รักเธอเมื่อแรกพบ (Love at first sight)

เนื้อเรื่อง

รักเธอเมื่อแรกพบ                                แปลโดย Kmin
<แปลจากเรื่อง “Love At First Sight” ของ Heather>

    “พวกเรา, ฉันกลับมาแล้ว” บัฟฟี่ ซัมเมอร์ร้องเรียกเมื่อเธอเดินก้าวเข้ามาในอพาร์ทเม้นต์ของเธอ  เมื่อเธอไม่ได้รับการตอบสนองจากเพื่อนร่วมห้องของเธอ  เธอจึงเดินเข้าไปในครัวและสิ่งที่เธอพบคือกระดาษโน๊ต
            
          ถึง บัฟ,
                
          ในเมื่อเธอมาสายพวกเราเลยออกไปเช่าหนังกับซื้อพิซซ่ากันก่อน…เดี๋ยวก็กลับ
                                        
                                    จาก วิล และ แซน
    
‘ก็แปลว่าฉันต้องเป็นคนจัดของนะสิ’ บัฟฟี่คิด  เธอเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของเธอส่วนในใจเธอก็เริ่มคิดถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้  เธอชอบใช้เวลาร่วมกับเพื่อนๆของเธอ วิลโลว์ โรเซนเบิร์ก และ แซนเดอร์ แฮร์ริส พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่สมัยมัธยม  หลังจากจบม.ปลายทั้งสามได้ย้ายมาอยู่แอลเอและเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแอลเอ  พวกเขาโตขึ้นมากตั้งแต่ย้ายมาแต่พวกเขายังคงหาเวลาให้กับ ‘คืนแห่งการดูหนัง’
คืนแห่งการดูหนังเป็นธรรมเนียมที่เริ่มขึ้นตั้งแต่พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์  ในหนึ่งเดือนพวกเขาจะมีคืนแห่งการดูหนังสักหนึ่งคืนและมันจะต้องเป็นคืนวันศุกร์  พวกเขาเพียงแค่หนังคุยและกินพิซซ่ากันก่อนที่จะเข้าไปดูในห้องนอนของใครคนใดคนหนึ่ง  พวกเขาทำมันเพื่อพวกเขาจะได้ใช้เวลาร่วมกันแค่พวกเขาสามคนไม่มีแฟนมานั่งคุมหรือคนอื่นที่จะได้รับอนุญาติมาร่วมรายการนี้ของพวกเขา
‘อย่างกับว่าฉันต้องกังวลกับเรื่องนั้น’ เธอรำพึงรำพันกับตัวเอง  มันไม่ใช่ว่าเธอไม่มีใครมาชวนเธอออกเดทนะ  แต่พวกเขาดูไม่ค่อยเวิร์คเท่าไรและมันก็ยากที่เธอจะไปเที่ยวกับใครซ้ำๆกันเกินสองครั้ง  สิ่งที่เธอต้องการคือผู้ชายที่จะทำให้เธอเป็นตัวของตัวเองเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขาแต่ดูเหมือนว่ามันจะหายากเหลือเกิน
เธอชักคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมากไปแล้วบัฟฟี่รีบส่ายหน้าขจัดความคิดเหล่านั้นออกไป  มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้ตัวเองหดหู่เพราะเพียงแค่ตัวเธอไม่มีแฟน  เธอมีครอบครัวที่เยี่ยมยอดและเพื่อนสนิทที่เธอสามารถพูดคุยปรึกษาได้  เธอมีงานที่ดีทำและอีกสองอาทิตย์มหาวิทยาลัยก็จะเปิดเธอก็จะได้เริ่มเรียนปี2แล้ว…ชีวิตของเธอดีจะตายไป
ขณะกำลังคิดอะไรฟุ้งซ่านเธอก็เริ่มเอาอาหารในตู้เย็นออกมาและเมื่อเธอจัดเตรียมของเสร็จเรียบร้อยทั้งแซนเดอร์และวิลโลว์ก็เดินเข้ามาพอดี…
“ไงบัฟ, กลับมาแล้วเหรอ” แซนเดอร์ทักขณะวางพิซซ่าลงบนโต๊ะ
“ฉันเตรียมขนมไว้ที่ห้องฉันแล้วนะ…ทุกอย่างพร้อม” เธอตอบ
“ดีเลย, เริ่มกินได้”
บัฟฟี่และวิลโลว์ขำกับท่าทางของเพื่อนเธอ  และหลังจากที่พวกเขาจัดการกับพิซซ่าตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว  พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
“บัฟฟี่, ทำไมวันนี้เธอถึงกลับช้าล่ะ” วิลโลว์ถาม
“เฮ้อ…อย่าตอกย้ำได้ม่ะ” บัฟฟี่ถอนใจ
“แย่ขนาดนั้นเชียว”
“ไม่หรอกฉันเว่อร์ไปนะ…พอดีตอนที่ฉันกำลังจะกลับไจลส์ก็เรียกฉันเข้าไปในห้องทำงานของเขา”
“แล้วจีแมนต้องการอะไรล่ะ” แซนเดอร์ถาม
รูเพิร์ต ไจลส์ คือ เจ้านายของบัฟฟี่และยังเป็นพ่อเลี้ยงของเธอด้วย  เขาเป็นบรรณารักษ์ที่โรงเรียนมัธยมซันนี่เดล  โรงเรียนที่พวกเขาจบมาและที่นั้นเองที่ทำให้เขาได้พบกับแม่ของบัฟฟี่แล้วทั้งสองก็แต่งงานกันตอนที่บัฟฟี่อยู่ ม.6 จนกระทั่งฤดูร้อนที่แล้วเขาก็ได้รับงานที่มหาวิทยาลัยแอลเอเป็นหัวหน้าบรรณารักษ์ที่นี่
มันเป็นโอกาสที่ดีที่บัฟฟี่จะได้งานพิเศษทำในมหาวิทยาลัยแต่มันก็แย่สำหรับเธอเพราะไจลส์มักให้เธอทำงานยากๆเสมอ  เขามักจะพูดเสมอว่า ‘ฉันเชื่อว่าเธอทำได้’ แต่บัฟฟี่คิดว่ามันเป็นงานที่ไม่มีใครอยากทำมากกว่า
“พวกนายก็รู้ว่าเรามีคนช่วยงานน้อยและอีกสองอาทิตย์มหาลัยก็จะเปิดเวลาทำงานของฉันก็จะลดลงดังนั้นเขาเลยต้องหาคนมาเพิ่ม  และตั้งแต่วันจันทร์ฉันก็ต้องสอนงานคนๆนั้น”
“แล้วเขาบอกอะไรเธอบ้างเกี่ยวกับคนที่จะมาช่วย” วิลโลว์ถามอย่างสนใจ
“เปล่า  ไจลส์ไม่รู้อะไรเลยเพราะทางมหาลัยเป็นคนจ้าง  รู้แค่ว่าเขาอยู่ปี 2 สาขาประวัติศาสตร์  ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่บอกข้อมูลอย่างอื่นบ้างนอกจากเรื่องเรียน”
“บางทีมันคงไม่แย่ขนาดนั้นก็ได้” วิลโลว์บอก
“งั้นมั้งวิล” เธอไม่เชื่อว่ามันจะเป็นแบบนั้นเธอเกลียดการฝึกสอนคนและไจลส์เองก็รู้ดี  เมื่อยิ่งคิดถึงมันยิ่งหงุดหงิดเธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “แล้ววันนี้เธอสองคนเป็นยังไงบ้าง”
พวกเขาใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงถัดมาพูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาวันนี้ อย่างเช่น การช็อปปิ้งอย่างเมามันของคอร์ดีเลียแฟนสาวของแซนเดอร์ และวิชาที่พวกเขาควรจะเลือกลงเรียนในเทอมนี้  ในที่สุดพวกเขาก็ย้ายวงสนทนาเข้าไปในห้องของบัฟฟี่เพื่อนอนดูหนังกัน
*************************
เช้าวันจันทร์  บัฟฟี่ไปถึงห้องสมุดตรงตามเวลาของเธอ  เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเข้าไปพบผู้ช่วยคนใหม่  ในที่สุดเธอก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของไจลส์  แล้วเธอก็สังเกตเห็นชายหนุ่มร่างสูงผมสีเข้มอยู่ในห้องกับไจลส์
