คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ># chapter 1 #< ไปช่วยงาน
Tum's side :
หลายปีต่อมา ( ไวมากไปมั้ยไรท์ : รีด )( ไรท์รู้ว่าทุกคนไม่อยากให้เสียเวลาไง : ไรท์ )
สวัสดีครับ! ผมชื่อ ตั้ม เป็นลูกคนที่สองของพ่อโน่แม่ริท ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆหรอกนะครับเพราะพ่อกับแม่เคยเล่าให้ฟังว่า แม่ริท มีลูกได้แค่คนเดียวเท่านั้นเพราะเป็นผู้ชายและมดลูกมีปัญหาเมื่อมีลูกคนแรก เห้อออ แล้วแม่ริทของพ่อโน่เนี้ยดันอยากมีลูกอีกคน จึงทำให้พ่อโน่พาแม่ริทไปที่สถานเด็กกำพร้าแล้วรับผมมาเลี้ยง เนื่องจากเกิดหลงรักผมขึ้นมา...ผมไม่อยากจะบอกครับว่าผมก็รักพวกเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันเลยหละ..รักมากเลยนะครับ
" ตั้มลูก! " เสียงของบุคคลที่ผมรักดังขึ้น..เสียงหวานแบบนี้ มีคนเดียว
" คร้าบบบบแม่ริท " ผมวางหนังสือลงแล้วเดินไปที่ห้องครัวที่แม่ริทมักจะใช้เวลาอยู่ในนี้
" ตั้มว่าอร่อยมั้ย? " แม่ริทสุดสวยพูดพลางตักน้ำแกงมาป้อนผม..
" อือออ..ไม่อร่อยก็ไม่ใช่แม่ริทแล้วหละครับ " ผมชิมแล้วชมแกงของแม่..มันอร่อยจริงครับ
" ปากหวานนะเนี้ยเรา " แม่เค้าพูดแล้วลูบหัวผมเบาก่อนจะหันไปคนแกงต่อ
" แม่ทำแกงอะไรของหรอครับ "
" แกงที่พ่อเค้าชอบหนะลูก " แหนะ!! ประจำเลย..แม่ผมเนี้ยแม่ศรีเรือนจริงๆ ไม่อยากจะเม้านะครับว่าทุกวันต้องมีอาหารโปรดของพ่อโน่หนึ่งจาน ของผมหนึ่งจาน และของแม่ริทหนึ่งจาน...จริงๆต้องมีอีกหนึ่งจานครับแต่ว่าเจ้าของเค้าไม่อยู่นี้แล้ว..
" แหมมม! แม่นี่รักพ่อมากเลยนะครับ " ผมพูดด้วยน้ำเสียงล้อๆ..แม่ริทหน้าแดงใหญ่เลยอ่ะ
" ก็พ่อเค้ารักแม่หนิจ๊ะ...แล้วอีกอย่าง ความรักหนะมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะว่าให้เรารักใคร.." แม่ริทพูดแต่ไม่หันมามองผมเพราะกำลังทำกับข้าวอยู่จึงทำให้ไม่เห็นว่าพ่อโน่มายืนอยู่กับผมแล้ว
" แล้วแม่รักพ่อได้ยังไงครับ " ผมถามออกไปเพราะอยากแกล้งแม่ครับ...คู่นี้เค้าหวานตลอดอ่ะเชื่อผม
" หึ..แม่ก็ไม่รู้ว่ารักได้ไง..รู้แต่พ่อเค้ารักแม่แล้วแม่ก็รักมาก..ตอนไหนก็ไม่รู้..อุ้ย!! " แม่ตอบแล้วหยุดเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดจากทางด้านหลัง..นั่นไง!! ยังพูดไม่จบเลย =_=
" พี่รักริทมากเช่นกันนะครับ " พ่อโน่ของผมพูดด้วยเสียงที่ทำให้ผมต้องใจเต้นแทนแม่เลยหละ
" พี่โน่! " แม่ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ..ก่อนจะหน้าแดง คงเพราะพูดว่ารักมากหละมั้งครับ
" นินทาพี่ให้ตั้มฟังหรอ " พ่อโน่พูดแล้วหอมแก้มแม่ริท..เห้ออออ! หวานตลอดเวลาจริงๆ
" ป่าวสักหน่อยนะ..นี่ตั้มแกล้งแม่หรอ ถึงไม่บอกว่าพ่อเค้ามาแล้ว?! " แม่ริทตอบแบบกลบเกลื่อนแล้วหันมาทำหน้าดุกลบเกลื่อนเขินใส่ผม...ผมไม่รู้เลยว่ากลบเกลื่อนหนะ =_=
" ป่าวนะคร้าบบบ...ตั้มไปรอข้างนอกดีกว่า..พ่อครับ " ผมยกมือปฎิเสธแล้วหันไปพูดกับพ่อแทน
" ว่าไงลูก " พ่อโน่เงยหน้าจากแก้มแม่ริทที่กำลังหอมอยู่หลายครั้งติดต่อกันมาถามผม..เอ่อ..เกรงใจลูกหน่อยสิคร้าบบบ
" ทำให้เสร็จไวๆนะครับ..ตั้มหิวแล้ว " ผมพูดแล้วทำหน้าล้อเลียนใส่ทั้งสอง
" sir yes sir " พ่อโน่ตอบรับแล้วหัวเราะกับผมกันสองคน..ส่วนอีกคนหรอครับ
" ตั้ม! พี่โน่! หยุดเลยนะ! >////////< " แดงไปทั้งตัวแล้วมั้งนั้น ฮ่าๆๆๆๆ ผมวิ่งออกมาจากห้องครัวก่อนที่ตะหลิวจะบินมาโดนหัวผมโดยฝีมือแม่ริท..เวลาเขินแม่มั้งรุนแรงครับ
" เสร็จยังครับพ่อ!! " ผมตะโกนอยู่หน้าประตูห้องครัว..นี่ผ่านมาหลายนาทีแล้วนะทำไมยังไม่เสร็จสักที...นานจริงๆ
" เสร็จแล้วลูก!! " เสียงพ่อตะโกนกลับมาก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้าไป..เอ่อ..สภาพตอนนี้มันช่าง
" กินข้าวไหวมั้ยครับแม่ "
" ตั้มก็พูดเกินไป..แม่เค้าอึดจะตาย "
" พอแลยพี่โน่!! " แม่ริทพูดด้วยหน้าแดงๆแล้วตีแขนพ่อโน่..พ่อโน่หยิกแก้มแม่ริทเบาๆก่อนจะเดินไปยกกับข้าว
" ตั้มช่วยครับพ่อ " ผมเดินไปยกอีกถาดนึงแล้วไปวางที่โต๊ะอาหาร..ส่วนแม่หนะหรอ? ติดกนะดุมอยู่
" เป็นไงพ่อ? ฮ่าๆๆๆ " ผมถามในขณะที่กำลังจัดโต๊ะอยู่
" ทะลึ่งนะเราเนี้ยย..ได้พ่อมาเต็มๆ " แล้วแม่ก็ฟาดแขนมาที่ผม..ผมรู้ครับว่าไม่ถึงขึ้นนั้นแต่มันก็ค่อยข้างติดเรทเพราะที่คอแม่ริทเป็นครับ ตอนแรกไม่มีนะเนี้ย!!...หึๆ พ่อแม่ผมไม่ค่อยเปิดเผยเล้ย =[]= นี่ผมจะเป็นคนติดเรทรึเปล่าเนี้ยยยย?!!
" พอเลยทั้งคู่..เดี๋ยวอดกินข้าวทั้งพ่อทั้งลูก!! " แม่ผมเดินออกมาทำหน้าขรึม..ไม่เหมาะกับหน้าสวยๆเลย
" แง่ววว..งี้ก็เป็นโรคกระเพาะหนะสิที่รัก " พ่อโน่พูดพลางเอาหัวถูแขนแม่ริทที่กำลังตักข้าวใส่จานให้พ่ออยู่
" ดี! จะได้เลิกทะลึ่งทั้งพ่อทั้งลูก "
" แล้วแม่จะเสียใจ! งอนครับ!! งอนแม่ริท " ผมพูดแล้วสบัดหน้าหนีแบบงอนๆ...แม่ผมหนะง้อเก่ง
" พอเลยเรา " แต่ครั้งนี้แม่ไม่ได้ง้อครับกลับเป็นพ่อโน่ที่ผลักหัวผมแทน...ทำไมจะไม่รู้?!! พ่อโน่หนะหวงวิธีการง้อของแม่ริทจะตายไป..นี่ขนาดลูกนะครับ!!
" หวงวิธีการง้อจังเลยนะครับพ่อ!! "
" พ่อรักของพ่ออ่ะ "
" แต่ตั้มลูกนะคร้าบบบ!! ยังไงวิธีการง้อของพ่อกับตั้มก็ไม่เหมือนกันอยู่ดีอ่ะ " ผมพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก เคี้ยวตุ่ยๆ แล้วมองหน้าพ่อกับแม่ที่กำลังแดงทั้งคู่...คงคิดเหมือนกันหนะสิ ฮ่าๆๆๆ
" ทำเป็นรู้ดี..เดี๋ยวเถอะ..แก่แดดจริงๆเรา " แม่ริททำเสียงดุแต่หน้านี่ตัดกันชัดๆ
" ก็อาทิตย์ที่แล้วตั้มนอนไม่หลับก็เพราะแม่ริทวง้อพ่อโน่แหละ...อีกอย่าง! ตั้มเรียนจบแล้วด้วย!! "
" นั่นสิ!..ตั้มได้งานทำยังหละลูก " พ่อโน่หันมาถามผมทั้งๆที่กำล้งเคี้ยวข้าวอยู่
" ยังเลยครับพ่อ..ตั้มกะว่าจะหาวันจันทร์หน้าหนะ "
" เอางี้ดีกว่า...พ่อว่าจะให้ตั้มไปช่วยงานพี่อ้นที่เกาะสักหน่อย "
กึก!!
ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง...ผมชะงักจากการตักข้าวหรือทำทุกอย่าง..ทำไมต้องเป็นเค้า? ทำไมต้องไปที่เกาะนั่นด้วย...
" เอ่อ.."
" แม่ว่าก็ดีนะตั้ม..พ่อกับแม่ตกลงกันว่าจะให้ตั้มมาช่วยอ้นบริหารรีสอร์ทหลังจากเรียนจบพอดีเลย "
" พ่อเลยจะให้ตั้มไปเรียนรู้งานก่อนทำจริงจากพี่อ้นเค้าเลยไง " พ่อโน่พูดต่อจากแม่ริท...ผมควรทำไงดีหละครับ? ในเมื่อผมไม่อยากจะไปเกาะนั้นเท่าไร?!
" ตั้มกลัวจะสร้างความวุ่นวายมากกว่านะครับ "
" จะกลัวทำไมหละ?..ในเมื่อพี่ชายเราเค้าต้องช่วยเราอยู่ไง " พี่ชาย? พี่ชายผมหรอ? หึ! ผมไม่อยากให้เค้ามาเป็นพี่ชายผมสักเท่าไรหรอกนะ?!!
" พ่ออยากให้เราไปช่วยพี่เค้านะ.." พ่อโน่พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งขอร้อง..
" ครับ..ได้ครับพ่อ " ผมพยักหน้ารับ..ทำไงได้?! ในเมื่อพ่อกับแม่ที่ผมรักมากที่สุดขอ..ผมคงปฎิเสธพวกท่าไม่ได้
" ขอบใจนะลูก " แม่ริทเอื้อมมือมาลูบหัวผม..ผมเงยหน้าพยักหน้าแล้วยิ้มๆให้พวกท่าน
" จะให้ตั้มไปวันไหนหรอครับ?! "
" แม่ว่าไปวันพรุ่งนี้เลยดีกว่านะ..จะได้ปรับตัวได้เร็วขึ้น "
" ครับ...ตั้มอิ่มแล้ว..งั้นเดี๋ยวตั้มไปเก็บกระเป๋านะ " พ่อโน่กับแม่ริทยิ้มแล้วพยักหน้า ผมจึงยกจานไปเก็บที่ซิงค์ล้างจานก่อนจะขึ้นไปที่ห้อง
------------------------ End this side -------------------
Rit's side :
" พี่โน่! ริทว่าตั้มไม่อยากไปเลยอ่ะ " ผมหันไปพูดกับพี่โน่เพื่อแสดงความเห็น
" แต่ริทอยากให้ตั้มไปช่วยงานไม่ใช่หรอ? "
" ก็ใช่! แต่แบบว่า.."
" แล้วริทจะกลัวอะไรหละครับ..ในเมื่อมีเจ้าอ้นอยู่ทั้งคน " พี่โน่ลูบหัวผมด้วยความรักก่อนจะยิ้มแบบอบอุ่นมาให้...
" นั่นสิ! แล้วริทจะกลัวอะไรเนอะ "
" พี่ว่าริทโทรหาเจ้าอ้นดีกว่าว่าตั้มจะไปอยู่ด้วยพรุ่งนี้ "
" อือ...ดีเหมือนกัน " ผมตอบรับแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาลูกชายอีกคน
[ ครับแม่คนสวย ] เสียงตอบกลับมาด้วยความกวนๆ..นิสัยพ่อเลยนะ!
" สบายดีมั้ยอ้น "
[ สบายดีครับ..คิดถึงแม่จุง ]
" ศัพท์วับรุ่นจริงๆ..แม่มีเรื่องจะบอกหนะ " ผมส่ายหัวให้กับความน่ารักของอ้น..มันมีความคิคุเหมือนผมครับ..แต่กวนเหมือนพี่โน่
[ มีไรครับ...แม่ท้องหรอ?! ] น่านนนไง! ไม่ทันขาดคำ..กวนจริงๆ
" ตลกแล้วเราเนี้ยย..แม่จะบอกว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปตั้มจะไปช่วยงานลูกที่เกาะนะ "
[...........] พอผมพูดจบ..ทุกอย่างก็เงียบหายไป..
