คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter9
Chapter9
ศาสร์แปลาย
ผมและยอแมานั่รอแบอมและแ็สันที่ใ้โถศาสร์แปลาย
มีพ่อมเินุยันอแเ็มไปหม
ย: “แหมมม
พอีับแบอมแล้วไม่เห็นะไปเร่เรียนเป็นหนอนหนัสือแบบ่ว่อนเลยนะ”
ยอแแวผมเมื่อเห็นว่าผมยอมลมารอแ็สันับแบอม้วย
ย: “อะไรอนาย ยอแ นายบอว่าถ้ามาะเลี้ยนมหนิ
ัน็เลยมาอ่ะ” ผมยัไหล่เบาๆ
ย: “๊อมันแ่เหุผลรอไม่ใ่หรอ?? ันรู้นะ”
หนะ ยั ยัไม่หยุ
ย: “ราวหลัันะไม่มาับนายแล้วยอแ แวอยู่นั่นแหละ”
ผมหึใส่ยอแ่อนะหยิบหนัสือในระเป๋าึ้นมาอ่านเพื่อ่าเวลารอ
ส: “แฮร่!!!!!” แ็สันย่อมาับไหล่ยอแ
ย: “เห้ยยยยย!! ุบ!”
ส: “โอ้ยยย อ้ว ่อยเ้าทำไมมมม T^T”
แ็สันที่โนยอแ่อยเ้าเบ้าเอามือุมแ้มไว้
ย: “555555 ใรใ้ให้นายมาแล้แบบนี้หล่ะ”
ยอแหัวเราะร่า
ส: “เ้าแ่อยาแล้อ้วเยๆ อ้วอ่ะ ใร้าย” แ็สันทำหน้าหึใส่ยอแ
ย: “โอ๋ๆๆ มาเี๋ยวเ้าพาไปิน๊อหน้ามอ ะป้อนหลายๆำเลย”
ยอแอ้อนแ็สัน
ย: “อื้มมม อ้อนันไปมา ีๆ” ผมพูประสอนรหน้า
ย: “55555 เอาน่าินยอ
ว่าแ่แบอมอยู่ไหนอ่ะ” ยอแทำท่าทาะเ้อไปมา
ส: “อ้าว มันไม่ไ้บอหรอ ว่าลับไปเลียร์านที่โรพยาบาลอ่ะ”
ย: “หึ ไม่นะ
็เห็นว่าะมา้วยเลยลาินยอออาหอสมุมาเนี้ย” ยอแเริ่มมีน้ำเสียหุหิ
ย: “เห้ยย ไม่เป็นไรนะรับุยอแ เี๋ยวันลับเลย็ไ้
ไม่ไ้ลับบ้านพัเ้าๆมาหลายอาทิย์แล้ว ีเหมือนัน ินเผื่อัน้วยละัน ไปละ
บายยย”
ย: “อ้าว เี๋ยว!!!!!”
เมื่อผมพูบ็รีบวิ่ออมา่อนะหันไปโบมือให้ับยอแที่พยายามะปรามผมแ่แ็สันึไว้อย่าเ้าใผม
ริๆ็อยาไปับพวมันสอนนะแ่ว่าผมแยออมาน่าะเหมาะว่า
ผมเินเะห้ามาเรื่อยๆ
ในใ็พลาิถึเรื่ออแบอมที่่วนี้เาานยุ่มาๆ
ผมเห็นบาวันเา็ลับมา่วเ้ารู่ ที่โรพยาบาละมีานเยอะมาริๆ อ้อ ลืมไป
ผมับแบอมเป็นแฟนแล้ว ิิ เผื่อใรยัไม่รู้ แ่ในบ้านพัอผมรู้ันทั้บ้านเลย
็วันนั้นนายนั่นเล่นบทพระเอะนผมยอมเทใให้ไปเลยแหละ
ผมมารู้ทีหลัว่ายอแและยูยอมวาแผนเอาน้ำผลไม้เผยสำนึมาผสมให้ื่ม
สอนนั้นมาสารภาพหลัาที่ผมสิีึ้นาอาารน็อไป
ผมวีนบ้านแทบแแ่็รู้สึอบุสอนนั้นที่ทำให้ผมไ้ระบายวามในใทั้หมที่มีออมา
อนนี้ผมมีวามสุมาเหมือนไ้ยภูเาออมาาอ
ุบ!!