เธอเห็นเขาไม่ชัดนักแต่จากที่เธอเห็นท่าทางเขาคงจะดูดีเหมือนกัน  เขาคงสูงประมาณ 6 ฟุตหรือมากกว่านั้นเล็กน้อยกับผมสีน้ำตาลตั้งๆของเขาและชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำกับกางเกงหนังสีดำยิ่งทำให้เขาดูเท่ห์มากขึ้นอีก  อายุเขาคงราวๆ 24 หรือ 25  บัฟฟี่เคาะประตูห้องไจลส์เบาๆ  เธอไม่ได้ต้องการรบกวนการสนทนาของพวกเขาแต่เธอต้องการให้เขารู้ว่าเธอมาถึงแล้ว
“อ่า, บัฟฟี่เข้ามาสิ” ไจลส์เรียก  ทั้งเขาและชายแปลกหน้ายืนขึ้นก่อนจะหันไปหาเธอ  
เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เขาเรียกเธอเข้าไปแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร “ฉันไม่ได้อยากเข้ามาขัดจังหวะพวกคุณนะคะ  ฉันเพียงต้องการให้คุณรู้ว่าฉันมาแล้ว”
“เธอเข้ามาได้จังหวะพอดี  พวกเราเพิ่งจะคุยกันเสร็จ  บัฟฟี่ ซัมเมอร์ ฉันขอแนะนำให้เธอรู้จักกับ แองเจลัส แมคเคลาว์รี่  เขาคือผู้ช่วยคนใหม่”
ตะลึง! เธอชะงักทันทีเมื่อเธอหันไปสบตาชายคนนั้น  ดูดีไม่ใช่คำที่เธอควรจะใช้บรรยายชายคนนี้เลย  เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา  เขาเองก็ดูจะชะงักไปเหมือนกันแต่เขาก็เรียกสติกลับมาได้เร็วกว่าเธอ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เออ..ใช่..ฉันหมายถึง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” บัฟฟี่พูดตะกุกตะกักออกมาเมื่อเธอสามารถสงบสติอารมณ์ได้
ไจลส์ดูจะไม่ทันสังเกตท่าทางของคนทั้งสอง และเริ่มพูดต่อ “แองเจลัส, บัฟฟี่คือคนที่จะมาฝึกเธอ  ฉันแน่ใจว่าเขาจะสอนเธออย่างดี”
บัฟฟี่กระแอมไม่พอใจกับการเลือกใช้คำของไจลส์แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร “ฉันจะทำให้ดีที่สุด”
“แน่นอน  งั้นฉันคงไม่รบกวนพวกเธอแล้ว  บัฟฟี่จะพาเธอไปดูรอบๆนะ” ไจลส์บอก
“โอเค” บัฟฟี่และแองเจลัสพูดออกมาพร้อมๆกัน
แองเจลัสเปิดประตูให้บัฟฟี่เดินอกไปก่อนและเขาก็เดินตามเธอเข้าไปในห้องสมุด  เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่จ้องเธอ  เธอเป็นคนสวยเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้เลย  เธอเป็นหญิงร่างเล็กสูงเกิน 5 ฟุตมาเล็กน้อย  ผมสีทองของเธอยาวลงมาปะบ่าและดวงตาของเธอมีสีเขียวมรกต  เธอใส่เสื้อพอดีตัวกับกระโปรงสั้นและรองเท้าส้นสูง
‘มันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดแน่นอน’ เขาคิด  เขาพยายามสลัดความคิดนั้นออกไปและหันมาสนใจงานใหม่ของเขา  แต่เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาคงไม่มีทางมีสมาธิกับงานนี้ได้  แล้วข้อสงสัยก็เป็นจริงเมื่อเธอหันมาหาเขาและเขาพบว่าตัวเองหลงมองรอยยิ้มของเธอ
“ยิ้มอะไร” เธอถามเบาๆ
เขาตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ “คุณ, คุณแค่ไม่เหมือนอย่างที่ผมคิดเอาไว้”
บัฟฟี่เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไรแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ “คุณหมายความว่ายังไง”
“ก็…ผมไม่ได้ว่าอะไรนะแต่คุณไม่เหมือนพวกบรรณารักษ์” เขาส่งยิ้มให้เธอ “แต่ดูเหมือนแถวนี้จะมีคุณเป็นคนที่ 2 นะ”
บัฟฟี่หัวเราะ “ไม่เป็นไร คุณพูดถูกฉันไม่ใช่พวกหนอนหนังสือ  อย่างแรกมันเป็นแค่งาน  ฉันทำงานที่นี่มาเกือบปีแล้วและฉันก็รักงานนี้”
“คุณได้งานนี้มาได้ยังไง” เขาถาม
“ไจลส์ให้งานฉันเมื่อตอนที่เขาเข้ามาทำงานเป็นหัวหน้าบรรณารักษ์ที่นี่” เธอตอบ
“งั้นคุณก็รู้จักเขามานานแล้วสิ”
เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “ใช่, เขาเป็นพ่อเลี้ยงฉัน” เมื่อเขาไม่พูดอะไรเธอจึงพูดต่อ “แล้วคุณก็ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้เหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ที่ไจลส์บอกฉันนะคุณอยู่ปี 2 สาขาประวัติศาสตร์ ฉันคาดว่าจะเจอพวกคงแก่เรียน”
คราวนี้แองเจลัสเป็นคนหัวเราะ “เขาก็พูดถูกแล้ว”
“คุณอยู่ปี 2 รึเนี่ย” บัฟฟี่ถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ก็ใช่นะสิ” เขาตอบ “คุณไม่เชื่อใช่มั้ย”
“ไม่,ก็..เอ่อ..ฉันหมายถึง” บัฟฟี่อ้ำๆอึ้งๆ “คือว่า…ตัวฉันก็อยู่ปีสองเหมือนกันแต่คุณดูจะแก่กว่าฉัน” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาถึงแม้เธอจะรู้สึกอายก็ตาม
เขาแตะแขนเธอเบาๆเพื่อให้เธอมองหน้าเขา “ไม่เป็นไร  ผมแก่กว่าคุณผมอายุ 24 แม่ของผมมีปัญหาเรื่องสุขภาพและผมต้องพักการเรียนเอาไว้ 2-3 ปี หลังจากที่ผมจบปี 1”
บัฟฟี่หน้าแดง “ฉันขอโทษ  ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะสอดรู้สอดเห็นและเรื่องนี้มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน”
“คุณไม่ได้สอด  ผมแค่อยากจะบอกคุณ  ผมว่าคุณเป็นคนที่คุยง่ายน่ะ” เขาอธิบาย
“บางทีนะ” บัฟฟี่บอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่..แองเจลัสเป็นชื่อประเภทไหนกันเนี่ย” เธอยิ้มเพื่อให้เขารู้ว่าเธอแค่หยอกเล่น  เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสบายใจพอที่จะล้อเขาเล่น  เธอเพิ่งจะพบเขาเมื่อ 10 นาทีก่อนแต่มีบางอย่างบอกเธอว่าเขาไม่ได้ถือสากับคำพูดของเธอ
“มันเป็นภาษาไอริช พ่อของผมมาจากไอร์แลนด์” เขาพูดยิ้มๆให้เธอรู้ว่าเขาไม่ถือที่เธอถาม
เธอยิ้มตอบ “มันก็น่าสนใจดี”
“น่าสนใจเหรอ? ผมดีใจที่คุณคิดแบบนั้น, บัฟฟี่” เขายิ้มเมื่อเขาลากเสียงตรงชื่อของเธอ
“เฮ้! มันเป็นแค่ชื่อเล่น” เธอขำ
“แล้วชื่อจริงคุณคืออะไรล่ะ” เขาถามบ้าง
“ฉันไม่บอกคุณหรอก”
เขาเริ่มหัวเราะอีกครั้ง “ไม่ยุติธรรมนี่  คุณรู้ชื่อจริงผมและผมมั่นใจว่าผมไม่มีชื่อเล่นไว้ให้คุณล้อหรอก”
