คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ># chapter 3 #< เรียนรู้งาน
Tum’s side :
เมื่อเค้าเดินออกไปจากบ้านผม..ผมก็ยันตัวเองขึ้นด้วยสภาพที่ลำบาก..นี่แหะคือสิ่งที่ผมคิดไว้ว่าจะเกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้!! เร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว ทำไม?
ทำไมถึงเกลียดผมนักหนา?!!
นี่คือสิ่งที่ผมอยากรู้มากที่สุดคือ...ผมไปทำอะไรให้เค้าหรอ?
ตั้งแต่ผมเข้าบ้าน เค้าไม่เคยดีกับผมสักครั้ง..คุยกันแต่ละที ไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นหรือความรักแต่เป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจและรังเกียจผม
“ ฮึก..ฮือออ ” ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง..ทำไมกัน? เมื่อไรเค้าจะหยุดทำแบบนี้สักที? เมื่อไร? แล้วเมื่อไรผมจะหยุด? หยุดรักเค้าสักที!!
“ เมื่อไร....ฮือออ ” ผมยังคงนั่งกอดเข่าร้องไห้จนเวลาที่ผมผล็อยหลับ...
--------------------------- เวลา 6 โมงเช้า ---------------------------
ผมตื่นนอนแล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ...ผมจัดการอาบน้ำแล้วมายืนส่องกระจก..
รอย!!
รอยที่คอบางๆ...ปากที่เจ็บเพราะแตก...ตาที่บวมเพราะการร้องไห้เมื่อคืน
มันจากคนนั้นคนเดียวเลย!! ผมสะบัดหน้าแล้วเดินมาแต่งตัวก่อนที่จะสาย ไม่งั้นเค้าได้มาปลุกผมแน่...ผมเดินออกมาจากบ้านแล้วเดินไปข้างหน้ารีสอร์ท..เหลือเวลาอีกตั้งหลายนาทีผมจึงเดินเล่นที่ริมชายหาดสักหน่อย
ผลั๊ก
ตุ้บ
“ ขอโทษครับๆ..เป็นไรมั้ย? ” เพราะว่าผมเดินไม่ดูทางเลยทำให้เดินไปชนใครคนนึงจนเค้าล้มไป
“ ไม่เป็นไรค่ะ ” ผู้หญิงที่ผมชนอย่างจังลุกขึ้นโดยที่ผมก็เข้าไปพยุงเอ่ย..ก่อนจะเงยหน้า เธอแลดูยังเด็ก สีผิวคล้ำๆ ตัวเล็กๆ
“ พี่ขอโทษจริงๆนะ...พี่ชื่อตั้ม ”
“ พี่ตั้ม?! ที่เป็นน้องคุณอ้นรึเปล่าคะ? ”
“ ใช่ครับ...รู้จักพี่ได้ยังไง? ” ผมถามในขณะที่กำลังเดินด้วยกันสองคน
“ เป็นน้องคุณดิวค่ะ..ชื่อดี ” สาวน้องหันมาตอบผมแล้วยิ้มมาให้แบบเป็นมิตร
“ อ้ออออ...พี่ดิว! ” ผมทำท่านึกออก...
“ คิกๆ..พี่นี่ทำท่าน่ารักจังนะคะ ”
“ ชมแบบนี้ก็เขินหนะสิ ฮ่าๆๆๆ...พี่ดิวนี่เค้านิสัยดีเนอะ ” เมื่อจบประโยคของผม น้องดิวที่ตอนแรกยิ้มหัวเราะก็นิ่งลงและทำหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจ
“ เค้าจะดีกับทุกคนที่เค้าไม่มีอะไรด้วยแหละค่ะ ” อยู่ๆน้องดิวก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความงงของผม..เมื่อกี้น้องดิวพูดว่าอะไรนะครับ?
“ อะไรนะ? ”
“ ปะ..ป่าวค่ะ ” น้องดิวหันหน้าหนีผมเมื่อผมชะโงกหน้าไปหาน้องดี..เหมือนน้องเค้ากำลังปาดน้ำตา..แต่ในเมื่อผมยังไม่สนิทกับเค้าดี ผมจึงเลือกที่จะเงียบไว้
“ แล้ว...นี่เราจะไปหละจ๊ะ? ” ผมถามออกไปเพื่อจะเปลี่ยนเรื่องและเลือกที่จะใช้คำสร้อยเป็นแบบสนิทกัน
“ ดีจะไปหาเพื่อนหนะ..ไปด้วยกันมั้ย? ” น้องเค้าหันมายิ้มแย้มเหมือนเดิมแล้วชวนผมไปหาเพื่อนเค้า.ผมก็อยากไปนะแต่เมื่อผมก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่ากำลังจะถึงแปดมองแล้ว...
“ พี่คงไปไม่ได้..งั้นเอาไว้เจอกันใหม่นะดี..บาย ” ผมพูดแล้วยกมือลาน้องเค้าและหันหลังกลับไปเพื่อไปที่ห้องทำงาน
“ บายค่ะ ” เสียงใสๆดังมาไกลแล้วก็หายไป
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะประตูห้องที่เค้านัดไว้ด้วยหัวใจที่กำลังเต้น เต้นแรงมาก!
“ เข้ามา ” เสียงเข้มๆของเค้าดังลอดออกมาจากห้อง..ผมจึงหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้าแล้วเปิดประตูเข้าไป
“ ......”
“ มานี่สิ ” เค้าพูดในขณะที่ยังไม่เงยหน้าจากเอกสารต่างๆ...ผมจึงเดินไปหาแล้วหยุดที่โต๊ะทำงานของเค้าก่อนจะยืนอยู่ตรงนั้น
“ .....”
“ มาตรงเวลาดี ” ผมมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น..ก็แหง! ใครจะให้เค้าไปปลุกกันเล่า..ไม่มีทางหรอกหน่า
“ ก็พี่บอกให้มาตอนนี้...ห้ามสาย!! ” ผมพูดกลับไปด้วยหน้าตาย..ตอนนี้ผมต้องทำเป็นเข้มแข็งไว้..เพื่อซ้อนความรู้สึกภายในจิตใจ
ความรู้สึกกลัว
ความรู้สึกหวั่นไหว
ความรู้สึก....รัก
“ ยอกย้อนหรอ? ”
“ ป่าวนะครับ...ตั้มแค่..”
“ ห้ามถียง! ” เค้าชี้มาทางผม..อะไรว่ะ?! ใครเถียงเค้ากันเล่า?!
“.......” ผมเลือกที่จะปิดปากแล้วยืนอยู่ตรงหน้าเค้าที่กำลังจ้องผมอยู่..เค้าจ้องผม
จ้องด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
จ้องด้วยสายตาที่ผมให้ผมสั่น
จ้องด้วยสายตาที่ทำให้ผมกลัว
“ นั่งลง ” เค้าสั่งด้วยคำพูดเด็ดขาด..ผมจึงต้องนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะนั่งเฉยๆ
“ สิ่งที่นายต้องทำก็ไม่มีอะไรมากคือ..ทำทุกอย่างในสิ่งที่ฉันต้องการ ”
“ หมะ..หมายความว่าไง? ” ผมถามออกด้วยน้ำเสียงตกใจ...เค้าต้องการอะไร
“ ฉันให้นายทำอะไร...นายก็ต้องทำ!! ” เค้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้...เค้าหมายความอะไรก็ต้องทำแบบนั้น....
“ พะ..พี่..จะให้ตั้มทำอะไรตอนนี้? ” ผมกำมือแน่นแล้วรวบรวมความกล้าถามออกไป...เค้าคงไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่างานหรอกนะ
“ หึ..ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้!..ฉันจะให้นายเป็นคนเอาเอกสารมาให้ฉันเซ็นและฉันจะคอยสอนนายเรื่องการบริหารเอง ” เค้าพูดเมื่อเห็นท่าทางของผม...คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมค่อนข้างเบาใจขึ้นหน่อย...
“ แล้วตั้มต้องไปเอาเอกสารจากไหน ”
“ นายต้องไปเอาจากห้องดิวแล้วเอามาให้ฉันเซ็นซะ ”
“ งั้นตั้มไปเลยนะ ” เมื่อผมพูดจบผมก็เดินออกจากห้องไปเพื่อเอาเอกสารมาให้พี่อ้นเซ็น...
---------------------------- End this part -------------------------
ร่างสูงที่นั่งมองร่างบางเดินออกไปจากห้องทำงานของตนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์..เค้ายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“ แต่งานหลักของนายคือ....นางบำเรอของฉัน!! ” เค้าพูดบอกตัวเองด้วยสายตาของซาตานแล้วรอการกลับมาของร่างบางอย่างใจเย็นเพราะต่อจากนี้ไป
เค้าคงไม่ต้องรออีกและเค้าคง...ได้ชิมร่างนี้อีกนานจนกว่าจะพอใจเลยหละ
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Writer said : มาแล้วกับอีกตอนค่ะ...หวังว่าทุกคนคงเพลิดเพลินนะคะ!!!!
อย่าลืมเมนท์หละรีดเดอร์ที่รัก
จุ้บๆ
ความคิดเห็น