เนนี่: “อุ้ย!! เป็นอะไรไหมะ??” เนนี่มาับแนผมในะที่ผมเินเหม่อนนเา
ย: “อ่อ ไม่รับๆ อโทษนะรับ” ผมรีบโ้ัวให้เา ่อนะพยายามปลีัวออมา
แน่นอนผมำผู้หินนี้ไ้
นที่อยู่ับแบอมืนนั้น
เนนี่: “อ้าว นาย เพื่อนแฟนแ็สันนี่” เนนี่ทัผม
ทำให้ผม้อะั
ย: “รับ”
เนนี่: “ื่ออะไรนะ เหมือนันะำไม่่อยไ้” เนนี่ทำท่านึ
ย: “ินยอรับ”
เนนี่: “อ่อ ินยอ... หึ นายเอหรอินยอ”
เนนี่หุบรอยยิ้มสใส่อนะแสยะมุมปา
ย: “รับ มีอะไรหรือเปล่ารับ” ผมถามเนนี่เมื่อเห็นสีหน้าที่เนนี่แสออมา
เนนี่: “อนนี้ยั” เนนี่หันมา้อาผมแล้วแสยะยิ้มอีรั้
าอเธอเปลี่ยนเป็นสีเียว
ย: “ั้นผมอัวนะ”
ผมรีบเินหนีออมาาเนนี่แล้วสาวเท้าให้เร็วที่สุเพื่อให้ถึบ้าน
สถานาร์เมื่อี้มันน่าลัวมา
มีพ่อมและแม่มำนวนไม่มาที่สามารถเปลี่ยนสีแววาไ้
นั่นหมายวามว่าเา้อมีพลัที่แ็แร่มาๆถึับ่าพ่อม้วยันเอไ้เลย
และสัาาอผมมัน็บอว่า เนนี่ไม่ไ้ิีับผมแน่ๆ นั่นยิ่ทำให้ผมสามารถพาัวเอมาถึบ้านภายในเวลาไม่ี่นาที
ผมรีบเปิประูเ้าบ้านและรไปยัห้อนอนอผมทันที
อนนี้ผมยัอยู่ห้ออยูยอมถึแม้ว่าผมะเป็นแฟนับแบอมแล้ว็าม
เพราะถึผมะยอมเป็นเาแ่ถ้าผมอยู่ับเาลอเวลาผม็ไม่รู้ว่าพลัอผมะทำร้ายเาเมื่อไหร่
เลยเลือะอยู่ห่าๆหน่อยีว่า
ผมล้มัวนอนลบนเียทัุ้นัศึษาผ้าลุมยาวนั่น
่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเพื่อส่้อวามหาแบอม
Pepijy: ทำไรอยู่???
Defsxxx: รอเลียร์เอสาร
นายมีไรหรอ??
Pepijy: ไม่มีอะไรหรอ
ถ้าันไปหานาย
ะไปวนนายหรือเปล่า
Defsxxx: อ่อ เี๋ยวให้มินฮยอับรถไปรับนะ
มารอที่หน้ามอแล้วัน
Pepijy: โอเ!!
หลัาบบทสนทนาอแบอมผม็เ้ัวลุไปอาบน้ำและมาแ่ัวหน้าระ่อนะรีบว้าโทรศัพท์และระเป๋าั์วิ่ไปที่มอเพื่อรอมินฮยอเลาอแบอมมารับ
เมื่อผมถึโรพยาบาลมินฮยอ็พาผมไปยัห้อทำานอแบอม
๊อ ๊อ
มินฮยอเาะประูพอเป็นพิธีและพาผมเ้าไปในห้อทำานอเา
ภาพที่เห็นือแบอมำลั่วนอยู่ับเอสารอโบนโ๊ะแถมยัมีอบนพื้นอี
เมื่อแบอมเห็นว่าผมมาแล้ว็ียิ้มนเห็นฟันแล้วลุมาเินมาผม
มินฮยอ: “ุหนูรับ เย็นนี้ะให้ผมบอแม่บ้านเรียมอาหารไว้เผื่อเพื่อนุหนู้วยไหมรับ”
บ: “ไม่เป็นไร มันนี้ยเลิอาหารที่แม่บ้านเลย
เี๋ยวันัารเอ นายไปทำานอนายไ้แล้ว”
มินฮยอ: “รับ” มินฮยอโ้ให้แบอม่อนะเินออไป
ย: “เห้ออ ันว่าันมาวนนายริๆละ เี๋ยวันลับเลย็ไ้นะ”
ผมพูพร้อมถอนหายใใส่แบอม
บ: “ิว่าันะให้ลับหรอ านแ่นี้เอ ันทำแปปเียว็เสร็”
แบอมพูพร้อมับลูบหัวผมเบาๆ
ย: “แล้วนายะทำหมนี่นเียวเลยหรอ มีอะไรให้ัน่วยไหม”
บ: “อืมมมม ั้น....” แบอมทำท่าิหนั่อนะ
ุ้บบบบ!!!
