moody moody.
ผู้เข้าชมรวม
899
ผู้เข้าชมเดือนนี้
7
ผู้เข้าชมรวม
“คืนนี้จะค้างบ้านฉันมั้ย”
เดเร็คถามสไตล์ที่กำลังแบกข้าวของพะรุงพะรังขึ้นรถ
วันนี้เป็นวันศุกร์และที่บ้านของลิเดียก็จะมีปาร์ตี้สุดเฮ้วกันด้วย สไตล์มัวแต่โค้งเข้าเก็บของท้ายรถด้วยท่าที่ดูเซ็กซี่เก็บไม้ไม่ทันฟังที่ดเร็คถาม
เดเร็คเห็นอย่างนั้นก็หมั่นเขี้ยว ก้นงอนๆขยุกขยิกเมื่อสไตล์พยายามจะดันข้าวของอันมากมายมหาศาลของเขาให้เขาไปในรถให้หมด
สไตล์ยืนกอดอกหรี่ตามองก้นของเด็กน้อยสตินลินสกี้ที่ไม่ยอมสนใจคำพูดเขา
ป๊าบ!
เดเร็คฟาดมือลงบนก้อนงอนๆนั้นจนสไตล์สะดุ้งเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ดราวติดสปริงจนวัวไปฟาดเข้ากับขอบประตูรถ
“โอ๊ย!!!”
สไตล์ลูปหัวพร้อมซี๊ดปาก
เขาหันมามองข้างหลังตนก็เห็นเดเร็คยืนท้าวสเอวมองเขม็งอยู่
“อะไร?”
สไตล์ผายมือเชิงถามว่าเดเร็คจะตีก้นเขาทำไม ในเมื่อคืนนี้เขาก็จะไป “กิจกรรม”
กันที่บ้านเดเร็คอยู่แล้ว แค่นี้ก็รอไม่ได้เชียวหรือ
“ยังจะมาถามอีก
เมื่อกี้ฉันถามว่าจะไปค้างบ้านฉันมั้ย นายก็ไม่สนใจคำพูดฉันสักนิด”
เดเร็คพูดหน้าโหด
“ก็ฉันบอกเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเดเร็ค หนึ่ง สอง สาม สี่ หรือว่าสิบครั้ง?”
สไตล์เดินมาไกล้เดเร็คอีกสองเก้าทำให้ใกล้พอจะเอาจมูกตัวเองไปเขี่ยจมูกคนตัวสูงเล่น เดเร็คอมยิ้มมุมปากพึงพอใจที่สไตล์ทำทีเล่นทีจริงแบบนั้นกับเขา
แหม่…มันน่าจับจูบจริงๆ
สไตล์กระโดดขึ้นที่นั่งคนขับเมื่อแน่ใจว่าสัมภาระที่ขนกลับบ้านจะไมทะลักออกมานอกรถ
เขายิ้มกว้างปากแทบถึงหูเมื่อทุกอย่างเข้าที่
“เดเร็ค”
สไตล์เรียกให้เดเร็กเดินเข้ามาใกล้หน้าต่างทางที่เขานั่งอยู่ เดเร็คเลิกคิ้วพยักหน้าเมื่อก้าวมาใกล้
ไม่ทันจะถามอะไรให้มากมายสไตล์ก็คล้องคอเดเร็กให้เข้าใกล้เขาเข้าไปอีก
สไตล์ยิ้มมุมปากลงล่างเหมือนสระอิอย่างน่าเอ็นดู เดเร็คค้ำมือไว้ที่ขอบหน้าต่างเบาๆเพื่อรักษาน้ำหนัก
พลางส่งยิ้มนายแบบให้เด็กหนุ่ม
“แล้วเจอกัน”
สไตล์กระซิบข้างหูแล้วผละออก
เขามอกเดเร็คอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแยกเขี้ยวกัดจมูกโด่งๆของเดเร็คอย่างขี้เล่น
เดเร็คหัวเราะในลำคอกับพฤติกรรมเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนพลุ่งพล่านโชว์ฉากหวานฉ่ำไม่แคร์สายตาชาวบ้านของสไตล์ เด็กหนุ่มตกกระค่อยๆขับรถออกไป
ส่วนเดเร็คก็มองจนสุดลูกหูลูกตา
แม้ว่าเขาจะแบนินทาว่าสไตล์ชอบโชว์ฉากหวานระหว่างเขากับเจ้าตัว
แต่ก็เป็นเขาเองนั่นล่ะที่มาเฝ้าถามคำถามย้ำๆตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิก
สรุปแล้วใครเว่อร์วังกว่ากันแน่?
