OMG สาวสวยคนนี้คือผมงั้นหรอ!?

      “นิยายเรื่องนี้ผู้แต่ง แต่งขึ้นเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียให้ แต่งขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ”

       สวัสดีครับผมแบมแบม เป็นเด็กต่างจังหวัด กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย จริงๆอายุผมก็เกินวัยที่จะมาเรียนม.ปลายแล้วแหละ แต่ที่ต้องมาเรียนม.ปลายช้าแบบนี้ก็เพราะผมเป็นเด็กร่างกายไม่แข็งแรง ผมเลยเข้าโรงเรียนช้ากว่าเกณฑ์ เบื่อมากขีวิตม.ปลาย อยากเข้ามหาลัยจะแย่ คงจะดีกว่าชีวิตม.ปลายละมั้งครับ ดูอิสระดี เห็นจากไอพี่มาร์ค พี่ชายข้างบ้านอะนะ ดูว่างจัด ฮ่าๆ ผมก็ใช้ชีวิตของผมอย่างนี้เรื่อยๆทุกวัน 

จนวันหนึ่งผมเจอกับคุณยายท่าทางใจดีกำลังขายหนังสือนิยายเก่าๆ ผมเห็นละรู้สึกสงสารท่านแล้วดูท่าทางแกใจดีเลยช่วยอุดหนุนสักเล่ม ปกติผมไม่อ่านหรอกครับ หนังสือนิยายเนี่ย ผมเดินหยิบดูหนังสืออยู่หลายเล่มแต่ก็ยังไม่ถูกใจ จนมีหนังสือเล่มหนึ่งตกลงจากชั้น เป็นหนังสือที่เก่ามากหน้าปกก็ขาด แต่ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ผมเลือกหนังสือเล่มนี้ ทั้งๆที่มีเล่มอื่นที่ดีกว่า ผมอาจจะคิดไปเอง ฮ่าๆ ในตอนที่ผมกำลังจะจ่ายเงิน ยายแกก็พูดขึ้นมาว่า หนังสือเลือกคนจริงๆสินะ แล้วยิ้มใจดีให้ผม ผมก็งงสิครับ แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรมากรีบจ่ายเงินแล้วรีบกลับบ้าน 

ดึกคืนนั้นฝนตกหนักมากครับ ผมที่เบื่อๆไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบหนังสือที่ซื้อมาอ่านคั่นเวลาก่อนนอน นิยายเรื่องนี้ผมว่ามันคั่นเวลาได้ดีเลยล่ะครับ ผมกะว่าจะนอนแต่พอได้อ่านติดลมชะมัด นอนไม่หลับเลย มันดูน้ำเน่าดี แต่ผมสงสารนางเอกอะ โดนนางร้ายรังแก พระเอกก็โง่เง่าชะมัด ถ้าเป็นผมนะ ผมจะอยู่ทีมพระรองเลย อ่านไปเรื่อยๆก็เพลินดีนะครับ แต่พอมาถึงตอนท้ายๆน่ะสิ หน้าหนังสือก็ว่างเปล่า บ้างหน้าก็ขาดหายไป แล้วผมจะไปรู้ตอนจบได้ไงละครับเนี่ย ตอนต่อไปคือยังไงผมก็ยังไม่รู้เลย ติดลมอยากอ่านต่อ ผมเซ็งมาก แต่ก็ขำตัวเอง ปกติไม่เคยจริงจังกับการอ่านอะไรแบบนี้เลย พอครั้งนี้หงุดหงิดชะมัด ผมคิดว่าตอนหลังๆคงหล่นหรือขาดอยู่ที่ร้านหนังสือของคุณยายละมั้ง พรุ่งนี้คงต้องไปถามดู จากนั้นผมก็เผลอหลับไปครับ 

พอเช้าวันใหม่ ปกติผมจะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ทำไมวันนี้เงียบผิดปกติ สงสัยยังไม่ถึงเวลา ผมที่กำลังเลิกให้ความสนใจกับเรื่องนาฬิกาปลุก ก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมอย่างสงสัยว่า ทำไมกางเกงนอนวันนี้มันดูโล่งๆแปลกๆวะเนี่ย ไหนขอจับๆดูหน่อย เชี้ย…ทำไมผมมีลูกสาววะครับเนี่ย หรือผมโรคจิตจินตนาการสูงไป ผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับห้องที่ไม่คุ้นเคย มันหวานจังวะ มึงไปอยู่ห้องใครกันวะเนี่ยไอ่แบม กระจก กระจกอยู่ไหนวะ ผมลนลานมองหากระจก จนเจอกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้ง จนต้องร้องเชี้ย…อีกครั้ง ใครวะเนี่ยย กรี๊ดแตกเลยสิครับผม เธอเป็นสาวที่สวยและน่ารักมาก ตาโต ผิวขาว ปากนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ แก้มอมชมพู แถมหน้าอกหน้าใจเธอนี่ อื้อหื้อ สุดๆเลยครับ

สักพักมีหญิงวัยกลางคนวิ่งมาหน้าตาตื่นถามว่าแบมบี้เป็นอะไรลูก พร้อมกอดผมไว้ แบมบี้? ใครวะ คนนี้หน้าเหมือนแม่ผมเลยอะ แม่แกล้งอำเล่นหรือเปล่า งงไปหมด ผู้หญิงที่หน้าเหมือนแม่ผมก็ทำหน้างง แล้วพูดว่า ก็หนูไงแบมบี้ลูกแม่ไงลูก เมื่อคืนหนูป่วยไม่สบายหนัก ตื่นมาถึงขั้นเพี้ยนเลยหรอลูก โถ่…. 

งงเลยสิครับ แบมบี้ชื่อคุ้นๆ คุ้นเหมือนเคยอ่านเจอที่ไหน แบมบี้…อ่าาา นางเอกในนิยายที่ผมอ่านเมื่อคืน เชี้ย… นี่กูหลุดเข้ามาในหนังสือนิยายหรอวะเนี่ย ไอ่แบมเอ้ย ผมที่ยังไม่แน่ใจเลยแกล้งๆถามไปว่า 

“แบมบี้ ทิชานันท์ วิโรจชนะกิจ น่ะหรือครับ เอ้ย คะ”

“ใช่จ้ะ ก็ชื่อหนูไงลูก”

ชัดเลย ไอ่แบม ชื่อในนิยายที่เราอ่านเมื่อคืน หรืออาจจะบังเอิญก็ได้

“แล้วคุณน้าคือคุณพฤกษา พ่อชื่อคุณวิรัตน์ มีลูกสาวคนเดียวคือแบมบี้ เพื่อนสนิทแบมบี้ชื่อใจ๋ใช่ไหมคะ”

“ถูกต้องจ้ะ นี่ลูกเล่นอะไร หืม ทำอย่างกับว่าไม่ใช่ตัวเอง ถามนู่นถามนี่ ฮ่า”

ผมยิ้ม สักพักคุณน้าก็บอกให้ผมนอนพักผ่อน นี่เราถูกดูดเข้ามาในนิยายจริงหรือวะเนี่ยไอ่แบม แล้วเรื่องราวชวนปวดหัวจะเกิดกับผมแบบในนิยายใช่ไหมเนี่ย เห้อออออออ

เปิดเรื่อง 31/10/2566 

ยังไม่ได้แก้คำผิด ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