คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★;3# เรื่องราวที่โหดร้าย
{ 3,เรื่องราวที่โหดร้าย}
“ฆ่าตัวเองเหรอฮยอกแจ?”
“พี่...”
“ช่างเถอะพี่มันไร้สาระไปเองล่ะ”
ปาดน้ำตาลวกๆอย่างไม่สนใจ แล้วร่างของซองมินก็ถูกฮยอกแจกอด ร่างขาวบางของน้องชายเค้าร้องไห้สั่นระริกราวกับว่าจะขอโทษก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ซึ่งซองมินก็พอจะเข้าใจมันอยู่บ้าง
“ตลอดเวลาพี่ไม่เคยถามหาแม่เลย บางครั้งที่ผมเลี้ยงพวกเค้าผมก็แค่อยาก อยากเจอแม่แต่ผมก็ไม่คิดว่าตลอดเวลาที่ดูแลซอนบินแม่ของเธอจะคือคนที่เป็นเพื่อกับผู้ให้กำเนิดเรา...”
“ฮยอกแจ...พี่ขอโทษ”
“ไหนจะน้องเล็กอีก...อีทงเฮ ไงพี่ลืมไปหรือยัง? ตอนนี้หมอนั่นเป็นอย่างไงบ้าง ถึงอย่างไงก็พ่อเดียวกันแท้ๆ พี่เคยคิดจะตามหาเค้าบ้างไหม?”
“ฮยอกแจพี่น่ะนะ คิดถึงพวกเค้าตลอดเวลา เพราะงานของพี่ใกล้กับสังคมของพวกนั้นมาก พี่ไม่อยากเอาความรู้สึกของครอบครัวไปเสี่ยงอีกแล้วฮยอกแจ ถ้าจะเจ็บพี่อยากเจ็บแค่คนเดียวไม่อยากเลยซักนิดที่ให้นายรับรู้...”
ซองมินพูด เค้าพยายามเข้มแข็งและกอดปลอบคนในอ้อมกอดที่แสร้งเข้มแข็งด้วยรอยยิ้มก่อนซองมินจะตบบ่าแรงๆเพื่อให้ฮยอกแจรู้สึกตัว
“ไม่ว่าจะแม่เลี้ยงหรือคุณซอนอึน ผมก็อยากเจอเค้า โดดเดี่ยวแบบนี้พี่รู้สึกใช่ไหม?ว่ามันเจ็บเค้าจะทำร้ายเรามากขนาดไหน เค้าก็คือคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ตัวแดงๆ...”
ฮยอกแจกร่นความในใจจนออกมาเสียหมด ซองมินใช้มือนุ่มปาดน้ำตาที่ร่วงออกมาอย่างแรงๆ เค้าต้องการให้ฮยอกแจหยุดร้องไห้เค้าเกลียดน้ำตาของน้องชาย เพราะฮยอกแจเข้มแข็งเกินกว่าจะแสดงด้านลบเช่นนี้ออกมา
กว่าฮยอกแจจะหายหน้าแดง ก็เล่นเอาฮันกยองไม่ได้คุยเรื่องพี่เลี้ยงกับซองมินต่อ ซึ่งเมื่อซองมินขับรถกลับไปส่งที่บริษัท เจ้านั่นก็หายตัวไปทันทีทิ้งไว้แต่เพียงไอเศร้าบางๆที่ฮันกยองรู้สึกได้ แต่เค้าก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวมากเกินไปก็เลยได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลย...
เมื่อซองมินกลับมายังบ้านพร้อมๆกับฮยอกแจหลังจากเคลียร์เรื่องทุกอย่างจบแล้ว ซองมินก็เดินเข้าไปยังห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ ก่อนร่างเล็กจะสะดุดกับภาพใบหนึ่งที่เค้าละมันไว้ไม่ได้แปะบนผนังห้อง...
ภาพของน้องคนเล็ก...
“ซองมินอายุ 18 แล้วนะจะเรียนสายอะไรต่อล่ะ?”
