คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ชีวิตที่ขาดอิสระ
6
ชีวิตที่ขาดอิสระ
ฉันแหกขี้ตาตื่นมาด้วยใจที่ห่อเหี่ยวเต็มทีด้วยแรงทึ้ง ดึง จนเกือบจะถีบลงจากเตียงของไอ้ขนมชั้นน้องฉันเอง อ๊ากกกกกกกน้องชั่ว >>>><<<< กรรรรรรรร~~~~~~ ชีวิตนางทาสที่สวยที่สุดในปฐพีกำลังจะบังเกิดแล้วววววววววววว ตั้งแต่วันที่ไอ้บ้านั่นแข่งรถแพ้เราก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย ดีนะที่คู่อริหมอนั่นยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับฉันไม่อย่างนั้นฉันคงเดาสภาพตัวเองไม่ออกว่าตอนนี้จะเป็นยังไง T^T~
ในขณะที่ฉันเดินๆงัวเงียๆลงมาจากบนห้องหลังจากที่ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เจอสองพี่น้องผู้ซึ่งเป็นสหายใหม่ของฉันนั่งหัวเราะคิกคักอยู่กับ...เอ่อ.....
“ว้ากกกกกกกก อัลบั้มรูปช้านนนนนนน ใครให้พวกเธอดูยะ”อ๊ากกกกกก >>><<< หมดแล้ววววววววววชื่อเสียงที่สั่งสมมา(ตอนไหนยะ)
“ก่อนจะเสด็จลงมาได้นะเธอเนี่ยฉันมารอตั้งนาน”นายเคนโด้พูดพร้อมกับหันหน้าเถื่อนๆแต่ยังคงความหล่อเหลาเอาการไว้ได้ดีมาแสยะยิ้มให้ฉัน ขอย้ำ! แสยะยิ้ม! สาบานได้มั้ยว่าหมอนี่เป็นเพื่อนฉันจริๆน่ะ
“รีบไปเหอะเคนโด้ เดี๋ยวก็สายตั้งแต่วันแรกหรอก”ยัยโคลดี้ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นขณะที่ฉันทำท่าทางหวาดกลัวเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมากมาย~ แล้วก็ไม่ต้องสงสัยล่ะว่าทำไมคนแปลกหน้าถึงเข้ามาในบ้านฉันได้ง่ายนัก เหตุผลก็คือแม่ฉันคงออกไปลั้นลาที่สมาคมคุณนายศรีเสมียนอีกเช่นเคย แล้วไอ้ขนมชั้นก็อย่าหวังเลยว่าจะคอยห้ามใครเข้าบ้านหรืออะไรน่ะ หมอนั่นคิดถึงตัวเองเป็นสำคัญ บ้าจริงคนรอบตัวฉันทำไมมีแต่แบบบนี้นะอยากมีคนเฝ้าบ้านอย่างนายนั่นจัง
~~~บรื้นนนนนนนนนนนนนน
อ๊ากกกก วันนี้ฉันมีโอกาสได้นั่งรถที่มีความเร็วท้านรกอักแล้ววววววว ฉันควรจะภูมิใจดีมั้ย แอร้กกกกกกกกก ยัยโคลดี้ที่นั่งอยู่เบาะหน้านึกบ้าอะไรไม่รู้อยู่ดีๆก็เขวี้ยงกระเป๋าไปเท่าควายมาปะทะกับลำตัวอันแสนบอบบางของสาวน้อยผู้แสนน่ารักอย่างฉัน
“อ๊ากกกกกกกยัยโคลดี้บ้าเธอขว้างกระเป๋ามาใส่ฉันทำไมยะ”
“ฉันลืมตัวน่ะปกติฉันมากับเคนโด้สองคนนี่ ฮิๆๆๆๆๆๆๆ”
“อ๊ากกกกก ยัยปีศาจร้ายฉันรู้ว่าเธอตั้งใจ” ฉันพยามแทรกตัวไปข้างหน้าเพื่อทำการประทุษร้ายยัยโคลดี้ตัวแสบ พอดิบพอดีกับที่นายเคนโด้เหยียบเบรก ทำให้ฉันผู้ซึ่งมีระบบการทำงานของซีรีเบลลั่มต่ำ(สมองส่วนที่ช่วยในการทรงตัว)เซและล้มจนหน้าไปกระแทกพวงมาลัยรถ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบนายเคนโด้ ซึ่งเปิดกระจกรถไว้และกำลังคุยกับศัตรูตัวฉกาจของฉันหรือเจ้านายของฉันหรือจะเรียกก็คือไอ้คุณชายเนนั่นเองค่ะ
