองค่ะ”

“ไดอารี่วันที่สิบหก สิงหา... ทำไมพี่ทำแบบนี้กับชั้น พี่รักคนอื่นแล้วมาให้ความหวังชั้นทำไม หรือที่ผ่านมาแทยอนคนนี้คิดไปเอง ภาพที่พี่ซึลองยืนกอดกับผู้หญิงคนอื่นยังติดตาชั้นอยู่เลย ไม่เอาแล้ว พอกันที ชั้นเบื่อความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลย”

“ไดอารี่วันที่ยี่สิบ สิงหา... อาจเป็นความโชคดีของชั้นที่ไปได้ยินอะไรบางอย่าง... คนอื่นกูก็คุยไปอย่างนั้นแหละ กูมีคนที่กูรักอยู่แล้ว... คนที่กูรักหรอ น่ารัก ตัวเล็ก ผิวขาว ยิ้มทีทำกูใจสั่นเลย... กูไม่กล้าบอกเค้าหรอกว่ะ กูกลัว... ใช่ เพราะพี่ไม่กล้าบอกใครไง เลยทำให้ทุกคนที่ชอบพี่ต้องเจ็บปวดแบบนี้ เกลียด เกลียดที่สุด จากนี้ชั้นเกลียดนาย นายซึลอง คนเลว ชาตินี้อย่าให้เจอกันอีกเลย” ชายหนุ่มเงยหน้าจากไดอารี่แล้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะลุกขึ้น ซึลองคว้ามือแทยอนเบาๆเพื่อรั้งไม่ให้เธอเดินหนีเค้าไป

“พี่ขอโทษที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ แต่ไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจนะแทยอน” หญิงสาวเงยหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอมองหน้าเค้าอีกครั้ง เหมือนรอคำตอบอะไรซักอย่าง

“เธอคือคนนี้แทยอน เธอคือคนที่พี่รัก คนที่พี่รอมาตลอด เธอคือคนนั้น” พูดจบร่างสูงก็คว้าคนตัวเล็กเข้ามากอด อบอุ่น... ความรู้สึกนี้กลับมาในใจของแทยอนอีกครั้ง แต่เพื่อความแน่ใจ เธอต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน

“ชั้นจะเชื่อนายได้ยังไง นายมันก็ผู้ชายปลิ้นปล้อนคนนึงที่ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว ไหนจะเรื่องเมื่อเช้าอีก นายรวมหัวกันหลอกชั้น แล้วเรื่อง...” ซึลองไม่ปล่อยให้ผู้หญิงตรงหน้าพูดเสร็จ ร่างสูงชิงครอบครองริมฝีปากเล็กเพื่อส่งผ่านความรักทั้งหมดที่เค้ามีให้เธอ

“เชื่อรึยังครับคนดี” เสียงของชายหนุ่มทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดก้มหน้างุดด้วยความเขิน ซึลองไม่ยอมปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดลอยไปง่ายๆ จู่โจมมาขนาดนี้แล้วก็เอาให้ถึงที่สุดสิ

“แต่งงานกันนะครับ...” แทยอนที่ตอนนี้เพิ่งได้สติค้อนขวับ ร่างสูงมองอย่างไม่เข้าใจ อ่าว เมื่อกี้เข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรอวะ

“ชั้นบอกหรอว่าจะแต่งงานกับนาย รอไปก่อนเหอะ ถ้านายทำตัวดีๆชั้นค่อยคิดดูใหม่” แทยอนที่ตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าพูดขึ้นมา เรียกเสียงโอดครวญจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

“รออีกแล้วหรอ นี่พี่รอจนจะแก่อยู่แล้วนะเนี้ย ตอนจะบอกรักก็ดันหนีไปเมืองนอกไม่บอกไม่กล่าวกันก่อน ลากันซักคำก็ไม่มี โชคดีที่พ่อพี่ตกลงทำธุรกิจกับคุณอา พี่เลยได้เจอเธออีกครั้ง แล้วนี่ยังจะให้รออะไรอีก ไม่เอาอ่ะ แต่งเลยนะ นะ น้า”

