[ OS & SF ] loving U ALL x INFINITE ♥

ลำดับตอนที่ #1 : OS✿ close to you" MYUNGSOO x SEONGYEOL

Close to you ✿
 

       คุณเคยเป็นแบบผมไหม?..... ความรักที่ไม่ไช่ครั้งเเรกแต่มันกลับเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมยังคิดถึงอยู่ทุกวันนี้ คุณเคยตอบคำถามกับตัวเองได้ไหม ว่าทำไมคุณไม่ลองเริ่มไหม่กับใครสักคน ลองรักใครไหม่ และปล่อยความรักที่ทำให้จิตใจเรามันหดเล็กลง เล็กลงจนไม่สามารถมองเห็นได้

       ผมเคยแอบนั่งร้องไห้อยู่หลายครั้ง ทุกครั้งที่อ้อนวอนให้เขากลับมา ไม่ว่าจะเสียศักดิ์ศรีมากเท่าไหร่ สำหรับผมมันยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น คุณคิดว่าลูกผู้ชายที่ได้ชื่อว่า เป็นคนที่เเสนจะเย็นชา ต้องมาอ้อนวอนขอร้องคนคนนึงที่พร่ำบอกว่ารักผม รักผมเเค่คนเดียว และเขาก็จากผมไป บางครั้งผมต้องมานั่งร้องไห้กับเพื่อนสนิท ถึงผมจะรู้ว่าเขาและผม ก็ต่างเป็นเพื่อนมันทั้งคู่ เเต่ทุกครั้งที่ผมได้ระบายสิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกของผมไป ผมหวังเพียงว่าเขาจะได้ยิน และสงสารจิตใจน้อยๆของผมบ้าง




       ผมกับเขาเราเรียนอยู่คนละห้องกัน เราเเทบไม่มีโอกาสที่จะได้เจอกันเลย โรงเรียนที่ผมเรียนเราต้องเดินเรียนกันครับ เราเดินสวนกันบ้าง เรียนคนละฝากตึกบ้าง ไม่มีสักครั้งที่ผมละสายตาจากเขาได้เลย ไม่ว่าจะสถานะใดใดก็ตาม เขายังคงเฉยชา และไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งเเต่คบกันถึงตอนนี้



       ซองยอล....


       นายดูแอลสิ กำลังโบกมือให้กับใครก็ไม่รู้ คงเป็นรุ่นพี่คนนั้นเเน่ๆเลยที่เขาว่า ตามจีบแอลไม่ปล่อย


       ฉันว่านะ......


       นายนั้นคงทำใจได้แล้วละ เพื่อนผู้หญิงในห้องกำลังยืนบรรยายเหตุการณ์ที่ซองยอลกำลังมองอยู่ จริงๆแล้วเขาเห็นมันตั้งเเต่ต้น ต้นเเต่มยองซูยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อสนทนากับใครบ้างคน ซึ้งคนคนนนั้นคงเป็นรุ่นพี่จงงี่สุดป็อบ พร้อมกับโบกมืออย่างสนใจ เหมือนสิ่งๆนั้นที่ซองยอลเคยมอบให้แก่เขา เขาตอนนั้นที่ไม่ไช่สถานะตอนนี้


       หึหึ

       
       เเม้จะเสียใจกับสิ่งที่เห็น แต่สิ่งที่ซองยอลทำได้ ก็คงจะเก็บความรู้สึกนั้น เก็บทุกการกระทำนั้นไว้ เพียงคนเดียว ใครกันที่โทรมาหาเขาและขอกลับไปคืนดี ใครที่พร่ำบอกรักเขา


       ถึงมยองซูจะเปลี่ยนไป มันก็เป็นเพราะการตัดสินใจของฉันเองแหละ วันไหนที่ฉันพร้อม ฉันจะกลับไป เพื่อทวงหัวใจฉันที่มันย่อยยับกลับมาเอง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.



เเค่นี้ก่อนนะครับ พี่จงงี่ ....