“ดูเธอไม่เหมือนคนที่ไม่เต็มใจไปเป็นผู้หญิงของไอ้บ้านี่เลยนะ”นายเนพูดแกมประชดพร้อมกับส่งยิ้มร้ายมาให้ฉัน
“แล้วอย่ามัวสวีทกันจนลืมสัญญาทาสล่ะ หึๆๆ”นายนั่นพูดจบพร้อมกับหัวเราะในลำคอแล้วค่อยๆเดินห่างออกไป ฉันมองไม่เห็นแววตาสะใจของนายนั่นเลยสักนิดมีมีแต่แววตาแปลกๆที่ฉันไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไร
“ไม่คิดจะมาพาผู้หญิงของนายกลับไปเลยเรอะ งั้นฉันเอายัยนี่มาเป็นผู้หญิงของฉันเลยเป็นไง”
นายเนหันมามองน้อยๆก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่าง
“ถ้ายัยนั่นไม่อยากอยู่กับนายก็คงกลับมาหาฉันเองแหละ แต่ยังไงในช่วงเดือนครึ่งนี้ยัยนั่นก็หนีฉันไปไหนไม่พ้นแน่”
นายเนพูดเสร็จก็ขึ้นรถแล้วบึ่งออกไปทันที กรี๊ดดดดดดดด ไม่ต้องมายงมาย้ำสัญญาทาสอันแสนวิปริตของนายหรอกย่ะ ไอ้บ้า }0
“นี่ยัยเพี้ยนแล้วเธอจะเอาหน้าจิ้มพวงมาลัยอีกนานมั้ย เดี๋ยวก็ไม่ถึงโรงเรียนกันพอดีอะ”
ฉันพยายามดันตัวขึ้นอย่างลำบาก แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะตั้งตัวได้ยัยโคลดี้ก็ผลักฉันลงไปอีก จนหน้าฉันเกือบจะชนนายเคนโด้บ้าอะไรนั่น แต่ยังโชคดีที่มือคู่สวยของฉันดันหน้าอกของไอ้เถื่อนนั่นไว้ทัน ฉันรีบยันตัวเองออกแล้วกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมที่เดิมทันที แล้วก็ไม่คิดจะแกล้งใครในขณะที่รถวิ่งอีก
“ยัยโคลดี้โรคจิตถึงโรงเรียนฉันจะให้เพื่อนฉันแกล้งให้เข็ดเลยย่ะ”
“เดี๋ยวนี้เธอมีเพื่อนด้วยหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฉันมีก็แล้วกัน :P”
เอี๊ยดดดดดดดดด~ ตอนนี้เรามาถึงโรงเรียนกันแล้ว วันนี้คนหนาแน่พอสมควรคงเป็นเพราะวันนี้ฉันสวยขึ้นเลยมีคนมารอต้อนรับน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เขินจังเลย
“นั่งทำบ้าอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ขึ้นเรียนไม่ทันหรอก”นายเคนโด้ไม่พูดเปล่าแถมยังเอาเเขนมาล็อคคอฉันแล้วลากไปตามทาง ซึ่งเนื่องด้วยไอ้ความสูงที่หมอนั่นสูงกว่าฉันเกือบหนึ่งเท่า ฉันจึงมีความรู้สึกว่าเหมือนกำลังโดนห้อยคอเลยอะ T^T
“ปล่อยๆๆๆๆๆฉันหายใจไม่ออกเฟร้ยยยยย”
“ก็เธอมันอยากโง่แล้วก็ยืดยาดเป็นเต่าเองทำไมล่ะ” อ๊ะ !! ว้ากกกกกกกกกกกกพี่นนท์ของฉันกำลังเดินมาทางนี้ กรี๊ดไอ้บ้านี่ก็มือติดหนึบยังกับตากาวตราช้างพลังบึกไว้เลยนะแกะเท่าไหร่ก็แกะไม่ออก