ปาอแบอมลมาประบปาอผม
นั่นทำให้าอผมเบิโ้วยวามใ
ย: “นายทำไรเนี้ย!!! โรพยาบาลนะเฟ้ย”
ผมันแบอมออและีแนเาหนึ่ที
บ: “็นายถามเออ่ะ 55555”
เ้าัวหัวเราะลั่น้วยวามอบใที่ทำให้ผมใับารระทำห่ามๆแบบนั้น
ถึแม้ว่าผมะแสท่าทีเหมือนไม่อบแ่ริๆ ผม็อบแหละ 555555
หลัาแบอมเลียร์เอสารอโภายในเวลาแ่ไม่ี่ั่วโมเสร็
แบอม็พาผมออไปทาน้าวที่โรแรมใล้ๆ พวเราุยันอย่าสนุสนาน
แบอมอยัอาหารให้ผมและอแให้ผมป้อนเาเรื่อยๆ เราสอนมีวามสุันมา
หลัาเราทาน้าวันเสร็แบอม็พาผมับรถลับมาที่บ้านพั เราสอนเินแล้ันมาลอทา
โยที่ระแวนั้นมีแ่เสียหัวเราะอผมและแบอมผสมผสานับเสียลมโยยาม่ำืน
เมื่อถึบ้านผมเินแยมาที่ห้อ(ใหม่)อัวเอ
แ่ัวอีนันเินามผมมาและยัใีปิประล๊อลอนให้ผมเรียบร้อย
ย: “นายเ้ามาทำไม ไปนอนห้อัวเอสิ” ผมโบมือไล่เบาๆ
บ: “นายนั่นแหละที่ไม่ยอมนอนห้อัวเออ่ะ
ันเลยมาามรูมเมทันลับ” แบอมหึ
ย: “ยูยอมไรูมเมทใหม่นาย ไปๆ
ลับห้อัวเอไ้แล้วพรุ่นี้ันเรียนเ้า” ผมันแบอมไปที่ประู
แ่อยู่ีๆแบอม็อุ้มผมโยนลเียแล้วยัมานอนอผมา้าหลั
ย: “อะไรอนายเนี้ยะแบอม”
ผมพยายามิ้นเพื่อให้หลุาออเา
บ: “อนอน้วยนะ ันิถึนายมาๆเลย”
เสียที่อบอุ่นอแบอมมันทำให้ผมนิ่ไม่่อ้านเาอีแล้ว
ลิ่นหอมอ่อนๆาัวอเามันทำให้อีนาลินในัวอผมหลั่เพิ่มมาึ้นเรื่อยๆ
ผมพลิัวอแบอมอบ ่อนะเยหน้ามอแบอม
รอยยิ้มาๆบนใบหน้าอแบอมบ่บอให้ผมรู้ว่าเามีวามสุมานาไหน
แบอม้มลูบผมแล้วันเ้าลิ้นน้อยๆเ้ามาในปาอผมอย่าแผ่วเบา
มันทำให้ผมเริ่มล้อยามแบอมไปเรื่อย
ผมรู้สึไ้ถึวามอบอุ่นที่แผ่่านไปทั่วทั้ในปาอนนี้ แบอม่อยๆถอนูบผมเบาๆ
แล้วนอนอผม
บ: “ันรันายนะ” แบอมระิบ
ย: “อือ รู้แล้ว”
บ: “แล้วนายอ่ะ”
ย: “เหมือนนายนั่นแหละ”
บ: “เหมือนยัไหล่ะ” แบอมทำเสียอแใส่ผม
ย: “็เหมือนนายนั่นแหละ” ผมทำเสียรำาใส่
บ: “นาย็พูสิ” แบอมเริ่มหึใส่ผม
ย: “อ้ะๆ ็ไ้ ันรันาย โอเนะ นอนๆ”
ุ้บบ
แบอมหอมแ้มผมแล้วหัวเราะเบาๆ
ยิ่ทำให้ผมหน้าร้อนมาึ้นไปอี อนนี้ร้อนไปถึหูแล้ว ผมหยิแบอมเบาๆ
่อนที่เราสอนะหยุเล่นแล้วหลับไปในอ้อมออันอบอุ่นอผู้ายที่ผมอยาอยู่้วย
ถ้าเป็นไปไ้ทุๆืน ผมอยาให้เานนี้มานอนอผมแบบนี้ลอไป
_______________________________________________________
โอเ อันนี้ไรท์ลรอบสอ ือ ลละหายในรอบแร ีนะที่เ็ไม่ั้นอาะมีารรวบยอไปอีวัน ส่วนโ๊เพละีไหมไม่รู้ แ่ะเียนื่อเพลิไว้ให้ทุๆอนเน้อะ เผื่อใรว่าๆ็นั่ฟััน ไรท์อบุมานะะ ที่ิามไรท์ อนนี้แฟนลับมี 45 นแล้ว เย่ๆ มี้อิมไรบอไ้เลยนะ ไรท์ะพยายามมาอัพทุวันและวันพรุ่นี้ไรท์ออนุาิลา่ะ เพราะโนเ็ีทำพิษ ฮืออออ อบุ่ะ รันะะ
ความคิดเห็น