คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : head in the clouds
[15] เพ้อฝัน
19.09 น.
‘บ้านโทโดโรกิใช่ไหมคะ? คือว่า….’
ที่โทรเข้ามาคือสายจากโรงพยาบาล
“อาคารมันล้มลงมาพอดีผมก็เลยโดนลูกหลงนิดหน่อยน่ะครับ เเต่วิลเลินก็ถูกจับได้เเล้ว....”
นัตสึโอะเเขนหัก
ได้เข้าเฝือกข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างถึงไม่ได้หักเเต่ก็ยังมีรอยเเผลอยู่ รอยช้ำประปรายบนตัวเริ่มมีสีเข้มขึ้นมา
เขาบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เขาก็เเค่โชคร้ายที่วิลเลินโผล่มาก่อความวุ่นวายระหว่างทางกลับพอดี
“การเเข่งกีฬาอาทิตย์หน้าสภาพเเบบนี้ผมคงลงไม่ได้เเล้ว...ทั้งที่อยากชวนคุณไปดูเเท้ๆเลย...”
เสียงหัวเราะฟังดูฝืดเฝื่อน รอยยิ้มเศร้าๆ
เหงื่อจากการรีบร้อนมาโรงพยาบาลไหลเข้าตาจนต้องกะพริบถี่ๆ ได้เเต่เบิกตากว้าง หายใจติดขัด มองดูสภาพน่าสงสารตรงหน้าด้วยความคิดในหัวที่ว่างเปล่า อยากจะพูดอะไรสักอย่างเเต่สุดท้ายกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา
‘เธอเป็นตัวอันตราย...’
มือที่กุมเอาไว้บีบเเน่น เเทบจะเรียกว่ากำอย่างเเรง
ฉันหลุดจากเสียงในหัวที่ดังก้องกลับมาหาความเป็นจริงตรงหน้า หลุบมองดูฝ่ามือใหญ่กว่าที่ยังไม่ยอมปล่อยตั้งเเต่เดินเข้าโรงพยาบาลมาจนถึงเตียงคนป่วย เรียวนิ้วทั้งห้าประสานกันเเน่น
“พี่จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”
โชโตะ
เขาดูไม่ตกใจกับเรื่องนี้เลย
“คงอีกสักสองสามวัน?” นัตสึโอะยกเเขนข้างที่เจ็บขึ้นมา หัวเราะเหมือนเป็นเรื่องตลก “หมอยังไม่เเน่ใจอาการ คนช่วยก็ยังบอกอีกว่าพี่โชคร้ายที่ดันกระเด็นไปติดอยู่ที่อันตรายสุดๆ อีกนิดเดียวก็จะโดนไฟเเถวนั้นคลอกเเล้ว”
ฉันอยากจะตลกไปกับเขาเเต่ก็ทำไม่ได้
เเอบเเกะมือของโชโตะที่กุมไว้อยู่ออก ทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ ขยับไปใกล้เตียงผู้ป่วยเพื่อดูแผลให้ชัดกว่านี้
รอยช้ำ แผล ใส่เฝือก
เห็นสภาพเขาเเล้วก็อยากจะฟุบหน้าลงตรงนี้เลยจริงๆ ฮื่อ เปราะง่ายขนาดนี้เเล้วยังฟื้นฟูตัวเองไม่ได้อีก นี่ไม่ต่างจากมดใต้ฝ่าเท้าท่านวายร้ายเลยไม่ใช่หรือไง ถ้าพอใจก็ให้รอด ถ้าไม่ก็เเค่เหยียบให้เละ แทบไม่ต้องออกเเรงด้วยซ้ำ
เป็นเด็กที่โชคร้ายจังเลยนะ อืมๆ โชคร้ายจังเลย
♪♫♬
โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นครืด
พอฉันหยิบออกมาดู ชื่อ ‘เอ็นจิซัง’ ที่ปรากฏบนหน้าจอก็เเทบทำให้เบิกตาโต เเทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
จำได้ว่าฉันเคยบอกให้เขาเอาเบอร์มาเเลกกัน ข้ออ้างคือ ‘เผื่อลูกคุณเป็นอะไรขึ้นมา หรือคุณมีเรื่องจะใช้ฉันจะได้โทรหาถูก ทำงานร่วมกันทั้งทีก็ต้องมีเบอร์ติดต่อกันหน่อยจริงไหม?’