เมื่อมองไปรอบๆก็เห็นว่ามีทั้งหนุ่มสาวหลายคนที่กำลังทยอยกลับบ้านต่างพากันมองเขาด้วยสายตาเสียดายและบ่นกันงุบงิบ
เดเร็คกระยิ้มเยาะชอบใจเมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเด็กๆกระซิบกัน
“เดเร็ค! เดดดดเร็คคคค
ฉันมาแล้วววว นายอยู่ไหนเนี่ยยยย”
สไตล์เรียกเสียงยานเมื่ออีกคนไม่วิ่งออกมารับเข้าที่หน้าประตูเหมือนที่เคย เด็กหนุ่มถือเบอเกอร์คิงส์ถุงใหญ่เข้ามาด้วย
“ฉันซื้อเบอเกอร์คิงมาด้วยนะ
นายหิวอยู่รึเปล่า”
สไตล์เขย่าถุงเบอเกอร์คิงราวกับว่าเดเร็คจะวิ่งด๋อยมานั่งทำตาวิ้งเป็นประกายให้เขาอย่างนั้นแหละ เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
ปากหยักได้รูปก็อ้าออกเล็กน้อยเมื่อเกิดความสงสัย
เขาเดินไปทั่วบ้านและเห็นแสงสีฟ้าๆลอดมาจากห้องดูทีวี
สไตล์เดินเข้าไปและพบว่าเดเร็คกำลังนั่งจ้องทีวีตาแทบไม่กระพริบ มือก็ประสานกันอย่างลุ้นๆ
ขาข้างหนึ่งกระดิกอย่างว้าวุ่น
“เดเร็ค!”
สไตล์เรียกเสียงดัง เดเร็คสะดุ้งร้องเสียงดังกว่าเด็กหนุ่มจนสไตล์ทำหน้าแหย
“โห่ สไตล์
ฉันกำลังลุ้นอยู่เลย” เดเร็คส่ายหน้าเมื่อสไตล์เข้ามาขัดอารมณ์สุนทรีในการรับชมฟุตบอลนัดโปรด
สไตล์หันไปมองจอทีวีพลัดกับมองเดเร็คที่ตอนนี้หันกลับไปจ้องหน้าตอทีวีตามเดิม
นี่เขาจะดูฟุตบลอ “ตลอดทั้งคืน” เลยหรือยังไง
สไตล์วางถุงเบอเกอร์คิงส์ลงบนโต๊ะนั่งเล่นหน้าโซฟาที่เดเร็คนั่งอยู่ก่อนจะล้มนั่งลงบนโซฟาข้างๆเดเร็ค
แต่เดเร็คกลับเขยิบออกห่างเขาไปคืบหนึ่ง! หืม คืนนี้มาผิดปกติ!
“กินเบอเกอร์มั้ย”
สไตล์ถามด้วยเบอเกอร์ร้อนๆที่เขาถือแล้วทำท่ายั่วถึงความหอมชวนกิน
“ฮึ”
เดเร็คตอบแสนสั้นและส่ายหัวริก
สไตล์พยักหน้า เดเร็คคงยังไม่หิวละมั้ง
เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ลงมือกัดแฮมเบอเกอร์เข้าปาก คำแล้วคำเล่าจนหมดไม่เหลือเศษ
สไตล์ก็หันกลับไปมองเดเร็คอีกพลางเม้มปาก
ตาก็สำรวจไปทั่วตัวคนตัวโตที่ยังนั่งจ้องทีวีไม่หยุด สไตล์ยกแขนล่ำๆของเดเร็คหมายจะให้มาโอบใหญ่ของเขา
แต่เมื่อเขายกแขนมาได้แล้ว เดเร็คกลับดึงแขนกลับซะงั้น สไตล์ขมวดคิ้วเลิกลั่กอย่างงงๆ
คืนนี้เป็นคืนแรกที่เดเร็คสนใจฟุตบอลมากกว่าเขา
ปกติแล้วป่านนี้พวกเขาคงนอนหลับด้วยความเหนื่อยอยู่ชั้นบนของบ้านแล้ว (O-O) แต่ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น