“งั้นฉันว่าฉันคงต้องคิดหาชื่อเล่นให้คุณแล้วล่ะ” เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง  แทบจะไม่เชื่อตัวเองว่าเธอจะหยอกล้อกับนายคนนี้เหมือนเป็นเพื่อนสนิท  เธอไม่เคยพูดกับใครแบบนี้มาก่อน  มันเป็นอะไรทีไม่ใช่ตัวเธอเลยแต่มันก็มีบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสามารถพูดแบบนี้กับเขาได้
เขาสบตาเธอเป็นครั้งแรกก่อนจะตอบว่า “ก็เอาสิ”
พวกเขาได้แต่ยืนจ้องหน้ากันอยู่สองสามนาที  ต่างคนต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเองก่อนที่บัฟฟี่จะยอมแพ้หันหน้าไปทางอื่น “แล้วไจลส์บอกรึยังว่าคุณต้องทำอะไรบ้าง” เธอถาม
“ก็ไม่เชิง  เขาบอกว่าเขาจะมอบให้คุณเป็นคนจัดการ”
“งั้นอันดับแรก  ฉันว่าฉันควรพาคุณเดินดูรอบๆก่อนนะ” เธอพูดก่อนจะเดินนำเขาไป
“ก็ดีเหมือนกัน” แองเจลัสตอบก่อนจะเดินตามเธอไป  และในวินาทีนั้นเองทำให้เขารู้สึกว่าไม่ว่าบัฟฟี่ ซัมเมอร์จะพาเขาไปตายที่ไหนเขาก็จะยอมตามรับใช้เธอ
*************************
“หวัดดี” วิลโลว์ทักทายเมื่อบัฟฟี่เดินเข้ามาในอพาร์ทเม้นต์ของพวกเขา
“ไง”
“เป็นไงบ้างวันแรกของการสอน” วิลโลว์ถาม
บัฟฟี่หน้าตาเบิกบานขึ้นมาทันที “ฉันว่าเขาสามารถทำงานได้สบายๆเลยล่ะ”
วิลโลว์สังเกตเห็นแววตาของเพื่อนซื้เป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อบัฟฟี่พูดถึงเรื่องนี้แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วจนเธอไม่แน่ใจว่าเธอเห็นมัน  แต่มันก็มากพอจะทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างออก “งั้นเขาคนนั้นก็เป็นผู้ชาย” เธอถาม
บัฟฟี่พยักหน้ายอมรับและเดินตรงเข้าไปในห้องของเธอโดยมีวิลโลว์เดินตามไปไม่ห่างนัก “แซนเดอร์ไปไหนล่ะ”
“เขาบอกว่าหลังจากที่เลิกงานเขาจะไปหาคอร์ดี้… แล้วชายคนนั้นชื่ออะไรล่ะ” เธอวกเข้าเรื่องเดิมอย่างรวดเร็ว
“แองเจลัส แมคเคลาว์รี่”
วิลโลว์สังเกตเห็นสายตาแบบนั้นของบัฟฟี่อีกครั้งเมื่อเธอเอ่ยชื่อเขา  ครั้งนี้เธอมั่นใจว่าตาเธอไม่ได้ฝาด
“เธอชอบเขา” วิลโลว์พูดออกมาทันที
บัฟฟี่หันมาเผชิญหน้าเพื่อนของเธอทันทีด้วยความตกใจ “วิลโลว์  ฉันเพิ่งจะพบเขาเองนะ”
“แล้วเขาน่ารักไหมล่ะ” วิลโลว์ถามจี้จุดอีก
บัฟฟี่พยายามตั้งสติและหันไปมองหน้าเพื่อนอีกครั้ง “ฉันว่าผู้หญิงบางคนคิดแบบนั้น”
“ผู้หญิงแบบไหนเหรอ”
ในที่สุดบัฟฟี่ก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเธอเอนหลังลงนอนบนที่นอนของเธอและเผยความจริงออกมา “ผู้หญิงที่มีตานะสิ”
“งั้นก็แสดงว่าเขาน่าตาดี”
“เขาเป็นมากกว่านั้นอีกแบบว่า ‘หล่อลากดินสาวๆเห็นแล้วต้องอ้าปากค้าง’ แบบนั้นเลยล่ะ”
“เธอชอบเขา” วิลโลว์ย้ำด้วยความมั่นใจมากขึ้น
“แต่สำหรับฉัน…ฉันว่าเขาก็แค่น่ารักเท่านั้นแหละ” เธอพยายามพูดอย่างไว้เชิงถึงแม้สีหน้าและท่าทางจะไม่เข้าข้างเธอเท่าไร  เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะหลงชอบชายคนนี้คนที่เธอเพิ่งรู้จักเมื่อ 10 ชั่วโมงก่อน  และตัวเธอเองก็ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับมันยิ่งต่อหน้าเพื่อนเธอแล้วยิ่งไม่ได้ใหญ่
“แล้วเขาเป็นคนแบบไหนล่ะ” วิลโลว์ถาม
“อืม, เขาอายุ 24 และเขาดูนิสัยดี”
“24 เหรอ? ฉันนึกว่าเขาอยู่ปี 2 อย่างที่ไจลส์บอกเสียอีก” วิลโลว์ถาม
“เขาอยู่ปี 2 แต่แม่เขาล้มป่วยตอนเขาเรียนจบปี 1 และเขาต้องหางานทำ  นี่เป็นเทอมแรกที่เขากลับมาเรียน”
“บัฟฟี่, เขาทำงานหาเงินช่วยครอบครัวตั้ง 5 ปี มันไม่ใช่แค่น่ารักแล้วล่ะสำหรับฉัน”
“ไม่ใช่หรอก จริงม่ะ” เธอยอมรับออกมาเบาๆ
วิลโลว์มองบัฟฟี่ด้วยความประหลาดใจ…ดูท่าเพื่อนเธอจะตกหลุมรักนายคนนี้เขาแล้วสิ  มันไม่ใช่นิสัยของบัฟฟี่ที่จะตกหลุมรักใครง่ายๆแบบนี้  แต่ถ้าหากเพื่อนเธอชอบเขามากขนาดนี้แล้วล่ะก็แสดงว่านายคนนี้คงมีอะไรพิเศษแน่ๆ  เมื่อวิลโลว์คิดได้ดังนั้นเธอก็ตัดสินใจทันที  ในเมื่อเธอคือเพื่อนซี้ของบัฟฟี่มันก็เป็นหน้าที่เธอที่จะทำให้บัฟฟี่ไม่ขวัญหนีดีฝ่อปล่อยให้ชายคนนี้หลุดมือไปได้  และที่สำคัญเธอเป็นคนจริงจังกับเรื่องหน้าที่มากเสียด้วย
*************************
    มันเป็นวันศุกร์แล้วและแองเจลัสก็เริ่มเรียนรู้การทำงานในห้องสมุดมากขึ้นจนสามารถทำงานได้โดยไม่มีบัฟฟี่คอยคุม  เขาพยายามคิดหาเหตุผลขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการจัดหนังสือที่ได้รับคืนมาว่าเขาจะรู้สึกยังไงเวลาทำงานโดยไม่มีเธอ  เพียงระยะเวลาอันสั้นที่พวกเขาได้รู้จักกันทำให้เขาและบัฟฟี่กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและเขาก็เริ่มนับวันรอเวลาที่จะได้พบเธอ
สำหรับเขาแล้วเธอเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อม  ทั้งสวย,ฉลาดและมีไหวพริบมากทีเดียวโดยเฉพาะเรื่องต่อปากต่อคำ…เมื่อไรก็ตามที่พวกเขาเจอหน้ากันการพูดหยอกล้อจะเกิดขึ้นทันที  พวกเขาพยายามจะหาเรื่องมาแหย่กันตลอดเวลาจนบางทีเกือบจะหยุดไม่ได้
เขาเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือตรงหน้าและเขาก็เห็นเธอยืนอยู่บนบันไดพยายามจะเก็บหนังสือไว้บนชั้นบนสุดถึงแม้เธอจะใช้บันไดช่วยแต่เธอก็ยังคงสูงไม่พอทำให้เธอต้องเขย่งปลายเท้าช่วย  แองเจลัสรีบเดินตรงไปหาเธอทันที…เขาจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไปง่ายๆหรอก
สิ่งหนึ่งที่แองเจลัสไม่รู้ก็คือบัฟฟี่ก็คิดแบบเดียวกับเขา  เธอคงคิดถึงการได้เห็นเขาทุกวันอย่างอาทิตย์นี้  เธอคงคิดถึงการกระเซ้าเย้าแหย่ที่พวกเขากระทำกันบ่อยๆ  เธอมัวแต่คิดมากจึงไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเขย่งเท้ามากไปจนเสียการทรงตัว  จนกระทั่งมันสายเกินไปเพียงเมื่อเธอจัดการวางหนังสือลงบนชั้นสำเร็จเธอก็เซหล่นจากบันได  แต่แทนทีร่างเธอจะตกกระแทกพื้นเธอกับพบตัวเองอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งคู่หนึ่งที่รับเธอไว้ไม่ให้เธอตก
