คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : วิธีการ (35%)
เล่ห์ราชา
บทที่ 1 วิธีการ
ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่อิทาจิมาปล่อยระเบิดลูกใหญ่ เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม...ในอิริยาบถเดิม... เอกสารกองเป็นภูเขาที่รอให้เขาเซ็นอนุมัติก็ยังคงกองอยู่แบบนั้น ซาสึเกะไม่มีอารมณ์พอที่จะไปจัดการกับมัน ตอนนี้เขากำลังคิด...
เขาไม่ยอมแต่งงานหรอก...
ไม่ยอมไปใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงอย่างแน่นอน!
และท่ามกลางความเงียบที่กินเวลานานเป็นชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ข้างตัวก็ดังขึ้น ซาสึเกะมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา และก็พบว่ามันเป็นชื่อของเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งที่ปรึกษาทางกฎหมายของธนาคาร...
‘ซาโซริ’
เขาไม่อยากจะกดรับนักหรอกเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายโทรมาด้วยเรื่องอะไร... มันก็เป็นปกติอยู่แล้วที่หมอนี่จะโทรมาว้ากหลังจากที่เขาให้เลขาโทรไปสั่งงานมันยามวิกาล
ร่างสูงลังเลเริ่มเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นรอบที่สาม สุดท้ายเขาก็กดรับ...
เผื่อมันมีเรื่องอะไรสำคัญ...
“ไอ้ซัส!!! ถ้าแกจะใช้คนก็ช่วยแหกตาดูก่อนได้มั้ยว่าคนเค้าอยู่ในสภาพพร้อมใช้งานรึเปล่า! ฉันเป็นทาสแกรึไงวะคิดจะใช้ตอนไหนก็ให้เลขาโทรจิก...อื้ม...คร้าบๆ รอผมแป๊บนึงนะ” และทันทีที่กดรับสาย ปลายสายก็โวยวายเสียงดังเสียจนเขาต้องยกหูออกห่างจากโทรศัพท์ หากแต่ใบหน้างดงามของเขายังคงเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน ซาสึเกะไม่ได้นึกประหลาดใจกับเสียงรบกวนที่ดังลอดมาเป็นระยะๆเสียด้วยซ้ำ
สุดท้ายก็มีแต่เรื่องไร้สาระ...
“และนี่มันก็ไม่ใช่เวลาทำงานของฉัน...อ๊ะ! อย่าซนสิครับ ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่... ตามกฎหมายแรงงานหมวดที่สองมาตราที่ยี่สิบสาม ลูกจ้างปกติทำงานไม่เกินแปดชั่วโมงไม่นับโอที! ฉันย้ำแก...อ๊ะ! ตรงนั้นไม่เอานะครับ...ฉันย้ำแกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว หัดซึมซับมันเข้าไปในสมองบ้างสิโว้ย!!!”
“...”
“และฉันก็หวังเป็นอย่างยะ...ยิ่ง ซี้ด... วะ...ว่าแกจะปล่อยให้ฉันอยู่ยะ...อย่างสงบ...”ปลายสายพูดพลางหายใจหอบถี่... ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่...
ซาโซริไม่เคยปล่อยให้แต่ละค่ำคืนผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ทุกๆวันทนายหนุ่มจะเปลี่ยนคู่ควงแบบไม่ซ้ำและก็จะเลือกผู้โชคดี(?)หนึ่งคนไปมีสัมพันธ์แบบ One-night stand สำหรับมัน...นั่นคงเป็นกิจวัตรประจำวันที่สำคัญยิ่งกว่างานในฐานะที่ปรึกษาทางกฎหมายของธนาคารอุจิวะเสียอีก!
ซาสึเกะเงียบ...ไม่ได้นึกยินดียินร้ายกับเสียงโวยวายของอีกฝ่าย เขาไม่มีเวลาพอที่จะมาใส่ใจฟังเสียงบ่นไร้สาระของมัน ร่างสูงเตรียมจะกดวางสาย แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นผ่านเข้ามาในหัว...
เขามีผู้เชี่ยวชาญอยู่นี่...
