คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 1 : วิธีการ (100%)
บทที่ 1 วิธีการ (100%)
หลังจากที่ได้คำแนะนำที่แสนบรรเจิดในความคิดของเขา ซาสึเกะก็ใช้เวลาที่เหลือไปกับการร่างแผนการทั้งหมดพร้อมทั้งโทรสั่งเลขาของเขาให้เป็นธุระให้ ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ...
ไม่มีอะไรที่เขาต้องการแล้วจะไม่ได้...
เพราะเขาคือราชา!
“ฉันจะกลับแล้ว” เขาส่งเสียงบอกเจ้าของเรือนผมสีแดงที่กำลังส่งสายตาหวานฉ่ำให้กับผู้หญิงหน้าตาสะสวยโต๊ะข้างๆ มันส่งเสียง ‘อืม’ ในลำคอเบาๆก่อนจะโบกมือไล่เขาราวกับต้องการจะบอกให้รีบๆไปซักที ซาสึเกะไม่ได้แสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆแม้ว่าตนจะถูกเมิน
เดี๋ยวจะตัดเงินเดือนมันทีหลัง...
ร่างสูงเตรียมจะลุกจากโซฟา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เหยียดกายยืนขึ้น เสียงของชายคนหนึ่งก็เรียกเขาไว้เสียก่อน...
“ว้าว ผมเจอใครล่ะเนี่ย” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก่อนที่ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้แสงไฟสลัวนั้นจะปรากฏ “ราชาแห่งอาณาจักรการเงิน คุณซาสึเกะใช่มั้ยครับ?”
ซาสึเกะหันหน้ามองผู้มาใหม่ก่อนจะเมินมองไม่สนใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร... ลูกชายคนเดียวของ ฟุเสะ ดันโซ เจ้าของธนาคารฟุวะ ธนาคารอันดับสองที่เป็นคู่แข่งตัวฉกาจของเขา
“ผม ฟุเสะ โทระตะ จากธนาคารฟุวะครับ” ผู้มาใหม่แนะนำตัวก่อนจะยื่นมือออกมาจับ ซาสึเกะไม่แม้แต่จะปรายตามองมันเลยด้วยซ้ำจนกระทั่งเจ้าของมือชักมือกลับอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
ช่างเย่อหยิ่งจริงๆ!
“บังเอิญจริงๆนะครับที่ได้มาเจอคุณ... หึๆ ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างคุณจะมา...” เขาพูดก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆแล้วมาหยุดลงที่ใบหน้างดงามดุจทูตจากสวรรค์ของซาสึเกะ “...อยู่ในสถานที่แบบนี้”
โทระตะหายใจติดขัดเมื่อได้เห็นใบหน้าที่งดงามของซาสึเกะแบบชัดๆ คิดไม่ผิดจริงๆที่อุตส่าห์ยอมเสียเวลาไปพบกับ ‘คู่นอน’ คนสำคัญแล้วเดินมาทักทายซาสึเกะ ปกติเขามีแต่เห็นชายหนุ่มในระยะไกลแต่ก็ยังพอรู้ว่าซาสึเกะช่างมีใบหน้าที่ได้สัดส่วนและสมบูรณ์แบบ และยิ่งพอมาเห็นในระยะประชิดขนาดนี้ก็ไม่ต้องพูดถึง...
ช่างน่าหลงใหล...
แค่มองก็ทำให้เคลิบเคลิ้มได้ถึงเพียงนี้...
ซาสึเกะมองอีกฝ่ายที่ส่งรอยยิ้มมาให้ ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอกันเพราะโทระตะไม่ใช่คนเอาการเอางานสักเท่าไหร่แต่ก็ยังพอจะเห็นหน้าค่าตากันมาบ้างตามงานการกุศลที่เจ้าตัวคงถูกผู้เป็นพ่อบังคับให้ไปเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของธนาคาร แม้ว่าจะเป็นพวกที่ไม่เป็นโล้เป็นพายทำอะไรไม่ได้เรื่อง แต่ถึงกระนั้นดันโซก็ยังคงทั้งผลักทั้งดันให้ลูกชายของตัวเองกลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลจนได้ฉายาว่า ‘เสือ’ ตามชื่อของเจ้าตัว...
