หลง....รัก

     ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ 'หลง' มันไม่ใช่ประโยคบอกรักหรอก ที่จริงแล้วมันเป็นประโยคบอกเล่า ที่ว่าตอนนี้ผมอยู่ตรงไหนของหมู่บ้านนี้เนี้ย!!  ร้อนโว้ยยยย  

" แม่นะแม่  คิดได้ไงให้มาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้  เฮ้อออ"  ผมได้แต่เดินไปบ่นไปตั้งหน้าตั้งตารอเผื่อจะพบบ้านซักหลังก็ยังดี  ตอนนี้รอบๆตัวผมมันว่างเปล่าครับ ไม่มีอะไรเลยนอกจากสองข้างทางที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากฝุ่นที่มันล่องลอย ขึ้นมาเกาะที่เสื้อผ้าตัวเก่งของผม  "แม่น่ะแม่  ขอมาพร้อมกันพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ จะหาเมียให้ก็ไม่บอกกันซักคำ(ยิ้มแห้ง)"  เหลือใจครับ  เหลือใจ  หาเมียให้ลูกทั้งทีนี่ก็ไม่ปรึกษากันก่อนเลยเนาะ... พอเดินไปซักพักผมก็นึกขึ้นได้ จดหมาย ใช่จดหมายที่ได้จากว่าที่เมีย  ไม่สิ! ใครก็ไม่รู้ ตั้งแต่ที่ได้มาก็ไม่เคยคิดที่จะเปิดอ่านมันเลยครับ  แต่เอาเถอะเปิดดูซักหน่อยดีกว่าแม่อุตส่าจับยัดใสกระเป๋า อยากจะรู้เหมือนกันจะเขียนว่าอะไร .......โอ้โห  โครตทันสมัยเลยครับ แผนที่ครับ  มันคือแผนที่บ้านที่วาดด้วยดินสอครับ  นี่มันยุคไหนกันแล้วแม่คุณ  ผมค่อยๆไล่สายตายจนไปถึงมุมขวาด้านล่างของกระดาษมันถูกเขียนไว้ว่า 'ถิง'  นี่คงเป็นชื่อของผู้หญิงที่แม่หาให้สิน่ะ (แหงนหน้าอันหล่อเหลายิ้มให้กับท้องฟ้าสิครับ ประชดครับ ประชด!!)

  " อ้ายๆ  เฮ็ดอีหยั๋งหนะ  คือยืนยิ้มอยู่ผู้เดียวเป็นบ้าติ"

" เฮ้ย!!  ตกใจ เอ่อ...คุณคือชาวบ้านที่นี้เหรอครับ " ตกใจหมด  นึกว่าผีโผล่ตอนกลางวัน

" ข่อยมารอฮับผัว  เห็นว่าซื่อหยังนี่หละ 'บัว' บัว เบอ เบอ จักอย่างนี้หละ "

.

.

.

ในที่สุด 

 ก็เจอซักทีโว้ยย!!  ร้อนจะแย่อยู่แล้ว

ใช่ครับ 'บัว' คือชื่อผมเอง

แล้วผมไปเป็นผัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่  ห๊ะ!!