“ซาโซริ...” ซาสึเกะพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ปล่อยให้อีกฝ่ายพล่ามคนเดียวมานานสองนาน
“อะไร!?! แกไม่ต้องมาเรียกฉันด้วยเสียงแบบนั้น ฉันกำลังหงุดหงิดแกอยู่...อื้ม...อย่างนั้นแหละครับ ช้าๆ... และขอบอกไว้เลยว่าวันนี้ฉันงดรับงานทั้งปวง! สะ-หวัด...”
“ออกมาหาฉันหน่อย...”
“!!!”
“อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
“เฮ้ย!!! ฉันยัง...”
.
.
.
ณ ผับหรูใจกลางเมือง...
นับเป็นสถานที่อโคจรที่เขาขีดฆ่าไว้เป็นอันดับแรกๆว่าจะไม่มีวันเฉียดกรายเข้าใกล้อย่างเด็ดขาด แต่ดูเหมือนคนที่เขานัดไว้จะไม่ยอมทำความเข้าใจความจริงข้อนี้สักที
หรือมันอยากจะแกล้งเขา?
ซาสึเกะนั่งอยู่ในมุมมืดของชั้นวีไอพีพร้อมๆกับแผ่รังสีอำมหิตไปโดยรอบอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะทำให้สถานเริงรมย์นี้ดูหมองลงแต่อย่างใด ไม่มีใครรู้ว่าที่ตรงนี้มีชายที่เรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของประเทศนั่งอยู่ เขามาอย่างเงียบเชียบ ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีคนคุ้มกัน...
มันไม่ใช่สถานที่ที่ราชาควรจะอยู่...
แหล่งอโคจรที่เต็มไปด้วยผู้หญิงมากราคะกับพวกผู้ชายหื่นกาม...
น่าขยะแขยงสิ้นดี!
“ฉันสาบานว่าซักวันนึงฉันจะต้องฆ่าแกด้วยมือของฉัน” เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงที่ยุ่งกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงเอ่ยขึ้นอย่างโกรธๆ ใบหน้าของเจ้าของเสียงบูดบึ้ง... ซาโซริจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสนคมกริบ แต่ถึงกระนั้นคู่สนทนาของเขาก็ยังคงเมินมองทำเป็นไม่สนใจ...
มันน่าฆ่าหมกส้วมนัก!!!
“ทำไมต้องมาสถานที่โสมมแบบนี้ด้วย...” ซาสึเกะพูดราวกับไม่ได้ยินเสียงประท้วงจากคนที่กำลังนั่งเดือดปุดๆ
“ก็ฉันอยู่โรงแรมข้างๆ!... ไม่! ไม่ใช่ละ... ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้แกมาบ่น ฉัน-มา-เพื่อ-ด่า-แก ด่าเสร็จฉันจะกลับ” ซาโซริพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเหนื่อยหน่าย อารมณ์ของเขาที่ยังสานต่อกิจกรรมบนเตียงไม่เสร็จยังคงค้างมาจนถึงตอนนี้ นึกแล้วมันก็น่าแค้น! คนกำลังอยู่ในอารมณ์เข้าด้ายเข้าเข็มมันก็ดันให้เลขาโทรมาสั่งงาน! พอโทรกลับไปด่ามันมันก็บังคับให้ออกมาหา!
พ่อมหาจำเริญ!!!
ซาโซริไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายคนตรงหน้า เขาหรือก็เป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่อยู่อนุบาล แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ชินกับไอ้นิสัย ‘สั่งแล้วต้องทำ อยากได้อะไรต้องได้’ ของมันซักที
ระดับความเอาแต่ใจของซาสึเกะ...
สูงปรี๊ดกว่าผู้หญิงธรรมดาหลายเท่านัก!
“เพลงพวกนี้น่าหนวกหู...”
“แกฟังนะ ซาสึเกะ... ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายให้ธนาคารของแก แต่ว่านี่มันไม่ใช่เวลางาน...”
“ถอยไปไกลๆ ฉันรังเกียจ” ซาสึเกะบอกผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้เขาโดยไม่สนใจคนกำลังพล่ามอยู่เลยซักนิด
“แกช่วยฟังคำด่าของฉันซักคำสองคำก่อนได้มั้ย-_-” ซาโซริบ่น และก็ได้ผลเมื่อซาสึเกะยอมหันหน้ามาทางเขา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปากพ่นคำด่าที่อัดอั้นมานานอีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“พูดจบแล้วใช่มั้ย?”
“...”
“งั้นก็มาเข้าเรื่องของฉันได้แล้ว”
“ฉันล่ะเกลียดแกโคตรเลยว่ะ-_-”
“อือ... ฉันก็ไม่ได้รักแกมากไปกว่าแมลงสาบในท่อน้ำทิ้งหรอก เลิกบ่นแล้วก็ฟังฉันซักที”ซาสึเกะพูดพร้อมกับใช้ดวงตาสีรัตติกาลมองเขานิ่งๆ ซาโซริถอนหายใจ...
เป็นอันว่าคำด่าในรอบนี้ต้องยกยอดไปรอบหน้า...
พอมาคิดดูเขาก็ไม่เคยด่ามันได้จบประโยคซักที...
ซาโซริคิดก่อนจะยกมือเรียกบริกรแล้วสั่งเหล้าราคาแพงมาดื่มอย่างปลงๆ เขาจะไปทำอะไรมันได้!!!
มันเป็นเวรเป็นกรรมของเขาเองนั่นแหละที่ดันมีเพื่อนแบบมัน!
“พี่อิทาจิบังคับให้ฉันมีเมีย” ซาสึเกะพูดขึ้นในขณะที่คนฟังกำลังนั่งปลงกับชะตาชีวิตที่แสนรันทดของตัวเอง แต่เพราะประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมาทำให้คนหมดอาลัยตายอยากถึงกับหูผึ่ง
“เวรกรรมตามทันแกแล้วล่ะ!” ซาโซริพูดขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์ใหม่เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของซาสึเกะ
“เออ แล้วไง? แกก็แถไปเหมือนทุกครั้งสิ ฉันก็เห็นอยู่รอดมาได้ตั้งหลายปี” เขาว่าก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ...
ซาโซริฟังเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน... อิทาจิอยากให้ซาสึเกะแต่งงานและมีลูกเพื่อสืบสกุล แต่ซาสึเกะหรือก็เกลียดผู้หญิงเข้าไส้ เจ้าตัวถึงกับเคยยืนกรานว่าถ้าจะให้แต่งงานก็ขอยอมแต่งกับผู้ชายยังจะดีซะกว่า และเรื่องนั้นก็ทำเอาอิทาจิถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม...
มันก็น่าอยู่หรอก...
ความหวังสุดท้ายของตระกูลดันชอบผู้ชายด้วยกันเอง...
แต่เพราะว่าผู้ชายคนนั้นคือ ‘อุจิวะ อิทาจิ’ ชายที่ถูกยกย่องว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด! เขาเก่งอย่างกับปีศาจและมีสายตาคมกริบราวกับมองเห็นอนาคต ซึ่งถ้าไม่ได้ป่วยออดๆแอดๆแบบนี้ก็น่ากลัวว่าชายคนนี้คงจะครองประเทศเสียแล้ว...และไฉนเลยที่คนแบบนั้นจะยอมแพ้แค่เพราะน้องชายของตัวเองมีรสนิยมทางเพศผิดเพี้ยน
มาตรการกดดันซาสึเกะจึงเริ่มขึ้นมาตั้งแต่สามปีที่แล้ว...
แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่สำเร็จ...
หรือบางที...อิทาจิอาจจะใจอ่อนเกินไป...
“ไม่หรอก” ซาสึเกะพูดพร้อมกับจ้องมองดูเครื่องดื่มสีอำพันอย่างเหม่อลอย
“...”
“ครั้งนี้ฉันคิดว่าพี่เอาจริง”
“!!!”
“แกก็รู้... ที่ฉันรอดมาได้เพราะผู้ชายคนนั้นยังไม่เคยจริงจังกับเรื่องนี้...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่”
“นี่มันปัญหาระดับชาติชัดๆ” ซาโซริว่าพร้อมกับทิ้งตัวเอนหลังพิงโซฟา
เพื่อนของเขาคงไม่รอดแล้วล่ะ...
“แล้วแกจะเอาไง?”
