การเดินทางของกาลเวลา

เนื้อเรื่อง

ผมกำวัตถุทรงกลมแก้วไว้ในมือ ข้างในมีนาฬิกาทรายขนาดจิ๋ว ผมรู้ดีว่ารูปลักภายนอกมันไม่หน้าเชื่อถือ
แต่ผมก็เรียกมันว่า \" เครื่องย้อนเวลา \"  มันมีหลักการทำงานง่ายๆ  โดยที่ผมก็ไม่สามารถกำหนด
ผมรู้ว่าทุกครั้งที่ผมกดปุ่มเพียงปุ่มเดียวบนตัวเครื่อง มันจะย้อนเวลาไปในช่วงเวลาที่ผมลืมเลือนมันไปแล้ว
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า มันเมื่อไร และผมลืมอะไร  
            ผมมุ่งหน้าไปโรงเรียนประถมที่ผมเคยเรียนอยู่ เป็นดรงเรียนที่ใหญ่โต และมีชื่อในปัจจุบัน
มีบางอย่างบอกผมว่า ผมลืมอะรัยบางอย่างไว้ ที่นี่  แต่ผมก็ลืมมันหมดเสียแล้ว ผมจึงต้องพึ่ง
เครื่องย้อนเวลานี้  ผมยืนมองโรงเรียนของผม โรงเรียนร้างเนื้องมาจากปิดเทอม มันเงียบสงัด
แม้จะเป้นตอนบ่าย มีแต่เสียงเครื่องยนรถ วิ่งผ่านไปมา
            \"กริก\" เสียงผมกดปุ่มทามเมชิน ตามด้วยอาการหน้ามืด และแรงกระชาก
ผมพบว่าผมกำลังยืนอยู่หน้าโรงเรียนประถมเล็กๆ ที่ยังไม่มีสิ่งก่อสร้าง และตึกใหญ่โต
แต่มันไม่เงียบสนิทเหมือนที่ผมเพิ่งเห็น  เด็ก นร. ทั้งเล็ก และเด็กโต  วิ่งวุ่นวายอยู่ใน ร.ร ส่งเสียง
หัวเราะกันน่ารำคาญ  มีแม่ค้า พ่อค้า วางแผงขายของกันเต็มฟุตบาท   เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียน
ที่คุ้นเคยปลุกเด็กนร.ทั้งรร.ให้มาเข้าแถวเคารพธงชาติ  รู้สึกเหมือนมันนานมาก ที่ไม่ได้ยินเสียงนี้
ผมยืนมองเด็กๆรีบเร่งไปเข้าแถว ให้ทันเวลา พยายามหาบางสิ่งที่ผมลืมเลือนไป
            เด็ก นร. เดินเป็นแถวเข้าห้องเรียน จนหมด แต่ผมก็ไม่ได้คำตอบ  ร่างกายผมเรียกร้องสารบางอย่าง
ผมไม่ปฏิเสธความต้องการนี้ และรู้ดีว่าต้องทำอย่างรัย
             \" ป้า ลอนดอนซอง \" ผมบอกคนขายบุหรี่หน้าโรงเรียน  แกมองผมอย่างตำหนิ เพราะหน้าผมยังดู
ออกว่าเป็นเด็ก ม.ปลาย  แต่ป้าก็ยื่นบุหรี่ให้
            \" วันนี้ปีรัยอ่ะป้า \" ผมถามแก แต่แกไม่ตอบ ชี้ไปที่ป้ายหน้าโรงเรียน
     \" ขอต้อนรับนักเรียนปีการศึกษา 2542 \"  
2542 หรือ ผมไม่น่าจะมีอะไรติดข้าง  ผมจำได้เพียงตอน 2542 ผมอยู่ ป.3 น่าจะเด็กเกินไป
แต่เอาเถอะผมจะลองดู  ผมเดินไปประตูข้างโรงเรียน  นั่งหลบแดดยามสายใต้ต้นไม้ริมฟุตบาท
ผมทำลายปอดไปมวนต่อมวน ไม่หยุด ผมดูนาฬิกาข้อมือ มันหยุดนิ่งไม่ขยับ เข็มคาอยู่ที่ 15.02น.
ของวันที่ 2 ตุลาคม 2548  รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์
    \" กริ้งงงงงงงงง\" เสียงออดหยุดพักกลางวัน ดังพร้อมๆกับบุหรี่มวนสุดท้ายของซองดับลง
            \"ป้า ลอนดอนอีก ซอง \"
บุหรี่สองมวนหมดไปอย่างรวดเร็ว และตอนนั้นเองผมสังเกตเห็นบางอย่าง
เหตุที่เหมือนผมเคยผ่านมา เหตุการที่ผมพูดได้ว่าลืมไปแล้ว  ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูเหตุการนั้นอีกครั้ง
เด็กผมฟูตัวอ้วนคนหนึ่ง เดินมาทางประตูข้าง หลบเข้าไปในมุมของกำแพงตึก ไอ้เด็กคนนั้นหรือ
ผมตอนเด็กๆ มากับเด็กหญิงอีกคนหนึ่ง ทั้งคู่กำลังคุยกันออกแนวตลกขบขัน แล้วดญ.ก็ยื่นบางอย่าง
ให้ไอ้เด็กหัวฟู  มันยิ้มตอบและบอกอะรัยบางอย่างซึ่งทำให้ดญ.คนนั้นทำหน้าเซ็ง แล้วเมื่อเสียงอ็อด
ดังอีกครั้งทั้งคู่ก็เดินกลับไปในห้องเรียนด้วยกัน
            ผมจุดแท่งมะเร็งมวนใหม่ อัดมันเข้าไปในปอดช้าๆ พยายามห้ามไม่ให้มือสั่น ผมจำได้ จำได้แล้ว
สิ่งที่ผมลืมทิ้งไว้ไม่ใช้สิ่งของ แต่เป้นคนๆหนึ่ง ที่ผมใช้เวลา 3 ปีเต็มเพื่อลืมเธอ  แต่ตอนนี้ความทรงจำทั้งหมด
กลับมา ทุกสิ่งที่พยายามมา 3 ปี ตอนนี้พังทลายพร้อมๆกับความทรงจำที่กรูเข้ามาในสมอง ผมจะเล่าให้ฟัง
            เมื่อตอนผมเป็นเด็ก หัวผมฟูและหยิกทำให้ดูหน้าตลก  ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นคัยนั้น
ผมไม่ขอเอ่ยให้เธอเสียหาย แต่เธอเกือบตรงกันข้ามกับผมทุกอย่าง  พอวันปีใหม่เธอบอกใฝห้แลกของขวัญกัน
แค่สองคน ไม่ต้องห่อ พอวันนัด ผมลืมซื้อของมาให้ เธอบอกไม่เปงรัยค่อยเอามาให้วันพุธ แล้วเธอยื่นของขวัญ
ของเธอให้ ผมยิ้มดีใจ กลับบ้านไปเอาไปอวดกับทุกคน พอ 2-3 วันหายเห่อ ผมก้จำไม่ได้ว่าวางไว้ไหนแล้ว
แต่นั้นแหละ มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมอยากลืม
           หลังจากนั้นเวลาดูผ่านไปเร็วมาก ผมไม่ค่อยได้เจอเธอจนกระทั่ง ผมเข้าค่ายซัมเมอที่รร.และได้เจอเธออีก
ช่วงเวลาที่เข้าค่าย ผมอยากไปรร.0มากที่สุดในรอบ 10 ปี  แล้วก็เพร่าะช่วนนั้นเองที่ผมเริ่มรุ้สึกกับเธอเปลี่ยนไป
หลังจากการเข้าค่าย ผมอยากเจอเธอบ่อยขึ้น คิดถึงแต่ช่วงเวลาอยู่กับเธอ คิดแต่ว่าทำอย่างรัย จะเจอเธอได้ตลอด
ผมยอมแม้กระทั้ง สละสิทสอบเพื่อมาเข้ารร.เดียวกับเธอ แต่เธอกลับไปเข้าอีกรร.หนึ่ง  ตั้งแต่นั้น ผมก็จมอยู่กับอดีต
พยายามจะเจอเธอ จนกระทั้งวันนึง ผมเจอเธอโดยบังเอิญ และผมก็ได้เห็นแววตาที่เย็นชาของเธอ
นับแต่นั้น 3 ปี ผมทุมเททุกอย่าง ให้กับทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต ทุกอย่างที่ผมชอบ จนในที่สุด เธอก็หายไปจาก
ความทรงจำ
                ผมกดปุ่มทามเมชินเพื่อกลับสู่เวลาของผม หันหลังให้กับโรงเรียน  ผมไม่รุหรอกว่าต้องไปไหน
แต่อดีต ยังงัยก็เป็นอดีต แม้มันจะเจ็บปวดหรือ สุขแค่ไหน  ก็ไม่จำเปนต้องย้อนกลับไปดูมัน
ผมโยนเครื่องย้อนเวลาลงในถังขยะ ที่ๆผมเจอมัน .....


      ขอโทดนะที่มันไม่สนุกเลย  แต่ว่าอ่านแล้วช่วยติชมหน่อยน้า


                              เราแค่อยากเขียนตามความรุสึกน่ะ
  ขอดทดที่ทำให้เสียเวลามาอ่านนะ