สไตล์ยังไม่ละความพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจจากแฟนหนุ่ม
เขาเอาขาของตนเกี่ยวก่ายพาดไปบนบนหน้าตักของอีกคน
แขนก็พาดโอบต้นคอใหญ่ๆแข็งแรงของเดเร็คพลางแนบแก้มกับอีกคน ไม่สนอีกก็ให้มันรู้ไป
“อือ สไตล์”
เดเร็คเอาแขนสไตล์ออกอย่างกับรำคาญ ทำเอาสไตล์เหวออ้าปากหวอ
เขาเก้อจนหน้าขึ้นสีเรื่อ สไตล์เริ่มหน้าบูด
เขาพยายามระงับอารมณ์ด้วยการกินเฟรนฟรายต่อไปและบังคับลมหายใจฟึดฟัดให้กลับมาปกติ
“นับ 1-10
สไตล์”
เด็กหนุ่มหน้างอได้แต่บ่นงุบงิบกับตัวเอง แล้วเดเร็คจะชวนเขามาทำไม
รู้ยังงี้คืนนี้เขาไปปาร์ตี้ที่บ้านลิเดียไม่ดีกว่าหรือ
“เดเร็ค” สไตล์กอดอกนั่งมองเดเร็คด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงิกงอ
“เดเร็ค”
สไตล์เรียกอีกครั้ง แต่ความเงียบคือสิ่งตอบรับที่ได้กลับมา
“เดเร็ค”
เป็นครั้งที่สามที่เขาเรียกชื่อไอ้คนบ้าฟุตบอลที่ไม่ยอมละสายตาจากจอทีวีที่มีคนตัวเล็กๆวิ่งกันให้วุ่นเพื่อแย่งลูกบอลลูกเดียว
“ดะ เดเร็ค”
สไตล์เริ่มเสียงสั่น เขากำลังจะหมดความอดทน
สไตล์จิกมือลงบนผมชี้ตั้งดูเท่ของเดเร็คแล้วดึงหัวเขาไปมา
“ปล่อยหน่าสไตล์”
เดเร็คแกะมือสไตล์ออกแล้วก็หันไปดูฟุตบอลตามเดิม
“เดเร็คหันมาคุยกับฉันบ้างสิ”
สไตล์ดึงแก้มเดเร็คทั้งสองข้างแล้วดึงให้เขาหันหน้ามา เดเร็คขมวดคิ้วย่นหน้าก่อนจะดึงมือสไตล์ออกอีกครั้ง สไตล์อมลมเข้าแก้มทำปากงุบ
เดเร็คเป็นบ้าอะไรเนี่ย
เขาพยายามจะมุดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเดเร็คอีกครั้ง
แต่อีกคนกลับดึงตัวเขาออก
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย
อย่ามายุ่งสักพักได้มั้ย!” เดเร็คตะคอกพลางเขย่าตัวสไตล์จนร่างโยก
เขาเหวี่ยงสไตล์ให้นั่งลงที่เดิม สไตล์หลุบมองต่ำกำมือแน่น
“ก็ได้เดเร็ค!”
ความอดทนของเด็กหนุ่มขาดผึง
เขาหยิบเสื้อมีฮูดสีแดงของตนก่อนนจะเดินจ้ำอ้าวอย่างโมโหออกไป
“วันนี้ลูกกลับเร็วจังสไตล์”
นายอำเภอทักเมื่อสไตล์เดินเข้าบ้านมาทั้งๆที่ปกติทุกคืนวันศุกร์เขาจะไปค้างบ้าน “เพื่อน”
อยู่ตลอด แต่คืนนี้เขากลับกลับมานอนที่บ้าน
สไตล์สาวท้าวผ่านพ่อไปพลางก้มหน้างุดไม่ยอมเงิยขึ้น
ตึง ตึง ตึง
สไตล์เดินกระทืบเท้าขึ้นบันไดบ้านจนนายอำเภอยังคิดว่าลูกชายคงจะทะเลาะกับเพื่อนมา
โครม!
