คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Brutal : Chapter5 (100%)
Brutal
chapter 5
เซฮุนเสพติดเจสสิก้าจริงๆ
เขาชินซะแล้วที่การมีเธออยู่ข้างๆกาย และมีความสุขที่ได้สัมผัสร่างกายงดงามของเธอ นี่ถ้าหาว่าเขาบ้าเซ็กส์หรือโรคจิตก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะ
เพราะเจสสิก้าคนเดียวที่ทำให้เซฮุนเป็นอย่างนี้
เขาเคยผ่านผู้หญิงมาก่อนแต่ก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้ ไม่เคยรู้สึกโหยหาจนขาดไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกคลั่งเวลาเจสสิก้าออกห่างจากตัวเขา
“คุณเซฮุนคะ…อย่านะคะ” เจสสิก้าดันอกแกร่งที่พยายามเบียดเข้ามาชิดกับเธอ ลมหายใจอุ่นๆรดรินที่ลำคอขาว จนเธอต้องย่นคอหนี
ที่นี่มันลิฟต์นะ?
“อืม…นิดนึงได้มั๊ยครับ” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู สองมือค้ำยันร่างเล็กไว้ไม่ให้หนี ภายในกล่องสี่เหลี่ยมนี้มีเพียงแค่เขาสองคน ซึ่งเจสสิก้าก็รู้สึกว่าลิฟต์ตัวนี้ช้าจริงๆ กว่าจะไปถึงชั้นทำงานของเขาและเธอ และด้วยลิฟต์ตัวนี้มีแค่พวกพนักงานระดับสูงใช้เท่านั้น เซฮุนจึงไม่กลัวว่าใครจะมาขึ้นและเห็นภาพนี้
“พอเถอะค่ะ”
ทั้งๆที่รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้ แต่ก็ยังทำ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างลูกน้องและเจ้านายมันดูจะเลยเถิดไปไกลเรื่อยๆ เวลากลางวันก็ทำงานตามปกติ แต่เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เจสสิก้าก็ได้แต่เตรียมใจตกเป็นของเล่นของเซฮุนทันที
แถมเป็นของเล่นที่เขาติดมากๆซะด้วยสิ
จนเจสสิก้าอยากถามว่า เขาไม่เบื่อบ้างเหรอไง?
และถ้าเป็นคำตอบของเซฮุนน่ะเหรอ คงตอบได้คำเดียว ว่า ไม่เบื่อ และไม่มีทางเบื่อด้วย แต่กลับมีความอยากเพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ
เซฮุนเองก็ไม่เคยคิดหรอกว่าจะต้องการเธอมากถึงเพียงนี้ ตอนแรกก็แค่จะสั่งสองบทเรียนให้เธอนิดหน่อยที่มายุ่งวุ่นวายกับคริสและโทษฐานที่ตบหน้าเขา ไปๆมาๆ ความรู้สึกเหล่านั้นกลับหายไปกลายเป็นความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทน คอยหาเรื่องก่อกวนไม่ให้เธอลาออก
เขายอมทำทุกทางเพื่อไม่ให้เธอลาออก ถึงแม้เหตุผลมันจะงี่เง่าก็ตาม!!
พอลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นที่ทำงาน เจสสิก้าก็รีบเบี่ยงตัวหลบออกจากการกักกุมของเซฮุนทันที ตรงดิ่งไปยังที่นั่งตัวเอง หยิบเอกสารมาเปิดๆดู ไม่สนใจว่าเจ้านายเธอจะเดินเข้ามาใกล้
เซฮุนได้แต่ยกยิ้มนิดนึง แล้วเดินเข้าห้องทำงานตัวเอง
เจสสิก้าจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีช่อดอกไม้ยื่นมาให้จนเกือบจะทิ่มหน้า มีอยู่คนเดียวที่ทำแบบนี้ ลู่ฮาน…
“ดอกไม้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ…”
“ตั้งใจทำงานนะครับ ผมไปละ”
มาแค่นี้ก็ไปซะแล้ว… เจสสิก้าขำออกมากับการกระทำของลู่ฮาน ทุกวันเขาต้องหอบดอกไม้มาให้เธอเสมอ จนนึกสงสัยว่าถ้าอยากให้จริงๆ ไม่ต้องลงทุนมาก็ได้ เดี๋ยวนี้เขามีสงดิลิเวอรี่ด้วยไม่ใช่เหรอไง
แต่ก็น่าแปลก ที่เวลาเห็นหน้าลู่ฮานทีไร ก็รู้สึกใจสั่นแปลกๆ
เขาน่ารัก อ่อนโยน ต่างจากเพื่อนรักอย่างเซฮุนลิบลับ
.............................40%...............................