“นั่นเป็นคำถามที่ฉันจะถามแก”
“ถ้าถามฉันฉันก็จะบอกให้แกไปหาเมียมาซักคน แล้วก็ทำให้เมียแกท้องซะ แค่นั้นก็จบ แกหนีต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ” ซาโซริพูดโดยไม่มองหน้าเพื่อนเลยสักนิด เขาพอเดาได้อยู่หรอก...ว่าประโยคถัดไปมันจะพูดอะไร...
“หึ... จะให้ฉันไปเกลือกกลั้วกับของโสโครกพรรค์นั้นน่ะเหรอ ไม่มีทาง”
อื้ม...ผิดจากที่คิดซะที่ไหนล่ะ
ซาโซริลอบมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่กำลังนั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วก็ต้องถอนหายใจ...
ซาสึเกะเป็นผู้ชายที่มีเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา หน้าตาของมันอย่างกับสวรรค์ลำเอียงปั้นแต่งให้มันออกมาดูดีเกินมนุษย์มนา แต่ที่สำคัญคือมันไม่ใช่หล่อเหลาคมเข้มเหมือนอย่างที่ผู้ชายทั่วไปควรจะเป็น แต่กลับหล่อเหลาและงดงามราวกับทูตจากสวรรค์!
มิหนำซ้ำเจ้าตัวยังมีฟีโรโมนสูงปรี๊ดที่ดึงดูดทั้งคนเพศเดียวกันและคนต่างเพศให้เข้ามาหลงงมงายและสามารถทำให้ทุกคนสยบอยู่ใต้แทบเท้าเพียงแค่ได้มอง... ซาสึเกะไม่ใช่แค่เก่งกาจแต่รูปลักษณ์ของมันก็สมบูรณ์แบบ...
เป็นประติมากรรมชิ้นเอกที่ถูกรังสรรค์จากสวรรค์...
แต่นิสัยของมันน่ะนรกสรรค์สร้างมาชัดๆ!
แต่ท่ามกลางความสมบูรณ์แบบที่ฟ้าประทานให้ ซาสึเกะกลับไม่เคยใช้มันให้เป็นประโยชน์... และกลายเป็นว่าหน้าตาที่ดูดีเกินคนธรรมดานั่นกลับสร้างความลำบากเหลือจะกล่าวให้เจ้าตัว เพราะมันดึงดูดสิ่งที่เจ้าตัวเกลียดที่สุดให้เข้ามาหาไม่ขาดสาย...
“ฉันไม่ไปยุ่งกับสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจแบบนั้นหรอก”
ใช่... ซาสึเกะเกลียดผู้หญิง
“เฮ้อ~ เมื่อไหร่แกจะเลิกอคติกับผู้หญิงซักทีวะ” ซาโซริพูดอย่างเหนื่อยหน่าย หน้าตาดุจเทพเซียนขนาดนี้ถ้าไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจผู้หญิงขนาดนั้นมันคงมีเมียเป็นกระตัก...
“ฉันไม่ได้อคติ... ฉันแค่เกลียด”
“เกิดเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่เกลียดผู้หญิงเข้าไส้เนี่ยนะ”
“ทำไม? มันแปลกตรงไหน” ซาสึเกะถาม ไม่มีอารมณ์ใดๆฉาบฉายอยู่บนใบหน้า
“แปลกโว้ย!!! แปลกมาก เกิดเป็นชายชาตรีทั้งทีมิได้ลิ้มรสนารีแล้วมันเสียชาติเกิดรู้มั้ย?”
“ไร้สาระ”
“แกคงจะชอบที่เป็นขวัญใจชาวเกย์มากกว่าสินะ” ซาโซริพูดเหน็บแล้วก็ต้องขนลุกซู่เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องจากคู่สนทนา
เขาพูดผิดตรงไหน..?
ซาสึเกะถูกโหวตว่าเป็นผู้ชายที่น่าหม่ำที่สุดในสายตาของผู้ชายด้วยกัน...
มันได้ตำแหน่งนี้มาเป็นปีที่สาม...