“ ‘เสือ’ แห่งฟุวะ มีธุระอะไรกับผม?” ซาสึเกะถาม ก่อนจะหรี่ตามองคนที่ถือวิสาสะนั่งลงที่พนักพิงแขนของโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่ โทระตะโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเขาได้กลิ่นเหล้าจางๆที่อีกฝ่ายพิ่งจะดื่มมา
“แหมๆ อะไรกันครับ อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองผมสิ นี่มันไม่ใช่เวลาทำงานซักหน่อยเราจะมาเป็นศัตรูกันทำไม” โทระตะพูดก่อนจะหัวเราะ “แต่ผมก็แอบดีใจนะครับที่คุณยังรู้ฉายาของผม”
“พ่อของคุณทำผมไว้แสบน่ะครับ”
“เรื่องในอดีตน่ะปล่อยมันไปเถอะครับ” โทระตะพูดก่อนจะใช้มือลูบที่ไหล่ของซาสึเกะเบาๆอย่างหยาบคาย
ถึงจะดูผอมบางแต่ก็มีมัดกล้ามอย่างชายสุขภาพดี...
กลิ่นน้ำหอมก็ยั่วยวนเสียจนอดใจจะก้มลงดมไม่ได้...
“ผมว่าบางที... เราน่าจะหันมา ‘เจรจา’ กันดีๆนะครับ” โทระตะพูดพร้อมกับกลืนน้ำลาย “ผมเพิ่งจะเคย...อยู่ใกล้ชิดกับ ‘ราชา’ มากขนาดนี้”
น่าจะเป็นราชินีมากกว่า...
ซาโซริที่ได้ยินเสียงทักทายที่ไม่คุ้นหูหันกลับมามองดูที่โต๊ะ แต่แล้วก็ต้องขนลุกซู่เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า...
ซาสึเกะกำลังถูกรุก!
และผู้ชายคนที่กำลังรุกไล่ราชาอยู่นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ลูกชายคนเดียวของธนาคารคู่แข่งที่ชิงดีชิงเด่นกับธนาคารอุจิวะมาตั้งแต่รุ่นปู่ ฟุเสะ โทระตะ แห่งธนาคารฟุวะ! ชายคนนี้ขึ้นชื่อนักในเรื่องความเจ้าชู้ เขาเองที่คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน(?) จนติดอันดับท็อปเทนของเพลย์บอยย่อมรู้จักดี... โทระตะเป็นเสือผู้หญิง... แต่ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดคือข่าวลือที่แพร่สะพัดว่าเขาเป็นพวกนิยมสองเพศ! หากไม่เห็นกับตาเขาเองก็คงไม่เชื่อ กิริยาท่าทางที่โทระตะกำลังทำในตอนนี้แปลความหมายเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ
ชายคนนี้ต้องการจะพิชิตราชา!
แต่เรื่องที่ทำให้ทนายหนุ่มที่กำลังรื่นเริงถึงกับหมดอารมณ์และนั่งเหงื่อตกนั้นคงเป็นอาการนิ่งเงียบของผู้เป็นเพื่อน มันไม่ได้ตอบโต้หรือตวาดใส่โทระตะ... สิ่งที่ซาสึเกะทำทั้งหมดคือนั่งกอดอก...
“ผมว่าคุณทักทายมากพอแล้วล่ะ รีบๆไปเถอะครับ” ซาโซริพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรน เขาเดาว่าอีกไม่นานราชาคงจะระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นแน่
“เอ๋? คุณทนายคนดังก็อยู่ด้วยเหรอครับเนี่ย โทษทีนะครับที่ไม่ได้ทัก พอดีผมกำลัง ‘สนใจ’ ใครบางคนอยู่” โทระตะพูด เขาหันมองซาโซริแค่แวบเดียวก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าของซาสึเกะ
“ถ้างั้นก็ ‘เลิก’ สนใจแล้วรีบกลับไปที่ของคุณได้แล้วครับ!”