ร่างบางนั่งตรวจเอกสารต่างๆไปได้ซักพัก ก็รู้สึกถึงเงาที่ทาบทับลงมา เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นหญิงสาวสวยยืนอยู่ต่อหน้า สวมแว่นดำปกปิดดวงตาและใบหน้าเรียวได้รูปชวนมองไว้ และเมื่อเธอถอดแว่นออกก็ทำให้เห็นความสวยได้ชัดเจนขึ้น รวมถึงรูปร่างสูงโปร่งราวนางแบบนั้นอีก ขนาดเจสสิก้าที่เป็นผู้หญิงก็อดที่จะชื่นชมเธอไม่ได้
“ฮุนอยู่มั๊ย?”
“อยู่ค่ะ”
ทำงานมาตั้งนานก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเข้ามาในที่ทำงานแห่งนี้ซักที เธอเป็นคนแรก แถมเรียกชื่อดูสนิทสนมอีกต่างหาก
เจสสิก้าได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เธอเกี่ยวข้องอะไรกับเซฮุน?
“มาทำไม” เซฮุนถามเสียงเรียบๆเมื่อเห็น อิม ยุนอาเดินเข้ามา
“เป็นคู่หมั้นกันจะมาหาไม่ได้เหรอคะ?” ยุนอาถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามของเซฮุน ไม่วายส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้เขาอีก
มองมุมไหนก็หล่อไปหมดจริงๆสินะ โอ เซฮุน
“ถ้าจะมาพูดถึงเรื่องนี้ก็กลับไปซะเถอะนะ” ชายหนุ่มก้มลงตรวจดูเอกสารต่อ ไม่ได้สนใจยุนอาเลยที่ทำท่าเอาแต่ล่อเขาอยู่อย่างนั้น
ต่อหน้าครอบครัวทำเป็นเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แต่เอาเข้าจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย
นี่น่ะเหรอ ผู้หญิงที่เขาต้องใช้ชีวิตด้วย ไม่มีทาง
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคะฮุน แม่คุณน่ะฝากมาบอกว่าอาทิตย์หน้าจะพาพนักงานไปเที่ยวพักร้อน”
“หือ? ทำไมแม่ไม่คุยกับผมเองล่ะ” เซฮุนเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าแล้วถามยุนอา
“ก็มันเป็นหน้าที่ของลูกสะใภ้ไงคะ”
เซฮุนได้แต่เหนื่อยใจกับการกระทำของแม่ตัวเองที่พยายามจับคู่ให้กับยุนอา ซึ่งแม่เขาคงไม่อยากให้ประวัติซ้ำรอยเหมือนซอฮยอนน้องรัก แต่เขาเป็นผู้ชายนะ ทำอะไรก็ป้องกันอยู่แล้ว
“เฮ้อ…”
ชานยอลที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นสีหน้าหนักใจของเซฮุนก็เริ่มจะเป็นห่วง ส่วนลู่ฮานที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดีพิเศษ ให้ทาย… ไอ้หน้าหวานนี่ต้องไปฟันใครมาแน่ๆ
“มึงเป็นไรวะฮุน” ชานยอลเอ่ยปากถามเพราะอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ
“เครียดเรื่องคู่หมั้นว่ะ…”
“คู่หมั้น? มึงมีตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” ชานยอลถามอย่างสงสัย ส่วนลู่ฮานก็ดูจะไม่รับรู้อะไรแล้ว ท่าทางกำลังติดต่อกับยานแม่อยู่
“มีนานแล้วล่ะ แต่คราวนี้แม่กูดูเอาจริงมากเลย สงสัยกลัวว่ากูจะไปทำใครท้อง”
“สมควร เพราะมึงอ่ะมั่ว”
เซฮุนได้ยินที่ชานยอลพูด แล้วก็แทบอยากจะต่อยหน้าเพื่อนรักซักหมัด มึงไม่มั่วเลยนะแต่ตอนนี้เขาแทบไม่ได้ยุ่งกับใครเป็นพิเศษเลย นอกจากเลขาตัวเอง เจสสิก้า
เซฮุนแทบอยากจะคลั่งตายเวลาได้อยู่ใกล้ ได้สัมผัส มันทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง
“แล้วนี่ไอ้ลู่มันเป็นไรมากมั๊ย?”
“เป็นมากเลยล่ะ วันๆเอาแต่เพ้อถึงแต่เลขามึงอ่ะ”
เพ้อถึงแต่เลขาเขางั้นเหรอ? ทำไมถึงต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยวะเนี่ย
สองหนุ่มหล่อจ้องมองลู่ฮานเป็นตาเดียว จนสุดท้ายคนถูกมองก็รู้สึกตัวกระพริบตาปริบๆมองพื่อนทั้งสอง
“มึงจริงจังกับเลขากูจริงๆเหรอวะ?”
“จริงสิวะ” ลู่ฮานตอบอย่างไม่ลังเล
“ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่าเธอ…”
“ใช่… กูรู้ แต่จำเป็นด้วยเหรอวะ มึงเข้าใจปะ คำว่ารักแรกพบอ่ะ มึงเคยรู้สึกมั๊ยที่แบบอยากจะปกป้องเขา อยากจะดูแลไปตลอดชีวิตอะไรอย่างนี้ เจสสิก้าทำให้กูเป็นอย่างนั้นว่ะ แล้วกูก็ไม่สนด้วยว่าเธอคนนั้นจะตกเป็นของมึงมาก่อน”
คำพูดแต่ละคำของลู่ฮานมันดูจริงใจและหนักแน่นซะจนเพื่อนทั้งสองคนพูดไม่ออก แววตาขี้เล่นที่มักจะได้เห็นจากหนุ่มร่างบางคนนี้กลับกลายเป็นแววตาที่จริงจัง
“แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นคิดจะหลอกเอาเงินมึงล่ะ”
“กูว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้นว่ะ”
“มึงจะรู้ได้ไง รู้จักเขายังไม่นานเลยนะเว้ย!!” เซฮุนเริ่มตะโกนเสียงดังขึ้น ทำไมลู่ฮานต้องดูเชื่อใจเจสสิก้าขนาดนี้
“ความรู้สึกมันบอก…” ลู่ฮานพูดออกมาเรียบๆ ยกกระดกแก้วเบียร์ดื่มจนหมด แล้วไม่มองหน้าเซฮุน ส่วนเซฮุนเองก็เข้าโหมดเงียบทันที
ชานยอลที่ดูจะเป็นคนปกติที่สุดในที่นี้ได้แต่มองหน้าสองเพื่อนรักงงๆ พยายามจะไกล่เกลี่ยสถานการณ์อันอึมครึมนี่
“เฮ้ยๆ ดื่มกันเถอะ คลายเครียดเว้ย” ชานยอลยกแก้วเบียร์ชูขึ้น แต่ผมที่ปรากฏออกมาคือ เซฮุนกับลู่ฮานไม่ให้ความร่วมมือเลย
“ดื่มเองก็ได้วะ”
ถ้าพวกมึงสองคนจะชวนกูมาดื่ม แล้วปล่อยให้กูดื่มอยู่คนเดียวเนี่ยนะ ไม่ต้องชวนเลยดีกว่ามั๊ย
ชานยอลเพลียจริงๆ
แบคฮยอนวิ่งตรงไปยังบ้านพี่สาวข้างบ้านพร้อมของกินเต็มมือ และก็ต้องยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นข้างในบ้านเปิดไฟสว่าง เขาปีนเข้าไปอย่างที่เคยทำประจำ แต่เคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่ยอมมาเปิดให้ซักทีจนต้องโทรไปบอก
“พี่สิก้า…ผมแบคฮยอนนะ เปิดประตูให้หน่อยสิ”
ไม่นานเจสสิก้าก็มาเปิดประตูให้เขาเข้าไปข้างใน ใบหน้าเธอดูเหมือนกำลังกลัวอะไรซักอย่าง
“ขอโทษนะที่เปิดช้า…” ที่เปิดช้า ก็เป็นเพราะว่ากลัวว่าจะป็นเซฮุนต่างหาก
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ ดึกขนาดนี้ จะกินข้าวเป็นเพื่อนผมได้มั๊ย? เพราะพ่อแม่ผมหลับแล้วอ่ะ”
แบคฮยอนเข้าไปยังห้องครัว จัดแจงหาถ้วยจานมาใส่อาหาร
“พี่อิ่มแล้ว แต่จะนั่งเป็นเพื่อนก็ได้”
“ขอบคุณครับ”
แบคฮยอนส่งยิ้มให้เธอ นั่งลงเก้าอี้ในห้องครัวตรงข้ามกับเจสสิก้าที่นั่งเท้าคางมองเขาอยู่
“พี่สิก้า…” เขาเงยหน้ามองเธออย่างจริงจัง
“ผมถามจริงๆนะ ว่าพี่ถูกเจ้านายทำอะไรรึเปล่า?” คำตอบตรงๆที่ออกมาจากแบคฮยอนทำให้เธอนิ่งอึ้งไปทันที
เพราะแบคฮยอนก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แค่เขาเห็นรอยจ้ำๆแดงๆก็พอจะดูออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจสสิก้า และมันก็หลายครั้งแล้วที่เขาเห็นรอยแบบนี้บนร่างกายเธอ ซึ่งนั่นทำให้เขาหวนนึกไปถึงวันที่เขาเจอเซฮุน ทั้งครั้งแรกและครั้งที่สอง ทำให้เข้าใจได้เลยว่าต้องเป็นคนๆนั้นคนเดียว
สารเลวที่สุด!!
“เปล่าซักหน่อย”
“พี่อย่าโกหกผมเลย” แบคฮยอนเอื้อมมือไปกุมมือเธอและบีบไว้แน่นๆเพื่อปลอบเธอ เขาอยากปกป้องเจสสิก้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และไม่รู้ว่าทำไมเซฮุนถึงทำอย่างนี้
“ผมเชื่อนะว่าพี่ไม่ได้เต็มใจเพราะพี่มีแฟนอยู่แล้ว” ใบหน้าหนุ่มน้อยเริ่มปรากฏรอยยิ้มเศร้าๆออกมา เจ็บทุกทีเวลาคิดถึงเพอร์เฟ็กต์แมนอย่าง คริส ผู้ชายที่กุมหัวใจเจสสิก้า
“แต่ว่าทำไมช่วงนี้ผมไม่เห็นคุณคริสของพี่เลยล่ะครับ หืม?”
เจสสิก้าระบายยิ้มออกมา มันดูเศร้าไม่แพ้แบคฮยอนเลย
“พี่เลิกตั้งนานแล้ว ขอโทษนะที่ลืมบอก”
แบคฮยอนสตั๊นไปหลายวิเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกจากปากเธอ เขารู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวกลับมาสดชื่นอีกครั้งเหมือนมีน้ำเย็นๆเทรดลงไป ทำให้เขารู้สึกกระชุ่มกระช่วย
“จริงเหรอครับ?”
“อืม…”
คำตอบที่หนักแน่นทำให้เขายิ้มออกมาอย่าช่วยไม่ได้ รู้สึกดีใจจนเนื้อตัวเต้นไปหมด ความหวังที่เคยริบหรี่กลับดูสว่างขึ้น
แต่พอคิดถึงเรื่องเจ้านายโรคจิตของพี่สาวข้างบ้านก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
เขาจะต้องพาเธอออกห่างจากเซฮุนให้เร็วที่สุด ถึงแม้มันจะใช้เวลานานก็ตาม
แบคฮยอนไม่กล้าพูดความรู้สึกที่มีออกไปให้เจสสิก้ารับรู้หรอก เพราะรู้ดีว่าเธอคิดยังไงกับเขา แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหา เพราะแบคฮยอนเชื่อ เชื่อว่าสักวันพี่สาวข้างบ้านอย่างเจสสิก้าต้องหันมาสนใจเขาบ้าง
160114
เอา40%ไปก่อนนะ
แต่งไปแต่งมา ทำไมฮุนมันหื่นทุกตอนเลยเนี่ย555
220114
ขอโทษที่ทำให้รอนะ เจอกันตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น