อ้อมกอดสุดท้าย

เนื้อเรื่อง

            สาลิกากระชับเสื้อโค้ตขึ้น เพื่อไม่ให้ลมหนาวผ่านเข้าเนื้อ เทอเดินทอดน่องผ่านต้น(ใส่ชื่อเอาเอง)     ที่ส่งกลิ่นหอมแตะจมูก แต่ถึงกระนั้นเทอก็ยังถอนหายใจเหือกใหญ่     ........  การรอคอยช่างยาวนานนัก

                สาลิกาเป็นหญิงสาวสวย ที่เพียบพร้อมทั้งสติปัญญา และเสน่ห์ดึงดูด  ผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามารุมล้อมเทอ และพร้อมจะมอบหัวใจให้เทอ แต่สาลิกาเลือกรับไว้เพียงไม่กี่คน  เริ่มต้นจากผู้ชายคนแรก

ประเวทย์ เพื่อนร่วมงานอัธยาศัยดี จริงใจ  เทอคบกับเขาได้ 2 ปี หน้าที่การงานของเทอก้อ ก้าวหน้าล้ำหน้าประเวทย์ จนเขารับไม่ได้และเลิกลากันไปในที่สุด ผู้ชายคนต่อไปของเทอจึงเป็น อนุชิด หมอหนุ่มฝีมือดี เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย และฉลาด เขาปรนเปรอเทอทุกอย่างที่เทอต้องการ แต่เทอก็ทนความเจ้าชู้ของเขาไม่ไหว เทอจึงต้องเป็นโสดอีกครั้ง หลังจากนั้นเทอย้ายบริษัทและเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จักการใหญ่ และที่นั้นเองทำให้เทอได้พบกับ วิสิท ลูกชายสารวัตรผู้มีอิทธิพล  วิสิท เป็นชายหนุ่มอารมดี หัวเราะง่าย คุยเก่ง และมีดวงตาที่เจ้าชู้นิดๆ

สาลิกาคบกับวิสิทได้ 3 ปี เขาก้อขอเทอแต่งงาน สาลิกาตอบตกลงทันที  แต่ชีวิตค่ไม่ราบรื่นอย่างที่คิด

วิสิท ต้องการให้สาลิกาเป็นแม่ศรีเรือนอยู่แต่ในบ้าน แต่สาลิกาเกลียดชีวิตแบบนั้นเป็นที่สุดเทอ เหนว่าการอยู่บ้านก้อเหมือนการล่ามโซ่ตัวเองไว้ในคุก 1 ปีต่อมา ชีวิตคู่จึงล่มอย่างเปนทางการ                              

                สาลิกา เดินวนอยู่ในสวนสาธารณะที่ไร้ผู้คน เทอเหม่อดูนกที่บินเกาะกันเล่นอย่างสนุกสนานบนกิ่งไม้

เทอยิ้มให้กับพวกมัน ได้แต่หวังว่าสักวันเทอจะได้สนุกแบบนี้บ้าง

                สาลิกาเปนม่ายได้ไม่นาน เทอก้อพบ กีรติ ชายหนุ่มแสนดี อบอุ่น สุภาพ แม้เขาไม่ได้รวย หรือรูปหล่ออย่างที่เทอฝัน แต่เทอก้อยอมอยู่กับเขาฉันสามีภรรยา โดยไม่ผ่านงานแต่งที่อพาทเม้นโทรมๆของเขา เพียงเพื่อเทอจะได้อยู่กับเขาให้มากที่สุด  เทอรอคอยชายที่รักเทอและมีอ้อมกอดที่อบอุ่นเช่นนี้มานานแล้ว เทอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ให้มันพรากไปจากเทออีกแล้ว

                สาลิกาก้มดูนาฬิกาข้อมือ เทอมาก่อนเวลานัด ครึ่งชั่วโมง  แดดอ่อนๆสาดกระทบใบไม้แห้งบนพื้น จนดูเหมือนมันเปนสีทอง สาลิกาทรุดตัวน่งบนเก้าอี้ไม้ในสวนสาธารณะ เทอถอนหายใจอีกครั้ง

                กีรติดูแลเอาใจใส่เทออย่างดีเสมอต้นเสมอปลาย แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อเทอกลับมาจากที่ทำงาน เทอ พบว่ากีรติหายไปพร้อมข้าวของและเสื้อผ้าของเขาทั้งหมด ชั่วคณะหนึ่งเทอได้ยินใครบางคนกระซิบข้างหูว่า กีรติหนีออกไปกับเกย์คู่ขา เทอทรุดฮวบลงกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้  สิ่งที่เทอเฝ้าหามาทั้งชีวิตได้จากเทอไปแล้ว และจากไปตลอดกาล อ้อมกอดอบอุ่นที่เทอใฝ่หาตั้งแต่เด็กจากไปแล้วผู้ชายที่เทอฝากชีวิตไว้ พรากเอามันไปแล้ว  เทอไม่เหลือใครแล้ว สิ่งที่ทำได้คือร้องไห้ให้เต็มที่  เทอเคลื่อนตัวช้าๆ พาร่างที่ปราศจากวิญญาณของเทอเองไปริมแม่น้ำ ที่เทอชอบมาประจำ เทอทรุดลงนั่งกับพื้น นั่งมองสายน้ำไหลเอื่อยไปเรื่อยๆ ปล่อยเวลาผ่านไปโดยที่เทอเองก้อไม่รู้ว่านานเท่ารัย เพื่อนร่วมงานไม่มีใครรู้ว่าสาลิกาอยู๋ไหน  ไม่มีใครรู้.....  ......ยกเว้น  อรนุช

อรนุช เป็น เพื่อนสนิทที่สุดของสาลิกา พวกเทอเปนเพื่อนกันตั้งแต่ ม.ต้น อันที่จริงตอนม.ต้น พวกหล่อนไม่พูดกันเลย จนกระทั้งขึ้น ม.ปลาย ที่ไม่พูดกันก้เพราะ สาสิลิมีอคติรุนแรงกับ พวกเลสเบี้ยน และเกย์ อรนุชก็เปนหนึ่งในนั้น เทอเป็นสาวหล่อที่เนื้อหอมจนหน้าหมันไส้ และที่ร้ายแรงที่สุด อรนุชเคยจีบสาลิกา แต่ก็โดนปฎิเสธอย่างไร้เยื้อใย ตั้งแต่นั้นอรนุชก็ไม่เคยแสดงท่าทางเจ้าชู้กับสาลิกาอีกเลย ทั้งคู่จึงเป็นเพื่อนกัน และดูเหมือนอรนุชจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่สาลิกาเคยมีมา อรนุช รู้ใจสาลิกาทุกอย่าง ทั้งช่วยเหลือ คอยห่วงใย  และมักจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่อยู่กับสาลิกาเวลามีปัญหา   อรนุชมักหาอะไรแปลกให้สาลิกาทำเพื่อไม่ให้คิดมาก ตั้งแต่เข้าวัดทำบุญจนถึง พาไปชอปปิ้ง เคยมีเพื่อนที่ทำงานเหย่เล่นๆว่า “ เป็นเจ้าชายในฝันเลยนะเนี่ย หล่อ รวย นิสัยดีรู้ใจเทอไปซะทุกเรื่องอีกต่างหาก  เสียอย่างเดียว เป็นผู้หญิง”    

            อรนุช ตามหาสาลิกา 1 วันเต้มๆ เทอตามหาทุกที่ที่คิดว่าสาลิกาจะไป จนกระทั่ง พบสาลิกา นั่งตัวสั่นเทิ่ม กลางสายฝนที่ตกมาอย่างหนัก ริมแม่น้ำในลำปาง บ้านเกิดของเทอ อรนุชกลางร่มให้เทอโดยไม่เอ่ยอะรัยออกมาสักคำ เทอนั่งลงข้างๆ ปล่อยให้สาลิกาเอนตัวมาสบไหล แล้วร้องไห้อย่างที่เทอต้องการ จนฝนหยุด

 “ชั้นจะลาออก .....  ที่กรุงเทพ ไม่..มีอะรัยที่ชั้นต้องการแล้ว ......”  สาลิกา เอ่ยบอกเบาๆ

“ อืม  .. มีรัยให้ช่วยบอกนะ” อรนุชพูดเพียงแค่นั้น  เทอพาสาลิกากลับบ้าน แล้วทิ้งเบอร์ไว้ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ สาลิกาคุยกับอรนุช 

                เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นมาข้างหลัง  เทอไม่ได้หันไปดู แต่เทอก้อจำเสียงนั้นได้  เทอเผลอยิ้มนิดๆที่มุมปาก

“ รอนานมั้ย”  เสียงนุ่มๆทักเทอจากด้านหลัง  สาลิกาหันไปทางต้นเสียง  เทออดยิ้มไม่ได้เมื่อเหน อรนุช ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น   สาลิกา ไม่ตอบคำถาม เทอโผเข้ากอดอรนุช สบหน้าลงตรงไหล่ ปล่อยให้น้ำตาไหลเปื้อนเสื้อเชิ้ตบางๆของอรนุช

                “ นุช  ชั้นไม่เหลืออะรัยแล้ว ... จริงๆ” 

               “......”

                “ ธุระกิจชั้นโดนโกง  ..... ชั้นไม่มีที่ไปแล้ว”

                “ ......”

                ไม่มีคำพูดปลอบใจ หรือ ตอบรับจาก อรนุช เทอไม่แม้แต่จะเอื้อมมือมาลูบหัว ปลอบโยน เหมือนที่เคยทำ  สาลิการู้สึกหวั่นๆ   เทอเงยหน้ามอง แต่ถูกมือนุ่มๆกดให้หน้าเทอซบลงที่เดิม

                “ เรากำลังคิดว่า ถ้าเราไม่พูดอะไรเลย มันจะทำให้เทออยูแบบนี้ได้นานกว่ามั้ย”

                “ แล้ว คิดถูกรึเปล่าล่ะ”

                “.....”  อรนุช ไม่ตอบคำถาม เทอดันตัว สาลิกาออก

                “ รู้ใช่มั้ย เราคิดยังงัยกับเทอ” เทอทั้งสองสบตากัน สาลิกามองแววตาที่เทอคิดถึงมาตลอด เทอรุ้มาตลอดเช่นกันว่าแม้อรนุชจะไม่แสดงออก  แต่ก้อรักเทอตั้งแต่ ม.ต้น จนวันนี้ ก็ยังไม่เปลี่ยน

                “ ถามอะไรน่ะ” สาลิกา หน้องอ เทอพยายามทำท่าให้เหมือนตอน ม.ต้น ครั้งที่เทอปฏิเสธ นุช อย่างไร้เยื้อใย

                “ เรา.. เอ่อ .พูดเล่น” อีกฝ่ายก้อเช่นกัน นุชผงะถอยห่าง สีหน้าเหมือนครั้งนั้นไม่มีผิด ตกใจ กังวลและ เสียหน้า

                “ ต้องถามว่า จะแต่งงานกับเราไม้สิ” สาลิกายิ้มเยาะ   เทอหัวเราะทั้งๆมีคราบน้ำตาติดอยู่ หัวเราะจนลืมระวัง ว่า ปากสีชมพูอ่อนๆของนุช จะประกบเข้ามา เทอตกใจในเสี้ยววินาทีแรก ก่อนจะกระหวัดมือโอบไหล่หัวขโมย ที่ขโมยจูบเทอไป     สาลิกา ซุกตัวอยู่ใต้อ้อมกอดที่อ่อนโยน แต่ทว่าอบอุ่นและเข้มแข็ง  เทออยากจะหยุดเวลาไว้เพียงแค่นั้น เทอรู้สึกผิดที่เทอหนีจากสิ่งที่เทอตามหาตลอด ของสำคัญที่อยู่ใกล้ตัว แต่เทอกลับมองข้ามและไม่เคยสนใจ  อย่างไรซะ ตอนนี้เทอก็ได้มันมาครองแล้ว และคงจะไม่มีวันหลุดมือไปอีก.....