ลองอ่านดูนะ

เนื้อเรื่อง

I have a boyfriend who grew up with me. His name is Jin.
ฉันมีแฟนอยู่หนึ่งคน เราเติบโตมาด้วยกัน ชื่อว่าจิน
I always thought of him as a friend until last year, when we went to a trip from a club. I found that I fell in love with him.
ฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เราไป Club trip ด้วยกัน ฉันพบว่าฉันตกหลุมรักเขาซะแล้ว
Before that trip was over, I took a step and confessed my love for him.
ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยว ฉันได้สารภาพรักกับเขา
And soon, we became a pair of lovers, but we loved each other in different ways.
ในไม่ช้า, เราก็กลายมาเป็นคู่รักกัน แต่ความรักของเราสองคนกลับมีทางที่แตกต่างกัน
I always concentrated on him only, but by his side, there were so many other girls.
ฉันสนใจแต่เขาเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่า ข้างกายเขา, กลับมีผู้หญิงหลายคนเข้ามา
To me, he was the only one, but to him, maybe I was just
สำหรับฉันแล้ว เขาเป็นผู้ชายคนเดียว แต่สำหรับเขา ฉันอาจจะเป็นเพียง
another girl...
ผู้หญิงคนนึงเท่านั้น.....
"Jin, do you want to go watch a movie?" I asked.
"จิน, อยากไปดูหนังไหม" ฉันถามเขา
"I can’t"
"เราไปไม่ได้”
"Why? You need to study at home?" I felt disappointment grabbing me.
"ทำไมเหรอ, หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน?" ฉันรู้สึกถึงความผิดหวังที่เข้ามาเกาะกุมใจ
"No, I am going to meet a friend..."
"เปล่าหรอก, เรานัดกับเพื่อนไว้..."
He was always like that.
เขาจะเป็นแบบนี้เสมอ
He met girls in front of me, like it was nothing.
เขาพบเพื่อนผู้หญิงต่อหน้าฉัน เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
To him, I was just a girlfriend.
สำหรับเขาแล้วฉันคือ เพื่อนหญิงคนนีงเท่านั้น
The word ‘love only came out from my mouth.
คำว่ารัก ออกมาจากปากของฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น
Since I knew him, I had never heard him say ‘I love you before.
ตั้งแต่ฉันรู้จักเขา, ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดคำว่ารักมาก่อน
To us, there weren’t any anniversaries at all.
ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา
He didn’t say anything from the first day and it continued
เขาไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรก และมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป
till 100 days... 200days...
100 วัน ก็แล้ว.....200วันก็แล้ว
Everyday, before we say goodbye, he would just hand me a doll, everyday, without fail. I don’t know why...
ทุกวันก่อนที่เขาจะพูดคำลา, เขาจะแค่จะให้ตุ๊กตาตัวนึงกับฉัน, ทุกวัน, ไม่เคยตกขาด ฉันไม่รู้ว่าทำไม
Then one day...
จนกระทั่งวันหนึ่ง
Me: Um, Jin, I...
ฉัน:เออ, จิน, เรา....
Jin: What... don’t drag, just say..
จิน: อะไรเหรอ...อย่ามาอ้ำอึ้งไปหน่อยเลยหน่า, พูดมา..
Me: I love you.
ฉัน: เรารักนายนะ
Jin: ....um, just take this doll and go home.
จิน:....เออ, เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วก็กลับบ้านซะนะ
That was how he ignored my ‘three words and handed me the doll.
นี่นเป็นการที่เขาไม่ใสใจคำ 3 คำของฉัน แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ฉัน
Then he disappeared, like he was running away.
จากนั้นเขาก็หายไป, เหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งหนีฉัน
The dolls I received from him everyday, filled my room,
ห้องฉันเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เขาให้ฉันทุกวัน
one by one. There were many...
ทีละตัวทีละตัว จนเต็มไปหมด
Then one day came, my 15th year old birthday.
จนวันหนึ่งมาถึง, วันเกิดของฉันตอนฉันอายุ 15
When I got up in the morning, I pictured a party with him, and stranded myself in my room, waiting for his call.
ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันวาดฝันว่าจ่ะมีปาร์ตี้ด้วยกันกับเขา, แล้วฉันก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอน, รอโทรศัพท�จากเขา
But... lunch passed, dinner passed... and soon the sky was dark... he still didn’t call.
แต่ว่า......กลางวันก็แล้ว...เย็นก็แล้ว.....ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ...เขายังไม่ได้โทรมา
It was already tiring to look at the phone anymore.
ฉันก็ไม่อยากที่จะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป
Then around 2am in the morning, he suddenly called me and woke me from my sleep. He told me to come out of the house.
จากนั้นประมาณตีสอง, เขาโทรมาหาฉัน ทำให้ฉันตื่น แล้วเขาก็บอกให้ฉันออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน
Still, I felt joy and I ran out happily.
ฉันยังคงรู้สึกดี แล้ววึ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข
Me: Jin...
ฉัน:จิน....
Jin: Here... take this...
จิน:นี่....เอานี่ไป
Again, he handed me a little doll.
อีกแล้ว, เขาให้ตุ๊กตากับฉันอีกแล้ว
Me: What’s this?
ฉัน: นี่อะไร
Jin: I didn’t give it to you yesterday, so I am giving it to you now. I’m going home now, bye.
จิน: ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้ ก็เลยต้องให้ตอนนี้ กลับบ้านก่อนนะ บาย
Me: Wait, wait! Do you know what today is?
ฉัน: เดี๋ยว!เดี๋ยว! รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร?
Jin: Today? Huh?
จิน:วันนี้เหรอ? หืมม์?
I felt so sad, I thought he would remember my birthday.
ฉันรู้สึกเศร้า, ฉันหลงคิดว่าเขาจำวันเกิดของฉันได้
He turned around and walked away like nothing had happen.
เขาหันกลับไปแล้วก็เดินจากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
Then I shouted...
เมื่อนั้นฉันตะโกน
"Wait...!"
เดี๋ยว!
Jin: You have something to say?
จิน: มีไรจะพูดเหรอ?
Me: Tell me, tell me you love me...
ฉัน: บอกเรา, บอกเรามาว่านายรักเรา....
Jin: What?!
จิน: อะไรนะ!
Me: Tell me
ฉัน: บอกเรามาสิ
I put my pathetic self behind and clung on to him.
ฉันทิ้งความอ่อนแอของฉันไว้ข้างหลัง และจับเขาไว้
But he just said simple cold words and left.
แต่ว่าเขาแค่พูดธรรมดาอย่างเยือกเย็น แล้วก็ไป...
"I don’t want to say... that I love someone so easily, if you are desperate to hear it, then find someone else."
"เราไม่อยากพูด....ว่าเรารักใครง่ายๆถ้าอยากได้ยินมากนักละก็หาคนอื่นแทนเราซะ"
That was what he said. Then he ran off.
นั่นคือสิ่งที่เขาพูด แล้วเขาก็จากไป
My legs felt numb... and I collapsed to the ground. He didn’t want to say it easily...
ขาของฉันรู้สึกชา...แล้วฉันก็ทรุดลงไปบนพื้น เขาไม่อยากพูดมันง่ายๆ
How could he....?
เขาทำอย่างนั้นได้ไง?
I felt that...
ฉันรู้สึกว่า...
Maybe he is not the right guy for me...
บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉันก็ได้..
After that day, I stranded myself at home crying, just crying.
จากวันนั้น, ฉันขังตัวเองในบ้าน และร้องไห้ , ร้องไห้เพียงอย่างเดียว
He didn’t call me, although I was waiting.
เขาไม่ได้โทรหาฉัน, ถึงยังไง ฉันก็ยังคอย
He just continued handing me a little doll every morning outside my house.
เขายังวางตุ๊กตาไว้หน้าบ้านฉันทุกๆวัน
After a month, I got myself together and went to school.
เดือนนึงหลังจากนั้น ฉันรวบรวมสติตัวเอง แล้วก็ไปโรงเรียน
But what made the pain resurface was that I saw him on a street with another girl
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ความเจ็บปวดของฉันกลับมาอีกครั้งก็คือ ฉันเจอเขาบนถนนกับผู้หญิงคนอื่น
He had a smile on his face, one that he never showed me as he touched the doll
เขามีรอยยิ้มบนใบหน้า, แบบที่เขาไม่เคยโชว์ห้ฉันเห็นตอนที่เขาจับตุ๊กตาที่จะให้ฉัน
I ran straight back home and looked at the dolls in my room, and tears fell...
ฉันวิ่งตรงกลับบ้านและมองตุ๊กตาในห้อง, แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
Why did he gave these to me..?
เขาให้ตุ๊กตาฉันทำไม?
Those dolls are probably picked out by some other girls..
เขาอาจจะเอาตุ๊กตาพวกนี้มาจากผู้หญิงบางคน
In a fit of anger, I threw the dolls around.
ด้วยความโมโหของฉัน ฉันขว้างตุ๊กตาพวกนั้นรอบห้อง
Then suddenly, the phone rang. It was him.
ในทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ดัง...เขา
He told me to come out to the bus stop outside my house.
เขาให้ฉันออกมาที่ป้ายรถเมล์หน้าบ้าน
I tried to calm myself down and walked to the bus stop.
ฉันพยายามจะทำใจให้เย็นลง แล้วเดินออกไปที่ป้ายรถ
I kept reminding myself that I am going to forget him, that it’s going to end.
ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันกำลังจะลืมเขา เรื่องของเราจะจบลง
Then he came into my sight, holding a big doll.
จากนั้นเขาเดินมาหาฉัน ในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่เอาไว้
Jin: Jo, I thought you were pissed, you really came?
จิน:โจ, เราคิดว่าเธอจ่ะโกรธมาก แต่ว่าเธอออกมาจริงๆ?
I couldn’t help hating him, acting like nothing had happen and joking around.
ฉันไม่สามารถเกลียดเขาได้ฉันทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็หยอกเล่นกับเขา
Soon, he held out the doll as usual...
ในไม่ช้าเขาก็ให้ตุ๊กตากับฉันเหมือนอย่างเคย
Me: I don’t need it.
ฉัน: เราไม่ต้องการมัน
Jin: What? ...why?
จิน:อะไรกัน?..ทำไมล่ะ?
I grabbed the doll from his hands and threw it on the road.
ฉันรับตุ๊กตาจากเขาแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน
Me: I don’t need this doll, I don’t need it anymore!! I don’t want to see a person like you again!
ฉัน: เราไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!! เราไม่อยากเจอคนอย่างนายอีกต่อไป!
I spitted out all the words that were inside me. But unlike other days, his eyes very shaking.
ฉันเอาทุกคำพูดจากข้างในของฉันออกมา แต่ไม่เหมือนวัน อื่นๆดวงตาของเขาสั่นไหว
"I’m sorry" He apologized in a tiny voice.
"เราขอโทษ" เขาพูดคำขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
He then walked over to the road to pick up the doll.
เขาก็เดินออกไปที่ถนนแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมา
Me: You stupid! Why are you picking up the doll?! Just throw it away!!!
ฉัน: โง่จริง! ทำไมหยิบมันขึ้นมา!!! แค่โยนมันทิ้งไป
But he ignored me and just went to pick the doll.
แต่ว่าเขาไม่ได้สนใจ แค่เดินไปหยิบตุ๊กตาขึ้น
Then...
จากนั้น.....
Honk~ Honk~
บรืน~บรืน~
With a loud honk, a big truck was heading towards him.
ด้วยเสียงอันดัง สิบล้อคันใหญ่ก็วึ่งมายังเขา
"Jin! Move! Move away!" I shouted...
"จิน! หลบ! หลบออกไป!" ฉันตะโกน...
But he didn’t hear me, he squatted down and picked up the doll.
แต่ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงฉัน เขาก้มลงไปหยิบตุ๊กตา
"Jin, move!"
"จิน!หลบไป"
HONK~!!
บรืน~!!
Boom!
ตูม!!
