คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ># chapter 2 #< เมื่อเหยียบเกาะ
Tum’s side :
" ไม่..ไม่นะ!! ไม่!! ม่ายยยยยยยยยยยย " ร่างบางพยายามดิ้นเพื่อให้ร่างสูงหยุดแต่ยิ่งเค้าดิ้นและข้อร้องมากเท่าไร ร่างสูงก็ไม่เคยสนใจและยังคงกระทำต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ
" ได้โปรด..อย่า..อย่าทำ..ไม่นะ!! ฮึก..ฮืออ..ไม่!.. อย่า!! "
“ ตั้มลูก!!! ” เสียงแม่ของร่างบางดังเข้ามาในโสตประสาททำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลอยู่บนรถต้องตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย..ฝันที่เคยเป็นจริง
Tum’s side :
“ คะ..ครับแม่ ถึงแล้วหรอ? ”
“ ถึงแล้วจ๊ะ...พ่อเค้าลงไปรอที่ท่าเรือเรียบร้อยแล้วนะ..ถึงเวลาที่เรือต้องออกแล้ว แม่เลยมาปลุกตั้มหนะ ”
“ เอ่อ..ครับ ”
“ ถ้าตั้มพร้อมแล้วก็ลงไปได้นะ..พ่อเค้ารออยู่ ” แล้วแม่ริทก็ปิดประตูและเดินไปรอที่เดียวกับพ่อ...
“ เห้ออออ...ฝันอีกแล้ว ” ผมถอนหายใจให้กับฝันของตัวเอง..ทำไมกันนะ! ยิ่งอยากลืมมากเท่าไรความทรงอันแสนโหดร้ายก็ยิ่งกลับมาทำให้ผมเจ็บปวดอีก...จริงๆความฝันพวกนี้มันหายไปนานแล้วหละครับ แต่พอเมื่อวานพ่อโน่กับแม่อยากให้ผมไปที่เกาะและพบเจอกับเค้าคนนั้นมันเลยทำให้ฝันร้ายครั้งนี้กลับมาอีก..ผมสะบัดหัวแล้วลงรถไปหาพ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ที่ท่าเรือ
“ ถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะลูก ” เมื่อแม่ริทเห็นผมจึงกอดลาแล้วสั่งผม...แหม! นี่ผมโตแล้วนะคร้าบบบ
“ ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วโทรมาหาอีกทีนะ ” พ่อก็อีกคนครับ...สั่งผมแบบกำชับ..นี่กลัวผมโดดลงเรือไปว่ายน้ำเล่นรึไงกัน
“ คร้าบบบบบ! จริงๆแล้วพ่อกับแม่น่าจะดีใจนะครับ..เพราะตั้มไม่อยู่เป็น กขค ” ผมพูดแล้วทำหน้าล้อเลียนอย่างหนักใส่ทั้งคู่..ทำเอาหน้าแดงทั้งคู่เลย ฮ่าๆๆๆ
“ รู้ดีตลอดเลยเจ้าคนนี้ ” แหนะ! ยอมรับอีก..พ่อผมนี่คงคิดอะไรอยู่ในใจหละสิ
“ ไปได้แล้วหน่า! เดี๋ยวตกเรือพอดี ” แม่ผมเขินแล้วทำเป็นไล้ผมครับ...กลบเกลื่อนไม่ค่อยจะมิดเลยจริงๆ
“ ครับผม! เดี๋ยวพอตั้มเหยียบทรายแล้วจะโทรมารายงานตัวทันทีเลยนะฮะ ” ผมพูดแล้วกอดทั้งคู่แต่ไม่ลืมที่จะหอมแก้มทั้งคู่เช่นกัน...ผมเดินไปลงเรือและโบกมือบ้ายบายพ่อแม่..และเรือก็แล่นออกไปเพื่อไปยังเกาะ..เกาะที่เปรียบเสมือนเกาะซาตาน..หันไปออกไปที่ทะเล หน้าที่พยายามยิ้มให้พ่อแม่เมื่อกี้มันหายไปเพราะตอนนี้หัวใจผมมันกลับไม่อยากไปที่นั่น..ไม่อยากเลยแม้แต่น้อ
----------------------- 2 ชั่วโมง ต่อมา ----------------------
“ ถึงแล้วหรอ? ” เวลาผ่านไปไวมาก..ไวจนผมแทบไม่เชื่อ ทุกคนบนเรือทยอยลงจากเรือเพื่อไปผักผ่อนบนเกาะและรีสอร์ทของครอบครัวผม
ตู้ด.....ตู้ด.....ตู้ด..
[ ถึงแล้วหรอลูก? ] เสียงแม่ผมถูกกรอกมาในโทรศัพท์...เมื่อผมจัดการหยิบโทรศัพท์มาโทรไปรายงานตัว
“ ครับแม่...เพิ่งเหยียบทรายเลย ”
[ ดีลูก..งั้นถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วโทรมาอีกทีนะลูก ] แม่ผมพูดจบก็วางสายไป...หะ หะ เรียบร้อนจังเลยนะแม่!
“ สวัสดีครับ...น้องคือตั้มรึเปล่า? ” อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชาย ทุ้มๆ ดังอยู่ข้างหลังผมจึงทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมอง
“ ครับ..เอ่อ..คุณคือ..”
“ ผมดิวครับ..เป็นเพื่อนอ้นแล้วก็มาเป็นผู้ช่วยมันหนะ ” เค้าเอ่ยทักทายผมแล้วยื้นมือมาจับผม เอ่อ ผมควรจับเค้าตอบมั้ย?
“ เอ่อ..สวัสดีครับพี่ดิว ” ผมตัดสินใจยื้นมือไปจับตอบ..ก็เค้าเป็นเพื่อนของคนนั้หนิเนอะ!!
“ เดี๋ยวพี่พาไปที่ห้องพักนะ..” แล้วเค้าก็เดินนำผมไป ผมจึงได้แต่เดินตามเค้าไป
------------------------------------ End this part ------------------------------------
ร่างสูงของใครบางคนที่กำลังมองการมาของร่างบางอยู่บนห้องทำงานที่สามารถมองออกไปทางชายหาดได้
“ หึ...ยินดีต้อนรับนะ..ของเล่น ” ร่างสูงพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อทำงานต่อแต่ในหัวกลับคิดถึงใบหน้าของร่างบางที่ไม่ได้เจอมาสี่ปี...เปลี่ยนไปนะ! ดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน
------------------------------------ End this part ------------------------------------
Tum’s side :
ที่นี้บรรยากาศดีมากจริงๆนะครับ..ผมเดินตามพี่ดิวที่ชวนคุยตลอดเวลาเค้าเป็นคนคุยสนุกและผมได้รู้ว่าพี่ดิวมีน้องสาวชื่อว่า ดี แต่เป็นน้องบุญธรรม เหมือนผมกับคนๆนั้น!!
“ พี่ดิวครับ! ทำไมห้องพักผมถึงอยู่ตรงนี้หละ ” ผมหันไปถามพี่ดิวพลางมองไปรอบ..ตรงนี้มีบ้านชั้นเดียวอยู่หลังเดียว หลังเดียวจริงๆ แต่โดยรอบจะเป็นสวนดอกไม้หลากหลายชนิดและหลายสี..มันสวยมากจริงๆนะครับ..ถ้าคนทั่วที่มาตรงสวนนี้จะไม่ค่อยเห็นบ้านหลังนี้หรอกเพราะบ้านหลังนี้มันเล็กมากสามารถอยู่ได้คนเดียวไม่ก็สองคน
“ พอดีอ้นมันให้พี่พามาหนะ..ตั้มคงต้องถามมันเอง..อ้นมันประชุมอยู่เดี๋ยวมันมาหานะ ”
“ ขอบคุณนะครับ ” ผมกล่าวขอบคุณพี่ดิวแล้วเดินไปสำรวจในบ้าน...เดินเข้าไปในบ้านจะเป็นห้องรับแขกตามหันซ้ายจะเป็นห้องครัว หันขวาเป็นห้องนอน..ที่นี้ห้องนอนไม่มีประตูแฮะ
“ เหนื่อยจัง ” ผมบ่นกับตัวเองแล้วเริ่มเดินไปจัดของส่วนตัวในห้องนอน..ของเยอะครับเพราะผมต้องมาอยู่นานจึงค่อนข้างต้องขนของมาเยอะหน่อย
--------------------------------- หลายชั่วโมง ผ่านไป ----------------------------------
ผมเริ่มรู้สึกง่วงเพราะความเหนื่อยจึงทำให้ผมต้องเดินไปอาบน้ำแล้วเดินมานอนลงบนเตียง..
ตู้ด...ตู้ด....ตู้ด
[ ว่าไงลูก ] เสียงของพ่อถูกกรอกมาเมื่อพ่อรับสายผมเรียบร้อย
“ ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะครับพ่อ..ตั้มจัดของเสร็จหมดแล้ว “
[ ดีแล้ว..มีอะไรโทรมาหาพ่อได้นะ ]
“ ครับ...แล้วแม่ริทหละ ” ผมถามออกไปเพราะผมคิดถึงแม่และอยากได้ยินเสียงมาก
[ แม่เค้าหลับไปแล้วหละลูก..สงสัยเหนื่อย ] หลับ? แหม! พ่อผมนี้รุนแนงเนอะ
“ อย่ารุนแรงนะพ่อ..ถนอมแม่ริทเค้าหน่อย ฮ่าๆๆๆ ”
[ ครับผม! พ่อวางก่อนนะ..เหนื่อย ]
“ ครับพ่อ..ฝันดีนะครับ ” แล้วผมก็วางสายไป เห้ออออ .เตียงนี้นุ่มชะมัดเลย..และความนุ่มนี้มันทำให้ผมผลอยหลับไปเมื่อไรไม่รู้
“ อื้ออออ ” ผมรู้สึกตัวเมื่อผมรู้สึกว่ามีอะไรบางมาปะทะที่แก้มผม..มันอุ่นเหมือนลมหายใจแต่ตอนนี้อะไรๆหนักๆมันมาอยู่ที่ซอกคอผมแล้ว..อะไรนี้!!!! อะไรเกิดขึ้น
“ พี่!! ” เมื่อผมลืมตาขึ้นก้ต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะคนนั้นเค้ามาอยู่ตรงหน้าผมและกำลัง..กำลังจะทำแบบนั้น
“ คิดถึงฉันมั้ย? ” เค้าเงยหน้าจากซอกคอมาถามผมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ คือ.....”
“ ไม่เจอตั้งสี่ปี..หึ..ลืมฉันไปรึยัง? ” เค้าพูดแล้วก้มหน้าลงมาที่หูผม
“...........”
“ ลืมคนแรกของนายรึยัง? ” ผมพูดที่ข้างหูผมก่อนจะตรึงแขนผมไว้กับที่นอน
“ !!!! ” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากการตรึงผมไว้
“ ปล่อยตั้มนะ...” ผมดิ้นแล้วพูดเพื่อให้เค้าปล่อยแต่เค้ากลับไปปล่อยแถมยังเพิ่มแรงกดเพื่อไม่ให้ผมหลุดไปอีก
“ หึ!...อย่าเล่นตัวได้มั้ย?!!..นายอยากมาหาฉันจะตายไป ” เค้าเงยหน้าจากซอกคอที่เค้านัวเนียอยู่เมื่อกี้...ก่อนจะตะโกนใส่หน้าผมด้วยความรำคาญ
“ ตั้ม..ไม่ได้อยากมา!!! ” เมื่อสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากำลังจะเกิดขึ้น..มันเลยทำให้ผมต้องตะโกนใส่หน้าเค้าเช่นกัน
“ แล้วนายขอพ่อกับแม่มาที่นี้ทำไม? ”
“ ตั้มไม่ได้ขอ!!!! ”
“ ช่วยไม่ได้..ไหนๆนายก็มาแล้ว..และนายก็ต้องอยู่ที่นี้ไปอีกนาน..ฉันคงอดไม่ได้ที่จะทำในสิ่งที่เราเคยทำด้วยกัน ” ว่าจบแล้วเค้าก็ก้มลงมาประกบปากผมโดยไม่รอให้ผมได้พูดอะไรทั้งสิ้น!!
“ ไม่!..ปล่อยนะ!! ” ผมหันหน้าหนีจากการปิดปากผมด้วยปาก..สิ่งที่เคยเกิดกำลังจะเกิดขึ้นอีก!! ผมพยายามดิ้นแต่ครั้งมันง่ายขึ้นเนื่องจากเค้ายอมปล่อยผมแล้วลุกขึ้นไปยืนมาผม
“ โอเค! ฉันหยุดก็ได้...ฉันจะบอกว่าพรุ่งนี้นายมาเจอฉันที่ห้องทำงานตอนแปดโมงเช้า..ถ้านายมาสายฉันจะมาปลุกนายเองด้วยวิธีเดียวกัน ” เมื่อเค้าพูดจบเค้าก็จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปจากบ้านผม.
บางทีการไม่มีประตูในห้องนอนก็เปรียบเสมือนต้อนรับสิ่งที่ไม่อยากเจอมากที่สุดก็ได้!!
และบางที...สิ่งเลวร้ายนั้นอาจเกิดตอนไหนก็ได้ เท่าที่ซาตานต้องการ “ ร่างนี้ “
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Writer said : มาแล้วนะคะกับตอนที่เค้าได้เจอกันอีกครั้ง คิกๆ
อย่าลืมเมนท์นะฮะ!! จุ้บๆ
คุยกับรีดเดอร์
คห.16 : love-HKS-love : เรื่องที่รีดขอมันไม่ได้ทำให้ไรท์ลำบากใจแต่มันกลับทำให้ไรท์มีกำลังใจในการแต่งมากขึ้น..ขอบคุณนะที่ชอบเรื่องนี้ของไรท์
ความคิดเห็น