คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ># chapter 5 #< : ก็นาย “เมีย” ชั้น
By Niangara
เวลาที่ผ่านมาสองอาทิตย์..ทุกเช้าตั้มจะช่วยอ้นดูเอกสารและช่วยตัดสินใจเพราะตั้มก็มีสิทธิในการตัดสินใจเท่ากับอ้นเนื่องจากเป็นทายาทของโน่กับริทเช่นกัน..ส่วนทุกคืนตั้มจะต้องคอยเป็นนางบำเรอให้อ้นหรือเป็นที่ระบายให้อ้นทุกคืน..บางคืนครั้งเดียว บางคืนก็หลายครั้งแล้วแต่ความต้องการของอ้นเพราะตั้มไม่เคยขัดได้อยู่แล้ว..ถ้าวันใดที่ตั้มขัดขืนอ้นจะค่อนข้างรุนแรงแต่ถ้าวันใดที่ตั้มให้ความร่วมมือวันนั้นจะเป็นวันที่อ้นอ่อนโยนกับอีกคนมาก...แต่ทุกครั้งที่ร่างสูงสัมผัสร่างบางไม่เคยรังเกียจแต่กลับรู้สึกดีเพราะนั่นคงดีกว่าร่างสูงไปยุ่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตน และถ้าเป็นแบบนั้นร่างบางอาจจะเสียใจมากกว่านี้ก็ได้...อย่างเช่นคืนนี้
“ อ่ะ..อื้อ..” เสียงหวานของร่างบางถูกส่งมาจากลำคอเมื่อร่างสูงที่นั่งรอบนเตียงให้ร่างบางอาบน้ำเสร็จก่อนที่จะเริ่มทำในสิ่งที่ทำทุกคืน
“..อือออ..” เสียงต่ำของร่างสูงถูกส่งมาจากคำลอเช่นกัน....ร่างสูงจูบบริเวณซอกคอที่หอมไปด้วยกลิ่นสบู่อ่อนของร่างบาง
“ พะ..พี่..อย่าตรง..ตรงนั้น ” ร่างบางห้ามร่างสูงไม่ให้ทำรอยแต่คงไม่ทันเสียแล้วเพราะตอนนี้ร่างกายของร่างบางเต็มไปด้วยรอยที่เกิดจากร่างสูงทั้งนั้น..ถึงแม้รอยเก่ากำลังจางแต่เมื่อทุกคืนร่างสูงมักทำรอยใหม่จึงทำให้ยังคงมีรอยสะสมอยู่เสมอ
“ หึ....อื้ม...ไม่ทัน..อึก..ไม่ทันแล้ว..” ร่างสูงตอบในขณะที่ตัวเองกำลังเริ่มกิจกรรมของทั้งสอง...ไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ
“ คืนนี้พี่นอน..นอนที่นี้รึเปล่า? ” ตั้มหันไปถามอ้นที่นอนอยู่ข้างๆหลังจากอ้นปลดปล่อยก็ล้มตัวลงนอนข้างๆตั้ม
“ อยากให้นอนหรอ? ” อ้นหันมาถามตั้มที่กำลังนอนมองตนอยู่..เจอคำถามนี้ตั้มถึงกับหลบตา หน้าแดง เพราะความเขินหรือความเหนื่อยกันแน่เนี้ย
“ กะ..ก็อยาก..แต่ถ้าพี่ไม่..”
“ ฉันไม่ว่าง ” เจอคำตอบนี้ตั้มถึงกับใจหายและเสียใจกับคำตอบแต่ตั้มต้องยังคงทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกสียใจอะไรกับคำตอบนั้น
“ งั้น..ไม่เป็นไรฮะ ” ตั้มตอบแล้วยิ้ม..ยิ้มที่อ้นดูออกว่าฝืน..ตั้มขยับตัวนอนหันหลังให้อ้นเพราะไม่สามารถปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลได้
“ แต่วันนี้...ฉันจะนอนกับนาย ” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบที่หูของตั้มแล้วจัดการกอดเอวบางเปลือยของอีกคนแล้วดึงให้เข้าหาตัวเอง..อ้นจะรู้มั้ยว่าการกระทำนี้ทำให้ร่างบางใจสั่นได้
“ ตะ..ตั้มหันไป..กะ..กอดพี่ได้..ได้มั้ย? ” ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดถามด้วยเสียงสั่นเพราะไม่มั่นใจและกลัวกับคำตอบ
“ หันมาสิ ” น้ำเสียงอบอุ่นที่ได้จากปากของร่างสูงทำให้อีกคนถึงกับรู้สึกมีความสุขและค่อยๆหันไปหาอีกคนเพื่อซุกหน้าลงในอกอุ่นเปลือย
“ ขอบคุณฮะ ” เสียงอู๋อี๋ของร่างบางที่ตอนนี้กำลังเขินอายกับการกระทำของตัวเองทำให้ร่างสูงที่กำลังกอดอีกคนอยู่หัวเราะให้ลำคอและกระชับกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูร่างบาง
“ ก็นายเมียฉันหนิ ” เสียงแหบพร่าที่กระซิบลงข้างหูทำเอาร่างบางที่หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่..ลามไปถึงหูเลยก็ว่าได้...แล้วอ้นจะรู้มั้ยว่าการทำแบบนี้มันทำให้ตั้มอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้ว่าร่างสูงอาจกำลังมีใจให้ตน..ในขณะที่อ้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนี้รู้แค่ว่าใจเค้ามันสั่งให้ทำ..มันสั่งให้ตนเองอ่อนโยนกับคนตรงหน้าและตนเองก็ทำตาม...ทั้งคู่ไม่พูดหรือขยับไปไหนเอาแต่นอนกอดกันอยู่บนเตียงจนทั้งสองหลับไปในที่สุด
วันต่อมา
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจของคนสองคนที่กำลังก้มอ่านเอกสารให้เงยขึ้นมา
“ เชิญ ” เสียงของอ้นดังขึ้นเป็นการอนุญาตให้ใครบางคนเข้ามา
“ พอดีว่า...มีนักท่องเที่ยวมาพักแล้วไม่สามารถพูดอังกฤษได้จึงทำให้พวกเราสื่อสารกันไม่รู้เรื่องค่ะ ” เสียงใสของหญิงสาวที่เข้ามาในฐานะเลขาดังขึ้น
“ ประเทศอะไร? ”
“ เกาหลีค่ะ ”
“ ..........” ความเงียบปลกคลุมภายในห้องทำเอาตั้มที่นั่งอยู่ถึงกับกลัวนิดๆ
“ เอ่อ...ตั้มพอพูดได้ครับ ” ร่างบางที่เคยดูซีรี่ย์แล้วเคยลงเรียนภาษาเกาหลีมาก่อนเอ่ยปาก
“ งั้นช่วยหน่อยนะ ” อ้นที่กำลังใช้ความคิดแก้ไขปัญหาเมื่อได้รับความช่วยเหลือจากตั้มก็รู้สึกดีไม่น้อย..
“ ฮะ ” ร่างบางพูดยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังยิ้มมาให้ตน
“ ไปเชอร์รีน ” ตั้มพูดกับหญิงด้วยความสนิทสนมแล้วเดินไปด้วยกัน...ครึ่งเดือนที่ผ่านมาทำให้ร่างบางสนิทกับหลายคนมากขึ้น เช่น เชอร์รีนที่เป็นเลขา...ดีที่เป็นน้องดิว..และแบมบี้ที่เป็นเพื่อนของดีอีกทีนึง
“ พี่ตั้มนี่เก่งทุกอย่างเลย ”
“ ไม่ถึงขนาดนั้น ”
“ นั่งไงพี่ตั้ม..อย่าหล่ออ่ะ..แต่เค้าคงเป็นแฟนกัน ” เชอร์รีนเมื่ออยู่กับตั้มหรือเพื่อนก็จะแสดงตัวตนที่น่ารักออกมา..จนทำให้เป็นที่รักของทุกคน
“ สวัสดีครับ..มีอะไรให้ช่วยครับ ” เมื่อทั้งสองเดินไปถึงกลุ่มนักท่องเที่ยว ตั้มก็เอ่ยปากถาม (นึกถึงตั้มพูดเกาหลีค่ะ)
“ สวัสดีครับ..ผมลีทงเฮ..นี่คิบอม และเพื่อนๆผม..คือพวกเราอยากได้เรือไปล่องซักหน่อยนะครับ ” คนน่าหวานตอบกลับมาด้วยความเป็นมิตร
“ จะไปตอนนี้เลยรึเปล่าครับ? ” ตั้มถามก่อนจะไปสั่งให้คนจองเรือไว้ให้นักท่องหล่อสวย(?)พวกนี้
“ พวกเราจะมาตอนบ่ายโมงครับ ” ผู้ชายผิวเข้มๆชื่อคิบอมตอบแทนคนหน้าหวานชื่อดงเฮ
“ เรียบร้อยแล้วครับ ” เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตั้มก็หันไปบอก
“ ขอบคุณนะครับ..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ” ชายหน้าหวานตอบพลางยื่นมือมาจับมือคนตรงหน้าเป็นการทำความรู้จักกับตั้ม
“ เช่นกันครับคุณทงเฮ ” เมื่อจบประโยคร่างบางก็ยื่นมือมาจับที่มือของคนหน้าหวาน ก่อนจะค่อยไล่ไปที่ละคนเพื่อเป็นการทักทายและขอบคุณแต่ด้วยอาจจะหลายคนจึงทำให้เหมือนเป็นการโดนรุมมากกว่า..และทุกอย่างก็อยู่ในสายตาของใครบางคนเข้าซะแล้ว!!!!
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตู..เกิดจากตั้มที่กลับมาจากไปช่วยเหลือนักท่องเที่ยวมาและทำให้ตนเองมีความสุขที่ได้ช่วยเหลืออ้นด้วย
“ เข้ามา ” เสียงที่ค่อนข้างต่ำและโกรธของอ้นดังออกมาแต่ตั้มกลับไม่ได้สังเกตเลยเปิดประตูเข้าไป
“ รู้สึกจะดีใจเกินเหตุนะ ” อ้นถามตั้มที่กำลังนั่งลงตรงข้ามตนด้วยอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดออกมา
“ อะไรนะครับ? ”
“ อย่าลืมหน้าที่ตัวเองหละ..ถ้าจะไปมั่วที่ไหน? ” ประโยคที่มีความนัยทำเอาตั้มงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างสูง
“ ตั้มไม่เข้าใจ ”
“ หึ...อย่าลืมว่านายคือเมียฉัน..และฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ”
“ พี่อย่าพูดจาดูถูกตั้มนะ ” ตั้มเกิดอาการโหโมจนลุกขึ้นและพูดด้วยความน้อยใจ..แต่มันไม่ได้สร้างความแกลงกลัวให้กับร่างสูงเลย
“ ฉันพูดในสิ่งที่ฉันเห็น...อย่าทำตัวสกปรกมาก.เพราะฉันรังเกียจ ” อ้นลุกขึ้นแล้วพูดพลางเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆก่อนจะหยุดตรงหน้าอีกคน
เพรี๊ยะ!!
เสียงมือร่างบางกระทบแก้มของอีกคนเนื่องจากคำพูดที่ทำให้เสียใจและใจสลายทำให้ไม่อยากฟังและได้ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ทำ
“ อย่าพูดถ้าตัวเองไม่รู้อะไร..และถ้ารังเกียจก็ไม่ต้องมายุ่งกับตั้ม!!! ” เมื่อตบหน้าคนตรงหน้าเสร็จก็พูดสิ่งที่ตัวเองคิดแล้วหันหลังเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องแต่ก่อนที่ร่างบางจะเปิดประตูก็ถูกกระชากอย่างแรงจากร่างสูงซะก่อน
ต่อ>>>30% จิ้มโลดดดดดด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
Writer said : อย่าลืมเมนท์นะจ๊ะทุกคน....เลิฟยูๆ
ความคิดเห็น