คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Brutal : Chapter8 (100%)
Brutal
chapter 8
ลู่ฮานลืมตาตื่นขึ้นมาหันไปมองข้างๆเตียง ก็ตกใจโวยวายทันที เซฮุนนอนกอดเจสสิก้าอยู่
“ไอ้ฮุน!!” ลู่ฮานรีบเขย่าคนตัวโตตื่น
ทำไมๆๆ เซฮุนถึงไปนอนบนเตียงเจสสิก้าได้ เป็นเขาไม่ได้เหรอ?
“อืม..เมื่อคืนยังไม่พออีกเหรอครับ”
ไม่พออะไร? ลู่ฮานขมวดคิ้วอย่างสงสัยไม่ค่อยเข้าใจว่าเพื่อนรักพึมพำสื่อถึงอะไรกันแน่ ชะโงกมองคนตัวเล็กก็เห็นหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ไอ้ฮุน!!ตื่นเดี๋ยวนี้”
ลู่ฮานตะโกนออกมาจนเซฮุนต้องสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียง ผ้าห่มหล่นลงไปจนถึงเอวเผยให้เห็นอกแกร่งอันเปลือยเปล่า เซฮุนยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงงๆ พยายามปรับสายตาให้มองคนตรงหน้าได้ชัดขึ้น
“อะไรของมึง?”
“ทำไมมึงไปนอนบนเตียงสิก้าได้”
“ก็…ปลุกถามแม่ของลูกมึงเองละกันนะ ว่ากูทำอะไร”
เซฮุนยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ลู่ฮานจึงได้แต่ทำหน้างงๆ แล้วค่อยๆเขย่าเจสสิก้าให้ตื่น
คำตอบที่ได้คือ เธอก็ไม่รู้ว่าเซฮุนขึ้นมาที่เตียงได้อย่างไร แต่ลู่ฮานไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก เพราะเจสสิก้าเอาแต่หลบตาเขาตลอด สองมือก็กระชับชุดนอนเอาไว้
“สิก้า…คุณโอเคใช่ไหม ทำไมต้องหลบตาผมด้วย” ลู่ฮานกุมมือเธอเบาๆ ส่งสายตาอย่างเป็นห่วง รู้สึกได้ว่าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงสั่น
“อะแฮ่ม”
เสียงของเซฮุนดังขัดจังหวะ เจสสิก้าจึงชักมือกลับวิ่งลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“มึงทำอะไร อย่าบอกนะว่ามึง…”
“แล้วเธอตอบว่าอะไรล่ะ?”
“ไม่ตอบ..”
ยุนอาที่ต้องได้มาพักกับแม่ของเซฮุน สีหน้าเธอดูไม่พอใจนัก แน่ล่ะ..ว่าเธออยากจะพักกับว่าที่คู่หมั้นสุดหล่อ ร่างเพรียวราวนางแบบหมุนตัวในกระจกส่องเช็คความเรียบร้อยก่อนจะออกจากที่พัก
ฮุนพักหลังไหนเนี่ย?
เดินดูไปเรื่อยๆจนเห็นชายร่างสูง ชานยอล ออกมา ยุนอาก็ยิ้มแล้วรีบวิ่งเข้าไปหา
“ฮุนพักนี่ใช่ไหม?”
“เอ่อ…ไอ้ฮุนน่ะเหรอ ไม่ได้พักนี่” ชานยอลตอบแบบงงๆ ก็เมื่อคืนลู่ฮานก็หนีออกไป เขาเลยครอบครองห้องแต่เพียงผู้เดียว
“ไหนว่าฮุนพักกับนาย”
“เข้าใจผิดละ ไอ้ฮุนมันพักกับเลขาของมันนู้น”
“เลขา?”
เลขาที่ว่า เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอไง แค่คิดได้ดังนั้น ยุนอาก็แทบจะกริ๊ดแตกทันที ทำไม
ฮุนต้องไปพักกับผู้หญิงด้วย
...........................35%...........................