“ปล่อยฉันไอ้บ้า” กรี๊ดดดดดดดด ฉันไม่ได้เจอหน้าพี่นนท์ตั้งหลายวันแล้วนะ ขอมองให้เต็มตาหน่อยเซ่ T^T โชคดีมากที่โรงเรียนไม่มีนโยบายให้ทุกคนมาเข้าแถวร่วมกัน ทำให้ไม่ต้องเร่งรีบบอะไรมากแถมยังมาโรงเรียนได้ช้ากว่าโรงเรียนปกติได้ถึงครึ่งชั่วโมงแถมตอนนี้ก็ยังพึ่งแปดโมงกว่า ขอฉันไปหม้อพี่นนท์สักหน่อยเถอะไอ้เบื๊อกเอ๊ยยยยยยย แต่เดี๋ยวนะ อ๊ากกกส์พี่นนท์ควงสาวใหม่อีกแล้ว ม่ายยยยน้าแถมสาวคนนั้นยังเป็นสาวฮอตของโรงเรียนอีกต่างหาก เอ่ออออ ฉันคงเทียบมิติดแม้แต่ปลายขี้เล็บเหอๆๆๆๆๆๆ ดูเหมาะสมกันดีอะ เห็นทีฉันจะต้องกลับไปซบอกมินมินน้อยแล้วล่ะ T^T ทำไมเดี่ยวนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยเซนต์ซิทีฟเรื่องพี่นนท์เท่าเมื่อก่อนนะ แปลกจัง แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเจ็บตะหงิดๆที่หัวใจอีก ฮ่าๆๆๆๆ
“สุดที่รักของเธอเดินมานู่นแล้ว ไหนบอกจะยืมฉันควงไงไม่เห็นเธอจะทำเหมือนควงฉันอยู่สักนิด”
“ก็ฉันทำไม่เป็น แค่อย่างนี้แหละพวกผู้ชายจะได้ไม่มารุมจีบฉันเหมือนแต่ก่อน”
“คิดว่าฉันจะเชื่อยัยเพี้ยนจอมโกหกแบบเธอเรอะ”นายเคนโด้พูดพร้อมกับผลักหัวฉันไปมา ฉันยิ่งโง่อยู่ทำแบบนี้เดี๋ยวฉันก็ยิ่งโง่ไปใหญ่น่ะเซ่ T^T ฉันเกลียดมันจังนิสัยพวกนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงเลยอะ เพียงแต่เดี๋ยวนี้ไม่พกสัตว์ประหลาดทั้งหลายแหล่มาด้วยเท่านั้นเอง
“ฉันมาเช็คบิลน่ะ”
“เข้าใจแล้วๆมีอะไรจะใช้ก็บอกมาเลย”
“ไปกับฉัน ฉันจะเอาใบตารางงานเธอให้”พูดอย่างกับพูดจัดการดารา แต่เจตนามันต่างกันลิบลับ TYT เคนโด้ปล่อยฉันไปแต่โดยดี แล้วก็หันไปหิ้วคอยัยโคลดี้เป็นคนต่อไป แล้วก็เดินต้อยๆขึ้นตึกไปทิ้งให้ฉันอยู่กับนายเนสองต่อสอง กริ๊กกริ๊ว ~ น่าปลื้มใจจัง ฉันมีเพื่อนแต่ละคนดีๆทั้งน้านนนนนนนนนนนน -*-
เนื้อความในสัญญาความว่า
‘ จำใส่สมองโง่ๆไว้ให้ดียัยบ๊อง
1.ทุกๆเช้าและเย็นตลอดช่วงระยะสัญญาต้องกลับบ้านพร้อมกันเป็นประจำทุกวันเพื่อการเรียนใช้งานที่สะดวก
2.ห้ามโต้แย้งและขู่ว่าจะฟ้องใครใดๆทั้งสิ้น
3.ห้ามทำให้ฉันหงุดหงิด
4.อย่าพูดจากวนประสาท
หมายเหตุ:ถ้ามีการฝ่าฝืนจะไม่รับรองความปลอดภัย และจะยุแยงตะแคงรั่วระหว่างนายมินมินกับเธอให้ถึงที่สุด ’
”ห้ามเถียง ห้ามกวนประสาท บ้าเรอะแล้วถ้านายกวนประสาทฉันล่ะ”
“แน่นอนว่าเธอต้องทนมันให้ได้ไม่งั้นเธอโดนลงโทษแน่ เธอก็รู้ว่าฉันทำได้ทุกอย่างขอให้ทางโรงเรียนไล่เธออกยังได้”นายเนพูดพร้อมกับขยิบตาให้ฉันเล็กน้อย แต่มันกวนส้นมากกกกก สำหรับฉัน