ผู้เป็นแม่ถามพลางพลิกนิตยสารไปมา ก่อนซองมินจะเหลือบมองอากัปกริยาของผู้เป็นแม่ ไร้ซึ่งน้ำเสียงจริงใจ ทุกอย่างที่แสดงออกมาราวกับท่องบทมาแล้วอย่างดี ร่างเล็กนั่งลงก่อนจะดื่มนมอุ่นๆเข้าไปในยามเช้า ดวงตาหวานลอบมองฮยอกแจกับทงเฮ
“ไม่รู้สิฮะ อยากเรียนเกี่ยวกับภาพ”
“แล้วจะทำอะไรได้แบบนั้น ฮยอกแจก็อีกคน!? เรียนอะไรสังคมสงเคราะห์??”
คำพูดดูถูกทำให้ทั้งฮยอกแจและทงเฮที่วิ่งเล่นอยู่หยุดชะงัก ทงเฮมองผูเป็นแม่ด้วยความหวาดกลัว ร่างเล็กถอยหนีเข้าหลังฮยอกแจทันทีเมื่อมารดาสาวเท้ามาใกล้
“ฮยอกแจวันๆแกไปอยู่ไหนตอนเลิกเรียน บ้านเด็กกำพร้าฯแกอยากไปอยู่เหรอที่นั่น รู้อย่างนี้ฉันไม่น่าเลี้ยงพวกแกมาเลย ซองมินแกอีกคน แค่ภาพถ่ายจะทำมาหากินอะไรได้!!”
“แต่ว่าพ่อก็ทำงานเกี่ยวกับสังคมสงเคราะห์นี่ฮะ”
เพี้ยะ!
มือหยาบฝาดลงที่ใบหน้าของฮยอกแจ ซองมินเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ไว้ พอๆกับทงเฮที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างหลังฮยอกแจ ฮยอกแจหันหน้ากลับมามองดูมารดาอย่างเย็นชาซึ่งเค้าไม่เคยแสดงมารยาทแบบนี้ใส่แม่มาก่อน
ตอนที่โดนแม่ตบหน้าครั้งแรกในชีวิต...มันเจ็บหัวใจไม่ใช่เจ็บหน้า...
“คุณใช่แม่ผมจริงๆเหรอ? หรือแค่แม่ของทงเฮคนเดียว...?”
หญิงสาวสะอึก ก่อนจะง้างมือตบฮยอกแจอีกรอบ ทงเฮวิ่งไปกอดเธอไว้ พร้อมๆกับซองมินที่โดนเธอสะบัดใส่จนหัวโขกโต๊ะแถวนั้นแล้วเลือดไหล แต่แววตาของฮยอกแจยังคงท้าทาย ดวงตากลมโตกำลังเอ่อไปด้วยน้ำตาแต่ในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน
“คุณคลอดทงเฮมีภาพถ่ายตอนท้องทงเฮ เว้นผมกับพี่ คุณใช่แม่ผมจริงๆเหรอ?”
เธอสะบัดทงเฮลงไปนอนกองกับซองมินแต่ทงเฮไม่เป็นอะไรมาก หญิงสาวเงื้อมือตบฮยอกแจอีกครั้งก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธอย่างไม่เคยเป็นเช่นกัน...
“ทงเฮคือลูกของฉันกับพ่อแก แต่พวกแกคือลูกของพ่อแกกับนังเมียน้อย พอใจใช่ไหม?!”
เธอว่าก่อนจะกระชากทงเฮขึ้นมายืนข้างๆเธอ ในขณะที่ทงเฮเองก็ไร้ความรู้สึกไปแล้วเหมือนกัน รับรู้ได้แต่เสียงกร่นด่าของมารดาบวกกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
“พอนับจากนี้สมบัติจะตกเป็นของฉันกับทงเฮ พวกแกจะโดนเฉดหัวออกเหมือนนังแม่ของพวกแกไง หึ หวังจ้องจะจับผัวชาวบ้าน ทุเรศสิ้นดี!”
แล้วตอนนั้นซองมินก็คือคนที่พลอยได้รับลูกหลงซึ่งมากกว่าฮยอกแจ...
“ทงเฮ พี่ขอโทษที่หนีนายพี่ขอโทษ...”
มองภาพน้องชายที่ตอนนี้กลายเป็นเพียงลูกชายคนเดียวของธุรกิจเครื่องสำอางขนาดใหญ่ของเกาหลี ตอนนี้ทงเฮคงน่าจะอยู่ประมาณปีสามได้และที่สำคัญเรื่องที่ซองมินต้องปกปิดฮยอกแจอย่างยิ่งนั่นคือ...แม่ของทงเฮมาแต่งงานใหม่กับพ่อของฮันกยอง...
ซองมินสลัดไล่ความคิดทั้งหลายทั้งปวงออกก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายเสียใหม่ ก่อนมือเรียวจะกดส่งข้อความให้ฮันกยองมาที่บ้านเพื่อต่อรองเรื่องข้อตกลงกับฮยอกแจ
ออด ~!
เสียงออดของบ้านดังขึ้นทำให้ฮยอกแจที่จัดตารางงานสำหรับเดือนหน้าอยู่ ลุกไปเปิดประตูต้อนรับ แม้จะสงสัยอยู่ว่าเป็นใครแต่เสียงตะโกนของซองมินที่ดังออกมาจากนอกห้องก็ทำให้ร่างเล็กยินยอมออกไปเปิดประตูให้ เพราะแน่นอนว่าฮยอกแจไม่มีแขกที่จะต้องมาหาถึงที่บ้านหรอก
“เชิญฮะ พี่ซองมินอาบน้ำอยู่”
ฮยอกแจว่าก่อนจะพาไปนั่งยังห้องนั่งเล่น นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ซองมินยอมให้ฮันกยองเข้ามาคุยธุระถึงที่บ้าน ซองมินค่อนข้างหวงบวกห่วงฮยอกแจ เลยไม่ชอบให้เอาเรื่องงานมาคุยที่บ้านทำไมซองมินจะดูไม่ออกว่าทุกครั้งที่ฮันกยองเห็นรูปฮยอกแจที่อยู่ในรถซองมิน
ฮันกยองมองด้วยสายตาแบบไหน...และแน่นอนว่ามันเป็นสายตาของอดีต ไม่ได้หลงรักน้องชายเค้า นั่นจึงทำให้ซองมินต้องกันออกอย่างเงียบๆเพราะการเห็นน้องชายตัวเองต้องไปเป็นตัวแทนของคนอื่นน่ะเค้าทนไม่ได้หรอกแล้วเค้าเองก็ทนเห้นน้องชายในอนาคตเจ็บไม่ได้เหมือนกัน
“ปกติพี่ซองมินไม่เคยพาใครมาที่บ้านเลยนะครับ”
“เรื่องที่มาวันนี้มันเกี่ยวกับนายน่ะสิ หมอนั่นถึงยอมให้มา”
“เห?! คุณไม่รู้จักผมนี่ครับแล้วทำไมถึง...?”
ฮยอกแจตีสีหน้างุนงง เพราะร่างสูงนี้ทำอย่างกับว่าคาดหวังอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฮยอกแจเสียขนาดนั้น ฮยอกแจเองก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกันล่ะนะ
“ช่วยไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้ลูกฉันในช่วงปิดเทอมหน้าร้อนนี้ทีได้ไหม?”
“แต่ผมรับงานของแม่ชินบินแล้วครับ คง...”
“ผมไม่ได้อยากให้คุณลำบากใจหรอกนะ แต่ผมเองก็อยากให้ลูกชายผมโตไปเป็นคนที่ดีแล้วที่สำคัญพี่เลี้ยงเด็กที่เป็นผู้ชายอย่างคุณมันหาได้ง่ายๆเสียที่ไหน คุณเป็นน้องชายซองมินผมเลยยิ่งมั่นใจว่าคุณจะช่วยผมได้”
“คือว่า...ผมต้องดูแลชินบินนี่ครับ”
ฮยอกแจตอบอ้อมแอ้มอย่างลำบากใจ มันคงเป็นเรื่องยากของฮยอกแจที่จะต้องมาเลี้ยงเด็กสองคนในเวลาเดือนหนึ่งพร้อมๆกัน ที่สำคัญเลยนั่นคือคุณแม่ของชินบินจะยอมเค้าไหม เรื่องใหญ่แบบนี้ฮยอกแจคงต้องทนแบกรับปัญหาไว้ไม่ไหวแน่ๆ
“แล้วทำไมไม่พาชินบินไปอยู่บ้านฮันกยองล่ะ ซองยุนจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”
qqqqtunn’
เอิ่มขอโทษที่ผิดสัญญาค่า~ คือมันจะสอบแล้ว
ช่วยกันติชมบ้างนะคะ จะได้รีบปรับปรุง~~~
ความคิดเห็น