“ดุจังเลยนะครับ หรือว่าหวง?”
ฉันห่วงชีวิตของแกมากกว่า!!!
ซาโซริคิด แล้วก็ต้องนึกหวั่นๆในใจ ถึงแม้ซาสึเกะจะถูกนักข่าวละเลงสีให้กลายเป็นชายรักร่วมเพศ แต่เขาที่เป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่จำความได้นั้นย่อมรู้ดียิ่งกว่าใคร การที่ซาสึเกะรังเกียจผู้หญิง...ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะ ‘รัก’ ผู้ชาย แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่มักตีความหมายพฤติกรรมของซาสึเกะไปแบบผิดๆและคิดว่าตนคงจะเป็นชายที่สามารถพิชิตราชาผู้เย่อหยิ่งคนนี้ได้ แต่ซาสึเกะก็พิสูจน์มาให้เห็นกันจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว... ว่าคนเหล่านั้นคิดผิด...
ไม่เคยมีใครสามารถเปิดหัวใจของราชาได้...
ไม่ใช่จำกัดแค่ผู้หญิงหรือผู้ชาย...แต่หมายความถึงมนุษย์ทุกคน!
หัวใจของราชา ยังไร้ซึ่งผู้พิชิต!!!
“ช่วยเอามือสกปรกของคุณออกไปด้วย...” ซาสึเกะที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น
“อะไรกันคร้าบ อย่าดุนักสิ คุณราชิ...อ๊ะ ราชา ผมกำลังพยายามทำให้อาณาจักร ‘ของเรา’ กลายเป็นปึกแผ่นนะ” โทระตะพูดพร้อมกับระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาชักจะลังเลแล้วล่ะสิว่าระหว่างแม่เสือสาวนักเต้นที่ร้อนแรงคนนั้นที่เขายอมทุ่มเงินสามหมื่นเพื่อขอใช้บริการเธอกับราชาที่สูงศักดิ์คนนี้ เขาจะใช้ค่ำคืนที่แสนมีค่านี้กับใครดี...
“ผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง...” ซาสึเกะพูด น้ำเสียงของเขาถูกกดให้ต่ำจนคนฟังรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง แต่ถึงกระนั้นโทระตะก็ยังคงทำใจดีสู้เสือ
เขาล่ะชอบนัก คนที่พยศแบบนี้...
“โอ๊ะ! เหมือนกันเลย งั้นเราไปหาอะไรสนุกๆทำกันดีมั้ย ผมรับรองเลยว่าคุณจะต้องลืมคนเก่าๆของคุณแน่” โทระตะพูดพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งเชยคางมนของซาสึเกะ ส่วนอีกมือก็ลูบไล้อยู่ที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหน่อยๆอย่างหลงใหล ยิ่งได้เห็นใกล้ๆหัวใจเขาก็สั่นสะท้าน ซาสึเกะทำให้เขาที่รักได้ทั้งชายและหญิงต้องหัวใจสั่นเพียงแค่ได้มอง... ถ้าได้ใกล้ชิดกว่านี้...
ช่างเป็นราชาที่น่าครอบครองจริงๆ!
ไม่สิ! เป็นราชินีที่ล่อลวงให้คนอย่างเขามาติดกับมากกว่า!
“ซาโซริ...” ซาสึเกะไม่ได้ตอบโต้กับการกระทำอันหยาบโลนของอีกฝ่าย เขาเพียงแต่หันไปเรียกเพื่อนเพียงคนเดียวของตัวเองที่กำลังนั่งทำหน้าแตกตื่นอยู่ ซาโซริมองดูอาการของเพื่อนก่อนจะอ้าปากพะงาบๆ
งานนี้มันต้องมีคนเจ็บตัว!!!
“ยะ...อย่านะโว้ย”
“ฉันฝากที่เหลือด้วย”
เพล้ง!!!