ตอนนี้ได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว ไอ้บ้าเนจัดแจงย้ายที่นั่งมานั่งข้างฉันพร้อมทั้งไล่ยัยกุ๊กไก่ให้ไสหัวไปโดยเร็ว ซึ่งยัยกุ๊กไก่ซึ่งในหัวสมองคิดว่าฉันกิ๊กกับนายเนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงยอมแลกที่นั่งกับนายเนแต่โดยดี แต่ประเด็นหลักคือตอนแรกนายเนนั่งกับทิวน่ะสิ ไอ้เพื่อนบ้าผู้ชายเอ๊ยยยยย
ฉันหันไปมองทิวเล็กน้อยเราสบตากันบังเอิญก่อนที่ทิวจะหลบสายตาไปก่อน เพราะหลังจากวันนั้นหมอนั่นก็ไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวและกวนประสาทฉันอีกเลย รู้สึกแปลกๆแฮะ
“เฮ้!ทิวลี่ทวิน โกรธอะไรฉันอะ”ฉันถามออกไปแต่นายทิวทำหูทวนลมนั่งผิวปากสบายใจเฉิบ กรี๊สสส ทำไมรอบตัวฉันมีแต่คนแปลกๆเต็มไปหมด T^T
“ยัยทาส ไปเอาผ้ามาถูเก้าอี้ฉันซิมันมีฝุ่นเดี๋ยวกางเกงฉันจะเปื้อน”เอ่อ....ไอ้นิสัยวิริศมาหราอันนี้มันเกิดเมื่อไหร่หรอทีเมื่อก่อนนอนกลางดินกินกลางทราย ยังไม่เห็นนายนี่จะยี่หระตรงไหนเลย - - สงสัยโรคคุณชายจะกำเริบแฮะ
ขณะที่ฉันกำลังเดินไปหาผ้ามาเช็ดเก้าอี้ให้นายบ้านั่นอยู่นั้น ยัยกานพลูบ้าก็ฉุดกระชากลากถูฉันออกมาจากห้องพร้อมกับถามไถ่เรื่องยงฮวี ไอ้เพื่อนบ้าไม่คิดจะถามสารทุกข์สุขดิบฉันหน่อยหรือยะ
ในขณะที่ฉันสาธยายความใกล้ชิดสนิทสนมของฉันกับมินมินและยงฮวียัยกานพลูก็ทุบผนังดังปึงปัง ฮ่าๆๆๆๆๆสะใจ
“คึๆอิจฉาเธอชะมัดเลยว่าแต่หนุ่มที่เอควงมาเมื่อเช้า ใครหรอ แล้วเธอเอาพี่นนท์สุดที่เลิพไปไว้ไหนเสียล่ะ”
“เพื่อนสมัยประถมเฟร้ยยยยยยย แล้วพี่นนท์ก็มีกิ๊กใหม่ไปแล้วนี่นา”
“ก็คงแค่คู่ควงชั่วคราวเหมือนเดิมแหละ อย่าคิดมากเลยไอ้ถ้วยว่าแต่ใครตัวจริงกันแน่เนี่ยเยอะเหลือเกินผู้ชายแกอะ”ยัยกานพลูพูดพร้อมกับตบไหล่ฉันเบาๆ
“ผู้ชายของฉันแต่ละคนเห็นฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งบ้างรึเปล่าเหอะ เฮ่อ~~”
“แล้วนี่แกกำลังจะไปไหนเนี่ยตอนแรกอะ”
“เออใช่ แว้กกกก แย่แล้วฉันฉันต้องไปเอาผ้ามาเช็ดเก้าอี้ให้ไอ้บ้านั่นนี่หว่า แล้วทำไมห้องเราไม่มีผ้าขี้ริ้วสักผืนเลยเนี่ย”ฉันพูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปหาตามห้องอื่นเผื่อจะมีบ้าง แต่สักพักฉันก็รู้สึกถึงแรงฉุดจากทางด้านหลัง
“พี่นนท์ O_O มีอะไรหรอคะ”
“มีแฟนคลับเอาขนมมาให้พี่อะ พี่ไม่ชอบกินของหวานถ้วยฟูเอามั้ย”