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ อันที่จริงก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เจสสิก้าก็เลือกที่จะปลีกตัวออกมาคนเดียว เดินทอดน่องไปตามชายหาดสีขาว พยายามลืมเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่มันลืมได้ยากมาก
เจสสิก้าไม่รู้ว่าเซฮุนคิดยังอะไรกันแน่ ทำไมต้องย้ำให้เธอไม่ให้ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะลู่ฮาน
แดดแรงจัดในช่วงตอนเที่ยงทำให้เธอคิดผิดจริงๆที่มาเดิน สองมือเล็กยกมือขึ้นมาบังไว้ แต่ซักพักก็รู้สึกถึงสิ่งของที่ถูกสวมบนหัวเธอ
เจสสิก้าหันไปก็พบกับคนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่พอดี โอ เซฮุน
“ผมเห็นแดดมันร้อนน่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เจสสิก้าพึมพำออกมาเบาๆราวกับกระซิบ แต่เซฮุนกลับได้ยินชัดเจน เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำขอบคุณจากปากเธอ
“สิก้า คุณจะไปไหน”
เซฮุนคว้ามือเล็กไว้เมื่อเธอเริ่มเดินหนีห่างออกจากเขา
สิก้าเหรอ?
เจสสิก้ามองเซฮุน ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย เพราะจู่ๆเขาก็เรียกชื่อเล่นเธอ
“ทำไมอ่ะ เรียกไม่ได้เหรอ ทีไอ้ลู่ยังเรียกได้เลย”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ คุณจะเรียกฉันยังไงก็แล้วแต่ เพราะฉันไม่เคยขัดอะไรคุณได้เลย”
เจสสิก้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ จนเขาแอบรู้สึกผิด และอยากรวบตัวเธอมากอดไว้
“ขอตัวนะคะ”
เซฮุนรู้สึกชาวาบขึ้นมาทันทีเมื่อเธอปล่อยมือเขาแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เขายืนอยู่ท่ามกลางหาดทรายที่ร้อนระอุ
“คุณลู่ฮาน ทำไมมานอนอย่างนี้ละคะ” เจสสิก้าเอ็ดเสียงดุ เมื่อเห็นร่างของลู่ฮานนอนแผ่อยู่บนพื้นทรายท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนจัด
“น้อยใจคนบางคน” ลู่ฮานยู่ปาก ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เขานอนอยู่ตรงนี้นานพอสมควรจนเริ่มเกิดอาการมึนๆหัว ทำให้เซจะล้ม ยังดีที่เจสสิก้าเข้ามาประคองไว้
“มานอนกลางแดดจัดๆอย่างนี้ ไม่สบายกันพอดี”
“ก็ถ้าผมไม่สบาย สิก้าจะได้ดูแลผมไง” ลู่ฮานตั้งใจซบหัวลงกับอกนุ่มของเธอ
“แล้วที่บอกว่าน้อยใจ แอบน้อยใจใครมาคะ” เจสสิก้าเบี่ยงเบนเปลี่ยนคำถาม ค่อยๆผลักหัวลู่ฮานให้ตั้งตรง
“ก็คุณนั่นแหละ”
“ฉันเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ อย่ามาทำหน้าซื่อ ผมน้อยใจนะ ที่คุณน่ะมีอะไรก็ไม่บอกผมเลย เรื่องเมื่อคืนนี้ คุณมีอะไรปิดบังผมรึเปล่า?” ลู่ฮานจ้องมองเธอด้วยแววตาตัดพ้อ จนน่าสงสาร
“ลุกขึ้นมาแล้วไปคุยในที่ร่มๆเถอะนะคะ”
เจสสิก้าดึงคนตัวโตกว่าให้ลุกขึ้นยืนแล้วพากันไปนั่งที่เตียงชายหาด ซึ่งมีร่มกำบัง แต่ก็ดูเหมือนว่าอาการมึนหัวของลู่ฮานจะยังไม่หาย
“คุณโอเคไหมคะ”
“ผมเป็นผู้ชาย ไหวอยู่แล้ว”
ตุ๊บ!!
“คุณลู่ฮาน”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ลู่ฮานก็หน้าคว่ำไปกับเตียง จนเจสสิก้าตกใจ แล้วไหนบอกว่าไหว
“อือ..” ลมเย็นๆที่พัดผ่านอยู่บนใบหน้า ทำให้เขารู้สึกตัวอย่างช้าๆ เปลือกตาลืมขึ้น แม้จะเห็นเป็นภาพลางๆ แต่ลู่ฮานก็รู้ดีว่าใคร
“ปวดหัวจัง..”