สไตล์ปิดประตูเต็มแรง เขาโยนเสื้อฮูดไปอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะล้มตัวลงบนเตียง
ตุบ ตุบ ตุบ
สไตล์ก้มหน้าบนเตียง
มือเขาก็ทุบลงบนเบาะอย่างหัวเสียกระฟัดกระเฟียด
“ฮึ่ยย!!! ไอ้หมาป่าบ้า
ทุเรศ!” สไตล์ก่นด่าพลางกดหน้าให้จมลงบนเตียงไม่อยากให้เสียงตะโดนดังเล็ดลอดให้ผู้เป็นพ่อได้ยิน
เดเร็คนะเดเร็ค! นัดคนอื่นไปบ้านแล้วกลับนั่งจ้องแต่ทีวี
แถมยังตะคอกใส่เขาอีก น้อยใจเว้ยย!!!! สไตล์ตะโกนในใจ
พลางตัวเขาก็ดิ้นชักงอไปมาอยู่บนเตียงด้วยความไม่ยอมใจ
(อย่างกับเด็กไม่ได้ของเล่น)
“หึ!!! ฉันจะไม่คิดถึงนายอีกแล้วไอ้หมาบ้า!
ฉันพอแล้วกับนาย เราจบกัน!” สไตล์ยื่นคำขาดกับตนเอง
ทำไมยังไม่โทรมาอีกนะ
นี่มันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้วนะ ฮึ่ย!!! ทั้งที่ก่อนหน้านี้พูดไว้ซะดิบดี
แต่ตอนนี้เด็กหัวรั้นอย่างเขากลับนอนไม่หลับ
เพราะมัวแต่รอว่าเดเร็คจะมาง้อเขาเมื่อไรกัน
“ใครจะไปอยากให้นายโทรมาง้อกัน
เหอะ!” สไตล์พูดใส่โทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
สามวินาทีผ่านไป
สไตล์เหลียบไปมองโทรศัพท์อีกครั้ง ก็ยังไม่วี่แวว
เขารอจากนาทีเป็นวินาทีเดเร็คก็ยังไม่โทรมา
“ตึ้ง!”
เสียงข้อความดังขึ้นพร้อมกับแสงที่จอโทรศัพท์สว่างวาบในทันที
สไตล์แทชจะพุ่งตัวเข้าหา เขารีบเปิดอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว
“สไตล์นายอยู่ไหน…”
เดเร็คส่งข้อความมาแล้ว สไตล์ยิ้มมุมปาก เขาอยากจะจิ้มบอกเหลือเกินว่าอยู่ไหน
แต่พอนึกถึงที่เดเร็คเมินเขาเมื่อตอนค่ำเลยไม่ยอมตอบกลับไป ไหนๆเขาก็ยื่นคำขาดให้ตัวเองไปแล้วนี่นา!
ตึ้ง! ต็ง! ตึ้ง!
เสียงข้อความดังติดต่อกันหลายครั้ง
-ฉันขอโทษสไตล์-
-ฉันจำเป็นต้องดูฟุตบอลนัดนี้-
-อย่าเงียบสิ-
-ฉันขอโทษ-
-ตอบกลับด้วยเบบี้-
-เบบี้ นายหายไปไหน-
-เฮ้
ฉันชักจะเป็นห่วงแล้วนะ-
-สไตล์ อย่าเมินฉันเลย
ได้โปรด ฉันขอโทษ- สไตล์เปิดอ่านข้อความที่เดเร็คส่งมาให้
แต่เขาไม่ยอมตอบกลับใดๆ ให้รู้สะบ้างว่าไผเป็นไผ
-อย่ามายุ่ง-
สไตล์ส่งข้อความกลับไปแบบเรียบๆอย่างที่เดเร็คทำกับเขา พ่อหนุ่มเครางามเงียบหายไปหลังจากข้อความนี้
สไตล์อ้าปากน้อยๆก่อนจะกัดฟันหน้าหยียืนเขย่าตัวเองอยู่กลางห้อง
“แค่นี้ก็ยอมแพ้แล้วรึไง
หึ!” สไตล์หงุดหงิดง้องแง้งที่เดเร็คไม่ส่งข้อความมาอีก
แต่ก็เขาเองไม่ใช่หรือที่บอกเดเร็คว่าอย่ามายุ่ง
………………………………………………………………..
กุกๆ กักๆ
เสียงกุกกักดังมาจากทางหน้าต่าง สไตล์สะดุ้งตื่น
หันไปมองที่หน้าต่างที่กำลังโดนงัด มีบางสิ่งกำลังเข้ามาในห้อง
เป็นชายร่างใหญ่พุ่งตรงมาที่เขา สไตล์คลานถอยหลังก่อนจะถูกดึงตัวขึ้นและอุ้มออกทางหน้าต่าง
…………………………………………………..