“เอาสิ ถ้วยฟูชอบของฟรี มันไม่ได้มียาพิษใช่มั้ยลองกินให้ดูก่อน”ฉันพูดพร้อมกับยัดขนมใส่ปากพี่นนท์ก่อน คือช่วงนี้ฉันรักพี่นนท์มากกว่าปกติน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ก็ฉันต้องถนอมชีวิตไว้เพื่อมินนี่น้อยของฉันนี่นา
พี่นนท์ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะบางๆ คงตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉันล่ะมั้ง ก็เมื่อไม่กีวันมานี้ฉันโคตรจะไม่กล้าพูดกับพี่นนท์เลยอะ แต่พอมาวันนี้กลับพูดเหมือนสนิทกันมาเป็นชาติ คงเป็นเพราะช่วงนี้ฉันเห็นพี่นนท์เป็นพี่ชายเต็มตัวแล้วไม่ได้คิดอะไรแบบเมื่อก่อน แต่เขาจะเห็นฉันเป็นน้องสาวหรือเปล่าไม่รู้นะ ถึงพี่นนท์จะไม่เห็นฉันเป็นน้องสาวแต่ก็คงไม่มองฉันแบบคนรักอยู่ดีล่ะ เศร้ายิ่งนักชีวิตถ้วยฟู ถ้ายัยแองเจิลสาวฮอตมาเห็นฉันล่ะก็ฉันหนาวแน่ พวกยัยนั่นเยอะจะตาย เห็นหน้าสวยๆอย่างนั้นนะโคตรแรงเลยอะ
“ถ้วยฟูไปก่อนนะติดภารกิจสำคัญ อีกอย่างถ้าพี่แองเจิลมาเห็นคงไม่ดีมั้งคะถ้วยฟูไม่อยากเป็นที่รองรับอารมณ์ของใครฮ่าๆๆๆ ว่าแต่แถวนี้มีผ้าขี้ริ้วบ้างมั้ยอะ”
“หาไปทำไมหรอ”
“เรื่องมันยาวค่ะ”
“นู่นไงตรงตระกร้าทำความสะอาดของป้าภารโรงน่ะ”
“ขอบคุณค่าพี่นนท์^_^”
อ๊ากกกกกกก ~~~ นีมันเลยเวลาเข้าเรียนมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนี่ คาบแรกโฮมรูมของครูประจำชั้นจอมโหดซะด้วยอะ T_T
“ขออนุญาติค่าคุณครู”
“เธอไปไหนมายัยถ้วยฟู”อย่าสงสัยว่าทำไมอาจารย์จำชื่อฉันได้ก็ยัยกานพลูชอบพาฉันไปทำเรื่องเกรียน แต่เป็นเกรียนเด็กๆนะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร จนคุณครูซาบซึ้งแล้วจำฉันสองคนได้ในที่สุด
“หนูเห็นว่าโต๊ะอาจารย์มันมีฝุ่นเกาะน่ะค่ะเลยไปหาผ้าขี้ริ้วมากะจะมาเช็ดให้น่ะค่ะ”ว่าที่นักเรียนดีเด่นคนต่อไปโหๆๆๆๆๆพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ดีจริงๆเลยเนี่ยฉัน
“ก็มาเช็ดสิ เช็ดเสร็จก็ไปนั่งที่ให้เรียบร้อยเราจะแนะนำเพื่อนใหม่กัน”รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่าคุณครู ^3+
คาบแรกของวันนี้ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ซึ่งไอ้บ้าเนก็นั่งเอาสติ๊กเก้อร์มาติดแขนฉันแล้วก็ดึงออกและยังทำซ้ำไปซ้ำมาอีกด้วย มันเจ็บนะเฟร้ยยยยยตอนขนมันติดออกมาด้วยน่ะ
“สนุกมั้ยคะคุณชาย”
“มากๆ”นายเนพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆตามฟอร์มที่ทำประจำเวลาที่อยู่ในโรงเรียนอีกตามเคย เฮ่ออออ จะมีโรงเรียนไหนใช้เวลาโฮมรูมหนึ่งชั่วโมงเต็มแบบนี้บ้างมั้ยเนี่ยยยยยยย
