24hour พิชิตใจยัยรุ่นพี่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟีค ทอมรูปหล่อ นักโปรแกรมเมอร์เยาวชน วัย 17 ปี ที่ตกหลุมรัก ปาร์ม สาวสวยรุ่นพี่กันตั่งแต่ครั้งแรกที่พบเห็นจนถึงตอนนี้ก็เกือบ1ปีที่ทำงานร่วมกันมา และ สาวปาร์ม ก็กำลังจะออกจากสำนักงานโปรแกรมเมอร์เยาวชน เพื่อไปทำงานที่สำนักงานใหญ่ในต่างประเทศ ฟีคมีเวลาเหลือเพียง 1 วันเท่านั้นที่จะเปอดเผยความรู้สึกภายในหัวใจให้ปาร์มรับรู้......

เนื้อเรื่อง

ณ สำนักงานโปรแกรมเมอร์เยาวชน
        "อ้าว น้องฟีค พึ่งมาหรอค่ะ หัวหน้าเรียกพบตั้งแต่แปดโมงเช้าแล้วน่ะ" เสียงหวานๆของสาวร่างบางกล่าว เมื่อเห็นว่าสาวหล่อน่าคมขวัญใจสาวๆมาสายเป็นชั่วโมงแล้ว
        "ว่าไงน่ะครับ วันนี้หัวหน้าเรียกประชุมหรอครับ ทำไมฟีคไม่เห็นรู้เรื่องเลย" สาวหล่อพูดกลับด้วยสีน่างุนงง และประหลาดใจเป็นอย่างมาก
        "อ้าว น้องฟีคไม่ทราบหรอค่ะ ว่าหัวหน้าเรียกประชุม"
        "พอดีฟีคป่วยน่ะครับ พึ่งออกจากโรงเรียนมาเลยไม่ทราบเรื่องเลยครับ แล้วพี่ปาร์มไม่เข้าประชุมหรอครับ" สาวหล่ออธิบายและถามปาร์มสาวเสียงหวานพร้อมส่งรอยยิ้มให้
        ^////^พี่ปาร์มยิ้มหวานให้ด้วย น่ารักจัง (ฟีค คิดในใจ)
        "เอ่อ งั้นพี่ว่าน้องฟีครีบเข้าไปเถอะน่ะค่ะ เดี๋ยวพี่จะไปเอาแฟ้มงานก่อน เจอกันในห้องประชุมน่ะค่ะ"
        "ครับ แล้วเจอกันในนี้" ฟีคตอบพร้อมชี้นิ้วไปทางห้องประชุม ก่อนจะยิ้มให้พร้อมเดินเข้าไป 
  ณ ห้องประชุม
        "เพราะเหตุนี้ผมจึงส่งปาร์มไปทำงานที่สำนักงานใหญ่ที่อเมริกาและ.....อ้าว ฟีค คุณหายป่วยแล้วหรอ หายไปเป็นเกือบเดือนเลย เชียว...."  ชายวัยเลขสามกล่าวเมื่อเห็นฟีคเดินเข้ามาในห้องประชุม เขาคือ หัวหน้า ที่ปาร์มและฟีคกล่าวถึงนั่นเอง
         "หายดีแล้วครับหัวหน้า เออ เมื่อสักครู่ กล่าวถึงเรื่องอะไรกันหรือครับ"สาวหล่อทำสีหน้างุนงง และถามกลับเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
         "อ่อ ผมพุดเรื่องที่ปาร์มจะต้องไปทำงานที่อเมริกาน่ะ เดินทางวันพรุ่งนี้แล้ว เธอคงไม่รู้เพราะตอนนั้นเอป่วยอยุ่โรงพยาบาล แล้วคืนนี้เราจะจัดงานเลี้ยงส่งตอนทุ่มครึ่ง เอาเป็นว่าวันนี้เลิกประชุมแค่นี้เลยแล้วกัน จะได้เตรียมตัวกัน''หัวหน้าพุดด้วยสีหน้าที่ร่าเริง แต่ฟีคกลับมีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าขาวๆของเขาตอนนี้ซีดเซียวตาหวานๆของเขาเหมือนมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย "ครับ"เขาเอ่ยขึ้นเบาและนั่งนิ่งอยุ่ตรงอย่างนั้น น้ำตาเขาไหลออกมาหยดอยู่ที่พื้นโตะ ที่ในขณะนี้ห้องประชุมมีเขาเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
        " อะไรกัน ทำไมต้องไปเร็วขนาดนี้ด้วย มัวไปทำอะไรอยู่ว่ะ ทำไมไม่บอกเค้าไปสักที ทำไมต้องจากกันด้วย " เขาบ่นพรึมพำกับตัวเอง มือของเขากำแน่นแสดงถึงความเศร้าและโกรธตัวเองที่ไม่กล้าบอกรักปาร์มสักที
        แอ๊ดดดด~~ ประตูเปิดออก สาวหล่อตกใจ รีบเช็ดน้ำตาออกและทำตัวให้เป็นปกติ เพื่อไปให้คนที่เข้ามาสังเกตได้
       "อ้าว น้องฟีค ทำไมนั่งอยุ่ที่นี่คนเดียวล่ะค่ะ ยังไม่กลับบ้านหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า"ปาร์มเดินเข้ามาในห้องยืนข้างๆฟีคและกล่าวด้วยความสงสัย เมื่อพบสาวหน้าหล่อนั่งอยุ่ในห้องประชุมอยุ่คนเดียว
       "ว่าจะกลับแล้วครับ ไม่เป็นอะไร แล้วพี่ปาร์มมาทำอะไรในนี้ครับ " สาวหล่อตอบด้วยเสียงสั่งคลอ 
       "พี่ลืมเอกสารไว้หน่ะ นี่ไง เจอแล้ว อยุ่ที่นี่จริงๆด้วย งั้นพี่ไปก่อนน่ะ" สาวหน้าหวานอธิบายพร้อมยกวองกระดาสีน้ำตาลขึ้นมา เธอส่งยิ้มหวานๆให้สาวหล่อก่อนจะเดินหันหลังออกไป
       "จะไปสำนักงานใหญ่จริงๆหรอครับ"   สาวหล่อพูดขึ้น ทำให้ปาร์มสะดุ้งเล็กน้อย 
        "อืม ก็มันเป็นงานนินา" ปาร์มตอบพร้อมกับเดินกลับมาตรงหน้าของฟีคเธอมองหน้าฟีคก่อนจะโผลกอดเขา น้ำตาเธอไหลออกมาหยดลงบนอกของฟีค ฟีคกระชับอ้อมกอด และลูบหัวของปาร์มอย่างแผล่วเบา
       ปาร์มค่อยๆคลายอ้อมกอด และมองหน้าฟีคอีกครั้งในขระที่ฟีคให้มือปาดน้ำตาบนแก้มของปาร์ม
       "ไม่ร้องน่ะครับ พี่ปาร์มคนเก่ง" ฟีคพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้ปาร์ม
       "น้องฟีคพูดเหมือนพี่เป็นเด็กน้อ....O.O." ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ฟีคก็ตัดคำพูดของปาร์มด้วยการจูบอย่างแผล่วเบาทำให้ปาร์มเคลิ้มไปสักครู่ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ 
      "เพี๊ย!!  มือบางๆกระทบใบหน้าหล่อๆเต็มแรง  ทำให้หน้าขาวๆมีสีทันที
       ตอนนี้ในห้องมีแต่ความเงียบ ใบหน้าของสาวหล่อแสดงออกมาถึงความรู้สึกผิดอย่างมากในการกระทำครั้งนี้ ประกอบกับสายตาที่ผิดหวังของปาร์มทำให้ฟีค รู้สึกผิดจนพูดไม่ออกได้แต่มองปาร์มเดินจากไป....
     
      ณ งานเลี้ยงส่งพนักงาน(ปาร์ม)
ตอนนี้มีบุคคลมากมายมาร่วมง่าน ทุกคนมีสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เพราะนี่อาจเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้มีความสุขร่วมกัน คงมีแต่สาวร่างบางในชุดราตรีสีขาวที่ตอนนี้ดูสาวราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย ที่เอาแต่นั่งเงียบ เม่อลอยจนเพื่อนๆกังวลกับท่าทีที่แปลกไปของเธอ
   " ปาร์ม ปาร์ม เป็นอะไรหรือป่าว นั่งเงียบเชียว  " เพื่อนสาวของเธอถามด้วยความเป็นห่วง
   " ป่าวๆ แค่คิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ " 
   "หรอ ช้านคิดว่าแกรอน้องรักแกซะอีก นี่เขาไปไหนไม่เห็นในงานเลย" เพื่อนสาวอีกคนถามสงสัยโดยไม่รู้ตัวว่าจี้ใจเพื่อนไปเต็มๆ
  "ช่างเค้าเถอะ เค้าคงไม่มาหรอก อย่าสนใจเลย "ปาร์มตอบพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
   "แกทะเลาะกับแฟนแกหรอ"
  "ป่าวน่ะ เค้าไม่ใช่แฟนช้าน แกอย่ามัว" ปาร์มรีบปฏิเสธทันที
  "อ้าวหรอ ช้านคิดว่าฟีคเป็นแฟนกับแกสะอีก สายตาแกมันฟ้องน่ะปาร์ม"
 "เพ้อเจ้อน่ะ ช้านเป็นหญิง100%ย่ะไม่มีทางหรอก แกดูผิดแล้ว"
  "แกคิดดีดีน่ะปาร์ม ถามใจตัวเองดีดี โอกาสที่แกจะเจอฟีคอีกมันยากน่ะปาร์ม ถ้าไม่มองฟีคเป็นทอม แกจะรักเค้าไหม แล้วแกรู้สึกอย่างไงถามใจตัวเองดีดีน่ะปาร์ม"ผู้เป็นเพื่อนเตือนสติปาร์มด้วยความหวังดีแต่เหมือนกลับว่าปาร์มจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ

งานเลี้ยงกำลังเลิกลา และ ไร้ซึ้งเงาขอบฟีค
คงไม่มาจริงๆสิน่ะ ปาร์มเอ่ยขึ้นเบาๆ ขณะกำลังลุกออกจากที่นั่ง และเดินตรงไปยังรถของเธอทันที

ฟิ้ว~ เอี๊ยด ปาร์มเบรกรถกระทันหันเมื่อพบใครคนหนึ่งยืนขวางทางอยุ่
"อยากตายหรือไง" ปาร์มกดกระจกลงครึ่งหนึ่งแล้วตะโกนบอกบุคคลปริศนานั้น
" ขอรบกวนแค่5นาทีครับช่วยลงมาคุยหน่อยได้ไหมพี่ปาร์ม ผมขอน่ะ " ฟีค กล่าวด้วยเสียงเรียบ แสดงถึงความเศร้าที่ล้นออกมาทางน้ำเสียง
 "ปัง~ มีอะไรว่ามา พรุ่งนี้ช้านต้องเดินทางแล้ว เสียเวลา" ปาร์มลงจากรถเดินตรงเข้าหาฟีค 
          พี่คงเกลียดผมไปแล้วสิน่ะ ฟีคคิดในใจ
"ผมขอโทษน่ะครับเรื่องวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ ที่ผมทำไปเพราะ เพราะ ... ผมรักพี่ปาร์มนะครับ"ฟีคตัดสินใจพุดคำนั้นออกไป ตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาก้พร้อมจะทำใจ อย่างน้อยเขาก็ได้บอกรักเธอไปแล้ว
"ช่างมันเถอะ ช้านไม่ได้ถือสา มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม งั้นช้านไปล่ะน่ะ " ปาร์มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาทำให้คนฟังยิ่งเจ็บลึกลงไปกลางหัวใจ
"พี่ปาร์มครับ ผมรักพี่ รักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น จนวันนี้ ก็ยังรัก" ฟีคตะโกนขึ้นทำให้ปาร์มหยุดเดินทันที เอกำลังอึ้งและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ผมรักพี่ แล้วพี่จะไม่รักคนที่รักพี่บ้างเลยหรอ" ฟีคถือโอกาสที่ปาร์มหยุดเข้าใกล้ตัวปาร์มแล้วกระซิบข้างหูปาร์ม ทันทีที่ปาร์มหันมาเขาคุกเข่าแล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้ปาร์ม
" รับผมไว้พิจารณาสักคนน่ะครับ ผมจะรอจนกว่าปาร์มจะกลับมา จะทำทุกอย่างให้ปาร์มรู้ว่าผมรักปาร์มจริงๆ"
สิ้นสุดคำพูดของฟีคเขายิ้มหวานขึ้นอย่างมีหวังแม้เขารู้ว่ามันริบหรี่มากก้ตาม
  ปาร์มรับดอกกุหลาบนั้นไว้แล้วโยนมันทิ้งไปต่อหน้าฟีคอย่างไม่แคร์ความรู้สึกใดใดทั้งสิ้น ฟีคมองตามดอกกุหลาบด้วยความเศร้าเขาแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ 
  -3- อุ๊บ ริมฝีปากอุ่นๆของปาร์มประกบอยู่ที่ปากของเขา ปาร์มจูบฟีคอย่างแผล่วเบาแล้วค่อยๆถอนออก
"แบบนี้ต่างหากถึงเรียกว่ารับไว้พิจารณา ไอเด็กน้อย" ปาร์มกระซิบข้างหูฟีคเบาๆก่อนจะพยุงตัวฟีคลุกขึ้น
"ฟีคจะรอปาร์มทำไมในเมื่อฟีคต้องไปอยู่กับปาร์ม"ปาร์มพูดพร้อมยื่นพาสปอร์ตและตั่วเครื่องบินให้ฟีค
"นี่มันอะไรกันครับ ผมงงไปหมดแล้ว " ฟีคพูดด้วยความงง กับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญ เขาไม่เคยคาดคิดจริงๆ
"ก็ตอนนั้นฟีคป่วยอยู่หัวหน้าเลยไม่ได้บอก พอฟีคหายเราก้เลยเซอร์ไพร์ไง" ปาร์มอธิบายถึงสาเหตุต่างๆ
"เรื่องนั้นช่างเถอะ แล้วเรื่องของเราคือยังไงครับ"
'ไม่เห็นต้องยังไงเลย ก้นี่ไงปาร์มรับตัวและหัวใจของฟีคไว้พิจารณาเรียบร้อยแล้วถ้าผิดสัญญาล่ะน่าดู"'ปาร์มพุดพร้อมยิ้มหว๊านให้ฟีค เธอยอมรับความจริงแล้วว่าเธอรักฟีคเข้าแล้วจริงๆ
"ฟีครักปาร์มน่ะครับ" "ค่ะ รู้แล้วค่ะ ปาร์มก็รักฟีคน่ะค่ะ"
ทั้งคู่มองตากันสัมผัสถึงความรักที่มีต่อกันโดยไม่มีสิ่งใดใดจะขว้างกลั้นแม้แต่กฎเกณฑ์ของธรรมชาติก็ตาม...