และโดยที่ไม่ทันได้ห้ามหรือตั้งตัว ซาสึเกะก็ฉวยเอาขวดเหล้าราคาเรือนหมื่นที่ซาโซริสั่งมาดื่มฟาดไปที่ศีรษะของคนข้างๆอย่างแรง ขวดเหล้าแตกกระจายพร้อมๆกับเลือดปริมาณมหาศาลไหลทะลักออกมาจากบาดแผลของผู้เคราะห์ร้าย
“อ๊ากกกก!!!” โทระตะร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมกับลงไปดิ้นพลาดๆอยู่ที่พื้น มือสองข้างที่กุมอยู่ตรงบาดแผลถูกย้อมไปด้วยเลือด ซาสึเกะยืนหยัดเต็มความสูงอย่างสง่างาม เขาไม่สนใจเสียงกรีดร้องของผู้คนรอบข้างที่มุงดูอยู่แม้แต่น้อย ร่างสูงก้มลงหยิบกระดาษทิชชู่สองสามแผ่นเช็ดหยดเลือดและหยดเหล้าที่กระเด็นมาเปื้อนมือก่อนจะใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชามองไปยังคนที่กำลังกรีดร้องอย่างทรมาน
“สวะอย่างแก ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวฉัน!”
.
.
.
หลังจากที่การแสดงจบลงซากุระก็รีบลงจากเวทีแล้ววิ่งไปยังหน้าผับโดยไม่ลืมที่จะถือเงินที่ใครคนหนึ่งฝากมาให้ติดไปด้วย ส่วนจดหมายน่ะหรือ... มันถูกขยำและฉีกจนเละไม่เหลือชิ้นดีแล้ว...
เรือนร่างแบบบางชะเง้อคอมองดูคนที่ออกมาจากผับ ตามคำบอกเล่าของพนักงานหนุ่มรุ่นพี่... ผู้ชายที่ทำเรื่องน่าสะอิดสะเอียนคนนี้เป็นคนจากตระกูลที่เป็นเจ้าของธนาคารที่เธอเคยพบตามหน้าหนังสือพิมพ์
ธนาคาร?
พอคิดมาถึงตรงนี้และซากุระก็แทบอยากจะเอามือตบหน้าผากตัวเองแรงๆ เธอไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าธนาคารอะไร... แต่ถ้าเขานัดเธอเอาไว้ก็คงจะเป็นฝ่ายเดินมาหาเธอเอง เธอไม่จำเป็นต้องไปอยากรู้ว่าเขาจะมาจากที่ไหน... หญิงสาวคิดได้ดังนั้นก็ทำเพียงแต่ยืนรอต่อไป เธอไม่คิดจะกลับไปถามคนส่งสาสน์ถึงรายละเอียดของคนส่งเสียด้วยซ้ำ
รอได้สักพักคนก็เริ่มทยอยออกจากผับมากขึ้นจนผิดหูผิดตา ซากุระจำได้ว่าเธอได้ยินเสียงหวีดร้องของคนในผับซึ่งเธอค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องมีใครสักคนก่อเรื่อง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจที่จะเดินไปดูเพราะเกรงว่าจะคลาดสายตากับเจ้าของเงิน หญิงสาวปักหลักรออยู่จนกระทั่งใครคนหนึ่งปรากฏตัวท่ามกลางฝูงคนที่ทยอยกันออกมา
เขาเป็นชายตัวสูงที่หุ่นจัดได้ว่าบอบบางสำหรับผู้ชาย...
ผิวขาวจัดราวกับหิมะ เรือนผมดกดำเหมือนสีของดวงตา...
และ...เขามีหน้าตาที่งดงามและสมบูรณ์แบบ!
ซากุระจำใบหน้าของชายหนุ่มได้ทันทีตั้งแต่แรกเห็น ใบหน้าของเขาเป็นใบหน้าเดียวกันกับชายที่สามารถสะกดสายตาคนในประเทศได้ ความยิ่งใหญ่ของเขาเป็นที่ประจักษ์กันไปทั่ว เขาเป็นที่รู้จักกันในฐานะของ ‘ราชา’
ประธานของธนาคารอุจิวะคนปัจจุบัน...