“เธอไปเอาขนมมาจากไหน”นายเนตามขึ้นหลังจากที่คงจะสังเกตเห็นพยายามกินขนมอย่างเอาเป็นเอาตายและต้องคอยหลบสายตาครูอีกด้วย
“อี้อนใอ้อา(พีนนท์ให้มา) ง่ำๆๆ”
“นี่ตกลงผู้ชายเธอมีกี่คนกันแน่ฮะ”
“ก็เยอะอยู่นะ แจ๊บๆ”
“เฮ่ย อย่าเคี้ยวดังสิไม่มีความเป็นผู้หญิงซะเลยนะเธอเนี่ย” นายเนพูดพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าปัดเอาเศษขนมที่ติดอยู่บนหน้าฉันออก ทำตัวเหมือนเป็นพ่อฉันเลยแฮะ >P
“กินมั้ย”
“ไม่กินเค้าให้เธอมานี่ ให้คนอื่นกินได้หรอ”
”ฉันถามออกไปตามมารยาท ถึงนายตอบว่ากินฉันก็ไม่ให้ย่ะ แบร่~”
“กฎข้อที่สี่”
“เออๆยอมๆซอรี่เล็กๆย่ะ”
ปั้ก~~~~ ลูกเทนนิสลูกเท่าควายกระเด้งกระทบโสตประสาทอันน้อยนิดของฉัน อ๊ากกกกเจ็บชะมัด ฉันหันกลับไปดูที่มาของลูกเทนนิส ซึ่งความจริงถ้าเดาก็ไม่ยากว่าใครเป็นคนปามา ก็ไอ้เคนโด้จอมเถื่อนนั่นเอง ไอ้เคนโด้และโคลดี้นั่งข้างหลังฉันแต่เป็นแถวทางซ้ายมือที่เยื้องกันซึ่งดูเป็นเรื่องสะดวกมากที่พวกนั้นจะขว้างปาสิ่งของใส่ฉัน รู้สึกเวียนๆหัวแฮะ
“เฮ่ เธอโอเคมั้ยยัยถ้วยแฟบ”
“ฉันโอๆๆๆๆๆๆๆหมดคาบเมื่อไหร่เห็นดีกันแน่ไอ้เคนโด้!!!!!!!”
“ลักษณะเหมือนเธอกับมันไม่ใช่พึ่งรู้จักกันเลยนะ”
“ก็นายทิ้งให้ฉันอยู่กับพวกนั้นตั้งคืนนึงนายไม่คิดว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นมั่งเลยหรอ”
“มันทำอะไรเธอ”นายเนพูดพร้อมกับเขย่าตัวฉัน สีหน้านายนั่นดูเครียดมาก แต่ตอนนั้นก็รู้สึกน้อยใจนายนี่นิดๆนะที่แพ้แล้วไม่คิดจะยอมรับผิดชอบอะไรเพื่อช่วยฉันเลยอะ UU
“นายก็คิดเอาเองสิ ฉลาดนักไม่ใช่หรอ เก่งนักไม่ใช่หรอ สุดท้ายนายก็ทิ้งฉันไว้คนเดียวอยู่ดีนั่นล่ะ ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นนายมาถามตอนนี้มันจะแก้ไขอะไรได้ตรงไหนล่ะ”อยู่ดีๆน้ำตาที่ฉันไม่คิดว่ามันจะไหลออกมาเพราะนายนี่มันก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งๆที่ตอนแรกฉันกะจะอำนายนี่เล่นเฉยๆแท้ๆนะ ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร งี่เง่าสิ้นดีเลยร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย ถ้าไอ้ขนมชั้นรู้มันต้องล้อฉันไปแปดชาติแน่เลย T^T
“เพื่อนเป็นอะไรน่ะอาคเนย์”
“ถ้วยฟูไม่สบาย ขอพาเค้าไปห้องพยาบาลครับ”
“รีบๆไปสิร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นยัยถ้วยฟูร้องไห้มาก่อนเลยนะเนี่ยดูแลดีๆด้วยล่ะ”
“ครับๆ”
พอพูดจบนายเนก็ประคองตัวฉันลุกขึ้นและพาเดินตรงไปที่ห้องพยาบาลทันที ซึ่งครูประจำห้องพยาบาลก็ไม่อยู่อีกละ ดีแล้วที่ออกมาจากห้อง ภาพฉันร้องไห้คงไม่เป็นภาพที่น่าดูเท่าไหร่สำหรับหลายๆคน อาจมีคนว่าว่าโตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้เป็นเด็กไปได้