“ฮ่าๆๆๆ นายนี่มันพูดจ้อไม่หยุดเลยจริงๆ”
เจ้าของแผงอกใหญ่หัวเราะแห้งๆให้คนตัวเล็กที่ปล่อยมุขแป้กๆออกมาตลอดเวลา
หลังจากที่เขาไปลักพาตัวสไตล์มาจากห้องนอนอย่างอุกอาจเพื่อจะง้อคนตัวเล็ก สไตล์แบะปากหมั่นไส้ในน้ำเสียงของเดเร็ค
เขาดันตัวจะลุกขึ้นจากท่านั่งที่เขากำลังนอนหงายอยู่ในหน้าเดเร็ค
พวกเขากำลังแหงนหน้ามองฟ้า ตัวของเขาเกือบจะจมหายลงไปในตัวเดเร็ค
ทั้งแผ่นอกที่ใหญ่กว่าที่เขากำลังนั่งพิงอยู่
กับขาใหญ่ๆอีกสองข้างที่ล้อมตัวทั้งตัวของสไตล์เอาไว้
มันก็อบอุ่นและโรแมนติกดีที่พวกเขานั่งท่านี้กันในป่าเวลาเที่ยงคืนแบบนี้
แต่มันจะเสียบรรยากาศก็ตรงปากเสียๆของเดเร็คนี้ล่ะ
สไตล์แบะปากก่อนจะกระทุ้งศอกเขาที่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพ็คของคนตัวใหญ่เพื่อที่จะทำให้เขาจุกแล้วตัวเองจะได้ลุกขึ้นจากตรงนั้น
แต่เปล่าเลย แรงแค่นั้นขงสไตล์ไม่ได้สร้างความสะทกสะท้านแก่เดเร็คเลย พอคนตัวเล็กกุลีกุจอตั้งท่าจะลุกขึ้น
เดเร็คก็รีบคว้าเอวสไตล์ไว้ก่นจะดึงให้คนตัวเล็กมานั่งท่าเดิม
“แอ๊ก!”
แต่ดูเหมือนว่าพี่เบิ้มนั้นจะใช้แรงมากไปหน่อยจนสไตล์ที่ล้มหงายหลังลงบนหน้าอกเขาส่งเสียงเล็กๆเล็กๆที่แสดงความจุกจี๊ดออกมา
“เจ็บนะ!”
สไตล์พูดด้วยเสียงเคียงๆ แต่คนต้นเหตุกลับนั่งเงียบไม่ขอโทษหรือง้ออะไรเลย
สไตล์ยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่เมื่ออีกคนเอาแต่เงียบ
“นี่! ปล่อยเลยนะ
ฉันจะกลับแล้ว!” สไตล์แกะมือที่กำลังกอดตัวเขาอยู่ แต่เดเร็คก็แขนเหนียวยิ่งกว่าปลาหมึกซะอีก
“อะไร…แค่นี้ก็งอนแล้วเหรอ”
เดเร็คพูดเสียงเรียบ
พลางกระชับอ้อมแขนที่ทำให้เขาและสไตล์แนบชิดกันมากเข้าไปอีก
พ่อหนุ่มหมาป่าตัวโตเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กที่กำลังมุดคอตัวเองยังกับเป็นกระดองเต่า
และด้วยความสามารถพิเศษของหมาป่าก็ทำให้เดเร็ครู้อยู่แล้วว่าอาการแบบนี้ของสไตล์นั้นเรียกว่าเขิน ถึงแม้จะเขินแต่สไตล์ก็ยังหน้าบึ้ง
“เลิกงอนได้แล้วน่าาาาาา…นั่นๆดาวตก!”
