ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ># chapter 7 #< พ่อกับแม่จะมา
:) Shalunla
By….writer
“ ถอดให้ฉันด้วยสิ ”
“!!!!!!!” เสียงคำสั่งจากปากร่างสูงที่ใบหน้ากำลังอยู่ติดใบหูของอีกคน..ทำให้คนฟังถึงกับตกใจ..
คำสั่งบ้าอะไรเนี้ยยย??
“ พี่ถอดเองดีกว่านะฮะ ” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วหลบตาคนที่จ้องมองอยู่
“ ฉัน...สั่ง ” น้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมพูดเพื่อบอกให้รู้ว่า..ยังไงก็ต้องทำตาม
“ ก็ได้ฮะ ” พูดจบมือสั่นๆก็ยกขึ้นปลดกระดุมอย่างเชื่องช้า ในใจก็หวังว่าอีกคนจะเปลี่ยนใจถอดเอง
“ พูดง่ายๆแบบนี้สิ...น่ารัก ” ร่างสูงพูดด้วยเสียงแหบพร่าใส่หูร่างบางแล้วก้มลงไปจูบที่ซอกคออย่างเชื่องช้าปล่อยให้อีกคนแกะกระดุมตนเองออก
“ หยะ..อย่าฮะ ” เสียงใสพูดอย่างติดขัดเมื่ออีกคนเลื่อนมาสัมผัสเอวบางอย่าแผ่วเบาแล้วลากไปทั่ว วนอยู่ตรงนั้นหลายรอบ ส่วนข้างบนใบหน้าก็ทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆ
“.............” ร่างสูงไม่ตอบอะไรและยังคงทำเหมือนเดิมไม่หยุดและ ไม่คิดจะหยุดด้วยซ้ำ
เมื่อร่างบางถอดเสื้อให้อีกคนเสร็จตนเองก็ร้องเสียงหลงเพราะร่างสูงผลักตนเองให้นอนลงอย่างไวไม่ทันที่ร่างบางจะตั้งตัวด้วยซ้ำไป
“ อ่ะ...” เสียงหลงส่งออกมาจากปากของร่างบางเมื่อร่างสูงยังคงไล่จูบตามผิวหนัง..
“ อื้มมม ” เสียงครางทุ้มต่ำดังข้างหูทำให้คนฟังเกิดอาการหน้าแดง เขินอย่าบอกไม่รู้....ทำไมต้องทำเสียงพอใจขนาดนั้นด้วยเล่า!!!
ครืดๆ ครืดๆ
เสียงสั่นจากโทรศัพท์ร่างบางดังขึ้นที่หัวเตียง..ทำให้ร่างบางที่อยู่ใต้ร่างหันไปมองอย่างสนใจ
“ พะ..พี่อ้น..โทรศัพท์.อ่ะ..โทรศัพท์ตั้ม ” ตั้มผู้น่าสงสารบอกร่างที่อยู่ข้างบนก่อนจะใช้มือน้อยๆดันหน้าอกเปลือยเปล่าเบาๆ
“ ช่างมันเถอะหน่า ” ร่างสูงตอบด้วยเสียงรำคาญหน่อย..ใครกันที่มันบังอาจมาขัดอารมณ์ของเค้า...อย่าให้รู้นะ!!
“ แต่..ถ้ามัน..”
“ อยู่นิ่งๆอย่าดิ้นได้มั้ย? ” เสียงที่เข้มขึ้นบอกด้วยความรำคาญ..เงยหน้ามองคนใต้ร่างด้วยสายตาจริงจังทำเอาคนถูกมองไปไม่เป็นเลยทีเดียว..ร่างบางจึงพยักหน้าช้าๆก่อนจะหลับตาเพราะไม่อาจสบตาคมนั้นได้
“ ......” เมื่อเห็นว่าร่างบางหลับตาและหยุดดิ้นตนเองก็ทำเหมือนเดิมส่งผลให้ร่างบางนอนบิดไปมาและพยายามกัดปากตนเองเพื่อไม่ให้ส่งเสียงใดออกมา
“ ครางได้นะ...ฉันไม่ว่า ” เห็นร่างบางกัดปากจนเลือดจะออกก็พูดออกด้วยน้ำเสียงนุ่มแล้วก้มลงประกบปากอีกคนเอาไว้
“ อื้อ...” เสียงครางอย่างตกใจมือมือใหญ่จัดการแยกขาบางออกแต่ตนเองยังคงประกบปากไม่ปล่อยเช่นกัน...