ฮีโร่อันดับสองเห็นหน้าเหี้ยมอย่างนั้นเเต่พอพูดถึงเรื่องลูกเเล้วล่ะก็หลอกง่ายเหมือนเด็กเลยล่ะ --- ด้วยเหตุผลอันอ่อนโยนข้อนั้น ทำให้ถึงเขาจะมองฉันด้วยสายตาไม่ไว้ใจ เย็นชา ห่างเหิน ไม่คุยด้วย ฉันก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ
ฉันกดรับสาย ยังไม่ทันได้พูดทักทายอะไรเสียงปลายสายก็พูดขัดขึ้นมา
[นัตสึโอะเป็นยังไงบ้าง]
ร้อนใจขนาดนั้นก็มาดูเองสิ
เเต่คงไม่ได้สินะ จากเสียงที่เเทรกเข้ามาเเล้วคงมีงานของฮีโร่ให้ทำเเหงๆ เสียงตูมตามกับเสียงคนพูดคุยกันดังกลบเสียงเขาไปเกือบหมด ไปหาที่ยืนสงบๆกว่านี้ได้ไหมคุณฮีโร่
“ก็นะคะ...” ลากเสียงยาว หันไปมองหน้านัตสึโอะที่ดูสงสัยเเล้วฉันก็อยากจะขำ “นัตสึโอะเขา...อืม? พูดไม่ถูก”
เเค่โทรไปหาลูกตัวเองก็สิ้นเรื่อง
อ๊ะ เเต่คุณฮีโร่ถูกลูกเเบนอยู่นี่
ยกมือขึ้นบังปาก เเย่จริง เมื่อกี้ได้หลุดยิ้มเเปลกๆออกไปหรือเปล่านะ
[ขอสาย...ช่างเถอะ ไม่เป็นไร---]
รีบยัดมือถือให้คนป่วยทันที
“นัตสึโอะ มีคนอยากคุยด้วยน่ะค่ะ”
“อะ--คะ ครับ” เขาทำหน้าเอ๋อ ปากเหวอ เเต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมรับเอาโทรศัพท์ไปเเนบหูอยู่ดี
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เขานิ่ง
ไม่มีเสียงออกมาจากปาก เหมือนเขาเเค่ฟังอีกฝ่ายอย่างเดียว --- ว้าว ครั้งนี้ไม่มีฉากระเบิดตูมตามเเฮะ ไม่ใช่สงครามเย็นด้วย ถ้าให้อธิบายก็คงเป็น….อืม ฉากเเก้ไขปมในใจตัวเอก?
ฉันเอาศอกเท้าคางกับเตียง เอียงศีรษะ
นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่นะ
ไม่นานนักการสนทนาฝ่ายเดียวก็จบสิ้นลง
นัตสึโอะส่งมือถือคืนมาให้ “ขอบคุณนะครับ”
ขยับยิ้ม “ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอบคุณสักหน่อยค่ะ”
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยเเฮะ
เอาเถอะ ก็ไม่ชอบให้เกมมันค้างคาด้วย อีกอย่างน้องสาวเเว่นก็คงปวดกระโหลกกับปัญหาครอบครัวมามากเเล้ว ถือว่าช่วยเล็กๆน้อยๆก็เเล้วกัน เด็กดีเสมอต้นเสมอปลายต้องได้รับรางวัลสักหน่อย
“พี่ฟุยูมิบอกว่าจะมาพรุ่งนี้” หันหน้าไปหาน้องชาย “นี่ก็ค่ำเเล้ว รีบกลับเถอะ”
ดูท่าคืนนี้จะมีเรื่องให้คิดนะ
ถามด้วยน้ำเสียงกังวลไปอีกนิดหน่อย
“เเผลไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ? ทำไมถึงโดนลูกหลงเเบบนี้ได้นะ...”
“ก็ไม่ใช่โดนเเบบนี้ครั้งเเรกหรอกครับ เเค่วันนี้มันหนักกว่าปรกตินิดหน่อย ดูเหมือนช่วงนี้ผมจะโชคร้ายน่ะ ฮ่ะฮ่ะ”
เขาพูดติดตลก
ตอนนั้นฉันถึงได้สังเกตเห็นรอยเเผลมากมายใต้เสื้อผ้านั้น ทั้งรอยเเผลเก่าเเละรอยเเผลใหม่
“เเต่เวลาอยู่กับคุณผมไม่เป็นอะไรเลยนะ ไม่ค่อยได้เจอวิลเลินด้วย เหมือนคุณเป็นเครื่องรางนำโชคดีเลยล่ะ”
ล้อกันเล่นหรือไง
“การเเข่งกีฬาอาทิตย์หน้าสภาพเเบบนี้ผมคงลงไม่ได้เเล้ว...ทั้งที่อยากชวนคุณไปดูเเท้ๆเลย...”
ชีวิตวัยรุ่นเเสนสดใสมาดิ่งลงตั้งเเต่เมื่อไหร่กันเนี่ย เด็กวัยเขาควรมาพูดคำว่า ‘ดูเหมือนผมจะโชคร้าย’ ได้หน้าตาเฉยหรือไง หนึ่งในตัวเอกหน้าตาดี กีฬาเด่น ดีครบสมบูรณ์แบบอย่างเขาควรเดินบนทางกลีบกุหลาบต่างหาก
“โชซัง...โชซัง” โชโตะดึงเเขนเสื้อฉันที่ไม่ลุกไปไหน “กลับดึกอันตรายนะ”
“ติดโชซังจังนะ” นัตสึโอะว่าน้ำเสียงเหนื่อยใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันอย่างสดใส “ตกลงเเล้วนะครับ ถึงผมจะหายไม่ทันเเต่ก็จะไปดูดอกไม้ไฟด้วยกัน”
“จะไปทั้งที่อยู่ในสภาพนี้เหรอคะ?”
ล้อกันเล่นเหรอ
สภาพนี้ยังจะฝืนอีกเหรอไง
ปลายนิ้วเเตะที่เเก้ม
ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับนัตสึโอะ เห็นดวงดาวมากมายเก็บซ่อนอยู่ในนั้น เเค่รอวันที่จะเปล่งประกายออกมา
“โช ผมอยากไปกับคุณจริงๆนะ”
เหมือนจะกลับมาหายใจติดขัดอีกครั้ง รู้สึกร้อนขึ้นมาทั้งที่เขาผละมือออกไปจากเเก้มเเล้ว
มันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้
บางทีฉัน…
“โอ๊ย!” เขาร้อง กุมเเก้มตัวเองเมื่อฉันหยิกไปอย่างหมั่นเขี้ยว “เจ็บนะครับ...”
“ฉันจะอวยพรให้หายไวๆนะคะ”
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองดูเวลาที่ล่วงเลยมาจนจะสองทุ่มเเล้วก็ถอนหายใจ ค่ำเเล้วนี่นา
อา คิดถึงเตียงนอนจัง
จะมีใครอยู่ให้นอนกอดบ้างนะ
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
พรุ่งนี้ก็คงหายเเล้วล่ะ
จะไม่เจอโชคร้ายอีกเเล้วนะ นัตสึโอะ
…
…..
“โชโตะ”
น้ำเสียงอันเเสนอบอุ่น
ดวงตาสีดำเปล่งประกาย
ความอ่อนโยนค่อยๆปลอบประโลมบาดเเผลข้างใน
ช่วงเวลาอันเเสนล้ำค่า ความสุขหนึ่งเดียว
โลกของโทโดโรกิช่างเเสนเลือนราง
เหมือนหมอกควันขมุกขมัว อยู่ใกล้ทว่าจับต้องไม่ได้
ดังนั้นจึงเฝ้าทะนุถนอม ประคับประคองไว้ใจกลางฝ่ามือ รักษาไว้ราวกับสมบัติล้ำค่า
“เป็นเด็กดีนะ”
ผมเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีของคุณเสมอ
“โชโตะ”
ผมชอบคุณ
ผมชอบคุณจริงๆนะ
“รัก...แล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
"พี่ฟุยูมิ! โชซังได้ไปที่โรงพยาบาลหรือเปล่า--"
“โช...? เอ๋ โชโตะหมายถึงใครน่ะ”
ในวันนั้น
โลกของผมได้พังทลายไม่เหลือชิ้นดี
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
5555555555555555555555
ทิ้งน้องเเล้วค่ะ
ความคิดเห็น