“โว้ว! ระวังหน่อยบัฟฟี่” เธอได้ยินเสียงแองเจลัสพูด
“คุณพระช่วย! ฉันนึกว่าฉันจะตายซะแล้ว  ขอบคุณมากคุณยังกับเป็นเทวดาผู้พิทักษ์ของฉันเลย…เฮ้!นั้นล่ะ”
“นั้นล่ะอะไร?” เขาถามเธอขณะค่อยๆปล่อยให้เธอลงยืนกลับพื้นแต่เขายังไม่คลายวงแขนของเขา
“ชื่อเล่นของคุณ”
“โอเค  ผมชักงงแล้ว  ชื่อเล่นผมคืออะไร? แล้วคุณแน่ใจนะว่าหัวคุณไม่ได้โดนกระแทกตอนตกลงมาน่ะ” เขาหยอกอีก
“คุณเคยบอกว่าฉันสามารถเลือกชื่อเล่นให้คุณได้และ แองเจิลคือชื่อเล่นของคุณ”
“แองเจิล” เขาพูดอย่างไม่อยากเชื่อ
“ใช่…ตั้งแต่นี้ต่อไปคุณคือ แองเจิล”
“ผมว่าคุณน่าจะหาชื่ออะไรได้ดีกว่านี้นะ” เขาบอก
“อ๊ะอ๊ะ ไม่ล่ะ ฉันชอบชื่อแองเจิลและมันเหมาะกับคุณ”
แองเจลัสก้มลงมองสบตาเธอและถามเบาๆ “คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?”
และนี่เป็นครั้งแรกที่บัฟฟี่รู้สึกตัวว่าเธอยังอยู่ในอ้อมแขนเขา  และรู้สึกหายใจติดๆขัดๆเมื่อเธอสบตาเขา  ความคิดสุดท้ายก่อนที่จิตใจเธอจะล่อยลอยคือ ‘เขากำลังจะจูบฉัน’ เธอหลับตาลงและเขาก็ค่อยๆก้มหน้าลงมาอย่างช้าๆ
“บัฟฟี่” พวกเขาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงไจลส์เรียกและเมื่อไจลส์เดินมาเจอพวกเขาทั้งคู่ก็กำลังง่วนอยู่กับงานของตัวเอง “อยู่นี่เอง บัฟฟี่ฉันไม่ชอบที่จะต้องทำแบบนี้กับเธอนะแต่ฉันมีเรื่องจะไหว้วานเธอสักหน่อย” เขาอธิบาย
“ไจลส์มีอะไรเหรอ  ฉันรู้สึกคุ้นๆกับการพูดแบบนี้นะ” เธอถามอย่างจำยอม
“วันจันทร์นี้จะมีหนังสือล็อตใหม่เข้ามาและฉันอยากให้เธอ…”
“ไม่นะไจลส์  คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะฉันเกลียดมัน” บัฟฟี่กล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ
“บัฟฟี่ ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครทำได้นอกจากเธอ  ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับมันแต่ฉันไม่มีทางเลือก”
บัฟฟี่ถอนใจ “ฉันทำก็ได้แต่อย่างน้อยขอผู้ช่วยให้ฉันสักคนได้ไหม”
“ได้สิ, แองเจลัสจะช่วยเธอ  เขาจะได้รู้ว่ามันทำยังไงบางทีคราวหน้าเธอจะได้ไม่ต้องทำ”
ทั้งบัฟฟี่และแองเจิลต่างสดชื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น
“ตกลง  แล้วหนังสือที่จะมาล็อตใหญ่แค่ไหนล่ะ” บัฟฟี่ถาม
ไจลส์ทำหน้านิ่งๆ “ฉันแน่ใจว่าพวกเธอคงต้องใช้เวลาทั้งอาทิตย์กับมัน”
“ไจลส์” บัฟฟี่ร้องโอดครวญ
“ใช่แล้ว  และขอบคุณอีกครั้งนะบัฟฟี่” เขาพูดก่อนจะรีบเดินหนีไป
“แล้วผมต้องอะไรบ้าง?” แองเจิลถามขึ้นมาบ้าง
“ฮ่าฮ่า..มันจะเป็นงานที่สนุกที่สุดที่คุณเคยทำมา” บัฟฟี่พูดแต่ท่าทางเธอไม่ค่อยสนับสนุนคำพูดเท่าไรนัก “คุณก็แค่ช่วยฉันรื้อหนังสือออกมาจากกล่อง…กล่องแล้วกล่องเล่า  หลังจากนั้นก็จัดทำรายชื่อลงในคอมพิวเตอร์  พิมพ์บัตร ติดหมวดหนังสือแล้วก็จัดมันไว้บนชั้น”
“โอ้! ท่าทางน่าสนุกนะ” แองเจิลประชดประชัน
“ใช่นะสิ” เธอเดินหนีไปก่อนจะตะโกนออกมาอีกว่า “และคิดดูนะแองเจิล  คุณต้องทำงานร่วมกับฉันอีกตั้งหนึ่งอาทิตย์แน่ะ”
‘แล้วมันเสียหายตรงไหนล่ะ’ แองเจิลถามตัวเองในใจขณะมองตามหลังเธอไป
*************************
    “ไจลส์ให้เธอจัดหมวดหนังสืออีกแล้วเหรอ” แซนเดอร์ถาม
“ใช่ นายเชื่อไหมล่ะ  อย่างแรกเลยฉันเกลียดการทำทะเบียนรายชื่อหนังสือ  สองมันอาทิตย์สุดท้ายที่ฉันควรจะได้พักก่อนมหาลัยจะเปิด  เฮ้อ…แล้วทำไมฉันต้องได้ทำงานแบบนี้อยู่เรื่อยนะ” บัฟฟี่บ่นกับเพื่อนของเธอขณะที่เธอเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อมองหาไอศครีม
“แล้วเขาให้เธอทำคนเดียวอีกรึเปล่า” วิลโลว์ถามบ้าง
“เปล่า  แองเจิลจะช่วยฉันด้วย” เธอตอบเมื่อหาไอศครีมเจอ
“แองเจิล? แองเจลัสนะเหรอ” เมื่อเห็นบัฟฟี่พยักหน้ายอมรับวิลโลว์จึงถามต่อ “บัฟฟี่  เธอเริ่มเรียกเขาว่าแองเจิลตั้งแต่เมื่อไรย่ะ  แล้วทำไมนี่ถึงเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเธอพูดชื่อนี่ล่ะ”
บัฟฟี่หัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน  ในอาทิตย์ที่ผ่านมานี่วิลโลว์ซักไซร้ถามเธอทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ราวกับว่าเธอกำลังถูกสอบสวนยังไงยังงั้น
“ตั้งแต่วันนี้แหละ  ไม่มีอะไรหรอกแค่ล้อเล่นกันเอง”
“เหรอ!  แล้วเขาไม่ว่าอะไรเหรอที่ถูกเรียกว่า ‘แองเจิล’” เธอถามอย่างอยากรู้
“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเรียกเขาแบบนั้นนี่…ก็มีแค่ฉันคนเดียว” บัฟฟี่แก้ตัว
“เธฮแน่ใจนะว่าเธอสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน” วิลโลว์ถามอย่างรู้ทัน
“เราเป็นเพื่อนกัน” บัฟฟี่ยืนยันและไม่พยายามนึกถึงความจริงที่ว่าเขาเกือบจะจูบเธอ
“บัฟ” แซนเดอร์เรียกหันเหความสนใจของบัฟฟี่ “ขอพูดตามความเห็นลูกผู้ชายนะ  ถ้าเขายอมให้เธอเรียกเขาว่าแองเจิลฉันว่าเขาคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ” เขาแนะ
บัฟฟี่รีบลุกขึ้นและเดินตรงเข้าห้องเธอทันที “พวกนายนะ…ประสาท” เธอพูดอย่างเขินๆ
พวกเขานั่งมองบัฟฟี่เดินเข้าห้องไปก่อนที่แซนเดอร์จะพูดกับวิลโลว์ว่า “เธอคิดว่าพวกเขาไม่ได้คิดอะไรกันจริงรึเปล่า”
“ไม่มีทาง” เธอตอบอย่างมั่นใจ
“ถ้างั้นฉันว่าเราคงต้องชวนบัฟฟี่ออกไปกินมื้อเที่ยงกับพวกเราในวันจันทร์แล้วล่ะ” เมื่อวิลโลว์มองหน้าเขาอย่างงงๆเขาจึงอธิบายต่อ “และเราต้องไปรับเธอที่ห้องสมุด”