“กินน้ำหน่อยนะคะ” เจสสิก้าประคองลู่ฮานให้นั่งแล้วส่งน้ำหวานให้เขา
“ที่จริงก็อยากจะพาคุณกลับห้องนะ แต่ตัวหนักขนาดนี้ ฉันแบกไม่ไหวหรอกค่ะ คุณชานยอลก็ไม่อยู่แถวนี้ด้วย”
“อ๋อ..ครับ” ลู่ฮานยิ้มออกมาอย่างอายๆ เขาเป็นลมต่อหน้าผู้หญิง แถมยังเป็นผู้หญิงว่าที่ภรรยาเขาเลยนะ
“แล้วดีขึ้นไหมคะ”
“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะครับ”
“ทีหลังก็อย่านอนกลางแดดแบบนี้อีกล่ะ” เจสสิก้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง มือเล็กๆ จับหน้าเขาแล้วอังหน้าผากเนียนตรวจเช็คความร้อนของร่างกาย ลู่ฮานจึงนั่งนิ่งยอมให้เธอทำตามใจชอบ
“ครับ” และเขาก็ลืมเรื่องน้อยใจเจสสิก้าไปซะสนิท
“โห..แมนมากครับ เป็นลมต่อหน้าผู้หญิงเนี่ยนะ” ชานยอลที่เดินเข้ามาหาได้ฟังเรื่องที่เจสสิก้าเล่า ก็หัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ ต่างจากเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับทำหน้านิ่ง ทว่ามันกลับดูเหมือนเด็กน้อยที่โดนขัดใจซะมากกว่า
“มันก็มีบ้างแหละ แดดมันร้อนนี่” ลู่ฮานพูดออกมา รู้สึกอายเพื่อนอย่างบอกไม่ถูก
“แต่สิก้าก็ดูแลกูตลอดเลยนะ”
ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอหนึ่งที แล้วหันกลับไปพูดชานยอล ส่วนเซฮุนน่ะเหรอ จู่ๆก็มีอาการแปลกๆ
“ไอ้ฮุน มึงเป็นไร?” ชานยอลมองเพื่อนด้วยสายตาตกใจ เซฮุนเอามือยกทาบหน้าอกตัวเอง ทำท่าเซเหมือนจะล้มได้ทุกเมื่อ ลู่ฮานและเจสสิก้าก็ตกใจเหมือนกัน
“สงสัยกูคงเดินตากแดดมาไกลว่ะ รู้สึกเวียนหัวมากเลย กูไม่ไหวแล้ว”
“ไอ้ฮุน/ คุณเซฮุน” ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน เมื่อร่างสูงล้มลงไปกองกับพื้น ลำบากให้เพื่อนต้องช่วยกันแบก
“อะไรวะ นี่กูก็เดินมากลับมึงนะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ชานยอลเอ่ยมาอย่างเพลียๆ แต่ก็ประคองเซฮุนไว้ ลู่ฮานที่แบกอีกข้างก็ส่วยหัวช้าๆ
“แล้วเอาไง จะเอากลับห้องหรือนั่งพักนี่” ลู่ฮานถามขึ้น
“ถึงตรงนี้จะร่มแต่แดดก็ยังแรงมากอยู่ดี พาคุณเซฮุนไปพักที่ห้องเถอะค่ะ คุณลู่ฮานคะ เดี๋ยวฉันช่วยคุณชานยอลแบกคุณเซฮุนเองดีกว่า เพราะฉันกลัวคุณจะหน้ามืดไปอีก”
“ก็ได้ครับ”
เซฮุนถูกวางลงบนเตียงกว้าง พร้อมๆที่ชายสองคนถอนหายใจออกมา ส่วนผู้หญิงคนเดียวอย่างเจสสิก้าก็หาพัดมาพัดให้เซฮุน
“มึงสองคนอ่อนแอจริงๆว่ะ กูแข็งแรงสุดละ” ชานยอลพูดอย่างภาคภูมิใจ ลู่ฮานจึงจัดการถีบส่งหนึ่งที
“เออๆ แข็งแรงจริงนะมึง”
เจสสิก้าที่สังเกตอาการของเซฮุน ดูท่าจะฟื้นยากกว่าลู่ฮานซะด้วย หรืออากาศจะไม่ถ่ายเท
“เอ่อ..จะเป็นการรบกวนไปหมคะ ถ้าหากว่าจะขอให้ทั้งคุณสองคนออกไปก่อน”
“อ๋อๆ ได้ครับ” ชานยอลตอบรับอย่างว่าง่าย ส่วนลู่ฮานน่ะเหรอ บอกเลยว่า ไม่ยอม…
“ทำไมต้องอกไปด้วยล่ะ ?”