“ก็แต่งไปสิ แต่แต่งกับคนอื่นนะ คนไม่เคยคบกันจะแต่งงานกันได้ยังไง จริงมั้ย”

“…”

“รอหน่อยนะคะ รอให้มั่นใจกว่านี้ก่อน แทไม่หนีไปไหนแล้วนี่นา แทรักพี่นะคะ” พูดจบคนตัวเล็กก็ถือโอกาสหอมแก้มผู้ชายตรงหน้า แล้วก็ทิ้งให้ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น

“นี่แทยอนบอกว่ารักชั้นหรอ แทยอนรักชั้น ว้ากกกก ที่รักครับ รอพี่ด้วย”

Behind the scene

เบื้องหลังความสำเร็จ.

ย้อนกลับไปเมื่อตอนกลางวัน...

ก๊อกๆๆ

“พี่แทยอน ผมเข้าไปนะ” น้องชายคนเล็กของบ้านพูดพลางเปิดประตูห้อง แต่สิ่งที่เค้าเห็น... คนที่นอนอยู่บนเตียงของพี่สาว นี่มันว่าที่พี่เขย อิมซึลองหนิ! มาอยู่ที่นี่ได้ไงว้า

“ว่าไง จินอุน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ไม่แปลกที่สองคนนี้จะรู้จักกัน เพราะทั้งสองคนไปเล่นบาสด้วยกันบ่อยๆ จินอุนรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้รักพี่สาวของเค้าสุดหัวใจ นี่แหละเป็นเหตุผลว่าทำไมเค้าถึงเชียร์พี่ชายคนนี้สุดฤทธิ์

“นี่ พวกพี่ถึงขั้นไหนแล้วเนี้ย ทำไมผมไม่เห็นรู้เลย เฮ้ย ซุ่มนี่หว่า” จินอุนเอ่ยแซวว่าที่พี่เขยพร้อมกับยิ้มตาหยี

“ซุ่มบ้าอะไร แห้วอ่ะดิ แกต้องช่วยชั้นนะเว้ย ก็วันนี้…” แล้วร่างสูงก็เล่าทุกอย่างที่เกิดวันนี้ให้จินอุนฟัง เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชายตาหยีคนนี้ได้ดีที่เดียว

“ไม่ขำนะเว้ย ไม่รู้แทยอนจงเกลียดจงชังอะไรชั้นนักหนา แกพอรู้มั้ย”

“ไม่อ่ะ พี่แทไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย นี่ผมยังสงสัยอยู่ พี่กับพี่แทเคยรู้จักกันจริงรึเปล่า ทำไมพี่แทไม่เคยพูดถึงพี่เลย”

“แล้วใครพอจะรู้บ้างวะ” ร่างสูงยังคงซักไซ้น้องชายคนรักไม่เลิก

“ผมว่านะ...เพื่อนพี่แท พี่เจสสิก้าน่าจะรู้ พี่ลองไปถามเธอดูสิ อ่อ ผมว่าไอนี้น่าจะช่วยพี่ได้” จินอุนเดินไปรื้อโต๊ะพี่สาวแล้วหยิบไดอารี่สีขาวที่พี่สาวหวงนักหวงหนายื่นให้คนตรงหน้า

“ผมไม่รู้หรอว่าในนี้มีอะไรบ้าง พี่แทยอนไม่ยอมให้อ่าน มันดูเลวหน่อยที่แอบมาขโมยความลับคนอื่น แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เลวเป็นเลว สู้ๆเค้านะพี่เขย แล้วอย่าบอกล่ะว่าเอาไดอารี่นี่มาจากไหน” พูดจบผู้ชายตาหนีก็ส่งยิ้มให้กำลังใจพี่เขยแล้วก็เดินออกมา ปล่อยให้พระเอกนั่งงมอยู่กับไดอารี่จนถึงเย็น...

TALK”)

เป็นไงบ้าง เพิ่งแต่งจบเรื่องแรกเลยนะเนี้ย
งงตรงไหนเม้นถามได้ เรื่องห่วย บรรยายไม่ได้เรื่อง
นานาความคิดเม้นมาได้ จะได้เอาไปปรับปรุง :)


ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ อ่านแล้วเม้นหน่อยจะเป็นพระคุณมาก J