อุจิวะ ซาสึเกะ!
มือเรียวเล็กกำซองสีขาวที่บรรจุเงินจำนวนมากไว้แน่น... การเห็นเขาที่นี่บวกกับคำบอกเล่าของพนักงานรุ่นพี่ทำให้เธอแน่ใจว่าเขาคือคนที่ส่งเงินพร้อมกับจดหมายน่ารังเกียจนั้นมาให้เธอแน่ๆ แม้เธอจะสงสัยอยู่หน่อยๆว่าเหตุใดชายที่มีข่าวลือหนาหูว่าเป็นพวกรักร่วมเพศอย่างเขาถึงได้ว่าจ้างให้เธอไปมีสัมพันธ์ด้วย แต่ความโกรธที่มีมากทำให้เธอไม่ได้ไตร่ตรองความคิดนี้อย่างจริงจัง ตอนนี้หญิงสาวรู้เพียงอย่างเดียวก็คือ...
ชายคนนี้ดูถูกเธอ!
ซากุระคิดและก็ตรงปรี่เข้าไปหาชายหนุ่มที่ใบหน้ายังคงฉาบไปด้วยความเย็นชา เธอเข้าไปยืนขวางทางเขา ทำให้คนที่กำลังหงุดหงิดอยู่ถึงกับชะงัก ซาสึเกะถอยหลังกลับไปสองก้าวเมื่อเห็นว่าคนที่มาขวางเขาเป็นผู้หญิง... เขายังคงเงียบ...
ไม่มีค่าพอจะให้เสวนาด้วย...
“เอาเงินสกปรกของคุณคืนไป!” หญิงสาวพูดก่อนจะหยิบเงินออกมาจากซองแล้วปาเงินทั้งหมดใส่หน้าเขาด้วยความโกรธ
ซาสึเกะยืนนิ่ง... ดวงตาสีรัตติกาลเบิกโพลงอย่างประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่มันจะฉายแววดูถูกเหยียดหยามเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า
เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยสีดำที่รัดรูปโชว์สัดส่วนที่สมบูรณ์แบบกับกางเกงลายเสื้อดาวแสนสั้นที่เผยให้เห็นเรียวขาขาวที่อยู่บนส้นสูงกว่าห้านิ้ว แต่ที่น่าสะดุดตากว่านั้นคือเรือนผมสีดอกซากุระที่ถูกตัดสั้นประบ่าอันเป็นเอกลักษณ์โดดเด่นที่ทำให้เขาจำเธอได้... ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้สนใจแต่เสียงฮือฮาของคนในผับก็ทำให้เขาเผลอมองไปแวบนึง
เธอคือนางแมวยั่วสวาทที่เพิ่งวาดลีลาร้อนแรงบนเวทีเมื่อครู่
แดนซ์ซิ่ง ควีน!
“...”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า...” ซากุระพูดลอดไรฟัน ดวงตาสีมรกตจ้องมองอีกฝ่ายอย่างโกรธจัด ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้... เธอถูกชวนให้ออกไปสานต่อรอบดึกมานับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งอย่างมากก็มีแค่พวกขี้เมาที่มาแซวหรือไม่ก็อาเสี่ยที่อยากมีเล็กมีน้อยเอาไว้ประดับบารมี แต่ไม่เคยมีใครเขียนเป็นจดหมายด้วยถ้อยคำที่จาบจ้วง หยาบโลน รวมทั้งแนบเงินมาให้เป็นหมื่นแบบนี้
ถึงเธอจะดูเหมือนไม่มีศักดิ์ศรีที่มาทำงานนี้...
แต่เธอก็ยังอยากหลงเหลือความภาคภูมิใจในฐานะลูกผู้หญิงบ้าง...
ซาสึเกะมองคนตรงหน้าพร้อมกับเหยียดยิ้มอย่างนึกรังเกียจ เขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้เข้าใจผิดอะไรถึงได้เอาเงินมาโยนใส่หน้าเขา แต่เขาก็ไม่คิดจะแย้ง ไม่คิดจะแก้ตัว
ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีค่าอะไรให้สนใจ...