" อ้นลูก...อ้น! "
[ ครับแม่!..] เสียงนั้นตอบกลับมาหลังจากเงียบไปหลายนาที
" เป็นไรลูก?! "
[ พอดีผมเผลอหลับนะครับ..สงสัยเหนื่อย แหะๆ ]
" ลูกคนนี้หนิ..แล้วได้ยินที่แม่บอกรึเปล่า? "
[ ได้ยินครับ..ทุกคำเลยด้วย ]
" งั้นเราก็ไปอาบน้ำได้และ...พักผ่อนให้เพียงพอนะลูก "
[ คร้าบบ..รักแม่ริทกับพ่อโน่นะ..จุ้บๆ ] พอพวกผมคุยกันเสร็จต่างคนก็ต่างวางสาย
" เป็นไงริท " เสียงพี่โน่ดังข้างๆ...ไม่ต้องทำเสียงตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ =_=
" โอเคแล้วครับ! "
" ดีแล้วหละๆ...ว่าแต่ อาหารวันนี้อร่อยนะเนี้ย! ต้องให้รางวัลซะแล้ว " พี่โน่พูดเล่นๆพลางพุ่งตัวมาจะกอดผม...ตลอดอ่ะคนนี้!!
" หยุดเลยๆ..เดี๋ยวโดนซ่อมทิ่มตา!! " ผมยกซ่อมขึ้นมาทำท่าจะทิ่มตาเค้า...
" โหหห! ทำอย่างกับไม่ชอบงั้นแหละ " พี่โน่พูดแล้วทำปากเจ่อๆ แบบงอนๆ แลดูน่ารักเนอะ! =_=
" ชอบสิ " ผมพูดแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีเค้าทันที...ใครจะอยู่ให้จับ ฮ่าๆๆ
------------------------ End this side -------------------
Writer's side :
ปังๆๆๆ เสียงเคาะประตูอย่างแรงเกิดขึ้นที่ห้องของร่างบางที่กำลังหลับอยู่..และเสียงนั่นทำให้ตื่นจากความฝัน
" มาแล้ว..พี่ " เมื่อร่างบางเปิดประตูก็ต้องตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่ไม่เคยชอบหน้าเค้าเลย..แล้วเค้ามาทำอะไรตอนกลางดึกแบบนี้
"....." ร่างสูงไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้ามาในห้องของร่างบาง
" พี่มีอะไรหรอครับ " ร่างบางถามออกไปด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นในหัว...
ผลัก!
ตุ้บ!
" พะ..พี่..จะ..ทำอะ..ไร " ร่างบางถามด้วยความหวาดกลัวเมื่อรู้ว่าร่างสูงกำลังเมาและเค้าได้จับร่างบางโยนลงเตียงนอน
" เพราะนายคนเดียว!! " เสียงของร่างสูงพูดขึ้นด้วยความโมโหผสมอาการมึนเมา
" พี่..พูดอะ..ไร " ร่างบางถามอีกครั้งด้วยความหวานกลัวก่อนจะเขยิบถอยหนีไปที่หัวเตียง
" หึ..จะไปไหนฮะ " ร่างสูงพูดจบกปีนขึ้นบนเตียงแล้วดึงขาของร่างบางด้วยความแรง..
" โอ้ยย! พะ..พี่..หยะ..อย่านะ " เพราะความแรงที่ถูกดึงขาเข้าหาร่างสูงทำให้ร่างบางถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ..ก่อนจะพยายามข้อร้อง
" หึ!..นาย..รักฉัน..ไม่ใช่..หรอ " ร่างสูงพูดพลางถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วจับร่างบางที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัว..แต่มันกลับทำให้ร่างสูงสะใจ!!
" ไม่..ไม่ต้องการ..แบบนี้!! พี่อย่า..อย่านะ..ไม่ " ร่างบางพูดพลางดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ร่างสูงแต่ร่างกลับไม่สนใจ ร่างสูงถอดเสื้อนอนของร่างบางออกแล้วจัดการผูกข้อมือไว้กับหัวเตียง
" นายหนะ..อยากเป็น..ของฉันจะตาย "
" ไม่..ไม่นะ!! ไม่!! ม่ายยยยยยยยยยยย " ร่างบางพยายามดิ้นเพื่อให้ร่างสูงหยุดแต่ยิ่งเค้าดิ้นและข้อร้องมากเท่าไร ร่างสูงก็ไม่เคยสนใจและยังคงกระทำต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะพอใจ
" ได้โปรด..อย่า..อย่าทำ..ไม่นะ!! ฮึก..ฮืออ..ไม่!.. อย่า!! "
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
writer said : มาและๆๆ..รู้ว่ารอกันนาน หึๆ งงมั้ยกับตอนนี้?!
อย่าลืมเมนท์นะ!!
โหวตด้วย
ฝันดีค่ะ...จุ้บๆ
ความคิดเห็น