คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ># chapter 6 #< เขื่อสิ
By Niangara
" อื้อ " เสียงครวญคราวงจากเตียงนอนที่มีชายร่างบางนอนอยู่..หลังจากร่างบางสลบคาอกของอีกคน ร่างสูงก็ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วพามานอนที่บ้านหลังเล็ก
" ที่ไหนเนี้ย " เสียงัวเงียดังขึ้นเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นสถานที่ที่เค้านอนไม่ใช่ในห้องทำงานของอีกคนจึงพูดกบตนเองเนื่่องจากมองไม่เห็นว่ามีอีกคนกำลังนั่งทำงานอยู่ข้างๆ
" โดนแค่นี้ถึงกับสลบเลยรึไง " ร่างสูงหันมามองร่างบางอย่างเยาะเย้ย สมเพชและสะใจ
" อ้ะ..โอ้ยย " ร่างบางไม่ตอบอะไร จึงพยายามลุกขึ้นแต่ด้วยความที่ถูกกระทำรุนแรงจากร่างสูงและการกระแทกของด้านหลังอย่าแรงทำให้สภาพข้างหลังไม่ดีเท่าไรและเมื่อร่างบางลุกขึ้นความเจ็บปวดก็เกิดขึ้นทางด้านล่างจึงทำให้มีเสียงหลงออกจากริมฝีปาก
" หึ..สำออย " เสียงสมเพชปนสะใจออกมาจากร่างสูงที่ไม่ได้เงยหน้าจากงาน..
ไม่สนใจ!
ความคิดน้อยใจเข้ามาในหัวร่างบาง
" ขะ..ขอโทษครับ " เสียงขอโทษแผ่วเบาพ่นมาจากปากของอีกคน
" เรื่องอะไร " ร่างสูงยังคงมองเอกสารอยู่จึงไม่เห็นสายตาน้อยใจจากร่างบาง
" ที่ทำให้ลำบากหนะครับ " ตั้มพูดเสียงเบา..นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็พาทำให้แก้มใสๆแดงเป็นมะเขือเทศได้..ถึงจะแลดูรุนแรงแต่ก็เร่าร้อนเช่นกัน ถึงขนาดทำให้ร่างบาง...
สลบคาอก!
ประโยคนี้ผลุดขึ้นมาที่หัวของร่างบางทำให้ยิ่งอาย ก็การสลบคาอกนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าอายหนิ
" นึกว่าเรื่องมีชู้ "
" ตั้มไม่ได้มีนะ!! " ร่างบางพูดออกมาด้วยความจริงใจ..ก็ในเมื่อไม่ได้มีก็ต้องบอกสิ
" ก็ฉันเห็น "
" นั่นมันคือการทักทาย..ตั้มไม่ได้มีคนอื่น " ร่างบางพูดความจริง พลางเกือบทำให้ร่างบางเสียใจเพราะความเข้าใจผิดของอีกคน
กลัว!
กลัวว่าอีกคนจะเข้าใจผิดแล้วเลิกยุ่งกับตน จะไม่สนใจแล้วถ้าเป็นแบบนั้นตนเองคงจะต้องตายแน่ๆ
"........" เมื่อได้รับความเงียบเป็นคำตอบ ร่างบางจึงเขยิบกายเข้าหาอีกคนที่ทำเป็นสนใจเอกสารตลอด
" เชื่อตั้มนะ " ร่างบางพูดแล้วพยายามมองหน้าอีกฝ่าย
" เชื่ออะไร " ร่างสูงทำเป็นไม่รู้เรื่อง..
เหมือนกำลังงอน!! เหมือนเค้ากำลังหึง!!
ร่างบางคิด บางทีการคิดเข้าข้างตัวเองก็อาจทำให้อะไรบางอย่างดีขึ้นก็เป็นได้
" ตั้ม มี พี่แค่ คนเดียว " ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้อาย..ทำไมมันเหมือนคำสารภาพรักนะ
" ไปอาบน้ำซะ " จบคำสั่งร่างสูงก็ลุกขึ้นทันที ทิ้งให้ร่างบางงงกับการกระทำแบบนั้น..เหมือนร่างสูงไม่สนใจที่เค้ากำลังบอก บอกว่ารัก ร่างบางใจหวิวๆกลัวว่าเค้าจะไม่เชื่อแล้วอาจทำให้อะไรไม่เหมือนเดิม...แต่เค้าคงไม่รู้ว่าร่างสูงที่จู่ๆก็ลุกขึ้นนั้นเพราะใจกำลังเต้น เต้นแรงกับคำว่า 'ตั้มมีพี่แค่คนเดียว'
" พี่ตั้ม! " เสียงเรียกใสๆจากสาวร่างเล็กทำให้ร่างบางที่กำลังเดินชายหาดหันไปตามเสียงนั้น
" อ่าวดี..มาทำไรหละ "
" ดีมาเดินเล่น..พี่มาเดินอ่อ " สาวน้อยเดินไปพร้อมกับร่างบางโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่นึงกำลังมองอยู่
" ใช่แล้วหละ...ดี " ร่างบางตอบแล้วหันมามองสาวน้อยที่เดินอยู่ข้างๆก่อนจะเอ่ยชื่อเมื่อเห็นรอยที่คอของอีกฝ่าย..ถึงจะจางๆแต่ก็สามารถเห็น
" คะ? "
" นี่รอยอะไร? " ร่างบางยกมือขึ้นลูบที่ข้างๆคอพลางถามถึงรอย..
รอยเหมือนของตนเอง! รอยที่เกิดจากร่างสูง! รอยกุหลาบ!
" อะ..เอ่อ..รอยไหน? ดีไม่เห็นรู้เลย " หญิงสาวยกมือปัดมืองร่างบางออกเบาๆ ก่อนจะปิดรอยนั้น
" ดี..พี่เป็นพี่ของดีแล้วนะ..เราสัญญากันแล้ว " ถึงแม้คำตอบจะปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มเชื่อได้...ในเมื่อเค้าเห็น!! และมันเป็นรอยเดียวกันกับของเค้า!!
" ฮึก..ดีรู้..ฮือ..แต่ดี..ดี..ดี " น้ำตาของหญิงสาวทำให้ร่างบางตกใจเพราะไม่เคยเห็นน้ำตาของอีกฝ่ายมาก่อน
" ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร..พี่อยู่นี่แล้ว " ร่างบางดึงสาวน้อยเข้ามากอดปลอบใจแล้วลูบหลังเบาๆ
" ดีไม่รู้..ฮึก..ไม่รู้ว่าเค้า..ฮือออ..เค้าเกลียดอะไร..ฮึก..ฮืออ..ดีทำ..ทำอะไรให้เค้า " สาวน้อยร้องไห้พร้อมปลดปล่อยในสิ่งที่อึดอัดอยู่ข้างในใจ..
" ใครดี?..ใครทำอะไรดี? " ร่างบางถามคนที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยความสงสัย..ใครกันที่ทำน้องสาวเค้าแบบนี้
" ดี..ฮึก..บอกไม่ได้..ฮึก..ฮืออ.." สาวน้อยในอ้อมกอดร้องไห้มากกว่าเดิม ราวกับมันอัดอั้นมานาน
นานจนล้น!
" โอเคๆ..ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร..ร้องออกมาๆ..พี่อยู่ตรงนี้แล้ว " ชายร่างบางกระชับอ้อมกอดแล้ฝลูบหัวเป็นการปลอบ..ร่างบางพาคนร้องไห้มานั่งริมชายหาดหลังจากที่อีกคนหยุดร้องแล้ว
" ขอบคุณพี่มากนะคะ..ที่คอยอยู่ปลอบ "
" ไม่เป็นไร..พี่เข้าใจ " เข้าใจว่าการโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง?!
"....ดีไม่รู้ว่าทำไม..ดีถึงยอม " อยู่ๆสาวน้อยที่นั่งข้างๆก็เลือกที่จะพูดออกมาทีละนิด..
" นานรึยังไง " ชายร่างบางถามหลังจากที่คิดอยู่นานว่าจะถามดีมั้ย..สุดท้ายก็ถาม!
" นานแล้วหละค่ะ..เค้าทำร้ายจิตใจดีตลอด..ไม่ว่าจะเป็นคำพูด การกระทำต่าง กลั่นแกล้งดีตลอด " เมื่อฟังคำบอกเล่าของคนที่นั่งข้างๆก็เริ่มนึกย้อนไปถึงเรื่องตัวเองราวกับนิทานฉายซ้ำ
" อืม " ชายหนุ่มร่างบางพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าฟังอยู่
" วันนั้นเค้า..เค้าเมาแล้วเค้าก็..ฮึก..ฮืออ..เค้า.." น้ำตาไหลออกมาเป็นสายอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
" ไม่เป็นไรแล้ว..."
" หลังจากวันนั้น..ฮึก..เค้าก็เรียกดี..ฮึก..เรียกดีไปหา..หาเค้าทุกคืน "
ทุกคืน!!
คำว่าทุกคืนมันทำให้เค้านึกถึงเรื่องตัวเอง..ภาพทุกคืนซ้อนทับมาเรื่อยๆในหัวสมอง
ทำไมเรื่องของตนเองกับดีถึงได้เหมือนกันขนาดนี้
" แล้วดียอมเค้าทำไม? " ร่างบางหันมาถามออกไปเพราะถ้าไม่ใช่แบบที่ตัวเองคิดก็ไม่จำเป็นต้องยอมเลย
" ดี..เอ่อ..ดีระ..รักเค้า "
นั่นไง!!
" เห้ออออ " คำตอบของหญิงสาวไม่ได้ทำให้แปลกใจเพราะชายร่างบางเข้าใจดี..เข้าใจว่า
ถึงเค้าจะเลวกับเรายังไง...เราก็ยังรักเค้าอยู่ดี!!
" พี่ว่าดีโง่มั้ย..ที่รักคนที่ทำร้ายตนเอง " จู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมาทำเอาอีกคนสะดุ้งเล็กน้อย..
ถ้าดีโง่..พี่ก็โง่ อาจจะโง่กว่าด้วยซ้ำ
ความคิดนี้ผลุดขึ้นมาในหัวของร่างบาง
" ไม่หรอก...ความรักมันห้ามกันไม่ได้ " ร่างบางปลอบคนข้างๆแต่คำพูดทำไมเหมือนกับปลอบตนเองอยู่..
ปลอบว่าความรักของเค้าไม่ใช่เรื่ิองผิด...ไม่ผิดที่จะรักคนที่เป็นเจ้าของ..เจ้าของทั้งร่างกายและหัวใจ
" นั้นสิ..ในเมื่อเรารักเค้าไปแล้วหนิเนอะ " หญิงสาวพูดขึ้นเหมือนบอกตัวเองว่าเราไม่ได้โง่ ที่รักคนที่ทำร้ายตนเอง
.
.
ต่อจาก 60%
.
.
เมื่อดีได้ระบายกับพี่ชายอย่างตั้มแล้วก็เดินไปตามทางเดินเรื่อยๆชายหาดอย่างรู้สึกสบายใจมากขึ้นเนื่องจากได้ระบายความอึดอัดไปบ้าง...
เหมือนพี่ชายเค้าเข้าใจเรา
เหมือนเค้าก็เคยเป็น
เห็นสีหน้าและน้ำเสียที่เค้าใช้ปลอบและคุยกับเรามันเหมือนกับว่าเรื่องแบบนี้ก็เกิดกับพี่เค้าเช่นกัน
ความคิดเล็กน้อยเกิดขึ้นในสมอง..แต่สาวน้อยก็สะบัดหน้าไล่ความคิดบ้านั้นไป..เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดกับพี่ตั้มหรอก...จริงมั้ง?
“ เฮ้อออ....” นึกถึงเรื่องนี้แล้วหัวใจก็ห่อเหี่ยวแปลกๆ...หัวใจมันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน..ครั้งแรกๆก็ขัดขืนหรอกแต่ทำไม...ทำไมเริ่มรู้สึก..
รู้สึกรักเจ้าของสัมผัสนะ...ทำไม
“ ดี ” เสียงเรียกใสดังขึ้นข้างหลังสาวน้อยทำให้ร่างบางต้องหันไปหา
“ อ่าว..สบายดีมั้ยรีน ” ร่างบางสวัสดีเพื่อนตนเองด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอย่างมีความสุข..แต่ใครจะรู้ว่ามีอะไรซ้อนอยู่ในแววตานั้น
“ สบายดีจร้า...คิดถึงดีจังเลย ”
“ ฮ่าๆๆ...คิดถึงเหมือนกัน..ไม่เจอตั้ง 2 วันแหนะ ”
“ ประชดป่าวยะ? ฮ่าๆๆ ”
“ แล้วมาทำไรเนี้ย...อู้งานรึไง? ” ดีถามเมื่อทั้งคู่เดินตามชายหาดไปเรื่อยๆ
“ ใคร? ไม่มี๊ไม่มี..คนอย่างเชอร์รีนสุดสวยไม่เคยอู้ค่า ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักถามเพื่อนด้วยเสียงสูง..ก็จริงๆแล้ว ตัวเองเนี้ย..อู้งานประจำ =_=
“ จร้า..แล้วครั้งที่แล้วใครแอบมานอนใต้ตนมะพร้าวจนลูกมะพร้าวหล่นใส่หัว ” ดีถามพลางกออดอกมองหน้าเพื่อนแบบเอือมๆ
“ เอ๋..ใครน้า ” เชอร์รีนทำท่าคุ้นคิดซะน่ารักจนร่างบางอีกคนส่ายหน้ากับความปัญญาอ่อนของเพื่อนสาว
“พอเหอะ...คิดว่าน่ารักอ่อ..”
“ มากกว่าเธอหละกัน...ยัยดำ แบร่ ” เมื่อแกล้งเพื่อนได้สมใจก็วิ่งหนีสุดตัว..ยัยนี่มือหนักใช่เล่น
“ รีน!..มานี่นะ..” ร่างบางตะโกนพลางวิ่งตามไป..อย่าให้จับได้นะ ยัยนี่!!!
ทั้งสองคนวิ่งไล่กันเป็นเด็กและทั้งสองคงไม่รู้ด้วย...มีคนกำลังแอบมองอยู่..สายตาซาตาน!!
“ หึ..มีมุมแบบนี้ด้วยรึไง?.เห็นแต่ตั้งท่ากลัวฉันอย่างเดียว...เวลาเธอยิ้มก็...น่ารักดีนะ.”
ถึงแม้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแต่เรื่องที่ไปนั่งร้องไห้แล้วกอดกับตั้มน้องชายเพื่อนก็ยังคงเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดสไหรับชายหนุ่มอยู่เสมอ.....
“ คืนนี้คงต้องลงโทษซะหน่อยนะ..น้องสาว”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“ ไปไหนมา? ” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อร่างบางเดินเข้ามาในบ้าน
“ ไปเดินเล่นมาฮะ ” ร่างบางตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา..ก็เหตุการณ์ก่อนจะไม่เจอกันมันยังคงผลุดขึ้นมาอยู่ดี
“ นึกว่าไปหาชู้มา ”
“ ตั้มไม่ได้มีนะฮะ..ทำยังไงพี่ถึงจะเชื่อตั้ม ” ร่างบางพูดเสียงดังขึ้น..เพราะอยากแสดงให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้โกหก
“ อยากให้เชื่อ? ”
“ ใช่ฮะ..ตั้มไม่อยากให้พี่เข้าใจผิด..” ยิ่งพี่คือคนที่รักแล้วด้วย ประโยคต่อท้ายในใจเพราะคิดว่าบอกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
“ งั้น..แสดงให้ดูหน่อย ” ร่างสูงบอกพลางกอดอกมองอีกคนด้วยสายตาท้าทาย
“ ฮะ? ”
“ ถอดเสื้อผ้า”
“!!!!” น้ำเสียงเด็ดขาดพูดและสั่งร่างบางทำเอาอีกคนถึงกับตกใจ...อะไรนะ??? ถอดเสื้อ??
“ ฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้า ” ร่างสูงย้ำอีกครั้งนึงเพราะร่างบางยังคงไม่ขยับนอกตาคิ้วที่ขมวดกันเพราะยังคงงงอยู่
“ ถอดทำไมฮะ? ”
“ ไหนบอกจะให้เชื้อใจไง..งั้นแสดงให้ดูหน่อยสิ ” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก...
โหดร้ายที่สุด
ความคิดขึ้นมาในสมองของคนถูกสั่ง...
“ ก็ได้ฮะ ” พูดจบร่างบางก็จัดการปลดกระดุมตนเองด้วยมือที่สั่นเทา..ปกติตนเองปลดที่ไหน????
“ ช้าๆ ไม่ต้องรีบ ”
“.........” ร่างบางค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ดๆจนเม็ดสุดท้าย..ร่างบางค่อยถอดตามคำสั่งของคนที่นั่งอยู่ที่เตียงรอตนเอง..เสื้อผ้าปลดทิ้งไว้ที่พื้นอย่างไม่สนใจเผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าของร่างบางทำเอาร่างสูงยกยิ้มอย่างชั่วร้าย..
“ ต่อสิ ”
“.....” จบคำสั่งร่างบางก็หลับตาแล้วสูดหายใจเค้าลึกๆก่อนที่มือทั้งสองข้างจะเลื่อนมาที่ซิบกางเกงแล้วค่อยๆรูดลงจากนั้นก็จัดกสนถอดกางเกงออกแล้วกลับมายืดตัวตามปกติ
“ อีกชิ้นหละ? ” ร่างสูงถามเมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมถอดอีกชั้นนึง...บ็อกเซอร์!!!!
“ ฮะ..” ร่างบางสูดหายใจลึกกว่าเดิมแล้วจัดการถอดบ๊อกเซอร์ทิ้ง..แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่
“......มานี่สิ ” น้ำเสียงทุ้มเรียกให้ร่างบางหลุดจากภวังค์เนื่องจากตนเองได้ใช้สายตามองสำรวจร่างกายเปลือยเปล่าของอีกคนจนหมดแห่งไหนแล้ว...
“...ฮะ ” ร่างบางตอบรับเบาแล้วเคลื่อนย้ายตนเองไปที่เตียงนอนช้าท่ามกลางสายตาหนึ่งคู่ที่กำลังจ้องการกระทำนั้นอยู่
เมื่อเห็นว่าร่างบางนั่งข้างตนเองนิ่งๆก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วเอามือวางตรงผนักพิงหัวเตียงไว้ข้างนึงเป็นการทำให้อีกคนไม่มีทางหนี...แล้วก้มลงไปกระซิบที่หู
“ ถอดให้ฉันด้วยสิ ”
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
By writer
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยที่หายไปนานมากเลยจริง...รีดอย่าเพิ่งงอนไรท์เลยน้า..ช่วงนี้ไรท์ยังไม่ว่างจริง..ไรท์เพิ่งสอบเสร็จไป..ไรท์อยากบอกว่า
“ ทำฟิสิกส์ไม่ได้เลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ไรท์อยากบ้าตาย T^T
ยังไงก็ต้องขอบคุณรีดเดอร์ที่ยังคงติดตามและยังคอยการกลับมาของไรท์อยู่ เลิฟยู!! จุ้บๆๆๆๆ
อย่าลืมเมนท์นะคะ คิกๆ
ฝันดีน้า....
ความคิดเห็น