วิลโลว์เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดทันที “และบางทีถ้าแองเจิลอยู่ที่นั้น  เราก็จะมีโอกาสได้พบเขาและเห็นว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้นกันแน่”
“ถูกต้องแล้วครับ”
*************************
“โอ๊ย!” แองเจิลครวญเมื่อเขาใส่ข้อมูลลงคอมพิวเตอร์ผิดพลาดเป็นครั้งที่สี่  สิ่งที่เขาทำมันไม่ได้ยากอะไรเลยเพียงแต่เขาวอกแวกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย
สามสิบนาทีต่อมาเขาก็ได้แต่ยืนมองชายหนุ่มที่แอบมองบัฟฟี่อยู่อีกฝากหนึ่งของห้อง  ดูเหมือนว่าบัฟฟี่จะไม่รู้ตัวเลสักนิดแต่แองเจิลก็ไม่ได้มีความสุขนัก ‘หมอนั้นมายืนจ้องบัฟฟี่ของฉันทำไมกัน’ เขาคิดกับตัวเองแต่ความคิดนั้นก็ทำให้เขาประหลาดใจในทันที ‘ฉันเริ่มคิดว่าเธอเป็นบัฟฟี่ของฉันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย’
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามบัฟฟี่ว่าเธอรู้จักชายคนนั้นรึเปล่า และจะได้รู้ด้วยว่าเธอจะพูดว่าอย่างไร
“บัฟฟี่”
“อะไรเหรอ”
“ผมไม่ได้ว่าอะไรนะแต่ทำไมนายคนนั้นถึงยืนจ้องคุณล่ะ” เขาถาม
บัฟฟี่รู้สึกดีใจเมื่อได้ยินคำถามนั้นของเขาแต่ความรู้สึกนั้นหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นคนที่เขาเอ่ยถึง “ไม่นะ” เธอพูดและรีบหันกลับมาทันที  ได้แต่หวังว่าชายคนนั้นจะไม่ทันเห็นเธอมองเขา
“มีอะไร? เขาเป็นใคร?” แองเจิลถามเมื่อเห็นสีหน้าของบัฟฟี่
“เฮ้อ…ก็แค่คน…” เธอหยุดพูดเมื่อเห็นไรลีย์ ฟินน์ นักศึกษาหนุ่มผู้เชื่อมั่นในความเป็นชายของตนเองกำลังเดินมาหาเธอ  “พระช่วย! เขามาแล้วแองเจิลคุณต้องช่วยฉันนะนายคนนี้น่าเบื่อ  เขาชวนฉันเที่ยวตั้งสามครั้งแล้วและฉันก็ปฏิเสธทุกครั้งแต่เขาก็ยังพยายามชวนฉันให้ไปกับเขาให้ได้ยังกับว่าเขาไม่เชื่อว่าฉันจะบอกปัดเขาหรืออะไรสักอย่าง” เธอพูดอย่างวิตก
“ช่วยคุณงั้นเหรอ  แล้วผมควรจะทำยังไงล่ะ” เขาถามอย่างพาซื่อเพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่ต้องกังวลกับชายคนนี้และตอนนี้เขาก็กำลังสนุกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฉันไม่รู้  แค่…”
“หวัดดี บัฟฟี่”
“สวัสดี ไรลีย์” เธอหันมามองหน้าเขา
“ผมขอคุยกับคุณสักนาทีได้ไหม”
“คือว่า  จริงๆแล้วพวกเรากำลังยุ่งกันอยู่ใช่…”
เธอถูกขัดจังหวะเมื่อแองเจิลพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไรหรอกบัฟฟี่  อยู่คุยกับเพื่อนคุณเถอะผมจะเอาเอกสารไปให้ไจลส์เอง”
“ไม่เป็นไรแองเจิล  เอาไว้คุยกับไรลีย์ทีหลังก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวผมกลับมา” เขาส่งยิ้มน้อยๆให้กับเธอก่อนที่เขาจะเดินไป
“บัฟฟี่” ไรลีย์เรียกเธอให้หันมาสนใจเขา “ผมสงสัยว่าคุณจะเปลี่ยนใจเรื่องไปดูหนังกับผมรึยัง”
“ไรลีย์  เราคุยเรื่องนี้กันจบแล้วนะ  ตอนนี้ฉันคงไปไม่ได้หรอกเพราะช่วงนี้ฉันกำลังยุ่งมากเลย” เธอตอบหวังว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะพูดแบบนี้
“ผมรู้” เขาตอบอย่างซึมๆ “ผมหวังว่าคุณจะเปลี่ยนใจแต่เมื่อไรที่คุณเปลี่ยนใจคุณก็รู้ว่าจะตามหาผมได้ที่ไหน”
เมื่อไรลีย์เดินจากไปแองเจิลก็มายืนอยู่ข้างๆเธอแล้วโดยที่เอกสารที่เขาบอกจะเอาไปให้ไจลส์ก็ยังอยู่ในมือเขา
“คุณก็รับมือกับสถานการณ์นี้ได้ดีนี่นา”
บัฟฟี่จ้องเขาเขม็ง “ใช่ต้องขอขอบคุณคุณนะสิ”
แองเจิลหัวเราะ “แล้วผมควรจะทำตัวยังไง  ให้ทำท่าเหมือนแฟนขี้หึงหรืออะไรประมาณนั้นหรือไง  แต่ผมว่านั้นก็อาจจะดีกว่าข้อแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นของคุณแหละน่า”
“คุณแอบฟังฉันเหรอ” เธออาย
“จริงๆแล้ว…ก็ใช่” เขาตอบ
ในที่สุดบัฟฟี่ก็หัวเราะออกมา “คุณ…นี่” เธอพูดพร้อมๆกับเงื้อมือจะตีเขา
เขาจับมือเธอได้ทันก่อนเขาจะโดนลงโทษ “ดูเหมือนเขาจะติดคุณงอมเลยนะ”
“ฉันไม่ได้ต้องการเขา  ฉันอยากจะขว้างเขาไปให้ไกลๆ”
“แล้วคุณต้องการใครล่ะ” เขาถามน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
เขายังคงจับข้อมือเธอเอาไว้ถึงแม้เธอจะพยายามดึงออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย “ใครสักคนที่ต้องการอยู่กับฉันเพราะว่าฉันคือฉัน”
“ไม่ใช่เพียงเพราะว่าคุณสวยแบบนั้นใช่ไหม” เขาถาม
“ไม่รู้สิ  ฉันแค่อยากเป็นตัวของตัวเองและฉันก็อยากให้เขาทำแบบเดียวกันเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน  บางทีฉันอาจจะขอมากเกินไป”
“ผมไม่คิดแบบนั้น…พนันได้เลยอีกไม่นานคุณจะต้องพบเขา”
เป็นอีกครั้งที่บัฟฟี่พบตัวเองเผลอสบตาเขา “บางทีตอนนี้ฉันอาจเจ-…”
“ไง..บัฟ” บัฟฟี่ชักมือออกจากแองเจิลแทบไม่ทันเมื่อเธอหันมาเจอเพื่อนร่วมห้องของเธอ
“หวัดดี” เธอทักทายอย่างเขินๆ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
“เรามารับเธอไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน” วิลโลว์พูดแต่สายตาเธอแอบมองแองเจิลที่ยืนอยู่ด้านหลังบัฟฟี่
“โอ้! โทษที” บัฟฟี่พูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำให้เพื่อนๆเธอรู้จักกับแองเจิล “พวกเรานี่ แองเจิล  แองเจิลนี่เพื่อนๆของฉันวิลโลว์กับแซนเดอร์”
เพื่อนทั้งสองสังเกตเห็นว่าแองเจิลมองเธออย่างเคืองๆเมื่อถูกแนะนำว่าชื่อแองเจิลแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับยิ้มให้พวกเขา “ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกัน” วิลโลว์ตอบ “คุณจะไปทานข้าวกับพวกเราก็ได้นะ”
แองเจิลพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้เมื่อเขาเห็นบัฟฟี่ถลึงตาใส่วิลโลว์ “ขอโทษที  ผมไปไม่ได้หรอกผมนัดกับเพื่อนผมเอาไว้”
“ไม่เป็นไรเอาไว้คราวหน้าก็ได้” แซนเดอร์พูด
บัฟฟี่รีบพูดตัดบททันทีเพื่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง “งั้นฉันไปหยิบกระเป๋าก่อนพวกนายไปรอฉันด้านหน้านะ เสร็จแล้วเราก็ไปกันได้เลย”
บัฟฟี่และแองเจิลเดินไปยังห้องพักเจ้าหน้าที่  แล้วแองเจิลก็พูดขึ้นมา “เพื่อนๆคุณท่าทางเจ้าเล่ห์นะ”
“ฉันต้องขอโทษแทนพวกเขาด้วย” เธอหัวเราะออกมาเบาๆ “ปกติพวกเขาก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอกนะ,ฉันสาบาน”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไร  ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“แล้วคุณแน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับพวกเรา  ฉันจะคอยคุมพวกเขาเอง, ฉันสัญญา” เธอถามอย่างมีความหวัง
แองเจิลถอนใจ “คราวหน้าแล้วกัน  ผมมีนัดกับเพื่อนผมจริงๆ”
“เอาไว้คราวหน้าก็ได้” บัฟฟี่พูดเมื่อพวกเขาเดินมาถึงประตูหน้า
“ใช่…เดท” เขาพูดขึ้นมาเหมือนเป็นสัญญาว่าต้องมีโอกาสหน้าแน่นอน
พวกเขายิ้มให้กันอีกครั้งก่อนจะเดินแยกกันไปคนละทาง
*************************
แองเจิลนั่งเหม่อลอยในใจได้แต่คิดถึงบัฟฟี่  ไม่อยากเชื่อเลย…เขาเพิ่งพบเธอเพียงอาทิตย์เดียวแต่เขาแทบสลัดเธอออกจากใจเขาไม่ได้เลยซึ่งมันไม่เคยมีใครทำให้เขาเป็นแบบนี้มาก่อน  เขาไม่เคยเชื่อรักแรกพบเขาคิดว่ามันเป็นเพียงเทพนิยายสำหรับเขาแต่ตอนนี้เขากลับเชื่อมันสนิทใจ
“…แต่แล้วมนุษย์ต่างดาวก็ส่งฉันกลับมาเพราะว่าฉันผอมเกินไป”
แองเจิลส่ายหน้าเมื่อเขาได้ยินเรื่องประหลาดจากปากเพื่อนของเขา “ว่าไงนะ” เขาถามเพื่อความแน่ใจ
“แล้วนายคิดอะไรอยู่ล่ะ” เพื่อนเขาหัวเราะให้กับสีหน้างงงวยของเขา
“เปล่านี่” แองเจิลตอบ “ฉันแค่กำลังคิดอะไรบางอย่าง”
“บางอย่างเหรอ! แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”
แองเจิลยิ้ม “ชื่อใคร”
“ใครก็ตามที่ทำให้นายยิ้มแบบนั้น”
“ฉันไม่รู้ว่านายพูดถึงเรื่องอะไร” เขาโกหก
“นายชวนเธอไปเที่ยวรึยัง”
ในที่สุดเขาก็ยอมเอ่ยปากเพราะท่าทางเพื่อนเขาคงไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆหรอก “ยัง”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะว่าฉันเพิ่งเจอเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“ตายล่ะ! จริงเหรอ”
“หุบปากไปเลย สไปค์” เขาพูดยิ้มๆ
สไปค์รู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นอากัปกิริยาของเพื่อนที่ขณะนี้กำลังหน้าแดง “นายหลงเธอจริงๆเหรอเนี่ย” เขาพูดด้วยความตกใจ  เมื่อไม่มีเสียงเขาจึงพูดต่อ “แล้วนายจะบอกฉันได้รึยังว่าสาวลึกลับของนายคนนี้คือใคร?”
เขาตัดสินใจตอบเมื่อคิดได้ว่าบางทีการพูดออกไปคงระบายความในใจของเขาได้บ้าง “คนที่ฉันทำงานด้วย  เธอชื่อบัฟฟี่”
“โอเค  แล้วมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับแม่นางบัฟฟี่คนนี้บ้าง”
“ไม่รู้สิ  ฉันอธิบายไม่ถูก” เขาตอบ
สไปค์ไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขา  เขาเองก็ไม่เคยเห็นเพื่อนของเขาเป็นแบบนี้มาก่อน “งั้นถ้าเธอดีมากขนาดว่านายยังไม่มีคำบรรยายล่ะก็ทำไมนายไม่ชวนเธอไปดูหนังล่ะ  หรือว่าเธอคบกับใครอยู่”
“ไม่…เท่าที่รู้ก็ไม่มี”
“งั้นนายมัวรอสวรรค์วิมานอะไรอยู่วะ” สไปค์ขำ
“ไม่รู้สิ  ฉันว่าอาจเป็นเพราะฉันยังไม่อยากรีบมั้ง”
สไปค์หัวเราะออกมาอีกครั้ง “เชื่อฉันเหอะ  ถ้าเธอส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ได้ครึ่งหนึ่งของที่นายเป็นอยู่นะ  ฉันว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก”
*************************
เมื่อถึงเช้าวันศุกร์ในที่สุดทั้งบัฟฟี่และแองเจิลก็มาถึงช่วงสุดท้ายของการทำงาน  มันใช้เวลาเกือบทั้งอาทิตย์แต่ตอนนี้พวกเขาเหลือหนังสืออีกห้าแพ็คเท่านั้น
แองเจิลกำลังจะแกะมันเมื่อบัฟฟี่ออกมาจากห้องทำงานของไจลส์พร้อมใบหน้าที่เบิกบาน “คุณดูมีความสุขจังนะ  มีอะไรเหรอ” แองเจิลถาม
“ไจลส์บอกฉันว่าถ้าหากพวกเราทำงานเสร็จก่อนเที่ยงเราจะได้พักในช่วงบ่าย” เธอตอบ
“ผมว่าเรารีบทำงานกันดีกว่า”
พวกเขายืนยิ้มให้กันอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันกลับไปทำงาน  พวกเขาทำงานร่วมกันมาหลายวันแล้วและมันก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาสนใจกันและกันหรือแม้กระทั่งคนที่บังเอิญหันมามองพวกเขาต่างก็รู้สึกได้  พวกเขาหยอกล้อกัน…พยายามอยู่ใกล้ๆกันเวลาทำงานแต่เขาก็ยังไม่ชวนเธอไปเที่ยวเสียที  ในที่สุดบัฟฟี่ก็เริ่มทนไม่ไหว  เธอได้ทำในส่วนของเธอเพื่อให้เขารู้ว่าเธอสนใจเขาแล้วและมันช่างน่าอายเหลือเกินเมื่อนึกย้อนกลับไปคิดถึงกิริยาท่าทางที่เธอแสดงออกเวลาอยู่กับเขา  เธอรีบสลัดความคิดนั้นออกไปก่อนที่เธอจะหน้าแดง  และวันนี้เธอได้ตัดสินใจแล้วถ้าหากเขายังไม่ชวนเธออีก…เธอจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง  สี่ชั่วโมงผ่านไปในที่สุดพวกเขาก็ทำสำเร็จและกำลังเดินเข้าไปบอกไจลส์
“พวกเธอทำงานเสร็จรึยัง” เขาถามทันทีเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา
“เสร็จแล้วและตอนนี้พวกเรากำลังจะทำตามข้อเสนอที่คุณอนุญาติให้เราได้หยุดพักในช่วงบ่าย” บัฟฟี่รีบพูดก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ
“ดีมาก” เขาชมทั้งสองคน “วันนี้เป็นวันสุดท้ายก่อนจะเปิดเทอมฉันเข้าใจว่าตั้งแต่นี้ต่อไปพวกเธอคงจะมาทำงานกันในช่วงเวลาว่างหรือตอนไม่มีเรียนกันใช่มั้ย”
แองเจิลพยักหน้าและบัฟฟี่ตอบว่า “ใช่ ขอโทษด้วยนะไจลส์แต่ถ้าหากผลการเรียนของฉันตกลงไปเพราะว่าฉันทำงานมากไปแม่คงฆ่าเราสองคนแน่ๆจริงม่ะ”
ไจลส์หัวเราะไปพร้อมๆกับเธอ “ก็คงใช่  ถ้าอย่างนั้นก็พักกันให้สนุกนะ” พวกเขาบอกลาไจลส์ก่อนจะเดินไปข้างนอก