“คนอยู่เยอะไป อากาศมันไม่ถ่ายเท”
“มึงอย่าเรื่องมากไอ้ลู่ เกิดไอ้ฮุนไม่มีอากาศไปเลี้ยงสมองก็แย่สิวะ ปะๆ” พูดจบชานยอลก็จัดการลากลู่ฮานที่ทำหน้าบึ้งให้ออกจากบังกะโลหลังนี้ เหลือเพียงแค่เซฮุนและเจสสิก้าเอาไว้
“คุณเซฮุนคะ” หญิงสาวเรียกชื่อเขา ตบเข้าที่แก้มเบาๆให้รู้สึกตัว
หมับ!!
มือของเซฮุนคว้าจับมืออันนุ่มนิ่มเธอไว้ทันที ดวงตาที่ปิดสนิทเบิกโพลงขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปาก
ใช้แผนนี้ได้ผล
“ฟื้นแล้วเหรอคะ” .พูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน เพราะดูเหมือนว่าเซฮุนจะไม่ได้เป็นลมจริงๆ ไม่งั้นคงไม่มีแรงจับมือเธอเธอไว้แน่นขนาดนี้
“อืม..”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ”
“คุณไม่ทำอย่างอื่นเลยเหรอตอนไอ้ลู่มันเป็นลมน่ะ” เซฮุนกุมมือเธอไว้ จับมาถูใบหน้าตัวเองเบาๆ
“คุณคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ” คิ้วสวยของเจสสิก้าขมวดชนกัน ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของผู้ชายตรงหน้านัก
“ก็แบบผายปอดอะไรอย่างนี้” เซฮุนพูดออกมา ใบหน้าหลุบต่ำ ปล่อยมือจากเจสสิก้า เปลี่ยนตำแหน่งมาเกาท้ายทอยตัวเอง ทำเอาเจสสิก้ายิ้มออกมา ท่าทางแบบนี้ของชายหนุ่ม มันไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่หรอก
“คุณลู่ฮานไม่ได้จมน้ำนะคะ แค่เป็นลม ทำไมฉันต้องผายปอดด้วย”
“อ้าว….เหรอ” ดวงตาสีนิลที่มีเสน่ห์กระพริบตาปริบๆ พร้อมพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ
“จะไปไหน” เซฮุนคว้ามือของร่างบางไว้เมื่อเธอกำลังจะเดินออกไป ออกแรงดึงเบาๆเจสสิก้าก็ตกมาอยู่ในตักอุ่นๆของตัวเอง
“คุณฟื้นแล้ว ฉันก็จะไปข้างนอกน่ะสิ”
“ไม่ให้ไป”
“สิก้า….เรื่องเมื่อคืน เอ่อ…คืนต่างๆด้วย ผม….” ทำไมแค่คำขอโทษมันพูดยากจังเลยวะ ตอนนี้บอกเลยว่าผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ อยากจะบอกขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง แต่ปากมันก็หนักเกินกว่าที่จะพูดออกไปจริงๆ
“เอ่อ…ผม….ขอ…”
“เฮ้ย!! เข้าไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะ ฮุนคะ” ผู้มาใหม่สะดุดเท้ากึกเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เจสสิก้าที่ตั้งสติได้ก่อนจึงดันตัวลุกจากตักอุ่น ก้มหน้ารีบเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
“สิก้า…” อ่า…อีกนิดเดียวก็จะพูดออกไปแล้ว ทำไมต้องมาขัดจังหวะด้วย
“เมื่อกี๊ทำอะไรกัน”
“มีตาก็น่าจะเห็นนะ” เซฮุนตอบ แล้ววิ่งตามเจสสิก้าออกไป โดยไม่เหลียวหลังมองหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นซักนิด
แต่เจสสิก้าก็เดินลิ่วไปไกลแล้วล่ะ โดยมีลู่ฮานที่วิ่งเหยาะๆตามอยู่ด้านหลัง สุดท้ายทนไม่ไหวจึงรวบกอดคนตัวเล็กเข้ามาซะเลย
“จะรีบวิ่งไปไหนครับ”
“ไปให้ไกลจากตรงนี้” ร่างบางพึมพำออกมาเบาๆ เธอยังคงกลัวสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เพราะยุนอาเข้ามาเห็น ถ้าเกิดประธานโอรู้เข้าจะเกิดอะไรขึ้น….
