คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 16 : หลบหนี
บทที่ 16 หลบหนี
“ฉันอยากกลับบ้าน...ฉันอยากกลับโคโนฮะ”
เป็นอีกครั้งที่เขาต้องนั่งมองภาพเดิมๆราวกับเป็นภาพยนตร์ที่กำลังฉายซ้ำ
ผู้หญิงคนเดิม...
นั่งอยู่ที่เดิม...
ทำกิริยาเดิมๆ...
...ร้องไห้...
“อือ...” ซุยเงสึพูดตอบเบาๆ เขานั่งแยกตัวออกมาเพราะคิดว่าคนที่กำลังร้องไห้คงไม่ต้องการให้ใครปลอบ
เธอบอบช้ำมากเกินไป...
เกินกว่าที่ใครจะเข้าใจและรักษาได้...
เจ้าของเรือนผมสีเงินคุ้ยหาอะไรบางอย่างในตู้เก็บของที่รกยิ่งกว่ารังหนูของตัวเอง ในขณะที่หูก็คอยฟังสิ่งที่ร่างเล็กอยากจะระบาย
“ฉันคิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงทุกคน...” ซากุระนั่งกอดเข่าพร้อมกับซ่อนใบหน้างามไว้ใต้วงแขนที่ยังคงมีรอยช้ำเพราะถูกหิมะกัดเมื่อตอนเช้า รอยหยดเลือดสีแดงเปรอะเปื้อนไปทั่วมือข้างหนึ่งที่ยังคงกำแน่น มันเป็นเลือดของคาริน... และเลือดของเธอ...
“สาวน้อย ยื่นมือมา” เขาว่า ก่อนจะจับมือข้างที่บาดเจ็บของเธอมาใส่ยาเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมขยับตามที่สั่ง
“ฉัน...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...”
“...”
“กลับไปโคโนฮะซะ... ฉันเขียนวิธีออกจากป่าวงกตให้แล้ว แค่เดินไปตามแผนที่และทำตามที่ฉันเขียนไว้” ซุยเงสึพูดพร้อมกับพันผ้าพันแผลที่มือของซากุระ
“ของที่จำเป็นฉันก็เตรียมไว้ให้แล้ว เธอต้องออกเดินทางคืนนี้ อาศัยช่วงที่ซาสึเกะกำลังสนใจคารินหนีไปซะ”
เขาพูดโดยไม่มองหน้าเธอ ใบหน้าและแววตาของคนที่มักจะกวนประสาทดูจริงจังและเครียดเขม็งขึ้น
ซุยเงสึลุกจากเตียงก่อนจะไปตรวจดูสัมภาระที่ถูกจัดขึ้นอย่างลวกๆ เขาพับกระดาษแผ่นสีน้ำตาลเก่าๆที่บรรจุข้อความขยุกขยิกที่เจ้าตัวเขียนขึ้น ก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก
“มีอีกเรื่องหนึ่งที่เธอต้องรู้ก่อนจะไป...” คนที่กำลังจัดกระเป๋าพูดขึ้นเสียงเรียบ ซ่อนเสี้ยวหน้าที่ประกอบไปด้วยน้ำเอาไว้ราวกับไม่ต้องการให้เธอเห็น
“ซาสึเกะได้รับคำสั่งให้ไปจับตัวร่างสถิตจิ้งจอกเก้าหาง...”
“!!!”
“...เค้าจะบุกไปโคโนฮะอีกหนึ่งเดือนหลังจากนี้” ซุยเงสึพูด นึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขากับซาสึเกะต้องเดินทางไปเจรจากับแสงอุษาที่อาเมะโนะคุนิเมื่อหลายวันก่อน
“อะไรนะ...” ซากุระพูดเสียงเบาหวิว น้ำตายังคงไหลไม่ยอมหยุด...หัวใจของเธอเจ็บแปลบขึ้นอีกทั้งๆที่ไม่คิดว่ามันจะสามารถเจ็บได้มากกว่านี้อีกแล้ว ร่างบางนึกถึงประโยคหนึ่งที่เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลเคยพูดไว้กับเธอหลังจากที่เขากลับมาจากการเดินทางที่กินเวลานานหลายวัน
“ถ้าฉัน...ทำให้เธอต้องเสียใจอีกครั้ง เธอจะให้อภัยฉันมั้ย?”
ที่เธอถามฉันแบบนั้น... เพราะเธอตัดสินใจแล้วสินะ... ซาสึเกะ...
“หมายความว่าเธอหยุดเค้าไม่ได้อีกแล้ว” ซุยเงสึพูดเบาๆ เขาไม่อยากจะตอกย้ำเธอ แต่ทว่า... มันก็ยังดีกว่าการหลอกให้เธอดีใจว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนใจคนที่มีความแค้นฝังลึกอย่างซาสึเกะได้
ดีกว่าหลอกให้เธอต้องทรมานโดยเปล่าประโยชน์...
“กลับไปหมู่บ้านและบอกให้เตรียมรับมือซะ” เขาพูดเสียงเรียบ ดวงตาสีอะเมทิสต์ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้
ถึงแม้ว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าเธออีก...
ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ...
เขาก็ยังยินดีที่จะปล่อยเธอกลับไป...
“ทำไม...นายถึงมาบอกฉัน...” ซากุระถามน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อใจ ไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย เขาบอกให้เธอหนี เขาบอกความลับเรื่องแผนของแสงอุษา เขาต้องการอะไรจากเธอรึเปล่า? หรือต้องการจะหลอกให้เธอเชื่อใจและทำร้ายเธอเหมือนกับที่คารินทำ?
“...”
“นายไม่ได้...”
“ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายเหมือนยัยคารินหรอก” ซุยเงสึพูดพร้อมกับหันใบหน้าที่เขาซ่อนไว้มองมาที่เธอ นัยน์ตาคมฉายชัดถึงความเจ็บปวดที่มี
“ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอเจ็บปวดอีก...”
“ซุยเงสึ...”
“ลืมเรื่องทุกอย่างที่นี่...แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่หมู่บ้านของเธอ” เขาพูดพร้อมกับระบายยิ้มที่แสนเศร้า “ถึงฉันจะรักเธอไม่ได้มากเท่าซาสึเกะ...”
“!!!”
“แต่ฉันรักเธอมากจริงๆ ฮ่าๆ~ ฉันรักเธอแทบบ้าเลยแฮะ”
.
.
.
ซากุระที่อยู่ในเสื้อขนสัตว์อุ่นหนาที่ซุยเงสึหามาให้กำลังยืนมองหน้าต่างห้องที่เธอแสนคุ้นเคย หัวใจดวงน้อยที่เธอบอกว่าขอทวงคืนจากเขายังคงเต้นช้าๆราวกับกำลังโหยหาเจ้าของเดิมของมัน ซากุระหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
อย่าลืมทำความสะอาดห้อง ห้ามปล่อยให้มีฝุ่นเด็ดขาด เพราะเธอเป็นคนแพ้ง่าย...
อย่ามัวแต่สนใจเรื่องอื่นจนลืมกินข้าว เธอผอมเกินไปแล้วรู้ตัวมั้ย?...
อย่านอนดึกให้มากนักเพราะเธอน่ะชอบมาหงุดหงิดตอนเช้าถ้านอนไม่พอ…
อย่าลืมเล็มผมบ่อยๆด้วยนะ ผมของเธอน่ะยาวเร็วมาก แต่มันก็สวยมากเหมือนกัน…
อย่าลืมดูแลตัวเอง... ฉันขอโทษที่อยู่ดูแลเธอต่อไปไม่ได้...
“ลาก่อน...ซาสึเกะ”
.
.
.
อย่าเพิ่งจากไป... หัวใจของฉัน
ซาสึเกะตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ท้องฟ้ายังคงมืดมิด ใบหน้าหล่อเหลาชื้นไปด้วยเหงื่อ
ก็แค่ฝันร้าย... ฝันร้ายที่ทำให้ข่มตาหลับต่อไม่ลง...
เขาฝันว่าซากุระเดินจากเขาไป ไปในที่...ที่เขาไม่สามารถตามเธอไปได้ เธอยิ้ม... บอกให้เขาดูแลตัวเอง ใบหน้าของเธอเศร้าหมอง ดวงตาสีมรกตมองเขาอย่างเศร้าสร้อย มันไม่ใช่ความโกรธ ไม่ใช่เกลียด ไม่ได้แค้น... มันเต็มไปด้วยความรัก... ความรักที่จบลงด้วยความเจ็บปวด
ในฝัน... เขาร้องไห้... เขากำลังจะขาดใจตาย...เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ...
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ที่เขาอาศัยนอน เขายกเตียงให้คารินและไม่คิดจะไปนอนบนนั้น เพราะมันมีความทรงจำที่ล้ำค่าอยู่... เขาไม่อยาก...นอนที่นั่นโดยที่ไม่มีเธอให้โอบกอด
หัวใจที่เจ็บแปลบขึ้นเรื่อยๆทำให้ซาสึเกะตัดสินใจเดินไปยังห้องของซุยเงสึ เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เพราะเขาโกรธ...จนลืมฟังเสียงของเธอ ปฏิเสธสายตาที่อ้อนวอนคู่นั้น และทำร้ายเธอด้วยมือของเขาเอง
เจ็บปวด...
เหมือนมีใครเอามีดมากรีดที่ใจ...
“ซากุระอยู่ที่ไหน” ซาสึเกะถามเสียงเข้ม หลังจากที่พังประตูเข้ามาในห้องและมองหาร่างเล็กของซากุระไม่เห็น
“แล้วคารินล่ะ?” ซุยเงสึที่ยืนหันหลังให้ไม่ได้ตอบแต่กลับถามคำถามเขาแทน
“ฉันถามว่าซากุระอยู่ที่ไหน!?!”
“มาถามหาผู้หญิงคนอื่นน่ะ ไปขออนุญาตแม่ของลูกรึยัง?” คำพูดประชดประชันถูกเอ่ยพร้อมๆกับใบหน้าที่ไม่เหลือแววล้อเล่นหันกลับมามองผู้บุกรุก ดวงตาสีอะเมทิสต์แข็งกร้าวและดุดัน แต่นั่นกลับเทียบไม่ได้เลยกับคนที่กำลังร้อนใจ
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน! ซากุระอยู่ที่ไหน!?!” ซาสึเกะถามอีกครั้งพร้อมกับกระชากคอเสื้อคนที่กำลังเหยียดยิ้มมองดูเขาอย่างสมเพช
“ไปแล้ว...”
“ ‘ไปแล้ว’ งั้นเหรอ...” ร่างสูงถามเสียงเบา หัวใจกระตุกวูบเมื่อสิ่งที่กลัวมาตลอดกลับกลายเป็นเรื่องจริง
“ใช่ กลับโคโนฮะไปแล้ว”
“นาย...ปล่อยเธอไปใช่มั้ย?” เขาพูดน้ำเสียงไม่มั่นคง
เธอจะหนีฉันไปจริงๆใช่มั้ย ซากุระ
“ใช่ ฉันเป็นคนบอกทางลับออกจากป่าวงกตเอง...” เจ้าของเรือนผมสีเงินเอ่ยเสียงเย็นชา นัยน์ตาคมมองหน้าผู้นำกลุ่มอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใครอนุญาตให้นายปล่อยซากุระไป!”
“...”
“ใครอนุญาตให้นายเอาของๆฉันไป!!!” ร่างสูงตะคอกอย่างเดือดดาล มือหนากระชากคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ แต่คราวนี้ซุยเงสึไม่ได้อยู่เฉย เขาสะบัดมือแข็งแกร่งของซาสึเกะออกพร้อมกับตะคอกกลับด้วยอารมณ์โกรธที่มีมากไม่แพ้กัน
“เลิกโวยวายซักทีเถอะซาสึเกะ!!! แล้วนายจะทำยังไงกับซากุระ!” เขาถามเสียงกร้าว“รอยตบที่แก้มนั่น...นายหรือว่าคารินทำกันแน่!”
“...”
“อย่าเห็นแก่ตัว...ถ้านายเองก็รับผิดชอบเค้าไม่ได้...” ซุยเงสึพูดแล้วก็ต้องกลืนคำพูดที่เหลือทั้งหมดลงคอเมื่อเห็นใบหน้าของซาสึเกะ ดวงตาสีรัตติกาลดูเจ็บปวดมากกว่าเขา... แม้จะเห็นว่าร่างกายยังอยู่ตรงหน้าแต่ซาสึเกะก็เหมือนกับคนที่ตายแล้ว
ไร้หัวใจ...
“ถ้านายเป็นฉันนายจะทำยังไง...”
“...”
“ฝั่งหนึ่งคือความรับผิดชอบ อีกฝั่งคือหัวใจ...”
“...”
“แต่ถ้าจะให้ฉันอยู่อย่างไม่มีหัวใจ...ฉันอยู่ไม่ได้”
ตอนนี้มันสั้นจริงๆ-,.- ในที่สุดหนูกุก็หนีไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครัช เย่! ส่วนอิเกะมันก็รักของมันมากจริงๆ อย่าไปโกรธไปเกลียดมันให้มากเลยยย >.< อิอิ เดี๋ยวทุกคนจะได้เห็นถึงความซาดิสม์สุดติ่งของไรเตอร์ หุๆ คราวนี้จะเป็นคราวของไอเกะแล้ว เตรียมรับความบอบช้ำให้เต็มที่! (ได้ข่าวว่าเขียนให้มันเจ็บมาตลอดทั้งเรื่อง -.-)
ความคิดเห็น