น่ารังเกียจเสียยิ่งกว่าผู้หญิงปกติซะอีก!
“และฉันจะยินดีมากถ้าคุณไม่ไปทำแบบนี้กับใครอีก...คนทุกคนมีศักดิ์ศรี มันเป็นสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้... คุณไม่ควรดูถูกศักดิ์ศรีของคนอื่น” ซากุระพูด เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายมักมากที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องระบายอารมณ์ หญิงสาวหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในผับ แต่เสียงทุ้มลึกของคนที่เธอเพิ่งตวาดใส่ก็ทำให้ขาทั้งสองข้างหยุดกึกเอาเสียดื้อๆ
“โสโครก...” คนที่อยู่เบื้องหลังเอ่ย
ซาสึเกะเหยียดยิ้มอย่างนึกสมเพชเมื่อได้ยินถ้อยคำที่ผู้หญิงตรงหน้าบอกกับเขา
เธอกำลังสอนเขาเรื่องศักดิ์ศรีอยู่หรือ?
“เป็นแค่ผู้หญิงเต้นกินรำกิน เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนฉัน”
“...”
“เงินพวกนี้...เป็นของผู้ชายมากตัณหาที่น่ามืดตามัวมาหลงเธอสินะ ทำไมไม่เอาไปและก็ปรนเปรอคนพวกนั้นซะล่ะ”
“...”
“...หรือมันน้อยไป?” ซาสึเกะพูดพร้อมกับสืบเท้าเข้าไปหาหญิงสาวในชุดวาบหวิวโชว์เนื้อหนังมังสา เขาแสยะยิ้มอย่างรังเกียจและรักษาระยะห่างเอาไว้ราวๆหนึ่งเมตร
เขาไม่อยากเข้าใกล้ของสกปรก...
เดี๋ยวมันจะติดตัวซะเปล่าๆ...
“งั้นฉันให้เพิ่ม” ซาสึเกะพูดพร้อมกับควักกระเป๋าเงินออกมาซึ่งข้างในบรรจุธนบัตรใบละพันเป็นปึกที่กะด้วยสายตาคงมากกว่าเงินที่เธอเอามาปาใส่หน้าเขาแน่ ซาสึเกะหยิบมันออกมาทั้งหมด...
“ฉันจะถือว่าทำบุญ...ค่าตัวของเธอคืนนี้คงจะแพงกว่าทุกคืน” พูดจบเขาก็ปาธนบัตรเป็นปึกออกไปใส่คนที่กำลังยืนหันหลังให้เหมือนที่เธอทำกับเขาเมื่อครู่ ธนบัตรจำนวนมากร่วงกราวราวกับเป็นใบไม้ที่ผลัดใบในฤดูใบไม้ร่วง มันร่วงหล่นเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นรอบๆตัวหญิงสาว
ซากุระยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก หยดน้ำตาที่กักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไป...
เขาดูถูกเธอมากเหลือเกิน...
“ยืนนิ่งทำไม? เก็บไปสิ ผู้หญิงอย่างเธอน่ะชอบเงินไม่ใช่รึไง?”
“...”
“หิวเงินมากจนถึงขนาดยอมขายร่างกายเพื่อแลกเอาเศษเงินแค่นี้ หึ... สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ!”
เพียะ!!!
เป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ซาสึเกะเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่าย ก่อนที่มือเล็กๆจะตบเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างแรงจนมันหันไปด้านหนึ่ง
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!” ซากุระพูดทั้งน้ำตา รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่มีคนมาดูถูก... หากเลือกได้... ใครจะอยากทำงานแบบนี้... ต้องโชว์เรือนร่าง เต้นยั่วยวนสนองตัณหาพวกผู้ชาย เพื่อแลกกับเงินเพียงน้อยนิด
“กล้ามากนะ!!!!!” ซาสึเกะตวาดพร้อมกับหันขวับไปมองคู่กรณี เขาไม่ได้สนใจหยดน้ำตาบนใบหน้าหวานนั่นเลยแม้แต่น้อย ในใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ
ตั้งแต่เกิดมา...