“บัฟฟี่”ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมๆกัน“แองเจิล”
ทั้งคู่หัวเราะให้ตัวเองก่อนที่บัฟฟี่จะให้แองเจิลพูดต่อ  หลังจากรวบรวมความกล้าได้แล้วเขาก็พูดออกมาว่า “คุณอยากไปทานข้าวกับผมไหม”
บัฟฟี่ถอนใจโล่งอก “ยินดีค่ะ”
“เยี่ยม” แองเจิลพูดเมื่อเขาเดินนำเธอไปที่รถของเขา
เมื่อเขาขับรถออกไปเขาก็หันมาถามเธอ “เมื่อกี้คุณจะพูดอะไรกับผมเหรอ”
“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอก”
*************************
“คุณวางแผนจะทำอะไรหลังจากเรียนจบ” บัฟฟี่ถามแองเจิลตอนที่พวกเขามานั่งอยู่ด้านหน้าร้านกาแฟ
“ผมอยากทำงานในพิพิธภัณฑ์”
“แค่เนี่ย, ไม่มีงานอื่นอีกเหรอ” บัฟฟี่หยอก
“ตอนนี้ผมมัวแต่ดีใจที่ได้กลับมาเรียนหนังสืออีกครั้ง” เขาตอบ
บัฟฟี่รู้สึกเสียใจแทนเขาที่ต้องละทิ้งความฝันของตัวเอง(ไปพักหนึ่ง)เพื่อช่วยเหลือครอบครัว “ฉันก็ว่างั้น  แล้วงานอะไรบ้างที่คุณเคยทำ” เธอถามพยายามเปลี่ยนอารมณ์เขา
มันคงเป็นคำถามที่ถูกต้องเพราะแองเจิลหัวเราะออกมาเสียงดัง “เยอะเสียจนไม่รู้จะบอกคุณยังไง”
“ถ้างั้น…งานอะไรที่แย่ที่สุดเท่าทีคุณเคยทำมา”
“ไม่มีทางบอกหรอก”
“เอาน่า, บอกฉันหน่อยนะ”
“อ๊ะอ๊ะ ไม่ล่ะ”
“น่านะ” เธอพยายามอ้อนเขา
“โธ่ อย่าอ้อนผมแบบนี้สิ” แต่เมื่อเธอยังคงมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนแบบนั้นเขาก็ยอมแพ้ “ก็ได้ งั้นขยับมา”
เธอขยับเข้ามาใกล้เขาจนกระทั่งเขาสามารถกระซิบข้างๆหูเธอและเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขาเธอได้แต่อุทานออกมา “พระช่วย” และตามมาด้วยเสียงหัวเราะไม่ยอมหยุด
“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ  ดีล่ะคราวหน้าผมจะไม่บอกอะไรคุณแล้ว” เขาแกล้งทำเป็นงอน
บัฟฟี่รู้ว่าเขาไม่ได้โกรธเธอแต่เธอก็ยังคงเล่นตามบทต่อ “แองเจิลฉันขอโทษ  อย่าโกรธนะ”
เขายิ้ม “อย่างกับว่าผมจะโกรธคุณได้ลงแน่ะ”
“น่ารักจัง”
“ไม่…ไม่ใช่น่ารัก  ผมเป็นอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่น่ารัก” เขาตอบ
บัฟฟี่ขำ “ผิดอะไรถ้าหากฉันจะบอกคุณว่าคุณน่ารัก”
“ผู้หญิงชอบพูดเสมอว่าผมน่ารักก่อนที่พวกเธอจะทิ้งผมไป”
“แล้วทำไมฉันต้องทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นด้วยล่ะ” เธอถามอย่างอายๆ
“เพราะผมกำลังจะขอให้คุณใช้เวลาที่เหลือของวันนี้กับผม” เขาพูดออกมาเรียบๆ
“อ๋อ…แค่นี่เหรอ  อืม…ก็ได้”
“ถ้างั้นวันนี้คงเป็นวันที่ดีที่สุดของผมอีกวัน” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มให้เธอ
*************************
พวกเขาเดินเล่นรอบๆเมืองเกือบชั่วโมงก่อนจะตัดสินใจไปที่สวนสาธารณะ  เมื่อพวกเขาเดินมายังที่เงียบสงบพวกเขาก็เริ่มพูดคุยเล่าเรื่องราวของตัวเองให้อีกคนฟัง  แองเจิลเล่าเรื่องตลกที่เกิดขึ้นตอนอยู่มัธยมให้บัฟฟี่ฟังและเรื่องเศร้าๆที่เกิดขึ้นหลังจากที่พบว่าแม่ของเขาป่วย  ส่วนบัฟฟี่ก็เล่าเรื่องวีรกรรมของเธอกับวิลโลว์และแซนเดอร์  หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องพ่อที่เธอไม่เคยพบกับพ่อเลี้ยงที่น่ารักให้เขาฟัง
ในที่สุดมันก็เป็นการตอกย้ำว่าทั้งสองคนเข้ากันได้ดีและมีความสุขกับการพูดคุยกันแค่ไหน  ขณะที่พวกเขาเดินไปมือของทั้งคู่ก็สัมผัสถูกกันโดยบังเอิญ  แองเจิลจึงถือโอกาสนี้ค่อยๆกุมเธอเบาๆอย่างระวัง  เมื่อบัฟฟี่เห็นเขาชำเลืองมองเธอจึงบีบมือเขาเบาๆเพื่อให้เขารู้ว่ามันไม่เป็นไร
พวกเขาเดินผ่านสวนสนุกตอนที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถของเขา  บัฟฟี่ยิ้มกับตัวเองก่อนจะจูงมือดึงเขาไปที่ประตูทางเข้า “สวนสนุกเนี่ยนะ” เขาถามอย่างไม่มั่นใจ
“มันต้องสนุกแน่…เดี๋ยวคุณก็รู้” เธอบอก
*************************
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปกับการเล่นเกมส์และขับรถแข่งพวกเขาทั้งสองก็เริ่มหมดแรง  บัฟฟี่เดินกอดตุ๊กตาหมีที่ได้มาจากแองเจิลอย่างภาคภูมิใจ
“เราพักกันก่อนดีไหม”
“ไม่มีปัญหา” บัฟฟี่พูดอย่างเหนื่อยๆทันใดนั้นเธอก็เห็นสิ่งที่จะช่วยเรียกพลังงานเธอกลับมา “ดูนั้นสิ! กินไอศกรีมกันไหม” เธอถามแต่ก็ลากเขามาจวนจะถึงรถขายไอศกรีมแล้ว
“ก็เอาสิ” เขาตอบเป็นพิธีพยายามทำตามใจเธอ
“จะรับรสอะไรกันดีครับ” คนขายถามพวกเขาเมื่อพวกเขาเดินมาถึงรถ
“ช็อกโกแลต” แองเจิลตอบ
บัฟฟี่มองหน้าเขา “ช็อกโกแลต?”
“ผิดตรงไหนที่ผมจะเลือกช็อกโกแลต” เขาถาม
“เปล่า  แต่ดูสิมันมีให้เลือกตั้งหลายรสแต่คุณเลือกช็อกโกแลต” เธอพูดอย่างร่าเริง
เขาเอื้อมมือไปรับถ้วยไอติมของเขาก่อนจะตอบว่า “ก็ผมชอบช็อกโกแลต”
“แล้วคุณจะรับอะไรดีครับ” คนขายหันมาถามบัฟฟี่
“วนิลา”
แองเจิลยิ้มให้เธอ “เลือกได้ดีนี่, บัฟ”
“ฉันก็ว่างั้น” เธอพูดก่อนจะรับถ้วยของเธอ
“แล้วเราจะทำอะไรต่อดี” แองเจิลถามเมื่อพวกเขาเริ่มเดินกันต่อ
“อะไรก็ได้ที่สงบๆพอให้เราได้กินไอติม” เธอตอบ
เขามองไปรอบๆสักพักก่อนจะพูดว่า “ผมคิดออกแล้ว” เขาพาเธอเดินไปทางขวามือจนในที่สุดเธอก็พบตัวเองยืนอยู่ด้านหน้าชิงช้าสวรรค์
“แองเจิล  ไม่ดีกว่ามั้ง  ฉันมักจะติดอยู่ด้านบนสุดทุกทีเลยตอนมันหยุดนะ”
“ไม่เอาน่า  มันน่าสนุกดีนะ” เขาพูดและค่อยๆดันเธอเข้าไปนั่งในชิงช้าที่ว่าง
บัฟฟี่ยอมแพ้และนั่งลงซึ่งมันเป็นที่ว่างสุดท้ายพอดี  และพอแองเจิลเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้วชิงช้าก็เริ่มหมุน  หลังจากที่มันหมุนไปได้สองรอบชิงช้าสวรรค์ก็หยุดลงทิ้งให้บัฟฟี่และแองเจิลค้างอยู่ด้านบนสุด
“ฉันบอกแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้” บัฟฟี่บ่น
แองเจิลกำลังจะตอบแต่เมื่อบัฟฟี่หันมาหาเขา  เขาก็เริ่มหัวเราะ