“ก็ยังดีกว่าให้ฉันไปสุงสิงกับผู้หญิง” ซาสึเกะตอบเสียงเรียบก่อนจะหันไปตวาดใส่ผู้หญิงสองคนที่มายืนส่งสายตาแพรวพราวมาให้ ซาโซริมองตามสาวทรงโตทั้งสองคนที่เดินจากไปด้วยสายตาละห้อย... ก่อนจะหันกลับมาสนใจเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังมองมาทางเขาอย่างหงุดหงิด
“งั้นฉันมีอีกวิธีนึงมาเสนอ แกจะได้ทั้งลูกและก็ไม่ต้องไปยุ่งกับผู้หญิง”
“วิธี?” ซาสึเกะพูดพร้อมกับขมวดคิ้วสงสัยและก็เป็นครั้งแรกที่มันดูจะตั้งใจฟังที่เขาพูดเป็นพิเศษ
“แกรู้จัก ‘แม่อุ้มบุญ’ รึเปล่า” ซาโซริเว้นวรรคก่อนจะพูดต่อ “เป็นผู้หญิงที่รับอุ้มท้องให้กับคนที่มีลูกไม่ได้”
“!!!”
“เพื่อนพ่อฉันคนนึงอยากมีลูกมากแต่เมียเขาท้องไม่ได้ เขาก็เลยจ้างให้ผู้หญิงคนนึงมาท้องแทนเมียตัวเอง นั่นแหละที่เรียกว่าแม่อุ้มบุญ”
“ผู้หญิง...ขายได้แม้กระทั่งลูกในไส้” ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก...
ผู้หญิง...
ช่างด้อยค่าและน่ารังเกียจ...
“ก็ไม่เชิงหรอก เพราะเด็กนั่นยังไงก็เกิดจากเพื่อนพ่อฉันและก็เมียเขาอยู่แล้ว แม่อุ้มบุญก็แค่รับอุ้มท้อง” ซาโซริว่า แล้วเสียงฮือฮาบนเวทีก็เบนความสนใจของเขาไปจนหมด เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงปล่อยให้เพื่อนรักนั่งจ่อมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ส่วนตัวเขาก็กำลังมองดูหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่กำลังวาดลวดลายร้อนแรงอยู่บนเวทีตาไม่กระพริบ
สงสัยจะเป็นคืนพิเศษ...
แดนซ์ซิ่ง ควีน ของผับถึงกับออกมาโชว์...
“ฉันจะไปหาคนแบบนั้นมาได้จากที่ไหน” ซาสึเกะถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน คนเสนอความเห็นละสายตาจากโชว์สุดหวือหวาบนเวทีแล้วหันกลับมาสนใจคู่สนทนา ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“แหม...ฉันก็แค่ล้อเล่นหรอกน่า สมัยนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนเค้ารับทำเรื่องแบบนี้หรอก ยังไงซะทางเลือกแกก็ยังเหลือทางเดียวอยู่ดี” ซาโซริพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำตอนที่ซาสึเกะเหยียดยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ
“แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ...” ซาสึเกะพูดเบาๆ และเพราะถูกเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มกลบจึงทำให้ซาโซริไม่ได้ยินประโยคของเขา...
เจ้าตัวคงยังไม่รู้ตัว...
ว่าตัวเองได้เสนอความคิดที่แสนร้ายกาจออกไปเสียแล้ว!
เย้!!! ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เปิดตัว หุๆ หลังจากที่เพียรแก้ไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบT^T ไรท์อยากให้เกะออกมาในรูปแบบที่ร้ายกาจที่สุดและก็ได้มาสมใจปรารถนา คิๆ~ เนื่องจากกลัวว่ารีดเดอร์ผู้น่ารักจะรอนานเกินไปก็เลยเอาตอนนี้มาชิมลางไปก่อนนะคะ คือตอนนี้มันยาวเว่อร์อ่ะก็เลยแบ่งมานิดนึง ไรท์อาจจะไม่ได้มาอัพทุกวันแบบเรื่องที่แล้วน้า อาจจะมีการหายหัวไปบ้างแต่ก็จะอัพให้มันจบนะคะ เรื่องนี้ดูเนื้อหาเยอะไปหมด คงได้ดูกันอีกยาวๆเลย ปล.ตัวใหญ่ๆ เรื่องนี้อายุจะแตกต่างกับในการ์ตูนนะคะ คือเค้าอยากได้พระเอกแก่กว่าอ่า อยากให้เกะมีเมียเด็กไง คิกๆ~ >.<
ความคิดเห็น