คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 I think about
10
I think about…
เนเดินนำฉันเข้ามาในบ้านของเขา ฉันเจอแม่เขานั่งอยู่ฉันจึงสวัสดีท่านไม่ได้ถามอะไรเรื่องฉันมาพักที่นี่ก็คงรู้แล้วล่ะมั้ง
“ทานอะไรมาหรือยังลูก ถ้วยฟูถ้ายังไปบอกให้แม่บ้านในครัวตั้งโต๊ะให้นะ”
“แหะๆไม่ต้องถึงขนาดตั้งโต๊ะหรอกค่ะ”ฉันพูดไปเอ่อ...บ้านนี้ชักจะอลังการเว่อร์ไปแล้วนะ
“เนก็ยังไม่ได้กินนี่ อ๊ะป้าแช่มจัดโต๊ะอาหารให้ลูเนเน่กับถ้วยฟูที่ห้องดินเนอร์สุดสวีตของฉันกับที่รักหน่อยนะหน่อย”หา! อะไรนะห้องดินเนอร์สุดสวีต บ้าจริงใครจะอยากสวีตกับนายนั่นกัน
“คุณแม่เดี๋ยวผมพายัยนี่ไปดูห้องก่อนนะ”นายเนพูดกับคุณแม่ของเขาก่อนที่จะยกสัมภาระและไอ้มีควายตัวยักษ์เดินนำหน้าไป
ฉันโค้งให้คุณป้าน้อยๆก่อนจะเดินตามนายเนขึ้นไป โอ้บันไดสุดอลังการนี่มันใช่ทองแท้รึเปล่าเนี่ย อ๊ากกกก ฉันไม่ค่อยอยากจะเหยียบสักเท่าไหร่เลยนะ กลัวมันเป็นรอย
“นี่เอาของมาให้ฉันถือเองก็ได้ของฉันทั้งนั้นนายจะแบกมาให้หนักทำไมเล่า”
“ฉันนึกว่าคนอย่างเธอจะขนตู้เสื้อผ้ามาทั้งตู้ซะอีกผิดคาดแฮะ เอามาแค่นี้เอง”
แล้วทำไมล่ะยะฉันเอามาแค่นี้แล้วมันทำไม !!!!!!!
“นายเป็นพวกขยันแบกของตั้งแต่เมื่อไรกัน”
“พูดมาก”นายเนพูดพร้อมกับวางของทั้งหมดที่เขาแบกมาที่ในห้อง เอ่ออ ห้องนี้โคตรถูกใจฉันเลยอะ ห้องนี้ตกแต่งเป็นสีฟ้าทั้งห้องและยังมีตุ๊กตาหลากหลายสายพันธุ์วางเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด นี่มันกองทัพหมีทั้งนั้น - -!!!
“ชอบมั้ย”อยากจะตอบว่ามากกกกก ><
“ก็อยู่ได้”
“ชิ หน้าเธอมันบอกอย่างนั้นซะที่ไหนเล่า”นายเนพูดพร้อมกับลากฉันและเดินตรงไปยังห้องดินเนอร์สุดสวีตของคุณป้า เอ่อ...นี่มันดินเนอร์ใต้แสงเทียนชัดๆ จะโรแมนติกไปไหนนนนน
“กินซะสิเดี๋ยวอาหารมันก็ชืดหมดหรอก”
“ค่ะๆขอบคุณเป็นอย่างมากกกกก”ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือว่าอะไรฉันรู้สึกเหมือนนายเนทำตัวแปลกๆเห็นด้วยกับฉันมั้ยท่านผู้อ่านนน
ตลอดการกินนายเนก็ไม่รู้ว่าบ้าอะไรมาจากไหนมากมายถึงต้องคอยตักนู่นตักนี่มาให้ฉันอยู่ได้ วันวาเลนไทน์ไม่มีสาวสวยมาเดทด้วยล่ะสิถึงมาลงที่ฉัน ฮึ !! นึกแล้วมันขึ้นฉันเป็นคนฆ่าเวลาของนายรึไงกัน -*-
“เป็นอะไรอยู่ดีๆทำหน้าบูดเป็นตูดลิงทำไม”
“เบื่อ ฉันไม่ชอบที่นายทำตัวแปลกๆวันนี้ ฉันอยากจะบ้า นายจะแกล้งอะไรฉัน สนุกพอยัง ฉันไม่สนุก และฉันอิ่มแล้ว ไปล่ะ”ฉันพูดแล้วก็รีบเดินปรู๊ดออกมาจากห้องนั้นเลย นี่มันวันวาเลนไทน์บ้าบออะไรฟะฉันเจอแต่เรื่องน่าปวดหัวทั้งวันเลย!!!!!
“อ้าว อิ่มแล้วหรอลูก”เมื่อฉันเดินออกมาก็พบกับแม่ของเนซึ่งก็ไม่รู้ว่านั่งคุยอะรกับแม่บ้านแถมยังหัวเราะคิกคักดูสนุกน่าดู
“ค่ะ ^_^”ฉันตอบกลับไปพร้อมกับเดินไปหาท่าน
“คุยอะไรกันคะเนี่ย น่าสนุกเชียว”
“ก็คุยกันตามประสาคนแก่แหละฮ่าๆ ว่าแต่หนูชอบห้องที่เนเน่จัดให้รึเปล่าลูก พอเขารู้ว่าหนูจะมานอนที่บ้านนะ ไม่รู้ไปขนตุ๊กตามาจากไหนเยอะแยะแล้วยังบอกอีกว่าให้ห้องเป็นโทนสีฟ้าน่ะ”คุณป้าพูดไปยิ้มไป ถึงว่าทำไมนายเนถึงถามว่าชอบมั้ย ที่แท้เป็นคนจัดเองนี่นา ทำไมฉันรู้สึกว่าใจของฉันมันพองโตนะเมื่อได้ยินว่านายเนจัดห้องให้ฉัน บ้าบอไอ้บ้านั่นมันต้องแอบชอบฉันแหงเลย(ตามการคาดคะเนที่สุดแสนจะห่วยของฉันเอง เข้าข้างตัวเองมากถึงมากที่สุด >////<)
“ก็สวยดีนะคะ นายนั่นเดาโคตรจะถูกเลยว่าหนูชอบสีฟ้า”
“แม่ก็ไม่รู้ว่าเดาหรือรู้อยู่แล้วกันแน่นะ ^__^ ไปอาบน้ำซะก่อนสิจะได้สบายเนื้อสบายตัว”คุณป้าดูเป็นกันเองและเป็นห่วงฉันมาก(มากกว่าแม่ของฉันอีก อ๊ากกกนึกแล้วก็โมโห หนูก็อยากไปปารีสนะ TOT)
วันนี้ฉันใส่ชุดนอนสีฟ้าลายหมีซึ่งเข้ากับห้องน่าดูเลยล่ะ ฉันส่องกระจกดูตัวเอง อั๊ยยยย>//////< ในกระจกนั่นฉันหรอ ฉันนึกว่านางฟ้านะเนี่ยยยยยยยย หลังจากฉันยืนบิดตัวไปมาอยู่หน้ากระจกนั้นอยู่ดีๆก็มีคนมาเคาะประตู พอฉันเปิดออกไปก็ไม่มีใครอยู่เห็นแต่ประตูห้องข้างๆพึ่งจะปิดไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายเนมันแกล้งฉันนนนนนนนนน -***- พอฉันมาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกแปลกๆนะนอนไม่ค่อยหลับเลยรู้สึกว่ามันแปลกที่ไปนิด ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงแต่มันก็ไม่ยอมหลับสักที ฉันจึงตัดสินใจลากเจ้าถั่วงอก(หมีตัวเบิ้มนั่นฉันตั้งชื่อให้มันแล้วล่ะ)ออกมานั่งรับลมเล่นตรงระเบียงของห้อง
“รู้สึกว่าเธอจะชอบหมีตัวนี้เป็นพิเศษนะ เอ๊ะหรือว่าชอบเจ้าของกันแน่”นั่นไงฉันเดาไม่ผิดเลยพี่ท่านมันอยู่ห้องข้างๆจริงๆ
“ฉันชอบหมี เข้าใจมั้ย”ฉันตอบไปแบบเดิมเพราะไม่รู้จะตอบไปยังไง เพราะตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าไอ้การที่หัวใจมันเต้นแรงเวลาเจอนายเนในช่วงหลังๆนี้มันหมายความว่ายังไง
นอ เย ซาราง งึล วอ นยา ปุน ยา~ อยู่ๆนายเนก็ร้องท่อนสุดท้ายของเพลงที่ร้องที่หอประชุมออกมาอีกครั้งซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาและมันอาจจะขึ้นสีแล้วดีที่ตรงระเบียงมันมีแค่เพียงแสงไฟสลัวๆจากในห้องเท่านั้น
“ว่าไงยัยบ๊อง เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ”ตอบอะไรอีกกกกกกกกก
“ฉันชอบหมี”ฉันพูดออกไปก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้อง ฉันนอนคิดไปคิดมาทั้งคืน ไม่ว่าจะพยายามข่มตาหลับแค่ไหนมันก็ไม่ยอมหลับสักที ก็หน้าของนายเนตอนที่ถามคำตอบฉันน่ะสิมันลอยวนให้ฉันเห็นอยู่ตลอดเลยอะ ฉันว่าฉันต้องการที่ปรึกษานะ
ตุ๊ด ๆๆๆ ฉันรีบกดโทรศัพท์หากานพลูทันที
<ว่าไงแม่สาวน้อย>
“เสียงรับโทรศัพท์แกยังกับแม่มดแก่ๆในนิทานเลยนะ”
<ไอ้บ้า โทรมาหาฉันต้องมีเรื่องแน่ๆเลยใช่มั้ย>
“อยู่แล้ว ถ้าไม่มีเรื่องฉันไม่โทรมาหาแกให้เปลืองเงินหรอกย่ะ”
<วางซะดีมั้ย>
“ง่ะ กานพลูสุดสวยของเจ้ เดี๋ยวถ่ายรูปแอนด์ขอลายเซ็นยงฮวีไปฝากน้า”
<มีอะไรว่ามาเลยจ้ะเพื่อนรัก>ทีอย่างนี้กระดี๊กระด๊าเลยนะยะไอ้เพื่อนเลย
“ฉันอยากรู้ว่าการเรามองหน้าใครคนนึงแล้วอยู่ดีๆหัวใจมันก็เต้นแรง แล้วก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองนี่มันหมายความว่าชอบเขารึเปล่าอะ”
<ถูกต้องที่สุด แล้วตอนที่แกชอบพี่นนท์มันเป็นไงว่าแต่...อะแฮ่ม ตอนนี้ชอบคนอื่นแล้วล่ะเซ่>
“เออ ฉันชอบคนอื่นแล้วคิดว่านะ”
<แล้วแกจะทำยังไงต่อไปอะ>
“ฉันก็ต้องทำให้เลิกชอบเขาให้ได้ ฉันไม่อยากชอบอะอ๊ากกกกพระเจ้าเล่นตลกกับฉันจริง แถมตอนนี้หมอนั่นก็ลากฉันมาบ้านเค้าล่ะ”
<เนใช่มั้ย วะฮ่าๆฉันเดาไม่ผิดจริงๆ>
“ยัยบ้า”
พอฉันว่ายัยเพื่อนจอมทะเล้นเสร็จฉันก็กดตัดสายทันทีอ๊ากกกก นี่แสดงว่าฉันชอบนายบ้านั่นใช่มั้ย T^T …..
กริ๊งงงงงงงง เสียงนาฬิกาปลุกเตือนว่าฉันต้องตื่นได้แล้ว ฮ้าวววววว~ นี่ฉันต้องตื่นมารับความจริงว่าฉันหลงไปชอบนายหมีบ้านั่น นี่ฉันแทบจะไม่ได้นอนเลยนะ สภาพหน้าฉันต้องเหมือนผีดิบแน่ๆเลยอะ ...
แอ๊ด~~~~ อยู่ดีๆบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญก็เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยโดยไม่ได้เคาะประตูหรืออะไรทั้งสิ้น ถ้าฉันแก้ผ้าอยู่จะทำยังง้ายยยยยยยยย
“ฉันนึกว่าเธอยังไม่ตื่นซะอีก”
~ปึก~ ฉันปาไอ้ถั่วงอกใส่นายเนก่อนจะเดินปึงปังๆเข้าห้องน้ำมาเลย
-Nae Talk-
สวัสดีครับ เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้มาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมชื่ออาคเนย์ หรือนายเนที่หลายคนคงรู้จักกัน ผมเป็นผู้ชายที่คนส่วนใหญ่ในโรงเรียนคิดว่าผมเป็นคนเย็นชาทั้งที่จริงๆแล้วมันแสนจะตรงกันข้าม ฮ่าๆๆๆๆ ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าผมแอบชอบผู้หยญิงอยู่คนนึงยัยนี่ทั้งบ้าและก็ยังเพี้ยนอีกด้วยแถมยังซื่อบื้อสุดๆอีก
ความจริงผมแอบชอบยัยบ๊องนี่มาตั้งแต่สมัย ม.ต้น เวลาอยู่ต่อหน้าก็เลยต้องทำเป็นเย็นชาใส่เพราะกลัวยัยนั่นจะรู้ว่าความจริงผมคิดอะไรกันแน่ แต่ผมคิดผิดเพราะว่าขนาดตอนนี้ผมแสดงให้เห็นตั้งมากมายว่าผมถ้วยฟู ถ้าเป็นคนอื่นคงดูออกไปนานแล้วล่ะ ถ้าผมไม่บอกว่าชอบตรงๆ ยัยนั่นคงจะไม่รู้ใช่มั้ย
เมื่อคืนผมก็ได้ลองถามออกไปอีกทีด้วยเพลงเดิมๆและยัยเพี้ยนนั่นก็มาเหมือนเดิมเช่นกันว่า ‘ฉันชอบหมี’ อยู่นั่นแหละไม่รู้จะชอบอะไรกันนักกันหนานะ
เมื่อวานตอนที่ยัยนั่นขึ้นไปเก็บของบนห้องแล้วผมตามขึ้นไปดู ผมแทบช็อค ยัยนั่นนั่งร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังแถมช่วงก่อนหน้านั้นก็ชอบทำตัวแปลกๆบางทีก็คุยคนเดียว หรือบางทีก็โบกไม้โบกมือให้กับอากาศธาตุที่ว่างเปล่า วันนั้นผมถึงได้รู้ทันทีว่าสาเหตุมันมาจากอะไรมันมาจากเธอรู้สึกผิดมาตลอดว่าไอ้ทิวมันตายเพราะเธอ ผมว่าไอ้ทิวมันก็คงไม่อยากให้คิดแบบนั้น ผมรู้ ผมรู้ดีว่าไอ้ทิวมันชอบถ้วยฟู หมอนั่นคงไม่อยากให้ถ้วยฟูจมปลักอยู่กับเรื่องแบบนี้แน่เมื่อไม่นานมานี้หมอนั่นเลยไปเข้าฝันผม ตอนแรกก็คิดว่าฝันธรรมดาๆทั่วไปแต่พอลองคุยกับถ้วยฟูแล้วจึงรู้ว่ามันไม่ใช่...
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเพราะอยากจะลองไปปลุกถ้วยฟูสักครั้ง ฮ่าๆๆๆๆผมมันบ้ามั้ยล่ะ ผมหมุนลูกบิดเข้าไปยัยนี่ไม่ได้ล็อคประตูล่ะ ถ้าฉันเผลอเข้าไปปล้ำเธอกลางดึกเธอจะทำยังไงฮะ ขนาดฉันยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย
พอผมเข้าไปในห้องก็เห็นเธอนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง ก่อนที่ยัยนั่นจะขว้างหมีเจ้าปัญหามาทางผม อะไรวะอยู่ดีๆก็มาขว้างของใส่กันแล้วยัยนั่นเป็นอะไรถึงหน้าบูดแต่เช้าแถมหน้ายังดูเหมือนคนอดหลับอดนอนแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดว่ามัน...น่ารัก >////<
”เฮ้ ฉันอุตส่าห์หวังดีจะมาปลุกนะเนี่ย”ผมตะโกนเข้าไปหวังจะให้คนในห้องน้ำได้ยิน
“ฉันไม่ได้ขอ ไอ้คนไร้มารยาท”ว่าแรงดี เจ็บจี๊ด นี่เธอไม่คิดจะสำนึกบุญคุณที่ฉันให้เธอมาอยู่ที่บ้านเลยรึไงกันคนอุตส่าห์เป็นห่วง แถมยังจัดห้องนอนให้อีกด้วยนะ พอถามว่าชอบมั้ย ก็บอกว่าอยู่ได้ แค่นั้น... ไม่คิดจะให้กำลังใจคนทำบ้างหรือไงนะ -3-
“เออๆ ขอโทษละกันจะว่าฉันอะไรนักหนาวะ ฉันก็มีหัวใจนะ”ผมพูดตัดพ้อออกไป แต่อย่าหวังว่ายัยนั่นจะใส่ใจเล้ย
“นายมาทำอย่างนี้ถ้าฉันเกิดชอบนายขึ้นมานายจะทำยังไงฮะ”
ก็ดีใจน่ะสิ วู้ว ถามมาได้
“นายมาทำอะไรให้ฉันตั้งมากมาย ถ้าฉันอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างมันจะผิดมั้ย ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายทำมันไปเพื่ออะไร แต่อยากจะบอกไว้ฉันหวั่นไหวว่ะ ถ้าไม่คิดอะไรจริงจัง ก็หยุดเกมของนายไว้ซะเถอะ”หลังจากยัยนั่นหยุดพูดปากผมอยู่ดีๆมันก็กระตุกยิ้มขึ้นมาเองและก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงหุบยิ้มไม่ได้สักที ^^ อย่างน้อยผมก็ทำสำเร็จมาอีกขั้นแล้วล่ะนะ...
ความคิดเห็น