“คุณคิดว่ามันตลกนักหรือไง” เธอถามอย่างไม่พอใจ
“เปล่า  ไม่ใช่เรื่องนั้นคุณแค่มีไอติม…” เขาพยายามบอกโดยชี้ไปตรงจุดที่ไอศกรีมติดอยู่
“โอ้…ตรงไหน” เธอถามอย่างอายๆเมื่อเธอทำท่าจะเช็ดมันออกด้วยผ้าเช็ดหน้าแองเจิลก็หยุดเธอไว้
“เดี๋ยวผมจัดการให้” เขาพูดก่อนจะค่อยๆขยับเข้ามาหาเธอมือของเขาขยับเข้าหาริมฝีปากของเธอแต่ในวินาทีสุดท้ายมือเขาก็มาเกาะกุมอยู่ที่แก้มของเธอและก้มลงมาจุมพิตริมฝีปากเธออย่างนิ่มนวล  เมื่อเธอลืมตาเขาก็กระซิบบอกเธอ “หมดแล้วล่ะ”
เธอยิ้มและขยับเข้าใกล้เขาอีกครั้ง “ไม่หรอก  ฉันว่าคุณพลาดไปที่หนึ่ง”
ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันเป็นครั้งที่สองและดูเหมือนโลกทั้งโลกมีเพียงเขาสองคนทุกอย่างในโลกแทบไมีมีตัวตนนอกจากเขาเพียงสองคน  มันเป็นจุมพิตที่นุ่มนวลที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความเร่าร้อน…ความรัก  พวกเขาถูกครอบงำด้วยความรู้สึกนี้แต่พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลยเพราะมันเป็นตัวบ่งบอกว่าพวกเขาควรคู่กัน
“ลุกออกมาได้แล้ว”
เสียงนั้นดังพอจะทำให้ทั้งคู่หันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง  ที่นั่งของพวกเขาลงมาสู่พื้นแล้วและตอนนี้สายตาหลายคู่กำลังจ้องมองเขาอยู่  พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเครื่องยนต์เริ่มจะทำงานอีกครั้งพวกเขารีบยืนขึ้นและเดินออกมาสู่ฝูงชนด้วยความอายแต่ก็รู้สึกสุขใจกว่าที่เคยรู้สึก
“แล้วเอาไงต่อ” แองเจิลหัวเราะเมื่อเขาเดินพ้นออกมาจากชิงช้าสวรรค์
“อยู่บนนั้นต่อมั้ง” บัฟฟี่พูดไปขำไป
“ถึงแม้เราจะอยากทำมันอีกครั้งแต่ผมว่าเราคงทำไม่ได้แล้วล่ะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
บัฟฟี่จับมือและหันมามองหน้าเขา “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
ทุกครั้งที่เธอสบตาเขาเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในมนต์สะกดของตาคู่นั้นเธอพยายามอย่างมากที่จะสกัดเวทมนต์นั้น “ที่จริงมันก็ดึกแล้วและฉันอยากกลับบ้าน”
แองเจิลก้มลงมองนาฬิกาและตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น “ว้าว!  ผมว่าเราคงต้องรีบกลับกันแล้ว..มาเร็ว” เขาพูดพร้อมกับดึงมือเธอเบาๆเพื่อให้เธอเดินตามมา “ผมจะพาคุณกลับบ้าน”
*************************
เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูอพาร์ทเม้นต์ของเธอบัฟฟี่ค่อยๆหันหน้ามาหาแองเจิล
“ฉันไม่อยากให้คืนนี้จบลงเลย” บัฟฟี่พูดออกมาเบาๆ
“นี่” เขาค่อยๆเชยคางเธอจนกระทั่งเขาสามารถสบตาเธอได้ “มันจะมีวันเวลาอย่างนี้เกิดขึ้นอีกหลายๆครั้ง”
เธอยิ้ม “ไม่หรอก  มันจะไม่มีวันไหนที่เหมือนวันนี้  ฉันว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเลย”
“ของผมด้วย” เขายอมรับ  พวกเขาได้แต่เพียงมองตากันจนลืมเวลาเพราะทั้งสองจมปักอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง “ผมว่าต้องมีใครบางคนเข้าบ้านนะ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมาแต่ตัวเองก็ยังไม่ขยับเดินหนีไปไหน
“ใช่  แต่วันจันทร์ฉันจะได้พบคุณตอนพักกลางวันใช่ไหม” เธอถามอย่างมีความหวัง
“ผมจะไป”
เมื่อเธอยิ้มให้เขาอีกครั้งเขาจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อีกต่อไป  เขาโอบแขนรอบเอวเธอดึงเธอเข้ามาหาเขาก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสกัน  เธอโอบแขนรอบคอเขาพยายามจะดึงเขาเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น  แองเจิลเริ่มกลัวใจตัวเองจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้  เขาจึงชิ่งผละออกเสียก่อนแต่ยังคงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและหน้าผากของทั้งคู่ยังคงสัมผัสกัน  เขากระซิบกับเธอเบาๆว่า “หลับฝันดีนะ”
“เช่นกันค่ะ” เธอตอบ
ในที่สุดเธอก็บังคับตัวเองเดินออกมาจากอ้อมกอดของเขาและไขกุญแจเข้าห้อง  เมื่อเธอเดินเข้าประตูไปแล้วเธอก็หันกลับมาหาเขาอีกครั้ง
แองเจิลเริ่มหัวเราะออกมาเบาๆ “โอเค  คุณควรจะปิดประตูได้แล้วไม่งั้นเราคงยืนอยู่ตรงนี้กันทั้งคืนแน่ๆ”
“ไปแล้วคะ..ไปแล้ว” เธอค่อยๆปิดประตูอย่างช้าๆ “บาย”
“บาย” แองเจิลพูดออกมาก่อนที่ประตูจะปิดลง
ทั้งคู่ยืนมองบานประตูที่กั้นพวกเขาทั้งสองเอาไว้  ความคิดของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสุขและต่างก็ตกใจกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่พวกเขาได้มาพบกัน  แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาแน่ใจในตอนนี้คือ ‘ชีวิตของพวกเขาคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป’

************ The End *************

แถมท้ายด้วยเพลงเพราะๆของเอ็นโดรฟิน-สิ่งสำคัญ...

ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรปลี่ยนแปลง
ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด
รักเรานั้นจะไปอีกไกล หรือวันไหนจะต้องร้างลา
ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร

ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
เทให้ทั้งหัวใจ

นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก

เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีแต่ความอุ่นใจ
รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
แม้สุดท้ายจะเหลือพียงฝัน หรือจะเป็นอย่างไรก็ตาม
ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ

ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
เทให้ทั้งหัวใจ

นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก