คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter10 [100%]
Chapter10
ย: “อิมแบอมมมม!!”
ผมะโนใส่นัวให่ที่ำลันอนมุอยู่บนเีย
พรึ่บบบ!
ผมึผ้าห่มออาัวอแบอม
บ: “ห้านาที” แบอมูมือห้านิ้ว่อนะเอาหมอนมาปิหน้า่อ
ย: “ไม่ไ้!! มันสายแล้ว
นายะไปเรียนไม่ทันนะ ลุ!!!” ผมึแนแบอมลุึ้น
ใ่รับ
่วนี้ผมไปมหาลัยับแบอมทุวัน ทาน้าว็ไป้วยัน
แล้ว็เวลาที่ผมไปอ่านหนัสือที่หอสมุแบอม็ไปเฝ้าผม
อย่าเรียว่าเผ้าีว่าไปหลับีว่า เพราะนายนั่นเห็นหนัสือทีไรหลับทุที
ส่วนานที่โรพยาบาล่วนี้็แทบะไม่มีอะไรแล้วเพราะว่าพ่ออเาลับมาัารแล้วหลัาไปูาน่าเมือมา
ย: “แบอม อี10นาทีถ้านายยัไม่เสร็
นายไปนเียวเลยนะ!!”
บ: “รู้แล้วๆ”
ผมะโนบอนในห้อน้ำที่เหมือนะเ้าไปนั่หลับะมาว่าอาบน้ำ
ผ่านไปไม่นานแบอม็วิ่ออมาาห้อพร้อมุนัศึษาที่ไม่่อยเรียบร้อยเท่าไหร่
บ: “เสร็แล้ว” แบอมพูแล้วยิ้ม
ย: “อืมๆ ไปไ้แล้ว สายแล้วเนี้ยะ ยอแับมาร์มันถึแล้วมั้”
ผมเินไปว้าแนแบอม่อนะลาเาออมาอย่าเร่รีบ
บ: “้าบบบ”
แบอมลาเสียยาน
่อนะระับมืออเาที่ับมืออผมอยู่ เราสอนพยายาม้าวาให้ยาวที่สุเพื่อที่ะไปให้ทันเ้าห้อเรียน
เมื่อถึหน้าศาสร์ปรุยา
ผมรีบวิ่เ้าอาารพลาโบมือให้ับแบอมหยอยๆ
นายนั่นยิ้มโว์เิให้ผม่อนะเินไปแบบิๆ
ห้อบรรยาย1 ศาสร์ปรุยา
ย: “ินยอสายอีแล้วนะ”
ยอแบ่นผมเมื่อ้นอผมหย่อนล้าที่นั่เา
ม: “ทำมาเป็นพู นายมา่อนหน้าินยอแ่สอนาทีเอ”
ย: “็เ้าว่าไหมหล่ะ” ยอแหึใส่มาร์เมื่อโนมาร์แวะ
ย: “พอๆ ยัไเรา็มา่อนศาสราารย์อยู่ี”
ผมห้ามศึนายสอนนั้น่อนะหันไปหยิบสมุึ้นมารอศาราารย์บรรยาย
ผ่านไป 3 ั่วโม เราสามน็เรียนเสร็ สอนมาว่าเพราะยอแหลับ 5555555
ย: “หลับนานี้ เ็ราบน้ำลายหน่อยไหม”
ผมยืนระาษทิู่ให้ยอแ
ย: “นายพูบ้าๆน่า ันแ่พัสายา แ่หูันยัฟัศาราารย์สอนทุำเลย”
ยอแปัมือผมเบา่อนะบ่นอุบอิบ
ย: “อ่อหรอ อย่ามายืมเลเอร์อันอีนะ”
ย: “ไ้ไ นี่เพื่อนนะ” ยอแอแ
ม: “เพื่อนฟัศาราารย์สอนไม่ใ่หรอ 55555” มาร์เสริมทัพ
ย: “พวนายมันรุมอ่ะ” ยอแหึอีรอบ
ย: “ล้อเล่นนะนาน้อย แ้มป่อหมละ ป้ะไปิน้าวัน ันหิวละ” ผม้อยอแพลาว้าแนสอนนั้นแล้วลาไปที่ห้ออาหาร
30%
ห้ออาหารมหาลัยพ่อม
มีอาหารบุฟเฟ่์วาเรียรายลาห้ออาหารเ่นเย
เพียแ่ว่าวันนี้ผู้น่อน้าบาาเนื่อาเวลาที่พวผมเลิเรียนมันเลยเวลามื้ออาหารปิอพ่อมแล้วหน่ะสิ
ึ่มันี่อพวผมมาเพราะะไ้เลือที่นั่สบายๆไม่เบียับใร
ผมเินไปัอาหารใส่าน แ่ันมีมืออใรบานปัาน้าวอผมลพื้น
เนนี่: “สวัสีินยอ”
เนนี่เอ่ยทัทายผมหลัาปัานอผม
เมื่อผมเห็นแบบนั้นแล้ว็เินหนีเนนี่ไปหยิบานใบใหม่
แ่ทว่าเนนี่ว้าแนผมมาประันหน้าับเา เล็บอเาิเาไปในแนผมนเลือึม
เนนี่: “ที่บ้านไม่สอนหรอ ว่าเวลาเอนรู้ัให้ทัทายันหน่อย”
เนนี่ิแนผมแรแล้วยิ้มมุมปา
ย: “แล้วบ้านเธอสอนให้ทัทายนอื่น้วยารปัาน้าวาวบ้านหรอไ!!”
ยอแะอมาา้าหลัผม่อนะึมืออเนนี่ออ
เนนี่: “อ้อ สวัสี้ะแฟนแ็สัน” เนนี่หันมายิ้มเยาะให้ยอแ
ย: “ยอแไปเหอะ”
ผมึแนยอแที่ำลัเือปุๆลับมาที่โ๊ะ
ผมเห็นเนนี่มอผมลายอแอย่าไม่ละสายา
ย: “ยัยนั่นมันิว่าัวเอเป็นใรถึมาทำับนายแบบนี้”
ยอแโวยวายึ้นมาอีรั้
ย: “เอาน่า ่ามันเถอะยอแ ไหนนายัอะไรมา ินโหน่ยย”
ผมเอื้อมแนะไปหยิบเฟรนฟรายในานอยอแ
แร๊บบบ!
ย: “โอ้ยย!”
ผมรับรู้ไ้ถึวามรู้สึเ็บแนรที่เนนี่บีบ
ผมมอไปที่แนอผมอีรั้ อนนี้มันมีเลือึมออมาที่เสื้อเป็นบริเวว้า
แล้วผม็วูบไปับโ๊ะ
โรพยาบาลอิม
ผมลืมาึ้นมาพร้อมับ่อยๆลุึ้น
อนนี้แนอผมนั้นถูพัน้วยเฝือและถูสะไว้ไม่ให้ยับ
บ: “ินยอ เป็นไบ้า” แบอมลุาที่นั่แล้วเินมาหาผม
ย: “ไม่เป็นอะไรแล้ว นายมาไ้ไ”
บ: “ยอแบอ” แบอมพูพลาถอนหายใ
ย: “แล้วยอแอยู่ไหน???”
ผมถามแบอมเมื่อเห็นว่าภายในห้อมีเพียแบอมแ่นเียว
บ: “ยอแอาละวา นอื่นำลัไปห้ามหน่ะ” แบอมพูพลา้มหน้า
ย: “อ่ออ”
ผมพูพลามอแนัวเอ่อนะถอนหายใ
ผมทำให้นอื่นเือร้อนสินะ
บ: “ันอโทษนะ” แบอมพู้วยสีหน้าสล
ย: “ไม่ใ่วามผิอนาย ันเ้าใ” ผมพูพลายิ้ม
แบอมเินลับไปที่โฟา่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแท้วยท่าทีที่นิ่เียบ
ผมเอไม่เป็นอะไรมาและไม่อยาให้ใร้อมาเ็บัวเพราะผม
ผมไ้แ่มอนัวให่โทรศัพท์้วยสีหน้าที่เร่เรีย
หวัว่าเาะไม่ทำอะไรแย่ๆหรอนะ
เ้าวัน่อมาผม่อยๆลืมาื่นึ้นมา
ภายในห้อพัอผมว่าเปล่าไม่มีใรอยู่ สสัยะไปเรียนันหมสิท่า
ผม้อนอนเปื่อยนอีแล้ว
ิ๊ ิ๊
‘ยัไม่ายอีหรอ’
้อวามาเบอร์แปลึ้นโว์บนหน้าอโทรศัพท์อผม มันยิ่ทำให้ผมใหวิวเ้าไปอี นี่มันอะไรัน ทำไม้อทำันนานี้เลยหรอ
‘้อารอะไร’
ผมส่้อวามอบลับไป
หวัให้อีฝ่ายอบลับมา ผมไม่อบารลอบัแบบนี้ มันไม่แฟร์เท่าไหร่หรอนะ
‘นายรู้อยู่แ่ใ’
เมื่อผมเห็น้อวามที่อบลับมา
ผมโทรเ้าเบอร์ที่ส่้อวามทันที แ่ลับไม่มีนรับสายและั้ใัสายผมทิ้
มันยิ่ทำให้ผมหุหิมาึ้นว่าเิม
ย: “ินยอ! เป็นไบ้า” เสียยอแทำให้ผมละสายาาโทรศัพท์
ย: “อะ อ่อ ีแล้วเ็บน้อยล แ่้อามเฝือหน่ะ แหะๆ”
ผมยิ้มแหยๆ ่อนะ่อยๆ่อนโทรศัพท์ไว้ใ้หมอน
เพราะไม่อยาให้ยอแเห็นแล้วอ์ลอี
ย: “นายนี่ ยอมเาฝ่ายเียวไ้ไ ราวหลั้อสู้นะ
ยัยนั่น็ร้ายไม่เบา” ยอแบ่นผมอุบอิบ
ย: “เ้าใแล้ว ว่าแ่ที่บ้านเป็นไบ้า แล้วแ็สันหล่ะ”
ผมถามเพราะทุทีสอนนั้นะัวิันลอ
ย: “ที่บ้านโอเ ยูยอมินนมนายหมู้เย็นแล้ว ส่วนไอ่แ็....
็เหมือนเิม” ยอแพู้วยสีหน้าเศร้านิหน่อย
ย: “อ่อ ไม่มีอะไรแน่นะ”
ยอแไ้แ่พยัหน้าให้ผม่อนะวนผมุยเรื่ออื่นไปเรื่อยๆ
ทำให้ผมลายเหาไปเยอะเลย แ่นที่ผมรออยู่เาลับยัไม่มา
แม้แ่ส่้อวาม็ไม่มีสั้อวาม
แร๊
มีผู้ายใสุ่ส่อเ้ามาพร้อม่ออไม้่อให่และเินรมาที่เียอผม
“มีนฝามารับ”
เาพูพร้อมยื่น่ออไม้ให้ผม
ผมรับ่ออไม้มาไม่มีาร์ใบอที่มาอผู้ส่แ่ยัไม่ทันที่ผมะวา่ออไม้นั่น
ยอแ็ว้ามันไปแล้วเวี้ยใส่พนัานส่อ
ย: “เอาไปืนนส่ะ แล้วฝาบอมัน้วยว่าเพื่อนันยัไม่าย!!”
เสียยอแแผัไปทั่วห้อ่อนที่พนัานะรีบผหัวแล้วเ็บเอา่ออเบมาศที่ไว้สำหรับอาลัยนายลับไป
ยิ่ทำให้ผมิว่านที่ส่ทั้้อวามและอไม้นั่น้อเป็นนๆเียวัน
และนๆนั้นือ เนนี่
ย: “ัน้อบอแบอม เา้อเลียร์เรื่อนี้!!”
ยอแว้าโทรศัพท์ึ้นมา
ย: “ยอแ พอเถอะ ถ้าสบายใะส่มา็ปล่อยไปเถอะ ยัไเา็ทำไ้แ่นั้นแหละ ไม่้อบอแบอมหรอ เรียันเปล่าๆ”
ผมปรามยอแ่อนที่นายนั่นะวู่วามทำเรื่อเล็ให้เป็นเรื่อให่ว่าเิม
ยอแเ็บโทรศัพท์ลใส่ระเป๋าอย่าไม่พอใที่ผมั
แ่ผมเื่อว่าเพื่อนรันนี้้อเ้าใผมแน่นอน
_______________________________________________________
เ้ามาแล้ว รบแล้วๆ ำลัะลอนที่ 11 ่อ อย่าพึ่หนีหายันไปไหนนะ ลับมา่อนน 555555 ไรท์ิถึทุนนะ มาเม้นไ้ ุยันไ้นะ อยาให้ปรับรไหนยัไ บอไ้เลยนะ อิอิ อบุรีทุนมาเลยนะ ที่อ่านมานถึอนนี้ ไรท์็หวัว่าพวเราะไป้วยันนบนะ มีอะไรไม่ถูใเ้าอโทษ่อนเลยนะ แ่้ารัรีมาๆเลยนะ ุ้บๆ อิอิ เินั
ความคิดเห็น