“ โอ้ยยยยยยยยย” ร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงผละริมฝีปากออกแต่กลับใส่เอกลักษณ์ของเพศชายลงไปทางข้างหลังของร่างบาง
ครืดๆ ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้หัวบนเตียงดังขึ้นแต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ของร่างบาง..เพราะมันเป็นของร่างสูง
“ อะไรนักหนาว่ะ? ” เสียงสบถดังขึ้นอย่างรำคาญ..ร่างสูงยกตัวขึ้นเพื่อหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนจะกดรับ
“ ครับพ่อ ” เสียงรับไม่รำคาญเหมือนตอนแรก...ก็พ่อโทรมานี่!! ร่างบางที่อยู่ใต้ร่างตาโต ตกใจเมื่อคนในสายคือพ่อโน่...แล้วคนที่โทรมาเมื่อกี้ก็คงเป็นพ่อไม่ก็แม่หนะสิ
“ ครับ...ตั้มก็อยู่(ใต้ร่าง)ใกล้ผมนี่แหละครับ” อ้นตอบกลับไปด้วยอารมณ์ดีแต่ก็ก้มลงมาพูดคำว่า ใต้ร่าง ให้ตั้มฟังเบาๆก่อนจะคุยกับพ่อที่อยู่ในสายต่อ
“ สงสัยลืมโทรศัพท์ไว้หนะครับ..” ร่างสูงตอบแบบสบายๆใครบอกลืม..ตัวเองบอกไม่ให้สนเอง!!!
“ อ่ะ..อ่า...อุ้บ ” ร่างบางใต้ร่างส่งเสียงหลงออกมาเมื่อร่างสูงเริ่มขยับตัวก่อนจะปิดปากตนเองเมื่อลืมว่า..
โทรศัพท์ยังไม่วางเลย!!!!!!!!!
“ เสียงโทรทัศน์หนะครับ ” ร่างสูงตอบกลับพลางอมยิ้มเล็กไม่ให้ร่างบางได้สังเกตแล้วยังคงขยับตัวอยู่เสมอ ร่างบางก็ได้แต่ปิดปากแน่นและหลับตาปี๋พยายามไม่ให้เสียงหลุด
“ โถ่พ่อครับ...พวกเราผู้ชายนะคร้าบบ..มันก็ต้องมีบ้าง...ทำอย่างกับพ่อไม่เคย ”
“ คร้าบบบ...วันไหนฮะ? ” เสียงตอบกลับไปด้วยความน่ารักสดใส...ทำไมไม่เคยพูดกับเราเลยนะ!!! ร่างบางที่ยังคงหลบตาปี๋และปิดปากแน่นคิดในใจอย่างน้อยใจเล็กๆ
“ ได้ฮะ...เดี๋ยวพวกเราจะไปรอ ”
ติ้ด
เสียงกดโทรศัพท์แสดงว่าร่างสูงได้วางโทรศัพท์ไปแล้วแต่ร่างบางก็ยังไม่ลืมตามอง..จึงทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มละมุน อบอุ่น จากร่างสูงที่ตนเองอยากให้เกิดกับตนเองนัก...น่าเสียดายจริงๆเลย...แต่รอยยิ้มแบบนั้นมันฉายได้ไม่นานร่างสูงก็หุบยิ้มแล้ว
“ อ๊าก...อุ้บ ” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเกิดขึ้นก่อนจะรีบปิดปากตนเองเนื่องจากร่างสูงจัดการกระแทกลงอย่างแรงและไวจนร่างบางไม่ทันตั้มตัว
“ พ่อวางสายไปแล้ว ” ร่างสูงเอามือปิดปากออกแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูอีกคน...
“ พ่อ..อ่ะ..ทะ..โทรมา..ทะ..อื้อ..ทะไมฮะ? ”
“ พ่อกับแม่จะมาเยี่ยมหนะ..”
“ ว่าไงนะฮะ??? ”
.
.
.
.
ต่อจาก 60
.
.
.
วันต่อมาทั้งสองได้ขึ้นเรือไปรอรับพ่อกับแม่ที่ฝั่งตรงข้าม แต่ทั้งคู่ก็อไม่ได้เพราะมีรถมาส่งพ่อแม่
“ ไงเรา ” เสียงทุ้มขอผู้เป็นพ่อดังขึ้นเมื่อเดินมาหาลูกทั้งสองก่อนจะกอดอ้นด้วยความคิดถึง
“ สบายดีครับพ่อ...ทำไมมาช้าหละฮะ? ”
“ ก็แม่เราหนะสิตื่นสาย ”
“ ก็เพราะใครหละทำให้ริทตื่นสาย ” เสียงใสๆ หวานๆ ของผู้เป็นแม่ดังขึ้นเมื่อเดินแล้วมาได้ยินสามีสุดที่รักของตนเองกำลังนินทาอยู่....
“ ก็ริทอยาก ”
“ ใครอยาก?!! ”
“ เอ่อ...ไม่ต้องทำเลาะกันหรอกคร้าบบ...พวกผมเข้าใจ ฮ่าๆๆๆ ” เสียงของอ้นดังขึ้นเมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ตนเองคงม่ได้หยุดแค่นี้แน่...จริงมั้ย?
“ ชิ...งอนพี่แล้ว ” หน้าหวานๆของแม่ริทพูดแล้วสะบัดหน้าหนีสามีตนเองแบบงอนๆ เรียกรอยยิ้มกับเสียงหัวใจเราะได้ดีทีเดียว..ถ้าแม่ของพวกเค้าจะแก่แต่ด้วยความอารมณ์ดีและน่ารักแบบนี้เลยทำให้ดูเด็กไปเลย...เดินไปไหนกับลูกนึกว่าพี่สาว?
“ มาให้แม่กอดหน่อย ” แม่ริทอ้าแขนแล้วหันไปทางอ้นก่อนที่อ้นจะยิ้มๆแล้วเดินไปกอดแม่ตนเองด้วยความคิดถึง
“ คิดถึงจังเลยยย ” แม่ริทพูดแล้วโยกตัวไปมาเหมือนกำลังกล่อมเด็ก
“ แม่คร้าบ..อ้นไม่ใช่เด็กแล้วนะฮะ..คิดถึงแม่เหมือนกัน ” อ้นพูดแล้วหอมแก้มแม่สักฟอดก่อนจะปล่อย..ทำเอาพ่อน้อยใจมิได้
“ แล้วพ่อหละ? ” พ่อโน่สุดหล่อทำแก้มป่องใส่อ้นทำให้แม่ริทหมั่นใส้ ผลักหน้าจะเกือบกระเด็น ...เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้ไม่น้อยทีเดียว
แบบนี้สินะ
ครอบครัวสุขสันต์..ที่มีแต่ความอบอุ่น
“ ทำไมตั้มซึมๆหละ ” แม่ริทหันไปถามตั้มที่ไม่ได้พูดอะไรเลย....
“ พอดี..เมื่อคืนแทบไม่ได้นอน นะครับ...เลยยังง่วง ” อ้นตอบแทนตั้มเมื่อเห็นใกล้จะตาปิดหัวโขกพื้นไปแล้ว
“ หนักหรอ? ” คำถามจากปากของพ่อทำเอาคนที่ไม่ได้พูดอะไรหน้าแดงขึ้นมาหน่อย...คำถามมันกำกวมมากเลยทีเดียว!!
“ ครับ..หนักมาก ” แต่คงไม่สะทกสะท้านกับอีกคนเพราะอ้นได้ตอบไดด้มั่นใจมาก....
แต่ความหมายอาจจะต่างกันก็ได้...จริงมั้ย?
และความหมายนั่น....มีแค่สองคนที่รู้ คือ
อ้น กับ ตั้ม
“ ใครให้ใช้งานน้องเยอะแบบนั้น..เดี๋ยวเถอะลูกคนนี้ ” แม่ตีแขนอ้นเบาเพื่อปรามเล็ก...
“ ก็น้องเค้าน่าใช้งานหนิครับ” อ้นตอบไปแบบยิ้มระรื่น...
ซึ่งคำตอบทำเอาพ่อกับแม่ขำแบบตลก
แต่อีกคนกลับไม่ตลกเพราะกำลัง.....หน้าแดง อย่างหนัก!!!!!
“ ไปเถอะ....แดดดร้อนแล้ว ”
“ อื้ม..” แม่ริทตอบรับสามีตนแล้วกอดไหล่ลูกชายคนเล็กไปที่เรือ ส่วนลูกชายคนแรกก็เดินไปรอที่เรือเรียบร้อยแล้วหละ
เมื่อมาถึงที่พัก อ้นก็จัดการที่อยู่ให้เป็นในโรงแรม..แต่พ่อกับแม่ดันอยากไปอยู่ในบ้านหลังเล็กที่ตั้มอาศัยอยู่..ปัญญหาคือ..มันมีห้องนอนแค่ห้องเดียว...แล้วแบบนี้
กิจกรรมที่อ้นทำทุกคนคงทำไม่ได้!!!!!!!!!
อ้นจึงบอกให้พ่อกับแม่ไปนอนที่นั่นส่วนตั้ม
ให้มานอนกับเค้าแทน!!!!
ตั้มเองก็อยากปฏิเสธแต่ก็คงไม่ได้เพราะเจอสายตาดุๆเข้าไปก่อน จึงทำได้แค่หุบปากกะทันหัน
“ งั้นพ่อกับแม่ไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ ”
“ ฮะ ” เสียงลูกทั้งสองตอบรับจึงทำให้พ่อกับแม่เดินออกจากห้องทำงานไปที่บ้านหลังเล็ก
เมื่อทั้งคู่ออกไปร่างสูงของอ้นจึงหันมามองร่างบางที่นั่งอยู่ที่โซฟากำลังหลับตาอยู่ ก่อนจะยกยิ้มอบอุ่นให้ แต่ร่างบางคงไม่เห็น..น่าเสียดายอีกแล้ว!!
ทำไมช่วงนี้ถึงมีรอยยิ้มแบบนี้บ่อยจังเวลามองร่างบางตอนเผลอๆ
ความคิดที่น่าสงสัยเกิดในหัวก่อนที่ร่างสูงจะนึกขึ้นได้ว่า....ตนเองเกลียดร่างบาง!!
ร่างสูงหุบยิ้มกะทันหันแล้วยกยิ้มเย็นไปให้แล้วเดินเข้าไปหาร่างบางที่โซฟา
“ อื้อ..” เสียงครางถูกส่งออกมาจากลำคอเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างยวบตัวของโซฟาใกล้ๆตน..
“ หึ ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนนะจัดการยกร่างบางมานั่งคร่อมตนเองไว้ แล้วเอามือรวบเอวนั้นให้มาชิดตนเองมากขึ้น
“ อื้มมมม...พะ..พี่อ้น!! ” ร่างบางครางเมื่อรุ้สึกถึงการรุกรานที่ลำคอขาวของตน จนทำให้ตนเองที่กำลังจะหลับต้องลืมตามาดูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าการรุกรานมากจากร่างสูง และที่สำคัญ
ตนเองกำลังนั่งคร่อมเค้าอยู่!!!!!
น่าอายอีกแล้ว +//////////+
“ นิ่งๆ ” เสียงที่ไม่ได้สั่งและไม่ได้เยือกเย็นเหมือนทุกครั้งที่เคยสั่ง แต่มันกลับมีความอ่อนโยนและอบอุ่นซ้อนอยู่
ถึงแม้มันเหมือนจะอยู่ลึกเข้าไปในหัวใจมากแต่ร่างบางก็รับรู้ได้
และสิ่งเหล่านั้นทำให้อาการตกใจและเหมือนกำลังจะขัดขืนหยุดลงด้วยความสงสัยอย่างรวดเร็วก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสที่ เหมือน จะอ่อนโยนนั้นอย่างหัวใจพองโต
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Writer said :
ก่อนอื่น....ขอโทษที่หายไปนาน
ไรท์ไม่อยากจะบอกว่า คะแนนสอบไรท์มันห่วยแตกจนน่าตกใจจนทำให้ไรท์ไม่อยากจะทำอะไร ตอนนี้ไรท์ก็อยู่ม.5แล้ว ต้องขยันมากกว่าปกตินิดนึง จึงทำให้ไม่มีเวลาเข้ามาเลย ขอโทษจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดน้า....ทุกคนคงต้องรอนานหน่อยเพราะไรท์จะพยายามปลีกเวลามาให้ได้น้า
รักรีดเดอร์
อย่าลืมเมนท์นะคะ จุ้บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น