ครับ ครับ 


ไว้ผมไปเอาหนังสือที่พี่นะครับ


ขอบคุณครับ


       เมื่อกี้ผมคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่จงงี่ครับ จริงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับเขาหรอกครับ เเต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมีการจับสายรหัส แล้วพี่เขาเป็นเพื่อนกับพี่รหัสผม พอดี ก็พี่คริสแหละครับ เขาเป็นเเฟนกัน ตอนนั้นผมไปขอหนังสือเพื่อจะไปอ่านต่อ เเต่พี่คริสดันเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านพี่จงงี่ซะนี่ ผมอิจฉาพวกเขาจังเลยครับ ช่วงนี้ผมจึงต้องติดต่อกับพี่เขา นิดหน่อย แต่เดี๋ยว เมื่อกี้ ซองยอลมองผม เขาคงเห็นผมและก็คงไม่ได้คิดอะไรไปเองหรอกนะ เเต่ที่ผมกังวล อาจจะเป็นเพราะเพื่อนผู้หญิงที่พูดอะไรไม่รุ้กับซองยอล ทำให้ซองยอลจ้องมาที่ผม และเมินหน้า ผ่านผมไป....




        แอลเมิงยังไม่เลิกคิดถึงซองยอลอีกหรอก ? เพื่อนหน้าหมีนามว่าลีโฮวอน เหอะๆ มาหน้าหมีถามคำถามที่ตัวเองก็รู้คำตอบทำไมวะ ???


       สายตามยองซูเมินผ่านเพื่อนสนิทไป และเดินกลับเข้าไปในห้องเรียน อย่าเงียบเพื่อข่มน้ำตาที่มันกำลังไหล เฮ้อ อ  อ ผมก็คงต้องปล่อยให้วันเวลารักษาหัวใจผมต่อไป


.

.

.

.

       


      14 กุมภา

      
      ผมเดินขึ้นมาตึกชั้นเก้ายังเหนื่อย ทำไมผมต้องเดินหรือครับ ผมมีสอบปลายภาคครั้งสุดท้ายของภาคเรียนนี้ ทำไมต้องมาเหนื่อยแบบนี้ ถ้าเป็นปีก่อนๆ ผมคงเดินจับมือกับซองยอลและเราก็เดินไปเข้าห้องสอบกัน แต่ปีนี้สิ ผมต้องเดินขึ้นมาคนเดียว อีกทั้ง วันนี้มันคือวันแห่งความรัก เหอะๆ เมื่อเช้าผมนี่เเทบจะลากลับบ้าน เพราะไอ้หน้าหมี มันมาเซอไพรส์นางฟ้าของมันที่โรงอาหาร ด้วยตุ๊กตาหมียักษ์ตัวโต เห็นไปบ้านกันทุกวัน บ้านช่วงตัวเองก็ไม่กลับ มันจะเอาหมีไปรกเตียงอีกทำไมวะ .... ปีนี้ผมก็คงเหี่ยวเฉาอยู่คนเดียวสิ


       หะ


       ใครเอาดอกกุหลาบอะไรเยอะเเยะมาไว้บนโต๊ะเราวะ


       ถ้าผมเป็นผมไม่ชอบหรอกครับ เพราะดอกกุหลาบสีแดงๆ ผมไม่ชอบเลย ใครก็ต่างเอามาให้ผม ดอกกุหลาบที่ผมชอบมันดอกสีขาวต่างหาก เหอะๆ


       เอะ


       ดอกกุหลาบสีขาว

          เป็นสีแห่งความรักที่ใสสะอาด บริสุทธิ์น่าทนุถนอมโดยไม่คิด เลยว่าความรักที่มอบให้ไปนั้นจะได้ความรักตอบกลับมาหรือเปล่า


       คนคนเดียวที่รู้....


       



      คนที่เมิงกำลังคิดอยู่ละแอล กุว่า เมิงเอาน้ำไปให้เขาหน่อยก็ดีนะ กุว่าเขาวิ่งมาเหนื่อยวะ กว่าจะมาถึงก่อนเมิง.... เสียงหมี(ถถถถถถถถถถ) พูดก่อนเดินเข้าไปที่นั่งของตนเอง เพื่อรอการสอบในภาคเรียนสุดท้าย


     

     โอย ยย ย 


     ผมหยิกตัวเองครับ เรื่องของเรามันก็ผ่านมาตั้งเดือนกว่าๆแล้ว หลังจากวันนั้นที่ซองยอลมองผมเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตา แบบนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย มีเเต่ผมที่มองเขาอยู๋ทุกวัน

      ก็เจ็บจริงนี่ว่าาา 


     ทำไมซองยอลยังน่ารักเหมือนเดิมแบบนี้ แล้วหน้าเเดงๆที่กำลังยกมือพัดเขาหาตัวเอง มันทำให้ผมคิดไม่ผิด ไช่ไหมครับ....



     ผมจะทำยังไงดี วันนี้ผมสอบกลางภาควันสุดท้าย หลังจากนี้ก็จะไม่มีโฮกาสไได้เจอกันอีกแล้ว 



      คิมมยองซู 


      คิมมยองซู


      ครั .  . .


     นายจะเข้ามาสอบไหม มม ม ม ม ม ม


     ครับ ครับ

 

     ไว้ผมจะรีบสอบให้เสร็จ หวังว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายและเป็นวันเริ่มต้นไหม่ของเรานะ


     รอก่อนนะ ซองยอลของผม....






 

____________________________________________________________

      วันนี้เป็นวันสุดท้ายครับ ที่ผมจะได้เจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มที่เขามองดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ให้ มันทำให้ผมมีความสุขที่สุดในวันนี้ ต่อไปนี้........





      ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่ เราจะกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม มยองซู.....




      หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ







      ลาก่อน
 

________________________________________________

     
     

      เอ้ย แอล เมิงจะรีบไปไหนวะ 


     เออ กุจะไปหาซองยอล ฝากเก็บของด้วยนะ 


     กุไปก่อน เจอที่บ้านเว้ย ย ย 





     ผมวิ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง ห้องที่คนที่ผมอยากเจอเขาที่สุด เอ๊ะ++ อาจารย์ครับ ห้องนี้สอบเสร็จหมดแล้วหรอครับ เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเอง


     อ่อ จ๊ะ 


     ห้องนี้เขาเริ่มสอบก่อนครึ่งชั่วโมงนะ ตอนนี้เขาไปเที่ยวเล่น ฉลองกันเเล้วจ๊ะ คิมมยองซู


     ...............................






      ตอนนี้หรือครับ ผมไม่มีโฮกาสอีกแล้วครับ ผมกลับมาที่บ้าน ผมไม่สนใจเสียงใดใดทั้งสิ้น ผมนั่งร้องไห้ อยู่นาน ทำไม ทำไม ทั้งๆที่เหมือนจะกลับบ้านแล้ว ทำไมซองยอลถึงไม่รอผม หรือผมจะคิดไปทุกอย่าง



      วันที่ผ่านไป ที่ไม่เคยย้อนกลับมา ผมนั่งคิด นอนคิดและขังตัวเองอยู๋ในบ้าน ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว ซองยอลจากไปทั้งที่เราก็ไม่ได้ตืดต่อกันอีก ไม่มีคำล่ำลา ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้ม หรือมิตรภาพในครั้งสุดท้าย




       วันนี้คือวันเปิดเรียนมหาลัยวันเเรก ผมสอบติดวิศวะโยธาครับ ที่จริงมันจะต้องเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นของใครหลายๆคน แต่สำหรับผมความเย็นชาที่เเทรกซึมเขามาในจิตใจ มันทำให้ผมกลายเป็นคนเย็นชา และไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับใครทั้งสิ้น

        ผมผ่านกิจกรรมรับน้อง ผ่านการเรียนที่เเสนหนัก วันๆไม่หมกตัวที่มหาลัย ผมก็กลับมาบ้านชีวิตผมเป็นอย่างงนี้ แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยก็คือ



       เมื่อวานก่อน 


       ผมคิดถึงซองยอล


       เมื่อวาน


       ผมก็คิดถึงซองยอล


       วันนี้ 


       ผมยิ่งคิดถึงซองยอล

พรุ่งนี้

ก็ยังเป็นซองยอลที่ผมคิดถึง

       .......................




       เฮ้ย ยย คุณแอลครับ!!!! 


      ไอเพื่อนหน้าหมีที่ชอบมาขอข้าวผมกิน มันมาอีกแล้ว วว ว 

       เมิงจะไม่คิดจะไปไหนเลยหรือไง เพื่อนฝูงเขานัดเลี้ยงรุ่น เมิงจะไปเปล่าวะ


       เมิงมันเลว เพื่อนถามถึงเมิงตั้งเยอะเเยะ เมิงไม่มา


      เมิงรู้ไหม ??

      รู้อะไรของเมิง .........

       ปีนี้ซองยอลจะมาด้วยนะ 


       ผมเหมือนคนสมองกลวงที่ตอนนี้ไม่รุ้จะทำอะไรต่อไปดี ซองยอลงั้นหรอกที่จะมา เมื่อปีก่อน ผมรู้มาว่าเขาจะมา แต่กลับได้ยินจากเพื่อนที่ไปเลี้ยงรุ่นว่า เขาไปเที่ยวต่างประเทศกลับใครก็ไม่รุ้ หรือว่าเขาจะลืมผมจริงๆ ผมรู้มาว่าเขาเรียนมหาลัยเดียวกับผม เเต่ผมกลับไม่เคยเห็นเขาสัักครั้ง ภาพถ่ายที่ีบอกว่าตอนนี้ขวัญใจหนุ่มนิเทศกำลังยิ้มให้กับกล้อง ทำให้เขาต้องไปขอภาพเพื่อไปอัดขยาย มาติดที่ห้องนอนผม ตอนนี้เขาคงมีความสุขกับใครสักคนเเล้วสินะ



        ทำไม ผมต้องคิดถึงเขาขนาดนี้



        ผมคิดถึงเขาอีกแล้วครับ





        เมิง เมิงต้องไป กุสัญญากับนางฟ้ากุละ 

        ถ้าลากเมิงไปไม่ได้ เขาไม่ให้กุเข้าบ้านเเน่ๆ



        ต้องไปนะเมิง !!! 

        เพื่อความอยู่รอดของกู หน้าหมีพร่ำอย่างไม่หยุด ก่อนจะปิดประตูห้องมยองซุ ไป




       


       เหี้ยเอ้ย ยย ย  ย ย


       พวกเมิงมานัดเจออะไรกันวาเลนไทน์วะ




       เสียงในสนทนาโต้ตอบกันอย่างสนุก (หราาาาาาาาาา)


       เมิงไม่ต้องเลย แอล เมิงทำยังกะนัดสาวไว้


       กุรู้ นอกจากบ้านเมิงก็ไม่มีที่ไปละ


       เออ เออ เออ กูมาถึงละ ห้องไหนวะ ทำไมมันเงียบๆ



      ตุ๊ด ตุ๊ดดด ด


       เอ้าไอเหี้ยวางสายทำไมวะ แล้วทำไมมันมึดแบบนี้ มยองซุคนเก่งดีกรีวิศวะโยธาถึงจะเท่ห์เเต่ก็กลัวเป็นนะครับบ บ




        ไฟที่ถูกปิดมืด ถูดเปิดขึ้นมา พร้อมดอกกุหลาบสีขาว จากคนคนนึงที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน



        ซองยอล



        ไช่


        เรา ลีซองยอล.......





        ช่วยกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ?




        ทะ ทำ.....................



         ไม่ทันที่เสียงของมยองจะถามจบ ซองยอลก็เดินเข้ามากอดมยองซูไว้



        เรากลับมาแล้วว


        กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม


       ถ้าจะถามอะไรตอนนี้ 


       เราพร้อมจะตอบคำถามทุกอย่าง


       แต่ขอให้เราได้อยู่กันสองคนก่อนนะ


       ถ้านาย 


       นายยังรักเราเหมือนเดิม

 



        ช่วยกอดตอบเราได้ไหม


         มยองซูไม่ทันตั้งตัว รู้อีกทีมือทั้งสองข้างยกขึ้นมา ลูบหลังคนที่ตนเองรัก และรอคอยมานานแสนนาน ไม่ว่าจะเรื่องไหน หรืออะไรก็ตาม ตอนนี้ซองยอลอยู๋ในอ้อมกอดเขาแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยซองยอลไปอีก





เย้ เฮ้ วู้ วูว้ว้วว ว วว ว ว ว ว - -- -- - - - -- 


      เสียงดังที่ปนดีใจ ดังขึ้นเเต่มันก็ไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของทั้งสองคนนี้ นั้นมันทำให้ทั้งคู่ต่างกอดตอบกัน ใครๆก็เป็นบรรยากาศ




      พอพอ เลยครับทั้งคู่เลย หมีวอน


      กว่าพวกเมิงจะลงเอย กันกุนี่เข้าบ้านเมียกูไม่ได้ตั้งหลายครั้ง



      วันนี้ไม่เมาไม่กลับบบบเว้ย ย ย 





       หลังจากงานเลี้ยงเลิก จริงๆผมกับซองยอลตอนนี้ เขาก็กำลังดูรูปเขาที่ผมอัดไว้ดูต่างหน้า ซองยอลยังคงยิ้มเล็กๆ คงเขินอยู่สิท่า ผมคิดถึงคิดถึงทุกอย่างที่เป็นซองยอลจังเลยครับ



       มยอง 


       หืม 

       นายไม่เปลี่ยนไปเลยนะ



        ฉันถึงว่า ฉันคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว



        มยองซู เดินเข้าไปกอดด้านหลังของซองยอล ซองยอลเองก็เอื่อมมือมาเอี่ยวไว้ เพื่อไม่ให้มยองซูจากไปไหนอีก


        เรารอซองยอลนะ



        ถึงซองยอลไม่บอกให้เรา ความรู้สึกเราตรงนี้ยังเหมือนเดิม


      
        ต่อให้วันนี้ซองยอลไม่กลับมา


    
        เราก็จะมีเเต่ซองยอล 


        เก็บหัวใจของซองยอลไว้ตรงนี้



        ตลอดไป.............





        ซองยอลเงียบไปพักไหญ่ ก่อนจะเอ่ยประโยคออกมาที่เป็นสิ่งที่ทำให้เลิกลาไปในวันนั้นจนถึงวันนี้ที่เขากลับมา


        ป๋าเรารู้เรื่องเรากับมยองซู ป๋าบอกให้เราเลิกกับมยองซู เพื่อเเลกกับการเรียนปีสุดท้ายต่อ และแอบเข้ามาเรียนมหาลัยเดียวกับมยองจนได้ 



        ป๋าเราบอก ให้รอ รอเหมือนที่มยองซูรอเรา ป๋าอยากเเน่ใจว่านอกจากมยองซูเเล้ว เรายังจะรักมยองอยู๋ไหม และมยองยังรักเราอยู่ไหม ตอนเเรกเรากลับมาหามยองตั้งเเต่ปีที่แล้ว แต่มยองไม่มางานเลี้ยงรุ่น เราเลยต้องกลับไป ตอนนั้น ป๋าบอกจะไม่ให้โอกาสเราอีก แต่พอดี ป๋าไปติดต่องานกับพ่อแม่ของมยองพอดี ป๋าถึงยอมใจอ่อน เพราะลูกคุณนายคิมก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด



         เรากลับมาแล้ว




         เรากลับมาแล้วนะ มยองซู



         เรารั. ........ . . . ก



         ไม่ทันที่ซองยอลจะพูดจบ ซองยอลที่กำลังเงยหน้าได้จ้องดวงตานั้นที่กี่ครั้งก็ทำให้ใจเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง


         เราจูบนะ















        ไม่ทันได้รับการอนุญาติ 



         ห้องนอนสีดำตัดขาว ก็กลายเป็นห้องที่ฟุ้งไปด้วยบรรยายกาศสีชมพูจน


.
.
.
.
.
.
.
.
.




จบเถอะคะ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555




THE END