เดเร็คพูดด้วยความตื่นเต้น
“ไหนๆ”
สไตล์พูดด้วยความตื่นเต้นยิ่งกว่า เขารีบชะโงกหน้าออกมาดูดาวตกที่เดเร็คบอก เดเร็คเห็นจังหวะดีๆก็รับคว้าหน้าสไตล์มาหอมแก้มฟอดใหญ่
จนอีกคนสะดุ้งและหันมามองเขานิ่ง
“ไหนล่ะดาวตก”
สไตล์พูดเสียงนุ่มเบา
“อันที่จริงอะดาวตกไม่มีหรอก” เดเร็คพูดเสียงเรียบ
ดวงตาของเขากำลังจ้องยู่ที่ใบหน้าน่ารักๆระยะกระชั้นชิดของอีกคน
“จะมีก็แต่ฉันกับนายนี่แหละที่นั่งอยู่ตรงนี้
แล้วฉันก็แค่อยากจะกอดนายไว้นานๆ…เข้าใจมั้ย”
เดเร็คพูดเสียงนิ่งสไตล์จ่าฝูงแต่แฝงไปด้วยความเข้มแข็งและแน่วแน่จนคนที่กำลังงอนถึงกับเผลอยิ้มอ่อนๆออกมา
“อย่างอนเลย
นายก็รู้ฉันง้อไม่เก่ง”
เดเร็คพูดจบสไตล์ก็พยักหน้าก่อนจะหันหน้าไปดูหมู่ดาวบนท้องฟ้าต่อ เขานอนเอนกายลงพิงเดเร็คที่เป็นเบาะชั้นดีแสนอบอุ่นให้เขา
พลางแหงนหน้าเอาจมูกๆรั้นไปถูกับคางหนวมครึ้มของเดเร็คจนตัวใหญ่กระแอมไอออกมา สไตล์ถอนหายใจออกมาอย่างแรงอีกครั้ง
“ฉันว่าเราเลิกกันดีกว่านะ”
สไตล์พูดโพล่งออกมาทำลายความเงียบ คราวนี้เดเร็คสะดุ้งสุดขีด เขาดันตัวสไตล์ออกให้นั่งหันหน้าเข้าหาเขา
“ทำไม!”
เดเร็คขมวดคิ้วถามเสียงดังด้วยความช๊อค
“ก็ดูนายสิ
ช่วยทำเป็นสนใจฉันหน่อยไม่ได้รึงัย ฉันทำอะไรนายก็รำคาญไปหมด…ฉันเหนื่อย”
สไตล์ถอนหายใจพลางมองเดเร็คด้วยแววตาที่แสดงความเหนื่อยและน้อยใจ
“อะ เอ่อ สไตล์…ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ…ฉันไม่ได้รำคาญนายสักหน่อย
นายรู้มั้ยพอนายโกรธจนไม่ยอมพูดกับฉัน มันทำให้รู้สึกว่าเวลาอยู่เงียบโดยไม่มีนาย
มันบีบหัวใจฉันจนแทบแตก” เดเร็คพูดพลางจับแขนทั้งสองข้างของสไตล์เอา สไคล์ย่นคิ้วปนยิ้มน้อยๆ เขาหัวเราะเบาๆออกมา
“ไม่เลิกแล้วก็ได้
แต่เวลาฉันงอนก็ช่วยง้อสักนิดก็ได้…ฉันแค่อยากรู้ว่านายยังรักฉันเหมือนเดิมรึปล่าว”
สไตล์พูดยิ้มกว้าง อีกคนถอนหายใจก่อนจะกรอกตาไปมา
สไตล์โผเข้ากอดเดเร็คทั้งตัวจนคนตัวใหญ่ยิ้มกว้างออกมามากที่สุดในรอบสองร้อยล้านปีนี้เลยทีเดียว
“ที่นี่ก็ขอกอดหน่อยนะ…ฉันรักนาย…มากๆ”
เดเร็คพูดทีละคำอย่างคนพูดไม่เก่ง
เขาโอบกอดสไตล์เอาไว้จนอีกคนผลอยหลับไปในอ้อมอกของเขา
จะให้เขาไม่รักได้ยังไงในเมื่ออีกคนมาเติมเต็มเขาได้ขนาดนี้
แถมยังน่ารักอีก
เดเร็คทนเห็นหน้าขาวๆ
จมูกเชิดๆรั้นๆ แล้วยังปากหยักเล็กๆได้รูปนั้นอีก เดเร็คค่อยโน้มหน้าไปหน้าสไตล์เพื่อไม่อยากให้อีกคนรู้สึกตัว เขาประจบจูบริมฝีปากน่ารักๆนั่นอย่างเบาแรงที่สุด
ก่อนจะนั่งท่าเดิมแล้วกอดคนตัวเล็กไว้แน่นโดยหารู้ไม่ว่าคนที่กำลังนอนหลับตานั้นยังไม่ได้หลับสนิทและกำลังอมยิ้มอย่างพึงพอใจ
Kittiespotter
◊ SQWEEZเนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผลงานอื่นๆ ของ kitties potter ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ kitties potter
ความคิดเห็น