“ไปแล่นเรือกันนะ”
ลู่ฮานอาสาเป็นคนพายเรือเอง ปล่อยให้เจสสิก้านั่งนิ่งรับชมบรรยากาศ อย่างน้อยให้เธอยิ้มได้ เขาก็ดีใจแล้ว น้ำทะเลใสๆที่มองเห็นจนถึงตัวปลาที่แหวกว่าย แสงแดดที่ส่องลงมากระทบผิวน้ำ ทำให้เป็นประกายระยิบระยับชวนมอง มือเล็กๆของหญิงสาวจุ่มเข้าไปในน้ำให้ความเย็นๆ สัมผัสมือเธอ
“รู้สึกดีขึ้นไหมครับ”
“ค่ะ…”
คำพูดและรอยยิ้มที่ดูเสแสร้งส่งไปให้คนตรงหน้า เพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่ในหัวสมองตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวที่เดือดร้อนใจมากมาย…
“ฮุน หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าเดินหนียุนแบบนี้”
ร่างบางของยุนอาพยายามวิ่งตามว่าที่คู่หมั้นหนุ่มที่เดินหนีเธออยู่ และตอนนี้ยุนอาก็โกรธมากๆ ไม่น่าเชื่อว่ายังมีผู้ชายที่กล้าปฏิเสธเธอ
และเขาคนนั้นก็คือ โอ เซฮุน
“จะมายุ่งอะไรนักหนา”
“แล้วฮุนจะรีบไปไหนล่ะ มาเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อน ว่าเรื่องระหว่างฮุนกับผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง”
ยุนอาคว้าแขนเซฮุนไว้ จนเขาต้องหันมา ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความโกรธบซึ่งเห็นได้ชัด
เซฮุนเป็นคนเอาแต่ใจ และเลือดร้อนพอๆกับยุนอา ไฟกับไฟมาเจอกัน ยังไงก็ไปไม่รอด ถ้าได้ร่วมชีวิตกันไป แน่นอน…ว่าคงมีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
และเซฮุนก็คงไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น ใครจะบ้าไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ล่ะ? นี่แม่เขาตาถั่วหรือไง
“ยังจะเงียบอีก ได้! ยุนจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณแม่”
“เหอะ!! ทำยังกับว่าคุณเป็นอะไรกับผมงั้นแหละ คุณไม่มีสิทธิ์มาตะโกนป่าวๆใส่หน้าผม และไม่มีสิทธิ์มาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของผมด้วย เรื่องหมั้นน่ะมันยังไม่เกิดขึ้น และจะไม่มีทางเกิดด้วย รู้ไว้ด้วยนะครับ คุณอิม ยุนอา”
เซฮุนพูดออกมารวดเดียวด้วยความอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบหรอกนะที่มีผู้หญิงมาทำอย่างนี้กับเขา แล้วนี่เขาไม่เล่นด้วย ก็ยังจะมายุ่งอีก
“กริ๊ดดดด!! ฮุน ทำไมพูดแบบนี้”
ยุนอากริ๊ดและกระทืบเท้าไปมาเหมือนคนไม่มีสติ เมื่อเซฮุนเดินจากไป
คุณรู้จักฉันน้อยไปนะ เซฮุน!!
200214
ช่วงนี้ยุ่งมากกกกจริงๆ โอเน็ตเสร็จ ก็มีปัจฉิม
แถมเจอสอบไฟนอลอาทิตย์หน้าด้วย
รอกันหน่อยนะคะ T^T
010314
เย้เฮท!! ครบร้อยแล้ว ขึ้นเดือนใหม่พอดี
หายไปสอบซักพัก คิดถึงกันบ้างไหมน้ออออ?
และตอนนี้เอ็มวี mr.mr.ก็ออกแล้วววว
รอดูไลฟ์อย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
เจอกันตอนหน้าค้าาาาา จุ๊บ><
ความคิดเห็น