ไม่เคยมีใครกล้าตบเขา!
“ผู้หญิงแบบเธอมีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันเหรอ!” เขาตะคอก ดวงตาสีรัตติกาลที่เคยฉายแววดูถูกเหยียดหยามตอนนี้กลับลุกโชนไปด้วยเปลวไปแห่งความโกรธที่มีมากจนไม่อาจควบคุมได้
“แล้วคุณมันสูงส่งมาจากไหน! พวกคนรวยที่เอาเงินฟาดหัวคนอื่น ดูถูกคนอื่นแบบพวกคุณน่ะ มันวิเศษวิโสมาจากไหนกัน!”
“อย่ามาตะคอกใส่ฉัน...” ซาสึเกะพูดเสียงเย็น “คนชั้นต่ำ...”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้! คุณน่ะ...ฮึก... คุณน่ะมันไม่รู้อะไร คุณมันไม่รู้อะไรเลย!” ซากุระตวาดก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไป แต่แขนเล็กๆของเธอก็ถูกมือหนาของคนที่กำลังโกรธคว้าเอาไว้ก่อนจะบีบแน่นจนเธอรู้สึกระบมไปหมด
“ปล่อยฉัน!”
“กล้าดียังไงถึงมาทำแบบนี้กับฉัน...” ซาสึเกะพูดเสียงเรียบ ผู้หญิงคนนี้กล้าตบหน้าเขา กล้าตะคอกใส่เขา...
เธอท้าทายอำนาจของราชามากเกินไป...
เธอต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม...
“ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น...”
ซาสึเกะพูด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรใครคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบมาทางเขาพร้อมกับส่งเสียงเรียก
“ไอ้ซัส! นั่นแกก่อเรื่องอะไรอีกวะ!” ซาโซริที่สภาพเหมือนหนีสงครามโลกถาม เขาหยุดยืนหอบเมื่อวิ่งมาถึงจุดที่ซาสึเกะยืนอยู่ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อไล่ความเหนื่อยล้าออกไป แต่แล้วดวงตาสีน้ำตาลหม่นก็เป็นอันต้องเบิกโพลงอย่างตระหนกอีกครั้งเมื่อเห็นภาพตรงหน้าชัดๆ
ซาสึเกะกำลังจับมือผู้หญิง!
“เฮ้ย! นั่น!” ซาโซริพูดพร้อมกับชี้นิ้วที่สั่นๆออกไป ซาสึเกะที่เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองได้สัมผัสกับสิ่งที่น่ารังเกียจเข้าแล้วก็รีบสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เพิ่งถูกปล่อยตัวก็ไม่รอช้ารีบฉวยโอกาสตอนที่เขาเผลอวิ่งหนีเข้าไปทางหลังผับ
“นี่!!!!!” ซาสึเกะตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งตามไปแต่เขาก็ถูกเพื่อนรักรั้งแขนเอาไว้
“ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย! แกมานี่เลยไอ้ตัวดี รู้มั้ยว่าตอนนี้ไอ้เวรนั่นมันโทรแจ้งตำรวจจับแกข้อหาพยายามฆ่าแล้วนะ!” ซาโซริพูดพร้อมกับกึ่งดึงกึ่งจูงกึ่งลากไอ้ตัวปัญหาที่ทำให้เขามาติดร่างแหด้วยอย่างทุลักทุเล
ตัวก็ดูผอมๆ
แต่แรงควายชิบเป๋ง!
“ช่างมัน ฉันไม่สน! ไอ้แมลงสาบพรรค์นั้นจะทำอะไรฉันได้!” ซาสึเกะพูดพร้อมกับขืนตัวเองออกจากพันธนาการของอีกฝ่าย
เขาต้องตามไปจัดการผู้หญิงคนนั้นให้ได้...
ทำให้เธอรู้ว่าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำแบบเธอไม่ควรมาแหยมกับราชา!
