[The Maze Runner] Since That Night #Newtmas

ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : Since that night

S i n c e   T h a t   N i g h t

Newt ♥ Thomas

            โทมัสยืนนิ่ง ขณะที่พยายามนึกถึงส่วนต่างๆ ของวงกตที่เคลื่อนเปลี่ยนไปในวันนี้ให้ออก ความจำของเขาจัดอยู่ในเกณฑ์ดี แต่ระยะหลังนี้มีบางอย่างรบกวนจิตใจเขา มีใครบางคน -- ไม่เอาน่า โทมัสห้ามตัวเอง นี่ไม่ใช่เวลาที่นายจะมามัวมาคิดเรื่องแบบนั้นอยู่นะ อีกอย่างมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วด้วย แทนการคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไร้สาระ โทมัสหันไปจัดการเพิ่มกำแพงลงบนแผนที่ที่ยังเสร็จไปไม่ถึงครึ่งทางของเขาแทน นักวิ่งคนอื่นก็กำลังพยายามทำแผนที่ในส่วนของตัวเองอยู่เช่นกัน

            "ไง…ทอมมี่" ใครบางคนเรียกเขาและน้ำเสียงของคนคนนั้นทำให้เขารู้สึกขนลุกแถมยังใจเต้นแบบแปลกๆ แต่โทมัสกลับชอบมัน

            นิวท์เดินเข้ามาในห้อง ตรงเข้ามาหาเขา สีหน้าดูกังวลกับอะไรบางอย่าง "ฉัน…ฉันอยากให้นายช่วย..."

            "ได้สิ" โทมัสตอบกลับอย่างรวดเร็วเกินไปหน่อย "ได้ทุกอย่างเลย"

            นิวท์มีสีหน้าประหลาดใจจนโทมัสอยากจะกัดลิ้นตัวเอง "ฉันหมายถึง ได้เลย หลังจากที่ฉันทำแผนที่เสร็จน่ะ"

            ทั้งคู่ก้มลงมองแผนที่ที่ดูเหมือนอีกสิบชาติถึงจะเสร็จ "…ฉันว่า ฉันพักดีกว่า" เจ้าของแผนที่พูดขึ้นให้ได้ยินกันทั้งห้อง นักวิ่งคนอื่นๆ จ้องมองโทมัสอย่างจับผิดแต่เขาโบกมือปัดให้ทุกคนกลับไปทำงานตามเดิม

            นิวท์ยิ้มจางๆ ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนกลับมาเครียดอีกครั้ง "มินโฮน่ะ เพียกนั่น มันถูกต่อย" เด็กหนุ่มซุกหน้าลงกับมือ

            โทมัสไม่รู้จะตอบยังไง พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และโทมัสก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับมินโฮ หมอนั่นเป็นคนดีใช้ได้ "ฉันเสียใจ..."

            "อย่ามัวขอโทษห่วยๆ อยู่เลย มันไม่ช่วยอะไร ฉันอยากให้นายช่วยดูแลเขา ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวกับเพียกนั่นตอนที่มันผ่านการเปลี่ยนแปลง"

            โทมัสส่ายหน้า "แน่นอนว่านายไม่ต้อง ฉันยินดีจะอยู่เป็นเพื่อนนาย"

            นิวท์มีท่าทีดีใจ เด็กหนุ่มคว้าแขนโทมัส ลากเขาออกมาจากห้องแผนที่ "ขอบใจนะ ไอ้อ่อน" เขาพูดกลั้วหัวเราะ

            โทมัสแทบจะละลายกองอยู่ตรงนั้น แต่เขาซ่อนมันด้วยการยักไหล่ "เออ จะอะไรก็ช่างเหอะ"

            แล้วอยู่ๆ -- สิ่งที่โทมัสไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น นิวท์ลากเขาเข้าไปในป่าและผลักหลังเขาชิดกับต้นไม้

            "น-นิวท์…?"

            ไม่มีคำตอบ แต่นิวท์ทำลายระยะห่างระหว่างพวกเขาด้วยการชะโงกเข้ามาใกล้แทน แขนของนิวท์ทาบอยู่บนต้นไม้เหนือตัวโทมัส แตะปากให้เงียบ ก่อนจะลูบแก้มโทมัสเบาๆ

            "นิวท์ เราต้องไปหามินโฮ--"

            "แผละนั่นมันสบายดี" นิวท์ยิ้มเรียบๆ หากแต่โทมัสแอบเห็นแววเจ้าเล่ห์ในรอยยิ้มนั้น "คำโกหกนั่นก็แค่ความฉลาดของฉัน ในการพาตัวนายออกมา"

            โทมัสรู้สึกได้ว่าแก้มของเขาร้อนผ่าวขึ้นในขณะที่ริมฝีปากของนิวท์กดลงบนริมฝีปากของเขา โทมัสพิงหลังกับต้นไม้ หลับตา นิวท์ทำท่าว่าจะผละออกไป แต่โทมัสเปลี่ยนใจแล้ว เขาใช้แขนโอบรอบเอวนิวท์ไว้ และดึงเข้าเข้ามาชิดใกล้กันกว่าเดิม นิวท์ตอบสนองกลับด้วยการทำให้ช่องว่างที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยระหว่างพวกเขาหายไป เขาโอบไหล่ของโทมัสและจูบให้หนักหน่วงขึ้น เด็กหนุ่มใช้ลิ้นของเขาหยอกล้อกับโทมัส กัดริมฝีปากของอีกฝ่าย โทมัสครางตอบรับสัมผัสนั้นพลางไล้นิ้วไปทั่วเรือนผมนุ่มสีบลอนด์ นาทีแห่งความเร่าร้อนดำเนินต่อไปหลายนาที แต่แล้วนิวท์ก็ผละออก ทิ้งให้โทมัสรู้สึกผิดหวัง...

            "ฉันว่าเรากลับไปดีกว่า คนจะสงสัยเอาได้ พอเห็นว่ามินโฮมันดูสบายดี" นิวท์ว่า

            "จริงด้วย นายพูดถูก" ทั้งที่เห็นด้วย แต่เสียงของโทมัสกลับหงอยจนตัวเขาเองยังตกใจ

            นิวท์ยิ้ม "มานอนกับฉันคืนนี้สิ"

            โทมัสเงิบไปเล็กน้อย แม้ว่าลึกๆแล้ว เขาจะแอบมีความต้องการในตัวคนตรงหน้ามาสักพักใหญ่ๆ แล้วก็ตาม "เอ่อ…ไม่รู้ดิ...นายไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยเหรอ?"

            นิวท์ทำหน้างง "ก็ไม่นี่หว่า ฉันแค่อยากให้นายอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น"

            ความเข้าใจแสดงผ่านทางสีหน้าของโทมัส "โอ้ เอ่อ ใช่ ฉันคิดว่า..."

            แล้วนิวท์ก็เริ่มจะเก็ท เขาหัวเราะ "ก็นะ นายไม่มีวันรู้หรอก อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถึงฉันจะไม่ได้เจตนาก็เหอะ"

            โทมัสยิ้ม "ไม่ว่าอะไรมันจะเกิด ฉันก็ยินดี"





 

-------------------------------------------------------------------