นายเนผลักฉันเข้าไปในห้องพยาบาลพร้อมกับกดล็อคประตู
“นายจะทำอะไรน่ะ”
“คุยให้รู้เรื่องก่อน”
“ก็ได้เคนโด้ไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกบังเอิญที่เคนโด้เป็นเพื่อนสมัยประถมของฉัน พอใจยัง อีกอย่างฉันก็ไม่อยากจะคิดเหมือนกันนะถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่เคนโด้ฉันจะเป็นยังไง นายเคยคิดที่จะไปช่วยฉันบ้างมั้ย”ฉันพูดไปพร้อมกับทุบนายเนไป ฉันเป็นอะไรไปนะ ทำไมฉันเป็นแบบนี้ล่ะ
”อ๊ะ O_o”อยู่ๆนายเนก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้แล้วลูบหัวคล้ายๆการปลอบประโลม รู้สึกแปลกแฮะ จะมาไม้ไหนอีกล่ะไอ้จอมลวงโลก
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจดีแล้วๆที่เป็นไอ้เคนน่ะ จริงๆฉันก็นอนคิดทั้งคืนนะว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง แต่ฉันขี้ขลาดไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ฉันผิดเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจปล่อยเธอไว้คนเดียวนะ ” นายเนพูดด้วยเสียงแหบพร่า และเสียงก็เหมือนจะสั่นน้อยๆด้วย นายคงไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ เน J:
“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ไม่ได้เป็นอะไรนี่ นายควรสมนาคุณโดยการยกเลิกสัญญาทาสนะ”พูดไปอย่างนั้นแหละ คนใจดำยังหมอนี่คงไม่ยอมยกเลิกหรอก ตั้งตานับวันรอวันเริ่มสัญญามาตั้งนานนี่ >*>
“ได้ ถ้าเธอไม่อยากอยู่ใกล้ฉันอีกน่ะ”
“บ้ารึไง ถ้าฉันบอกเลิกสัญญา นายก็จะหลบหน้าฉันเหมือนพล็อตเรื่องที่ฉันอ่านเจอในนิยาย แล้วฉันจะหาคนพาไปหาวงเคเอ็นได้ไงล่ะ ^_+”
“เธอนี่มันจริงๆเลย ”นายเนพูดพร้อมกับบีบจมูกฉันเบาๆ
“เอาเป็นว่า เนื่องในโอกาสที่ฉันหล่อมากฉันจะไม่ใช้ให้เธอทำตามฉันทุกอย่างแล้ว เพียงแต่เธอห้ามทำให้ฉันหงุดหงิดอย่างเดียวก็พอ”
“รับทราบ ฉันรู้สึกว่าวันนี้นายหล่อผิดปกตินะ ฮ่าๆๆๆ”
“ฉันหล่อเพิ่มขึ้นจนผิดปกติทุกวันอยู่แล้ว”เสียงหัวเราะของเราสองคนดังลั่นห้องพยาบาล ดีนะที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงน่ะ ไม่งั้นถูกตามหักคะแนนแน่ ^++++^
ฉันรู้สึกว่าช่องว่างระหว่างเราสองคนมันเริ่มแคบลงเรื่อยๆอย่างน้อยตอนนี้เราก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันแล้วนี่
เนอะ........................
to be continued
\/
\/
\/
\/
\/
ความคิดเห็น