“แต่แมลงสาบมันอึดนะโว้ย! แกรีบตามฉันมาเถอะ เราต้องไปหาพยานว่าไอ้เวรนั่นมันลวนลามแกก่อน” ซาโซริให้เหตุผลแต่ดูเหมือนคนที่กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้านั้นไม่ยอมฟังอะไรเลย มิหนำซ้ำยังกลายเป็นฝ่ายนั้นเสียมากกว่าที่กำลังลากตัวเขาไปอีกทาง
“ฉันบอกให้ปล่อย! ซาโซริ!”
“ไม่!!! แกต้องไปกับฉัน!”
“ฉันสั่ง!”
“ม่ายยยย”
“จะปล่อยดีๆหรืออยากเจ็บตัวก่อน!”
“พระเจ้า! ทำไมต้องให้ผมเกิดมาเจอกับคนอย่างมันด้วย!!!” ซาโซริอ้อนวอนน้ำตาแทบไหล ขนาดเรื่องเป็นเรื่องตายขนาดนี้พ่อคุณก็ยังคงเอาแต่ใจ!
“มันใช่เวลาที่แกควรยืนอยู่ตรงนี้ไหม...ซาสึเกะ”
น้ำเสียงเย็นเยียบแสนคุ้นหูทำให้คนสองคนที่กำลังแข่งชักเย่อกันอยู่ถึงกับพากันหมดแรงเอาเสียดื้อๆ ซาโซริปล่อยมือจากแขนของซาสึเกะก่อนจะยืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตากับผู้มาใหม่
แค่เสียงก็ยังทำขนลุก...
“พี่...มาได้ยังไงครับ” ซาสึเกะพูด เขาจำต้องเก็บงำอารมณ์โกรธเอาไว้ก่อน อย่างน้อยก็ตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้...
อิทาจิสืบเท้าเข้ามาหาชายหนุ่มทั้งสองอย่างช้าๆ เบื้องหลังของเขามีผู้ติดตามหน้าโหดคนเดิมที่ซาสึเกะคุ้นหน้ามาตั้งแต่เด็ก
คิซาเมะ...
“ประธานฟุเสะโทรไปโวยวายว่าลูกชายของเขาถูกแกทำร้าย...” อิทาจิตอบเสียงราบเรียบไร้โทนสูงต่ำ “แกกำลังจะทำให้อาณาจักรสั่นคลอน รู้ตัวมั้ย?”
“ผม...”
“ฉันไม่ฟังคำแก้ตัว เข้าไปข้างในกับฉัน... ซาโซริ แกก็ด้วย” อิทาจิสั่งและก็เผื่อแผ่คำสั่งมาถึงคนที่กำลังก้มหน้าอยู่ด้วย
“โอเค ผมก็กะจะไปอยู่แล้ว” ซาโซริตอบเสียงอ่อย
“พี่...”
“...ลากฉันเข้ามายุ่งกับเรื่องไร้สาระพรรค์นี้ แกต้องจ่ายค่าจ้างแพงนะ ซาสึเกะ”
เรื่องหน่วยเงิน เพื่อให้ง่ายต่อการเปรียบเทียบให้คิดแบบเป็นบาทไปเลยนะคะ อิอิ~ จบไปแล้วสำหรับตอนที่1 กลิ่นSMลอยมาแต่ไกล หุๆ-.- บทเกะแรงตั้งแต่ต้นเรื่องเลยแล้วต่อไปมันจะขนาดหนายยยย กรี๊ดดดด>.< ตอนนี้เอาใจคนนอนดึกเพราะไรท์มาลงให้ก่อนจะได้ไม่ต้องรอกันนาน ปล. เรื่องนี้มีตัวละครสมมตินะคะ ไม่อยากให้ใครในการ์ตูนมาเป็นตัวร้ายง่ะ คือเค้ารักทุกคน >.< ปล.2 ตอนหน้าโตะออกแล้ว สปอยล์เลยว่ารายนี้ก็ไม่ธรรมดา อิอิ
ความคิดเห็น