That sound, so terrifying.
เสียงนั้น ช่างน่ากลัว
That’s how he went away from me.
นั่นคือวิธีที่เขาจากไปจากฉัน
That’s how he went away without even opening his eyes to say one word to me.
ไปจากฉันโดยไม่เคยเปิดตาที่จ่ะพูดคำใด
After that day, I had to go through everyday with guiltiness and the sadness of losing him...
นับจากวันนั้น, ฉันผ่านความรู้สึกผิดและความโศกเศร้าเพราะว่าสูญเสียเขา...
And after spending two months like a crazy person, I took out the dolls.
และหลังจากที่ฉันใช้เวลา 2 เดือน เหมือนคนบ้า, ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมา
Those were the only gifts he left me since the day we started going out.
มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เขาให้ตั้งแต่เราคบกัน
I remembered the days I spent with him and started to count the days when we were in love...
ฉันจำวันเหล่านั้นที่ฉันใช้เวลาอยู่กับเขา และเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน
One... Two... Three...
1...2...3
....Four hundred and eighty four. Four hundred and eighty five...
....484...485....
It all ended with 485 dolls.
แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว
I then started to cry again, with a doll in my arms.
แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของฉัน
I hugged it tightly, then suddenly...
ฉันกอดมันอย่างแน่น, ทันใดนั้น....
"I love you~, I love you~"
"ฉันรักเธอ~”
I dropped the dolls,shocked.
ฉันทำตุ๊กตาหล่น แล้วก็ช็อก...
I...lo..ve...you??
ฉัน.รั..ก..เธอ??
I picked up the dolls and pressed its stomach.
ฉันหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน
"I love you~ I love you~"
"ฉันรักเธอ~”
It can’t be!
เป็นไปไม่ได้
I pressed all the dolls�Estomach as it piled on the side.
ฉันกดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วทั้งห้องของฉันเต็มไปด้วยตุ๊กตา
"I love you~"
"ฉันรักเธอ~ "
"I love you~"
"ฉันรักเธอ~ "
"I love you~"
"ฉันรักเธอ~ "
Those words came out non-stop.
คำเหล่านั้นออกมาไม่หยุด
I... love... you...
ฉัน...รัก....เธอ...
Why didn’t I realize that?.
ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น?
That his heart was always by my side, protecting me.
ว่าหัวใจของเขาอยู่ข้างกายของฉัน, ปกป้องฉันไว้
Why didn’t I realize that he love me this much?
ทำไมฉันไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเขารักฉันขนาดนี้
I took out the doll under the bed and pressed it’s stomach,
ฉันหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็กดท้องของมัน
that was the last doll, the one that fell on the road.
มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน
It had his blood stain on it.
ยังมีคราบเลือดติดอยู่
The voice came out, the on that I was missing so much...
เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ฉันคิดถึงมาก
"Jo... Do you know what today is? We’ve been loving each other for 486 days. Do you know what 486 is? I couldn’t say I love you... Um... since I was too shy... If you forgive me and take this doll, I will say that I love you... everyday... till I die...
"โจ...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ เธอรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราไม่สามารถบอกรักเธอ....อืม...ตั้งแต่ที่คบกัน เราอายเกินไป....ถ้าเธอให้อภัยเราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป, เราจ่ะบอกว่า เรารักเธอ...ทุกวัน...จนวันตาย”
Jo... I love you..."
“โจ...เรารักเธอ...."
The tears came flowing out of me. Why? Why? I asked God, why do I only know about all this now?
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาฉัน ทำไม? ทำไม? ฉันถามพระเจ้า, ทำไมฉันถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้
He can’t be by my side, but he loved me until his last minute...
เขาไม่สามารถอยู่ข้างกายฉันได้ แต่ว่าเขารักฉันจนนาทีสุดท้ายในชีวิตเขา
For that, and for that reason... to me... it became courage... to live a beautiful life....
เพื่อสิ่งนั้น, และเพื่อเหตุผลนั้น...สำหรับฉัน...มันกลายมาเป็น ความเข้มแข็ง....ที่จ่ะมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม